Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

HPORPG] Be careful who you trust.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Abigail Olivia Victoria Flint
16 years
Slytherin

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:

Dean Danzear Delacour // Slytherin
aye aye he looks too old i dun care
____________________________
Jaar zes al weer. Het zesde jaar dat hij de trein stapte. Het zesde jaar dat hij naar de families keek die hun jongsten op de trein zetten. Angstige families. Hoopvolle families. Gebroken families. Het deerde hem niet. Zoals ieder jaar was hij eenzaam in de trein gestapt, niet op zoek naar bekende gezichten. Hij zocht een leeg compartiment, nam daar plaats en wachtte af. Het zou een vermoeiend jaar worden. Niet alleen omdat ze nu zesdejaars waren en dus vakken zouden krijgen gericht op hun allerlaatste examens, maar ook door... andere dingen. Hij wreef over zijn voorhoofd, waar een vervelende pijn zich had gemanifesteerd. Nog een paar uur, dan waren ze dan eindelijk weer thuis. Voor zo ver het nog thuis was.
Toen Dean vijf jaar geleden voor het eerst deze trein was ingestapt, was er nog niets aan de hand geweest. Een onschuldige elfjarige, die als enige ballast de eer van zijn familie had. Delacour.
Zijn ouders waren gedood door Voldemort twee jaar geleden, toen bleek dat zij zich achter Dumbledore geschaard hadden. Bloedverraders. Sindsdien keek iedereen Dean aan alsof hij een verrader was. Zowel de Ravenclaws, Hufflepuffs en Gryffindors als de Slytherins wilden niets meer met hem te maken hebben. De eerste categorie simpel omdat hij een Slytherin was en die waren nu eenmaal niet te vertrouwen, de tweede groep niet omdat zijn ouders verraders waren. Ze hadden Voldemort verraden. Anderhalf jaar was Dean daar woest om geweest. Nu niet meer. Hij streek een pluk haar uit zijn gezicht en keek door het raampje. Ditmaal zocht hij wel specifiek naar gezichten.
Door zijn unieke status als buitenbeentje, was hij bruikbaar geworden. Heel bruikbaar zelfs. Iedereen negeerde zijn aanwezigheid zo veel mogelijk, praatte om hem heen. En hij had goede oren. Een lachje speelde rond zijn lippen. Ze zouden nog wel zien hoe goed ze eraan deden om hem als uitschot te behandelen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail streek een pluk van haar blonde haar achter haar oor, terwijl een zelfverzekerde glimlach haar lippen begon te sieren. Diezelfde zelfverzekerdheid was terug te vinden in iedere stap die ze maakte, terwijl ze een weg over het perron heen baande. Ze voelde een aantal blikken op haar gericht. Iets wat haar totaal niets kon schelen. Kort keek ze om zich heen of ze ergens een bekende zag lopen. Ze kon het niet laten om kort met haar ogen te rollen. De ogen behoorde tot nieuwsgierige eerstejaars die haar bekeken. Kort lachte ze, voor ze haar blik weer voor zich uit richtte en uiteindelijk Hogwarts Express binnen stapte.
Dit was de trein die haar naar haar tweede huis zou brengen. De plek waar ze nog welgeteld twee jaar door zou brengen. Haar zesde jaar was tenslotte ingegaan en er zou heel wat gaan veranderen dit jaar. Ze zou het drukker hebben dan de jaren voorheen. Ze zou naar haar examens toewerken en had het daarbij druk genoeg met andere dingen. Bij het idee alleen al werd ze al moe. Opnieuw rolde er een zachte zucht over haar lippen heen. Ze zette die gedachte voor nu van zich af. Ze had nog een lange reis voor de boeg. Ze liep de coupé af naar bekende gezichten, terwijl ze er achter kwam dat het al behoorlijk druk was in de trein. De coupé's waar ze zich bij aan had willen sluiten, zaten over het algemeen al vol. Wat haar ertoe dwong door te blijven lopen tot ze een coupé zou vinden waarbij ze zich aan zou kunnen sluiten.
Abigail was aan het begin van haar eerste jaar in Slytherin geplaatst. Een afdeling waar ze zich al snel in thuis voelde, wat er voor zorgde dat ze goede connecties had weten te ontwikkelen. Toch pakte dit slecht voor haar uit vandaag, waardoor ze zich aan zou moeten sluiten bij Dean. Ondanks vele anderen, mocht ze hem. Daarbij kende ze hem ook van buiten school. Iets wat daar ook enorm in hielp. Uit beleefdheid klopte ze op de coupé deur, voor ze deze open maakte en hem met een glimlach aan. "Is het erg als ik bij je kom zitten?"vroeg ze uiteindelijk aan hem.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het perron begon steeds meer leeg te lopen en de coupés werden alleen maar voller. Niet die van hem. Een enkele eerstejaars had zich bijna vergist en had de deur geopend, maar bij het zien van Dean zijn ietwat angstaanjagende uiterlijk was het kleine joch er snel vandoor gegaan.
Steeds minder leerlingen, steeds meer ouders. Hij kneep zijn ogen even samen om zich op de gezichten te concentreren, maar realiseerde zich toen dat er toch niemand bij stond waarmee hij oogcontact wilde maken. Hij gaf de moeite op en sloot zijn ogen, echter was dit maar eventjes. Een zacht klopje op de deur maakte dat hij opkeek, naar de persoon die daar stond. Een flauwe glimlach speelde rond zijn lippen. Van alle mensen die naar Hogwarts gingen, was dit één van de weinige personen waarmee hij nog redelijk overweg kon. Jaargenoten, huisgenoten. Ze waren geen beste vrienden, maar die had Dean überhaupt niet. Hij maakte een soort van uitnodigend gebaar. 'Neem plaats,' zei hij gul, 'er is toch niemand die bij mij in dezelfde coupé gaat komen zitten anders.' Hij zei het als een grap en meende het ook zo. Hoewel een enkeling er een stekende toon in had kunnen denken, deerde het Dean niet meer zo. Hij was er onder de hand wel aan gewend, kon er goed omheen. Liever zette hij het negatieve gedrag van al zijn schoolgenoten om in humor. Hij stond boven hun kleinzerigheid, hun kinderachtigheid. Hij droeg de eenzaamheid bijna met trots. Bijna.
Hij keek hoe het blonde meisje de coupé binnen kwam. Met Abigail kon je wel samen reizen, hij en zij hadden nogal wat dingen gemeen. Geen dingen waar ze het veel over hadden, maar het schepte toch een soort van band als je niet alleen op school, maar ook buiten school om nog wel eens op elkaar aangewezen was. 'Heb je er weer zin in?' vroeg hij, waarbij zijn ogen weer afdwaalden. De trein kwam in beweging, sentimentele ouders zwaaiden hun kinderen uit. Hij hief zijn hand niet op, zwaaide niet terug. Er was toch niemand om naar te zwaaien.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail glimlachte speels bij het horen van zijn antwoord. "Niet zo negatief. Er zullen vast genoeg mensen dom genoeg zijn om die fout te maken" merkte de blondine op. Ze wist dat haar medestudenten haar hadden afgeraden om bij hem te gaan zitten. Gelukkig zat het blindelings luisteren naar anderen niet tussen haar karaktereigenschappen. Ze volgde haar eigen weg. Deed waar ze zelf zin in had en dan kon je haar maar beter niet in de weg zitten. De meeste wisten hier ook vanaf. Een enkeling die de fout wist te maken, maar werd als snel duidelijk dat ze die fout niet nog een keer moest maken. Ze stapte de coupé binnen en ging op de bank tegenover hem zitten. Eerlijk gezegd vond ze het niet erg om alleen met hem in een coupé te zitten. Ze vond het fijn om met haar vrienden te zijn, echt waar. Maar soms kon ze ook enorm van de rust genieten die om deze jongen hing. Om in zijn gezelschap te zijn de komende paar uur, vond ze dan ook alles behalve erg.
Lang hoefde ze ook niet te wachten, voor de trein in beweging kwam. Ze zat nog geen twee minuten toen ze voelde hoe de trein langzaam begon te rijden en het station uit het zicht begon te verdwijnen. Ze moest zeggen dat ze het steeds minder erg vond om zo lang in de trein te zitten. Vaak had ze tegen de lange treinreis opgekeken omdat het de hele dag in beslag zou nemen, maar nu kon ze er enorm van genieten. Vaak ging de tijd zo snel voorbij, dat ze binnen de kortste keren op school was aangekomen. Ze kon enorm genieten van het uitzicht, zeker op de momenten dat ze niet zo druk bezig was geweest met haar vrienden. Soms had ze daar ook geen zin in. Ze vond het fijn om soms alleen te zijn. Alleen met haar gedachten. Het klonk stom, maar er kwam soms zo veel op haar af, dat het soms goed is om alles op een rijtje te zetten.
Zacht beet ze op haar lip en liet haar blik van het landschap afglijden en liet haar blik rusten op de jongen die tegenover haar zat. Ze was een van de weinige die met hem om ging. Ze mocht hem. Ze kon zich in sommige opzichten in hem vinden. Hoewel ze vond dat hij soms moeilijk te pijlen vond. Ze kon hem niet altijd even goed volgen, maar dat hoefde misschien ook niet. Daar kenden de twee elkaar waarschijnlijk nog niet goed genoeg voor.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Niet zo in voor een gesprek. Dat kon ook. Hij haalde mentaal zijn schouders op en richtte zijn blik weer op het raam, naar buiten. Hij vond de stilte niet onprettig, maar dat kwam misschien ook wel doordat ze redelijk op elkaar afgestemd waren. Niet omdat ze nou zulke goede vrienden waren, maar puur omdat ze qua karakter een aantal eigenschappen deelden.
Dean had op zich niet zo veel gezelschap nodig. Hij had geen vrienden met wie hij vaak lunchte, geen mensen waarmee hij 's avonds in de common room zat bij te praten over zijn dag.. Eigenlijk dus niemand. Behalve Abigail dan, zo nu en dan. Hij wierp een blik op haar, maar keek vrij snel weer weg.
Dit jaar zou een interessant jaar worden, dat wisten ze allebei. Vanaf het moment dat zij aankwamen op hun geliefde school, zouden ze beiden hun ogen en oren open moeten houden voor alles wat besproken werd in de hallen, lokalen, kantoren.. Overal. Het maakte dat een glimlach rond zijn lippen speelde. Twee jaar lang had hij écht nergens bij gehoord. Toen de Dark Lord hem afgelopen zomer benaderde met betrekking tot een opdracht. Een manier om zijn naam te herstellen. Zijn ouders mochten dan wel verraders zijn, dat maakte Dean niet hetzelfde. Hij kreeg een kans. Maar om heel eerlijk te zijn, wist hij nog niet wat hij ermee moest doen. Hij had gezegd, beloofd zelfs, dat hij voor Voldemort op Hogwarts zou spioneren, zijn oren en ogen open zou houden. En dat zou hij doen. Maar goed, aangezien hij toch al als verrader te boek stond, kon hij veel verschillende kanten op. De glimlach op zijn gezicht vervaagde naar een grimas en hij keek naar het voorbij vliegende landschap. Het zou nog wel een paar uur duren voor ze er waren, maar in ieder geval waren ze onderweg.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail vond het fijn om in een wat rustigere coupé te zitten. Zeker door wat haar de afgelopen maanden overkomen was. Ze was lichtelijk verbaasd over het feit dat de Dark Lord haar had uitgekozen om aan zijn zijde te vechten. Hoewel ze er wel trots op was. Ze moest toegeven dat ze eens was met zijn ideeën over hoe de toverwereld er uit moet komen te zien. Ze wist dat de man een goede kans maakte om zijn ideeën waar te maken en ze vond zelf dat er een goede kans was dat dit daadwerkelijk zou lukken. Daarbij wist ze dat Dean hier ook bij betrokken was. Wat haar toch interesseerde, moest ze eerlijk toegeven. Ze wist niet enorm veel van hem. Alleen de verhalen die er wel eens de ronde gingen, maar daar hield ze zich dan ook verder niet mee bezig. Ze was een type dat graag alles te horen kreeg, maar zelf geen verhalen verspreidde. En toch kreeg ze het voor elkaar dat er enorm veel informatie haar kant op kwam. Wanneer er iets gaande was, was zij een van de eerste studenten die er achter zou komen. Dat was de Dark Lord ook opgevallen en ze wist dat sommige informatie goed van pas zou kunnen komen bij het doorvoeren van zijn ideeën. Ze wist dat hij meer tovenaars aan zijn kant probeerde te krijgen. Niet iedereen was het met hem eens. Wat voor een hoop opheffing en chaos zou kunnen zorgen, maar ze wist dat Lord Voldemort er op dat moment veel beter voor zou staan. Niet alleen tovenaars volgden zijn ideeën, maar ook verschillende andere wezens hadden zich over laten halen door deze man.
Kort schudde ze haar hoofd, terwijl ze hier aan dacht en liet haar blik vervolgens weer op Dean glijden. Veel had ze het er hier niet met hem over gehad. Ze had er de kans dan ook niet voor gehad, maar ergens voelde het goed om iemand te hebben die in het zelfde schuitje zou zitten als haar. Opdrachten zouden ze met elkaars hulp uit kunnen voeren. Als ze al niet de zelfde opdrachten zouden krijgen. Ze was benieuwd wat de Dark Lord voor hen in petto had, al kon ze niet ontkennen dat ze niet kon wachten om het schooljaar wat spannender te maken. Ook al wist ze dat ze nog meer druk op haar schouders legde dan dat er was. Maar ze was er zeker van dat ze de druk aan zou kunnen. Ze moest wel. Een andere keus had ze immers niet meer en ze wilde ook zeker niet meer terug.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij moest zeggen dat hij het meisje tegenover zich altijd al apart gevonden had. Abigail was één van de meer... populaire meiden uit hun jaar. Ze had een redelijk grote vriendengroep verzameld en de meeste leerlingen herkenden haar als ze door de gangen liep. Toch leek het haar niet uit te maken en spendeerde ze tijd met hem, zoals nu. Niet dat ze samen de meest spraakzame momenten doorbrachten, maar het zou wel wat teweeg brengen.
Van het raam verschoof zijn blik naar de coupédeur. Zoals ieder jaar, bleven de meeste reizigers niet in hun coupés zitten, maar stormden ze rond op zoek naar bekenden die ze de hele zomer niet hadden gesproken. Daarbij moest uiteraard in alle mogelijke ruimtes worden gekeken om te zien wie met wie reisde, alsof het een indicatie was voor het komende schooljaar. Het verbaasde hem dan ook niets dat er wat verbaasde blikken hun coupé in tuurden. Twee zesdejaars uit dezelfde afdeling die samen reisden, dat ging nog wel. Maar op het eerste gezicht waren hij en Abigail zo verschillend dat het voor niemand logisch leek. Natuurlijk, niemand was ervan op de hoogte dat hij en zij elkaar buiten school om zagen. Daar had de Dark Lord wel voor gezorgd.
'Pas op voor imagoschade,' zei hij nonchalant tegen haar. Hij wist niet of ze ditmaal wel op hem zou reageren, of misschien in haar eigen gedachten verzonken was. Als verduidelijking, wanneer nodig, knikte hij in de richting van de deur. Een nieuwsgierige derdejaars stond bijna met zijn neus tegen de deur gedrukt. Toen hij zich realiseerde dat Dean de Verschrikkelijke hem gezien had, maakte hij dat er als een haas vandoor ging. De jongeman in de coupé schudde zijn hoofd. 'Je zou bijna denken dat ik ieder moment met vloeken zou gaan strooien,' verzuchtte hij. Als je te lang naar Dean keek, veranderde je in een pad. Of een rat. Of een ander vies beest. Dat moesten ze daarbuiten wel denken. Hij richtte zijn blik weer op de buitenwereld. Nog maar een paar jaar en dan was hij er vanaf. Hoe dan ook.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail werd uit haar gedachten gehaald door de opmerking die Dean maakte. Haar blik gleed kort naar de coupédeur. Ze zag vele studenten langs de coupés lopen. Op zoek naar vrienden die ze de gehele vakantie niet hadden gezien. Op het moment dat ze hun coupé binnen gluurden, veranderde hun gelaatsuitdrukking vaak van nieuwsgierig naar verbaasd. Het was ook een aparte combinatie. Ze wist wat de reputatie van de jongen tegenover haar was, maar dat kon haar simpelweg gewoon niet schelen. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen, terwijl ze haar blik weer tot haar gezelschap richtte. Kort haalde ze haar schouders op. "Zo erg zou het wel niet zijn. Mensen zijn gewoon verbaasd en trekken te veel snel conclusies. Zo zijn ze nu eenmaal. En daarbij kan het me eigenlijk ook niet heel veel schelen wat ze er van denken. Mensen zijn vaak te dom om dingen van anderen simpelweg te gelopen, zonder de feiten na te gaan. Zo lang je zelf maar beter weet, doet het me echt niets" zei ze tegen Dean. Zo dacht ze wel vaker over bepaalde situaties. Ze liet de menigte niet graag over haar beslissen. Vaak trok ze haar eigen pad en luisterde ze naar wat goed voelde. Ondanks dat dat er voor kon zorgen dat men het niet met haar eens konden zijn. Dat maakte haar misschien wel zo populair binnen haar afdeling. Waarom ze dat precies was, wist ze ook niet helemaal, maar ze vond het eerlijk gezegd helemaal prima hoe het nu was.
Haar populariteit had er immers voor gezorgd dat ze opviel bij Lord Voldemort. Dat wilde heel wat zeggen, al zei ze het zelf. Verhalen kwamen altijd als eerst bij haar terecht. Er was niets waar ze niet achter zou kunnen komen. Dat was waarschijnlijk haar beste kwaliteit geweest. Informatie kon de Dark Lord natuurlijk altijd goed gebruiken. Ze wist dat hij al even bezig was om mensen te verzamelen. Het overhalen om aan zijn kant te staan en om naast zijn zijde te vechten, wanneer het moment was aangebroken. Zij mocht daar nu al een deel van uit maken. Dat gaf haar toch een bepaald gevoel van macht. Vele studenten hadden het binnen de afdeling over de Dark Lord gehad. Over hoe hij de macht zou gaan grijpen en hoe het dan zou gaan worden binnen de toverwereld. Velen van hen enthousiast. Dat zij betrokken was bij de organisatie die dit mogelijk ging maken, voelde toch wel goed,. Dat was iets wat ze toe moest geven.
Lachend schudde ze haar hoofd. De opmerking die Dean net had weten te maken zorgde daarvoor. "Trek het je niet aan. Ze weten toch niet beter" vertelde ze hem. Zachtjes beet ze op haar lip. Soms had ze wel eens medelijden met hem. Hoewel ze niet heel goed wist hoe ze de situatie veranderen kon. Toch vond ze het niet erg om de jongen iets beter te leren kennen. Misschien was dat ook een goed idee, gezien de situatie waar de twee in zaten.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Er ging meer achter dat blonde kopje schuil dan je misschien in eerste instantie zou denken, bedacht Dean zich. Hij kon wel lachen om de intelligentie die Abigail liet blijken. Hij haalde dan ook zijn schouders op na haar laatste woorden. 'Doe ik niet. Ik zie de humor er wel van in.' Zwarte humor dan wel, maar toch humor. Hij grijnsde toen er weer iemand snel voorbij hun coupé liep. 'Ze weten niet beter, dat is hun eigen verlies. Maar de meningen van anderen hebben me sowieso nooit iets gedaan, dus waarom zouden hun veroordelende blikken mij wat doen? Het is simpel amusant, dat ze zo over me denken, zonder ook maar iets te weten.' Hij stroopte één van zijn mouwen op, waardoor de zwaar getatoeëerde huid eronder zichtbaar werd. 'Natuurlijk, ik zie eruit als een freak en mijn achtergrond maakt me een freak, dat is voor de meesten voldoende bewijs dat ik daadwerkelijk wel een freak moet zijn.' Hij schudde zijn hoofd, heel even leken zijn ogen een tint donkerder. Niet dat hij loog, hij meende ieder woord dat hij sprak. Hij was niet eenzaam, het boeide hem niet wat mensen van hem dachten. Als hij afstand nam van de situatie, was het zelfs niets meer dan amusant. Hoe ze hem behandelden, hoe ze naar hem keken. Het had er alleen maar toe geleid dat hij zich meer opstand had opgesteld naar die mensen. Hij wreef over de geïnkte arm, verborg hem daarna weer onder de lange mouwen die hij droeg. Straks pas zou hij zich omkleden in zijn schoolkleding, ze waren er nog lang niet dus die nood was er zeker nog niet.
Dean wierp nog een blik op de persoon die tegenover hem zat. Ergens had hij wel bewondering voor haar, al was het niet zoals je misschien dacht. Hij vond dat ze zich, voor iemand die een soort van reputatie had, wel nonchalant gedroeg ten opzichte van de menigte die haar beoordeelde. En dat terwijl ook zij een belangrijke taak had gekregen. Ze zou wel weten wat het beste was. Misschien zouden haar vrienden het wel zien als een teken van medelijden en haar erom bewonderen. Even fronste hij bij die gedachte, maar hij verwierp het ook direct weer. Dat was sowieso grote onzin. Zo waren Slytherins niet.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail keek hem aan en glimlachte naar hem. "Dat moet je ook zeker doen!"zei ze hem. Ze moest zeggen dat het haar verschrikkelijk leek om in haar eentje haar schooljaar door te moeten komen. Het was niet iets waar ze ontzettend naar uit keek, al moest ze eerlijk toegeven. Ze genoot van het gezelschap om haar heen, hoewel ze zo nu en dan ook kon genieten van wat rust en stilte. "Ik denk dat ze je gewoon niet goed kennen. Niet dat ze daar ook de moeiten niet voor doen. Mensen denken vaak dat ze alles over je denken te weten, terwijl ze in werkelijkheid enkele verhalen over je hebben gehoord. Waarvan de meeste hoogstwaarschijnlijk niet eens waar zullen zijn" merkte ze op. Ze wist hoe mensen konden oordelen. Ze hadden vaak genoeg al een mening over iemand klaar liggen, voor ze ook maar een woord met diegene gesproken hadden. Maar de tijd en moeite nemen om zo iemand daadwerkelijk te leren kennen? Dat zat er vaak genoeg niet eens in. Dat begreep ze gewoon niet. Ja, ze kon heel direct overkomen en zei vaak genoeg gewoon waar het op stond, maar dat deed ze alleen op de momenten wanneer ze wist dat ze daadwerkelijk juist zat.
Haar hoofd hield ze een klein beetje schuin, terwijl Dean zich om meerdere redenen een freak noemde. Kort schudde ze haar hoofd, voor ze besloot antwoord te geven. "Ik vind je geen freak. Ik denk dat men maar al te graag verhalen willen geloven die ze zich voorgeschoteld krijgen, in plaats van moeite te doen om je te leren kennen" zei ze hem. Ze kende de verhalen die rond gingen over hem en over zijn achtergrond. Ze waren niet altijd even aardig geweest, maar net zoals bij alle andere verhalen die ze te horen kreeg, hield ze er wijs haar mond over. Bovendien vond ze dat ze geen recht van spreken had. Zo goed kende ze de jongen tegenover haar ook weer niet. Wie was zij dan om die verhalen te bevestigen of om ze alleen nog maar sterker te maken. Dat was waarschijnlijk wat er van haar verwacht werd bij aankomst op school. Aangezien meerdere studenten haar nu eenmaal met de jongen in een coupé had zien zitten. Niet dat het haar wat kon schelen. Ze stond er om bekend dat ze haar eigen ding deed. Dat was deze keer een uitzondering geweest.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het kostte Dean moeite om een frons te onderdrukken. Hij kon zich bijna niet voorstellen dat een meisje zoals Abigail te maken had met vooroordelen, maar door de manier waarop ze erover praatte leek het toch wel alsof er meer achter zat dan alleen maar een bemoedigende toespraak. Hij hield zich echter in en onderbrak haar verhaal niet, aangezien dat alles behalve beleefd zou zijn. En al helemaal niet bevorderlijk voor de reputatie die hij had. Toch zat het hem niet helemaal lekker. Hij keek naar haar terwijl ze praatte en iets vertelde hem dat er meer achter zat. Hij voelde een licht schuldgevoel opborrelen omdat hij haar zojuist in zijn hoofd had uitgemaakt voor een "leuk koppie dat meer wist dan hij had gedacht". Het maakte dat hij zijn blik weer afwendde, met iets van schaamte zelfs bijna. Voor zichzelf maakte hij een notitie dat hij dat goed zou maken, als zij dat wilde. Dat hij daadwerkelijk meer tijd met haar zou doorbrengen na deze reis, om zichzelf te bewijzen dat zij meer waard was dan het eerste oordeel dat hij over haar gehad had. Mits zij natuurlijk ook meer tijd met hem door zou willen brengen. Hij kneep zijn ogen even samen, staarde uit het raam en zag eigenlijk niets, zo druk was hij in zijn hoofd bezig. Toch grijnsde hij even jongensachtig toen ze bevestigde dat ze hem geen freak vond. 'Thanks,' reageerde hij daarop, 'mensen besteden nu eenmaal niet graag aandacht aan dingen die ze hun aandacht niet waard vinden en gaan dan liever op de verhalen af. Dat betekent niet dat die verhalen daadwerkelijk waar zijn.' Hij wilde nu het zware onderwerp wel een beetje afronden. Misschien zelfs een nonchalant gesprek met haar voeren, haar daadwerkelijk leren kennen. Hetgeen ontkrachtten wat hij nog net gedacht had. Dat er meer achter dat blonde kopje schuil ging dan hij had gedacht. En dat terwijl zij zich juist zo open naar hem opstelde en liet blijken dat ze bereid was verder te kijken dan de stomme verhalen die over hem rondverteld worden. Het was niet gek ook dat mensen hem liever meden, als hij ze zo behandelde. Zelfs al waren het maar gedachten, echt aardig was het nog steeds niet.
Hij ademde even diep in en uit, waarna hij de moeizame gedachten liet varen en zijn blik weer op zijn gesprekspartner liet rusten. 'Wat ga je je vriendinnen straks over mij vertellen?' vroeg hij, toch licht nieuwsgierig. Ergens hoopte hij dat ze nu een grapje zou maken om de spanning weer uit de lucht te trekken en het gesprek luchtig te houden. Dat was de bedoeling van zijn vraag geweest.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail was een persoon die zich niets van andere aan trok. Zo was ze altijd al geweest en het was een eigenschap die ze enorm kon waarderen aan zichzelf. Er werd altijd wel gepraat. Naar je gekeken. Niet iedereen vind je aardig. Dat was nu eenmaal zo. Daar kon ze mee leven. Ze was hoe ze was en mocht het zo zijn dat je dat niet aan stond, was dat niet haar probleem geweest. Het kon haar gewoon niet zo heel veel schelen en ze was er ook zeker niet bang voor om daar voor uit te komen. Misschien dat ze daarom behoorlijk populair binnen de afdeling was. Ze was altijd recht door zee. Niet bang om iemand te kwetsen. Niets dat haar kon raken.
Haar aandacht richtte ze zich uiteindelijk weer op de persoon tegenover zich. Het was waar wat hij zei. Men ging nu eenmaal liever achter verhalen aan, omdat dat nu eenmaal makkelijk was. De waarheid achterhalen kostte nu eenmaal moeite en dat vonden de meeste mensen het niet waard. En daarbij gingen de verhalen nu eenmaal rond. Waarom zouden ze rond gaan als deze niet waar zouden zijn? Zo dachten de meeste mensen er immers over. "Daar heb je gelijk in. Toch is het vaak makkelijker om simpelweg de verhalen te geloven in plaats van de feiten na te gaan of te controleren of het verhaal daadwerkelijk klopt"sprak ze haar gedachten uit. Dat deed ze vaak zonder er over na te denken. Op school had ze daar al vaak problemen mee gehad. Sommige opmerkingen hadden nu eenmaal niet door de beugel gekund, maar daar kon ze mee leven. De docenten wat minder. Een kleine glimlach sierde haar lippen, terwijl ze daar aan dacht. Soms vond ze het wel vermakelijk. De reacties van haar docenten, hoewel ze zichzelf niet graag in de problemen werkte. Ze genoot juist van de vrije tijd die ze had op school en bracht die liever door met haar vrienden.
Haar hoofd hield ze een klein beetje schuin op het moment dat hij haar vroeg wat ze haar vriendinnen ging vertellen. Een geamuseerde glimlach sierde haar lippen; enkele secondes na dat hij het haar gevraagd had. Glimlachend schudde ze haar hoofd. "Hmm. Ik denk toch echt dat ik wat verhalen kan bevestigen " grapte ze. Natuurlijk zou ze geen slechte dingen over hem de wereld in helpen, hoewel dat wel heel makkelijk zou kunnen op dit moment. Ze ging geen slechte dingen over hem vertellen. Ze zou geen geruchten bevestigen. Ze had simpelweg bij hem gezeten omdat de trein overvol zat en dit de eerste coupé was die ze tegen kwam me genoeg ruimte. Daarbij vond ze zijn gezelschap totaal niet erg. Ze genoot er eerlijk gezegd van. Dat viel niet te ontkennen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld