Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Let me trade in my smile for fangs

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Let me trade in my smile for fangs
And my fingers for paws

Let me trade my tears for whimpers and barks
And my voice for howls in the night.

Artemisia Erato Glenhill ~ 18

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:

Christopher Liam Franco (Chris) ~ 21 jaar

-

Het was bijzonder stil in het bos. De maan glinsterde doorde dichtbegroeide bladeren van de bomen heen, en de wind was al gaan liggen. Dat was in voordeel voor Christopher, die achter een omgevallen boomstam tussen de struiken was gaan liggen. Hij probeerde op adem te komen, maar de adrenaline stroomde nog razend door zijn lijf. Hij spitste zijn oren van elk geluid en schrok van elke beweging, maar dat was niet zo gek. Het was enkele dagen rustig geweest, maar vandaag hadden de jongens die hem achterna zaten weer gevonden. Ze hadden zonder waarschuwing het gevecht geopend en daarom lag Christopher nu verwond en uitgeput op de koude grond in het bos. Hij had een hand in zijn zij, maar bloed stroomde tussen zijn vingers door. Hij wist dat hij een spoor van bloed had achtergelaten, en als hij niet snel een plek zou vinden om bij te komen dan was hij er waarschijnlijk geweest. Hij trok zichzelf overeind en leunde op de boomstam, want hij voelde zich zwakker dan normaal. In de verte hoorde hij gegrom, een erg herkenbaar geluid voor Chris. Hij wist wie zij waren. Ze waren met z’n drieën en Christopher kon niet tegen hen op, zeker niet in de staat waarin hij zich nu bevond. Het enige wat hij kon doen was vluchten, en schuilen. Hij rende dieper het bos in op zoek naar een geschikte schuilplaats, terwijl de dierlijke geluiden steeds dichterbij kwamen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik denk nog altijd dat je toch niet durft." zei Isaac en porde haar plagend in haar zij. "Ik niet durven, doe niet zo belachelijk." Artemisia's blik was niet op haar groepje vrienden gericht, maar op het duistere bos voor haar. Isaac's ouders waren samen een weekendje weg, wat betekende dat haar vriend het huis voor zich had, de perfecte gelegenheid voor een feestje en wat was een feestje zonder drank. Een paar flessen wijn later waren ze in een kring gaan zitten en hadden een spelletje truth or dare gestart. De alcohol had haar moed gegeven, en volmondig had Artemisia gezegd dat ze elke uitdaging aan zou kunnen.
Nu was ze niet meer zo zeker van die uitspraak. Ze was niet bang in het donker, maar ze kende Isaac al lang. Ze kende dit bos al lang. Het bos waar ze als kind zovele griezelverhalen over hadden verteld. Natuurlijk wist ze dat die verhalen over mosnters en verdwijningen niet waar waren, maar toch ergens spookten ze in haar achterhoofd. "Amelia geef me die fles whiskey eens?" Ze stak haar hand uit naar haar vriendin. "Zodat ik onderweg geen dorst krijg." Grote woorden, ze zou haar angst, haar twijfel niet tonen, alles verbergen onder schalkse uitspraken. Ze zette een stap vooruit, daarna nog een, als ze zou rennen zou het vast en zeker sneller voorbij zijn.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Christopher rende zo snel als hij kon door het bos, zonder achterom te kijken. Dat was ook niet nodig, want als hij goed luisterde hoorde hij precies hoe ver ze achter hem zaten. Na een poosje leken ze de achtervolging hebben opgegeven, Chris leek steeds verder weg te komen van de jongens die hem volgden. Vermoeid bleef hij staan, tegen een boom en sloot zijn ogen terwijl hij weer op adem probeerde te komen. De angst was hem nu wel gepasseerd, maar de pijn die hij voelde door de wond in zijn zij was ondragelijk. Hij was hevige pijn niet gewend, normaal heelde hij vrijwel onmiddelijk van diepe wonden, en daarom realiseerde hij zich ook dat er iets goed mis was. Toen Chris weer opkeek zag hij in de verte een verlaten hut staan. Hij besloot er heen te lopen en hij zou er kunnen schuilen, het leek hem niet dat iemand hier verbleef. Toch op zijn hoedde liep hij een rondje om de hut en trapte daarna de deur open. Het rook er muf en het zag er stoffig en donker uit, maar dat kon Chris niks schelen. Hij sloot de deur en liet zich neerzakken op de bank die in de kamer stond. Op dit moment leek hij zoveel bloed te zijn verloren dat hij er duizelig van werd, en hij kon het niet veel langer meer volhouden. Hij gromde van de pijn die hij voelde toen hij op de bank ging liggen, en sloot daarna zijn ogen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Haar voeten deden takken kraken, stil kon je haar niet bepaald noemen. Een geluid deed haar opschrikken. Ze drukte zich tegen een boom aan. Ditmaal was het gekraak niet van haar afkomstig geweest, van een dier misschien? Een konijn of hert, everzwijn misschien. Het was een gewoon een doodnormaal bos, die grillige schaduwen waren niet meer dan de vormen van bomen verbogen door het maanlicht. Nog slechts een paar meter. Opgelucht bereikte ze de hut, al was het hier dat het ergste deel van haar opdracht aanbrak, naar binnen gaan. Ze hadden het altijd de heksenhut genoemd. Diegene die naar binnen gingen werden vervloekt. Dat was ook waarom de deur altijd dicht was, tot nu dan. Het was het eerste wat Artemisia een onbehaaglijk gevoel gaf. Voorzichtig naderde ze de deur die reeds op een kier stond. Ze hoorde iets daarbinnen, een zachte ademhaling, leven. Ze stak haar gsm in de lucht en verlichtte de kamer. Ze schrok zo dat het toestel uit haar handen viel. De ruimte was opnieuw in duisternis gehuld. Echter in die enkele minuten van licht had ze het silhouet van een jongen gezien. De donkere vlek op zijn kleding. Wegrennen, dat was haar eerste reflex. Hij leek dood te zijn, niet dat ze ooit eerder een lijk had gezien. Hoe dan ook hier wilde ze niets mee te maken hebben. Er gingen zoveel gedachten in haar om, de opdracht, de jongen, haar vrienden. De alcohol maakte het moeilijk om alles op één lijn te krijgen, logisch te redeneren. Ze betrad de hut. Ging steeds dichter en dichter naar het lichaam toe. Voorzichtig stak ze de whiskeyfles naar hem uit en drukte ermee in zijn wang.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Ondanks de hevige pijn die Chris voelde, was hij in een rusteloze slaap gevallen. Verstandig was dat zeker niet, want hij had dan ook niet door dat iemand de hut was binnengedrongen. Pas toen hij iets kouds tegen zijn wang voelde kwam hij abrupt overeind, greep met zijn handen, zijn klauwen naar het persoon dat voor hem stond en drukte haar tegen de muur. Hij wilde grommen, hij liet zijn tanden zien, maar hij deed het niet. Misschien was hij er te zwak voor, of misschien hield hij zich in omdat hij oog in oog met een mens stond, een jonge vrouw, en dat was iets ongewoons voor hem. Hij liet haar weer los toen het tot hem door drong dat zij hem geen kwaad zou doen, en deinsde achteruit. Hij had onmiddellijk spijt van zijn uithaal, het verraadde hem direct. Chris was namelijk geen mens, hij was een weerwolf. Het was voor het eerst in jaren dat hij agressie toonde naar een mens toe, want normaal vermeed hij dit soort situaties met mensen. Hij vermeed uberhaupt elk contact met mensen als dat mogelijk was. Hij keek naar zijn klauwen die langzaam terug shiftten naar zijn originele vorm, zijn normale handen. Daarna liet hij zijn blik op het meisje vallen, en keek haar stug aan. ''Wat doe je hier?'' Vroeg hij toen op nijdige toon.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Artemisia trok bleek weg toen de jongen niet door bleek te zijn en haar razendsnel beet greep en tegen de deur drukte. Ze durfde geen woord te spreken, was volledig afhankelijk van zijn medeleven. Haar ogen waren nog altijd niet geheel aan het duister gewend, maar ze voelde dat zijn handen niet geheel menselijk waren, zag de flikkering van scherpe hoektanden. Was dit slechts een droom? Had ze zoveel gedronken dat ze waanbeelden zag? Ze keek hem doordringend aan, kon haar blik niet van de zijne losmaken, hopend dat hij zou zien dat ze het niet kwaad met hem voorhad. Hij liet haar los, haar benen trilden zo hevig dat ze op de grond zakte. Ze had moeite te omvatten wat er zo juist was gebeurd. Ze probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen, helder te denken, maar slaagde er niet in die gebeuren logisch te kunnen verklaren. "Wat ben jij?" vroeg ze, zijn vraag geheel negerend. De fles whiskey, was hij nog heel? Ze had echt wat meer drank nodig om dit te kunnen verwerken. Gulzig nam ze een grote slok en stak de onbekende jongen de fles toe. "Hier je ziet eruit alsof je het kan gebruiken." Nog altijd was ze doodsbang voor wat hij net had gedaan, maar ze besefte ook dat als deze jongen een einde aan haar leven ging maken ze er niets tegen kon doen. Haar gsm was kapot, ze zaten diep in het bos en hij was sterker, dat had ze gevoeld. Als dit dan toch haar einde was, kon ze die goeie whiskey toch niet verloren laten gaan. "Hoe dan ook je bent duidelijk gewond. Je moet meekomen naar mijn vrienden. Het is niet zo ver, maar dan kunnen we een ambulance bellen, want het lijkt alsof je een hoop bloed bent verloren."

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Chris keek toe hoe ze voor zijn ogen op de grond neerzakte. Een tijd was het stil, ze leek te verwerken wat ze zojuist gezien had. Chris daarin tegen liet zich weer op de bank zakken, en deed zijn best om een luide pijnkreet te onderdrukken. Hij legde een hand op zijn wond, wist dat het nog steeds bloedde en hij vroeg zich af waarom. Hij was nog niet geheeld, en dat kon niets goeds betekenen. Het flitste zelfs voor een seconde door zijn hoofd dat hij misschien wel aan het doodgaan was, maar die gedachte schudde hij direct van zich af. Hij keek pas weer op toen het meisje een vraag stelde, maar net zoals zij zijn vraag had genegeerd, negeerde hij nu haar vraag. Nooit zou hij hardop zeggen dat hij een weerwolf was, nooit. Toen ze hem de drank aanbood twijfelde hij even, want waarom zou ze het met hem willen delen? Toch pakte hij de fles aan, en toen hij de sterke geur van whiskey rook nam hij een paar gulzige slokken. Het was het eerste wat hij sinds het gevecht en zijn ontsnapping binnenkreeg, en het deed hem wellicht meer kwaad dan goed. Dat kon hem echter niks schelen, en ergens hoopte hij dat het zijn pijn enigszins zal verzachten, maar hij wist eigenlijk ook dat dat niet zou werken. Alcohol had namelijk geen invloed op weerwolven. Hij schoof de fles terug en zag dat ze nog steeds angstig voor hem was, na zijn uitval van daarnet. Het was dan ook niet zijn bedoeling geweest om haar bang te maken, maar door de achtervolging van vandaag was hij erg op zijn hoede. En bovendien, hij had nu nog amper de kracht om nog zoiets als dat te doen. Hoe langer hij zat, hoe meer zijn spieren verzuurden en hoe meer hij verlangde naar een diepe slaap. Hij sloot voor enkele seconde zijn ogen, maar keek op toen hij haar weer hoorde praten. Toen ze begon over haar vrienden haakte hij echter direct af. “Nee.” Zei hij beslist. Hij ging niet mee, en hij liet haar absoluut geen ambulance bellen. Ze zouden zijn wonden sowieso niet kunnen verklaren, het zou hem alleen maar dieper in de problemen brengen. “Ik kan niet met je mee.” Hij dacht ook na over het feit wat zij zal doen als ze terug ging naar haar vrienden, en omdat hij daarover nadacht drong het tot hem door dat hij haar ook niet zomaar kon laten gaan. Ze zou hem dan kunnen verraden, en hij zou hier dan niet meer veilig zijn, zover hij dat nu was. “En jij gaat ook nergens heen,” voegde hij op dwingende toon toe. Ze was angstig voor hem, en dat hield hij voorlopig nog even zo, want dan zou ze ook geen domme dingen proberen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hij wilde geen medische hulp? "Je hebt dit toch niet? Heb je dit jezelf aangedaan?"Was dat de reden dat hij hier lag, weg van de bewoonde wereld, waar hulp te laat zou komen? Hij beval haar om nergens heen te gaan. Iets zei haar dat ze best naar hem kon luisteren. Hij mocht dan wel levensgevaarlijk gewond zijn, slechts enkele minuten geleden had dat hem niet tegengehouden om haar met enorme kracht vast te grijpen. "Kijk het maakt me niet uit waarom je hier bent en of jij het zelf was die die wonden hebt aangebracht, maar ik kan je niet laten sterven, wetende dat ik er iets aan veranderd zou kunnen hebben. Als ik dat zou laten gebeuren, zou ik niet met mezelf kunnen leven. Als ik niet terugkeer naar mijn vrienden, dan komen zij naar hier. Ze weten waar ik ben. Als ik niet snel terugkeer worden ze vast ongerust." Was dat de waarheid? Haar vrienden gaven om haar, maar langs de andere kant waren ze allemaal dronken. Wie weet lagen ze reeds uitgeteld op zetels en bedden hun roes uit te slapen. Het was alleszins een goede manier om de druk wat op te drijven. "Dit moet ooit een jachthut zijn geweest, met een beetje geluk ligt er nog wat materiaal waarmee ik je kan verzorgen." Langzaam stond ze op, gebruikte de muur als steun en tastte zich een weg naar een klein kastje dat aan de wand van de muur hing. Het was nog altijd erg donker, wat haar poging tot hulp niet bepaald makkelijker maakte. Uiteindelijk vond ze een klein, stoffig EHBO-kistje. Veel meer dan wat pleisters, verband en ontsmettingsmiddel dat al jaren over de datum was zat er niet in. "Ok ik weet niet precies hoe ik dit moet aanpakken, maar het is beter dan niets. Trek je t-shirt uit zodat ik die wond kan bekijken en drink nog wat, dit gaat pijn doen."

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Chris staarde voor zich uit terwijl hij op antwoord wachtte, dacht even na en besefte toen dat ze waarschijnlijk gelijk had. Hij wist niet waar ze vandaan kwam en hoever haar vrienden van hier waren, hij kende het bos niet en als ze lang weg bleef gingen ze haar inderdaad zoeken. Dat is wat vrienden zouden doen, dacht hij immers. Los van dat vroeg hij zich nog steeds af wat ze hier uberhaupt kwam doen, maar hij besloot er niet over door te vragen aangezien hij zelf ook vragen onbeantwoord liet. Hij wist niet wat hij zou moeten doen als haar vrienden haar zouden zoeken en daadwerkelijk hier zouden komen, maar misschien loog ze wel om haarzelf te beschermen en dus besloot hij zich er niet druk over te maken.
''We zullen zien,'' zei hij daarom op cynische toon en hij sloeg zijn blik neer.
Hij keek toe hoe zocht naar materiaal om hem te verzorgen en dat verraste hem. Opnieuw kwamen er vragen in hem op die hij niet stelde, want waarom wilde ze hem helpen en zou ze daarmee zichzelf in gevaar brengen? Niet dat Chris haar iets zou doen, maar hij had dat wel kunnen doen. Hij wist ook niet wat hij moest zeggen toen ze uiteindelijk een EHBO-kistje had gevonden en liet haar maar haar gang gaan, want schijnbaar was zijn lichaam niet in staat om zijn wond te laten helen op normale wijze. En ondanks dat hij haar niet helemaal vertrouwde liet hij haar toch toe, het kon hem waarschijnlijk iets minder schelen door de staat waarin hij zich bevond.
Opnieuw nam hij de fles whiskey van haar aan en nam gulzig wat slokken. Toen hij de fles had weggezet keek hij haar even kort aan, meer ter waarschuwing want hij wist niet of ze genoeg voorbereid was op de wonden die ze ging zien.
Hij trok langzaam zijn shirt over zijn hoofd, elke beweging leek hem in zijn zij te raken en als gevolg trok zijn gezicht pijnlijk samen. Het shirt was donker gekleurd door al het bloed en viezigheid door zijn ontvluchting door het bos. Hij gooide het naast zich neer en probeerde daarna de wond ook zelf te bekijken. Hij beet even op zijn lip toen hij de sneeën in zijn eigen lichaam zag, en wist dat hij dit niet logisch zou kunnen verklaren. Hij besloot het maar even van zich af te zetten en balde zijn handen tot vuisten. ''Oké, ik ben er klaar voor...''

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
De duisternis maakte het haar moeilijk hem te kunnen verzorgen, maar het was tevens een voordeel. zo zag ze zijn wonden slechts vaak. In vol daglicht, volle helderheid, zou ze bij het aanzien van de diepe wonden gevuld met vuiligheid zich kokhalzend hebben omgedraaid. Het duister in combinatie met haar dronken toestand maakte dat ze het allemaal wat beter leek te verteren. Het was alsof ze alles vanop een afstandje meemaakte, een soort droom. "Ok klem je tanden op elkaar, hou je vast aan de stoel, want dit kan weleens pijn gaan doen. Bij gebrek aan een doek zat er niets anders op dan een mouw van haar shirt af te knippen. Ze drenkte de stof in ontsmettingsmiddel en bracht deze voorzichtig naar de wonde toe. Ze voelde hoe zijn spieren samentrokken. Hij probeerde zich sterk te houden, maar de pijn die hij leed was duidelijk merkbaar. Hopelijk zou de alcohol het wat verzachten. Ze ging zo voorzichtig mogelijk te werk. Echter door haar dronken toestand was dat niet zo makkelijk. Nadat ze alles had ontsmet, omwikkelde ze de wonden met verband, zodat ze niet opnieuw vuil zouden worden. "Dit is alles wat ik tot nu toe kan doen. Er zijn wonden bij die best genaaid zouden worden, maar daarvoor zul je echt naar een ziekenhuis moeten gaan, of alleszins bij iemand die er meer verstand van heeft. Haar vader wist hier vast wel raad mee. Hij was dan wel meer bezig met natuurgeneeskunde en spirituele manieren van heling, maar hij was opgeleid als arts en kon de nodige procedures uitvoeren. "De hoeveelheid bloed die je hebt verloren. Het is een wonder dat je nog leeft. Je kan hier niet blijven."

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Chris had zijn handen om de leuning geklemd, zijn kaken stonden stijf op elkaar. Zijn spieren spanden aan toen hij de stekende pijn precies in de wond voelde. Hij onderdrukte de het pijnlijke gegrom dat uit zijn keel kwam, althans hij deed zijn best. Nooit had hij zoiets gevoeld en langzaam sloopte het hem van binnen. Hij schreeuwde van de pijn, het leek alsof ze er de tijd voor nam en toen ze eindelijk klaar was veegde hij het zweet van zijn voorhoofd. Er was een reden waarom hij emoties pijn, woede en verdriet ontwijkte. Emoties die hoog opliepen konden ervoor zorgen dat hij zou shiften, dat wilde hij niet doen in bijzijn van anderen. Bovendien, zij had al genoeg gezien, waarschijnlijk dacht ze allang dat hij nogal een creep was, want ze kon toch niet begrijpen wat ze van hem had gezien.
Ze had de wonden afgedekt met verband en daarna leunde Chris achterover. Zijn shirt kon hij niet meer aan, die zat al onder het bloed, dus daarom trok hij alleen zijn vest aan zodat hij niet helemaal ontbloot was.
''Dankjewel voor je hulp,'' bracht hij daarna uit. Hij was eigenlijk wel verbaasd dat ze hem gewoon hielp, zonder dat hij erom had gevraagd en dat ze nog niet was weggerend, wat waarschijnlijk bijna ieder ander persoon wel had gedaan. Hij nam de fles drank nog eens en nam een paar slokken toen ze begon over hoeveel bloed hij had verloren. ''Ik overleef het wel, dus ik blijf hier.'' Zei hij daarna nog even vastbesloten als eerst. Hij kon haar niet uitleggen waarom, was haar uberhaupt geen verklaring verschuldigd en gaf daarom ook geen nadere toelichting. ''Wat is je naam?'' Vroeg hij daarna, terwijl hij haar even aankeek. Hij besefte ook dat hij er waarschijnlijk echt niet uitzag, maar dat kon hem niet zoveel meer schelen gezien zijn toestand.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik kon je toch moeilijk laten doodbloeden," wuifde ze zijn bedanking weg. Waarom bleef hij weigeren extra hulp in te schakelen. Misschien werd hij wel gezocht, was hij op de vlucht voor de politie. De manier waarop hij haar eerst had behandeld hadden duidelijk doen blijken dat hij niet vies was van het gebruiken van geweld. Ze keek de kamer rond. Na alles wat er was gebeurde, was ze de opdracht van haar vrienden nog niet vergeten. Ze stak een roestige lepel in haar broekzak en maakte zich klaar om terug te keren. In de deuropening bleef ze staan. "Sorry, maar ik vertel mijn naam niet aan grommende vreemdelingen die ik aantref in enge boshutten. Hoe dan ook als ik tijd heb kom ik morgen langs en breng ik wat eten en medicijnen mee en een nieuw shirt zul je ook wel nodig hebben." Ze pauzeerde even, voelde dat ze niet zomaar weg kon gaan zonder zichzelf te verklaren. "Je denkt misschien dat het vreemd is dat ik je zomaar help en wel, om eerlijk te zijn kan ik je daar alleen maar gelijk in geven. Zorg er gewoon voor dat ik het niet tevergeefs heb gedaan ok." Waarom was ze zo bezorgd om deze vreemdeling. Het sloeg nergens op. Morgen zou ze de schuld van leggen bij haar dronken toestand.
De nacht was niet meer zo donker. Het zou niet lang meer duren voor de zon aan de horizon zou verschijnen. Op de terugweg liep Artemisia een paniekerige Isaac tegen het lijf, die meteen zijn armen om haar heen sloeg en haar tegen zich aandrukte. "Waar ben je geweest R? Je bleef zo lang weg. Wat is er met je shirt gebeurd? Ben je in orde?" Een waterval van vragen klaterde op haar neer. "Isaac doe rustig, ik ben ok, gewoon achter een boom blijven haken," loog ze en overhandigde hem de lepel. "Hier je aandenken. Kunnen we nu gaan slapen, ik ben doodop en niet klaar voor mijn kater van morgen."

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Nadat het meisje was weggegaan was Chris weer op de bank gaan liggen. Ze had haar naam niet willen vertellen, maar dat maakte verder niet erg veel in hem los. Hij vroeg zich wel af waarom ze hem had geholpen, en waarom ze morgen terug zou komen als ze tijd had. Hij had haar verder niks te bieden en had haar zelfs aangevallen toen ze binnen was gekomen. Dat hij gegromd had als een dier had ze zelfs gehoord, waarom bleef ze dan niet uit zijn buurt? Hij besloot dat hij morgen zou afwachten of ze kwam, want hij kon haar hulp inderdaad wel goed begrijpen... En als ze niet kwam dan zou hij ook niet langer blijven wachten, het leek hem niet verstandig om lang op dezelfde plek te blijven aangezien hij nog steeds gezocht werd. En daarbij had deze jachthut weinig te bieden, want hij had eten nodig, schone kleren, en een douche kon hij ook wel gebruiken.
Het duurde niet lang voordat hij in slaap was gevallen, en dat was niet zo gek. De inspanning van de achtervolging hadden hem uitgeput en zijn wonden waren nog niet geheeld, wat zijn lichaam enorme energie had gekost. Hij sliep dan ook erg diep en lang, en werd de volgende dag pas laat in de ochtend wakker.

De jachthut had enkele ramen zonder gordijnen, waardoor zonlicht de jongen al had gewekt. Chris had geprobeerd verder te slapen door zich om te draaien en met zijn rug naar de zon te liggen, maar dat had niet geholpen. Hij had dorst. Daarom stond hij maar op van de bank en rekte zich even uit. Toen hij zijn shirt op de grond zag liggen en de fles whisky ernaast herinnerde hij zich pas wat er die nacht allemaal was gebeurd. Direct keek hij naar zijn zij, waar gisteravond nog diepe wonden te zien waren. Nu was er niks meer van te zien, zijn wonden waren helemaal geheeld. Hij grijnsde breed toen hij dat zag, en was zelfs opgelucht dat hij nu buiten levensgevaar was.
Het klaarde de jongen helemaal op en hij liep een rondje door de jachthut om te zien wat er te vinden was. Maar er was echter helemaal niks. Hij liep naar buiten opzoek naar een waterstroom, die hij al snel gevonden had nadat hij het geluid van stromend water van verre al had kunnen horen. Niet ver van het jachthutje vond hij een smalle rivier en dronk daar wat water uit. Bang voor ziektes of infecties van vies water hoefde hij toch niet te zijn, want sinds hij een weerwolf was kon zijn lichaam bijna alles hebben.
Daarna trok hij zijn vest uit en waste het vuil van zijn lichaam en gezicht. Door de wind voelde dat even koud aan, en toen hij klaar was trok hij dan ook zijn vest gauw weer aan en keerde terug naar de jachthut.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Artemisia werd wakker met de grootste kater van haar leven. Wat een geluk dat het vandaag zaterdag was. Een bruistablet en enkele stukken koude pizza later, voelde ze zich goed genoeg om aan de dag te beginnen. De gebeurtenissen van gisteren waren erg vaag. Toch herinnerde ze zich de hut, de jongen. Het was iets wat ze moeilijk kon vergeten. Ze had hem beloofd terug te keren. Echter was het slim om dat te doen. Hij was op zijn minst nogal vreemd, met momenten zelfs agressief. Af en toe had het haast geleken alsof zijn gedrag iets dierlijks had, maar dat had ze zich vast ingebeeld. Ugh nooit zou ze nog zoveel drinken, of ingaan op de drankspelletjes van haar vrienden. Iets na de middag kwam ze thuis aan. Haar moeder was aan het werk, die had amper een moment van rust. Haar vader daarentegen was thuis net zoals haar broers. Artemisia had altijd moeite gehad met het verbergen van haar katers. Ze viel dan ook snel door de mand, al werd er slechts wat om gelachen. Haar gezin was erg open over dit soort dingen. Hun ouders waren in hun jeugd ook niet bepaald heiligen geweest. Zolang ze haar grenzen kende en niets gevaarlijk deed, kon het allemaal door de beugel. De hut, de jongen, was dat niet gevaarlijk? Ze had haar rugzak op de grond gesmeten en was op haar bed neergevallen. Starend naar haar plafond probeerde ze zich de gebeurtenissen van gisteren zo goed mogelijk voor de geest te halen. Er was iets met hem, iets dat haar intrigeerde. Hij was een mysterie, iets dat ze wilde ontrafelen. Haar besluit stond vast. Ze kieperde haar vuile was uit in de badkamer en stak een t-shirt van één van haar broers, een fles water en wat blikkenvoedsel in haar rugzak. "Ik ga buiten wat frisse lucht halen. Ik heb het nodig." Riep ze en gooide de deur achter zich dicht.
De hut was verlaten. Enkel haar geïmproviseerde verband en de lege fles whiskey duidden op wat er gisteren was gebeurd. Was hij vertrokken? Hoe kon dat? Met zijn wonden zou het nog dagen duren voor hij hersteld was? Ze zou het hem niet kunnen vragen. Ze legde de inhoud van haar rugzak op de bank, voor mocht hij alsnog terugkeren. Net op het punt dat ze naar huis wilde terugkeren, verscheen hij in de deuropening, gezond. "Hoe? Gisteren? Je lag op sterven en nu?"

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Toen Chris weer aankwam bij de jachthut zag hij dat er iemand binnen was.Toen hij een voet in de deuropening had gezet zag hij wie het was. Het was het meisje dat hem vanacht had verzorgd, en daarna ook weer was weggegaan. Hij herinnerde dat ze had gezegd dat ze zou terug komen vandaag, al had hij niet verwacht dat ze dat ook echt zou doen.
Hij hoorde de verbazing in haar stem. Het was voor haar natuurlijk erg vreemd om te zien dat hij volledig genezen was en er gezond uitzag, onmenselijk bijna. Dat was het ook.
''Eh, het viel wel mee... Je was nogal.. Onder invloed van drank toen je hier kwam.'' Zei hij toen, en hij staarde even naar de lege fles op de grond. Een andere verklaring kon hij zo niet bedenken. En wat hij zei, was waar. Ze was met een fles whiskey in de hand aangekomen en de fles was leeg tegen de tijd dat ze was vertrokken. Ze was alles behalve nuchter, en wat ze had gezien hoefde niet persé echt zo te zijn gebeurd zoals ze dat zich herinnerde. Hij was echt niet van plan om haar de waarheid over zich te vertellen, hij had plechtig de belofte gedaan dat nooit te doen. En ook al was zijn pack er al lang niet meer en stond hij er nu alleen voor, aan niemand zou hij het ooit vertellen.
Hij liep de hut binnen en zag toen dat ze een aantal spullen op de bank had neergelegd. Het verbaasde hem wederom dat ze hem had geholpen. ''Wauw..'' Zei hij dan ook, even verbaasd, en hij draaide zich om. ''Waarom ben je teruggekomen? Waarom help je mij?''

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld