Allrpg~The bartender - Forum

Shereen schreef:
Iedereen is welkom om verder te schrijven op dit verhaal!

Er is enkel maar één regel waar je rekening mee moet houden. Als je iets schrijft, zorg ervoor dat het aansluit bij het verhaal (al de stukken). Zo blijft er een bepaalde consistentie in het verhaal.

Als voorbeeld:

'Jos nam plots het eigen heft in hand en besloot op zijn eentje achter de boze tovenaar aan te gaan'
'Jos rende door het bos, hij had besloten in groep achter de boze tovenaar aan te gaan'

Dat is dus niet de bedoeling. Maar als je er dit van maakt:

'Jos nam plots het eigen heft in hand en besloot op zijn eentje achter de boze tovenaar aan te gaan'
'Bij nader inzien, leek het hem toch een beter idee om met de groep achter de boze tovenaar aan te gaan. Ik bedoel, hij is zo zwak in zijn eentje. Dat kunnen zijn kleine ledematen niet aan boi.'

I think you get the picture. Long story short, lees gewoon alles en probeer geen contradicties in het verhaal te creëren door het eerste voorbeeld toe te passen. Than yall can write whatever floats your goats.

Shereen schreef:
Misplaatst, maar toch op zijn plaats, stond hij glazen af te drogen. Achter zijn ronde brilmontuur bestuurde hij het kopje dat hij vasthield. Hij glimlachte naar zijn charmante weerspiegeling. Voor de doorsnee klant oogde hij nogal eigenaardig. Hij deed alles met klasse en stijl en een bepaalde precisie, die men niet gewoon was in de bar waar hij werkte. Alles van zijn bruine haar dat altijd perfect naar links gescheiden lag, tot zijn zelfverzekerde blik die op zijn gezicht rustte en gepaard ging met een outfit die niet meeging met zijn tijd, maakte hem tot het buitenbeentje van zijn werkplek. Maar wat viel te verwachten van een bar die bekend stond als de grootste ontmoetingsplek voor criminelen in New York? Van mensensmokkelaars en huurmoordenaars tot maffiabazen, hij had ze allemaal al gezien. En toch leek niks hem te verbazen. Hij huiverde voor niks of niemand. Sterk in zijn zwarte leren schoenen stond hij zeker. Hij had een sereniteit die niet te overtreffen viel. Ook a stond hij oog in oog met de zwaarste crimineel van New York, vertrok geen enkele spier in zijn gezicht of gaf hij blijk aan angst. Waar hij immers ook zijn naam aan te danken had, Louis the fearless. Maar de meeste noemde hem gewoon mister Lou. Indien je hem niet met mister aansprak, weigerde hij te dienen. Dat was het soort eigenaardigheid die mister Lou vorm gaf als persoon. Ook al leek hij op een barman die uit een oude wild west film gestapt was, voelde hij zich perfect op zijn plek waar hij stond.

Vandaag de dag leek voor hem zoals iedere andere dag soepel te verlopen. Op zijn gemak bleef hij glazen schoonmaken en mensen bedienen. Maar er was iets anders aan vandaag, en de eerste tekenen die daar blijk aan gaven was de onbekende zoetheid die zich plots mengde met het lokale bier en tabak geur. Al direct werd zijn aandacht gevangen door iets dat bijna licht leek te schijnen en zich in de ingang bevond. Een jong vrouw liep onbevreesd tussen al de bikkelharde klanten heen, totdat ze recht voor mister Lou stond. Voor het eerst in zijn carrière als barman, voelde hij een rilling door zijn ruggengraat gaan. Met haar spierwitte trouwjurk nam ze plaats op een kruk. Ze kamde enkele verloren plukjes haar achter haar oren, vouwde haar handen netjes over elkaar op de bar en keek vervolgens mister Lou met zo’n onschuldige blik aan, dat hij niet anders kon dan volledig verloren zijn.

‘Thee, alsjeblieft.’