Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Morgenstern

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

ff voor de zekerheid de warning, just in case
18+ stuff

Mijn personage:
Mabel Nadine Brooks

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:

Louis Christopher Blackthorn

Begin komt hieronder

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Met een zucht stapt Louis uit de wagen. Het had hem een klein halfuur gekost om hier te geraken, maar met de snijdende spanning die in de wagen hing, had het wel een eeuwigheid geleken. Niet veel later komt er iemand naast hem staan. Niet zijn ouders of iemand anders die hem vertrouwd was, maar één of andere vrouw die deze oplossing had voorgesteld. Louis moest toegeven dat het niets was tegenover wat het had kunnen zijn, maar dat betekende niet dat hij er zin in had. Voor Louis zijn tas neemt en het huis betreedt, krijgt hij nog een laatste advies van de vrouw die hij amper een week kent. "Gedraag je, dan krijg je misschien wel een strafvermindering." Waren haar laatste woorden, voor ze zich weer achter het stuur van de auto zette. Louis nam een sportzak uit de koffer, maar niet veel later was de auto al verdwenen van de parking op weg naar een andere bestemming. Louis was de vrouw dankbaar geweest voor deze oplossing. Anders was het immers een internaat of misschien zelfs een celstraf geweest, maar op één of andere manier had deze vrouw er voor kunnen zorgen dat hij voor 3 maanden op een afgelegen plek moest blijven. Zelf wist hij niet precies wat de bedoeling ervan was, maar de jury had het gevoel dat het zijn verdiende straf was. Dat betekende dan ook dat het niet prettig zou worden. Seconden, die langer leken dan ooit, bleef hij voor het gebouw staan. Het was niet erg groot, maar het zag er gezellig uit en Louis had het gevoel dat het hier misschien toch nog niet zo slecht zou worden, hoewel hij nog geen idee had van wat hem te wachten stond. Met lichte tred, stapt hij richting de deur die toegang bied tot het complex. Hoewel Louis zichzelf had verteld dat dit niets was, had hij toch wat zenuwen toen hij eenmaal voor de deur stond. Het huis zag er dan wel gezellig uit, maar wie weet wat er achter deze onschuldige deur schuilde. Thuis had hij zijn vrienden gehad om achter te schuilen en andere vertrouwde dingen, maar hier, op een plek die hij niet kende, waar hij niemand had om hem te beschermen, wat moest hij doen als hij er alleen voor stond? Louis probeerde de zorgen van zich af te laten glijden, al was dat een stuk moeilijker dan gedacht, maar uiteindelijk drukte hij op de deurbel. Hij hoorde het gerinkel van de bel door de deur heen en niet veel later kwam er een paar voetstappen aangelopen om de deur voor hem te openen. Louis nam nog een laatste keer adem voor de deur voor zijn ogen openging.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Mabel was druk bezig met het voorbereiden van hun huis, ze wist dat ze elk moment een nieuwe gast zouden kunnen verwachten en als hij aankwam dan wou Mabel dat het huis er spik en span uit zag. Haar vader was op het moment druk bezig in de moestuin dus waarschijnlijk zou Mabel de nieuwe gast in ontvangst nemen. Dit was niet de eerste keer dat ze een gast zouden krijgen bij hun aangezien ze een bed & breakfast waren maar deze gast was wel iets anders. Al was dit ook niet de 1e keer dat ze een gast als deze zouden verwelkomen in hun huis. Niet alleen was het huis van Mabel en haar vader een bed & breakfast, ze hadden hun huis ook vaker opengesteld voor probleem tieners, tieners die niet meer tuis geaccepteerd worden of tieners die in plaats van een celstraf of instituut bij hen kwamen om te helpen en bij hun te werken als een soort gedragstherapie. Al hielp Mabel zelf technisch gezien eigenlijk niet bij haar vaders bed & breakfast toch deed ze vaak dingen om haar vader te helpen. Al waarschuwde haar vader haar altijd wel om niet te gehecht te raken aan de probleem tieners die langs kwamen en hij adviseerde haar al helemaal om niet bevriend met ze te raken. 'Ze zijn hier voor een reden, ze zijn niet het volk waar je mee om wilt gaan! Ze zijn hier om hun gedrag te verbeteren maar dat betekent niet meteen dat het goed volk is' hoorde ze haar vader dan altijd zeggen. Mabel was bezig met het laatste beetje aanrecht afvegen toen ze uit haar gedachten schrok door de deurbel. Ze gooide de doek op het wasrek wat in de keuken stond voor de doeken en liep meteen richting de voordeur.
Eenmaal bij de voordeur deed ze de deur voorzichtig open en keek om het kiertje, daar zag ze een jonge jongen staan van ongeveer haar leeftijd, een beetje een dun maar ook een beetje een gespierd figuur en donkere haren. Dat moest hem zijn, de nieuwe hulp. Ze deed de deur meer open en bekeek de jongen even met een glimlach. "Hallo, jij moet de nieuwe hulp zijn." Zei ze met een vriendelijke glimlach waarna ze haar hand naar hem uitstak. Zelf had ze niet veel over hem gehoord, niet dat ze dat erg vond. "Ik ben Mabel" Stelde ze zich voor. "Mijn vader, de baas van dit alles, is op het moment bezig in zijn moestuin maar die kan ik wel even voor je ophalen." Voegde ze toe. Ten slotte moest hij voor haar vader gaan werken en niet voor haar, al zouden ze elkaar waarschijnlijk toch wel veel zien door het huis. Ze kon ook nooit de mensen ontwijken die hier sliepen dus laat staan iemand die er bij zou komen en werken voor de komende 3 maanden, dat zou al helemaal moeilijk worden. Tenslotte zou hij ook bij de kamers bij haar en haar vader slapen, zoals de mensen die hier overnachtten hadden kamers op de begane grond maar Mabel en haar vader hadden beide een kamer boven en daar hadden ze ook nog een logeerkamer voor kennissen en dus voor probleem tieners als die kwamen.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Tegen zijn verwachtingen in, kwam er een meisje tevoorschijn. Ze was ongeveer even oud als hij zelf en had aardbeiblonde haren. Iets wat je niet veel tegenkwam. Louis probeerde te glimlachen toen ze de deur opendeed, wat verrassend genoeg beter ging dan verwachte. Hij schrok even toen ze over hem sprak als de hulp, maar wat had hij dan verwacht. Het was niet alsof dit één of andere vakantie was. Hij knikte dus maar bij haar woorden en nam haar hand aan. Op andere momenten zou het al uit de hand zijn gelopen, maar Louis had zelf ook wel door dat het beter was om zich hier een beetje te gedragen. Hij wou hier immers zo snel mogelijk weg en door zich nog wat tegendraads te gedragen, zou dat er niet meteen van komen. "Euhm, Ik ben Louis." Stelde hij zichzelf voor, nadat ook zij dat had gedaan. "Je moet je vader niet speciaal gaan halen voor mij, hoor. Ik ontmoet hem later dan wel." Vertelde hij haar, terwijl hij de deur binnenstapte. Hoewel het al lente was, had Louis het gevoel dat het buiten toch nog steeds vrij koud was. Hij sloot de deur achter zijn rug, waarna hij zich weer richtte op het meisje. "Als jij me kan helpen is dat geen probleem." Zei hij, doelend op zich installeren van zijn spullen. Hij had geen idee wat hem hier te wachten stond, maar dat gold niet alleen voor de werktaken die hij moest gaan doen. Hij wist ook niet waar hij moest slapen of welke regels er hier golden. Hij hoopte dat ze niet te streng waren, maar hij was hier niet zonder reden naartoe gestuurd. Als dit ter vervanging van een celstraf was, kon het hier toch niet anders dan streng zijn. Niet dat dat een probleem zou zijn. Louis had altijd al de regels kunnen omzeilen, zonder er moeilijkheden mee te hebben. Hij had altijd het gevoel gehad dat de regels niet voor hem golden, tot op het moment. Hij was betrapt geweest, maar dat was nog niet het ergste geweest. Er waren consequenties geweest en die had hij zonder keus moeten volgen. Normaal kon hij op zijn vrienden steunen, maar die ene keer was er niemand voor hem geweest. Zelfs niet zijn vader, maar dat was ook geen verrassing geweest. Hij had niemand gehad die hem kon beschermen. Hij had er helemaal alleen voor gestaan en uiteindelijk was het zijn eigen schuld geweest. Hij had teveel risico's genomen en daarom moest hij maar voor de gevolgen opdraaien. Louis had geweten wat hem te wachten stond als het zou mislukken, maar wie had nu verwacht dat het zou mislukken? Het was een waterdicht plan geweest en toch was hij gepakt geweest. Louis had er nog nooit eerder over nagedacht, maar de enige logische verklaring was dat iemand hem had verraden. Iemand had de politie gewaarschuwd en daardoor was hij de enige die er voor moest opdraaien. Hij probeerde de gedachten van zich af te zetten, maar dat ging niet zo makkelijk als gedacht. De gedachten bleven in Louis' hoofd rond spoken. Hij kon het niet verdragen dat het iemands ander zijn schuld was dat hij hier moest zijn. Louis moest natuurlijk wel toegeven dat hij iets verkeerd had gedaan, maar als iemand hem niet had verraden, had hij hier helemaal niet gezeten. Louis zou te weten komen wie het was en zo snel mogelijk. Hij keek even op naar Mabel, die ondertussen op hem te wachten stond. Hij nam zijn sportzak in zijn hand en volgde haar.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Mabel trok haar hand terug nadat de jongen, die dus Louis heette, zich voorgesteld had. Tot nu toe had ze geen verkeerde indruk van hem gekregen, het was dan ook nog maar een paar seconden maar toch, ze kon zich zo niet voorstellen waarom hij hier was. Toch wist ze dat er een reden was en dat ze dat waarschijnlijk de komende tijd wel snel genoeg zou merken. "Oh, ja ik kan je ook helpen hoor" Zei ze met een vriendelijke glimlach. Ze deed de deur achter Louis dicht en liep weer wat verder naar binnen. "Denk dat het het handigst is als we eerst zorgen dat je spullen naar je kamer zijn, dus volg mij maar dan breng ik je naar boven naar je kamer." Vertelde Mabel waarna ze de trap op ging die in de gang was. "Ik denk dat me vader je vanavond alle regels zou uitleggen, waarschijnlijk bij het avondeten of zoiets" Waarschuwde Mabel hem alvast. Haar vader had strenge regels, niet alleen voor de probleem tieners maar ook voor Mabel. Al was het voor Mabel wel minder, toch had ook Mabel een aardige waslijst met regels van haar vader. Zo moest Mabel voor 10 uur in haar kamer zijn, moest altijd al haar huiswerk af hebben, minimaal een 7 halen voor een toets, als ze wou afspreken met vrienden dan moest haar vader de mensen wel kennen of anders eerst leren kennen en zo kon het nog wel even doorgaan. Ondanks alle regels had Mabel altijd wel een goede band met haar vader, het was dan ook alleen hun twee en dus was Mabel automatisch een aardig vaderskindje. Mabel vond het ook niet erg dat ze alleen woonde met haar vader, ze hadden het gezellig en dat was alles wat Mabel nodig had. Natuurlijk als het kon zou ze graag willen dat de regels wat minder waren maar helaas was het niet zo'n feest en moest ze zich maar gewoon aan de regels houden.
Al snel stond Mabel bovenaan de trap en liep naar de deur waar Louis de komende tijd zou gaan besteden. "Dit is jou kamer." Glimlachte ze vriendelijk en gooide voorzichtig de deur open. Het was niet een hele bijzondere kamer, er stond een bed, een bureau met stoel en een kast en voor de rest had de kamer kale witte muren. Het was toch alleen maar een logeerkamer dus hadden Mabel en haar vader er nooit aan gedacht om de kamer misschien wat meer op te vullen. "Als je wil mag je op de muren wel wat foto's hangen of de kamer iets meer personaliseren." Voegde Mabel nog toe naar de lege kamer gekeken te hebben waardoor ze zich weer herinnerde hoe leeg en saai de kamer er eigenlijk uitzag. Mabel probeerde zo vriendelijk mogelijk te doen tegen Louis aangezien alles hier nieuw voor hem was en het natuurlijk aardig eng voor hem kon zijn om helemaal alleen in een nieuwe omgeving te zijn. Ze hoopte maar dat hij hier zich al snel meer op zijn gemak zou voelen, misschien hielp het ook wel voor hem dat hij een leeftijdsgenoot zou hebben. Althans Mabel wist van zichzelf dat dat haar heel erg zou helpen, maar misschien werkte dat voor Louis wel heel anders, wie weet.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Louis volgde Mabel de trap op en eenmaal boven, opende ze een kamer. Hij betrad de kamer en zette zijn sportzak op de vloer. Meteen viel hem op dat de kamer leeg was. Niet qua meubels, maar qua gevoel. Er zat geen persoonlijkheid in de kamer, maar om één of andere reden, had Louis daar geen problemen mee. Hij vond het zelfs handig, zo kon hij de kamer zijn eigen persoonlijkheid geven. Hij knikte zachtjes bij haar woorden. Hij wou niet te gehecht raken aan deze plek, maar toch wou hij het hier zijn plek maken. Hij glimlachte lichtjes naar Mabel. Hij was blij dat er nog iemand anders van zijn leeftijd was. Louis had daardoor het gevoel dat hij misschien meer vrijheden zou hebben. Louis was natuurlijk blij dat Mabel er was, dan had hij tenminste iemand, maar wat als ze zo veel vrijheden had, dat Louis enkel nog harder zou afzien. Hij zou iemand zien die vrij was en geen regels had, terwijl hij de regels moest volgen die hem waren opgelegd. Hij zette die gedachten van hem af. Hij had immers geen idee hoe het hier zou zijn. Misschien zou hij Mabel wel nooit zien en had hij dus ook geen problemen met haar. "Is er nu al iets dat ik moet doen, of heb ik de rest van de dag vrij?" Vroeg Louis haar. Hij wist niet honderd percent zeker dat zij wist wat hij moest doen, maar het leek dat ze hier toch wel een belangrijk figuur was en dan zou zij er toch iets van weten. Louis besloot om zijn zak al leeg te beginnen maken. Hij had nooit echt iets gehad met koffers maken of leegmaken en daarom keek hij ook nu er tegenop om het te doen. Hij wist ook wel dat er niet aan te ontsnappen viel en wou hij er dus maar meteen vanaf zijn. Hij gooide zijn zak op het bed en opende de rits. Bovenop een stapel kleren lag een fotokader. Het was de enige die hij mee had, aangezien hij niet erg veel foto's in zijn bezit had. Daarom was hij ook erg speciaal voor Louis. Het waren niet zijn ouders die erop stonden, of iemand anders uit zijn familie. Die hadden hem immers laten vallen als een baksteen. Maar het was zijn beste vriend, Lucas. Ze kenden elkaar al sinds hun kindertijd en het was het dichtste dat Louis ooit had gehad naar een broer toe. Iets dat hij altijd al had willen hebben en waar Lucas de perfecte persoon voor was geweest. Ze deden alles samen en niets had hen kunnen scheiden. Behalve deze werkstraf op een bed- and breakfast dan. Daardoor werden ze wel uit elkaar gehouden, maar Louis wist dat dat niet lang zou duren. Ze waren immers nooit langer dan een week uit elkaar geweest en als Lucas eens niet naar hem kwam, zou Louis wel een manier vinden om naar Lucas te kunnen gaan.
Louis nam de fotokader uit zijn tas en zette hem op het nachtkastje naast zijn bed. Hij was nooit echt een sentimentele jongen geweest, maar als het om Lucas ging, was er toch iets in hem dat loskwam. De rest van de spullen die in zijn zak zaten, kwamen er snel uit. Hij had immers enkel wat kleren bij en nog wat andere noodzakelijke spullen. Louis had nooit een vaste woonplek gehad en als hij weinig spullen had, was het nu eenmaal makkelijker om van plek te veranderen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Mabel deed even een stap opzij zodat ze eerst Louis in de kamer kon laten, het zou tenslotte zijn kamer worden voor de komende tijd. Zodra Louis in de kamer was liep Mabel achter hem aan, ze kon wel buiten de kamer blijven staan wachten tot hij klaar was maar daar zou het hoogst waarschijnlijk niet heel erg gezellig op worden. Ze liep iets verder de kamer in en ging leunde tegen een van de muren aan. Een hand ging even door haar haren terwijl ze naar Louis keek, ze realiseerde zich dat hij toch wel een van de knappere mensen was die ze hier voorbij had zien komen, sowieso was hij haar type wel. Haar ogen bestudeerde hem even goed. Vooral zijn gezicht zag er erg mooi uit maar daar hield het niet bij op natuurlijk. Mabel wist ook wel dat ze niet gehecht mocht raken aan de mensen die hier langskwamen, ze kon haast haar vaders stem horen terwijl ze naar Louis keek maar volgens Mabel was er niks mis met een beetje kijken. Sowieso was uiterlijk en persoonlijkheid 2 verschillende dingen, hoe knap hij ook was, hij zat hier vanwege een reden en dat had meer te doen met zijn persoonlijkheid dan met hoe knap hij was. Mabel zou nooit iemand leuk kunnen vinden die een vreselijke persoonlijkheid had, hoe knap ze ook waren, of dat leuk vinden nou vriendschappelijk was of romantisch. Daarom maakte ze zich ook geen zorgen dat ze ooit iemand hier als vriend zou zien of verliefd zou worden, tot nu toe was er nooit iemand langsgekomen die echt een leuk persoon waren. Maar goed, daarom kwamen ze ook hier. Dus Louis zou waarschijnlijk precies hetzelfde zijn, ook al was het nu nog niet echt te merken aan hoe hij zich gedroeg. Hij was tot nu toe eigenlijk heel terughoudend en vriendelijk wanneer hij sprak, hij was niet vervelend of zoiets. Dit zou natuurlijk niet betekenen dat dat niet nog zou komen. Mabel ging er al wel van uit dat het waarschijnlijk later komen en dat hij later nog wel een probleem zou worden voor haar vader en dan dus ook voor haar, al was dat nu niet te merken. Maar als het zover zou komen dan wist haar vader wel hoe hij er mee om moest gaan, Louis zou niet de eerste zijn die zich vervelend tegen hem op zou gaan doen dus als het er op aan kwam dan zou Mabel vertrouwen hebben in haar vader.
Ineens schrikt Mabel uit haar gedachten als ze de stem van Louis hoort die haar wat vraagt. "Oh, uh.. jaa, even denken wat me vader ook al weer had gezegd." Zei ze denkend, ze kon zich zo snel niet herinneren wat haar vader nou had gezegd. Ze had er namelijk wel naar gevraagd gister maar omdat ze zomaar ineens uit haar gedachten schrok moest ze even nadenken wat hij ook al weer gezegd had. "Nou, vandaag is meer een soort dag dat je je een beetje kan vestigen hier, dus je spullen opruimen, rondleiding krijgen, leren wat je zoal moet doen en je krijgt nog wel wat regels van me vader te horen later." Antwoordde Mabel toen ze weer wist wat het was. "Dus niet echt vrij maar je word ook nog niet aan het werk gezet." Voegde ze nog toe. Toen ze zag dat Louis bezig ging met zijn tas uitpakken besloot ze er even bij te gaan zitten. Ze kon hem ook wel gaan helpen maar misschien liep ze dan alleen maar in de weg omdat ze niet wist wat hij waar wou hebben liggen en dat was ook niet helemaal de bedoeling. Dus voor nu keek ze maar gewoon toe hoe hij zijn spullen uitpakte. Zo zag ze ook dat hij een foto uit zijn tas haalde, ze probeerde er op te kijken maar kon niks zien tot hij hem had neergezet en verder ging met zijn tas. Mabel keek naar de foto en zag een jongen die overduidelijk geen Louis was. Ergens wou ze vragen wie het was, misschien was het een familielid, een vriend of het kon ook wel zelfs zijn vriend zijn. Toch was ze bang dat als ze er na zou vragen hij er geen zin had om het er met haar te over hebben maar aan de andere kant kon het een geweldige manier zijn om hem beter te leren kennen. Ze beet op haar lip terwijl ze keek naar hoe Louis verder ging met zijn tas uit te pakken. De twijfel was groot of ze het nou wel of niet moest vragen. "Vind je het erg als ik vraag wie dat is op de foto?" Besloot ze dan toch eindelijk maar te vragen. Haar blik ging van de foto naar Louis en ze keek hem afwachtend aan met een kleine glimlach op haar gezicht, hopend dat er een antwoord kwam omdat ze nu toch best wel nieuwsgierig was.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Toen Louis te horen kreeg, hoe de rest van zijn dag er zou uitzien knikte hij zachtjes. Hij was wel blij dat hij vandaag nog niet echt moest werken, al had hij ook niet helemaal vrij. "Krijg ik die rondleiding dan van jou?" Vroeg hij een beetje nieuwsgierig, licht hopend dat dat het geval zou zijn. Het was niet dat hij iets tegen haar vader had, Louis kende die man amper. Hij hoopte gewoon dat Mabel de rondleiding zou geven. Ze was immers ongeveer even oud als hij en waarschijnlijk vertelde ze precies de dingen die hij wou weten. Daarnaast leek ze ook gewoon een tof meisje te zijn. Al kon hij dat nu nog niet echt zeggen, hij was hier immers nog maar net. Rustig ging hij verder met het uitpakken van zijn tas. Hij had niet erg veel spullen bij, iets waar hij nu erg blij mee was. Toen hij haar vraag hoorde over de foto, keek hij even op. Het was niet erg vaak dat mensen, die voor hem onbekende waren, hem persoonlijke vragen stelde. Al kon Mabel niet echt weten dat dit een persoonlijke vraag was. Louis verlegde zijn blik even van Mabel naar de foto. Meteen dacht hij aan de herinnering die vast hing aan de foto. Lucas en hij waren nog niet erg oud geweest. Ze mochten amper het huis verlaten en toch waren ze er in geslaagd om naar een lokale club te gaan. Beide hadden ze het huis uit geslopen en gehoopt niet te betrapt worden door hun ouders. Dat was gelukt, tot ze stomdronken terug thuis kwamen. Het duo had zonder moeite het huis kunnen verlaten en zelfs de club binnen geraken, waarvoor ze eigenlijk nog te jong waren. Niet dat iemand het had opgemerkt, ze zagen er toen al vrij volwassen uit. De foto werd een beetje later op de avond getrokken. Ze waren toen nog niet echt dronken, al hadden ze toch al wat te drinken gehad. Louis werd uit zijn gedachten opgeschrokken, toen hij terugdacht aan de vraag die Mabel had gesteld. Hij wist niet precies wat hij moest zeggen. Louis kon haar wel zeggen dat het een vriend van hem was, maar was hij dat dan ook? Lucas was eerder een broer voor hem geweest, maar hij had geen idee hoe hij dat aan haar moest uitleggen. Hij had het altijd al moeilijk gevonden om de speciale band tussen Lucas en hem uit te leggen, maar dat was dan ook nog nooit nodig geweest, tot nu dan. "Uhm, Lucas, maar dan ben je waarschijnlijk niet erg veel mee." Vertelde hij, waarna hij even zweeg om te bedenken hoe hij het dan toch best kon verwoorden. "Een vriend van me." Besloot Louis dan maar te zeggen, al was het eigenlijk niet echt een juiste definitie. Louis dacht nog even na over de juiste woorden, maar besloot dan dat het waarschijnlijk toch niet echt uitmaakte. Hij was niet bepaald van plan om vrienden met haar of met gewoonweg iemand hier te worden. Hij was van plan om zich goed te gedragen, zodat hij hier zo snel mogelijk weg kon. Hij haalde nog de laatste paar spullen uit zijn tas en legde die in de kast, waarna hij de sportzak onder zijn bed schoof. Het was niet bepaald een permanente oplossing, maar zijn verblijf hier was dat ook niet. Hij keek nog een laatste keer rond in de kamer, waarna hij zichzelf op het bed liet ploffen en zijn blik richtte op Mabel. Nu hij haar eens beter bekijk, moest Louis toch wel toegeven dat ze best wel knap was. Niet zoals elke meisje op zijn oude school, maar ze was knap op haar eigen manier. Niet alleen door haar aardbei blonde haren, die Louis wel iets vond hebben, maar de sproetjes gaven haar gezicht wat kleur, waardoor ze de kamer meteen had laten opfleuren.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Nog nooit eerder had Mabel de rondleiding gegeven aan nieuwe mensen, maar aangezien ze hier nu toch was met Louis kon ze dat eigenlijk wel net zo goed doen. Ze had hier al haar hele leven gewoond dus zo moeilijk kon het niet zijn om een ander te laten zien waar alles was en ze kon vast ook wel uitleggen welke ruimtes belangrijk voor hem waren of in ieder geval een lichte uitleg en als het nodig was kon haar vader wel later meer uitleg geven over alles. "Normaal geef ik de rondleidingen niet maar sure.. voor jou" Glimlachte ze naar hem. Aangezien ze zelf ook vaak hielp bij haar vaders bed & breakfast kon het vast niet zo heel moeilijk zijn om uit te leggen wat er allemaal moest gebeuren op een dag en om hem te vertellen hoe hun systeem werkte. Vanaf dat Mabel een klein kind van 4 of 5 jaar oud was zou ze haar vader altijd al helpen met van alles ook al was ze toen nog hartstikke jong. Ze zag haar vader altijd al deze dingen doen zoals ontbijt klaar maken voor de klanten of de kamers schoonmaken en voor een klein kind zagen die activiteiten er blijkbaar uit als hele leuke dingen om te doen. Haar vader liet haar dan ook altijd helpen, al was het meer dat Mabel dan gezamenlijk met haar vader een kom met broodjes op de tafel mocht zetten voor alle gasten. Dat had vroeger echt Mabel's hele dag gemaakt en hoe ouder ze werd hoe meer ze mocht doen en zo is ze eigenlijk langzaam met het bed & breakfast opgegroeid. Zo af en toe als ze tijd heeft helpt ze nog wel eens maar eigenlijk ook niet meer vaak, meestal omdat haar vader toch hulp heeft van mensen zoals Louis en dan is er toch niet meer veel voor Mabel te doen. Niet dat ze dat heel erg vond, ze kreeg er toch niet meer hetzelfde soort vreugde uit als dat ze vroeger had. Als ze hielp dan was het meer gewoon als beleefdheid naar haar vader en omdat haar vader dat dan van haar verwachtte als ze de tijd had. Dus vanwege al haar ervaring hier vond haar vader het hopelijk niet erg als ze Louis de rondleiding zou geven in plaats van hem.
Om wat comfortabeler te zitten ging Mabel in kleermakerszit op de stoel zitten en keek aandachtig naar hoe Louis alles aan het uitpakken was. Zodra hij begon antwoord te geven keek ze meteen zijn kant op om vervolgens vol interesse naar wat hij te zeggen had, al was het niet veel toch was ze benieuwd. "Hij zal wel veel voor je betekenen als je een foto van hem hebt meegenomen." Zei ze zachtjes gevolgd door nog weer een glimlach. Mabel probeerde zich in te denken of ze een foto van haar vrienden mee zou nemen als ze in Louis's schoenen stond, waarschijnlijk alleen de vrienden die echt belangrijk voor haar waren. Dus eigenlijk gewoon van haar beste vriendin maar zelfs dan zou ze niet zeker weten of ze een foto van haar zou meenemen. "Ik vind het lief van je dat je een foto van hem hebt meegenomen." Voegde ze nog toe terwijl haar blik weer even naar de foto ging. Het had wel iets, ze vond het ergens wel schattig dat hij zoiets gedaan had. Dat betekende dat ondanks dat hij hier zat voor een reden, dat hij nog steeds wel een zachte kant had en om mensen kon geven. Zo zag Mabel het althans en daarom vond ze het ook wel schattig, dan zag ze meteen een kleine glimp van hoe hij ook heel erg om iemand kon geven en het deed haar goed om dat te zien.
Toen Louis eindelijk klaar was met inpakken keek ze naar hoe hij op het bed neerplofte na hij zijn tas onder het bed geschoven had. Mabel kon het niet laten om even een klein beetje te lachen terwijl hij naar haar keek en zij terug naar hem. Even viel er een kleine stilte, maar Mabel vond hem niet echt ongemakkelijk of zoiets. "Lekker gezellig.." Lachte ze zachtjes om de stilte iets te verbreken, terwijl ze een pluk haar achter haar oor deed. Eigenlijk hadden ze een rondleiding te doen maar Mabel vond het ook wel prima om nu even hier te zitten met Louis en gewoon met hem te praten en hem wat beter te leren kennen. Ze was nieuwsgierig naar wie hij was als persoon en natuurlijk kon ze het ook niet laten om zich af te vragen waarom hij hier precies zat maar ze zou niet zomaar met de deur in huis vallen en dat meteen aan hem vragen. Dat zou het gesprek waarschijnlijk alleen maar raar maken en dat had Mabel liever niet. "Dus.." Begon ze zachtjes en keek even naar beneden naar haar handen die in het midden van haar kleermakerszit lagen. "..Vertel me eens iets over jezelf." Ging ze verder en ze keek weer op naar Louis. Hopelijk zou hij haar wat interessante dingen over hemzelf vertellen maar daar ging ze eigenlijk niet van uit. Als Louis het aan haar zou vragen zou ze ook niet meteen al haar geheimen en dingen op tafel gooien, vooral omdat ze eigenlijk nog onbekenden van elkaar waren.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Louis was blij dat Mabel de rondleiding ging doen in plaats van haar vader. Niet dat hij iets tegen haar vader had, Louis kende de man immers niet, maar hij kende haar inmiddels wel al. Hij kon niet precies zeggen waarom, maar hij voelde zich op zijn gemak bij haar. Misschien kwam het omdat het hier zo rustig was, dat had hij op zijn eerdere woonplek niet gehad. Overal waar hij kwam, was er lawaai. Mensen die tegen hem praten of kinderen die aan het spelen waren. Het waren geen geluiden die hem irriteerden, maar op deze plek had je ze niet. Het was hier rustig. Louis had het gevoel dat dat niet lang zou duren. Het was immers een bed - and breakfast. Er liepen hier mensen binnen en buiten. Het was waarschijnlijk een uitzondering dat er een stilte hing, maar Louis genoot er desalniettemin van. Hij zou het waarschijnlijk niet al te veel meer tegenkomen en moest er dus van genieten wanneer het kon.
Louis keek op wanneer hij Mabel's stem hoorde. Hoewel ze een erg rustgevende stem had, was Louis toch lichtjes geschrokken. Hij knikte zachtjes zijn hoofd wanneer ze dat zei. "Ja, hij is zoals een broer voor me." Vertelde hij, waarna hij zijn schouders lichtjes ophaalde, zodat het leek alsof het eigenlijk niet zoveel betekende, al betekende Lucas net alles voor Louis. Louis moest zachtjes lachen toen ze zei dat ze het lief vond dat hij een foto van hem had. Voor hem had het iets normaal geleken, aangezien hij de foto al eeuwen had, maar anderen hadden het altijd speciaal gevonden. Zeker door de dingen die hij deed. Louis hield zich niet aan de regels en verbrak er zoveel hij maar kon en daardoor vonden mensen het altijd raar dat hij een totaal ander karakter had. Soms deed hij wel eens gemeen, maar Louis kon niet zeggen wanneer hij voor de laatste keer opzettelijk onvriendelijk tegen iemand was geweest. Hij probeerde altijd te zorgen dat hij vriendelijk was en dat zorgde er dan ook voor dat de meeste mensen hem leuk vonden of hem toch alleszins konden waarderen. Dat had er ook voor gezorgd dat hij hier zat in de plaats van in één of andere cel. De rechter had gedacht dat wat hij had gedaan een vergissing was geweest en was daardoor zo mild geweest. Louis moest toegeven dat ook wel door de sociaal werkster en zijn advocate kwam, maar zelfs zij hadden gezegd dat zijn goede gedrag een enorme hulp was geweest. In tegenstelling tot zijn karakter, waren zijn acties niet zo vriendelijk. Zelf kon hij ook wel zien dat ze niet goed waren en dat hij het misschien zelfs verdiende om naar de gevangenis te gaan, maar Louis had zijn redenen gehad. Hij moest immers toch iets doen om de aandacht van zijn vader te trekken. Als hij niets verkeerd zou doen, hoe moest zijn vader dan bezorgd over hem raken? Maar Louis was ten einde raad. Zijn laatste actie was groot geweest en toch was zijn vader niet komen opdagen. Louis begon zich af te vragen wat hij dan wel zou moeten doen om ervoor te zorgen dat zijn vader hem een klein beetje aandacht gaf. Gewoon genoeg om ie tegen hem te kunnen praten of hem zelfs maar te zien.
De stilte die voor even in de kamer hing, stoorde Louis niet. Hij had niet zo vaak stiltes en was dan ook blij wanneer er eens geen mensen aan het praten waren. Louis kreeg een kleine glimlach op zijn gezicht toen hij haar woorden hoorde. Louis deed enkele seconden zijn ogen dicht, maar opende die al snel weer toen hij Mabel hoorde vragen om iets over hemzelf te vertellen. Hij wist niet echt wat hij haar moest vertellen. Hij wist immers wel enkele dingen over zichzelf, maar wou hij ook dat zij die wist? Hij bleef enkele seconden stil om na te denken over wat hij kon zeggen, maar besloot al snel om gewoon te basisdingen te vertellen. "Wel... Ik heet dus Louis Blackthorn en ik ben 18 jaar." Louis bleef even stil, maar ging al snel weer verder met vertellen. "Voor ik naar hier kwam woonde ik bij de ouders van Lucas en voor moest je het nog niet weten, ik ben geschorst van school." Het was niet bepaald iets waar hij trots op was, maar het was wel de waarheid en Mabel zou het sowieso te weten zijn gekomen of het nu van hem was, of iemand anders. "Nu jij!" Vertelde hij haar. Louis was ook nieuwsgierig geworden nar haar. Waarschijnlijk had ze niet zo'n spannend levensverhaal als hem, maar je weet nooit. Wie weet wat ze allemaal te verbergen had. Hij was misschien wel niet de enige met geheimen, al zou hij die van haar niet meteen te weten komen. Hij was immers ook niet van plan om de zijn te vertellen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Aandachtig luisterde Mabel naar wat Louis te zeggen had over zichzelf. Hij was dus 18 jaar, dus hij was 1 jaar jonger dan ze zelf was. Ze zaten dus echt heel dicht bij elkaar qua leeftijd, maar een jaar verschil, misschien zelfs wel alleen maar een paar maanden. Toen hij vertelde over hoe hij hiervoor bij de ouders van Lucas woonde begreep Mabel ook meteen waarom hij wel niet zo belangrijk voor hem was. Voor welke reden dan ook Louis niet meer thuis woonde, het feit dat hij daar terecht kon betekent waarschijnlijk veel voor iemand. Als iemand je opvangt in zijn of haar huis dan moet diegene echt om je geven, al helemaal als je daar eerst woonde. Mabel hoorde wel vaak verhalen van mensen die niet thuis woonde en dan mochten ze een paar dagen bij iemand verblijven maar nog nooit eerder had ze gehoord dat iemand zo aardig was om een persoon ook echt daadwerkelijk bij hun te laten wonen. Wel vroeg Mabel af waarom Louis niet thuis woonde maar het leek haar geen slim idee om daarover door te vragen, nu nog niet althans. Sowieso als hij het daarover wou hebben dan zou hij dan vanzelf wel daarover beginnen en over doorvertellen. Aangezien ze elkaar net kende zou het nogal onbeschoft kunnen overkomen als Mabel zou doorvragen over alle kleine details van zijn leven, zelf zou ze dat ook niet fijn vinden als iemand dat bij haar zou gaan doen.
Een beetje verbaasd keek Mabel op toen Louis begon over geschorst zijn maar eigenlijk zou dat niet zo'n verbazing moeten zijn. De meesten van haar leeftijd die hier langskwamen waren altijd geschorst van school maar toch had Mabel het niet zo erg verwacht bij Louis. In haar ogen leek hij een beetje op iemand die nou niet echt heel veel problemen zou veroorzaken op school. De meer ze met hem aan het praten kwam, de moeilijker ze het vond om te begrijpen hoe hij hier terecht was gekomen. Hij kwam zo aardig en rustig over, dat had ze nog nooit eerder meegemaakt met de mensen die hier langskwamen dus Louis was sowieso anders in dat opzicht. Voor ze ook maar iets kon zeggen over het feit dat hij geschorst was kreeg ze te horen dat zij aan de beurt was met over zichzelf vertellen. Lachend rolde ze met haar ogen, dat had ze eigenlijk wel moeten zien aankomen. "Dat was te verwachten" Lacht ze en begint even na te denken. "Nouja, ik ben Mabel Brooks, ik ben 19 jaar.. Ik woon hier met mijn vader.." Begon ze te vertellen terwijl ze nog diep in gedachten was over wat ze kon vertellen. "Aangezien het alleen mij en me vader is hier is het dus wel gezellig als we klanten van het bed and breakfast hebben of mensen zoals jij.." Vertelde ze verder. "Met mensen zoals jij bedoel ik uh.. niks verkeerds hoor" Zegt ze meteen ongemakkelijk, ze bedoelde gewoon mensen die hier langskwamen om te helpen. Ook al waren de mensen die kwamen helpen niet altijd de leukste personen toch vond Mabel het altijd wel leuk om weer een nieuw gezicht te zien en hetzelfde gelde voor bij het bed and breakfast. Anders was het altijd alleen haar vader en zij en dat zou na een tijdje ook saai worden. Haar moeder had ze al heel lang niet meer gezien, ze kon haar moeder zelfs niet meer herinneren, ze heeft alleen verhalen gehoord van haar vader. Door die verhalen heeft ze de moeite ook niet meer gedaan om nog contact te zoeken met haar moeder, al had haar moeder het wel eens geprobeerd maar daar had Mabel niet eens tijd en energie aan verspild. "Voor de rest zou ik niet weten wat ik nog kan vertellen.." Mompelde ze terwijl ze naar de grond keek, zo interessant was ze nou ook weer niet. Misschien was het na deze introductie maar eens tijd om de rondleiding te beginnen maar eigenlijk vond ze dit leuker. Aan de andere kant, als ze de rondleiding af hadden en alles was uitgelegd dan konden ze weer samen zitten en gewoon praten, als hij dat ook wou uiteraard maar Mabel was zeker nieuwsgierig geworden naar Louis. "Misschien is het tijd om een keer te beginnen met de rondleiding en de uitleg" Stelde ze voor en kwam uit de haar kleermakerszit. Afwachtend keek ze Louis aan, zodat ze de rondleiding konden beginnen.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Louis probeerde aandachtig te luisteren toen ze wat meer over haarzelf vertelde. Mabel was negentien jaar. Een jaar ouder dan Louis, al betwijfelde hij of het ook echt een jaar was. Hij was immers over een maand jarig en dan zou hij ook negentien worden. Toen ze vertelde dat het alleen zij met haar vader was, werd Louis lichtjes nieuwsgierig. Hij had haar willen vragen of er iets met haar moeder was gebeurd, maar zij had ook het respect gehad om dat niet bij hem te doen. Dus besloot Louis dat het voor een andere keer was. Hij wou zich immers niet gaan opdringen bij een meisje dat hij nog maar amper kende. Hij wist zelf immers maar al te goed hoe snel je vertrouwen beschadigt kon worden. Er hing een kleine stilte in de kamer. Beide hadden ze niet de behoefte om verder te vertellen over hun eigen leven, al wouden ze wel allebei veel over de andere weten. Louis knikte toen ze begon over de rondleiding. Het was niet bepaald iets waar hij op had zitten wachten, maar het was beter dan hier te zitten en niets te doen, al had hij het ook wel leuk gevonden om met Mabel te praten. Iets waarvan hij hoopte dat ze het straks opnieuw konden doen.
Louis maakte zich los van het bed en belandde op zijn voeten. Hij had voor even zwarte vlekken voor zijn ogen, door zo lang neer te zitten, maar die waren al snel weer verdwenen. Het was iets wat hij vaak voorhad, zeker als hij lang neerzat, maar Louis was er al zo gewend aan geraakt, dat het niet langer een probleem voor hem was. Eenmaal de zwarte plekken verdwenen waren en hij zijn evenwicht helemaal had gevonden, verliet hij de kamer. Hij worp er nog een laatste blik in, maar wachtte dan in de gang op Mabel. Louis moest plots terugdenken aan wat hij had gedaan om hier te komen. Het was niet bepaald zijn bedoeling geweest om precies naar hier te komen, maar het was beter dan de gevangenis, vertelde hij zichzelf. Nog steeds denkend aan wat hij had gedaan, kijkt hij even naar zijn hand. Er zat een kleine brandwonde op, bijna onopmerkbaar, maar Louis kon het zien. Hij was immers degene die het had veroorzaakt. Samen met Lucas, ze deden immers alle samen, waren ze naar de school gegaan. Het was al negen uur, alle leerkrachten waren al lang vertrokken en de school was verlaten, op hen twee en wat vrienden na. Louis had het ingenieuze idee gekregen om te gaan drinken en niet gewoon ergens, maar op school. Iedereen was er vrij snel mee akkoord gegaan en daarom zaten ze op het grasveld met flesjes bier en sterke drank. Bijna iedereen was al erg zat. Louis had amper gedronken, waardoor hij waarschijnlijk de meest nuchtere van hen allemaal was. Iedereen was het al vrij snel beu geworden. Wat was er immers leuk aan iets doen, waar je niet betrapt mee kon worden. Louis had hen verteld dat ze bijna konden vertrekken. hij moest hen gewoon nog een beetje langer laten blijven en dan kon hij zijn plan uitvoeren. Louis was nooit naar de school gekomen om er gewoon te drinken, daarom had hij amper twee biertjes gedronken. Hij was ernaartoe gekomen om ze in brand te steken. Hij had een perfect plan bedacht, waardoor hij niet gepakt kon worden, maar iemand had hem verraden. Louis had de school al een tijdje geobserveerd en wist precies op welke plekken de camera's hingen, hoe hij ze moest ontwijken en welke plek het meest brandbaar was. De sportzaal, toevallig ook de plek waar geen camera's hingen, als je de juiste weg nam. Nadat iedereen was vertrokken, inclusief Lucas, was hij naar de sportzaal gegaan. Hij had camera's ontweken en ervoor gezorgd dat hij meteen kon vertrekken. Toen Hij eenmaal het vuur had aangestoken, was de deur op slot. Louis had gedacht dat hij ze had laten toevallen, dat hij een domme fout gemaakt had, maar iemand anders had ze toegedaan, dat kon gewoon niet anders. En door die gesloten deur, moest hij een andere weg nemen, waardoor hij op één van de camera's stond en gepakt werd. Uiteindelijk liet de school het lijken op een natuurlijke brand, alsof er nooit een brandstichting was geweest en was zijn moeite voor niet geweest. Louis had gehoopt in het nieuws te geraken en zo zijn vaders aandacht te trekken, maar het was de zoveelste actie die niets uitmaakte, die geen effect had gehad.
Louis schrok op uit zijn gedachten toen hij de deur van zijn kamer hoorde toevallen. Mabel was bij hem komen staan en was klaar voor de rondleiding die ze hem zou gaan geven. Louis zou zo goed opletten als hij kon tijdens de rondleiding, zo kon hij misschien plekken ontdekken die hij als een uitgang kon gebruiken. "Klaar?" Vroeg hij haar.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
In haar gedachten was Mabel al druk bezig met hoe ze het beste de rondleiding kon geven aangezien dit voor haar dus de eerste keer zou zijn. Ze was gewoon bang dat ze niet duidelijk genoeg was met uitleggen, het verkeerd zou uitleggen of gewoon iets helemaal zou vergeten en dan zou hij daardoor iets misschien niet goed doen waardoor hij problemen zou krijgen bij haar vader en dat dan terwijl het allemaal haar schuld zou zijn. Als dat zou gebeuren dan zou ze zich zo schuldig voelen want ze wist hoe haar vader kon zijn als hij boos werd, al helemaal als hij iemand eens goed wou disciplineren kon hij nogal boos en intimiderend overkomen dus als Louis dat allemaal over zich heen dan zou Mabel niet willen dat zij daar verantwoordelijk voor was, dan moest het wel iets zijn waarvoor Louis het echt zou verdienen. Mabel hield van haar vader, echt waar, maar als hij boos werd dat waren de momenten dat Mabel wou dat hij het iets rustiger aankon doen. Er waren meerdere keren geweest wanneer Mabel gewoon medelijden had met de mensen die kwamen helpen, want dan hadden ze een van zijn regels niet gevolgd of iets gedaan wat niet kon en dan kon Mabel haar vader altijd nog op haar kamer schreeuwen en te keer horen gaan. Ergens wist ze wel dat het nodig was voor die mensen zodat ze eens een keer zouden doorhebben dat ze niet onsterfelijk waren en dat ze niet boven de regels stonden. Toch vond Mabel het zielig voor hen als hij zo te keer ging, maar ze bemoeide zich er nooit mee, zij was dan ook niet degene die hier de regels maakte. Ze was altijd wel blij dat haar vader nooit zo boos werd op haar, maar Mabel had hem dan ook nooit een reden gegeven om zo boos op haar te worden. Over het algemeen was ze toch aardig braaf en luisterde ze best goed naar haar vader, natuurlijk soms niet altijd even goed als andere keren maar dat was normaal leek haar toch. Ze was dan ergens ook wel een beetje bang voor als haar vader een keer een reden zou geven om zo boos op haar te worden, waarschijnlijk zou ze dat niet aankunnen als hij zo erg tegen haar zou beginnen te schreeuwen. Dat was dan ook meteen de grootste reden dat ze de regels volgde in plaats van te doen wat ze wou doen, want ze wist als ze dat deed dat er consequenties zouden zijn. Daarom zou ze nu met de rondleiding ook haar best doen om alles zo goed mogelijk uit te leggen en alles te laten zien want ze mocht Louis eigenlijk al wel en zou het haten om haar vader tegen hem te keer zien te gaan.
Met een glimlach knikte Mabel naar Louis op zijn vraag of ze klaar was. "Zeker, volg mij maar.. dan gaan we eerst naar buiten" Zei ze voor ze de trap afging en naar beneden verdween. Eenmaal beneden in de gang wachtte ze nog even op Louis maar daarna deed ze al snel de voordeur open en liep ze naar buiten. Het weer was zeker niet verkeerd zoals het nu was, als ze de rondleiding niet zou geven aan Louis zou ze nu achter het huis gaan zitten op hun patio gaan zitten en het daar gewoon een beetje rustig aan doen met een boek of wat muziek, maar goed dat kon later ook nog wel. Dit zou niet de enige dag zijn met dit weer en waarschijnlijk werd het alleen nog maar warmer. "Achter het huis hebben we een kleine schuur.. daar zitten twee slaapkamers in" Begon Mabel met uitleggen terwijl ze om het huis heen liep. Ze bedacht zich nu pas dat het misschien net zo handig geweest was om de achterdeur te nemen maar nu liep ze hier toch al. Eenmaal voor de schuur keek ze weer naar Louis. "We kunnen dus twee mensen tegelijk opvangen, of nouja.. eigenlijk vier.." Begon ze weer met uitleggen. "Twee per kamer, dus we zijn niet heel groot maar daarom komen sommige mensen juist hier." Vertelde Mabel weer verder. Voor ze een bed and breakfast waren was de schuur altijd leeg en werd die nergens voor gebruikt maar toen wou haar vader een bed and breakfast beginnen en dat deed hij dus ook en dus had hij in de schuur twee slaapkamers gemaakt. Dat had Mabel allemaal niet meer meegemaakt maar ze had het haar vader horen zeggen dus vandaar dat ze dat wist. Achter de schuur liep een klein pad dat uiteindelijk doorliep tot een heg, om de hoek van de heg was haar vaders moestuin maar daar zou ze nu niet heen gaan. Ze keerde zich tot Louis om weer verder uitleg te geven. "Dan als de gasten willen eten 's ochtends komen ze meestal gewoon bij ons in de keuken en eetkamer en hebben we ontbijt al voor hun klaar staan." Legde Mabel uit terwijl ze terugloopt naar het huis maar deze keer richting de achterdeur. "Ontbijt staat altijd acht uur voor de mensen klaar dus je moet op tijd wakker worden om het klaar te hebben staan." Waarschuwde Mabel hem meteen. Dat kon soms nogal vermoeiend zijn maar toch waren de gasten zelf altijd vol energie om acht uur in de keuken en klaar om te eten, maar dat soort type mensen kwamen ook altijd langs op hun bed and breakfast. Het waren vaak wat oudere mensen die dan voor een paar dagen naar een plek wouden die achteraf was en niet al te druk was en dan kwamen ze vaak naar hun toe. Mabel deed de achterdeur open die erg toevallig al meteen leidde naar de keuken en eetkamer, die zaten bij hun samen in een kamer wat soms er handig kon zijn maar het had ook zeker zijn nadelen. "Dit is dus de keuken.." Glimlachte Mabel naar Louis. "Ik denk dat hier alles voor zich spreekt, daar is de koelkast, het fornuis en welk kastje voor wat is leer je automatisch vanzelf wel want dat kan ik je nu wel vertellen maar dat vergeet je toch weer.." Vertelde ze weer verder. Soms haalde Mabel het zelf nog door elkaar wat waar stond dus ze ging er niet vanuit dat als ze nu alles zou vertellen dat Louis dat nog zou onthouden ook. "Dan links van de keuken is de berging, daar staat gewoon de vriezer en nog een kast met wat spullen maar dat lijkt me ook vanzelf sprekend, en door deze deur.." Gaat ze weer vrolijk verder terwijl ze door een andere deur loopt. ".. Dan kom je op de gang waar we dus net waren.." Vertelde ze weer. "Dan daar is de woonkamer.." Ze wees naar een deur die open stond waar je nog net een gedeelte van de woonkamer kon zien. "Daar is een wc.. dus als iemand het vraagt kun je gewoon die deur aanwijzen." Vertelde ze en wees naar een andere deur. "Boven is dan dus jou kamer, die van mij en me vader, een studiekamer van me vader en een badkamer." Vertelde Mabel nog. "De badkamer is helemaal aan het einde van de gang als je links gaat als je de trap op komt." Voegde Mabel nog toe. Ze dacht dat dat alles wel was en dat ze hopelijk niks vergeten was. "Volgens mij was dat het wel, zijn er nog vragen?" Glimlachte ze naar Louis terwijl ze met haar hand door haar haren gingen. Dat was nog wel te doen, misschien kon ze wel vaker de rondleiding geven als dat haar vader zo uitkwam.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld