Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Falling in love with you was not part

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

Falling in love with you was not part of my plan

ff voor de zekerheid de warning, just in case
18+

Oliver Arthur Duke Burneau

jij mag beginnen

Account verwijderd

schreef:

Eleonore Catherina Anne Stuart - 17 years old.

Begin komt hieronder (:

Account verwijderd

schreef:
De onbekende omgeving zorgde ervoor dat Eleonore een wantrouwig gevoel had. Ze was een persoon die zich snel oncomfortabel voelde bij personen en gebieden die ze niet kende. Ze was niet een persoon die snel iemand in vertrouwen nam, maar dat leek ook haast onmogelijk wanneer de vijanden van haar ouders de familie op het oog hielden. Nu ze op de zee was, had ze ergens het gevoel dat ze niet veiliger was dan op het land. Verschillende verhalen over de gevaren op de zee gingen rond in het kasteel, die ook haar oren waren binnen gedrongen. Het zorgde er niet voor dat ze zich beter op het water voelde dan op het land, juist het tegenovergestelde. Wanneer er iets levensbedreigend zou gebeuren, zou ze op de zee geen kansen hebben om te vluchten. Ze wist niet wat voor dieren er onder het water leefden, maar ze was haast zeker dat ze gevaarlijk waren. Toch werd het geluid van de golven die tegen de houten schip aankwamen aangenamer naarmate de tijd. De geluiden en de geuren om haar heen zorgden ervoor dat de reis aangenamer was. Ze begon langzamerhand rustiger te worden. De greep rondom de leuning van de boot was niet meer zo strak als eerst. Nog nooit had ze op een schip gestaan. Ze had maar één keer in haar leven de zee gezien en dat was toen ze nog een 5 jarige kleuter was die zich na een aantal jaren niks meer van het uitje zou herinneren. De oceaan was voor haar een vreemde plek, maar toch had het iets in zich wat het interessant maakte. De horizon leek haast geen einde te hebben en het leek erop alsof de zee maar geen stop had. Zachte wind zorgde ervoor dat haar haren langs haar gezicht dansten, ervoor gezorgd dat er een kietelend gevoel ontstond.
Haar genot en rust werden verbroken door een welbekende stem van één van de koninklijke lakeien. 'Eleonore... Het spijt me dat ik U stoor, maar het begint steeds kouder te worden. Ik raad U aan om deze mantel aan te trekken', langzamerhand had ze haar ogen geopend. Het eerste wat ze zag was de zee die een donkere, haast een zwarte kleur had aangenomen. De lucht werd gesierd met witte puntjes die als sterren in de lucht bekend waren. Ze had zich omgedraaid, de man aangekeken die ze als een tweede vaderfiguur zag. Een korte glimlach ontstond op haar gezicht wanneer ze de kledingstuk aannam en vervolgens over haar schouders heen dichtknoopte. 'Dankjewel, George', bedankte ze. Ze had zich omgedraaid, langzaam aanvoelend dat haar lichaam warmer werd door de stof. 'Hoe lang is het nog?', vroeg ze, haar ogen gefocust op de donkere golven. '2 dagen', vertelde hij. Een korte zucht ontsnapte er uit haar mond, waarna ze zich omdraaide. 'Ik ga richting mijn kajuit, George. Dankjewel voor je aanwezigheid', glimlachte ze. 2 dagen gingen niet zomaar voorbij. Ze wilde dat de reis zo snel mogelijk zou aflopen. 'Nee, U bedankt', glimlachte hij. Wanneer ze langs hem liep maakte hij een buiging, totdat ze haar kajuit inliep. Haar mantel had ze opgehangen en vervolgens begon ze haar sieraden af te doen. Ze greep naar een touwtje, waarna ze ervoor zorgde dat de bel ging rinkelen. Eenmaal meteen kwam er één dienstmeisje haar kamer binnen. 'Kan ik U ergens mee helpen, Uwe Majesteit?', haar woorden verlieten haar mond, nadat ze voor de prinses had gebogen. 'Met mijn jurk', legde ze kort uit. Ze had zich omgedraaid, wachtend totdat het materiaal niet meer strak rondom haar lichaam zat. Een onbekend geluid stopte de handelingen van het dienstmeisje. Geschreeuw van één van de mannen was duidelijk door de houten deur van de kajuit te horen.

'Piraten!'

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Oliver liep zijn kajuit uit het dek op om te kijken of alle scheepslui wel druk bezig waren met hun taken. Hij liep een ronde om persoonlijk bij iedereen te checken, zo vroeg hij de mensen die het dek aan het schrobben waren hoe het ging en de mensen die op de uitkijk waren of ze het nog volhielden. Het leek er op dat iedereen druk bezig was met wat die moest doen, dit deed Oliver goed. Als kapitein van het schip moest hij vaak kijken of er mensen niet aan het verslappen of misschien wel gewoon aan het luieren waren, al was dit bijna nooit zo omdat iedereen hardwerkend was en hield van het leven op zee. Zelf kende Oliver eigenlijk niet anders dan schepen en zee, hij wist wel dat hij niet altijd op zee geleefd heeft maar dat was meer omdat hij verhalen gehoord had van de anderen en het was niet zo dat hij zich nog een leven kon herinneren voor de schepen, de zee en de piraten. Niet dat hij het leven op zee erg vond, het was zijn huis, hier leefde hij. Het geluid van de golven, de geur van de zee en het constante reizen deed hem goed, hij kon zich ook geen ander leven indenken. Ook vond hij het leven als kapitein erg vervullend, al was het wel een verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat alles goed ging en dat iedereen zich goed voelde maar dat was ook het gedeelte wat hem juist goed deed voelen. Hij was de reden dat alles goed ging op het schip en dat alles ging zoals het moest gaan. Oliver was vanaf jonge leeftijd al kapitein geworden, dit kwam omdat de vorige kapitein was overleden. De vorige kapitein was als een vader voor Oliver en wederzijds was Oliver als een zoon voor hem dus hij heeft altijd gezegd dat mocht er iets met hem gebeuren dat hij wou dat Oliver zijn plek zou overnemen als kapitein. Nooit had Oliver gedacht dat die dag zou komen, pas jaren later wanneer de man bejaard zou zijn maar helaas was dit niet het geval. Toen ze een keep werden aangevallen had hij het niet overleeft, dus zo gezegd zo gedaan, Oliver was vanaf dat punt, en nu al een tijdje, de nieuwe kapitein. Hij had zichzelf altijd belooft zijn best te doen om de ouwe man te eren.
Na zijn ronde gedaan te hebben ging hij staan aan de zijkant van de boot en keek over de verre wateren. Overal waar je keek was water te zien en alles zag er precies hetzelfde uit. Je zou verwachten dat je je dan verdwaald zou voelen of in paniek zou raken maar voor Oliver was het gevoel juist het tegenovergestelde, hij voelde zich op zijn plek zo en was juist blij door al het water te zien. Even sloot hij zijn ogen om alle geluiden en geuren van de zee goed in zich op te nemen. Hij kon zich geen beter leven wensen zo. Aangezien hij zijn ronde gedaan had en hij nu niet het gevoel was dat hij veel meer op het dek kon doen besloot hij zich weer terug te trekken in zijn kajuit. Hij opende zijn ogen, draaide zich om en liep weer naar binnen. Eenmaal binnen ging hij achter zijn bureau zitten waar kaart overheen lag gespreid. Terwijl hij de kaart aan het bestuderen was klonk er uit het niets geschreeuw buiten. Eerst was er niet uit op te maken wat er werd geroepen maar al snel hoorde hij dat het ging om een ander schip dat werd gezien. Meteen stond Oliver op en rende zijn kajuit uit. Hij liep naar de mensen toe en kreeg een telescopische verrekijker aangereikt die hij gebruikte om te kijken naar het schip waar het over ging. "Er op af!" Riep Oliver en gaf de verrekijker terug. Zoals Oliver gecommandeerd had gebeurde ook. Terwijl ze richting het andere schip vaarde zorgde iedereen ervoor dat ze klaar waren om te vechten en om het schip te beroven. Oliver had geen idee wat ze te wachten stond maar het schip leek niet op een typisch piratenschip, het leek veel duurder te zijn dan dat. Op het moment dat ze dichtbij genoeg waren gingen er langzaam maar zeker mannen van zijn schip over naar het andere schip.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Paniek zaaide zich door Eleonore's lichaam wanneer ze de onrust op het dek hoorde. De bevelen die werden uitgedeeld door de kapitein op het koninklijke schip werden gauw gehoorzaamd door de rest van de bemanning. Rumoer ontstond boven de twee dames. Voetstappen bewogen zich op een snelle tempo, daarmee harde bonken achterlatend. Het leek erop dat het dienstmeisje meer oncomfortabel was dan de prinses. Haar trillende handen hielden nog steeds de touwtjes van het korset vast, ervoor gezorgd dat Eleonore de trillingen lichtjes op haar lichaam voelde. Ze draaide zich om, greep naar de achterkant van de korset en knoopte de touwen weer goed vast. De jurk die ze had uitgetrokken, deed ze weer op een snelle tempo aan. Vervolgens had ze zich gedraaid naar het dienstmeisje. Haar handen trilden nog steeds wanneer Eleonore haar handen pakte. Haar grote, groene ogen keken haar aan, waardoor ze de paniek duidelijk in haar ogen zag. Het leek erop dat de chaos boven hun steeds chaotischer werd. Verschillende geluiden kwamen van boven, maar nog steeds hoorde ze geen stalen gereedschap tegen elkaar aanslaan, hopend op een kans van overleving. 'Uwe Hoogheid, U bent hier niet veilig. I-Ik moet..', haar hand had ze op haar mond gelegd wanneer ze aan haar stem hoorde dat er een brok begon te ontstaan in haar keel. 'We moeten beiden verstoppen', vertelde ze. Meer konden ze niet doen. Natuurlijk wist ze hoe ze met een zwaard om moest gaan, maar ze zou nooit tegen een groep piraten kunnen vechten. Daarbij was het veel te gevaarlijk om nu tevoorschijn te komen. De piraten mochten absoluut niet weten dat er vrouwen aan boord waren. Ze wilde niet dat de verhalen die ze had gehoord, ook haar en het dienstmeisje zouden overkomen. Het meisje knikte, haar blik vervolgens op de houten plafond gevestigd wanneer het geluid van de zwaarden die uit de hulst werden gehaald, overduidelijk werd. 'Nu', vertelde ze. Haar hand had ze gepakt, vervolgens zo stil mogelijk uit de kajuit gerend. Wanneer ze de ruimte hadden verlaten, werden de geluiden steeds harder. De smalle gang zorgde net niet voor een claustrofobische gevoel wanneer ze door de gang richting één van de kamers renden. 'Bekijk elke kamer, pak elk kostbaar spul. Dat is het bevel van Burneau', een sterk accent was duidelijk te horen. 'Vlug, in de kast', fluisterde ze naar het dienstmeisje. Het meisje gehoorzaamde meteen, waarna Eleonore een zwaar voorwerp pakte. Ze verstopte zich in een hoek van de donkere kamer, afwachtend met een boek in haar handen.
Het gepiep van de deur klonk niet bepaald als muziek in haar oren. Als reactie op het geluid versterkte ze haar greep rondom de zware encyclopedie. Wanneer de persoon de kamer doorzocht, liep ze zo stil mogelijk naar hem toe, het boek gereed om op zijn hoofd te landen. Helaas werden haar handelingen verbroken. Een mes werd tegen haar keel aangehouden, terwijl een arm strak rondom haar middel werd geslagen. Als vervolg viel de boek met een harde plof op de grond, ervoor gezorgd dat de man voor haar schrok. 'Ik zou dat niet doen, dame', siste de andere individu. Hoewel het donker was in de kamer kon ze duidelijk de grimas rondom de man zijn gezicht zien. 'Neem haar mee naar boven, Burneau gaat ons hoog prijzen', grijnsde hij. Kort lachten de mannen bij het idee dat de vrouw hun veel eer zou brengen. 'Lopen', gromde hij, wanneer ze door de gangen werd geduwd om weer op het dek te eindigen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Oliver hing in de netten en keek vanaf zijn schip naar hoe al zijn mannen achter elkaar het andere schip op stormde tot alleen hij nog op het schip stond. Zelf bleef hij achter zodat hij op het schip kon passen en het kon beschermen als er mensen stiekem deze kant op probeerde te komen en om de buit in ontvangst te nemen van zijn mannen. Er kwam veel lawaai van het andere schip vandaan, zwaarden die tegen elkaar tikten en mensen die het uitschreeuwde van de pijn, maar dat was niet nieuw voor Oliver. Toch hoopte hij dat zijn mannen terug zouden komen met een goede buit, het was dan ook al een tijdje geleden dat ze een schip beroofd hadden en wat kostbare en dure spullen hadden kunnen krijgen. Tevreden keek hij naar een paar mannen toen hij zag dat ze terug het schip opkwamen met spullen als juwelen, edelstenen en een vaas. Dat zag er zeker goed uit. "Breng het maar naar de kelder bij de rest van de spullen!" Riep Oliver naar hun. Daar lagen nog wel meer spullen en dit zou hun collectie zeker niet te kort doen. Zijn blik ging weer naar het andere schip waar hij mensen op de grond zag liggen vergaan van de pijn, toen Oliver jonger was had hij hier altijd veel moeite mee en vond hij het zielig maar langzamerhand raakte hij er aan gewend en leerde hij dat dit gewoon het leven was en zoals het eenmaal ging. Soms vond hij het nog wel eens moeilijk als een van zijn eigen mannen omkwamen maar hij herinnert zichzelf dan altijd dat iedereen op het schip weet dat er een grote kans is dat dat kan gebeuren en dat ze wel weten waar ze zich voor opgeschreven hebben. Natuurlijk wist Oliver zelf ook dat er een kans was dat hij zou kunnen omkomen door dit leven en dat maakte hem wel eens bang, uiteraard het zou raar zijn als dat niet zo was maar dit was zijn leven en hier genoot hij van en als hij hieraan zou overlijden dan was het maar zo.
Langzaam maar zeker kwamen er steeds meer van zijn mannen terug het schip op met een grote buit. Oliver kon wel zien dat, van wie het schip ook was, dat ze wel aardig wat geld hadden. Gelukkig hadden ze dit schip dus gezien en kunnen beroven. Opeens valt Oliver's blik op 2 van zijn mannen die terug kwamen met een vrouw in hun handen. Meteen sprong hij van de netten op het dek om vervolgens naar de 2 mannen toe te lopen die ook al naar zijn kant kwam. "Burneau" Zei een van hen. "Wat is dit?" Vroeg Oliver meteen terwijl hij de vrouw van top tot teen bekeek. Een vrouw op zee, dat zag je niet vaak, in al zijn jaren op zee had Oliver dat eigenlijk nog nooit gezien, behalve dan de dochter van de oude kapitein die ook op hun schip was. "We hebben haar gevonden in een van de kamers terwijl ze ons probeerde aan te vallen, we dachten dat U dit misschien wel aanstond.." Vertelde een van de mannen aan hem. Voorzichtig met zijn handen achter zijn rug zette Oliver een stap dichterbij naar de vrouw, hij boog wat naar voren zodat zijn gezicht wat dichter bij dat van haar was. "Bind haar maar vast aan de paal bij het kraaiennest." Commandeerde Oliver en draaide zich om en liep vervolgens weg. Een vrouw op het schip was zeker niet verkeerd. Terwijl Oliver zich omdraaide zag hij dat de laatste paar mannen ook met 2 vrouwen aankwamen zetten. Meteen kreeg Oliver een brede glimlach op zijn gezicht, de meer zielen, de meer vreugd. "Bind die ook maar vast aan de paal die naar het kraaiennest oploopt" Riep hij meteen naar de anderen. Oliver liep naar de rand van de boot en leunde met zijn armen op de zijkant, wachtende tot de laatste paar mannen met de buit ook aan boord waren. "Tijd om verder te gaan!" Riep hij over het dek. De laatste paar mannen die nog aan het vechten waren op het andere schip kwamen zo snel mogelijk weer terug zodat ze konden vertrekken. Zodra iedereen weer terug was en er iemand achter het stuur stond vaarden ze langzaam weg van het andere schip, daar hadden ze nu waarschijnlijk toch niks meer aan. Er kwam steeds meer ruimte tussen het schip van hun en het andere, rustig keek Oliver toe hoe ze weg vaarde. Uiteindelijk draaide Oliver zich om en keek naar hoe de laatste mannen nog richting de kelder ging met de laatste spullen en hoe de 3 vrouwen werden vastgebonden. Toen ze eenmaal goed vastgebonden waren liep Oliver even een rondje om de paal heen en bekeek ze allemaal even goed. Een van hen was zeker rijker gekleed dan de anderen 2 en het was duidelijk te zien dat ze van een rijke achtergrond kwam, een hele rijke achtergrond. Oliver had zelfs vermoeden dat het van koninklijke afkomst kon zijn. "Wie zijn jullie en wat deden jullie op zee?" Vroeg Oliver terwijl hij rustig nog een rondje om de paal liep.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
'Laat me met rust', gromde Eleonore, proberend weg te glippen van de greep van de man. Als antwoord kreeg ze meerdere keren een duw in haar rug, om ervoor te zorgen dat ze zou gehoorzamen. Verschillend gevloek stroomde uit zijn mond, ervoor zorgend dat een irritatie in haar werd opgewekt. Ze wilde hem laten zien wie ze was, hopend op een vrijlating van haar en de rest van de bemanning. Toch wist ze dat het de situatie niet beter zou maken, waarschijnlijk zou dat het juist verslechteren. Haar voeten zetten stappen op de treden van de trappen die naar het dek leidden. Het was ondertussen donkerder geworden dan dat het paar minuten geleden was. De sterren aan de hemel leken lichter dan eerder, wat ervoor zorgde dat de lucht werd gesierd door de lichtgevende punten. Haar ogen had ze op de grond gevestigd wanneer ze bijna struikelde. Een brok ontstond in haar keel bij het zien van de lijken die op het dek lagen. Levenloze lichamen waren besmeurd met bloed en sommigen mistten zelfs verschillende ledematen. Een misselijkmakend gevoel kwam naar boven, maar die slikte ze zo snel mogelijk weg. Schuldgevoel kwam daarvoor in de plaats, wetend dat er enkel zoveel mensen waren gestorven om haar te redden uit de handen van de piraten. Hoewel de bemanning van de koninklijke schip meer leden had, hadden de zeerovers de strijd gewonnen. De mannen liepen over een balk om de kostbare spullen naar hun boot te brengen. Irritatie begin weer in haar te gloeien, wetend dat het de cadeau's waren voor haar oudere zus en zwager. Gesmeek drong haar oren binnen, samen met korte snikken die achter haar duidelijk te horen waren. Het dienstmeisje was gevonden. Haar smeekbeden werden enkel uitgelachen door de twee mannen. Binnen de kortste keren stond ze op de leuning van het schip. De afstand tussen het water en de schip was enorm, wat ervoor zorgde dat een bang gevoel zich door haar lichaam spreidde. Hoogtevrees was hetgeen waar ze altijd al een grote angst voor had. Dat was ook één van de redenen waarom ze niet op de hoogste verdieping van de kasteel leefde, maar juist op de eerste. 'Loop door, of ik duw je in het water. Vergeet niet dat hier haaien zwemmen', vulde gesis haar oren. Haar ogen had ze gelijk van de golven gehaald, haar looptempo opgevoerd om zo snel mogelijk de afstand tussen de twee boten te verleggen.
Wanneer ze op de andere schip belandde, zuchtte ze. Eenmaal meteen kwam er een gestalte naar haar toe. Zijn looppas was snel en zijn bruine, lange haren dansten bij elke beweging rondom zijn gezicht. Het leek erop dat hij enorm veel respect had bij de bemanning, ze spraken hem overduidelijk aan alsof hij een koning was voor hen. Lichte pupillen bekeken haar, duidelijk de frons gezien op zijn voorhoofd, zich afgevraagd wat ze daadwerkelijk op een boot deden. Angst schoot door haar lichaam heen, de woorden van de leden aangehoord. Ze wist niet wie deze mannen waren en wat ze daadwerkelijk van plan waren, ze wist enkel dat het niets goeds zou zijn. Enkele centimeters was haar gezicht verwijderd van de kapitein. Spuug verzamelde zich op haar tong, klaar om het te vestigen op de lichte gezicht van de man. Toch hield ze zich in, wetend dat het haar niet zou redden uit de situatie. Binnen enkele minuten waren zij en de twee dienstmeisjes vastgebonden aan de paal midden op het schip. De touwen waren zo strak vastgebonden, dat het pijn deed. Haar ogen volgden de bewegingen van de gespierde man. Zijn spieren spanden zich samen wanneer hij om de vrouwen heenliep, waarna hij een vraag stelde. Kort had ze op haar tong gebeten, een goed antwoord bedenkend. 'Ik en mijn zusjes, waren op zoek naar onze vader', antwoordde ze kort. Haar ogen gleden over het dek, gezocht naar een voorwerp om haar polsen van de snijdende touwen te bevrijden. Het ruige materiaal bezeerde haar wanneer ze bewoog. 'Laat ons bij de eerstvolgende haven eruit, dan krijg je het dubbele wat je nu hebt weten te bemachtigen', zei ze. Zacht gelach vulde haar oren, alsof ze haar uitlachten. Waarschijnlijk was dat daadwerkelijk ook zo. Misschien was het niet slim om haar mond überhaupt open te trekken, maar dat maakte haar niks uit. Ze had haarzelf en de twee dienstmeisjes in gevaar gebracht.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Oliver hoorde een van de stemmen antwoorden op zijn vraag en stopte dan ook voor de vrouw die zijn vraag aan het beantwoorden was. Langzaam draaide hij zich bij om haar aan te kijken terwijl hij haar antwoord aanhoorde. Na haar antwoord gehoord te hebben haalde Oliver een wenkbrauw omhoog. Ergens klopte haar antwoord niet, het was gewoon niet logisch dat drie zussen een heel schip geregeld hadden met personeel en al, plus allemaal juwelen, edelstenen en andere kostbare spullen mee te hebben en dat om opzoek naar hun vader te zijn. Ook leek zij veel beter gekleed te zijn als de andere 2 vrouwen, haast als een koninklijk persoon met haar twee dienstmeisjes. Maar voor hij ook maar verder kon vragen deed ze al een voorstel waar Oliver niet anders op kon reageren dan lachen. Ze dacht toch niet echt dat ze met hem kon onderhandelen? Al leek ze wel heel erg serieus te zijn over haar aanbod. Niet te geloven, rijke mensen dachten altijd dat ze gewoon mensen konden omkopen om maar hun wil te krijgen, zo nu ook, de eerste oplossing die ze had was meteen proberen Oliver om te kopen. Lachend zuchtte Oliver even diep terwijl hij zijn hoofd schudde en draaide zich om met zijn rug naar haar toe. "Kijk, ik weet niet of je het weet maar.." Begon hij en keek over zijn schouder terug naar de vrouw. "Met mij is niet te onderhandelen.." Ging hij verder. Al was haar aanbod niet slecht, alsof hij zeker wist dat hij haar kon vertrouwen, hoe wist hij zo zeker dat ze haar belofte kon nakomen. "Ik bedoel.. jullie zijn maar 3 zussen.. hoe kun jullie mij het dubbele geven van wat wij zojuist allemaal gekregen hebben?" Grijnsde hij terwijl hij zich weer naar haar omdraaide. Even bleef hij stil terwijl hij langzaam weer naar haar toe liep tot hij bijna recht voor haar stond. Zijn vingers plaatste hij onder haar kan en tilde haar gezicht wat op en boog ook nog wat naar voren zodat hun gezichten nog dichter bij elkaar waren. "Plus.. Ik heb het vermoeden dat jij nog veel meer waard bent dan het dubbele van wat we zojuist hebben kunnen krijgen.. en als ik gelijk heb dan zou ik alleen maar verlies leiden door jou te laten gaan." Zei hij zachtjes en waarna een brede grijns op zijn gezicht verscheen. Hij haalde zijn hand weg onder haar kin en ging weer recht op staan.
Oliver begon steeds meer het vermoeden te krijgen en begon ook steeds zekerder te worden in zijn vermoeden dat de vrouw die op dit moment voor hem stond van koninklijke afkomst kwam, het schip, de manier waarop ze gekleed is, hoe ze denkt dat ze gewoon kan onderhandelen met piraten. Het was best duidelijk dat ze niks wist van de buitenwereld en alleen maar haar eigen wereld kende. Als Oliver gelijk had en zij was inderdaad een prinses of iets dan hadden ze erg geluk gehad dat ze dit schip gevonden hadden en alleen nog maar meer geluk gehad dat ze haar gevonden hadden, al wist hij nog niet precies wat het plan zou zijn, een ding was zeker en dat was dat hij haar niet zomaar bij de eerste, de beste haven zou laten gaan. Dat zou wel heel makkelijk zijn. Zijn blik bleef nog even hangen bij haar, hij zal er wel achter komen wie ze precies was. "Dus, ga je me de waarheid vertellen?" Vroeg hij aan haar, want Oliver was er van overtuigd dat haar verhaal wat ze zojuist vertelt had al helemaal niet waar was. Oliver plaatste zijn handen op zijn middel en keek de vrouw afwachtend aan. "Want het zou jammer zijn als er iets zou gebeuren met je zogenaamde zussen, denk je niet?" Zei hij nonchalant terwijl hij een van zijn handen van zijn zij haalde en naar zijn nagels keek.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
De ongemanierde manier van omgaan met de vrouwen zorgde ervoor dat Eleonore zich als een buitenbeetje voelde. De gevoel kwam ook doordat zij, samen met de twee dienstmeisjes, als enige vrouwen waren op het schip. De rest van de leden waren man. Ze had geen enkele vrouw aan boord gezien, dus dat zou betekenen dat de mannen waarschijnlijk al een lange tijd geen vrouwelijke gezicht hadden gezien. De gedachte maakte haar misselijk, wetend dat de bemanning ook hun eigen wil hadden en het natuurlijk geweldig vonden dat er drie nieuwe vrouwen aan boord waren. Ze hoopte dat ze niet gebruikt zouden worden als seksslaven. Toch bleek het van de verhalen dat dat vaak gebeurde. Vrouwen werden gebruikt voor maar enkel één ding. Rillingen liepen over haar rug bij de gedachte hoe de vrouwen door de mannen gebruikt werden. Ze wilde hier niet zijn, maar daar kon ze niks aan doen. Als ze niet zozeer naar haar oudere zus wilde gaan, zou dit niet gebeuren. Eleonore hield van nieuwe uitdagingen, maar dit was absoluut niet wat ze in haar hoofd had. Integendeel. Ze hield van nieuwe gebieden en landschappen verkennen. In Engeland leek alles haast hetzelfde. Het landschap, de zee en zelfs de straten leken allemaal op elkaar. Er was weinig te doen aan het hof. Het kostte haar ook veel moeite om haar vader uiteindelijk over te halen om nar Spanje te waren. Elke dag had ze gesmeekt, totdat uiteindelijk haar persoonlijke lakei het van haar had overgenomen. Hij was een betrouwbare dienaar en dat wist de koning maar al te goed. De gedachte dat hij waarschijnlijk was gestorven aan de strijd, liet haar hart haast breken. Haar tanden had ze voor even op de binnenkant van haar wangen gezet. Ze vond het spijtig dat zijn leven zo was geëindigd, aangezien ze had gewild dat hij kon genieten van zijn leven. Ze wilde dat deze mensen zouden boeten voor de dood van haar bemanning, maar dat kon niet. De rollen waren voor de eerste keer omgedraaid. Zij was niet de baas, maar hun waren de baas over de drie vrouwen.
Vingers grepen haar kin. Kippenvel ontstond over haar armen, wetend dat het afkomstig was van de persoon die de schade had aangericht. Zijn aanraking was verre van aangenaam. Ze walgde ervan dat zijn hand, waar waarschijnlijk bloed van tientallen mensen aan kleefde, haar huid aanraakte. Toch bleef ze op dezelfde manier staan en maakte ze geen beweging. Haar ogen had ze op die van hem gevestigd. Zijn pupillen waren erg licht en het leek haast alsof ze er doorheen kon kijken. Toch liet ze de gedachte over zijn pupillen haar niet afleiden. De wantrouwen in zijn stem was duidelijk te horen wanneer hij sprak. Hij wist wie hij voor zich had en dat wilde Eleonore niet. Niemand mocht weten dat koninklijke bloed door haar aderen stroomde. 'Het is de waarheid', legde ze uit. De twee dienstmeisjes waren stil wanneer ze aan het praten was. Al de hele tijd hielden ze hun monden gesloten. Bij één van de meisjes kon ze nog snikken horen, maar dat was het enige geluid wat van hun afkomstig was. 'Pardon?', zei ze, haar mond geopend. 'Je gaat ze niks aandoen. Ik heb jou de waarheid verteld', siste ze. Haar handen probeerde ze uit irritatie van de strakke touwen te krijgen.

'Laat ze alsjeblieft met rust.'

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Automatisch rolde Oliver met zijn ogen toen ze zei dat ze hem de waarheid vertelt had, hij geloofde het voor geen seconde. Het was bijna alsof ze een bordje met 'van koninklijke afkomst' vast hield zo duidelijk was het, maar ze dacht dus blijkbaar echt dat ze hem kon bedriegen en dat ze tegen hem kon liegen over wie ze daadwerkelijk was. Een diepe zucht rolde over Olivers lippen en hij keek even rond naar alle mannen die om hem heen stonden, die stonden te kijken naar hoe hun kapitein bezig was met deze vrouwen, daarna viel zijn blik weer op de vrouw. Langzaam had hij wel door gekregen dat ze niet zomaar ging toegeven dat ze van een koninklijke familie kwam, wat eigenlijk wel slim was en hij had dan ook niet verwacht dat iemand van koninklijke status zo slim kon zijn. "Fijn.. prima.." Mompelde Oliver. "Jij en je 2 zussen waren zogenaamd opzoek naar je vader.." Voor nu zou hij dan maar meestemmen maar het was zeker niet zo dat hij het ook daadwerkelijk geloofde en dat was waarschijnlijk ook wel duidelijk naar hun toe. Het was gewoon een zinloos gevecht om hier weer op in te gaan want hij zou het nu toch niet uit haar krijgen waar ze vandaan kwam en de reden dat ze op zee was. Misschien op een later moment, als Oliver zelf ook de energie er voor had om in discussie te gaan. Het was nu ook al aardig laat, het was donker, de sterren stonden aan de hemel en de maan reflecteerde op het water. Als het niet voor deze vrouwen was dan had Oliver nu waarschijnlijk al in zijn bed gelegen, bijna te slapen. Al was dit ook wel leuk tijdverdrijf, een beetje deze drie vrouwen bang maken. Ook al liet de vrouw waarmee hij voornamelijk aan het praten was niet echt veel angst zien, Oliver ging er eigenlijk vanuit dat ze dat wel was maar dat ze zich probeerde groot te houden. Wie zou er niet bang zijn in zo'n moment als waar zij nu in zat? Hij had op het moment alle macht over haar en het was bij nu wel duidelijk dat hij niet aan haar kant stond.
"Wat onbeschoft trouwens, we hebben nog helemaal geen kennismakingsrondje gedaan!" Zegt Oliver waarna hij een duidelijk overdreven nep pruillipje opzet. "Nou, dames voor!" Zegt hij met een glimlach en maakt een handgebaar naar de vrouwen toe als teken dat hun eerst mogen beginnen. "Zeg het maar, dan kunnen we elkaar wat beter leren kennen." Voegde hij nog toe, al betwijfelde hij dat ze de waarheid zouden zeggen aangezien alles tot nu toe wat uit hun mond kwam gelogen was. Uiteraard zou hij zelf wel eerlijk zijn naam vertellen na hun zich zouden voorstellen, het was niet alsof hij zich schaamde voor zijn naam en hij was al zeker niet bang om zijn identiteit uit te geven. Hij had tenslotte een aardig imago op de zee, een imago waar hij trots op kon zijn. Hij had dan ook altijd hard gewerkt, zelfs voor hij kapitein werd van het schip deed hij altijd zijn best om schepen te beroven. Toen hij kapitein werd, werd die drang alleen maar sterker, telkens als hij weer een schip beroofd had of helemaal leeg geplunderd had voelde hij zich trots en had hij alleen maar meer macht over de zee. Langzaam leerde hij om niet meer naar zijn geweten te luisteren en om te gaan voor goud, letterlijk. Nog steeds wachtende op de vrouwen liep Oliver nog een keer snel een rondje om de paal heen waar ze zo strak aan vast gebonden zaten

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Opluchting was duidelijk te horen van Eleonore's kant. Een zucht verliet haar mond nadat ze de woorden van de piraat had gehoord. Hoewel de piraat haar niet geloofde, leek hij voor nu te moe te zijn om te discussiëren of ze daadwerkelijk de waarheid sprak of dat dit alles een leugen was. Voor nu was haar geheim veilig, maar ze wist dat ze vroeg of laat iets moest verzinnen om haar geheim ook geheim te laten blijven. Haar geheim mocht niet uitkomen, aangezien ze dan in de verkeerde handen kon vallen. De piraten zouden haar waarschijnlijk voor veel geld kunnen verkopen, als haar familie haar niet in de tussentijd had gevonden. Of ze zouden de koninklijke familie chanteren om al hun bezitten weg te geven. Ze hoopte dat ze zo snel mogelijk zouden merken dat er iets mis is aan het koninklijke schip en dat ze in gevaar was. Waarschijnlijk zou het enkele dagen duren voordat ze er echt achter zouden komen. Ze hoopte enkel dat ze op zoek zouden gaan naar haar en ervoor zouden zorgen dat ze weer veilig in de kasteel zou belanden. Het zou moeilijk zijn om haar te zoeken op de zee, maar ze had er vertrouwen in dat ze vroeg of laat gevonden zou worden.
Haar blik had ze op de gespierde man gevestigd, hem aangekeken met een korte frons. Hij veranderde haast meteen van onderwerp, wat helemaal niet slecht was. Het zorgde er juist voor dat de oude onderwerp achter hun werd gelaten. Hoewel de touwen oncomfortabel zaten, was ze nog steeds opgelucht dat hij niet meer vragen over haar afkomst en haar doel stelde. Ze twijfelde of ze daadwerkelijk haar echte naam zou zeggen. Er bestaan meer vrouwen met haar naam, dus het zou weinig kwaad kunnen. 'I-Ik heet Anne', het snikkende dienstmeisje was ondertussen gestopt met huilen. Ze begon langzamerhand te snappen dat ze voor enkele minuten veilig zou blijven, alhoewel niemand wist voor hoe lang. Wanneer hij verder rondom de paal liep, antwoordde de volgende dienstmeisje eenmaal gelijk. Ze leek ook minder bang dan Anne. 'Susan', was haar antwoord. Ze gedroeg zich vreemd rustig, maar waarschijnlijk zag Eleonore er hetzelfde uit. Tot nu toe gebeurden er niet veel dingen. De piraten wilden enkel hun namen weten. 'Eleonore', antwoordde de prinses op zijn vraag. Zijn naam wist ze niet, hoewel ze wel erg nieuwsgierig was naar wat zijn doel daadwerkelijk was. Waarschijnlijk leefde hij zoals andere piraten; zoveel mogelijk schepen kapen en ervoor zorgen dat ze zo rijk mogelijk worden. 'Nu we onze namen hebben gezegd, willen we die van jou weten', stelde ze voor.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Oliver luisterde aandachtig naar de namen van de vrouwen, geen idee of ze de waarheid aan het vertellen waren maar voor nu ging hij er maar van uit. Zijn blik ging naar de grond en hij hoorde wat de vrouw die dus waarschijnlijk Eleonore heette zei. Hij hoorde zijn mannen lachen en zelf kon hij het ook niet laten om weer een beetje te lachen. Hij kon niet geloven dat ze echt dacht dat ze overkwam als iemand die niet van koninklijke afkomst kwam, de manier waarop ze dacht dat ze even de kapitein van een schip, die haar gevangen had weliswaar, kon vertellen dat ze zijn naam wou weten. Elk ander normaal persoon had gewoon zijn of haar naam vertelt en een goed genoeg verstand te hebben gehad om daarna weer zijn of haar mond te houden. Het was wel duidelijk dat Eleonore dacht dat iedereen hetzelfde was als al haar personeel in het kasteel, gewoon nog iemand om te commanderen en te doen zoals zij wil. Ook al had ze het zelf nog niet bevestigd dat ze van een kasteel kwam, Oliver had er steeds meer vertrouwen in na alles wat ze zei. "Jij durft wel, hé?" Vroeg hij lachend terwijl hij naar haar opkeek. "Jij zit op mijn boot.. vastgebonden aan een paal.. omringd door mijn bemanning en jij bent degene die van mij gaat eisen me naam te vertellen?" Even schudde Oliver lachend zijn hoofd. Nog nooit had hij zoiets gezien als dit, iemand die probeerde te onderhandelen om vrijgelaten te worden en daarna ook nog eens hem gaan vertellen dat ze nu zijn naam wouden weten. "Maar doe maar rustig, ik wil me prima voorstellen.." Zei hij al snel er achteraan. "De meesten kennen mij als kapitein Burneau.." Begon hij, en glimlachte even naar haar. ".. Maar mij voornaam is Oliver, aangenaam kennis te maken." Ging hij verder, hij stak zijn hand uit naar haar en keek haar glimlachend aan. "Oh, wacht, natuurlijk.. je bent vastgebonden.. je kan me hand niet schudden." Plaagde hij lachend.
Het werd steeds later en Oliver wist nog precies wat hij met de vrouwen wou doen, hij kon ze doorverkopen maar dan moest hij wel eerst zeker weten en bevestigd hebben dat ze veel waard waren, of in ieder geval dat Eleonore veel waard was. Er was ook nog de keuze om ze op het schip laten en kijken of er iemand voor hen kwam, en als dat gebeurde om dan een prijs voor hun te onderhandelen en als ze die niet zouden betalen kon hij ze alle 3 alsnog over boord gooien of aan een ander door verkopen. Sowieso als hij daarmee zou dreigen zou de kans groter worden dat ze zouden betalen, of ze zouden proberen de strijd aan te gaan maar Oliver had genoeg vertrouwen in zijn bemanning dat ze dat wel aankonden. "Nou, dit kennismakingsrondje was leuk maar.. ik moet me nog bedenken hoe jullie toekomst er uit gaat zien.. Misschien kan ik er een lekker nachtje over slapen." Zei Oliver denkend. Hij zou het ook altijd nog kunnen overleggen met Ariella, zij was de dochter van de vorige kapitein en had dus ook veel verstand van de zee en het leven er in. Ariella en Oliver waren heel erg hetzelfde in bijna alle opzichten, ze hebben dan ook alles van dezelfde man geleerd. In het verleden zijn er wel eens dingen gebeurd tussen hen twee maar dat hield al snel op toen Oliver merkte dat het voor Ariella meer betekende dan voor hem. Ondanks alles wat er gebeurd is kwam Oliver toch nog vaak naar haar toe voor advies als hij zelf aan het twijfelen was, ze was tenslotte nog steeds een goede piraat. "Ik denk dat ik jullie haar laat voor de avond en dan zien we elkaar morgen ochtend weer.." Stelde Oliver voor, al was het niet echt een voorstel aangezien hij de vrouwen niet echt zou laten kiezen of ze hier wouden blijven of niet.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Voor de tweede keer werd Eleonore uitgelachen. De verschillende lachklanken klonken irritant in haar oren. Het was overduidelijk dat ze haar manier van doen vreemd vonden, maar hetzelfde gold ook voor haar. In haar leven had ze nog nooit met piraten te maken gehad, dus wist ze compleet niet hoe ze zich moest gedragen. Ze gaf netjes antwoord en gedroeg zich zoals het moest, maar dat was hoe ze het had geleerd. Als lid van de adellijke familie moest ze manieren hebben en die ook tonen aan de buitenwereld, maar ze wist niet of dat zo slim was om het hier ook te doen. Eén piraat had al door dat ze niet zomaar een rijke dochter was, maar ze zou proberen om hem op andere gedachtes te brengen. Ze wist niet of dat zou lukken, aangezien hij een moeilijk persoon was. Zijn wantrouwigheid zou haar overduidelijk in de weg staan. De irritatie die ze voor hem voelde begon langzamerhand steeds groter te worden, wat ervoor zorgde dat ze bepaalde gedachtes in haar hoofd kreeg die ze normaliter niet had. Ze zag hem voor zich in één van de gevangenissen onder het kasteel waar de meeste gevangenen zaten. Toch zag ze hem in één bepaalde cel, die enkel bestemd was voor de grootste misdadigers van het land. Hij hoorde er perfect bij. Hij was degene die ervoor had gezorgd dat de prinses was ontvoerd. Daarvoor zou hij één van de hoogste straffen kunnen krijgen die in het wetboek stonden. De strop of zelf een onthoofding door een guillotine zouden een beschikbare straf zijn voor zijn misdaden. Waarschijnlijk maakte het hem niet uit, wetend dat hij haar binnen enkele maanden kon verkopen voor veel geld of zelfs doden door haar van de boot te laten springen.. De gedachte van de dood bezorgden haar rillingen, wetend dat hij daar daadwerkelijk ook in staat was. Zijn bevelen werden door zijn piraten opgevolgd zonder enkele aarzeling.
Langzamerhand had ze opgekeken bij het horen van de zware mannenstem. De naamloze man volgde het voorbeeld op van zijn bemanning, een korte lach laten horend als teken van vermaak. Zijn rechte, witte tanden kwamen in zicht, waardoor hij er jonger uitzag. Lachen paste bij hem, maar ze hield haar gedachtes voor zich. Mensen zouden haar uitlachen wanneer ze zouden weten dat ze een piraat aantrekkelijk vond. Toch was het zijn karakter die het volledige plaatje verpestte. Ze hield zich stil, ongeduldig wachtend op een naam. Burneau klonk voor haar bekend, alleen wist ze niet precies waarvandaan. Nieuwsgierigheid dook bij haar op, niet wetend waar ze zijn achternaam had gehoord. Oliver Burnaeu. Het is een naam die ze zeker weten zou onthouden, wetend dat het belangrijk was om het in haar gedachtes op te slaan. Zijn geplaag werkte haar op haar zenuwen, waardoor haar nieuwsgierigheid verdween. Ze wilde een opmerking maken, maar ze wist dat ze weer het gelach van zijn leden zou horen en ze gunden hun het vermaak niet.
Twijfel was duidelijk te zien aan zijn ogen. De lichtblauwe pupillen gingen van haar, naar Anne en Susan en vervolgens weer terug naar haar. Zijn wenkbrauwen waren naar elkaar toe getrokken tot een kleine frons. Ze kon hem haast horen denken. Algauw was zijn diepe stem weer bovenuit de golven te horen. Bij het woord slapen, kon ze meteen merken dat zijzelf ook de nodige nachtrust moest hebben. Toch wist ze ergens dat ze die nacht niet zou slapen, aangezien het er niet op leek dat ze verwend zou worden. Ook vertrouwde ze het niet om haar ogen dicht te doen. Ze wist dat ze hem niet kon vragen voor een matras, dus hield ze haar mond. Enkel wat geïrriteerde, sarcastische gemompel stroomde er uit haar mond.

'Wat kan ik niet meer wachten om je morgen te zien.'

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Oliver had zich al een beetje bijgedraaid om weg te lopen wanneer hij wat gemompel hoorde van Eleonore. Ze wist ook niet van stoppen, alsof ze geen angst. Misschien was dat ook wel zo, misschien had ze geen idee in wat voor situatie ze eigenlijk beland was of was het nog niet tot haar doorgedrongen. Oliver wist het niet maar hij had nog nooit iemand meegemaakt die nog gewoon iets mompelde voor hem. Ook ging Oliver er niet van uit dat ze nou iets bepaalds aardigs tegen of over hem zei. Vanuit zijn ooghoek keek hij haar aan en grijnsde breed. "Vooral zo door gaan.. kijken hoelang je het dan overleeft." Zei hij met de grote grijns nog steeds op zijn gezicht. Langzaam begon hij weg te lopen van de paal, terug naar zijn kajuit. Voordat hij naar binnen liep draaide hij nog even om naar de bemanning. "Hou hun 3 hier vanavond vastgebonden en ik wil dat er ten alle tijden iemand is die op de wacht staat en hun in de gaten houd.." Riep Oliver waarna zijn blik strak naar Eleonore ging. "Vooral die.." Begon hij en knikte haar kant op terwijl haar nog steeds strak aan te kijken. "..Die is al helemaal niet te vertrouwen." Waarschuwde hij nog. Ook al zou ze hem veel geld kunnen opleveren, haar houding stond hem gewoon niet aan en sowieso kwam ze nogal verwend over op hem en dat vond Oliver maar niks. In het algemeen had hij nooit iets gehad met mensen die het meer dan goed hadden, die eigenlijk te veel geld hadden dat ze mensen inhuurde om te commanderen en uiteindelijk van alles voor hun lieten doen. Sowieso wisten rijke mensen niks van het leven, ze hadden het altijd comfortabel en hoefde zich nergens zorgen over te maken en dat zorgde er altijd voor dat ze arrogant werden en dat ze egoïstisch werden. Omdat ze zich nooit om grote dingen zorgen hoefde te maken snapte het ook niet als anderen mensen wel door dat soort dingen gingen. Zoals hem en zijn bemanning, als Oliver geen schip kon vinden om te beroven of als ze niet genoeg dingen binnenkregen had Oliver niet genoeg geld om eten te kopen op de haven voor zijn bemanning of überhaupt om voor zijn bemanning te zorgen. Als zoiets gebeurde dan voelde Oliver gewoon alsof hij gefaald had als kapitein. Rijke mensen kenden dat gevoel gewoon niet, zorgen hebben over geld. Nee, Oliver was zeker geen fan van mensen met wat extra geld.
Na zijn bemanning het commando te geven om vanavond op de wacht te blijven draaide Oliver zich om en liep vervolgens naar binnen. "Wat duurde er buiten zo lang?" Hoorde Oliver ineens vanuit de gang komen, wanneer hij zijn blik bijdraaide naar het geluid stond Ariella daar. "De mannen hebben 3 vrouwen gegijzeld" Beantwoorde Oliver haar vraag. Hij zag aan Ariella dat ze even verward was maar daarna al snel blij was met het werk wat de mannen geleverd hadden. "Weet je al wat je met ze gaat doen?" Vroeg ze verder, waarop Oliver zijn schouders ophield. "Geen idee, ik kan ze doorverkopen, op de volgende haven zou ik wel wat mensen weten wie interesse zouden hebben maar ik heb het sterke vermoeden dat 1 van hen een prinses is, of tenminste van koninklijke achtergrond en ik zou dus kunnen wachten tot er mensen haar komen ophalen en dan om veel losgeld te kunnen vragen" Legde Oliver uit. Het was veel om over na te denken, want als hij hen zou houden tot er een schip hen kwam ophalen, hij zou geen idee hebben hoelang het zou duren tot iemand hen kwam ophalen en of er überhaupt iemand voor hen kwam. Toch, als er iemand kwam dan kon hij daar waarschijnlijk heel veel aan verdienen. "Dat is inderdaad moeilijk, persoonlijk.. als ze van koninklijke afkomst is en je vertelt dat wanneer je haar wilt doorverkopen op de volgende haven.. ze lachen je uit wanneer je zegt dat ze van koninklijke afkomst is, Burneau." Legde Ariella uit. "Dus dan zou je haar moeten verkopen voor een gewone prijs en dan verlies je aardig wat geld" Voegde ze nog toe. Daar had ze zeker een punt, ook al vertrouwde veel mensen hem en wisten ze van hem af, als hij aan zou komen met Eleonore dan zouden ze hem nooit geloven als hij zou vertellen dat ze een prinses was. "Ja, klopt ook. Dankjewel Ariella" Glimlachte Oliver klein. "Ik ga maar eens slapen.." Zei Oliver en begon weer met lopen. "Geen probleem Oliver.. en je weet dat als er ooit iets is dat je bij mij langs kunt komen" Hoorde Oliver nog achter zich. Hij wist precies wat Ariella bedoelde maar besloot er maar niet op te reageren in plaats daarvan besloot hij door te lopen naar zijn kajuit. Eenmaal daar kleedde hij zich om zodat hij meteen op zijn bed kon liggen, zijn ogen kon sluiten en zich kon focussen op het geluid van de golven die tegen het schip aanbotsten.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Het was niet Eleonore's bedoeling geweest dat de piraat hij gemompel zou horen. Ze praatte haast altijd haar mond voorbij zonder erbij na te denken. Toch bleef ze hem aankijken, hem zo min mogelijk langst tonend. Al vanaf kleins af aan werd haar geleerd dat ze haar angsten niet mocht laten zien. Het werd haar geleerd door haar oudere broer, Sebastian. Hij was ook de wettelijke troonopvolger. Ze geloofde erin dat hij zijn werk goed zou doen als een koning zijnde. Haar contact met haar broer was goed. Beide waren ze het met veel dingen over eens en waren ze samen hechter met elkaar dan de rest van de familie. Haar hele leven was hij haar beste vriend geweest, aangezien ze in haar jeugd niet veel jeugdvrienden had. Dat kwam enkel omdat ze niet opgegroeid was tussen de gewone burgers, maar in een chateau. Meestal denken mensen dat het leven als een adel perfect is. Het leven van een koninklijke lid is gevaarlijk en moeilijk, aangezien er verschillende regels waren waaraan een persoon zich aan moest houden. Elk persoon in de kasteel kon een spion zijn die voor de vijand kon werken. Het was daarom ook niet slim om geheimen te vertellen over privélevens, aangezien er verraders konden zijn in het bouwwerk. Ze was het leven ondertussen gewend. Haar leven zou ze nooit willen ruilen, wetend dat andere mensen het moeilijk hadden. Ze was niet een persoon die enkel aan rijkdom dacht. Hoewel het haar werd verboden, was ze een eerlijk persoon tegen de armere mensen. Ze had vaker geld en zelfs goud uitgedeeld onder de armere bevolking, wetend dat ze er enkele jaren van konden leven. Het deed haar goed om de gezichten te zien van burgers die haar met tranen van geluk aankeken, niet wetend of ze het geschenk aan moesten nemen of niet.
Voor even had ze haar blik opgetild, gekeken naar de twee piraten die met elkaar in gesprek waren. Het was overduidelijk dat ze het over de drie vrouwen hadden. Hun handgebaren en toegeworpen blikken zeiden meer dan genoeg. Ze was niet nieuwsgierig naar hun gespreksonderwerp. Waarschijnlijk moest de piraat op de drie individuen letten, hopend dat ze niks van plan waren. De man ging zitten op één van de houten tonnen op het dek, zijn ogen strak op de vrouwen gehouden. Zijn werk nam hij serieus, haast té serieus. Een zucht glipte uit haar mond, waarna ze haar hoofd tegen het houten oppervlak achter zich legde. Het was stil. Niemand zei iets of was überhaupt van plan om iets te zeggen. Verschillende paren ogen drukten in haar huid, haar laten wetend dat ze in de gaten werd gehouden. Ze wist dat dit een lange nacht zou worden. Helaas kon ze niet comfortabel liggen. De touwen zaten te strak om haar lichaam, waardoor die tegen de houten paal aan was gedrukt. Daardoor kon ze geen kant op. Het leek erop dat de nachtrust niet voor haar was gegund.

- Ts -> The next morning. -

Gelach klonk hard in Eleonore's oren. Langzamerhand had ze haar ogen geopend, voor even geknipperd om haar irissen te beschermen tegen de prikkende, felle zon. Gefluister vulde haar oren, waarna er weer gelach te horen was. Vreemd keek ze om zich heen. Pas na enkele seconden had ze zich gerealiseerd wat er aan de hand was. Gebeurtenissen van gister kwamen als een flashback terug in haar hoofd. Wonder boven wonder was ze in slaap gevallen. Toch had ze er spijt van. Het leek erop dat er iets van haar mistte en algauw wist ze wat. Haar sieraden die om haar nek en in haar oren zaten waren verdwenen en haar haren lagen los over haar schouders. 'Gabriël, hoeveel denk je dat we voor dit kleine dingetje kunnen krijgen? 1000?', drong haar oren binnen. '1000? Minstens 3000', lachte de andere man. Ze wilde haar handen optillen om te kunnen voelen of er überhaupt nog sieraden haar lichaam sierden. Immers wist ze dat dat niet het geval was. Zelfs de sieraden en klemmen werden uit haar haar gehaald. Irritatie borrelde in haar op, wetend dat de mannen aan haar hebben gezeten tijdens haar slaap. Het was misschien niet op een seksuele manier, maar toch knaagde aan haar het idee dat ze haar huid hadden aangeraakt. Haar ogen zochten af naar de paar individuen, opzoek naar één speciale ring. Die ring droeg ze bij haar, enkel en alleen omdat het bij een binding hoorde. De ring representeerde de binding tussen twee personen. Haar, en haar toekomstige echtgenoot. Algauw had ze de ring gevonden. Het gouden rondje, versierd met verschillende diamanten was het kostbaarste wat ze had. Het was niet het duurste sieraad wat ze had, maar het ging om de betekenis. 'Geef hem terug', vertelde ze. Blikken werden op haar gericht. Hoewel volledige aandacht haar ergerde, maakte het haar voor nu niks uit. 'Oh, anders wat?', grijnsde hij. Bij het zien van haar blik begon hij een spelletje te spelen met de gouden sieraad. 'Ik denk niet dat je nu veel zou kunnen doen, het lijkt erop dat de touwen iets te strak zitten', verschillende lachklanken waren te horen op het dek. 'Geef hem nu terug!', haar geschreeuw was duidelijk te horen over het dek. Een korte echo was zelfs in de verte te verstaan. Een grijns stond op zijn gezicht, waarna hij dichterbij haar kwam. 'Zo, zo. Zo te zien heb ik iets belangrijks van je vast. Vertel eens, wat zou je doen als ik hem in het water zou gooien? Zou je erachteraan springen?', zijn rimpels werden duidelijk zichtbaar wanneer zijn grijns steeds groter werd. Zonder het te weten verliet haar spuug algauw haar mond, met als gevolg dat haar speeksel op zijn gezicht belandde. Geschrokken klanken waren te horen uit de monden van de bemanning, zelfs de dienstmeisjes konden het niet onderdrukken. Ze wist dat ze een fout had gemaakt en niet zo'n kleine ook.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Niet lang nadat Oliver op zijn bed had gelegen was hij in slaap gevallen. Hij had rustig en goed geslapen ondanks de zee en de manier waarop de zee mee schudde met de golven. Eigenlijk in plaats van dat het voor hem het moeilijker maakte om te slapen hielp het hem alleen maar meer. Hij werd dus ook uitgerust wakker, langzaam deed hij zijn ogen en keek even rond zijn kajuit. Zijn benen sloeg hij opzij en zette deze op de grond, hij rekte zich even goed uit en stond op van zijn bed om zijn kleding weer aan te doen. Hij had een ketting om met waaraan een ring deed, zoals altijd deed hij deze achter zijn blouse. Hij wist wel waarvoor de ring was maar dat kon hem eigenlijk vrij weinig uitmaken. Vroeger was hij een kroonprins en was hij op jonge leeftijd al gebonden met iemand en sindsdien had hij altijd deze ketting gehad. Het moment dat hij de ring kreeg was hij eigenlijk al verloofd met iemand, wat best raar was om over na te denken voor Oliver. Natuurlijk toen hij gegijzeld werd door de piraten en sinds die tijd op de zee leefde was de kans dat hij ooit nog zou trouwen met de persoon met wie hij toen verbonden was door de ringen. Niet dat hij dat erg vond, trouwen was toch niks voor hem, hij woonde nu op zee en daar was hij gelukkig dus om met iemand te trouwen zou hem eigenlijk niet zo goed uitkomen. Waarschijnlijk zou die persoon toch alleen maar willen dat haar man dan thuis zou blijven aangezien ze dan samen prins en prinses, of misschien zelfs koning en koningin zouden zijn. Dan moest hij een land regeren en dat zou niet kunnen als hij op zee was. De enige reden dat Oliver die ring altijd bij zich had was omdat het hem deed denken aan thuis, het was het enige wat hij nog had van zijn vorige leven op het land. Sowieso was Oliver niet zo van gevoelens hebben en van verliefdheid, in dat opzicht was hij nogal afstandelijk.
Uit het niets hoorde Oliver een vrouwenstem van het dek komen, niet zo zachtjes ook nog. Het was een harde schreeuw en Oliver kon haast al wel gokken van wie de stem was aangezien die duidelijk niet van Ariella was en hij zou zich niet kunnen voorstellen dat het 1 van de 2 stillere vrouwen waren, die hoogst waarschijnlijk personeel waren of iets in die richting waren van Eleonore. Dat zorgde ervoor dat er nog maar 1 vrouw overbleef die zo zou schreeuwen, Eleonore. Zuchtend stormde Oliver meteen op het dek af om te kijken wat er nu weer met haar aan de hand was. Ook al was ze hier voor nog niet eens 24 uur Oliver werd nu al helemaal gek van haar. Er was steeds wel iets met haar, waarom kon ze niet zoals de andere 2 zijn, gewoon stil en niet constant het gevoel hebben alsof ze een grote bek moesten opzetten. Al snel kwam hij het dek op, daar trof hij 1 van zijn mannen aan die vlak voor Eleonore stond. Zoals Oliver al gedacht had, het was inderdaad weer Eleonore. Op het moment dat Oliver het dek op kwam zag hij de man iets van zijn gezicht vegen. Meteen kwam Oliver dichterbij gelopen met een langzame pas, het was duidelijk te merken dat iedereen op het dek in shock was over iets en Oliver zou er achter komen wat dat iets was. "Kapitein Burneau" Begon de man al die zojuist iets van zijn gezicht geveegd had. Oliver keek hem aan, heel even keek hij naar Eleonore via zijn ooghoek maar bracht daarna zijn volle concentratie weer naar zijn bemanning. "Wat is er gebeurd?" Vroeg Oliver meteen. "Ze spuugde in me gezicht!" Kreeg Oliver direct als antwoord. Oliver geloofde hem meteen, hij had geen enkele reden om te twijfelen aan zijn eigen bemanning en om Eleonore het voordeel van de twijfel te geven. Meteen draaide Oliver zich bij naar Eleonore, gevolgd door een diepe zucht. "Mijn geduld met jou begint op te raken weet je.." Begon Oliver meteen, er was een duidelijke irritatie in zijn stem te horen. "Je denkt misschien dat je hier alles kan maken maar ik heb nieuws voor je.." Gaat hij verder, langzaam meer zeer zeker borrelde er meer woede in hem op. "Je kan hier niet alles maken, jij bent hier niet de baas en je hebt hier geen controle. Wij zijn hier de baas over jou!" Vertelde hij verder, zijn stem was van geïrriteerd naar duidelijke woede gegaan. Oliver kwam dichterbij Eleonore en plaatste zijn hand op haar gezicht, met zijn duim op haar ene wang en zijn wijsvinger op haar andere drukte hij haar wangen samen. "Is dat nou een keer begrepen?" Zei hij en hij keek haar direct in haar ogen aan.

@Nathaliia

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld