ORPG Marxke & XSapphireee - Forum

marxke schreef:
Mijn karakter:

Naam:
Persephone Deus.

Karaktereigenschappen:
*ingetogen, veel in gedachten verzonken
*peinst over veel, vind haar gaven niet altijd even prettig
*ontzettend intelligent, maar daardoor ook snel chaotisch.
* Wil heel graag weten wat het is om mens te zijn, heel nieuwsgierig.

Band met haar familie:
Slecht, omdat ze het niet eens is met hoe de goden met de andere dieren omgaan, maar dat speelt zich meer in haar hoofd af dan ze laat merken aan haar familie. Ze zal hun niet snel vertrouwen, maar moet nou eenmaal wel met hun omgaan.

Speciale gave als engel:
*Kunnen zien hoe lang mensen/dieren/planten nog te leven hebben.
* Tijd tijdelijk kunnen vertragen (enkele seconde) om het "Algaritme" vd. gebeurtenis aan te passen.

Gezicht:

MAAR DAN MET HELE LICHTBLAUWE BIJNA NIET TE ZIEN OGEN

Lichaamsbouw:

Lengte:
Ongeveer 1m60
Bouw:
Mager, maar niet op een mooie model manier, maar gewoon alsof ze uit botten bestaat.
Vleugels:
Niet altijd zichtbaar, alleen als ze heel veel emoties voelt komen ze tevoorschijn.

Vleugels:

Soort kleding:

marxke schreef:
Persephone werd wakker en kreunde zachtjes, ze voelde een harde, koude vloer onder zich en probeerde overeind te komen, maar er kwam geen beweging in haar lichaam. Haar spieren en botten voelde verzuurd en ze vroeg zich af hoe lang ze hier al lag...Waar was ze uberhaupt? Ze wilde in de paniek schieten, maar had van haar broers en zussen al te vaak te horen gekregen hoe ze zichzelf daar alleen maar mee mee in de problemen werkte, dus bleef ze liggen en observeerde ze de ruimte met haar ogen dicht. Ze hoorde niet echt iets van geluid, dat wat ze wel hoorde, was te ver weg om nog te kunnen onderscheiden. Het was hier koud, vochtig en voor haar gevoel erg benauwd, maar ook dat gaf geen antwoord waar ze nou precies was. Uiteindelijk begon ze alle namen van haar broers en zussen op alfabetische volgorde op te noemen, want tenslotte werd ze daar altijd rustig van.

Met een kalme zucht opende ze haar ogen en probeerde ze in het donker van de kamer wat vorm en kleur te onderscheiden, om uit te vogelen waar ze was, maar veel kon ze niet zien. Ze sloot haar ogen weer, zichzelf vastberaden om overeind te komen en iets aan deze situatie te doen en zette zich af van haar pijnlijke schouder, waardoor de een soort van overeind rolde. Met nog een paar keer schuifen, zat ze overeind en ze opende opnieuw haar ogen, dit keer om een gloed aan de andere kant van de kamer te zien, eentje die niet menselijk was.