Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | All you have is your fire

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:

All you have is your fire
And the place you need to reach
Don't you ever tame your demons
But always keep them on a lease

Een ORPG met

Kan 18+ content bevatten, gelieve niet te reageren.

Alexandra 'Alex' Donnely ~ 22 jaar oud ~ Zeer verscherpt zicht, wat haar een goede boogschutter maakt

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:

Thomas Jules ~ 24 ~ Belachelijk snel ~ speelt met dolken
___
Het had een dag als alle anderen moeten zijn. Gewoon, zo'n dag waarop alles zijn gangetje ging. Een dag waarop hij met wat anderen weg zou trekken van hun nederzetting, op zoek naar etensvoorraden. Een dag waarop hij pas laat terug zou komen, met schaarse buit. Een dag waarop hij net geen honger had wanneer hij ging slapen. In plaats daarvan was deze dag heel anders geworden.
Had hij dit vanmorgen geweten, dan was hij eerder vertrokken. Nu rende hij nog steeds, in een rap tempo, weg van de geluiden achter hem. Ze volgden hem. Ze zouden niet stoppen, totdat ze ook hem van het leven hadden beroofd. Hij was sneller. Veel sneller. De wolven mochten dan wel vier poten hebben, hij was een gruwelijke speling van de natuur. Een mutatie. Daar konden de beesten niet tegenop en hoe verder hij liep, hoe zekerder hij ervan raakte dat de beesten hem niet meer konden volgen. Na een tijd minderde hij dan ook vaart. Hij keek om, alsof hij daar nog de resten van zijn leven zou kunnen zien. De kleine nederzetting, grotendeels bestaande uit hutten, enkele gebouwtjes en vooral veel grond om op te leven, was niet meer. Enkele uren na zonsopgang waren ze gekomen. De wolven, met hun meesters. Mensen, maar niet meer menselijk. Thomas rilde bij de terugblik. Ze hadden de wolven in hun macht gehad, de gruwelijke beesten op de bewoners van de nederzetting afgestuurd. De meesten direct aan stukken gescheurd, anderen verwond. De kleine voorraden die ze hadden, opgegaan in vlammen of buitgemaakt. De dieren, de paarden en koeien die ze hielden, had Thomas nog losgelaten. Hij betwijfelde echter of de gruwelijke, verwilderde beesten het vee hadden gespaard.
Vechten was onmogelijk geweest. Ze waren niet voorbereid geweest, ze waren met te weinig en de wolven waren te bloeddorstig. Rennen was voor de meesten een loze poging tot ontsnappen geweest. Uiteindelijk was hij iedereen uit het oog verloren en zelf gaan rennen. Dat was uren geleden en hij was nu in een voor hem onbekend gedeelte van het land gekomen. De zon scheen fel op zijn hoofd en hoewel hij met zijn hand zijn ogen probeerde te beschermen, zag hij nog niet veel. Wat moest hij nu?

ik moet even inkomen hoor ^^

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was een vroege ochtend voor haar geweest. Deze dagen ging ze mee met de jagers die al vroeg vertrokken. Het wisselde weleens, maar Alexandra was een handige aanwinst voor de mannen. Ze had een uitstekend zich en van een afstand wist ze de meeste dieren te schieten. "Hey Alex! Ik denk dat we voldoende hebben, we gaan terug." Even keek ze omlaag naar de mannen en grijnsde even. "Ik kom er zo aan, ga maar vast." Antwoordde ze rustig, ze kwam omhoog van de takken en klom langzaam omlaag. Aan voedsel was nog geen gebrek, op deze plek zaten ze goed en een deel van het kamp wilde hier gaan blijven. Een deel wilde rond trekken en een ander wilde blijven, het gaf veel wrijving in de groep. Het trok ook aan haar gedachten, ze gaf veel om haar mensen. Natuurlijk waren het niet haar mensen, maar het was wel het dichtste bij dat bij een familie kwam. Moeizaam slikte ze even en beet op haar onderlip doordat al deze gedachten weer door haar hoofd speelden. In haar eentje liep ze terug, vanuit het bos en door het hoge gras naar de plek waar hun kamp opgeslagen was. Een kleine tent was de hare, net genoeg voor haar om in te slapen en wat spullen op te bergen. Voor haar was het meer dan voldoende, maar ze begreep dat mensen die hier een familie en gezin op wilden bouwen meer wilden. In de tent legde ze even haar pijlen en boog neer waarna ze naar haar midden van het kamp ging. Er waren al mensen begonnen met het schoonmaken van het vlees en glimlachend keek ze even rond. "Alex?" Meteen keek ze op, iedereen noemde haar Alex, er waren maar weinig mensen die haar volledige naam wisten. "Ja, wat is er?" Kalm keek ze even naar de jongen die haar aangesproken had. "De baas verwacht je." Erna rende hij weer weg om verder te spelen met de anderen. Een zachte zucht ontglipte haar lippen.
Met frisse tegenzin kwam Alexandra, ze zat net pas! Sloffend en mensen begroetend ging ze op weg naar Devin, hij was de leider van deze groep en zorgde dat iedereen genoeg had. Kalm deed ze zijn tentdoek aan de kant en liep naar binnen toe. "Hey." Kort glimlachte ze naar hem en kreeg een kort knikje terug. "Wat wil je van me?" "Je moet van groep ruilen, we vangen genoeg in de ochtend maar dat gaat te snel op. Ik wil je weer terug naar de middaggroep." Alex kon het niet tegenhouden dat ze met haar ogen rolde. "Ik kom er net vandaan." "Spreek me nou eens niet tegen!" Ze kneep haar lippen stijf op elkaar en zuchtte even. Ze wilde hem gewoon tegen kunnen spreken maar knikte uiteindelijk. "Prima." Mompelde ze na een korte preek waarna ze mocht gaan. Een donkere blik rustte op haar gezicht en ze liep iets verder het kamp uit, daar nam ze plaats tussen het gras en zuchtte even. Soms vroeg ze zich af of er meer was dan dit.. Dit rondtrekkende leven waar ze te pas en te onpas van haar gebruik wilden maken.

No problemooo!

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Thomas had enkele minuten gewacht, met gespitste oren. Zijn gehoor mocht dan wel niet zo goed zijn als dat van sommige anderen, hij zou de wolven nog steeds horen als ze achter hem zaten. Ze waren er niet. Eindelijk gerustgesteld, ging hij op de grond zitten met zijn rug tegen een boom. Hij was moe. Hoewel hij urenlang op hoge snelheid kon bewegen, betekende dit niet dat hij het later niet voelde. Zijn spieren brandden. Zijn ademhaling was versneld en het zweet liep in stroompjes over zijn huid, die lichtverband raakte door de zon.
De zon. Het onding dat dit allemaal in eerste instantie had veroorzaakt. Niet dat hij het had meegemaakt, maar hij had de verhalen gehoord. Enkele tientallen jaren geleden nog maar, was het grootste gedeelte van het leven op aarde verwoest door de hitte. Sindsdien was civilisatie gereduceerd tot de kampementen waar hij zich tot voor kort ook in had bevonden. Terug naar af. Ouderwetse wapens, om op ouderwetse manieren aan eten te komen. Jagen, verzamelen. Soms een beetje boeren, als er genoeg te eten was voor de beesten. Altijd op je hoede zijn, want de mens, die vroeger bovenaan de voedselketen had gestaan, was gereduceerd tot prooi.
Hij veegde een zweetdruppel uit zijn wenkbrauw en kwam langzaam weer overeind. Voor hem lag nog een lange weg te gaan, hoewel hij niet wist waar naartoe. Hij zou op zoek moeten gaan naar een nieuwe familie. Een nieuw thuis. Misschien konden ze hem en zijn vaardigheden wel gebruiken. Hij beet op zijn lip terwijl hij langzaam weer in beweging kwam. Mensen waren wantrouwend. Zijn familie, of de mensen die hij als zijn familie zag, waren wantrouwend geweest jegens mensen die ze niet kenden. Logisch, realiseerde Thomas zich nu. Vandaag waren ze overvallen door mensen. Mensen met wolven, wel te verstaan. Zelfs hun eigen soort konden ze niet meer vertrouwen.
Hij schudde zijn hoofd, alsof hij op deze manier de gedachten uit zijn systeem kon krijgen. Na een eindje gewandeld te hebben, zette hij het op een drafje. Een snel drafje, wel te verstaan. Er was hier toch niets wat zijn aandacht waard was, nog niet in ieder geval.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Even plukte ze een grasspriet. Terwijl haar gedachten overal heen vlogen scheurde ze het aan stukjes. Misschien was deze leefwijze wel gewoon het verstandigste. Ze kende hun geschiedenis. De zonnevlam had alles veranderd. De manier van leven die er was geweest, was verwoest. Zelfs de mens zelf was erdoor geraakt. Degenen zoals zij, freaks gemaakt door een veranderende natuur. Hetgeen wat ze kon, noemden ze het zesde zintuig. Alex had nooit anders geweest dan dat het normaal was dat ze zo goed kon zien. Kennelijk was dat niet het geval. Even zuchtte ze, hun geschiedenis.. Iedereen werd het verteld, vanaf het moment dat ze echt dingen op konden slaan.
Met een kreetje liet ze zich achterover vallen. Waarom was alles toch moeilijk? Waarom deed iedereen vooral zo moeilijk? Met haar benen en armen uitgestrekt bleef ze even liggen. Het enige geluk dat ze had, was dat haar huid niet zo snel verbrandde door de zon. Daardoor kon ze wel even blijven liggen. Dit stopte echter op het moment dat er voor haar gezicht ineens een schaduw kwam. Geërgerd opende ze haar ogen en keek recht in de felblauwe ogen van Tanya. "Hey Alex."
Zachtjes mopperend kwam ze alweer overheid terwijl Tanya naast haar kwam zitten. In haar armen had ze een kat die tevreden lag te dutten. "Ik hoorde het van Devin." Zei ze zachtjes en ze keek opzij naar de vrouw die nu voor zich uit tuurde. "Je zal het echt wel goed doen in die groep. Jack is er weg nu, dat scheelt toch al een hoop? Ik weet dat je niet met iedereen goed lag, maar -" "Ik weet dat het een verstandige keuze was Tanya, daar gaat het niet. Ik irriteert me gewoon eraan dat hij me als een of ander voorwerp gebruikt, terwijl ik veel meer ben dan dat. Hij stuurt me nooit mee met de verkenners, terwijl ik daar evengoed nuttig zou kunnen zijn. Niemand kan zo ver raak schieten als ik kan!" Zachtjes was ze begonnen de kater te aaien. Het was een vreselijk lelijk dier, maar het had gek genoeg alles overleefd en was ontzettend aan Tanya gehecht. "Je bent er vanavond toch wel bij?" Tanya streek liefjes een pluk van de lange donkere haren achter het oor van Alexandra. "Natuurlijk, je denkt toch niet dat ik het zou willen missen." Het was meteen een rustiger onderwerp. Een kleine glimlach verscheen zelfs op het gezicht van Alex. "Ik ben blij dat je een goede man gevonden hebt Tan. Echt. Ik zou jullie ceremonie nooit willen missen."
Erna was het even stil tussen de twee vrouwen. Alex raakte algauw weer in gedachten verzonken, maar hield alles om zich heen in de gaten. Ze wist dat Tanya erover nadacht om hier te blijven en te gaan verbouwen. Om de nomadische leefstijl op te geven. Het was een van de redenen waarom Alexandra haar de laatste tijd vermeden had. Ze kon het niet aan om afscheid te moeten nemen van haar beste vriendin. Degene die er altijd voor haar was geweest en haar gesteund had. Moeizaam slikte ze even en nam Tanya's hand zachtjes vast. "Hebben jullie al een keuze gemaakt?" Fluisterend kwam het over haar lippen.
"We blijven."

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Thomas legde binnen redelijke tijd nogal een afstand af en realiseerde zich hoe groot de aarde eigenlijk was. Hij had het zich nooit zo gerealiseerd, omdat zijn wereld beperkt was tot de omgeving rondom het kampement. Ze hadden niet rondgereisd, maar een vaste plek gehad. Het gebied om het kamp had hij precies gekend, hij kon het blind lopen. Nu ook, als hij zijn ogen sloot, zag hij de bomen precies voor zich, de ruimte tussen de grote takken, een paadje dat over de jaren gesleten was en kale plekken waar ze de dieren hadden laten grazen. Thomas zuchtte. Hij mistte zijn thuis nu al, maar er was niets om naar terug te keren. Niets.
Hij minderde vaart, totdat hij in een gewoon tempo liep. De omgeving hier was anders. Hij mocht dan wel geen uitblinker zijn in spoorzoeken, hij zat dat dit gras vertrapt was. De schade aan de boomschors. Een spoor in de zachte grond. Mensen. Zijn hart sprong op, maar tegelijkertijd maakte het hem bloednerveus. Mensen betekende mogelijke dood. Maar ze betekenen ook een kans op een nieuw thuis, een kans om te overleven. Die kans had hij nodig. Een laatste maal veegde hij wat zweet uit zijn gezicht, om de achtervolging in te zetten. Hopelijk waren de sporen vers, in ieder geval vers genoeg om hem naar mensen te brengen. Hopelijk waren deze mensen net zoals die waarbij hij gewoond had. Een kamp. Niet zoals de mensen met wolven.
hij liep nog geen minuut of hij realiseerde zich dat rennen geen goed idee was. Zijn snelheid en het feit dat hij überhaupt aan het rennen was, zou kunnen zorgen dat hij direct aangevallen werd en wantrouwen wekte. Niet de juiste aanpak. Hij minderde vaart, tot een normaal looptempo en hield zijn handen op zo’n manier dat ze goed zichtbaar waren. Hij wilde niet dood. Daar had hij niet al die kilometers voor gerend. Was hij er al bijna?

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het nieuws kwam als een mokerslag aan bij Alex, ze was erdoor duidelijk van slag en knikte moeizaam. "Oké." Fluisterde ze zachtjes en ze keek voor zich uit. Nu zonder moeite te doen om echt iets te zoeken, ze wilde Tanya gewoon niet aankijken. Ze werd er onzeker door, wie was er dan die haar zou steunen? Wie er zou zijn om haar op te vangen als ze weer ruzie had met Devin? Ze zuchtte even en hoorde hoe Tanya op stond. "Ik zal je even alleen laten, kom op tijd weer terug oké?" Vroeg ze zachtjes en Alexandra knikte even. Ze zou wel terugkomen, uiteindelijk. Tanya verliet haar en ze was weer alleen. Er was niets anders dan haar gedachten om haar heen. De enige geluiden die ze hoorde, kwamen van de natuur af.
De tijd verstreek voor Alex zonder al te veel na te denken. Ze was gefocust op alles om haar heen en trainde haar zicht. Ze zag genoeg om zich heen maar begon te fronsen toen ze in de verte een gedaante zag bewegen. Dat leek absoluut niet op een hert en als het zo bleef lopen was het ook zeker geen beer. Gauw kwam ze overeind en keek naar de gedaante. Moest ze iemand roepen? Ze had geen wapens bij zich. Moeizaam slikte ze even en keek om. Ze moest naar het kamp, mensen halen zodat ze beveiligd waren tegen deze indringer, ook al was het er maar een. Snel rende ze dan ook terug, riep een paar mannen bijeen, maar ze nam niet de moeite om Devin te gaan waarschuwen. Samen met de anderen begon ze terug te rennen, de gedaante was steeds dichterbij gekomen en ze kneep haar ogen samen. 'Het is een mens." Gaf ze door en ze keek even opzij naar de anderen, zij spande zelf ook haar boog en de anderen deden het ook. Hard beet ze op haar onderlip en hield de man in de gaten. "Hij heeft zo te zien geen wapens bij de hand." Vermeldde ze kalm, hoe dichterbij hij kwam, hoe beter ze hem kon zien.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Er veranderde iets in de omgeving. Alsof er een soort gespannen sfeer was ontstaan. Thomas voelde het aan, merkte dat het zorgeloze gefluit van de vogel was gestopt. Er was iets aan de hand, maar het was te laat om om te keren en af te zien van zijn eerdere plan. Hij hield even halt, om de laatste restjes moed bijeen te schrapen. Instinctief wist hij gewoon dat hij bekeken werd. Hij was zich dan ook intens bewust van zijn onverzorgde voorkomen. Kleding die vies was, doorweekt van het zweet. Zijn gezicht, onder het stof en strepen waar zweet had gelopen. Waarschijnlijk was zijn huid ook rood van de inspanning. Hij had uren gerend, de adrenaline die hem op de been hield. Nu, op het belangrijkste moment van zijn leven, besloot zijn lichaam dat alle reserves waren uitgeput. Er was niets meer over. Met veel moeite hief hij zijn handen. Wie of wat hem dan ook bekeek, zou zien dat hij geen wapens droeg. Hij had ze wel, twee dolken achter zijn rug, maar de kracht om te vechten had hij nu toch niet meer. Hoe ver was het nog? Zijn zicht was niet goed genoeg om te zien wat hem te wachten stond. Hij was ook meer bezig met het verzetten van de ene voet, voor de ander. En de andere voet voor de ene. Zo schuifelde hij tientallen meters vooruit. De laatste loodjes. Hij zag nu een figuur. Dat betekende dat ze hem ook konden zien. Hij hief zijn handen nogmaals, die naar beneden waren gezakt. Likte over zijn lippen, die ineens kurkdroog aanvoelden. Een voet voor de andere. Zijn benen leken gevoelloos, bewogen op automatische piloot. Als hij nu stopte met lopen, zou hij niet rechtop kunnen blijven staan.
Het was meer dan één figuur, zag hij nu. Er waren er meer. Ze stonden hem op te wachten. Vijandig? Klaar om hem af te slachten als hij te dichtbij kwam? Dan ware het zo. Hij haalde diep adem. ‘Ik.. ik heb geen kwaad in zin,’ bracht hij met moeite uit. Hij hield halt. Zijn benen begaven het. Met moeite behield hij bewustzijn. De stress, paniek, inspanning en het gebrek aan energie hadden hem ingehaald. ‘Help me, alsjeblieft,’ smeekte hij de onbekenden. Overgeleverd aan hun wil.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Zonder haar ogen van hem af te halen, hield ze hem in de gaten. Hij was vies en bezweet. De man zag eruit alsof hij al dagen onderweg was en ze fronste even. Waarom zou iemand in zijn eentje zo lang reizen? Ze hield het goed in de gaten en liep iets naar voren, haar boog met een pijl hield ze strak gespannen. Hij hoefde niks te proberen, hij zou dood zijn voor hij iets kon doen. Even kneep ze haar ogen samen, zag hoe hij moeite deed om te lopen. Wat was er met hem aan de hand? Fronsend kwam ze nog iets dichterbij en zodra hij stopte hief ze haar boog iets. Hij probeerde echter niets, het enige wat er gebeurde was dat hij neerzakte. Haar ogen werden groot en ze snelde naar hem toe, de anderen volgden haar.
Alex knielde bij de man neer en keek naar hem. Ze nam hem even vast. "Hij zal niemand iets doen, kom, we nemen hem mee." Wat deed hij hier? Met haar handen voelde ze achter zijn rug, daar vond ze twee dolken die ze bij zichzelf wegstopte. "Verder geen wapens. Til hem op." Zelf kwam ze weer overeind en keek toe hoe de man opgetild werd door een paar anderen. Natuurlijk bleven ze waakzaam, maar ze zou niemand zo laten sterven. Ze konden altijd nog informatie uit hem halen.
Alex liep rustig mee, wees ze naar een tent en vroeg om een van de helers. Algauw kwam die eraan om de man te wassen en te verzorgen als hij wonden had. Zelf ging ze op zoek naar wat water voor hem en liep rustig terug met een zak. Waar kwam deze man vandaan? Zoveel vragen spookten door haar hoofd, ze wist dat ze moest opschieten want anders zou Devin het zeker overnemen en daar had ze geen behoefte aan. Zacht sloot ze de tent dan ook binnen en kwam naast hem op de grond zitten. "Ik heb wat water..." Nadat ze dat gegeven had, nam ze weer afstand. "En vragen."

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het kostte hem moeite om bij bewustzijn te blijven. Hij merkte dat zijn wapens weggenomen werden, maar protesteren deed hij niet. Hij leefde nog. Blijkbaar had hij het getroffen met deze mensen, die nog menselijkheid in zich hadden. Tenzij ze van plan waren om hem als avondeten op te dienen, natuurlijk.
Ruwe handen hielpen hem overeind, droegen/sleepten hem weg, naar een plek uit de zon. Thomas realiseerde zich dat het een tent was. Er was hier dus inderdaad een kampement. Het luchtte hem op. Er was nog goed in deze wereld.
Zijn energie kwam langzaam maar zeker terug. Hij merkte dat iemand bezig was met zijn lichaam. Even raakte hij daar achterdochtig van, maar het water verkoelde zijn huid en waste de vuiligheid weg. Het maakte hem weer een beetje menselijker. Toen er daarna een jonge vrouw binnenkwam met een zak water, was hij dan ook weer in staat overeind te zitten en zijn omgeving in hem op te nemen. Hij dronk dankbaar van het water dat ze hem aanbood, waarna hij knikte. ‘Uiteraard,’ reageerde hij. Ze was degene die eerder bevelen had gegeven om hem hierheen te brengen. Was zij de leider van dit kamp? Zo kwam ze wel op hem over. Hij ging wat verzitten, testte de spieren in zijn lichaam. Hoewel pijnlijk, functioneerde alles nog. Hij had zichzelf niet te ver gepusht, in ieder geval. Zijn blik richtte hij op de persoon die op een afstandje naar hem keek. Hij glimlachte op een ietwat verontschuldigende manier. ‘Het spijt me dat ik jullie lastig heb gevallen. Ik.. ik denk dat ik niet echt een andere keuze had.’ Ze zou zo haar vragen wel gaan stellen, dan werd het vanzelf duidelijker waarom hij hier was. Hij kuchte. Het water had in ieder geval geholpen om de droogte in zijn keel te verminderen. ‘Mijn naam is Thomas.’

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Even keek ze nog even over haar schouder, Devin kwam er gelukkig nog niet aan dus had ze nog even de tijd. Ze bekeek de man even terwijl hij van het water dronk en knikte kalm, blij dat hij haar vragen zou beantwoorden. "Het is oké. Tenminste, voor mij." Ze keek hem even aan. "Ik ben Alex. Devin komt zo deze kant op om je wat vragen te stellen, hij is de huidige leider van ons kamp." Zei ze snel waarna ze naar hem keek.
"Waarom ben je deze kant op gekomen? Ben je de enige of komen er meer?" In haar ogen lag een scherpe blik terwijl ze hem bekeek, ze was niet bang voor hem en hield hem goed in de gaten. "Heb je een zesde zintuig?" Vroeg ze uiteindelijk, ze moest dingen weten. Ze vertrouwde helemaal niets van deze man. Waarom kwam hij nu deze kant op? Nu hun kamp aan de vooravond van zo'n belangrijke beslissing stond. Wat kwam hij doen? Ze wist het niet, ze vroeg zich af of Devin het wel wilde weten. Nadenkend bekeek ze naar de man en fronste een beetje. Waar zou hij toch vandaan komen? "Waar kom je eigenlijk vandaan?' Vroeg ze en ze bekeek hem even, ze herkende hem niet en iedereen kende ze hier wel. Waren er nog meer kampen zoals deze? Was er dan hoop dat ze hier weg zou kunnen en ergens prettiger zou kunnen leven? Ze haatte het onder het regime van Devin, nu moest ze het maar uitzitten terwijl ze dat liever helemaal niet wilde.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Alex. Niet een typische naam voor se jongedame die daar stond, maar het had wel iets. Ze noemde nog een naam, van de kampleider blijkbaar. Thomas fronste. Dus zij was dat niet? Waarom was zij hier dan, en niet de man die ze als leider noemde? Hij wilde het vragen, maar beet op zijn lip en slikte de vraag weer in. De reeks aan vragen die zij daarna stelde, kon hij beter gewoon beantwoorden. Al wist hij niet precies hoe hij het duidelijk kom vertellen. Hij haalde adem. ‘Ik.. zo ver ik weet ben ik de enige. Er waren geen overlevers. Ik kom van een nederzetting hier vele kilometers vandaan.’ Hij dacht na, probeerde snel te rekenen. Een normaal mens rende met een snelheid van tien kilometer per uur. Hij, drie keer zo snel. Ongeveer. Bijna honderd kilometer had hij gelopen. ‘..Bijna een dagreis hiervandaan, denk ik. Meer misschien wel. Niet dat er daar nog iets te vinden is, nu.’ Hij beet op zijn lip. Haalde diep adem. ‘Vanmorgen vroeg zijn we aangevallen. Overvallen eerder, door wolven. En mensen, die de wolven in kwestie aanspoorden. Iedereen.. ik denk dat iedereen dood is. Veel mogelijkheid tot vechten hadden we niet, tegen die beesten.’
Hij kneep zijn ogen even samen, liet de beelden in sneltreinvaart voorbij komen en rook de geur van verbrand vlees. Hoorde het gillen van bange kinderen, het grauwen van de wolven. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik ben snel. Sneller dan de meesten. Toen me duidelijk werd dat ik niets kon doen, ben ik op de vlucht geslagen in een willekeurige richting. Na uren kwam ik ongeveer hier uit. Zo ver ik weet zitten de wolven niet meer achter me aan.’ Hij stopte even met praten. Fronste. ‘Wat is een zesde zintuig?’

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Ze zag zijn frons wel, niet dat ze hem aan zijn neus ging hangen waarom Devin er nog niet was. Hij kon zichzelf vast niet wegtrekken bij de dames. Ach, het waren haar zaken ook niet. Zolang zij maar de informatie kreeg waar ze daadwerkelijk iets mee kon. Ze wachtte dan ook vol ongeduld tot hij begon met het beantwoorden van haar vragen. Oké, hij was de enige, dat was nog niet heel duidelijk. Fronsend luisterde ze naar wat hij vertelde. Een andere kampement, dus er waren er meer die leefden zoals hij deden. Een dag reizen maar? Dat ze hen nooit gevonden hadden mocht een wonder heten. Even keek Alex op, er was niets meer te vinden? Wat zou er gebeurd zijn? Zodra de vraag door haar hoofd schoot, begon Thomas hem al te beantwoorden. Ze lette goed op wat hij vertelde en haar ogen werden groot. Mensen die wolven aanspoorden?
Even moest ze dit verwerken, maar hij vertelde alweer verder. Hij was sneller dan de meesten en ze bekeek hem even. Zo had hij er totaal niet uitgezien op de heide. Eenmaal hij uitgepraat was, nam ze het voortouw weer. "Dus de wolven die werden beheerst door mensen?" Vroeg ze voor de zekerheid, als dat waar was... "Hoeveel sneller ben je?" Moest ze hem al vertellen over het zesde zintuig? Hij leek er niet van te weten, aan de andere kant... "Het is iets waarmee je geboren bent. Na de zonnevlam zijn er kinderen geboren wiens zintuigen verscherpt waren, of nouja één zintuig. Om de overleving betere kansen te geven. Ik kon je al zien voordat je ook maar kon bedenken dat iemand jou kon zien. Daardoor konden we je opwachten. Ik denk dat jouw snelheid, als het waar is wat je verteld, jouw zintuig is. Vertel het niet aan Devin. Ik meen het." Alex keek hem serieus aan en dacht nog even na. "Hebben de wolven een geurspoor van je kunnen krijgen of volgen?"

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij zag de verschillende emoties over haar gezicht flitsen. Achterdocht. Verbazing. Ongeduld. Twijfel. Niet gek ook. Als ze, net zoals hij, nog nooit eerder in een ander kamp was geweest, moest het een bijzondere realisatie zijn om te weten dat er echt nog meer mensen waren. Hij twijfelde of hij er iets over wilde zeggen, maar hield zich wederom in. Hij haalde zijn schouders op. ‘Precies hebben we het niet kunnen meten, omdat het op meerdere aspecten is. Mijn topsnelheid ligt ongeveer drie keer zo hoog als die van de gemiddelde mens.’ Als er nog zoiets als een gemiddeld mens bestaat. ‘Maar daar blijft het niet bij. Ik ben ook, zoals ze dat noemen, vingervlug.’ Normaliter zou hij het geïllustreerd hebben met een flauw trucje, maar dat liet hij in deze situatie achterwege. ‘Ik heb deze ochtend ruim honderd kilometer gerend. Hoewel ik snel ben, ben ik niet onuitputbaar. Mijn uithoudingsvermogen mag zich dan wel ontwikkeld hebben om lichtelijk op mijn snelheid aan te sluiten, toen ik hier aankwam was ook voor mij de grens bereikt.’ Toen hij zelfs door zijn benen zakte. Het zou haar wel verbaasd hebben dst hij haar doodleuk vertelde dat hij snel was, wanneer ze hem vlak daarvoor ingestort op de grond had zien zitten. Hij zuchtte.
’De wolven werden door mensen beheerst, ja. Misschien mensen met een speciaal zesde zintuig waardoor ze met dieren communiceren?’ Hij haalde zijn schouders op. Het fijne wist hij er niet van en al helemaal niet van zesde zintuigen. Wel knoopte hij in zijn oren dat hij beter niet aan Devin, de kampleider hier dus, kon vertellen dat hij zo snel was. En dat deze Alex dus echt alles kon zien. Hij wist dat hij niet de enige mens was met speciale eigenschappen, die waren er bij zijn kamp ook geweest, maar de theorie die erover was horen, bleek interessant. Een soort zesde zintuig. Niet dat dat helemaal klopte, snelheid was geen zintuig. Details.
’Dat lijkt me van wel. Maar dat valt simpel uit te wissen, te vervagen en te verwarren, als je weet hoe je met spoorzoekers om moet gaan. Daarnaast zullen ze vertraagd worden door de mensen bij wie ze horen.’

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Kon ze de woorden die hij zei wel vertrouwen? Moest ze hem wel geloven? Hard beet ze op haar onderlip en keek naar hem. Ze hadden dingen gemeten en getest. Voor haar was het duidelijk, hij had een zesde zintuig. Ze dacht na en slikte even, hij was snel met rennen en ook vingervlug. Kalm knikte ze ven. Ruim honderd kilometer, dat was knap en daar had ze ook zeker respect voor. "Duidelijk, duidelijk het zesde zintuig." Antwoordde ze kalm en ze bekeek hem even. Ze knikte toen en dacht na. Ze zouden het zeer goed kunnen gebruiken. "Begrijpelijk." Mompelde ze enkel, terwijl in Alex' hoofd alles overuren draaide. Het enige waar ze aan kon denken was hoe ze hem zou kunnen gebruiken.
Beheerst door mensen, dat was wel een verontrustend iets. "Ja.. Misschien wel, het is een slecht iets om te bedenken dat dat het kan zijn." Mompelde ze en ze keek even naar hem. Hij zag er nog altijd vermoeid uit, hoewel hij er minder slecht uitzag dan eerst. Ze glimlachte even een beetje. "Dus.. Ik zal je met rust laten. Ik moet even wat dingen uitzoeken. Ik ben blij om te horen dat ze niet direct achter ons aan komen, dat geeft ons wat tijd." Rustig keek ze even naar hem en kwam overeind. "Ik kom je vanavond nog wel even opzoeken, het is een belangrijke avond hier dus houdt jezelf een beetje in, je wilt niet opvallen hier." Alexandra keek hem even aan en stond op. "Ik zie je wel weer Thomas." Ze knikte hem even toe en verdween de tent uit erna.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze was er duidelijk nog niet helemaal over uit of ze hem kon vertrouwen. En of hij de waarheid sprak. Waar ze wel over uit was, was zijn zogenaamde zesde zintuig. Een labeltje om erop te plakken. Hij liet zijn ietwat gespannen houding varen en ging in plaats daarvan wat meer onderuitgezakt zitten. Hij was inderdaad moe, misschien niet meer zo uitgeput als eerder maar zeker nog moe. Hij knikte dan ook dankbaar toen ze voorstelde te vertrekken. 'Tot ziens, Alex,' zei hij met een flauwe glimlach, waarna hij zich nog een slok water toe-eigende en uiteindelijk zijn ogen sloot. Hij leefde nog. Hij had onderdak. Alex leek aardig te zijn, al was dat lastig vast te stellen op zo'n kort gesprek. Hij hoopte dat hij hier kon blijven. De mensen hier kon helpen. Thomas was niet vies van hard werken, hij was sterk en had geweldig uithoudingsvermogen. Er moest toch wel een plek voor hem zijn hier? Een extra paar behulpzame handen zouden ze vast niet zomaar wegsturen.
Hij begon een beetje weg te doezelen. De korte nacht slaap, het gebrek aan eten en de zware inspanning die hij had geleverd, raakten hem als een baksteen. Echter kreeg hij de kans niet om daadwerkelijk in slaap te vallen. Luid gestamp klonk op buiten en de tentflap, die door Alex was gesloten, werd ruw open getrokken. Een wat breder gebouwde man kwam naar binnen en instinctief schoot Thomas achteruit, om deze reus wat ruimte te geven. Wat had Alex gezegd? Devin, de kampleider, zou komen om vragen te stellen. Dit moest de man zijn. Hij mocht van haar niet vertellen over zijn zesde zintuig. Duidelijk. Het kwam hem voor dat zij Devin niet mocht en omdat Alex degene was die hem enigszins vriendelijkheid had getoond, ging hij toch een beetje op haar oordeel af. Hoe vermoeid hij ook was, hij zou paraat blijven.
De man merkte het op en lachte op ietwat minachtende manier, hoewel hij er geen opmerking over maakte. In plaats daarvan stak hij een hand uit, die Thomas ietwat twijfelend aanpakte. 'Mijn naam is Devin,' begon de brede man te spreken, 'en ik ben de leider van dit kamp. Jij, een buitenstaander. Ik heb nogal wat vragen voor je en als je er ook maar over denkt om me voor te liegen, zal ik ervoor zorgen dat je niet meer spreken kunt. Ben je eerlijk en komen we eruit.. dan zien we wel verder.'
De blik in de ogen van de man beviel Thomas niet. Er zat iets duisters in. Niet zo duister als de mensen die de wolven hadden bestuurd, verre van. Maar helemaal prettig was het niet. Hij haalde diep adem. Hetzelfde riedeltje als hij net had afgedraaid? Alleen dan.. zonder zesde zintuig. Hij zou moeten zeggen dat hij ruim een dag gelopen had, dat de aanval al langer geleden was. Hoe ging hij verklaren dat hij niet door de wolven opgevreten was? 'Mijn naam is Thomas,' begon hij daarom maar, niet zo goed wetend wat de man van hem wilde horen. 'Mijn kamp is enkele dagen terug overvallen. Ik.. ik overleefde als enige. Gevlucht. Daarom ben ik nu hier.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld