Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG | Hello old friend | Schrijftopic

Bukowski
Landelijke ster

Bukowski schreef:
Hello old friend, good to see you again.
-
A friend; someone you trust,that makes you happy, always listens and isn't easy to forget

Drie jaar geleden deed een hechte groep vrienden allemaal eindexamen. Sommige slaagden, andere niet. Maar wat iedereen ook ging doen, ze kozen hun eigen weg. In het begin hielden ze misschien nog wat contact met hun vrienden van de middelbare school maar uiteindelijk verwaterde dat ook. Mensen veranderen nou eenmaal, maken nieuwe vrienden en gaan gewoon verder met hun leven. Nu is het zomer 2018 en een persoon uit de ex-vriendengroep heeft het initiatief genomen om iedereen een berichtje te sturen om ze uit te nodigen voor een vakantie van twee weken op het Griekse eiland Kreta, waar ze dan verblijven in een groot huis. Ondanks dat de meeste zo hun twijfels hebben, besluit iedereen toch te komen en er het beste van de maken. Maar soms is een goede intentie alleen niet genoeg.

Bespreektopic: http://virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=818295

Female [4/3]
Louise Noa Camrose - Bukowski (pagina 4)
Yasmin Maria Pereira - Sylvie (pagina 6)
Scarlett Meadows - Amarynthia (pagina 5)
Joseline Bethany Parker - Liberosis (pagina 16)

Male [4/3]
Twan Rhodes - Pollux (pagina 5)
Nils Jeffrey Henson - Sirena (pagina 5)
Dean Delacoeur - Hadesu (pagina 5)
Matthew Daniël McAdams - Evanstar (pagina 6)

Begin:
Twee dagen geleden zijn Dean en Louise al gearriveerd op het eiland om alles in orde te maken. Ze hebben al de eerste lading boodschappen gedaan, alle bedden opgemaakt en dergelijke dingen. Zij zitten nu in het busje van de familie Camrose bij het vliegveld, te wachten op de andere die zojuist allemaal zijn geland.
Note: Hou er rekening mee dat ze elkaar waarschijnlijk als in het vliegtuig of op het vliegveld hebben gezien. Misschien hadden ze van te voren al afgesproken samen te reizen.

Vila
Het huis is erg ruim en ligt op ongeveer tien minuten lopen van het strand.
Er is ook een busje voor 9 personen (3-3-3) en 3 scooters.
Korte omschrijving
Begaande grond
x Woon keuken, met zo'n leuk kookeiland
x Kleine badkamer met douche en wc en wasbak
x Een slaapkamer met een eenpersoonsbed
x Ruime woonkamer, met televisie, meerdere banken/stoelen, een piano en een grote tafel
x In de tuin is er een zwembad én bubbelbad, klein stukje gras, tafel met stoelen, BBQ, buitendouche en meerdere ligstoelen

Eerste verdieping
X Drie slaapkamers met ieder een tweepersoonsbed
x Een grote badkamer, met bad én douche en wasbak
x Een aparte wc
x Een balkon, die via de gang bereikbaar is

Zolder
x Een kleine badkamer met douche en wc en wasbak
x Een slaapkamer met tweepersoons bed
x Een ruimte chill ruimte met pooltafel, voetbal tafel, TV, spelcomputers, flipperkast, een keyboard, een elektischdrumstel, een goedgevulde drankkast en meerdere banken

Note: Zoals je ziet zijn er 5 slaapkamers dus sommige (of iedereen, als dat de voorkeur heeft) moeten een bed delen.
Iedereen is ook al eens eerder in de villa geweest tijdens hun examenreis.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dean was nerveus, mild uitgedrukt. De afgelopen dagen was dat eigenlijk wel de overheersende emotie geweest in zijn hoofd en nu het moment eindelijk daar was, leek het alleen maar erger te zijn. Hij zuchtte, tikte in een zeer irritant ritme op de zijkant van zijn stoel en speurde de uitgang van het vliegveld af. Waren ze er al? Misschien kwamen ze uiteindelijk wel helemaal niet opdagen, hadden ze besloten dat er wel iets beters te doen was dan een reünie met vrienden. Het had zo'n goed idee geleken, toen Dean het aan Louise voorstelde. De vrienden van de middelbare school hadden elkaar al jaren niet meer echt gesproken, maar vroeger waren ze een redelijk hechte vriendengroep geweest. Nostalgie had de overhand genomen toen Dean uiteindelijk de moed verzamelde om Louise erover te contacteren, wat geresulteerd had in.. dit.
Hoe laat was het vliegtuig ook al weer geland? Ze zouden nog door de douane moeten, hun bagage moeten verzamelen en naar buiten moeten lopen. Het vliegveld was gigantisch, dus het kon nog best een eind lopen zijn. Zag hij daar nou een bekend gezicht?
Goed. Hij moest zich niet zo aanstellen, de tijd zou heus niet sneller gaan als hij Louise bleef vervelen. Hij dwong zijn hand dan ook om stil op zijn schoot te gaan liggen en richtte zijn blik even op de jonge vrouw naast hem, waarna hij de uitgang weer langs tuurde. 'Zie je ze al?' vroeg hij haar, waarbij hij zijn best deed een neutrale stem te houden. Wat nou als hij ze niet zou herkennen? Dean fronste. Stop. Hij was de enige die überhaupt deze poging had gewaagd om de vrienden weer bij elkaar te brengen, daar mocht hij wel wat credit voor krijgen. Hij wreef even over zijn slaap. Ach, hij had er wel zin in. Dit waren bijna allemaal goede vrienden van hem. Het zou leuk zijn ze weer te zien, te horen wat ze nou precies deden in hun dagelijks leven. Misschien vonkten er wel weer nieuwe vriendschappen op, of konden ze er een jaarlijkse traditie van maken.
Hand op zijn schoot. De blik, langs de uitgang. Hij speurde nog steeds naar bekende gezichten. Louise moest onder de hand bloednerveus van hem worden. Het was maar voor eventjes. Als hij zich ervan verzekerd had dat iedereen er inderdaad was, zou hij de nervositeit verliezen en zou het weer zijn als vanouds. Als vanouds nog een relevant begrip was.

Bukowski
Landelijke ster

Bukowski schreef:

Het was bloedheet in de auto. De zon scheen vol naar binnen, wat er voor zorgde dat Louise het gevoel kreeg dat ze geroosterd werd. Ze had nog zo gezocht naar een plekje in de schaduw, maar die was nergens te bekennen. Ondanks dat ze enkel een bikinitopje en shorts aanhad en de airco hard stond te loeien, brak het zweet haar uit. Ze hoopte maar dat de rest snel in de opening van het vliegveld zouden verschijnen, voordat ze wegsmolt.
Haar blik gleed van het vliegveld naar Dean, die naast haar zat. De jongen zijn lichaamshouding deed verraden dat hij zenuwachtig was. Louise zelf had geen last van zenuwen, alleen van die verdomde zon en het getik van Dean zijn vingers tegen zijn stoel. Eigenlijk voelde ze zich heel ontspannen. Het ergste wat er kon gebeuren was dat er alsnog niemand op zou komen dagen; maar wat dan? Zij zou zich ook wel in haar eentje vermaken, of samen met Dean.
Niet dat ze niet enthousiast was over dit hele gebeuren. Vanaf het moment dat Dean het aan haar voor had gesteld, had ze uitgelaten gereageerd en direct het vakantiehuisje van haar ouders aangeboden als bestemming. Het was lang geleden sinds ze iedereen had gezien; de meeste had ze nu al drie jaar niet meer gesproken. Ondanks dat ze dit jammer vond, had ze er zelf ook schuld aan. Na het eindexamen had het meisje zich zo gefocust op haar muziek, dat ze al het andere was vergeten. Ze wilde doorgaan met haar leven en dat was voor de andere blijkbaar ook het geval geweest. Behalve Dean, was er niemand komen kijken tijdens haar tour in de UK. Niet dat ze daardoor een wrok koesterde hoor, ze begreep het maar al te goed. Toch was het voor haar een aangename verassing geweest dat Dean wél naar de UK was gereisd voor haar. Het was een van de liefste en spontaanste dingen die iemand ooit voor haar had gedaan en dat zou ze niet snel vergeten.
Louise liet haar armen over het stuur rusten, plaatste daar haar hoofd op en zuchtte. ‘Nee, nog niet,’ antwoorde ze op Dean zijn vraag. ‘Ze kunnen vast ieder moment komen, maak je geen zorgen.’ Hierbij draaide ze haar hoofd richting hem en glimlachte. ‘En als ze niet komen gaan we gewoon lekker terug naar het huis, trekken we een fles wodka open en springen we het zwembad in.’

Pollux
Wereldberoemd

Pollux schreef:
Eindelijk weg uit dat klote vliegtuig. Twan was bijna gaan twijfelen of zijn beslissing om naar Kreta te komen wel goed was geweest. Als hij nog één minuut langer naast dat schreeuwende kind moest zitten, had hij haar waarschijnlijk een klap verkocht. Zelfs als hij zijn muziek op z’n hardst had staan had hij nog last van haar. Als het geen geschreeuw was, was het wel dat ze hem bijna sloeg als ze weer eens haar My Little Pony dekentje om zichzelf heen moest wikkelen op de meest achterlijke manier ooit. Of dat ze ongeveer boven zijn telefoon hing als hij een spelletje aan het spelen was, zodat hij zelf niks meer kon zien. Of dat ze tegen hem aan in slaap viel en op zijn trui kwijlde. Twan mocht hopen voor zijn vrienden dat hun reis wat soepeler was verlopen, niet dat het hem verder echt boeide. Aangezien hij vrij vooraan zat, kon hij de anderen in het vliegtuig niet zien.
Nadat het vliegtuig was geland was, had hij ook vrij snel zijn spullen gepakt en was hij naar de aankomsthal met de bagageband gelopen. Daar had hij gewacht tot de rest ook was uitgestapt en zich om hem heen had verzameld. Twan begroette ze met een knikje of een korte “Hé.”. Ze hadden elkaar voor de vlucht al uitgebreider begroet, dus hij vond het niet nodig om dat nog eens te doen. De komende tijd was genoeg tijd om goed bij te praten. Het duurde vrij lang tot hij zijn koffer op de bagageband zag langskomen. Ondertussen had hij zijn trui uitgetrokken en die in zijn rugzak gestopt. In het vliegtuig was het wat fris geweest, maar op het vliegveld was het een stuk warmer. Laat staan hoe warm het buiten zou zijn. Zijn zonnebril hing in elk geval al klaar aan de kraag van zijn shirt. Toen ook Twans koffer verscheen en hij die van de band had gepakt, waren ze klaar om Louise en Dean op te zoeken.
Ergens keek hij wel uit naar deze tijd. Aan de ene kant had hij de meesten niet echt gemist, maar hij was wel benieuwd naar wat er was geworden van het zooitje ongeregeld die hij vroeger zijn vrienden noemde.
-
het is prima als iemand straks al het moment beschrijft dat ze louise en dean gevonden hebben en ze aan het begroeten zijn enzo!! twan loopt/doet wel mee

Nolite
Wereldberoemd

Nolite schreef:
Blij dat hij eindelijk zijn benen kon strekken, was Nils naar de bagageband gelopen. De vlucht had ongeveer drie en een halfuur geduurd en zijn benen hadden behoorlijk klem gezeten tussen de stoelen. Nog steeds snapte hij niet waarom ze niet gewoon meer ruimte maakten tussen die stoelen. Zoveel mannen hadden last van dit probleem. Verveeld keek hij naar de stoet mensen die aan de band stond gedrukt. Nils was niet zo’n reiziger. Niet dat hij het niet leuk vond om naar het buitenland te gaan, integendeel. Hij was graag weg. De reis zelf was alleen echt iets waar hij altijd tegenop zag, omdat daar zijn grootste ergenissen tegenover mensen altijd tot uiting kwamen. Mensen die trolly’s meenemen in het vliegtuig en zowel hun handbagage en trolly in het bagagevak leggen, waardoor jij boven je hoofd geen ruimte hebt om je baggage kwijt te kunnen en daarom helemaal naar de andere kant van het vliegtuig moet lopen om nog iets op te kunnen bergen. Mensen die een heel diner aanschaffen voor een vlucht van een paar uur, waardoor ook nog eens heel het vliegtuig stinkt. Mensen met vliegangst die voordat het vliegtuig in beweging komt al aan het huilen en hyperventilleren zijn. Kinderen die van de adrenaline beginnen te lachen zodra het vliegtuig op stijgt en met hun harde hoge stemmetje roepen: “Dit is net een achtbaan.” Mensen die gaan klappen zodra het vliegtuig geland is. En dan dit: mensen die per se tegen de band aan geplakt moeten staan, omdat ze bang zijn dat hun koffer wegloopt als ze hem drie minuutjes later pakken. Nils hield nooit zo van dat opgejaagde gedoe. Liet hem maar lekker ergens op een afstandje wachten. Er was genoeg tijd. Even keek hij naar de groep die aangelopen kwam. Enkele jaren geleden waren zij zijn meest hechte vrienden geworden, maar na zijn eindexamen was al het contact verwaterd. Hij voelde zich bij zijn huidige opleiding op de universiteit meer op zijn gemak dan hij zich ooit had gevoelgd op de middelbare school. Hij had dan ook lang getwijfeld of hij mee zou gaan op deze reis naar Kreta. Uiteindelijk had hij de groep het voordeel van de twijfel willen geven. Zij waren ten slotte de reden dat de laatste jaren van de middelbare school nog een beetje dragelijk voor hem waren geweest. Nadat hij zijn koffer van de loopband had gepakt begroette hij hen met een kleine glimlach. Hij wist zichzelf nog niet helemaal een houding te geven. Misschien zou het in de loop van de dagen komen. Het was per slot van rekening al wel langer bekend dat hij een afwachter was.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De twijfels hadden er bijna voor gezorgd dat ze thuis was gebleven. Al vanaf het moment dat ze de uitnodiging ontvangen had, was ze in tweestrijd geweest. Continu was ze in discussie met haarzelf en zocht ze naar voor- en nadelen. Zelfs nu ze in het vliegtuig zat, sloegen de twijfels toe. In drie jaar kon er veel veranderen. Mensen veranderden, zíj was veranderd. Wat als ze helemaal niet meer bij het gezelschap paste? Ze had nooit echt in het middelpunt van de groep gestaan. Ze kon het met hen allen redelijk vinden, maar haar vriendschap bleef vaak wat oppervlakkig. Zouden ze haar missen als ze er niet bij zou zijn?
Zodra het vliegtuig geland was, zag ze hoe enkelen van de groep hun trolly’s pakten. Scarlett, die een uitverkoren plekje had bemachtigd bij het raam, was tijd aan het rekken. De man naast haar wachtte keurig tot de grote stoet mensen in het gangpad gepasseerd waren, waardoor Scarlett nog enkele seconden had om haarzelf wat moed in de schoenen te praten. Door het kleine raampje heen kon ze al een paar van haar vrienden zien lopen. De een wat zoekend, de ander zelfvertrouwen en enthousiast.
Toen ook de man naast haar zijn trolly gepakt had, kwam Scarlett overeind. Met nog een handjevol mensen was ze een van de laatsten in het vliegtuig. Met een klein tasje en haar camera om haar nek, stapte ze het vliegtuig uit, waar een warme wind haar begroette. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, een gevoel van voldoening. Met een hand bracht ze haar camera omhoog en maakte ze een foto het uitzicht. Het was niet de eerste keer dat ze hier kwam, maar ze was vergeten hoe mooi het er was. Met iets meer vertrouwen stapte ze de trap af en liep ze door het immense gebouw.
In de bagagehal was een enorme groep mensen, die allen tegen de band gedrukt stonden om hun koffer te bemachtigen. Terwijl ze zocht naar de bijbehorende bagageband van haar vlucht, zag ze een bekend gezicht. Met een klein groepje stonden ze bij de band, sommigen met hun koffer al naast hun zijde. Voor ze naar hen toeliep of hen voor de tweede keer vandaag begroette, maakte ze opnieuw een foto. Een foto waarvan niemand door leek te hebben dat ze die maakte. Met een tevreden glimlach liet ze haar camera weer om haar nek bungelen. Misschien zou deze reis wel goed voor haar zijn. Zonder haar twijfels te laten merken (dat hoopte ze tenminste), liep ze de groep tegemoet. ‘En, hebben jullie de reis nog een beetje overleefd?’ vroeg ze, terwijl ze zijdelings de bagageband in de gaten hield voor haar koffer.

Liberosis
Internationale ster

Liberosis schreef:
De vlucht was voor Josie meer dan soepel verlopen. Sowieso vond ze reizen geweldig en dat was ook vaak van haar gezicht af te lezen. Ze kon ook ontzettend genieten van de mensen om zich heen. De verhalen die ze met zich meebrachten, waarom ze juist met deze vlucht gingen, waren deze mensen op weg naar een mooie vakantieplek of gingen ze hun familie opzoeken? Ze liet het allemaal tot haar verbeelding spreken en op zich inwerken. Je kon wel zeggen dus dat ze zich prima vermaakt had, zeker omdat ze naast een ouder stel zat die ontzettend nieuwsgierig waren naar haar. De blikken die de oudere man en de vrouw met elkaar deelden, terwijl Josie vol enthousiasme en spanning vertelde waar de reis naartoe ging, vond Josie geweldig. Ondanks hun leeftijd waren ze nog ontzettend fit en waren ze echt nog lang niet uitgekeken op de wereld. Toen de man Josie vertelde dat ze onderweg waren naar Kreta omdat hun kleindochter ging trouwen, onderbrak zijn vrouw hem steeds om kleine details te vertellen. Het was te merken dat ze er enorm veel zin in hadden en dat gevoel deelde Josie met hen.
Na de landing wachtte ze netjes af tot het oudere stel voor haar uit kon lopen, zodat zij in ieder geval de ruimte kregen. In het gangpad waar zij zaten was het een duwen en trekken van mensen en koffers. De één wilde nog sneller uit het vliegtuig stappen dan de ander en als daarbij iemand een koffer op zijn hoofd moest krijgen, dan was dat maar zo. Helaas voor hen was Josie iemand die geen haast had en blokkeerde ze op haar manier het gangpad tot de mensen voor haar rustig konden vertrekken. Toen zijzelf eenmaal uit het vliegtuig was en in de hal kwam, hobbelde ze achter de kudde aan naar de juiste bagageband. Daar zag ze al een aantal bekende gezichten, die ze hier en daar ook in het vliegtuig al had gezien.
'Zo, allemaal de benen weer kunnen strekken?' vroeg ze opgewekt, maar met een kleine, plagende grijns op haar gezicht. Ze sloot zich bij Scarlett en gaf haar een bemoedigend stootje tegen haar arm met haar elleboog en glimlachte naar haar zodra ze oogcontact wist te maken. Daarna probeerde ze tussen de duwende en trekkende (en sommige bijna hyperventilerende) mensen door te kijken of ze haar koffer met zebraprint al kon ontdekken. Het ding was een bijzonder exemplaar die Josie maar moeilijk over het hoofd kon zien. En ja hoor, zodra een groepje met hun koffers vertrok, kwam Josie haar koffer in beeld. Zonder twijfelen duwde ze zich door de mensen heen en tilde haar koffer van de band. Met een enigszins zelfvoldane blik zette ze haar koffer bij die van de anderen neer.
Om zich voor te bereiden om naar buiten te gaan, voelde ze in haar tas naar haar brillenkoker met haar zonnebril. Zodra ze die niet meteen voelde, borrelde spontane paniek op. Ze graaide nog iets dieper en toen ze bukte om haar tas grondig te doorzoeken, voelde ze iets over haar hoofd glijden en op haar neus vallen. 'Oh.. dat kan natuurlijk ook,' mompelde ze verbaasd en duwde de zonnebril terug in haar lichtblonde haren.

Pollux
Wereldberoemd

Pollux schreef:
Scarlett was de eerste die de stilte echt verbrak met haar vraag. “Ja, de vlucht was echt geweldig,” zei Twan met een neppe glimlach op zijn gezicht, “Ik ga op de terugweg vragen of ik weer naast zo’n irritant kind mag zitten.” De neppe glimlach maakte plaats voor een kleine oprechte glimlach door Josies enthousiaste begroeting. Dat zijn benen ongeveer vast zaten in het vliegtuig was nog niks bij hoe vervelend dat kind was. Van zijn lange benen had hij wel vaker last, dus dat was hij gewend. Niet dat het niet vervelend was, maar hij had al lang geleden geleerd dat het het niet waard was om zich daar druk over te maken.“Zullen we gaan?” vroeg hij, terwijl hij zonder op antwoord te wachten al begon met lopen. Vliegvelden waren altijd zo ingewikkeld groot. De eerste keer dat ze hier waren, waren ze telkens verkeerd gelopen. Inmiddels kenden ze de weg iets beter en lette Twan goed op de bordjes. Echter lette hij minder goed op zijn vrienden terwijl hij zich een weg baande door de menigte. Hij hoopte dat de rest hem gewoon gevolgd was en dat hij ze niet onderweg kwijt geraakt was. Hoewel, eigenlijk boeide dat hem vrij weinig. Ze kwamen uiteindelijk toch wel bij de uitgang terecht, ze waren niet zijn verantwoordelijkheid. Na een hele boel boze blikken van mensen die hij omver was gelopen, kwam daar uiteindelijk de uitgang in beeld. Het felle zonlicht scheen al door de glazen wanden naar binnen. Twan kon wel wennen aan dit mooie weer. Hij was niet per se een buitenmens, maar als het goed weer was, was hij regelmatig buiten te vinden. Aan het sporten, in de haven, op het strand, genoeg plekken waar je hem dan kon vinden. Zijn zonnebril had hij alvast op zijn neus gezet. Terwijl hij door de schuifdeuren naar buiten liep kwam een warme windvlaag hem tegemoet. Hij was blij dat hij zijn trui al had uitgetrokken, want deze hitte was niet uit te houden. Zelfs met zijn zonnebril op moesten zijn ogen nog wennen aan het zonlicht. Gefronst keek hij om zich heen of hij het busje van Louise haar ouders ergens zag staan.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Louise haar woorden maakten dat Dean een flauwe grijns toonde. 'Het zou wel zonde zijn als we die wodka met zijn tweeën meester moeten maken,' zei hij, waarbij een dramatisch gebaar maakte. Dit soort flauwe opmerkingen waren wel typisch voor hem en Louise had het wel aan moeten zien komen. Ze zaten al twee dagen samen hier en vroeger was hij niet anders geweest. Hij verschoof iets op zijn stoel, zodat hij niet vast zou plakken aan de bekleding en keek wederom naar buiten. Ze had gelijk hoor, Louise had wel vaker gelijk. Hij maakte zich iets te druk hierom. Als ze kwamen, dan kwamen ze. Kwamen ze niet, dan waren ze hier in ieder geval met zijn tweeën en ze zouden zich dan ook prima kunnen vermaken, met of zonder vriendengroep.
Er kwamen wat mensen naar buiten en Dean kneep zijn ogen samen om te kijken of er gezichten tussen zaten die hij herkende. Ditmaal leek het raak te zijn: een jongeman, bepakt en bezakt, was naar buiten komen lopen en iets in zijn houding maakte dat Dean een grijns van herkenning niet kon onderdrukken. 'Dat moet Twan wel zijn,' zei hij, met een knikje naar Louise. Hij opende zonder er verder echt bij na te denken de deur van het busje en stapte naar buiten, misschien met een iets te enthousiaste zwaaibeweging naar het groepje dat langzaam maar zeker naar buiten begon te stromen. Zonder te checken wat Louise deed, liep hij in de richting van de hem vaag bekend voorkomende mensen. Allemaal rond de twintig jaar en allemaal nét niet meer zoals ze vroeger waren. Alleen dat idee bracht al een bizar gevoel van nostalgie weer naar boven, precies hetzelfde gevoel dat Dean er uiteindelijk toe gebracht had om dit op touw te zetten. Hij schoof de zonnebril goed op zijn neus, aangezien het verdomde ding nog wel eens naar beneden wilde glijden door het zweet, waarna hij het stel begroette. 'Welkom terug op het prachtige Kreta,' zei hij, met een gemaakt officieus stemmetje. De brede grijns op zijn gezicht verraadde een boel over zijn enthousiasme. 'Ik ben blij om te zien dat jullie allemaal enigszins heel uit het vliegtuig zijn gekomen.'
Het was raar om zich te bedenken dat hij deze mensen al zo lang niet had gezien. Ze leken allemaal zo anders. Er was Twan, die hij direct had herkend maar die van dichterbij toch zeker wel volwassener leek te zijn geworden. Er was Nils, die ietwat terughoudend leek. Logisch ook, het was jaren geleden. Dan had je nog Scarlett. Dean was nooit echt close met haar geweest, maar hij moest oprecht toegeven dat hij blij was haar te zien. Ze was opgegroeid in de jaren dat hij haar niet gezien had, hij zou haar bijna niet herkend hebben. En Josie, één van de andere artistieke talenten van de groep. Hij had haar altijd wel gemogen.
In zijn hoofd telde hij snel. Hij miste nog twee mensen, Matthew en Yasmin. Waren ze uiteindelijk toch niet komen opdagen? Of was hun bagage zoek? Hij zou het straks wel even nakijken, misschien was er nog wel een laat bericht binnen gekomen op zijn telefoon. Onding.
__
ps voor de mensen die iets over Dean willen zeggen; de tatts zijn grotendeels in de afgelopen drie jaar gezet. Voor sommigen kan dit vernieuwde uiterlijk dus zeker als een surprise komen

Nolite
Wereldberoemd

Nolite schreef:
Nils liep achter de groep aan. Eerder die dag was hij hen op het vliegveld al tegengekomen. Heel veel tijd om bij te praten hadden ze nog niet gehad, omdat ze vrij snel moesten boarden en allemaal ergens anders hadden gezeten in het vliegtuig. Eigenlijk vond hij het wel prima geweest. Zo kon hij zich nog even mentaal voorbereiden op wat er allemaal zou komen. Hoewel hij besloten had om mee te gaan op deze reis voelde hij zich er nog steeds een beetje onzeker over. Zou het nog wel klikken tussen het achttal? En waar waren Matthew en Yasmin eigenlijk? Zouden ze besloten hebben om niet te komen? Rustig liep hij de buitenwereld in, waar de felle zon hem tegemoet scheen. Kort kneep hij zijn ogen dicht, waarna hij zijn zonnebril op zijn neus schoof. Nog voordat hij de kans had gekregen om om zich heen te kijken om Dean en Louise te zoeken, stond Dean al voor zijn neus. Hij herkende de jongen uit duizenden, ook al waren er aardig wat nieuwe kunstwerken op zijn lichaam te vinden in vergelijk met de laatste keer dat ze elkaar gezien hadden. Hij begroette de jongen met een glimlach. “Leuk om je weer te zien”, knikte hij. “Waar is Louise?” Hij had de roodharige nog nergens kunnen bekennen. Misschien wachtte ze in het busje waarmee ze hen op kwamen halen. Louise was een van de mensen geweest voor wie hij graag nog een keer samen kwam met deze groep. Ze was de eerste van de groep die hij echt persoonlijke kende op de middelbare school en hij had haar altijd als een waardevolle vriendin gezien. Zou ze nog hetzelfde zijn? Hij hoopte het maar. Ze had een bijzonder karakter. Ze luisterde graag naar haar eigenwil, maar wel op een goede manier. Ook Yasmin had hij graag gezien. Op een of andere manier was zijn band met haar altijd goed geweest. Stiekem had ze zijn hart aardig op hol gebracht een aantal jaar geleden. Intussen was hij daar wel overheen, maar toch was hij ontzettend benieuwd naar haar. Het stelde hem teleur dat ze er niet was.

Account verwijderd

schreef:
Het had een hoop moeite gekost om hier te komen. Yasmin hoopte maar dat het het allemaal waard zou zijn. In tegenstelling tot een groot gedeelte van de groep was ze met de bus gekomen. Het had haar een hoop geld bespaard maar na een vreselijk langdurige busrit besloot ze dat het comfort van vliegen afweegt tegen de prijs. Na uren het gesnurk van een aantal ouderen aangehoord werd ze uiteindelijk afgezet op haar bestemming. The middle of fucking nowhere. In het Griekse dorpje, bestaande uit twee huizen en stukje land, bood een lokale bewoner haar een rit naar het huis toe aan. Hoewel Yasmin de bewoner, een middelbare man van rond de vijftig, en zijn gebit niet erg betrouwbaar vond nam ze het aanbod toch aan. Veel keus had ze niet.

Daar zat ze dan. De betonnen traptrede waarop ze had plaatsgenomen was zo heet dat ze de warmte door haar spijkerbroek heen voelde. Nu was het afwachten tot de rest kwam. Ze had wel zin om Louise en Nils. Misschien ook wel benieuwd wat er was geworden van de mensen die ze ooit haar vrienden noemde. Snel stuurde ze Dean een appje dat ze al bij het huis aangekomen was.

Bukowski
Landelijke ster

Bukowski schreef:
‘Zonde? Ik zou het eerder een gelukje noemen,’ reageerde ze grinnikend op Dean. Haar blik liet ze nog eens volledig over hem heen glijden. Toen ze hem twee dagen geleden voor het eerst in lange tijd weer had gezien, had ze hem van een afstandje niet direct herkend. Hetgeen wat nu het meest aan hem opviel waren zijn vele tattoos, die hij voorheen bijna niet had gehad. Nu was ze er ondertussen wel aangewend en vond ze dat hij het goed kon hebben. Zijzelf was in de afgelopen jaren bijna tot niet veranderd. Behalve haar zelf geknipte pony en twee kleine tattoos (een muzieknootje op haar rechterwijsvinger en een raketje op haar enkel) was ze nog precies hetzelfde als drie jaar geleden. Ze stopte pas met naar Dean kijken toen hij “Dat moet Twan wel zijn” zei. Direct daarna gooide hij zijn portier open, waardoor Louise werd overvallen door een nog heftigere hitte. Nog voordat ze op hem kon reageren was Dean al richting de jongen gelopen, die inderdaad Twan bleek te zijn.Louise zelf bleef nog even zitten. Nu herkende ze ook Nils, Scarlett en Josie. Alle drie net zo min veranderd als zijzelf. Een glimlachje sierde haar lippen terwijl een gevoel van nostalgie haar overviel. Ze had zin gehad in de “reünie” maar nooit verwacht dat enkel en alleen het zien van haar vrienden al weer zoveel warme en vrolijke gevoelens ter boven zouden halen. Ze draaide de airco uit, toverde haar zonnebril uit het dashboard kastje, zette deze op haar neus en gooide vervolgens ook haar eigen portier open. Met een loopje, wat enigszins wat afhad van huppelen, zette ze zich voort naar de groep toe. ‘Hey, welkom,’ riep ze uitbundig, waarna ze iedereen apart begroette met een vluchtige knuffel. ‘Wat zien jullie er allemaal goed uit!’ zei ze, terwijl ze haar blik nogmaals kort op iedereen richtte. Het viel haar nu pas op dat er nog twee mensen van het gezelschap ontbraken.‘Hebben Matthew en Yasmin toch besloten niet meer te komen? ‘

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Met de minuut begon Scarlett meer vertrouwen te krijgen in de komende vakantie. Niet alleen de bemoedigende ellenboog stoot van Josie zorgden daarvoor, maar ook de typische, sarcastische opmerking van Twan. Twee simpele dingen, maar het had haar wel een gevoel van nostalgie bezorgd. Als ze terugdacht aan de middelbare school, dan waren dat twee kenmerken die vrijwel altijd in haar herinneringen naar boven kwamen en het was fijn om te zien dat ze wat dat betreft niet veranderd waren.
Scarlett reikte naar haar koffer die op de lopende band lag. Een simpele zwarte koffer, volgeplakt met stikkers en polaroidfoto’s. Jammer genoeg begonnen enkele foto’s al wat los te raken, waardoor er bij elke reis wel eentje sneuvelde. Deze reis leken de foto’s het nog enigszins overleefd te hebben, maar ze had de koffer nog niet goed genoeg gecontroleerd om het met zekerheid te kunnen zeggen. Zodra Twan voorstelde om naar buiten te gaan, besefte Scarlett zich dat ze haar zonnebril nog niet bij de hand had gehad. Bij het verlaten van het vliegtuig was ze al verblind geraakt door de zon en ze wilde haarzelf de tweede keer besparen. Wat onhandig liep ze achter de groep aan met haar koffer in een hand, terwijl ze met haar andere hand in haar tasje graaide, op zoek naar haar zonnebril. Doordat ze met meerdere dingen tegelijk bezig was, botste ze af en toe tegen anderen aan, waarna ze haar excuses half in het Engels aanbood aan de desbetreffende persoon. Haar Engels was prima, maar altijd als ze in een ander land was, leek ze zich eraan te moeten herinneren dat ze Engels moest spreken. Uiteindelijk vond Scarlett haar zonnebril en plaatste deze op haar hoofd, waarna ze een kleine versnelling maakte om weer wat dichter bij de groep te komen. Net toen de grote deuren naar buiten zichtbaar waren, had ze zich weer bij hen gevoegd en liet ze haar zonnebril omlaag zakken, zodat haar ogen deze keer wél beschermd zouden zijn tegen de zon.
Eenmaal buiten duurde het niet lang voor ze de jongeman vonden die op het hele idee van een reünie was gekomen. Van de groep was hij misschien wel degene die het meest veranderd was. Zijn lichaam stond vol met kunstwerken die ze nog niet eerder gezien had. Ergens verbaasde het haar niet. Het paste hem en daarom had het haar ook niet veel moeite gekost hem te herkennen.
Niet veel later kwam ook Louise uit een busje gestapt en kwam ze met een enthousiast loopje op hen afgelopen. Haar vrolijkheid was aanstekelijk en het was goed om haar weer te zien. Ook Louise was niet veel veranderd, enkel de pony was iets wat ze zich niet herinnerde, maar ze kon het goed hebben. Scarlett haalde haar schouders op bij haar vraag. ‘We hebben ze nog niet gezien.’

Pollux
Wereldberoemd

Pollux schreef:
Een eindje verderop werd er een autodeur geopend. Hij wist meteen dat dat het busje van Louise haar ouders was. De jongen die uit het busje was gestapt, zorgde voor een grijns op Twans gezicht. Die jongen had hij uit duizenden herkend. Zijn lengte en zijn tatoeages zorgde ervoor dat Dean niet te missen was. “Bedankt reisleider,” begroette hij hem met een grijns. Deans enthousiasme kon er voor zorgen dat zelfs Twan enthousiast werd. Hoewel Dean qua uiterlijk wel opgegroeid was, leek hij van binnen nog steeds datzelfde kind van de middelbare school. “Zo te zien heb je geprobeerd jezelf nog wat leuker te maken?” vervolgde hij, doelend op de nieuwe tatoeages van Dean. Het aantal was aanzienlijk gestegen, maar het paste wel bij hem.
Nadat Nils had gevraagd waar Louise was, keek Twan in de richting van het busje. Op dat moment kwam Louise net hun richting op. Ze leek net zo enthousiast als Dean. Wat opzich geen verrassing was, aangezien zij degene waren die dit hele gebeuren hadden georganiseerd. “Hé,” zei hij zacht terwijl hij haar knuffel beantwoordde. Hij wist eigenlijk nooit zo goed wat hij van Louise vond. Soms haalde ze het bloed onder zijn nagels vandaan, maar op andere momenten kon hij haar wel waarderen. Al was hij waarschijnlijk niet naar deze “reünie” gekomen als het alleen haar initiatief was geweest. Nee, Dean was de doorslaggevende factor geweest. Hij was ook de enige, op Scarlett na, met wie Twan nog contact had gehad nadat ze geslaagd waren.
Toen Scarlett de vraag van Louise beantwoordde, haalde hij ook zijn schouders op en schudde zijn hoofd. Matthew en Yasmin hadden voordat het vliegtuig vertrok ook niks van zich laten horen. Het was nog maar de vraag of ze überhaupt zouden komen. Daarna zouden de vragen ‘wanneer?’ en ‘hoe?’ volgen. Maar dat was niet iets voor Twan om zich mee bezig te houden. Als ze zouden komen zou hij hun aanwezigheid wel op prijs stellen, omdat hij het wel goed met hen had kunnen vinden, maar het was hun eigen keuze als ze niet zouden komen. In het geval van Yasmin zou het dingen misschien iets minder ongemakkelijk maken.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dean kon simpelweg niet anders dan de grijns van Twan beantwoorden met een even brede grijns. Hij wierp een blik op zijn eigen, zwaar geïnkte arm en haalde zijn schouders op. 'Ik moest toch iets,' zei hij dramatisch, waarna hij naar Louise keek, die achter hem aan was gekomen en nu ook iedereen begroet had. Nu was hij er zeker van, er mistten er twee.
Op dat moment voelde hij een voor hem niet al te bekend gezoem in zijn zak. Een frons, waarna hij graaide naar het mobiele apparaat dat daar bewaard werd. Een nieuw bericht. Met ietwat onhandige vingers opende hij het ongelezen bericht. Yasmin. Hij kneep zijn ogen samen en las, met toch wel wat moeite, wat er stond. Hij stuurde een simpel plaatje van een opgestoken duim terug, waarna hij zijn telefoon weer weg stopte. 'Het eerste deel van het mysterie is opgelost. Yasmin zit bij de villa, die is met een bus gekomen.' Hij haalde zijn schouders op. Misschien had ze gedacht dat dat goedkoper en slimmer was. Goedkoper misschien wel, maar zó ongelofelijk oncomfortabel dat Dean het vliegtuig altijd boven die bus zou verkiezen. Ook al had juist hij alle reden om zo goedkoop mogelijk te reizen en te leven.
Hij veegde de frons die hij over had gehouden aan het berichtje van zijn gezicht en zette de brede grijns weer op. Niemand had Matthew gezien of iets van hem vernomen, dat betekende dat de jongeman niet of later zou komen. Geen reden om hier te blijven staan. 'Zullen we dan maar gaan? Het zal er heus niet minder warm op worden hier en in het busje hebben we in ieder geval airco.' It's something. Hij keek ieder van zijn oude vrienden nog even aan, voelde het enthousiasme weer. Hij was blij dat ze er waren. Oprecht. Zeggen dat hij ze gemist had, was misschien wat overdreven. Dat nam niet weg dat hij een heel goed gevoel had over de komende weken. Ze waren allemaal zo anders, toch hetzelfde gebleven.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld