Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG| Everything has a price. The price, howe

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Everything has a price. The price, however, isn't always money.

Ik: Alexia Jones

Jij: Een guy c:

DISCLAIMER!
Kan grof taalgebruik bevatten, kan seksuele onderwerpen bevatten, kan heftige onderwerpen bevatten en is alleen voor ons twee. SVP niet reageren.

Jij mag ook beginnen!

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:

Colin Mayson

Vlak voor ik het busje was ingestapt had ik nog een sigaret gerookt, tegen de muur geleund en van de zon genoten. Het was voor mij een dag als geen ander. Zostraks zouden we weer op pad gaan om een overval te plegen en na een aantal jaar ervaring was de spanning daar wel vanaf. De vraag was niet of we gepakt zouden worden, maar hoe groot de buit zou zijn en hoe snel we weer weg waren, want inmiddels waren we steeds meer op de timing gaan letten alsof het een soort wedstrijd was.
Zodra mijn sigaret op was trapte ik het uit en liep naar het busje waar Dave en Joshua al stonden te wachten. Normaal gingen we met z'n vieren op pad, maar omdat Mika ziek was besloten we het maar met ons drieën te doen. Het was echter ook niet zo'n grote klus, dit konden we makkelijk met drie man doen. ''Oké, laten we gaan.'' Zei ik, nadat ik op mijn horloge had gekeken en zag dat het bijna vier uur was. Het koffiehuis waar we heen zouden gaan zou sluiten om vijf, het was dus hoogswaarschijnlijk dat er niet te veel medewerkers aanwezig waren. Dat had Dave dan ook van te voren uitgezocht, zodat we het minste risico liepen.
Ik stapte in het busje, Joshua nam plaats achter het stuur zoals hij altijd deed, en we reden richting het koffiehuis. Het lag dan wel in de stad maar niet in het centrum, de straat was dus ook makkelijk begaanbaar en het was er niet al te druk. Voor we er waren stapte ik alvast uit en zette mijn oortje aan zodat ik kon communiceren met de jongens. Ik liep richting de straat en liep vluchtig het koffiehuis voorbij, en zoals verwacht was het er rustig en telde ik hooguit twee medewerkers, een van hun was een jonge vrouw, en de ander was een man, ik schatte hem ongeveer 40 jaar en aan zijn houding te zien dacht ik dat ook hij niet veel tegengas zou geven als we de zaak zouden invallen. Zodra ik plek in de straat zag voor het busje gaf ik de jongens een teken dat ze deze kant mochten opkomen.
Al snel zag ik Joshua parkeren en voegde ik me bij hun toe. Ik trok de bivakmuts over mijn hoofd, en trok daarna mijn capuchon over. Gezamenlijk staken we de straat over en vielen de de zaak binnen. Joshua liep voorop, trok onmiddelijk zijn wapen en begon te schreeuwen wat voor directe paniek zorgde. ''Allemaal handen omhoog, en naar de hoek!'' Hoorde ik hem schreeuwen. Twee jonge meisjes lieten van schrik hun koffie vallen en liepen met trillende handen naar de hoek, voor de rest was er een oude vrouw aanwezig en een jonge vent, die beide uiteindelijk ook opstonden en zich bij de rest voegden. Dave stond naast Joshua, en ondertussen trok ik zelf vlug de deur dicht en draaide het bordje van 'open' naar 'gesloten', en blindeerde de ramen door het luxaflex om te draaien. Ze zouden zes minuten hebben om de buit te halen, maar ik was ervan overtuigd dat ons dat zou lukken.
Ik liep naar de vrouwelijke medewerkster, ze leek me het makkelijkste doelwit om te bedreigen en richtte mijn wapen zonder twijfel op haar. ''De kassa, nu!''

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Alexia.
Vandaag was een dag zoals eigenlijk alle anderen. Ik was opgestaan, had een rondje hard gelopen door Central Park en was daarna weer terug gekomen in mijn appartement in het hart van New York. Ik woonde sinds een jaartje op mezelf. Ik was daar enorm trots op. De jaren voordat ik op mezelf waren, had ik nogal in de knoop gezeten met mijn leven. Ik was niet alleen mijn vriend verloren maar ook mijn vader. Die twee gebeurtenissen hakte in op mijn leven. Ik moest mezelf hervinden. En dat had ik gedaan! Ik was gaan werken bij de koffiezaak waar ik op dit moment was. Ik voelde me hier helemaal op mijn plek en had leuke collega's. Ik was ook nog is leidinggevende geworden waardoor ik een lekker zakcentje verdiende.
Helaas ging de dag niet verder zoals elke dag met donuts, oude koffie, nieuwe koffie en latte macchiato's. Nee, vandaag was anders. Zo'n vijf minuten voordat de ellende uitbrak, bekroop mij een raar gevoel in mijn buik. Ik wist niet precies wat het was, maar ik wist wel dat ik op moest letten. 'David, kan jij de dienbladen even schoonmaken in de keuken? Mijn shift zit er bijna op, dan komt Kim mij overnemen.' zei ik tegen de man van middelbare leeftijd. Het was echt een schat.
Een schreeuw maakte mij wakker uit mijn dagdroom die ik had gehad over het feit dat ik vanavond met vriendinnen uit zou gaan. Ik keek op en mijn hart stopte er even mee. Het enige wat ik zag waren drie bivakmutsen, drie pistolen en al mijn mensen die angstig in een hoek stonden. Niet veel later zag ik ook de loop van een vuurwapen, op mijn hoofd gericht. De tranen sprongen in mijn ogen. De stem.. Die herkende ik uit duizenden. Geen woord kreeg ik uit mijn mond. Zelfs zijn naam niet. Colin. Dé Colin waar ik een relatie mee had gehad van mijn 17e tot mijn 21e. Ik was nu 24. Ik was zo verstijfd dat ik niet meer wist hoe de kassa open ging. Alles wat ik nu nog kon doen, was in zijn ogen kijken die ik door de bivakmuts heen zag. En toen wist ik het zeker.
-

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Ik had geen sprankeltje medelijden met de mensen wie ik een pistool voor ogen hield. Ze waren allemaal hetzelfde; trillend van angst en ogen vol tranen zouden ze het geld me in handen drukken. Als je crimineel was, was het ook beter om jezelf af te sluiten van zulke gevoelens, en dat had ik dan ook gedaan. Nadat ik was weggegaan bij Alexia, de enige vrouw van wie ik ooit gehouden had, had ik mezelf volledig afgesloten voor welke gevoelens dan ook. Het maakte me tot de persoon wie ik nu was, kil en meedogenloos, en als het nodig was gebruikten we geweld. Alexia zou me niet op die manier herinneren. Niemand vanmijn oude leven zou me op deze manier herkennen.
Ik liet een geërgerde zucht horen toen ik zag dat ze op het punt stond te huilen, maar zodra mijn blik met de hare kruisde zag ik wie het was. Het was verdomme Alexia. Van elke mogelijke zaak die ze hadden kunnen kiezen, waren ze uitgerekend hier gekomen, op de dag dat Alexia aanwezig was nog wel.
Het maakte ongekende gevoelens in me los, even wist ik niet wat ik moest zeggen, maar al gauw herinnerde ik me dat de tijd drong toen ik de andere jongens hoorde schreeuwen en zag dat zij al bijna de buit van de gasten binnen hadden. Ik verbeet mijn gevoelens, zwaaide met mijn wapen. ''Waar wacht je op?!'' Riep ik ongeduldig en ik dwong haar richting de kassa te lopen. Als ze niet snel genoeg was zou ik haar collega hier naartoe slepen, hem dwingen de kassa te openen want zo moeilijk kon dat niet zijn.

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Een bonzend gevoel ik mijn borst en een gevoel alsof mijn keel werd dichtgeknepen ontstond in mijn lichaam. Mijn lieve Colin. Hoe kon dit? 'C-' Probeerde ik zijn naam te zeggen maar ik kon het niet. Mijn keel leek oprecht dicht geknepen. Ik weekte mijn ogen los van die van hem en voelde een traan op mijn hand druppelen. Dit kon niet waar zijn. Een hoge piep ontsnapte uit mijn keel. Ik begon in paniek te raken. Niet doen Alexia, niet doen. Dan gaan ze achter David aan en die man had al zoveel te meegemaakt na de dood van zijn vrouw.
Na nog even gekloot te hebben bij de kassa kreeg ik hem open. Vrijwel meteen nadat ik hem open had voelde ik hoe ik opzij geduwd werd door een van de mannen met een bivakmuts. Hierdoor viel ik met een harde, doffe klap op de grond. Ik probeerde mezelf op te vangen met mijn pols wat echter geen goed idee is. Een stekende pijn trok door mijn pols. Ik keek omhoog, naar Colin. Ik lag letterlijk met mijn gezicht nog geen halve meter bij zijn voeten vandaan. Ik liet mijn ogen over zijn gedaante glijden. Hij was wat afgevallen. En deze schoenen.. Die had hij echt al jaren. Ik had ze nog uitgezocht. De tranen begonnen over mijn wangen te stromen. Hoe kon hij zo geworden zijn? Zo was hij niet. Zo is hij nooit geweest. 'C-' probeerde ik het weer maar tevergeefs. Ik kon het echt niet. Ik kon niet onder ogen komen dat hij het écht was. Het piepende geluid uit mijn keel werd steeds erger. Ik had deze paniek aanvallen niet meer gehad, nadat mijn vader overleed.
-

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Het was Alexia uiteindelijk gelukt om de kassa te openen, maar zodra ik een stap in de richting deed om het geld te pakken was Joshua me al voor. Ferm duwde hij Alexia aan de kant waardoor ze op de grond viel, en greep daarna naar de buit. Dat was mijn taak geweest, maar kennelijk had hem dat te lang geduurd.
De paniek was bij Alexia duidelijk te zien, maar dit was niet het moment om gevoelens te tonen. Ik kon haar amper aankijken, want ik vond het erg om haar zo te zien. Ik vond het ook erg dat Joshua haar op de grond had geduwd, haar daarmee duidelijk pijn had gedaan, al vechtte ik hard tegen het medelijden.
Toen Joshua klaar was, was het tijd om te gaan. Hij was over Alexia heengestapt, en liep al naar de deur. Ik wilde weglopen, de rug haar toe keren zoals ik dat eerder had gedaan, maar ik kon het niet. Ik kreeg mijn lichaam niet zover om me om te draaien en tegelijkertijd kreeg ik ook geen woord over mijn lippen, zoals Alexia dat ook niet kreeg. Uit eindelijk hoorde ik Dave mijn naam schreeuwen wat me weer tot zinnen bracht. ''Schiet op!'' Riep hij ongeduldig, en toen kwam ik in beweging. Ik knielde bij Alexia neer en trok haar vlug overeind. Even hield ik haar hand vast, liet mijn duim over de rug van haar hand strijken, maar al gauw liet ik haar los en rende de deur uit. In de verte hoorde ik al sirenes aankomen.
Niet snel genoeg kon ik mezelf in het busje plaatsen en reden we de straat uit. Ondertussen trok ik mijn muts af en liet een zucht horen. Dave draaide zich om in zijn stoel en keek me woedend aan. ''Wat the f*ck, Colin? Wat was dat nou?'' Zei hij boos. ''Dat was niks!'' Zei ik kil, en ik keek uit het raam. Ik had geen zin om deze discussie nu te voeren, wetend dat hij er nogmaals over zou beginnen zodra we voet op de basis hadden gezet.

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Daar was het dan. De bevestiging dat het inderdaad om Colin ging. Nogsteeds was ik aan de grond vastgenageld en was mijn keel dichtgeknepen. Dar dichtgeknepen gevoel werd alleen maar erger toen Colin mij vastpakte en omhoog hielp waarna Ik zijn duim over mijn hand voelde gaan. Dat was iets wat hij altijd al deed. Om me gerust te stellen als ik in paniek was. Ik bleef in zijn ogen kijken maar het moment was zo enorm snel voorbij. Het was nog geen twee seconden later of hij stond alweer buiten en de sirenes werden steeds luider.
In een mum van tijd stond het helemaal vol met politie, ambulance en recherche. Wat moest ik doen? Wat Colin gedaan had kon écht niet maar ik kon hem ook niet uitleveren aan de politie. Hij was de enige die mij altijd begreep en waar ik met heel mijn hart van gehouden had. De enige die er bij was toen ik mijn diploma haalde voor mijn middelbare school. De enige die voor het eerst mijn hart gebroken had zonder te zeggen waarom. Hij was gewoon van de ene op de andere dag klaar met mij. Ik begreep het tot op de dag van vandaag nog niet.
In een lichte shock werd ik naar de ambulance toe begeleid waar ik werd behandeld. Ik had niet veel, een gekneusde pols maar meer niet. Het duurde dan ook niet lang of er kwam een man in het blauw naar me toe gelopen. 'Goedemiddag mevrouw...?' zei hij vragend. 'Jones, Alexia Jones.' Ik slikte even. Ik had besloten dat ik Colin niet zou verlinken. Ik was ook bang wat er dan zou gebeuren. Hij keek zo enorm kil toen hij de loop van het geweer op mij richtte. 'Kan je ons vertellen wat er is gebeurd?' vroeg hij weer. 'J-Ja..' zei ik. 'Ik was aan h-het werk en toen kwamen er drie mannen m-maar ik heb niks gezien. Ze waren goed bedekt. O-ok namen heb ik niet gehoord. Of naja ik h-hoorde alleen de D.. of was het een P. Of een C.. Ik weet het niet meer.' zei ik waarna ik weer begon te huilen. De politie agent zuchtte zachtjes en liep weg. Wat moest ik nou..
-

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
De rest van de rit hadden de jongens elkaar genegeerd, ieder met zijn eigen gedachtes. Joshua en Dave waren beide teleurgesteld, want dat ik zo aarzelde had wel eens voor veel grotere problemen kunnen zorgen.
Ikzelf staarde uit het raam, terwijl ik dacht aan Alexia... Ze was weinig veranderd sinds ik bij haar was weggegaan, al zag ze er misschien iets volwassener uit. Ik wist dan ook dat ze veel had meegemaakt sinds ik bij haar wegging. Ik had haar daarvoor nooit een verklaring gegeven, ook voor mij was dat niet makkelijk geweest. Ik gaf veel om haar en deed dat nog steeds, al wilde ik dat niet want dat bracht haar in gevaar.
Toen we terug bij de loods waren stond het luik al open, dat had Mika natuurlijk al gedaan die ons had zien aankomen. Hij stond dan ook bij de opening op ons te wachten, terwijl hij nonchalant een sigaret aan het roken was.
Joshua reed de bus naar binnen en Mika sloot het luik, waarna we allen uitstapten en richting de zithoek liepen. De zithoek was een afgesloten ruimte van de loods waar we ons meeste tijd doorbrachten als we op de basis aanwezig waren. Het was een soort grote woonkamer, maar het had ook een keukenblok en een badkamer. Zodra we binnenwaren smeet Dave de deur achter zich dicht. Hij was duidelijk nog steeds woedend.
''Oké, wat is er gebeurd?'' Vroeg Mika dan al gauw, nadat hij plaats had genomen op een van de barkrukken. Ik liep richting de koelkast en pakte daar een blikje drinken uit, waar ik snel een paar slokken van nam voor ik ook plaats nam op een van de krukken.
''Alles ging goed, totdat Colin zonodig sentimenteel moest gaan doen om een of andere slet dat voor zijn ogen op de grond viel.'' Zei Dave geërgerd. ''Ze is geen slet!'' Kaatste ik direct fel terug. Ik voelde de blikken op mij gericht, het was dan ook niet normaal dat ik het voor iemand opnam.
''Zie, dit is precies wat ik bedoel? Wie was dat man?'' Zei Dave. Het feit dat Dave gelijk had, maakte me nog geïrriteerder. ''Dat was... Alexia.'' Bracht ik toen uit. De naam Alexia had ik heus wel vaker laten vallen, en de manier waarop ik over haar had gepraat hadden de andere jongens zo nodig ook over hun ex gepraat. We hadden ten slotte allemaal ons verleden achter ons gelaten en dat ging gepaard met gevoelens. Dat ik zo had gereageerd was dan toch ook niet zo gek, en bovendien, er was niks gebeurd?
''Dom van je. Dat had je direct moeten zien, je had haar niet moeten aankijken. Nu weet ze wie jij was, en is het maar te hopen dat ze je naam niet doorgeeft bij de politie.'' Joshua was ook gaan zitten en keek strak voor zich uit. ''Ja, daar was het overduidelijk al te laat voor,'' ging ik erop in. Mika staarde nadenkend voor zich uit en ook Dave te bedenken wat nu het beste was om te doen.

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Alexia.
Nadat de politie iedereen gehoord had die aanwezig was in de zaak mochten we gaan. Ik had ondertussen Kim uitgelegd wat er was en dat ze niet meer hoefde te komen om de administratie te doen, dat zou wel weer komen. Ik was weer bijgekomen van de schrik. Ik was niet meer in shock en ook niet meer aan het huilen. Wel bleef het door mijn hoofd spoken. Niet alleen dat ik een vuurwapen op mijn gezicht gericht had maar ook dat het Colin was. Juist dat het Colin was. Ik liep langzaam naar mijn appartement toe. Normaal gesproken zou ik de bus nemen maar ik zag er echt niet uit en had dus besloten dat het beter was als ik gewoon even ging lopen. Even tijd om na te denken.
Na een wandeling van ruim een half uur en veel nadenkwerk, was ik eindelijk thuis gekomen. Toen ik de deur open deed begon mijn hart te kloppen als een gek. Wat als hij mij herkent had? Wat als zijn vrienden wisten waar ik woonde? Dan was het te laat. Ze waren allemaal zo kil. Ik keek even om elk hoekje van mijn huis en was opgelucht toen ik constateerde dat er niemand was behalve mijn kitten, Nila. Ik tilde haar op en aaide haar lange, witte haren. Ik gaf haar een knuffel en zette daarna pas mijn tas neer.
Ik was klaar met vandaag. Ik zou nu lekker een lange douche nemen en daarna ging ik meteen in bed liggen en zou ik er niet meer uitkomen tot ik de volgende dag gewoon weer moest werken. Aangezien het niet goed gaat met de omzet van de zaak, konden we het ons niet permitteren om een dag dicht te blijven. Morgen stond ik dan ook weer fris en fruitig als altijd achter de kassa. Ik haalde diep adem en liep naar de badkamer waar ik me uit begon te kleden. Ik draaide de douche aan en ging er onder staan. Heerlijk, de warme stralen liepen over mijn hele lichaam. Ik voelde me weer wat beter. Maar Colin zijn kille ogen kreeg ik maar niet uit mijn gedachten. Steeds als ik mijn ogen sloot, zag ik ze.
-

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Er waren nogal wat opties over de tafel gevlogen, waar ik allemaal niet opin was gegaan. Dingen als, opnieuw naar de zaak gaan om de eigenaar te bedreigen, of Alexia volgen haar haar huis en haar wat aan te doen, Dave kwam zelfs met het idee om haar te ontvoeren zodat ze geen woord zou loslaten tegenover de politie of wie dan ook, maar hij was dan ook de wreedste van het groepje.
Na een poosje schraapte Joshua zijn keel. Hij was de oudste van de groep, 28, en kwam vaak met de wijste beslissingen. ''Wel, het is jouw probleem, Colin. Ze heeft je overduidelijk herkent, dus zeg maar hoe we dit gaan aanpakken.'' Ik rolde met mijn ogen, sloeg mijn drankje achterover.
''Goed, dan zeggen wij het wel. We gaan naar haar huis toe, vanavond nog.'' Zei Dave, en keek daarna naar Colin afwachtend op zijn reactie. ''Nee.'' Zei ik resoluut. ''Wat wil je dan? Je weet welke aangiftes er op je naam staan, we kunnen dit risico echt niet nemen.'' Ik wist dat ze gelijk hadden. Maar ik wilde beslist geen van hun plannen aannemen, wetend waartoe de jongens in staat waren, wetend waartoe ik zelf in staat was al zou ik het nooit over mijn hart verkrijgen om Alexia fysiek pijn te doen.
Ik haalde het wapen uit mijn broekzak en legde het in de kluis. Ik was uitgeput, en ik had geen zin in dit gesprek. De buit die we binnenhadden legde ik ook in de kluis, we zouden dat morgen wel uitzoeken.
''Ik ga. Morgen zal ik jullie vertellen wat we eraan gaan doen.'' Zei ik toen, waarna ik richting de deur liep. ''Hopen dat je met een goed plan komt, Colin! Anders bedenken we zelf wel iets.'' Hoorde ik Mika nog zeggen, maar ik reageerde er niet op. Ik wist ook dat hij het meende, tevens als de anderen. Als ik morgen niet met een redelijk voorstel zou komen, dan zouden ze zelf naar haar toegaan, en ik wilde alles behalve dat.

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Alexia.
Mijn ogen durfde ik niet meer te sluiten, dat zou nog wat worden vannacht. Na een uur onder de douche te hebben gestaan besloot ik dat het genoeg was geweest. Ik draaide de douche uit en stapte druipend uit het hokje. Ik was meteen mijn ritme en logica kwijt. Ik pakte een handdoek en begon met afdrogen. Meteen kwamen de herinneringen van Colin en mij terug.
Het was 21:30, we waren net klaar met douchen. We hadden voor het douchen samen in Central Park gegeten. Hij had, lief als hij was, thuis een pasta salade gemaakt. Mijn favoriete eten! Ook had hij een flesje wijn en twee plastic wijnglazen meegenomen. Ik was zo intens blij met Colin. Hij was altijd zo lief voor me. Het was me wel weer opgevallen dat hij tot twee keer toe weg was gelopen om te bellen. Ik was het wel gewend. Colin was twee jaar ouder dan dat ik was en hij zat natuurlijk op een ander niveau qua vriendschappen enzovoort. Het zou wel goed zijn. Míjn Colin zou nooit vreemdgaan toch? 'Zal ik je helpen?' zei Colin met een grijns tegen mij waarna hij mij optilde en op de gootsteen zette. Hij drukte zijn lippen op de mijne. Van het een kwam het ander en we eindigden in zijn bed. Aangezien hij al op zichzelf woonde, waren wij vaak bij hem thuis te vinden. Het was ideaal. Na een intens moment vielen we in slaap, tegen elkaar aan. Heerlijk vond ik dat!
Ruw werd ik uit deze herinnering terug geplaatst in het hier en nu toen ik weer de loop van het vuurwapen voor me zag. Ik slikte de brok uit m'n keel weg en droogde me snel af. Ik pakte ondergoed en trok dat aan. Voor de rest deed ik alleen een badjas aan en plofte ik op de bank. Dat werd een lange avond.
-
je mag evt al een ts doen als je dat wilt hoor hahaha

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
TS -

De volgende ochtend was ik al vroeg uit bed gegaan. Ik had bijna niet kunnen slapen en constant nagedacht over Alexia. Ik vroeg me af hoe het met haar ging en of ze mijn naam had gezegd of zal noemen bij de politie, want het was zeker dat ze mij had herkend. En gezien de manier hoe ik had achtergelaten zou het ook niet zo vreemd zijn als ze mij zou verraden. En daarom was ik tot een besluit gekomen, want ik wist dat de jongens dit niet zouden loslaten totdat ze zeker wisten dat Alexia haar mond zou houden.
Ik had vroeg ontbeten en was daarna al naar de loods gegaan, waar, zoals ik had verwacht nog niemand aanwezig was. Daar maakte ik de kluis op, dat was immers ook mijn taak. De grote bankbiljetten die ik geteld had legde ik terug, maar al het kleinere geld nam ik mee om af te lossen bij de bank. Daar hadden we namelijk niet veel aan en het was ook niet handig om zoveel geld in de kluis te hebben.
Daarnaast lag er nog wat zilverwaar aan sieraden, die ik ook meenam om langs te brengen bij de dealer. Voorwerpen van zulke waarde verkochten we nooit zelf. We verdienden er dan misschien minder aan, maar we liepen dan veel minder risico.

Nadat ik het zilver bij de dealer had afgeleverd en het contant geld op de rekening had gestort ging ik langs huis om te lunchen. Toch kreeg ik met moeite mijn eten binnen, net als in de ochtend, wetend wat ik vanmiddag ging doen. Het was namelijk mijn plan om terug te gaan naar de koffiezaak, ervan uitgaande dat Alexia er ook weer zou zijn vandaag, en haar dan te volgen naar haar huis. Ik wist niet waar ze woonde, ik wist ook niet hoe ik er anders achter zou moeten komen. Als ik dat had geweten was ik zo snel mogelijk bij haar langs gegaan, bang dat de anderen me anders voor zouden zijn. Ik wilde niet dat ze haar pijn zouden doen. En hoewel de regel was dat we ons niet emotioneel zouden laten beïnvloeden, door wie dan ook, had ik dat nu toch gedaan. Ik gaf om haar, hoe erg ik het probeerde te onderdrukken.
En zo bevond ik me een paar uur later, in de namiddag in de straat nabij het koffiehuis. Met een capuchon over mijn hoofd was ik twee keer langsgelopen, en dat was genoeg om te zien of ze aanwezig was. Nu stond ik nonchalant een sigaretje te roken terwijl ik tegen een muur aanleunde en met mijn gezicht de zon inkeek. Ondertussen hield ik de zaak goed in de gaten, wetend dat als ze naar buiten zou komen ik haar direct niet opvallend zou gaan volgen.

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Alexia.
Het was een zware ochtend, de ochtend na de overval. Ik was wel gewoon gegaan, ik had ook zoals altijd in mijn eentje de tent geopend. Ik dacht maar zo, ze hadden gister alles meegenomen, het zou dom zijn als ze nu weer kwamen aangezien er niks lag. Met deze instelling liep ik naar binnen. De chaos van de dag daarvoor was nog zichtbaar. Koffie over de grond, overal lag wel wat. Zelfs tafels die helemaal omgegooid waren, het was niet te missen. Ik haalde diep adem toen ik een stap naar binnen zette. Het viel me zwaar. Heel zwaar.
De dag ging enorm langzaam. Ondanks mijn motto van de dag was ik toch bang dat ik ze weer zou zien. De loop van het geweer zag ik dan ook bij elke klant die ik hielp weer voor me. Alsof iedereen een vuurwapen mee had en het op mij voorzien had. Af en toe kreeg ik tranen in mijn ogen als ik iemand zag die ook maar íets van Colin weg had. Zijn haarkleur, oogkleur of hetzelfde luchtje die hij altijd droeg. Gelukkig was het niet zo. Ik was hem niet tegen gekomen. Ik zou niet weten wat ik zou doen.
Na een shift van 8 uur zat mijn dag er weer op. Ik werd overgenomen door Kim en zei iedereen gedag. Ik pakte mijn tas uit de kantine en liep de zaak uit. Ik keek vluchtig om me heen, bang dat ik de jongens zou zien. Dat was gelukkig niet het geval, ik kon gewoon naar huis. Dat deed ik dan ook, wel met een omweg. Ik was echt enorm bang voor alles en iedereen na gister. Snelwandelend kwam ik bij mijn bushalte aan. Hiernaartoe had ik een kleine omweg genomen. Ik zag dat de bus er net aan kwam en stapte in.
-

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Niet veel later zag ik iemand naarbuiten komen, en direct herkende ik dat het Alexia was. Gelukkig liep ze de andere kant op van waar ik stond, zodat ze me niet zou herkennen. Onopvallend probeerde ik achter haar aan te lopen, maar ze liep vlug door, alsof ze al bang was dat iemand achter haar aan zat.
Toch lukte het me om haar ongemerkt bij te houden en toen ze eenmaal bij de bushalte kwam stapte ik bij de achterste deur in zodat ik duidelijk kon zien wanneer ze zou uitstappen. Met mijn capuchon nog over mijn hoofd staarde ik uit het raam, terwijl ik Alexia nog steeds goed in de gaten hield. Ik dacht na over wat ik haar zou zeggen, en hoe ze zou reageren. Gister was ze duidelijk in paniek geraakt en vooral toen ze door had dat van iedereen hij het was, maar wie weet wilde ze mij wel niet zien? Daar had ze alle reden toe, gezien de manier hoe ik haar gedumpt had.
Ik schrok op uit mijn gedachten toen de bus alweer stopte bij en halte en zag dat Alexia uitstapte. Vlug stond ik zelf ook op, en nadat ik had uitcheckt stapte ik vlug uit de bus, hopend dat ze me niet direct zou zien en ik haar zou kunnen volgen tot haar huis.

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Alexia.
Een raar gevoel had ik in mijn buik. Hetzelfde gevoel dat ik gister had voordat de overval plaatsvond. Dat was geen goed teken.. Na vier haltes stapte ik uit, een halte eerder dan dat ik normaal zou doen. Gewoon, om zeker te weten dat ik niet achtervolgd werd. Ik haalde mijn hand door mijn haar en keek om me heen toen ik uitgestapt was. Ja, en nu nog even kijken hoe ik moest lopen. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht door mijn eigen klunzigheid. Echt wat voor mij weer. Ik pakte mijn telefoon er bij en deed google maps aan. Deze gaf aan dat ik links af moest. Ik draaide me om en zag achter mij een gedaante met een capuchon op. Mijn hart bonsde in mijn keel en ik liep er snel voorbij. Het was waarschijnlijk niks maar die overval die zat me echt enorm dwars.
Na een minuut of 5 lopen was ik bij mijn appartement aangekomen. Aangezien de voordeur gewoon altijd open was van de portiek liep ik naar binnen. Ik rende de trappen op naar de derde verdieping. Daar zat mijn appartement. Ik zette mijn tas even op de grond. Zoals altijd was ik weer mijn sleutels kwijt. Ik zakte door mijn knieën en zocht in mijn tas naar mijn sleutels. Waar liet ik die dingen toch altijd. Met een zucht zocht ik verder tot ik me besefte dat ik ze in mijn jaszak had gedaan. 'Domoor.' zei ik tegen mezelf waarna ik de voordeur open deed.
-

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Net op tijd had ik de andere kant opgekeken op het moment dat Alexia me voorbij was gelopen, en het was alsof ze doorhad dat ze achtervolgd werd. Daarom deed ik extra mijn best om op redelijke afstand te blijven totdat ze bij haar appartement aankwam. Zo zacht als ik kon volgde ik haar door het gehorige trappenhuis waar ze snel naar bovenrende. Mijn hart klopte in mijn keel, adrenaline stroomde door mijn lichaam heen, je zou haast kunnen zeggen dat ik zenuwachtig was. En dat was vreemd, voor mij althans. Ik was nooit zenuwachtig voor welke overval dan ook, maar nu?
Op de derde verdieping was haar appartement en dus liep ik even na Alexia het trappenhuis uit. Ik zag haar naar haar sleutels zoeken, en wachtte net zo lang tot ze die gevonden had. Ik zuchtte nog even diep, voordat ik in actie kwam en liep daarna vlug naar haar toe en kon nog net mijn voet voor de deur zetten voordat ze deze dicht deed. 'Alexia, niet bang zijn, ik ben het,' zei ik toen ik eenmaal binnen was, mijn capuchon afdeed en mijn handen even langs mijn hoofd hield. Ik had geen wapens bij me. Ik was er ook niet om haar pijn te doen, en dat wilde ik haar laten weten.
Ik liet mijn blik even onopvallend over haar laten heen glijden, ze was weinig veranderd en het was moeilijk om haar nu, na minstens twee jaar terug te zien. Het liefst wilde ik haar in mijn armen nemen, haar laten weten dat ze voor mij niet bang hoefde te zijn, maar ik voelde meer dan dat. Ik wilde haar kussen, ik wilde haar omhelzen, ik wilde haar lichaam tegen het mijne voelen. En ik wist dat dat niet kon en dat ik zulke gevoelens moest onderdrukken.
Ik deed een stap naar achter waardoor de deur in het slot viel en liet daarna mijn armen zakken. 'Het spijt me voor wat er is gebeurd... Ik wist niet... Ik had nooit gedacht dat je er zou zijn...' Begon ik toen, als begin aan een lange reeks van dingen die ik haar wilde uitleggen, als ze mij die kans immers zou geven.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld