Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG]Falling in love with somebody else!

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Le moi:
Abigail Rose Victoria Olivia Flint - 21 years old

Gelieve niet op deze ORPG reageren.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:

Calvin Harridson // 24 years old

Een geërgerde zucht kwam over de lippen van de koningin toen ze haar blik op Calvin had gericht. Het maakte vrij weinig uit wat hij zei, het was nooit goed als het op haar aankwam. In dit geval had Calvin enkel gevraagd hoe de dat zou verlopen. Hij wist namelijk dat de toekomstige bruid van zijn broer, de kroonprins vandaag zou komen. Hij wist ook dat zijn vader, de koning, daarbij zou willen zijn. Maar hij had vandaag een slechte dag, en bleef in bed.
'Ik denk dat het voor jou geen verschil maakt, Calvin. Je snapt toch zelf wel dat je niet aanwezig hoeft te zijn?' sprak ze hem toe. Ze sprak zijn naam uit alsof ze van hem walgde. Wat ze ook deed. Calvin knikte alleen. Haar woorden deden hem vrij weinig. Het verbaasde hem inmiddels niks meer. Hij legde het servet op tafel en schoof zijn stoel naar achteren. 'Ik ben uitgegeten.' Zei hij toen toonloos, en hij liep de ontbijtzaal uit.
Calvin had geen goede band met de koninklijke familie. Hij wist dat de meesten hem wel weg wilden hebben. Calvin was namelijk de bastard van de koning. Dat zijn moeder een minnares was van de koning was al een schande, maar dat Calvin in het paleis woonde was nog veel erger. Gelukkig had hij wel een goede band met zijn vader, als enige behandelde hij zijn zoon met respect en Calvin waardeerde dat heel erg. Het deed hem dan ook enorm veel toen er geconstanteerd werd dat de koning ziek was, dodelijk ziek. Ze wisten niet hoelang hij nog had, maar dat de man achteruit ging was overduidelijk. Steeds vlaker bleef hij de dagen in bed, zelfs nu de aanstaande vrouw van de kroonprins naar het paleis kwam kon hij zijn bed niet uitkomen. Daarom besloot Calvin hem op te zoeken.
Hij liep rustig de lege hallen door richting zijn vaders vertrek. De ochtenzon scheen al fel door de glazen heen, het was een warme lentedag.
Zachtjes klopte Calvin op de deur, maar toen hij geen antwoord hoorde opende hij toch voorzichtig de deur. Hij keek naar zijn vader. Om hem heen huppelde een dienstmeisje dat hem verzorgde. Toen ze Calvin zag glimlachte ze even, maar ging daarna verder met haar werk. Voor Calvin werd er niet gebogen. Hij was het blijkbaar niet waard. Toch voelde hij dat het personeel meer respect voor hem had dan voor zijn andere familieleden. Dat kwam, omdat Calvin ze meer als gelijken behandelde, en de kroonprins bijvoorbeeld het personeel behandelde als oud vuil. Zo kon Calvin niet naar de arme mensen kijken, zo zat hij gewoon niet in elkaar.
Calvin liep naar binnen en ging op het krukje naast zijn vaders bed zitten. 'Goedemorgen,' sprak de zieke man na een poos, toen hij zijn oudste zoon naast hem zag zitten, zoals hij daar vaak zat. Calvin glimlachte even. 'Goedemorgen,' antwoorde hij zacht, waarna hij uit het raam staarde, in gedachten over hoe de komende dagen zullen lopen. Blijkbaar was hij het niet waard om voorgesteld te worden aan de toekomstige bruid van zijn broer. Toch kon hem dat weinig schelen, al was hij natuurlijk wel nieuwsgierig naar haar.
'Ben je weggestuurd uit de ontbijtzaal?' Vroeg zijn vader, hij had een ondeugende grijns op zijn gezicht, hij wist heel goed hoe Calvin in elkaar zat. 'Nee, ik ben zelf weggegaan.' Antwoorde Calvin. Hij moest zachtjes lachen. Hij had een sterke band met zijn vader, ze leken dan ook erg op elkaar. Tot nu toe was zijn vader de enige die voor hem opkwam en omdat hij het meeste macht had, had Calvin ook altijd bescherming aan hem gehad. Soms vroeg Calvin zich af hoe dat zou zijn als zijn vader er niet meer was. Hij wist dat als Chris, zijn broer, eenmaal koning was hem waarschijnlijk weg zou willen hebben. Soms dacht hij dat het beter was. Dan woonde hij niet langer bij mensen in huis die werkelijk een hekel aan hem hadden. Aan de andere kant verloor hij dan alles wat hij had. In de buitenwereld wist niemand wie hij was. Ze kenden zijn naam niet. Hij zou geen geld hebben, hij zou helemaal overnieuw moeten beginnen en dat was misschien ook niet helemaal het leven waar Calvin op zat te wachten.
Hij hoorde zijn vader hoesten. Het was een diep en pijnlijk geluid waardoor het dienstmeisje direct op hem afkwam rennen en hem een doek aangaf. Geschrokken keek Calvin op en zag het bloed dat zijn vader ophoeste. Dat kon nooit veel goeds betekenen, dacht hij. 'Zal ik meer pijnstillers voor u ophalen?' vroeg het meisje, nadat ze hem water had gegeven. De oude man schudde zijn hoofd. 'Nee, dat is niet nodig.' Zei hij koppig, al was zijn hoofd rood aangelopen van de zware hoest en cirkelden er donkere kringen onder zijn ogen. 'Misschien kunt u beter wat rust nemen, ik vermaak me wel vandaag.' Opperde Calvin. Uit eindelijk stemde zijn vader daarmee in en Calvin verliet de kamer. Misschien kon hij later op de dag nog langskomen om te zien hoe het met hem ging, maar voor nu moest hij een andere plek zoeken om zijn tijd door te brengen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail had enorm opgekeken tegen de dag die zojuist was aangebroken. Het was de dag waarop Abigail naar het paleis zou vertrekken. De koning was ernstig ziek geworden en de geruchten waren dat hij er niet van zal genezen. Hierdoor was de kroonprins, Cris genoodzaakt geweest te trouwen, zodat hij zijn vader op kon volgen, mocht de koning zijn ziekte daadwerkelijk niet overleven. En daar kwam het blonde meisje om de hoek kijken. Ze was onderdeel van een van de rijkste families van het rijk, wat er voor zorgde dat ze een goede kans had om de kroonprins te trouwen. Om heel eerlijk te zijn, was ze hier enorm op tegen geweest, maar ze wilde de eer van haar ouders ook niet schaden. Ze had de blik op het gezicht van haar vader gezien. Zo trots had ze hem nog nooit gezien. Ze had hem sowieso niet kunnen vertellen dat ze niet met de kroonprins wilde trouwen? En waarom zou ze ook? Haar ouders hadden haar waarschijnlijk voor gek verklaard als ze er eerlijk voor uit was gekomen. Wie wilde er dan ook niet trouwen met de kroonprins van het rijk? De titel van koningin kwam uiteindelijk op haar naam te staan. Er waren waarschijnlijk honderden meisjes die veel liever in haar schoenen hadden willen staan, maar zij wilde er het liefst zo ver mogelijk van vluchten. De kroonprins was een aantrekkelijke verschijning, dat wist het jonge meisje ook heel goed, maar er gingen over hem ook genoeg geruchten rond. Hij was anders dan zijn vader, de koning. Hij stond bekend als een arrogante jongen, die deed waar hij zin in had. Zo wist ze dat hij ook dingen met zijn hofdames deed, die als prins eigenlijk niet hoorde te doen. Maar daar werd eigenlijk bijna niet over gesproken. Daarbij geloofde ze er heilig in dat gedwongen huwelijken sowieso gedoemd waren om te mislukken. Hoe hoog je status dan ook mocht worden. Het respect dat men erbij zou winnen zou er niets bij voorstellen. Het meisje geloofde immers nog in ware liefde. Natuurlijk had ze de jonge prins al een aantal keren mogen ontmoeten, maar echt kennen deed ze hem nog niet. Daarbij wist ze wel al voldoende om te weten dat ze geen aantrekkingskracht voelde. Er was niets. Ze wist dan ook dat ze nooit echt van hem kon houden. Waarschijnlijk ging ze zich doodongelukkig voelen, maar de teleurstelling die ze haar ouders zou brengen als ze dit niet zou doen, woog voor haar zwaarder dan haar eigen geluk. Zo'n persoon was het meisje dan weer wel. Ze zette de behoeften van anderen altijd boven die van haarzelf. Je hoorde haar nooit klagen en deed netjes wat er van haar gevraagd werd. Zo ook nu met het huwelijk dat er aan zat te komen.
Haar hoofd hield ze een klein beetje schuin, terwijl ze naar haar ontbijt voor haar staarde. Ze had nog geen hap door haar keel kunnen krijgen. Ergens voelde het meisje zich toch zenuwachtig. Ze wilde het niet verpesten, ook al deed ze dit voornamelijk om haar ouders tevreden te stellen. Zachtjes beet het blonde meisje op haar lip en kon Abigail het niet laten om kort te zuchten. Al had ze dat beter niet kunnen doen, want dit bleef niet onopgemerkt. "Gaat het wel goed, meisje? Je bent zo stil deze morgen en je hebt nog geen hap van je ontbijt naar binnen gewerkt" wist haar vader uit te brengen. Abigail dwong zichzelf te glimlachen, ook al was het niet helemaal gemeend. "Jawel, het gaat. Ik ben alleen een klein beetje nerveus"antwoordde ze. Het was niet helemaal gelogen, aangezien de zenuwen dergelijk aanwezig waren, maar ze kon moeilijk zeggen dat ze er totaal geen zin in had. Toch begreep ze waar haar vader vandaan kwam. Abigail was een aanwezig persoon. Niet in het opzicht dat ze alle aandacht op zich gevestigd moest hebben, maar eerder dat ze haar best deed om mensen te leren kennen. Ze was een prater geweest. Vond het leuk om nieuwe contacten te leggen en kon je de oren van je kop af kletsen. "Probeer wel wat te eten alsjeblieft. Het is nog een lange weg naar het paleis" was het volgende wat zijn mond kwam. Ze knikte. "Natuurlijk vader" antwoordde het meisje en nam vervolgens een eerste hap van haar ontbijt. Hoewel het heerlijk smaakte, had ze al moeite om de helft van haar bord leeg te eten. Niet veel later legde ze dan ook haar bestek voor zich en schoof ze haar bord van zich af. "Ik heb genoeg gegeten" bracht ze uit. "Dan lijkt het mij een goed moment om te vertrekken. Zo zullen we ook op tijd arriveren bij het paleis" zei mijn vader.
Niet veel later zat het drietal, haar vader, moeder en Abigail zelf, in de koets die hen naar het paleis. Abigail was hun enige dochter, wat er voor zorgde dat ze vaak genoeg kreeg wat haar hart begeerde. Het had haar niet arrogant gemaakt. Abigail was meer het bescheiden type. Ze hield men liever tevreden dan dat ze vijanden maakte, wat er ook voor gezorgd had dat ze in deze situatie terecht was gekomen. Ze zou haar familie tot schande maken als ze het aanbod had geweigerd. Ze had immers geen keus gehad. Ze kon geen nee zeggen, dat wist het meisje heel goed. Toch had ze liever gezien dat één van de vele andere meisjes haar last over zou nemen.
Uiteindelijk zette ze die gedachten van zich af. Negatief denken bracht haar echter ook nergens. Het zou de huidige situatie niet veranderen. Het enige wat ze kon doen, was het aangaan en er beste van maken. Voor zo ver dit zou gaan tenminste. Het enige voordeel was dat de rit richting het paleis altijd even duurde. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze het paleis zou betreden, hoewel het wel de eerste keer was dat ze het zou betreden en er nooit meer weg zou gaan. Het werd haar toekomstige huis. Het huis waar haar kinderen op zouden groeien en het huis waar ze in zou sterven. De gedachten vulden haar hoofd steeds vaker. Het zou haar realiteit worden.
De blik van het meisje gleed uiteindelijk naar haar moeder. Ze hadden de afgelopen weken flink geoefend op hoe ze zou moeten gedragen tijdens het verblijf in het paleis. Het was de bedoeling om de prins eerst beter te leren kennen, voor ze daadwerkelijk in het huwelijk zouden stappen. Daarbij was het belangrijk om een goede eerste indruk achter te laten en daar had haar moeder vooral op gehamerd. En dat was precies wat ze nu moest toe gaan passen, aangezien ze het paleis in de verte zag verschijnen. Een teken dat ze er toch al weer bijna waren. Ze haalde een keer diep adem, voor ze haar blik toch weer op iets anders wist te richten. Ze had afscheid genomen van haar normale leven en had zich ingesteld op het leven dat voor haar lag. Ze was klaar in hoeverre ze hier klaar voor kon zijn. Of ze dit nu met tegenzin deed of niet.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Zodra Calvin weer bij de trappen was de de twee verdiepingen van elkaar scheidde, hoorde hij een bekende stem in de gang. Het was de stem van Chris, die hij uit duizenden zou herkennen. Hij hoorde Chris praten met een van de hofdames, dat kon hij horen door de manier van praten en door het vrouwelijke gegiechel. Iedereen wist hoe Chris was. Zodra hij iemand in oog had, zorgde hij er wel voor dat hij de nodige aandacht kreeg van de hofdames. Calvin had ten eerste nooit helemaal begrepen waarom zijn broer zo deed, het was slecht voor zijn reputatie maar dat leek hem niks te kunnen schelen. Daarnaast begreep Calvin ook niet helemaal waarom iedereen zo inging op Chris zijn verleidingen, wetend dat niemand speciaal genoeg voor hem was en hij na een dag of twee klaar met haar zou zijn. Waarschijnlijk wilde iedereen gewoon aandacht van de kroonprins, met de hoop zijn hart te verleiden omdat hij op een dag koning zou worden. En die dag kwam steeds dichterbij...
'Je weet dat ik vandaag geen tijd heb, Elena, misschien morgen weer.' Chris zuchtte, hij klonk geërgerd. Calvin liep de trappen af en zag dat het meisje, die Elena bleek te heten teleurgesteld was. Ze had haar hand op zijn bovenlichaam gevestigd en keek hem verdrietig aan. 'Ook niet vanavond...' smeekte ze hem. Chris schudde zijn hoofd en haalde haar hand van zijn lichaam af. 'Nee, ook niet. Ik zoek je zelf wel weer op.' Zei hij, waarna hij het gesprek afkapte toen hij zag dat Calvin de trap af kwam lopen. 'Calvin...' zei hij lichtverbaasd, al verscheen er daarna een vieze glimlach op zijn gezicht. Calvin had heus wel door dat zelfs Chris hem liever niet zag. Elena glimlachte even naar hem, al wist Calvin ook wel dat dat niet helemaal gemeend was. Iedereen leek te weten hoe zich te gedragen bij de bastard, dat allemaal als respect naar de koningin toe, en haar wettelijke kinderen. Het gekke was, dat als Chris zo door ging hij zelf ook bastard kinderen zou verwekken. En zou hij zijn eigen kinderen op dezelfde manier kunnen behandelen als Calvin? Vast niet. Toch was het iets waar Calvin zich niet druk om maakte, wat Chris deed was zijn eigen zaak. Dat de roddels die over hem rondgingen ook bij zijn toekomstige bruid terecht zouden komen, was ook zijn eigen zaak. Want Calvin twijfelde er niet over dat dat zou gebeuren. Roddels ging en snel in het koningshuis, dat de kroonprins roekeloos was en deed waar hij zin in had liet hij zelf al duidelijk blijken.
'Wat ben jij van plan te doen vandaag?' Vroeg Chris aan hem, terwijl hij zijn hand op Calvin zijn schouder legde. Calvin kwam tot stilstand en keek hem geïrriteerd aan, hij wist wel dat het niets vriendschappelijks was. 'Maakt het uit?' Beet hij van zich af, waarna hij de hand van zijn schouder haalde. Chris sloeg zijn armen over elkaar. 'Wel, ja. Ik heb namelijk geen behoefte aan jou en je bijzijn zou de ontmoeting met mijn bruid verpesten.' Hoewel het harde woorden waren deed het Calvin niks meer. Dit was waar hij mee was opgegroeid, hij was de lelijke opmerkingen van zijn broer gewend. 'Daar heb je mij ook niet voor nodig. Dat doe je zelf namelijk al.' Antwoordde Calvin, en zonder nog wat te zeggen liep hij van Chris weg. Achter hem hoorde hij dat Chris overduidelijk niet tevreden was met dat antwoord, waarop Calvin op zijn beurt zachtjes moest lachen. Met Chris had hij helemaal geen band. Chris verachtte hem en dat maakte hij op elk mogelijk moment duidelijk. Waar Calvin dat aan te danken had wist hij niet. De haat die er voor hem was, was ontstaan doordat de koning een minnares had gehad. Talloze, als hij de verhalen moest geloven. Toch was Calvin de enige bastard van de koning die hij erkend had, waardoor hij toch in het paleis mocht blijven wonen. De koningin gaf de schuld van het mispel van haar man aan Calvin, ze haatte de jongen en dat had ze gedaan vanaf jonge leeftijd. Toch had ze hem nooit iets aangedaan, wetend dat ten eerste iedereen in het kasteel zou weten dat zij het was. En ten tweede zou haar man het haar nooit vergeven, te zien aan de band die de koning met Calvin had. En dat deed de koningin alleen maar nog meer haat oproepen voor de jongen. Ze leek er alles aan te doen om hem het leven zuur te maken en had dit overgebracht op háár oudste zoon, de kroonprins. Chris was slechts twee jaar jonger dan Calvin, al gedroeg hij zich alsof hij nog jonger was dan dat.
Gelukkig had Calvin een beter band met zijn zusjes, Elia en Sophie. Zij waren misschien wel te jong om de haat te begrijpen, en Calvin was altijd aardig voor hun geweest waardoor ze ook altijd aardig terug hadden gedaan. Hij gaf dan ook meer om hun dan om Chris, maar hij wist niet voor hoelang dat zou duren. Als zijn vader er niet meer was zou alles anders worden en als Elia en Sophie oud genoeg waren zullen ze zich misschien net zo tegen hem keren als Chris had gedaan.
Automatisch vond Calvin zijn weg richting de stallen hoewel hij in gedachten was over de middag. Hij had de toekomstige bruid van Chris niet ontmoet al had hij wel over haar gehoord. Abigail, heette ze. Ze was een bloedmooi meisje, nog jong, maar doordat ze uit een van de rijkste en machtigste families kwam was zij de geschikte bruid geweest voor Chris. Calvin wist niet of ze blij was dat ze zou trouwen met de prins. Hoewel sommige hofdames of meisjes uit het land hun best deden om maar een beetje aandacht van de prins te krijgen, wilden sommigen niks van hem weten. Calvin kende Abigail niet, hij had haar nooit gesproken. Als ze net zo was als Chris zelf, dan was ze misschien ook niet het persoon waar hij iets mee te maken wilde hebben. Het was sowieso beter om zich hier buiten te houden, hij had immers al duidelijk gemerkt dat ze hem er vandaag ook niet bij wilden hebben. Toch wilde hij geen vooroordelen hebben, en als hij de kans zou hebben zou hij zich heus wel aan haar voorstellen. Wie weet bleek ze heel aardig te zijn, dan was er ook niks aan de hand, bedacht hij.
Calvin vond zijn plek in de stallen waar hij rust vond door de aanwezige stalknechten te helpen. Hij hielp mee om de paarden die op stal stonden naar de wei te brengen en waagde zich tevens over het mesten van de stallen. Het was geen klus voor een prins, maar Calvin telde dan ook niet helemaal mee als prins. En hoewel het niet iets was wat hij hoefde te doen, vond hij het niet erg. Toen ze klaar waren liep Calvin naar de weilanden waar hij over het hek heen leunde. Het was zomer, de temperatuur was warm genoeg buiten en hij vond het fijn om buiten te zijn. Daar kon hij ten minste zichzelf zonder dat hij commentaar kreeg of opmerkingen naar zijn hoofd kreeg geslingerd. Dat was sowieso minder in het bijzijn van de koning, maar nu hij steeds vaker op bed bleef moest Calvin zichzelf staande houden. Gelukkig was hij erg sterk en deden de opmerkingen hem nog maar weinig, hij was dat immers gewend en hij wist welke intentie erachter zat. Ze wilden hem breken en ze wilden hem weg hebben, maar dat liet hij niet zomaar gebeuren. Calvin stond daarboven.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail kon het niet laten om een zachte zucht over haar lippen een te laten rollen, terwijl ze het koninklijk paleis naderde. Ze had gehoopt dat haar vader uit zichzelf van gedachten zou veranderen. Dat hij in zou zijn aan wie zijn dochter nu precies verloofd was. Abigail was altijd het oogappeltje van haar vader geweest. Hij had het beste met haar voor en wilde haar dan ook kosten wat het kost beschermen tegen dingen die haar pijn konden doen. Daarom begreep het meisje ook niet waarom hij niet in zag hoe slecht de kroonprins wel niet voor haar was. De enkele keren dat ze met hem had mogen spreken had hij haar voornamelijk het bed in willen praten. Lukte dit niet, ging hij wel weer door naar een ander slachtoffer. Chris leek haar dan ook niet het type dat zich aan één persoon zou binden. Ze ging er vanuit dat de jongen, ondanks ze getrouwd waren, nog steeds zou doen waar hij zelf in had, zonder rekening te houden met zijn bruid. Het was niet het huwelijk waar zij in vast zou willen zitten. Abigail was het tegenovergestelde van de jongen waar ze mee zou moeten trouwen. Abigail geloofde in echte liefde. Liefde op het eerste gezicht. Je kon de aantrekkingskracht al voelen bij de eerste ontmoeting. Abigail was een loyaal type. Haar partner zou ze nooit willen kwetsen. Geen pijn willen doen en ze zou haar partner met respect blijven behandelen. Ze zou ook altijd zijn kant kiezen en hem steunen in de keuzes die hij zou maken. Ze wist dat dat het juiste was om te doen. Dat maakte je een goede vrouw. Al wist ze dat ze niet gelukkig zou zijn met dit huwelijk. De kwaliteiten die zij zelf te bieden had, zocht ze zelf ook in haar toekomstige man en ze betwijfelde het of ze deze ook zou vinden in haar man. In tegenstelling tot haar ouders. Haar ouders waren juist door het dolle heen op het moment dat zij het goede nieuws mochten ontvangen. Abigail wist ook heel goed dat er meerdere jonge meisjes kans maakte op de hand van de kroonprins en het feit dat juist zij uitgekozen was om te trouwen met de kroonprins, maakte haar ouders alleen maar trots. Haar vader had Chris dan ook heel hoog zitten. Geen slecht woord zou er uit zijn mond komen over haar verloofde. Iets wat het meisje toch heel gek vond. Het was algemeen bekend dat zijn reputatie niet al te goed was. Of waren de andere meisjes dan toch zo naïef om te denken dat ze hem konden veranderen? Dat hij als een blok voor een van de meiden zou vallen en plotseling zijn leven voor hen zou veranderen. Daar geloofde Abigail niet in. Een persoon was nu eenmaal hoe diegene was. Het zat in zijn aard om met meerdere vrouwen het bed te delen en ze verwachtte ook niet dat dit zou veranderen. Om eerlijk te zijn walgde ze ervan. Het idee dat ze met zo'n persoon de rest van haar leven door moest brengen, maakte het er niet beter op.
"Niet nerveus zijn meisje. We weten dat het moeilijk is. Je hebt je hele leven bij ons in huis gewoond en bent het niet gewend om ons achter te laten. Maar er is niets beter dan terecht komen in het paleis. Voor je het weet zijn Chris en jij getrouwd, zullen jullie heersen over het rijk en zullen jullie samen kinderen kijken. Je hebt het dan te druk om aan ons te denken"zei haar vader met een trotse toon in haar stem. Hij ging er waarschijnlijk vanuit dat het meisje behoorlijk nerveus zou zijn voor haar aankomst in het paleis en hoe het vanaf vandaag zou gaan. Hoe kon het ook? Ze had de de weg hier naar toe nog geen woord gezegd. Niets was minder waar. Het liefst liet ze de koets omdraaien, zodat ze weer terug naar huis kon.Toch wist ze dat ze er maar het beste van moest maken. Haar ouders teleurstellen kon het meisje al helemaal niet. Dan zou ze nog liever zelf ongelukkig zijn. Zolang haar ouders maar trots op haar konden zijn. Dan was er niets aan de hand. Daar zou zich dan ook richten. Op het feit dat haar ouders trots op haar waren. Er kon dan niets meer mis gaan. Ze glimlachte dan ook naar haar vader en deed alsof ze zijn woorden ten harte nam, hoewel hij er niet verder naast had kunnen zitten. "Dank u, vader. Ik ben inderdaad nerveus. Ik hoop dat alles goed gaat. Dat er een klik is tussen mij en de kroonprins. Ik hoop dat ik ook een goede band kan onderhouden met zijn zussen en met zijn ouders, zodat ik goed opgenomen zal worden in de familie. Ik zal u niet teleurstellen" zei het meisje uiteindelijk tegen haar vader. Ieder woord was er van gelogen. Nou, niet ieder woord. Ze zou haar respect tonen naar de koning, voor zolang de man nog te leven had, naar de koningin en naar zijn zusjes. Abigail wist dat de koning nog een zoon had. De bastard beter gezegd. Hij was de zoon van de koning en zijn minnares. Ze wist dat ze hem niet mocht noemen, omdat dat geen respect zou tonen naar de koningin, dus had ze het ook niet gedaan. Al wist ze wel dat ze hem met respect zou behandelen, net zoals de rest van de familie. Abigail was ervan overtuigd dat je niet van verhalen uit mocht gaan en dat je zelf een persoon beter moest leren kennen om een oordeel te trekken. Dat had ze altijd al gedaan en dat zou ze deze keer ook doen, mocht ze er de kans voor krijgen. Ergens had ze het idee dat de koninklijke familie haar zo ver mogelijk bij de basterd vandaan wilden houden.
Ze werd uit haar gedachten gehaald op het moment dat de koets plotseling tot stilstand kwam. Ze keek op en bedacht zich dat ze inmiddels gearriveerd waren. Geduldig wachtte ze tot het portier voor zowel haar ouders, als voor haar open werd gedaan. Lang hoefde het drietal niet te wachten. De deur van de koets werd binnen enkele seconden open gedaan en het trapje werd uitgeklapt, zodat het uitstappen wat gemakkelijk zou gaan. Uit respect liet ze haar ouders als eerst uitstappen, voor het meisje hun voorbeeld volgde. Ze werd geholpen door een van de bediendes, die ze vervolgens ook bedankte. Het was niet gebruikelijk om iemand van een lagere stand op die manier te behandelen, maar wat dat betreft kon ze dan toch goed ingaan tegen het gebruikelijke. Haar blik gleed over het terrein heen. De schoonheid van het paleis en haar omgeving, verbaasde haar nog steeds, ondanks het feit dat ze hier al een aantal keer was geweest. Het deed haar voor de eerste keer oprecht glimlachen, sinds de reis hier naar toe.
Haar blik gleed uiteindelijk naar de groep mensen die op haar stonden te wachten, waardoor haar glimlach toch iets wat verzwakte. Het was niet meer oprecht. Het waren de koningin, de kroonprins en de twee prinsessen. Zowel de koning als de bastard waren niet aanwezig. De koning was waarschijnlijk te ziek, daar ging het meisje vanuit tenminste, en de aanwezigheid van de bastard was waarschijnlijk niet gewenst. Haar blik gleed naar haar vader, die voor zowel haar moeder als Abigail zelf uit liep om de groep met mensen hartelijk te begroeten. Ze volgde zijn voorbeeld en begroette de koningin en de twee prinsessen, tot ze tenslotte voor haar verloofde stond. Het was een aantrekkelijke jongeman, maar ze voelde zich niet tot hem aangetrokken. Toch glimlachte ze naar hem en maakte een lichte buiging als een teken van respect. "Het is een eer om u weer te zien, uwe majesteit" sprak het meisje uit. Hoewel de twee inmiddels verloofd waren, was het nog wel de manier waarop ze tegen hem moest spreken. Ergens had ze nog de hoop dat dit een nachtmerrie was. Een nachtmerrie waar ze ieder moment van kon ontwaken. En ze hoopte dat dat moment zo snel mogelijk zou komen, hoewel ze heel goed wist dat dat moment er nooit zou komen.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:

POV Chris

Met zware passen liep de kroonprins het paleis door. Zenuwachtig was hij niet, voor de ontmoeting met zijn toekomstige bruid. Hij had het meisje vaker ontmoet. Toch was het dit keer anders. Ze kwam nu voor goed in het paleis wonen. Ook daar was hij niet nerveus voor, al zou het veel veranderen voor het leven dat Chris nu had. Chris deed vooral waar hij zin in had en wat dat met anderen deed kon hem niks schelen. Hij was de kroonprins. Hij zou gebruiken maken van die titel en van de macht dat het met zich mee bracht. Ook vond hij, dat hij er goed uitzach voor een jongen van zijn leeftijd. Dat was ook zo. Het zorgde ervoor dat de meeste hofdames voor een blok als hem vielen zodra hij ze maar een beetje aandacht gaf. En Chris maakte op zijn beurt daar natuurlijk gebruik van. Toch besefte hij zich dat dit niet meer zou kunnen zodra hij getrouwd was. De bruiloft was over enkele weken. Het benauwde gevoel dat het met zich meebracht hield hem soms tot diep in de nacht wakker. Hij wilde helemaal niet trouwen. Abigail was een lief meisje, en hij zou liegen als hij zei dat hij haar niet aantrekkelijk vond, maar hij wist niet of hij zich wel met een persoon kon binden. Verliefde gevoelens had hij nooit gehad. Hij wist zeker dat dat ook zo zou zijn bij Abigail.
Ergens had hij wel gemerkt dat Abigail ook niet helemaal op dit huwelijk zat te wachten. Ze wist dat ze uit een van de rijkste gezinnen van het land kwam. Dit huwelijk zou vooral haar familienaam nog groter maken wat haar vader dan weer veel macht gaf. Maar Chris was haar type niet. Hij had al wel eens geprobeerd haar te verleiden op zijn manier, maar tevergeefs. Pech voor haar dat ik haar toch wel zou krijgen aan het eind, dacht hij, want hoe Abigail zich voelde kon hem ook weinig schelen.
Chris was een verwende jongen en dat was iets wat hij van jongs af aan van zijn moeder had meegekregen. Hij was haar eerste kind en ze wilde hem alles geven om hem maar gelukkig te maken. Gelukkiger dan Calvin was. Want de haat die de koningin voor de bastard had was altijd hetzelfde geweest. Calvin was snel tevreden. Hij had een vrij makkelijke jeugd gehad, afgezien van de manier hoe de koningin en Chris met hem omgingen. Hij had nooit zoveel als dat Chris had, maar toch leek hij zich altijd gelukkiger te voelen, beter in zijn vel te zitten. Iets wat de koningin hem nog meer deed haten. Dat verdiende de bastard namelijk niet, vond ze.
Chris keek op dezelfde manier naar zijn bastard broer. Het was overigens ook niet eerlijk dat zijn vader meer aandacht had voor hem dan voor Chris. En overal waar Calvin goed in was, leek Chris in te falen. Zwaardvechten, boogschutten, paardrijden, Calvin leek overal goed in te zijn. Chris was dat niet. Waar hij dan wel weer goed in was, was zijn zin krijgen. En daarbij hoorde onder andere dat hij ieder meisje kon krijgen dat hij maar wilde. Iets wat Calvin niet had. Iets wat Calvin tevens niet eens wilde.
Het was alsof Chris altijd in strijd was met zijn broer om dingen beter te doen, meer van te hebben, meer aandacht te krijgen. Maar het was een eenzijdige strijd, Calvin gaf er niks om.

'Het is jammer dat je vader er niet bij kon zijn vandaag. Wellicht zou hij zich vanavond kunnen aansluiten bij het diner.' Hoorde hij zijn moeder zeggen. Ze leek duidelijk teleurgesteld, al was de liefde tussen het koningspaar al jaren ver te zoeken. 'Ja, misschien...' antwoorde Chris eentonig. Ze liepen richting de voordeur waar ze Abigail en haar ouders zouden ontvangen, een berichtgever had al laten weten dat de koets er aankwam. Achter Chris en de koningin huppelden zijn zusjes Elia en Sophie. Ze waren blij voor hun broer dat hij ging trouwen, want dat betekende dat er natuurlijk een groot feest aankwam. Natuurlijk zou Abigail in het middelpunt staan, maar de tweeling fantaseerde al breed over wat voor jurk ze zouden dragen. De tweeling droeg vaak gematche kleding, gewoon omdat ze dat leuk vonden. Ze leken ook erg op elkaar. Elia en Sophie waren overal samen te vinden, de prinsessen deelden zelfs een kamer.
'Hmm, Chris, denk je dat Abigail met ons bij de veulentjes wil kijken vandaag?' Vroeg Elia. Het was voorjaar, enkele veulentjes waren geboren en het was een vreugde om ze rond te zien huppelen in het weiland. 'Waarschijnlijk gaan Abigail en Chris eerst wat tijd met elkaar doorbrengen, Elia. Verheug je maar nergens op.' De koningin had geantwoord voordat Chris zelf wat had kunnen zeggen. Toch draaide hij zich om naar zijn zusjes. 'Dat kan vast wel.' Zei hij. Hoewel hij de koningin tegensprak en dat eigenlijk respectloos was tegenover zijn moeder, kon hem dat niks schelen. Zo heel veel zin had hij niet om de hele dag om Abigail heen te hangen. Ze zouden nog een heel leven samen moeten zijn. Hij was dus ook echt niet van plan om zijn hele dag alleen maar aan Abigail te besteden. Hij dacht dat hij in de avond misschien nog wel naar Elena kon. Hij was immers nog niet getrouwd, dus wie zou hem tegenhouden?

Toen het rijtuig tot stilstand kwam liepen twee bediendes erop af om de gasten te helpen met uitstappen en om de koffers over te nemen. Chris sloeg zijn handen achter zijn rug, met een strakke blik keek hij toe hoe zijn toekomstige schoonouders de koets uitstapten. De vader van Abigail was een bijzondere man, hij was enorm trots op de titel die zijn dochter zou krijgen en had het beste met Chris voor. Hij begreep echter niet helemaal waarom. Chris was zo jong dat hij op zakengebied nog geen naam had opgebouwd. Hoe kon hij zijn enige dochter zo maar weggeven aan een jongeman die hij zelf maar enkele keren had ontmoet?
Chris ontspande pas toen de familie elkaar begroet had en probeerde een glimlach op te zetten toen Abigail voor hem stond. Hij wilde ten slotte het meisje niet afschrikken. 'Welkom, schoonheid. Ik heb uitgekeken naar deze dag,' zei hij beleefd, al was dat niet de waarheid. 'Laten we gauw naar binnen gaan. Jullie zullen wel uitgeput zijn na zo'n lange reis.' Stelde hij daarna voor, en hij ging de weg voor richting de deuren.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail wist dat ze beleefd moest blijven. Zeker tegen de jongen die tegenover haar stond. Ze bleef zich daarom dwingen om naar hem te glimlachen. Hoewel het woord schoonheid haar de rillingen gaf. En niet op de goede manier, moest ze eerlijk toegeven. Zachtjes beet ze op haar lip, op het moment hij zich omdraaide en zich een weg naar de deuren baande. Al snel volgde zijn twee zusjes en de koningin zijn voorbeeld. Mijn moeder was druk in gesprek met de koningin en hield haar dan ook gezelschap op het moment dat het gezelschap zich naar binnen toe baande. Dat zorgde ervoor dat ze nog alleen met haar vader overbleef.
Een oprechte glimlach verscheen er rond haar lippen. Haar band met haar vader was uitzonderlijk goed geweest. Ze kon met de man praten en genoot van zijn gezelschap. Hij was een man dat verstand had van zaken. Iemand die geen moeilijkheid uit de weg ging en alles voor elkaar kreeg waar hij zijn zinnen op zette. Dat bewonderde ze enorm aan hem. Ze mochten dan wel een van de rijkste families van het land zijn; dat was niet altijd het geval geweest. Haar vader was een arme, simpele ziel. Geboren in een boerenfamilie. Het enige voordeel was het grote stuk land dat zij hadden. Zijn zakelijk inzicht bracht hem echter ver. Hij was getalenteerd en wist hoe hij moest onderhandelen, op zo'n manier dat hij er goed uit zou komen. Je zou kunnen zeggen dat hij zijn rijkdom vanaf de grond heeft opgebouwd. En nog steeds was hij bezig om het uit te breiden. Zijn nieuwste overwinning was zijn dochter die zou gaan trouwen met de kroonprins. Ze kon begrijpen waar zijn keuze vandaan kwam, hoewel ze er zelf niet helemaal achter stond. Haar vader zag dit als het vergroten van zijn aanzien en Abigail wist als geen ander dat hij daar soms heel erg in door kon draaien. Desondanks hield ze enorm van haar vader. Ze had respect voor hem en hem teleurstellen was in haar ogen het ergste wat ze kon doen. Dat was dan ook de reden waarom ze er niet tegenin was gegaan. De reden dat ze netjes haar mond hield en de reden waarom ze nu hier stonden. Ze zou er mee door gaan om haar vader gelukkig te maken. En daarmee ook haar moeder. Het zou haar niet gemakkelijk af gaan, maar ze zou geven wat ze kon.
Uiteindelijk voelde ze hoe haar vader haar bij haar arm pakte en haar zo richting de deuren van het paleis begeleidde. "Je maakt me een trots man, meisje. Ik weet zeker dat je de titel van koningin op een dag met respect zal dragen" zei hij met een tevreden grijns. Ergens deden zijn woorden haar goed. Het waren voor haar een bevestiging. Een bevestiging dat ze het goede deed. En daar ging het voor haar uiteindelijk om. Ze knikte, maar gaf er verder geen antwoord op. Samen liepen de twee naar binnen. Het was een prachtig gebouw. Abigail stond er nog steeds versteld van, ondanks ze hier al een aantal keer geweest was. De architectuur was prachtig en de inrichting maakte het helemaal af. Het overdonderde haar iedere keer weer. Ze vond het adembenemend mooi en ze had dan ook nooit verwacht dat ze hier daadwerkelijk zou komen wonen. Dat ze deze plek haar thuis mocht noemen. Dat was misschien nog wel een van de weinige voordelen die dit met zich mee droeg. Ze kon het dan ook niet laten om deze keer weer rond te kijken en zich te verbazen over hoe het er hier uitzag.
Toch vond ze het jammer dat ze de koning nog niet had ontmoet vandaag. Ze vond het een hele sympathieke man, al zei ze het zelf en vond het jammer dat hij zo ziek was geworden. Ze vond hem, als ze heel eerlijk mocht zijn, de meest sympathieke van de familie. Hoewel ze de bastard van de koning nog niet had leren kennen. Al was ze dat wel van plan om te doen. Je moest iedereen behandelen zoals je zelf behandeld zou willen worden. Woorden die haar moeder haar altijd mee wist te geven. Calvin was zijn naam. Als ze zich niet vergistte tenminste. Ze was benieuwd of ze hem vandaag nog tegen zou komen. Abigail was namelijk niet het type dat de gehele tijd in het gezelschap van een ander hoefde te zijn. Ze kon er ook enorm van genieten om alleen op pad te gaan. Zo kon ze zich in ieder geval ook heel goed vermaken. Ze wist dat het koninklijk paleis ook prachtige tuinen had, waar ze ook zeker naar toe wilde gaan. Misschien dat ze nog even langs de koning zou gaan, als hij echt te ziek was om zijn bed uit te komen. Puur om haar respect naar de man te uiten. Als dit toegelaten werd natuurlijk. Ze zou niets zonder toestemming doen. Ze was hier nog maar net en wist dat je het respect moest verdienen. Hoewel ze verwachte dat ze hier snel genoeg gewend zou zijn. De koningin was voor zover ze wist een sympathieke vrouw. Tegen de juiste mensen natuurlijk. De koning was een allemansvriend, maar wel heel rechtvaardig. Chirs was een persoon waar ze het liever niet over wilde hebben. De jongen bracht haar de rillingen en niet op de juiste manier. Zijn twee zusjes waren echt schatten, voor zover het blonde meisje wist. En dan had je Calvin, de nog onbekende jongen. Voor Abigail dan tenminste.
Abigail werd al gauw uit haar gedachten gehaald door haar vader die haar weer lost wist te laten. Ook hij leek nog steeds gefascineerd te zijn door het paleis en daardoor kon Abigail niets anders dan glimlachen. Het deed haar bijna vergeten dat ze hier voor altijd zou moeten blijven en daarbij haar ouders niet meer zo vaak zou zijn. Dat zou het allemaal net wat moeilijker maken. Haar ouders betekende alles voor het blonde meisje en ze gaf dan ook enorm veel om hen. Kort schudde ze haar hoofd. Ze wilde er nog niet aan denken. Dat zou het afscheid alleen nog maar moeilijker maken dan het al was. Haar blik gleed uiteindelijk naar de jongen die haar zou moeten trouwen. Chris. Ze zou hem in de komende weken beter moeten leren kennen, maar ergens vroeg het meisje zich af wat er precies te leren kennen viel. Er gingen genoeg geruchten over de jongen rond en zijn reputatie was niet al te best. Toch was ze wel benieuwd naar wat er van de geruchten nu precies waar was en wat niet. Al was ze er wel van overtuigd dat ze dat vanzelf te weten zou komen. Ook al hoefde ze haar tijd niet alleen maar met hem door te brengen, ondanks het de bedoeling was dat ze hem beter zou leren kennen. Als ze eenmaal getrouwd waren, hadden ze genoeg dagen die ze samen door zouden brengen. Dus zou het niet veel uit maken als ze niet continue samen waren. Ze hoopte er dan eigenlijk ook op om in haar eentje door het kasteel te dwalen. Uit te zoeken wat er precies te vinden was en om nog even te genieten van haar tijd alleen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld