Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG with BeauRathbone

5SOSVEVO
YouTube-ster

5SOSVEVO schreef:
Ik : Denise Hemmings
Damon Salvatore
Jij: Meisje+ Stefan Salvatore + Begin

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Abigail Rose Olivia Victoria Knight
18 years

Abigail haalde een hand door haar lange blonde haar heen, voor ze zichzelf voor een laatste keer in de spiegel aan keek. Zachtjes beet ze op haar lip en streek een plukje van haar lange blonde haar achter haar oor. Ze draaide zich om en liep op een rustig tempo naar beneden toe. Ze hoorde hoe haar oom Joe bezig was in de keuken. Het ontbijt. Hij stond er op dat ze dagelijks goed ontbeet. Haar oom zorgde goed voor haar. Ze wist ook niet beter. Zo lang dat ze zich kon herinneren zorgde hij al voor haar. Haar moeder was bij haar geboorte overleden. Haar vader had een aantal maanden later zelfmoord gepleegd. Het gemis naar haar moeder was hem te veel. Die gedachte maakte haar vaak genoeg verdrietig, maar dat wist ze maar al te goed weg te stoppen. Heel veel van haar ouders wist ze dan ook niet. Het enige wat ze van haar moeder had, was het armbandje om haar pols. Dat beweerde oom Joe tenminste. Ook al wilde ze hem niet altijd geloven. Elke keer als ze over het sieraad begon, begon hij zich vreemd te gedragen. Of het ergens over ging waar zij verder niks vanaf mag weten. Het was een mooi stuk sieraad. Ze had het elke dag om. Ze wilde het niet af doen. Het voelde goed om het stuk sieraad om te hebben. Alsof het haar een stuk veiligheid zou bieden. Of er op die manier iemand over haar schouder heen keek.
Glimlachend schudde ze haar hoofd op het moment dat ze de keuken binnen stapte. Al vrijwel gelijk kreeg ze een vers gebakken broodje in haar handen geduwd. "Goodmorning uncle Joe" vertelde ze hem, voor ze een kus op zijn wang drukte. "Ik neem het mee onderweg naar school. Ik ben wat aan de late kant" vertelde ze hem. "Is goed, meisje. Tot vanmiddag"was het antwoord dat ze terug kreeg. "Tot vanmiddag!"wist ze uit te brengen, terwijl ze een hap nam van haar broodje. Ze greep haar jas van de kapstok, ook al betwijfelde ze dat ze die nodig zou hebben vandaag. Het was prachtig weer. Zo voelde ze hoe de zon haar huid verwarmde,, het moment dat ze de deur wat stapte. Ze trok de deur achter zich dicht en stapte vervolgens door. Ze ging wel vaker lopend naar school. Ze woonde er dan ook niet verder dan twee blokken vandaan. Dat zorgde ervoor dat ze er ongeveer vijf minuten over deed. Onderweg genoot ze van haar broodje. Ze kon het goed gebruiken. Ze had een drukke dag vandaag. Niet alleen met lessen, maar ook met het cheerleaden. Ze moest zeggen dat ze genoot van haar tijd op de middelbare school. Ze had een hoop vrienden, haalde goede cijfers en maakte deel uit van de cheerleaders. Daarbij had ze een lief vriendje. Meer kon ze niet wensen.
Al snel werd ze uit haar gedachten gehaald, op het moment dat ze de school naderde. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen. Ze begroette de mensen die ze tegen kwam en nam vervolgens plaats op een van de nog vrije tafels. Midden in de zon. Zo kon ze nog wat genieten van het weer, nu het nog kon, terwijl ze wachtte op haar vriend, Matt.

Stefan Salvatore

Een zachte zucht rolde er over de lippen van Stefan. Hij stond hier nu al een tijdje. Starend naar het huis. Het huis waar hij in opgegroeid was. Naar waar hij iedere keer toch weer terug wist te keren, hoe graag hij er ook vandoor wilde gaan. Een kleine grijns verscheen er rond zijn lippen. Het huis had een emotionele waarde voor hem. 12 jaar was hij deze keer weg geweest. 12 jaar nadat hij voor zijn gevoel gefaald had, was hij weer terug van weggeweest. Tot 12 jaar geleden had hij de zorg op zich genomen van een meisje. Denise Hemmings. Hij had voor haar gezorgd tot een een jaar of 5 oud was. Het leek allemaal goed te gaan. Hij had de ouders beloofd alles voor haar te doen. Haar altijd te beschermen. En dat leek ook zo te gebeuren. Tot er opnieuw gevaar om de hoek kwam kijken. Hij besloot dat het niet meer veilig was voor haar om nog langer in zijn buurt te zijn. Het was een moeilijke keuze. Tot op de dag van vandaag was het de moeilijkste keuze die hij ooit had moeten maken. Nu was hij terug. Om die fout weer recht te trekken. Hoewel dat nog een stuk moeilijk kon gaan worden dan hij in gedachten had. Hij had haar namelijk de herinneringen die het meisje met hem gehad doen vergeten en had haar een aandenken met vervain erin gegeven. Zo wist ze toch nog een klein beetje beschermd werd, al was het dan niet meer door hem.
Hij moest er nu voor zorgen dat hij weer in contact zou komen met Denise. Daar zag hij op het moment maar 1 oplossing voor. Het terug gaan naar school. Hij was veranderd op 17 jarige leeftijd, dus kon hij makkelijk gezien worden als een student aan de middelbare school, hoewel hij in werkelijkheid al 153 jaar over deze aardboden rondzwierf. Hij grijnsde bij het idee en stapte vervolgens zijn geliefde huis binnen. Hij nam het allemaal in zich op. Hij genoot er gewoonweg van. Hij had zoveel herinnering op weten te bouwen. Zowel goede als slechte. Hij had deze plek gemist. Hij kwam hier graag. Het was zijn favoriete plek. Hier had hij ontzettend veel meegemaakt. Teven samen met zijn broer. Hij vroeg zich af hoe het met hem ging. Sinds dat ze beide de stad hadden verlaten, had hij hem niet meer gezien. Hij vroeg zich af of hij ook aan deze plek terug dacht en aan wat er 12 jaar geleden was gebeurt. Ze hadden in hetzelfde schuitje gezeten. Allebei voor een jong kind gezorgd. Even dacht hij dat het jonge meisje hem in een goede zin veranderd had, maar Damon kennende wist men het maar nooit. Hij schudde zijn hoofd bij die gedachte en liep toen de ruime woonkamer in. Hij pakte een fles bourbon van het bijzet tafeltje en schonk voor zichzelf een aardig groot glas in. Hij nam plaats bij de open haard en nam een slok. Kort sloot hij zijn ogen en genoot hij van het moment.

5SOSVEVO
YouTube-ster

5SOSVEVO schreef:
Denise
Vandaag begon School weer. Niet dat ik er zoveel zin in heb. Ik wil alleen mijn vrienden zien. Denise was al een tijdje wakker. Ze loopt net de keuken in en ziet Tante Nina al staan. Ze zorgt al een tijdje voor der voor zolang Denise al weet. Denise der ouders zijn overleden in een auto ongeluk. "Goodmorning." Mompelt Denise naar Nina en Nina kijkt Denise aan. "Hey, ik ben bijna klaar met het eitje." Zegt ze en even kijk Denise weg. "Nee sorry ik moet naar school, ik ben er rond 8 weer. Ik eet bij Jeremy." Glimlacht Denise en kijkt Nina aan. Ze knikt kort. Snel pakt ze nog een appel. Denise pakt dan der lerenjasje en der tas. "Tot vanavond!" Roept Denise en neemt een hap van de appel. Ze loopt dan naar buiten. Het is echt een geweldig weer. Het is eind augustus dus het zal wel moeten. Na ongeveer 8 minuten komt Denise op school en gooit het klokhuis weg. Even kijkt ze rond. Daar gaan we dan weer. Als ze haar vriendengroepje ziet loopt ze er gelijk naar toe. Tyler ziet Denise ook gelijk. "Hey." Glimlacht Tyler. Tyler is al sinds klein af aan Denise der beste vriend. Ze kan altijd bij Tyler terecht. "Hey." glimlacht Denise terug en geeft Tyler een knuffel. Ze praten wat bij maar dan voelt Denise een arm om der heen en krijgt gelijk een glimlach. Jeremy. Dat moet wel. Als ze zich omdraait ziet ze Jeremy en knuffelt hem gelijk. "Hey." Glimlacht ze breed en drukt een kus op haar wang. "Hey, hoe was je vakantie." Glimlacht Jeremy en Denise knikt kort. "Kan beter." Zegt ze zachtjes en laat Jeremy los. "De joune?" Vraagt ze en kijkt kort weg. "Sorry." Zegt Denise zacht. Jeremy zijn ouders zijn in de zomervakantie overleden. "Het geeft niet, ik wil er niet over hebben oke." zegt Jeremy zachtjes en Denise knikt even. "Kom, we gaan naar de les." Zegt ze zacht en pakt zijn hand vast. "Ik ben er voor je Jer." Zegt Denise dan zacht en Jeremy knikt even. Denise en Jeremy lopen dan samen naar de les toe.

Damon
Damon kwam net aan bij het huis. Alle herenigingen kwamen terug. Even kwam er een glimlach op zijn gezicht. God wat heeft Damon het hier gemist. Hij ging 12 jaar geleden hier weg voor de gevaren die ronddwaalde. Het was niet veilig voor hem en ook niet voor Abigail. Damon heeft 5 jaar lang voor der gezorgd. In het begin leek het hem wel grappig om voor een baby te zorgen maar daarna. God wat hield hij van het kind. Abigail was altijd een vrolijk meisje maar ik moest der helaas verlaten. Het deed Damon erg pijn. Maar hij heeft het achter zich gelaten. Hij kwam alleen terug om te kijken hoe het nu met der gaat. Hoe ze het op school doet. Hoe ze er nu uit ziet. Even kijkt Damon rond en loopt dan het huis in. Al vrij snel kwam hij in de grote woonkamer en ziet Stefan op stoel zitten en kijkt op. "Stefan?" Mompelt Damon en loopt naar hem toe. "Dat is lang geleden." Zegt Damon met een grijns en kijkt Stefan weer aan. "Wat doe jij hier weer? Ik dacht dat je niet meer terug wou komen." Mompelt Damon en kijkt kort weg. Hij pakt dan een glas en schenkt wat Bourbon in. "Je hebt wel een betere keuze in drank gekregen." Zegt Damon en gaat dan op een andere stoel zitten en nam een grote slok.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail genoot van de zon die haar huid wist te raken. Ze was vaak buiten te vinden; zeker met dit weer. Haar ogen liet ze kort over het terrein heen glijden. Het vulde zich met steeds meer mensen, steeds meer studenten. Binnen een korte tijd zat ze dan ook niet meer alleen aan de tafel. Erg vond ze het niet. Ze genoot van het gezelschap van anderen. Ze was dan ook een enorm sociaal persoon. Dat had er mede voor gezorgd dat ze nu aardig populair was. Hoewel je op het eerste gezicht zou denken dat ze een buitenbeentje zou zijn. Ze hield van donkere kleding. Vaak was ze te vinden in een zwarte skinny jeans en haar zwarte leren jasje. Waar die invloed vandaan kwam, wist ze zelf niet. Ze had wel het idee dat iemand haar beïnvloed had in die keuze. Maar wie het precies was? God mag het weten.
Een glimlach verscheen er rond haar lippen op het moment dat ze haar vriend zag lopen. Dat effect had die jongen op haar. Op het eerste gezicht zou je niet denken dat de twee elkaar type zouden zijn. Abigail moest ook eerlijk zeggen dat ze in eerste instantie dacht dat ze niet voor hem zou vallen. Ze viel op typische mannen. Klein beetje arrogant, zelfverzekerd, maar ontzettend jaloers en beschermend. Matt was een aantal van die dingen, maar hij werd voornamelijk gekenmerkt als een lieve jongen met een ontzettend goed hart. De twee dingen waar ze toch voor gevallen was, 3 jaar geleden. Hun relatie duurde al een behoorlijke tijd en ze was nog steeds enorm gelukkig met hem. Daar kon ze echt niet om heen. Ze gaf enorm veel om die jongen en ze was maar al te blij dat het andersom ook zo was.
Op het moment dat hij voor haar neus stond, voelde ze hoe hij een zachte kus op haar lippen drukte. Ze kon het niet laten om even te grinniken. "Hey you"zei ze glimlachend tegen hem. Ze was blij hem te zien, ook al had ze het afgelopen weekend nog met hem afgesproken. Ze brachten enorm veel tijd met elkaar door. Ze deden veel samen. Het was voor hen beide belangrijk om een goede relatie te onderhouden. Beide hadden ze er dan ook dezelfde ideeën over en dat was fijn. Het was goed om samen op één lijn te zitten. Dat maakte een relatie toch wat sterker. "Loop je even mee naar binnen? Ik moet nog wat boeken uit mijn kluisje halen"vroeg ze hem vervolgens. Op het moment dat hij knikte, stond ze op en pakte ze zijn hand vast. Ze verstrengelde hun vingers en liep samen met hem naar binnen toe. De lessen zouden ieder moment kunnen beginnen. Op een rustig tempo liep ze naar haar kluisje. Haar zelfverzekerdheid was terug te vinden in iedere stap die ze zetten. Bij haar kluisje aangekomen, liet ze zijn hand los en maakte ze haar kluisje open. Ze pakte de boeken die ze voor de eerste drie lessen nodig had, voor ze haar kluisje weer sloot. Precies op dat moment ging de bel. Ze glimlachte. Geschiedenis was het eerste vak dat ze vandaag zou hebben. Ze drukte een kus op de wang van Matt, om vervolgens richting het juiste lokaal te lopen.

Stefan opende verbaasd zijn ogen op het moment dat hij een maar al te bekende stem hoorde. Damon. Zijn broer stond na twaalf jaar plotseling voor zijn neus. Ongemakkelijk was het niet. Het was niet de eerste keer dat ze elkaar jaren niet hadden gezien. Soms zat er veel meer tussen dan 12 jaar. Toch wisten ze elkaar altijd weer te vinden. Het waren tenslotte broers. Hoe groot de haat voor zijn broers op sommige mensen ook mocht zijn, hij wist Damon altijd weer te vergeven. Was dat niet wat je voor je familie deed? Elkaar vergeven en er voor hen zijn op de momenten dat ze dat nodig hadden? Zijn broer was ten slotte het enige wat hij nog aan familie had. Het enige familielid dat hij kende in ieder geval. Een kleine grijns kwam er rond zijn lippen te staan bij het zien van zijn broer. "Nice to see you to, brother" zei hij tegen hem. Hij had het eerlijk gezegd niet verwacht hem hier terug te zien. Hoewel het niet hoefde te betekenen dat hij om dezelfde reden was teruggekeerd als Stefan. Zijn broer was nooit het type geweest dat om iemand gaf. Deed hij dit wel, liet hij dit niet zo snel merken. Daarom deed het hem ook goed, toen hij zag dat dit bij het kleine meisje wel het geval was. Ze had Damon tot een beter mens gemaakt. Maar hij had nooit durven dromen dat hij daadwerkelijk terug zou komen. Als hij tot slot van rekening voor haar terug kwam.
Hij hield zijn hoofd een klein beetje schuin bij de vraag wat hij hier kwam doen en de opmerking dat zijn broer dacht dat hij hier niet meer terug wilde komen. Kort schudde hij zijn hoofd. Soms begrepen de broers elkaar niet heel goed. Maar daar was je tot slot van rekening ook broers voor. "Het was niet mijn intentie om nog terug te komen. De situatie zag er zacht gezegd dramatisch uit. Gezien de omstandigheden leek het mij het verstandigst om weg te gaan en nooit meer om te kijken. Om de mensen waar ik om gaf, veilig te stellen. Ze hadden het immers op ons gemunt. Niet op de inwoners van Mystic Falls" begon hij uit te leggen. "Ik wilde het gevaar zo ver mogelijk bij Mystic Falls vandaan houden, dus ben ik de afgelopen jaren gaan reizen. Het gevaar een beetje losschudden. En dat is aardig gelukt. Het afgelopen jaar is rustig verlopen, waardoor het me een goed moment leek om weer terug te komen. Om te kijken hoe het met haar gaat. Denise"zei hij vervolgens tegen hem.
Lachend schudde hij zijn hoofd. Zijn smaak in drank was inderdaad veranderd over de jaren en hij kon op het moment enorm genieten van een goed glas Bourbon. "Dat klopt" begon hij. "Maar wat ik mij nu echt afvraag, broer. Waarom ben jij precies terug in Mystic Falls" vroeg hij toen aan hem . Hij moest het weten.

5SOSVEVO
YouTube-ster

5SOSVEVO schreef:
Denise

Denise liep samen met Jeremy naar het lokaal als de bel ging. Als we in het lokaal kwamen keek alaric saltzman Jeremy aan. Hij loopt naar ons toe en kijk Jeremy weer aan. "Gaat het?" Vraagt hij en Denise loopt naar een tafeltje toe. Als Denise Jeremy dan hoort schreeuwen kijkt ze op. "Jer.." Zegt ze zacht en staat op. "Denise ga maar even met Jeremy mee. Laat hem maar afkoelen." Zegt Saltzman en Denise knikt langzaam. Ze pakt Jeremy ze hand vast en trekt hem mee naar de gang. "Jer wat is er met je?" Mompelt Denise zacht tegen Jeremy. "Denise wat je zelf? Je was er niet voor me toen mijn ouders overleden. Je was in fucking Italië, oke ik snap dat je niet zomaar terug kan komen maar ik had gewoon jou steun nodig." Zegt Jeremy dan en even kijkt Denise weg. "Het spijt me. Ik wou er echt voor je zijn Jer." Zegt Denise dan zacht. Ze krijgt dan waterige ogen. Ze wou er echt voor Jeremy zijn. "Denise nee niet huilen.." Zegt Jeremy zachtjes en kijkt even weg. Denise loopt dan het lokaal weer in en pakt der tas. "Denise wat ga je doen?" Vraagt Saltzman en Denise reageert niet. "Denise." hoort ze hem weer zeggen en Denise loopt dan het lokaal uit. Ze kijkt even Jeremy aan en ze loopt dan naar buiten toe. Ze loopt dan maar een kant op. "Denise!" Hoort ze Jeremy nog zeggen en ze loopt dan wat sneller weg. Ze loopt dan een andere straat in en kijkt even om der heen. Dan staat er een jongen voor der. "Hey, ik zag je al lopen en dacht wauw. Ik moest wel iets zeggen tegen je." Zegt hij en even kijkt ze hem aan. "Ik heb geen interesse." Zegt Denise en loopt dan verder. Ze komt dan bij een groot huis. Als Denise weg loopt of even alleen wilt zijn komt ze vaak hier. Geen idee hoe. Ze loopt en loopt en komt dan hier. Ze kijkt er even naar en wilt verder lopen als ze van achter vast word gepakt. Ze slaakt dan een gil.

Damon
"Mmh, ik denk dat ik hetzelfde als jou hier ben. Voor de meiden." Knikt Damon en neemt nog een grote slok. "Je weet Abigail nog wel toch? Ik zoek haar weer op. Ik ben benieuwd hoe het met der gaat." Zegt Damon dan en drinkt het glas leeg. "Maar ik heb het druk broertje dus ik spreek je nog." Zegt Damon en staat dan weer op. Hij kijkt Stefan even aan. "Ik ga weer naar school." Zegt hij met een grijns en loopt dan naar buiten. Hij gaat dan naar de school toe waar Abigail op school zit. Als Damon er is loopt hij naar binnen en kijkt even rond. Dit is lang geleden. Even kijkt hij waar hij moet zijn en loopt naar de receptie. "Ik ben nieuw." Zegt hij dan en kijkt de vrouw aan. "Je naam." Zegt de vrouw. Hij laat de vrouw hem aankijken en kijkt der recht aan. "Dat hoeft niet." Zegt hij dan met een grijns en de vrouw knikt. "Lokaal A45" Zegt de vrouw en Damon loopt dan naar het lokaal toe. Als hij er is loopt hij naar binnen en ziet Abigail zitten. Ze is niks veranderd.. Even kijkt hij haar aan en dan de docent. "Ik ben nieuw en dit is mijn nieuwe klas dus." Zegt Damon met een grijns

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail liep samen met met Matt het juiste lokaal binnen. Ze liep naar haar vaste plek en nam plaats. Een tevreden glimlach verscheen er rond haar lippen. Geschiedenis van Alaric Saltzman. Ze moest zeggen dat dit één van haar favoriete vakken was. Ze vond het enorm interessant. Zachtjes beet ze op haar lip, terwijl ze haar blik kort naar Matt liet glijden. Een kleine, bescheiden glimlach begon haar lippen te sieren. Kort keek ze op, wanneer ze iemand hoorde schreeuwen. Jeremy. Kort rolde ze met haar ogen. Ze snapte dat het op zijn zachts gezegd vervelend was om je ouders te verliezen. Ze begreep als geen ander hoe dit was, ook al had ze er bewust niet heel veel van meegekregen. Omdat ze zo jong was geweest. Maar toch. We waren toch al weer een aantal maanden verder. En om er vervolgens zo'n situatie van te maken, vond ze op het moment gewoon net iets te ver gaan. Daarbij was Abigail ook niet het type dat haar emoties makkelijk te loop liet gaan, maar zo zat zij nu eenmaal in elkaar. Afkeurend schudde vervolgens haar hoofd. Het kon haar lichtelijk irriteren dat mensen zo aan aandacht wilde komen. Om zo een lokaal uit te stormen. Haar blik gleed vervolgens weer naar Saltzman en hield haar hoofd een klein beetje schuin. Hij leek even van zijn pad af, maar leek zich toch weer snel te herpakken. Hoewel er nu veel rumoer onder de leerlingen was ontstaan. Daar had de situatie die zich zojuist had afgespeeld voor gezorgd. Toch kon ze het niet laten om eventjes te grinniken. Ze merkte aan Alaric dat hij moeite had om de overige leerlingen het zwijgen op te leggen. Het was er immers te druk voor geweest. Toch duurde het niet heel lang voor het doodstil werd binnen het lokaal. Maar dat lag niet aan Alaric.
Haar hoofd hield ze een klein beetje schuin op het moment dat ze de deur van het lokaal open ging en er een onbekend gezicht naar binnen stapte. Haar armen sloeg ze kort over elkaar heen. Erg onder de indruk was ze niet, maar ze moest wel zeggen dat de jongen haar bekend voor kwam. Waar ze hem van zou moeten kennen, wist ze totaal niet. Voor zover ze wist, was dit ook de eerste keer dat ze de jongen überhaupt zag. Ze voelde hoe zijn blik langzaam naar haar toe gleed, waardoor ze het niet kon laten om haar wenkbrauw op te trekken. Kort schudde ze haar hoofd wierp haar blik naar het raam. De jongen was haar interesse al weer kwijt. Eigenlijk had hij hem nooit gehad. Ze was dan ook niet heel snel onder de indruk van iets. Daar was simpelweg meer voor nodig. Dit kwam mede door haar oom Joe. Die vertelde haar altijd dat ze enorm veel verdiende, omdat ze al zoveel mee had moeten maken in haar leven. Ze moest geen genoegen nemen met een simpele jongen. Een jongen die moeite voor haar deed en oprecht om haar gaf. Alleen dan zou je goed genoeg zijn. Ze was dan ook nerveus toen ze Matt voor de eerste keer voorstelde aan Joe. Zeker omdat ze wist hoe zijn houding tegen over jongens kon zijn. Gelukkig kon Joe Matt enorm waarderen en zag hij in dat hij een goede jongen voor haar was. En daar was ze enorm blij mee geweest.
Rustig streek ze een plukje van haar blonde haar oor en wachtte lichtelijk ongeduldig tot de les zou beginnen. Het zou een lange dag voor haar worden. Daar keek ze lichtelijk tegenop. Ze had vandaag les tot 16:15 uur en daarna zou de cheerleader training beginnen. Ook al zou men niet denken dat ze daar het type voor was geweest. Ze hield vroeger al van turnen, maar dat verwaterde toen ze een jaar of zeven was. Daarna stopte ze er mee tot ze naar de middelbare school ging. Haar oom had haar gestimuleerd om er weer wat mee te gaan doen. Daarom besloot ze om in haar eerste jaar auditie te doen voor het team. Met een positief resultaat. Dat zorgde ze ervoor dat men haar op school kende. Het was te zeggen dat ze aardig populair was hier op school. Ondanks ze niet het typische populaire meisje was. Er was een stoerdere kant aan haar, dat veel konden waarderen. Toch was het niet naar haar hoofd gestegen. Ze behandelde de andere studenten zoals zij hen behandelde. Zo was het altijd al geweest en had daar eigenlijk geen probleem mee gehad.

Stefan keek zijn oudere broer aan en hield zijn hoofd een klein beetje schuin. Hij stond er oprecht van te kijken dat zijn broer weer terug was gekeerd in Mystic Falls. Het kleine meisje had toch een goede indruk op hem had gemaakt, zoals hij had gehoopt. Een kleine grijns verscheen er rond zijn lippen en nam nog een slok van zijn glas bourbon. Toch vond hij dat zijn broer iets te hard van stapel liep. Hoe wilde hij de situatie aanpakken. Weer naar school en dan wat? Kort schudde hij zijn hoofd. Toch was dit typisch iets voor Damon. Zich in een situatie storten zonder er goed over na te denken. Hij had immers al een plan uitgewerkt. Het leek op dat van Damon, maar hij had het daadwerkelijk uit weten te werken. Hij moest en zou op een goede manier weer in het contact komen met het meisje waar hij jaren geleden voor gezorgd. Zachtjes beet hij op zijn lip en nam nog het laatste slokje van zijn glas. Hij kon wel van de stilte genieten. Dat was een van de grootste redenen waarom hij er van hield om hier weer terug te komen. Terug naar Mystic Falls. Terug naar zijn ouderlijk huis.
Een verbaasde blik verscheen er op zijn gezicht op het moment dat hij een gil hoorde. Het was een gil van een vrouw. Hij duwde zich omhoog van zijn stoel en stond binnen een seconde weer buiten. Kort werden zijn ogen groot. Hij herkende het meisje. Denise. Zo te zien was ze gebeten. Gebeten door een andere vampier. Hij tilde haar op en nam haar mee naar binnen.

5SOSVEVO
YouTube-ster

5SOSVEVO schreef:
Denise
Even ziet Denise wazig en voelt der nek bloeden. Even kijkt ze naar de jongen die zich stikt en dan weg rent. Denise valt dan neer en sluit even der ogen. Als ze haar ogen weer open doet ziet ze dat een jongen haar optilt. Hij komt haar bekend voor. Even sluit ze weer haar ogen en drukt zich tegen hem aan. Hij voelt vertrouwt aan. Ze kent hem niet maar het voelt goed. "W-Wat gebeurde er?" Vraagt Denise dan zachtjes en kijkt hem weer aan. Ze pakt haar bij der net vast en kijkt naar der vingers. "Die man het leek of hij stikte." Zegt Denise dan zacht en sluit weer even haar ogen.

Damon
De docent stelt zich dan voor. "Alaric Saltzman." Zegt hij en Damon knikt kort. Hij kijkt even naar zijn ring en dan hem weer aan. Damon gaat dan achter Abigail zitten en grijns kleintjes. "Hey, kan ik meekijken met je? Ik heb dus geen boeken." Zegt Damon en grijnst kleintjes. Dan kijkt hij Alaric aan die hem een boek geeft. "Nou bedankt." Mompelt Damon en slaat zijn boek open. Even kijkt hij naar Abigail. Ze is echt een mooi meisje geworden en Damon vind het zelfs wel leuk. Ze heeft de zelfde styl als hem. Dat valt hem al gelijk op. Even kijkt hij naar der blonde haren en er glimlacht komt op zijn gezicht. God wat heeft hij abigail gemist.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail besteedde haar aandacht niet meer aan de nieuwe student. Hoewel ze wel merkte dat hij achter haar kwam zitten. Veel meiden hadden zich gevleid gevoeld. Het was geen onaantrekkelijke verschijning, maar het interesseerde haar simpelweg gewoon niet. Een zachte zucht rolde er over haar lippen, wanneer hij haar ook nog eens aan wist te spreken. Rustig draaide zich om. Net op tijd om te zien hoe Alaric hem een boek overhandigde. "Zo te zien zul je zelf een heel eind komen" zei ze lichtelijk sarcastisch, voor ze zich weer omdraaide en kort met haar ogen rolde. Hier zat ze niet op te wachten. Ze was niet snel onder de indruk en liet zich ook zeker niet makkelijk intimideren. Daar had men wat meer voor nodig. Matt had ook zijn nodige moeite moeten doen. Ze liet zich echt niet zomaar inpalmen. Ze klonk misschien arrogant, maar ze wist wat ze te bieden had en ze gaf dit niet zomaar bloot. Zo hield ze er niet van haar emoties met iemand te delen. Niet gemakkelijk dan tenminste. Haar ogen gleden kort naar het raam, waar ze vlak naast stond. Kort beet ze op haar lip. Ze zou niet al te veel van de warmte mee krijgen, jammer genoeg. Ze hoopte vurig dat het nog dit weer zou zijn op het moment dat haar training zou beginnen. Zo zou ze er toch nog iets van mee krijgen. Ze keek er in ieder geval enorm naar uit. Ze vond het het leukst moment van de dag. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen.
Haar blik gleed uiteindelijk weer naar meneer Saltzman, die inmiddels aan zijn les begonnen was. Het was leuk om de man les te zien geven. Ze kon duidelijk zien dat hij van het vak leek te genieten. Hoe geïnteresseerd hij in de geschiedenis leek te zijn. Dat wist hij ook goed over te brengen. Daarom was dit vak een van haar favorieten. Hij wist haar aandacht te trekken. Op een positieve manier. Hij bracht de lesstof op een leuke manier. Misschien dat ze later wat met dit vak wilde gaan doen. Het was immers haar laatste jaar, dus was het goed om te bedenken waar ze wilde gaan studeren. En nog belangrijker, wát ze wilde studeren. Ze schreef het een en ander op en bladerde wat door haar boek heen. De jongen die achter haar had plaatsgenomen, was ze inmiddels weer vergeten. Hij had geen indruk op haar weten te maken en hij verwachtte ook niet dat hij dat zou gaan doen.

Stefan keek het meisje aan en beet kort op zijn lip. Hij had haar weten te redden. Maar hij moest haar te zien overtuigen dat het een dier was dat haar aan had gevallen en geen mens. Geduldig wachtte hij tot ze weer bij zou komen. Lang hoefde hij daar niet op te wachten. Een kleine, bescheiden glimlach vormde er zich rond zijn lippen. "Je bent aangevallen. Waarschijnlijk door een verdwaalde beer. Die lopen hier wel vaker in dit gedeelte van het bos. Het is ook niet zo verstandig om hier in je eentje rond te lopen. Dit kan namelijk vaker gebeuren" vertelde hij Denise. Hij kon haar moeilijk uitleggen dat ze gebeten was door een vampier. Daarmee zou hij zijn eigen bestaan verraden en hij wist niet of ze dit wel aan kon. Dit was volgens hem de beste oplossing.
Hij was wel blij haar weer te zien. Ze was opgegroeid tot een jonge vrouw. Ze zag er goed uit. Gezond. Dat was voor hem belangrijk geweest. Hij moest zeker weten dat het goed met haar zou gaan. Dat ze niet in extreem gevaar verkeerde en dat alles verder goed met haar ging. Ook al hadden ze nog niet veel woorden uitgewisseld, kon hij al een aantal dingen wegstrepen. Dat stelde hem toch wat gerust. Ook al moest hij niet te hard van stapel lopen. Hij had er simpelweg voor gezorgd dat het meisje niet dood zou bloedden midden in het bos van Mystic Falls. Wat ze hier deed, vroeg hij zich af. Ze hoorde naar zijn idee op school te zitten. Toch zwierf ze hier rond in het bos. Er moest iets geweest zijn waardoor ze weg was gegaan. Toch vond hij het onbeleefd om daarnaar te vragen. Daarom besloot hij het voor zich te houden en er niet over te beginnen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld