Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Eternal Darkness pt. 2

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:

Don't question it

♤

If I could I would feel nothing
That's the truth and I don't care, baby
That's the truth and I don't care
Mix the Henny with these pills
The world is cold and life's not fair, baby
The world is cold and life's not fair

I sold my soul, I hit a lick
If I die and go to hell
I swear to God I'm gon' be pissed
I've been prayin', I'm just sayin'
Keep my hands clean off that sin

...

Had a heart, man I'm tryna get it back though

Demyan Alec Gorbachyov / Williams - 19 - prizefighter

♤

Cassidy Saoirse McMurphy - 18

Watched my taillights fading, there ain't a dry eye in the house
They're laughing and singing
Started dancing and drinking as I left town
Gonna find my way to heaven, 'cause I did my time in hell, oh yeah
I wasn't looking too good but I was feeling real well

Oh after all is said and done
I gotta move I had my fun
Let us walk before they make us run

♤

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'I don't know, I swear I don't know!'

Tranen stroomden over haar wangen, onderwijl ze haar hoofd ietwat ophief om de man aan te kunnen kijken. Hij leek op hem, niets als een normaal familielid, maar als een tweelingbroer. Het gaf haar rillingen. Hij leek het niet aan te nemen, alsof hij simpelweg weigerde te geloven dat ze de waarheid sprak. 'Bullshit! You know where he is!' Werd haar kant op geschreeuwd. Dat accent, datzelfde accent dat ze nog herkende van de Rus met wie ze zoveel tijd had doorgebracht. 'You either tell me where he is or I will have you killed, you bitch!' Het angstaanjagende, met woede gevulde gezicht was enkel een paar centimeter verwijderd van de hare. Cassidy draaide haar gezicht van hem weg, de stoel waarop ze vast zat maakte het onmogelijk om weg te stappen bij de man. Ze kneep haar ogen dicht, geweigerd hem nog aan te kijken. 'Oh no, don't you look away!' Ruw greep hij haar kin en draaide hij haar gezicht weer zijn kant op, een harde klap tegen haar wang volgde, en Cassidy hield haar adem even in, alles om haarzelf ervan te weerhouden haar pijn uit te schreeuwen. Ruwe touwen sneeden in haar polsen en enkels bij elke beweging die ze maakte, die al diepe sneden hadden gemaakt in haar huid. De man stapte bij haar vandaan, zware passen gezet die hem heen en weer door de ruimte bewogen. 'You're just hiding it from me. I know you are. It would be a lot easier if you just admitted.' Iets in de stem van de Rus leek kalmer, al was Cassidy niet van plan het te geloven. 'I don't know.' Vertelde ze hem bijna fluisterend. Iets kouds werd tegen haar voorhoofd gedrukt en binnen een halve seconde had ze haar ogen geopend. De loop van een pistool drukte tegen haar hoofd, en hoe graag ze ook had willen zeggen van niet, was dit niet het moment waarop ze vermoord zou willen worden. 'I might as well just kill you than.' Schor klonk het bijna, tegelijk verbazingwekkend kil. 'If you never want to find out where he is, you could.' Misschien niet haar slimste woorden, maar het zou haar leven kunnen redden op dit moment. 'I fucking knew it! Tell me where the fuck he is!'

Anderhalve week zat ze vast op de stoel waar ze nu zat. Dezelfde lege ruimte, dezelfde kille atmosfeer. Nog dagelijks vroegs ze haarzelf af waarom ze haar wel hadden kunnen vinden, maar Demyan was spoorloos. Ze was rustig bezig met een auto, een groene cadillac, toen haar garage werd binnen gevallen door een stel mannen. Haar eerste instinct was haar wapen pakken en haarzelf te verdedigen, al had ze er maar een kunnen raken, voordat ze haar vast hadden gegrepen en mee hadden gesleept naar een auto. Iets had haar knock-out gekregen en toen ze wakker werd zat ze vast, maar de onbekende Rus voor haar staand in de ruimte. Hij leek sprekend op Demyan, iets ouder, maar de vergelijking was angstaanjagend. Ze wist waarom ze er zat en ze wist wat ze van haar wilde, maar ze had geen antwoorden. Dat leken ze echter niet aan te nemen, en met geweld probeerden ze het uit haar te krijgen. Dat ze hen zou vertellen waar Demyan was. Ze wist het niet, ze had even weinig idee van zijn locatie als de bende zelf en toch wilden ze haar niet geloven.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Rook sijpelde weg tussen zijn lippen. Een sigaret hing in zijn mondhoek, net zozeer een gewoonte voor hem als de kenmerkende scheve grijns, die nu daarentegen ontbrak. Hij zag kil. Alsof niets hem stoorde, niets hem deerde en niets hem in de weg staan zou. Zijn looppas was langzaam geweest. Het kon niet gezegd worden dat het uit tegenzin was; het was eerder angstaanjagend koud hoe hij zijn weg in alle rust leek te voortzetten in een gebied waar hij noch iets kende ofwel iets vertrouwen kon.

Het was al weken geleden sinds hij het woord voorbij had horen gaan, de geruchten die ronde gingen van staat naar staat over een welbekende, ruige man. Zijn beschrijvingen klonken Demyan bekend. Hij bleek driftig te zijn, bezit te hebben van een hard, schor accent en in staat te zijn alles te vernietigen als men niet praten wilde. Zijn uitstraling was volgens buitenstaanders schrikwekkend. Ze vonden hem maar vreemd en wisten veel met lef over hem te vertellen, maar als het op de man zelf aankwam, was men gevreesd. Dat hoefde hij niet uit iemands mond te horen; hun blikken vertelden hem genoeg, zodra hij ze vroeg hem naar de wreker toe te brengen. En dat was het moment waarop het tot hem door was gedrongen.

Het terrein dat hij kruiste was akelig stil. Enige rillingen wisten over zijn rug te lopen, die lichtelijk klam voelde tegen zijn shirt. De stof was vochtig van het zweet, vol bestraald door de stralen van de zomerzon die binnen enkele minuten zijn laagste punt verstrijken zou, maar zijn lijf voelde ijzig aan. De temperatuur had zijn aandacht niet langer meer opgeëist, leek het geval te zijn. Hoe dan ook was het de sfeer van het gebied vol afgetuigde en verbrokkelde panden die zijn lichaam als bevroren liet aanvoelen. Zijn interesse miste echter. Hij liep stug door, reikte met zijn hand naar zijn mond en nam een trek van zijn sigaret, doende dat het een dag als elke andere was.
Hij kende het gebied niet waar hij heen was gestuurd, al was het wat de Mexicaan hem vertelde anders geweest. Zijn uitzicht was veel inhoudslozer en leger dan verwacht. Het was een plaats die hij normaliter vermeden had omdat er gewoonweg niets te beleven viel en de stilte hem gek zou maken. Dat hij zich er nu bevond was dan ook vreemd voor hem. Hij wist dat wat hem mogelijk te wachten stond hetgeen was wat hem al sinds zijn jeugd achtervolgd had, en toch liep hij er regelrecht op af. Misschien was het het gevoel dat hij Cassidy weervinden kon, dat hem ertoe had geleid en zijn schreeuwende twijfels gedempt had. Of de kans om zichzelf over te geven aan de man wie hem tot talloze slapeloze nachten en hallucinaties van angst had bezorgd. Hij wist het niet en wilde het ook niet weten; het maakte hem alleen maar kwetsbaar.
Ruw gooide hij de peuk op de grond. Een zucht volgde, waarop hij zijn hoofd ophief naar een van de gebouwen. In enkele momenten stond hij al stil. Geen beweging meer voortgebracht, geen geluid meer geproduceerd behalve zijn zachte, gestokte ademhaling. Het was een mysterie wat hem ervan tegenhield om naar binnen te glippen, desondanks het toch gebeurde. Voor enkele seconden bleef hij verstijfd staan. Het was zijn eigen gemurmel dat hem uiteindelijk uit zijn gedachten wekte en hem liet doorzetten, grof geklonken door het kleine beetje gesuis van de wind.

"Черт его, малыш.."

Damn it, little one..

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zweetdruppels van de hitte, evenals woede, waren zichtbaar op de man zijn voorhoofd. De gezichtsuitdrukking die ze zag vertelde haar enkel dat hij op het moment geen moeite had met het overhalen van de trekker. 'You lying little bitch.' Snauwde hij haar toe, zijn wapen bij haar vandaan gehaald. Even stond hij stil, wat zij had leren kennen als dat moment voordat hij haar pijn zal doen om de jongen zijn locatie uit haar te krijgen. Een sterke greep op haar onderkaak verplichte haar omhoog te kijken, naar de woedende ogen van de man, die ergens teveel op die van Demyan leken. Het was verwarrend en ze haatte het. Hij verpeste alles waar ze juist zo van hield aan Demyan's ogen. Alles deed ze om haar tranen tegen te houden, alleen om ervoor te zorgen dat ze hem geen zwakte vertoonde. Haar kaak liet hij weer gaan. Een keer raakte hij haar met zijn vuist, waardoor Cassidy een pijnlijk geluid liet horen en haar hoofd even liet hangen.

'I will get the truth out of you, wheter it will be with pain or you're smart enough to just tell me.' Hij stapte bij haar vandaan, en Cassidy keek weer op. 'Go rot in hell.' Murmelde ze, met het laatste beetje stem dat ze over had. Moeizaam haalde ze adem. Na zoveel keren tegen haar ribben geraakt te zijn, wist ze zeker dat ze er een paar gekneusd had, wat ademhalen pijnlijk maakte. De man draaide zich naar haar toe, al stond hij zeker anderhalve meter van haar vandaan. Toch wist hij het intimiderend te maken. 'I'm so fucking done with you not telling me! You will fucking tell me or I'll just kill you and find him myself!' Hij loog niet, ze wist het. En toch, zonder erbij na te denken schudde ze haar hoofd. Ze weigerde hem informatie te geven over de Rus. Ze wist niet waar hij nu was, maar wel waar ze hem voor het laatst had gezien en dat was waarschijnlijk al genoeg geweest om haar vrijheid te bieden. Ze kon het hem niet vertellen, wie weet wat zijn bedoeling was met de jongen? En ondanks ze zelf bij hem weg was gegaan, weigerde ze hem in gevaar te brengen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het rook er muf. Stofdeeltjes zag hij rond dwarrelen in de wind, die lichtjes naar binnen tochtte toen hij de deur opende en vluchtig naar binnen glipte. Binnen was er niets meer te bekennen dan een aantal oude machines. Tuig dat niet langer meer werkte of geen doel meer had nu de wereld ten einde was, maar achter was gebleven als bewijs van de tijd voordat de walkers alle gebieden over hadden genomen. De roest zag hij nog op het metaal zitten; een oppervlak waar hij uit gewoonte zijn vingers overheen liet glijden, al dan voor kort. Een gestalte van een jongen die gaandeweg de hoek om kwam lopen zorgde ervoor dat hij gedwongen werd om een snelle uitweg uit het zicht te kunnen vinden.
Een open ruimte was waar Demyan uiteindelijk terechtkwam, na de scherpe bocht te hebben genomen om de zijtrap op te lopen. De verdieping was veilig, of leek in elk geval zo te zijn, en er was geen ander geluid te besporen dan wat vage woorden die in de verte klonken. Alhoewel hij ze niet verstaan kon, voelde hij zichzelf zoeken naar het punt in het gebouw waar hij zien kon waar het vandaan kwam. Een neiging die hij niet onderdrukken kon en hier ook geen moeite toe deed. Zijn stappen zette hij geruisloos voort door de ruimte. Pas bij een van de uiterste hoeken van de verdieping, die in een soort balkon vorm gemaakt leek te zijn en volledig rond liep, werd zijn gezichtsveld beter en was de stem goed genoeg hoorbaar geworden voor hem om mee te kunnen krijgen waar het over ging. Het gedaante zelf kon hij met een beetje moeite zien. Staande op grofweg twee verdiepingen onder hem, was de man waar hij naar had gezocht, zijn houding en stem gelijk herkend op het moment dat deze duidelijk werden.
Angst ging door hem heen. Het gevoel van verschrikking bleef bij hem haken, liet de rillingen slechts oplopen tot op een niveau waarbij hij niet anders kon dan huiveren. Dezelfde sfeer als in zijn herinneringen was bij Demyan teruggekeerd. Echter was het dit keer geen hallucinatie die hem de stuipen op het lijf joeg; het was hem in levende lijve.
Het wapen in de hand van zijn oom zag hij trillen, zijn vingers rondom de trekker geklampt. De loop was gericht geweest op het grondoppervlak. Hij wist dat hij elk moment schieten kon, maar zijn focus was allang verschoven om daar nog over te malen. Daar, haast levenloos gebonden op de stoel, was het meisje waar hij naar zocht. Het blonde haar waar hij naar uit had gekeken. De blauwe ogen die nu waterig en toch inhoudsloos voor zich uit staarden. Haar huid met tatoeages die nu bedekt waren onder een laag van kneuzingen en bloed. Lange tijd was ze uit zijn leven verdwenen geweest en toch kostte het hem nog geen seconde om Cassy te onderscheiden van de andere schimmen. Ze had zijn dromen nooit weten te verlaten.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze keek op, een brutale, bijna gemene grijns vertoond, 'Go for it.' Bracht ze uit. Niemand was meer bang voor de dood sinds de apocalypse was begonnen, sterker nog, vermoord worden was voor sommigen een droom geworden. Haar lach werd duidelijk niet gewaardeerd en ze voelde het handvat van zijn wapen tegen haar kaak, haar hoofd met brute kracht opzij geduwd en ervoor gezorgd dat Cassidy wat bloed uitspuugde op de stoffige ondergrond. 'No, that would be the easy way out.' Ze zag zijn gedaante bewegen, tot hij naast haar stond, 'And I just want to see you suffer.' Akelig zacht werd het haar verteld, zodanig dat het een rilling veroorzaakte over haar rug. Trillend zat ze op de stoel, niet vanwege de kou, want het was er juist warm. Het was al maanden warm. Het was zomer, de reden dat ze de mouwen van haar overall rond haar middel had gebonden om het zou alleen haar onderlichaam te laten bedekken. Een hemd, dat ooit wit was, moest haar wat kouder houden, al had ze nu spijt. Zweet, bloed en het gebrek aan lichaamsvet om haar warm te houden, gaven haar koude rillingen en de Rus leek het niet te boeien.
Het was zijn voet, gehuld in een zware schoen die haar bruut van de stoel aftrapte, haar afgepeigerde lichaam kwam met een klap op de grond. Ze gaf geen kik, het was een verloren zaak. 'Alex, Ian, get over here!' Schreeuwend werd zijn stem hoorbaar, geroepen naar twee van de mannen die verder door het pand rondliepen. Meerdere voetstappen hoorde ze, en ze wist het te linken aan de twee mannen die geroepen werden. 'Ian give me your belt and hold her up.' Wegrennen was geen optie, vanwege haar enkels die aan elkaar zaten, evenals haar polsen, om haar geen enkele kans om zich te verdedigen te geven. Haar bovenarmen werden vastgepakt, waarna ze van de grond werd getild en overeind werd gehouden door de twee mannen. 'May the devil have mercy on me.' Fluisterde ze, al was het zinloos.
Een schreeuw van pure pijn bracht ze uit, na geraakt te zijn met de riem, tegen haar rug. Het leer voelde als een mes snijdend in haar huid. Nog een klap volgde, met gelijk daarna het geschreeuw van Cassidy.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar haar was langer geworden. De plukken die nu over haar schouders vielen en golvend achter haar rug verdwenen, waren vele centimeters bijgegroeid. De kleur van haar haar was echter nog hetzelfde gebleven, een goudblonde gloed was er nog steeds te herkennen waar zijn ogen gelijk naartoe getrokken werden. Haar figuur bleek mager; haar lichaam was slechts dunner geworden tot een punt dat Demyan haast dacht al haar botten te kunnen weervinden zonder hier ook maar op te letten. Hij wist van haar slechte eetgewoontes, maar wat hem vooral dwarszat was dat het ook kon komen door haar gevangenschap. Hij had immers geen idee van hoe lang ze hier al vastzat, laat staan hoe zijn oom en zijn bendeleden haar behandelden.
Traag klemde Demyan zijn hand om de railing, gevoeld dat enige wanhoop zich in hem opstapelde. Zijn hoofd wendde hij weg van het geweld dat zich beneden afspeelde. Hij kon niet langer aanzien hoe Cassidy werd afgetuigd, kon niet langer meer aanhoren hoe ze schreeuwde van de pijn en hoe zijn oom de martelingen doorzette met niks behalve plezier en boosheid om te tonen. En desalniettemin was hij zo radeloos dat hij geen beweging maken kon om er een einde aan te maken. Nog altijd heerste deze doodsangst in hem tegenover zijn laatste levende familielid. Het liet hem zodanig in paniek dat het zweet hem uit begon te breken en hij zijn getril niet langer meer onderdrukken kon.
"We got an intruder!" Met luid geschreeuw hoorde hij iemand dichterbij komen, zijn geren als een harde echo door de bovenverdieping horen galmen, waarop Demyan zich omdraaide. Zijn grip op het handvat van de mace verstevigde krampachtig. Met een harde zwaai haalde hij naar de vreemdeling uit, gegrom ontsnapt uit zijn mond van razernij. Geen bange uitstraling was meer op zijn gelaat te zien geweest. Het was woede dat hij toonde toen hij de laatste klappen uitdeelde en het slappe lichaam van de jongen over de railing tilde; in koelen bloede gooide hij het lijk naar beneden.
"Having a party without me?" Hij hees zichzelf over diezelfde railing om de sprong naar de begane grond te maken. Nog geen seconde later belandde hij met beide voeten op de grond, de mace gevaarlijk zwaaiend in zijn linkerhand. Zijn en Cassy's kans op overleving had hij nog hoog ingeschat toen hij eenmaal vluchtig rondkeek, maar na een ogenblik begonnen de andere bendeleden binnen te stromen, allen gewapend met vuurwapens. Hij was compleet omsingeld.
"I hate to disturb but.. she's off limits." Al dat er was gebleken dat hij zich niet op zijn gemak voelde, verborg hij zijn angsten door een muur op te trekken en greens hij uitdagend, zoals hij wist dat zijn oom dat van hem gewend was. "So I suggest you let blondie there go, before I slaughter all of your little warriors and bury you along with them. Sounds like a plan?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Al haar aandacht was gericht op haar ademhaling, zodat ze het niet zou opgeven. De pijn was te veel, haar naar het punt van flauwvallen gedreven, en toch stopte het. De slagen van de riem waren opgehouden, al wist ze zeker dat de man geen genade zou tonen. Het was een schreeuwende stem die hem liet stoppen en hem even had afgeleid van de martelingen. De stem werd na een korte stilte gevolgd door een doffe klap op de grond. Alles gebeurde achter haar rig en ze had dan ook geen idee wat er gebeurde, al kon ze een idee maken over wat het was dat op de grond viel.
Een stem hoorde ze, een die haar bekend voorkwam en toch kon ze zich niet bedenken wie het was. Geen enkele gedachte kon ze meer helder bedenken, acties die ze voor dit alles makkelijk kon ondergaan leken onmogelijk nu, maar ze wist dat ze de persoon achter de stem kende. Voor even sloot ze haar ogen, nagedacht en zich niet gefocust op de pijn of haar eigen ademhaling. Het was Demyan. De jongen wie ze zo harteloos had achtergelaten om na enkele dagen spijt te krijgen. Cassidy opende haar ogen, in de hoop hem te kunnen zien, wat onmogelijk bleek.
Als een stuk vuil werd ze losgelaten, zonder emotie op de grond gegooid. Opstaan kon ze niet, al werden beide Russen nu zichtbaar. Tranen stroomden langs haar gezicht na hem te zien. Hij was veranderd, dunner, met meer verwondingen te zien op zijn huid. Ook was al zijn haar weg, het gemillimeterd, al stond het hem niet slecht. Het enige wat ze herkende waren zijn ogen en zijn compleet zwarte outfit, al waren de shorts nieuw voor haar.
Iets in haar had gehoopt dat ze hem hier niet zou zien, dat hij slim genoeg was uit de buurt te blijven van de man die zo naar hem opzoek was. En toch stond hij hier. Of ze het nu wilde of niet, het voelde goed om hem weer te zien.
Opnieuw werd ze van de grond gepakt, door dezelfde twee figuren, wie, na ha hun wapens even op Demyan te hebben gericht, besloten dat hij toch geen kans meer had. Haar gedaante werd ruw van de grond getrokken en staande gehouden door de twee mannen. Plukken haar hingen voor haar ogen en zorgden ervoor dat ze minder zag dan ze graag had gewild.
De koude loop van een pistool werd tegen haar voorhoofd gedrukt, en ze wist dat het de Rus was wie haar al die tijd pijn had bezorgd. 'Demyan, рад тебя видеть.' De toon van de man was bijna spottend, al kon ze niet verstaan wat hij zei.

'Теперь опустите оружие, или она мертва.'

Demyan, good to see you
Now drop the weapon or she's dead

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hardhandig werd ze op de grond gedropt. Als een lege huls, een onbruikbaar en nutteloos karkas dat slechts nog het doel had om weg te rotten op het vieze, koude gesteente van de grond. Haar huid zag hij glimmen in de laatste zonnestralen van de dag. Tranen, vermengd met enkele straaltjes bloed, wisten de vloer te bereiken. Haar ogen waren niet langer meer zichtbaar geweest achter de lange plukken van haar haar en toch hoefde Demyan niet nogmaals te kijken om te kunnen weten wat ze voelde; hij wist precies wat er door Cassy heen zou gaan.
"Ад не хочу, чтобы ты, да?" mompelde hij terug. "Вы получаете только один раз повезло, Alec, помните, что." Iets waarop hij hem enkel hoorde grinniken.
Vermengd in flashbacks zag hij aan hoe het meisje aan haar armen weer omhoog getrokken werd. Lusteloos hing ze erbij, vastgeklemd in de greep van twee mannen, met geen leven dat er nog vanaf straalde. Zijn oom had allang dood moeten zijn. Hij had er een einde aan gemaakt, had de kogel zien verdwijnen in zijn borstkas en het bloed uit zijn hart zien stromen, en doch was het beest nog levend alsof er nooit een aanval plaats had gevonden. Ademend en wel kon hij de broer van zijn vader nog weervinden tussen zijn onderdanen. Ja, hij had een loophole gevonden, maar hij zou verzekeren dat dat niet nog een keer gebeuren zou.
Pure haat reflecteerde in zijn blikken, die strak gericht waren op het pistool dat voor Cassy gezwaaid werd. De loop lag recht tegen haar voorhoofd. Hij wist dat, met een enkele beweging, er een kogel tussen haar ogen verdwijnen zou. De man kende geen twijfels en al zeker geen medelijden. Er was geen andere optie dan zijn bewapening neer te leggen en te verduren wat er volgde, desondanks dat hij zichzelf in zijn persoonlijke hel gebracht had en dat geheel op eigen houtje.
Zijn vingers lieten voorzichtig de mace los, het uit zijn hand laten glijden tot het duf neerviel. De sniper op zijn rug volgde. Met als laatste bezitting zijn rugzak om nog tot zichzelf te kunnen eigenen, verviel de muur die hij op had gebouwd beetje bij beetje; bij het laten zakken van het laatste beetje van zijn spullen was het te spotten dat deze volledig afgebroken was. Hij leek verzonken in zichzelf, achtervolgd door dingen uit het verleden die hem benauwd en angstig achterlieten.
De volgende paar minuten gingen voor hem te snel om mee te krijgen. Hij voelde nog hoe hij naar een stoel toegeleid werd en hoe de touwen om zijn polsen en enkels werden gebonden, maar buiten dat ging het allemaal langs hem heen. Het gevoel van het koord dat sneed in zijn huid was hetgeen wat hem weer bij bewustzijn leek te brengen, enkel was zijn woede nergens meer te vinden. Toekijkend hoe zijn wapens en rugzak van hem weg werden genomen, was ook het pistool van Cassidy's voorhoofd weggehaald, waarna hij zijn oom met de rest van de bendeleden zag weglopen.
"Long time no see, little one." Wat onrustig schoof hij met zijn voeten over de grond.

Hell didn't want you, huh?
You only get lucky once, Alec, remember that.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze had er geen moeite mee gehad als hij haar dood had laten gaan, als hij had besloten toch te vechten tegen de man over wie ze al die tijd geleden had gelezen. En toch liet hij zijn wapens vallen. Ze had vragen, zoveel, maar ze kon geen woord uitbrengen. Ze had hem graag uit de situatie zien ontsnappen door iedereen te vermoorden, al werd het haar eigen ondergang. Cassidy gunde hem niet wat haar de afgelopen tijd is aangedaan. Ondanks ze weg was gelopen, gaf ze nog om hem, en dit was wel het laatste wat ze wilde.
Niet alleen de mace belandde op de grond, maar ook zijn sniper rifle. Het was alsof hij zich overgaf en ze was het niet van hem gewend. Met haar laatste beetje energie hief ze haar hoofd wat op, waar de man op reageerde door zijn pistool nog harder tegen haar voorhoofd te drukken. Ze wilde hem zien, dat was alles. Ontsnappen was voor haar geen optie meer, lopen ging al bijna niet meer. De tranen bleven over haar wangen stromen, gevoeld alsof ze er geen controle meer over had, wat zo goed als de waarheid was.
Ze werd terug in de stoel gedrukt, vanuit haar ooghoeken toe gekeken hoe de jongen hetzelfde lot onderging als zij, vastgebonden worden op een stoel. Haar hoofd liet ze hangen, simpelweg niet de energie gehad om hem aan te kijken, laat staan het moed. Ze had een fout gemaakt toen ze bij hem wegging en ze haatte haarzelf ervoor. Ooit zat ze lang met een schuldgevoel, maar wat ze Demyan had aangedaan achtervolgde haar tot de dag van vandaag.
De bende verliet de ruimte, Demyan en haarzelf achtergelaten. Zo verdween ook het wapen van haar voorhoofd, wat misschien voorlopig het enige positieve was. Het was zijn stem die haar wat opzij deed kijken, de Engelse klanken met dat accent wat ze al die tijd zo had gemist. 'I'm so sorry.' Bracht ze bijna onverstaanbaar en schor uit. Het feit dat ze bijna geen adem kreeg weerhield haar ervan snel verder te praten en het duurde dan ook enkele seconden voordat ze verder sprak. 'I shouldn't have done this to you.' Hem aankijken kon ze niet, deels schaamte en de rest vanwege de pijn en haar gebrek aan energie. Bewegen deed ze verder niet, geweten dat alles pijn zou doen. De tranen waren nog altijd niet gestopt, al deed ze er verder ook niets aan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vanuit zijn ooghoeken zag hij voor een moment haar hoofd bewegen. Het lichtjes naar zijn kant neigen, kijkend naar een van de muren en toch deels in zijn richting, haar ogen die misschien dan toch naar de zijne zochten. Zelf bleef hij naar de vloer staren. Dat hij dan wel de moed had om te spreken en te doen alsof er niets aan de hand was, was alles wat Demyan in zichzelf kon opbrengen om te doen. Haar aankijken deed hij niet, omdat hij gewoonweg niet wilde worden herinnerd aan het verleden.
Haar stem was er geen die hij in zijn slaap vaak had gehoord, had niet de tonen die hij gewend was om van haar te horen toen ze bij elkaar waren geweest. Het klonk te kwetsbaar, te schokkerig voor haar doen. Ze was veranderd, dat was zeker, en toch wist hij niet goed op welke manier en hoe hij hiermee om moest gaan. Op haar excuses gaf hij geen reactie. De waarheid was dat Demyan op het moment niets kon bedenken dat als antwoord zou voldoen, of ook maar iets om haar te geven. Zelfs geen typische sarcastische opmerking wist zijn lippen nog te verlaten. Het was het daarbij niet waard geweest; hij wilde geen kwetsingen naar boven halen als dat allesbehalve nodig was, omdat hij het niemand gunde hem ooit nog zo te zien.
"This was goin' to happen anyway," gaf hij murmelend weer. "Don't bother." Rusteloos tikten zijn vingers tegen elkaar. Of het daadwerkelijk als een teken van vergeving kon worden gezien betwijfelde hij sterk, maar het was het enige wat hij nog uit zijn keel persen kon vooraleer hij zich er weer van afsloot. Hij hield zich liever afzijdig als het ging over het praten over gevoelens, noch over zijn oom.
Het touw zat strak om zijn polsen, zodanig tegen zijn huid aan gewikkeld dat hij ze amper bewegen kon. Voor zijn voeten gold hetzelfde. De ontsnappingsmogelijkheden waren miniem en, met het kijken rondom de kamer, was er geen gemakkelijke optie om voor te kiezen. Zuchtend staarde hij weer voor zich uit. "What did he tell you?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Haar hoest werd hoorbaar, gevolgd door het geluid van bloed wat ze uitspuugde op de vloer. Ze was kapot, zowel van binnen als van buiten en haar lichaam begon haar de tekenen te vertonen. Ze leunde wat naar voren, de rugleuning voelde pijnlijk tegen de verse, open wonden op haar rug. Als Demyan niet op was komen dagen zouden de slagen van de riem haar dood kunnen zijn geworden, en ergens was ze dankbaar dat hij er was.
'No.' Haar stem werd naarmate ze meer praten, alleen maar slechter, 'It wasn't.' Was haar antwoord, ditmaal toch op gekeken, zijn ogen opgezocht, voor hoever het mogelijk was. Lang duurde het niet voordat de pijn van haar gezicht af te lezen viel en ze haar hoofd weer liet hangen. Schaafwonden, sneden en blauwe plekken waren ook zichtbaar op haar gezicht, voornamelijk haar wangen en enkelen op haar voorhoofd. Het waren ongewilde aandenkens aan de dagen voor deze, toen de man en zijn bende alles eraan deden om die paar woorden van haar te horen, maar ze weigerde te praten.
Herinneringen aan toen ze nog bij hem was kwamen naar boven, alsof de situatie nog niet erg genoeg was. Goede en slechte momenten. Wat bezielde haar? Waarom ging ze bij hem weg. Nooit had ze iemand zo vertrouwd als de Rus die nu naast haar zat en toch moest ze het verpesten. 'I should have never left you.'
De lokken van haar haren blokkeerden haar zicht bijna volledig, maar ze kon ermee leven, er was niets aan de ruimte wat ze graag wilde zien. Van de grauwe muren, tot de stoffige vloer. Niets interesseerde haar meer. Alles had ze ervoor over om er weg te kunnen, of op zijn minst Demyan zijn vrijheid terug te geven. 'Nothing. He just asked me where you were.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Er waren maanden verstreken geweest sinds ze weg was gegaan, sinds hij had moeten ontwaken in een leeg bed zonder enig spoor van haar weer te kunnen vinden. Ze had laten zien dat ze niet gevonden wilde worden. Niks was voor hem achtergelaten om ook maar aan te geven waarom, niks dat aan hem liet zien waar het was waar Cassidy naartoe wilde gaan; alles had ze meegenomen, terwijl ze in alle stilte het pand had weten te verlaten, om hem er achter te laten. Hij wist nog precies hoe hij zich voelde toen hij zijn ogen opende. Met de verwarring heersend in hem had Demyan de kamer doorgezocht, had hij rond het pand gelopen met het geloof dat haar wellicht iets overkomen was, maar uiteindelijk de eenzaamheid gevoeld toen hij zich besefte dat hij weer op zichzelf toegewezen was. Er was niets aan te doen om dat nog te veranderen, om dat van hem weg te nemen of het goed te praten. Wat wilde ze met hiermee bereiken?
Gefrustreerd beet hij op zijn lip. "If you really regret it that much, then why did you leave?" Hij hoorde zichzelf de vraag stellen die hij eigenlijk voor zichzelf had willen houden, waardoor hij voor even zijn hoofd schudde en wegkeek. "Never mind. It don't matter." Het antwoord zou hem niet veel opluchting brengen. Daarnaast geloofde hij niet dat ze het menen zou omdat ze anders haar weg allang naar hem teruggevonden zou hebben, al was het om hem een leugen te vertellen over waar ze was geweest.
Zijn gezwijg volgde, zijn ogen afgedwaald naar de bloedklodders op de vloer. Zijn wrok hield hem er allesbehalve van tegen om medelijden voor haar te voelen en voor wat zijn oom haar aangedaan had. Hij was een tijdje boos geweest op haar, maar het was beetje bij beetje weggevaagd. Hij had zich ervan af gesloten, geweigerd er ook maar zijn tijd aan te besteden in zelfmedelijden, en hield zich afzijdig; iets wat ook nu gebeurde, sinds hij zijn eigen vraag afgekapt had en haar niet bestookte zoals hij gewoonlijk wel had gedaan.
"That's something new," sprak hij schor. "I guess he likes you." Als er iets was wat Demyan nog wist van zijn oom, was dat hij er goed in was om mensen te manipuleren, zeker als het om hem ging.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Haar ademhaling stopte voor enkele seconden, geluisterd naar de stilte die zijn vraag opvolgde. Het antwoord had ze niet meteen klaar liggen. Nachten lang had ze wakker gelegen, gedacht aan de Rus wie ze zo harteloos had achtergelaten. Ze was lang genoeg stil geweest om ook aan te horen hoe hij het antwoord niet weten wilde. Toch was ze bereid het hem te vertellen. Niets zeggen zou hen beiden niet verder helpen. Het zou enkel haatgevoels achterlaten, tot het punt waar ze simpelweg niet langer bij elkaar konden blijven. 'I thought I needed it, you know, that freedom.' Murmelde ze. 'I never stick with someone for too long, because I never feel good when I stay.' Even bleef ze stil. Ze haatte het, de fout die ze had gemaakt. 'But then I left you and, well, I don't think I've ever made a bigger mistake.' Een lach liet ze horen, pure zelfspot. 'But whatever, you know, you should just move on from me. I'm not worth the pain I cause.' Een trillende zucht kwam uit haar mond. 'You are better off without me.'
In stilte zat ze daar, voor haar uit gestaard alsof ze opnieuw alleen in de ruimte was, zoals die dagen hiervoor. Het was kalmerend en toch maakte het haar nerveus. Ze wist inmiddels dat de stilte maar even zou duren, voordat er weer iets mis zou gaan. Pijn ging door haar hele lichaam, geen enkel deel dat haar niet gek maakte. Elke beweging leek de touwen meer en meer in haar polsen en enkels te laten snijden.
Opnieuw hoorde ze zijn stem, ditmaal begonnen over zijn oom. Ergens waren de woorden wat frustrerend. Ze wist immers dat het tegendeel waar was en dat kon hij zien. Waar hij het lef vandaan haalde om haar te vertellen dat de man haar wel mocht, kon ze niet bepaald vinden, maar ze had er een hekel aan. Toch, in plaats van haar gebruikelijke chagrijnige antwoord, hield ze haarzelf rustig. De tijd alleen had haar geleerd terug te kijken op situaties en te zien wat ze fout had gedaan. Hetgeen wat haar het meeste irriteerde, was dat ze overal chagrijnig op leek te reageren. 'Yeah, I guess.' Sprak ze dan ook.

'What's the deal between you and your uncle anyway?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze gaf hem antwoord. Iets waar hij dan toch een beetje verwonderd van opkeek, het niet zien aankomen dat ze ook maar iets uit zou brengen dat een uitleg geven kon. Ze waren immers beide hetzelfde. Ze renden eerder van problemen weg dan dat ze ze onder ogen kwamen, zochten liever veiligheid in het gekende donker dan dat ze zich kwetsbaar lieten zien en zich openstelden. Het wegstoppen van alles wat hem te veel dwarszat was hem sinds zijn jeugd al gewoon geworden en ze verschilden in dat opzicht waarschijnlijk vrij weinig van elkaar, of hij het toe wilde geven of niet. Dat ze tegen zijn verwachtingen in alsnog eerlijk bleek te willen zijn, kwam dan ook hard aan; hij wist niet wat ze ermee bereiken wilde. "Goin' through the apocalypse a lonely man is the best way of getting through the days, huh," mompelde hij maar. "That's what I believed as well." Sinds hij haar ontmoet had, had hij het geloof hierin al verloren, maar hij wist niet zeker meer of Cassidy dit door gehad had of destijds slechts gebruik maakte van het beetje veiligheid dat zijn hotelkamer bieden kon.
Van ver weg hoorde hij nog de stemmen van de bende, door de stilte naar boven gekomen. Het geweten dat zijn oom in het gebouw was liet hem nog altijd huiveren. Hun verleden reikte zo diep dat hij de herinneringen niet van zich afschudden kon, hoe graag hij dit ook had gewild. Zijn haat tegenover zijn bloedlijn kon hij niet verstoppen en daarbij raakte zijn humeur steeds meer verstrikt in somberheid en woede, wat hij steeds minder verborgen houden kon. Bij Cassidy's vraag brak zijn beetje kalmte en keek hij gespannen uit zijn ogen, alsof het nog een kwestie van tijd was totdat hij uit zou barsten. "I don't think it matters." Uit reflex probeerde hij het van zich af te schudden, zijn hoofd van haar weggedraaid om te proberen weer tot rust te komen. "You already know he's a psychopath. End of story."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Tranen bleven uit haar ogen stromen en vermengden zich halverwege haar gezicht met bloed, om zo als een zout mengsel van haar kaak af te druipen. Ze vertoonde zwakte aan hem, niet alleen doormiddel van haar tranen en hoe ze niet langer in staat was haar lichaam overeind te houden op de stoel, maar ook door hem te vertellen waarom ze weg was gegaan. Ze voelde zich net een kind, een kleuter wie had moeten bekennen iets fout te hebben gedaan. Ondanks de open wonden, zat ze tegen de rugleuning van de stoel aan, de pijn wel gevoeld al wilde ze er niets meer aan doen. Ze was er van overtuigd dat vandaag of morgen haar laatste dag zou zijn en de pijn van haar rug zat haar dan ook niet meer mentaal dwars, enkel fysiek.
Cassidy opende haar mond, hem een sarcastisch of anders boos antwoord terug willen geven, tot ze zich besefte dat ze hier niks meer mee zou bereiken. Wellicht was het de laatste keer dat ze een gesprek zou kunnen voeren met de jongen. Wat hij zei was niet kleinerend of frustrerend genoeg voor haar om te reageren zoals ze gewoonlijk wel had gedaan. 'I was wrong.'
Vanuit haar ooghoeken zag ze zijn hoofd van haar wegdraaien, en het antwoord wat hij haar gaf maakte het niet bepaald beter. 'You don't think it- Oh I'm sorry, I didn't know I got kidnapped and tortured because of you, only to never find out why.' Met wat moeite en pijn hoef ze haar hoofd op en keek ze zijn kant op 'I figured you'd explain to me why I'd gotten the living fuck beaten out of me for the past twelve days, to keep your sorry ass safe, but apparently it doesn't matter.' Met een ietwat chagrijnige zucht liet ze haar hoofd weer hangen, hem niet langer aan willen kijken. De kalmte leek naar haar terug te zijn gekeerd alsof er niets gebeurd was. 'But it's fine, if you don't wanna talk about it, I won't force you to.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld