Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG} Damnation

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Gelieve niet te reageren als lezer zijnde. Dit is een O' tussen Shinde en Varamyr.
Daarnaast kunnen vulgair taalgebruik en erotische/bloederige stukken aan bod komen. Wees daarvoor gewaarschuwd.

The only easy day was yesterday.

Belisária Chrislaine 'Chris' Ribeiro - 26 - Navy S.E.A.L.s Team 5 - Communication - Direct Action and Saving Hostages

There's a storm inside of us. A burning. A river. A drive. An unrelenting desire to push yourself harder and further than anyone could think possible. Pushing ourselves into these cold, dark corners. Where the bad things live. Where the bad things fight. We wanted that fight of the highest volume. A loud fight. The loudest, coldest, darkest, most unpleasant of the unpleasant fights.

Travkin Fyodor Bogdanov - 28 - Member of a Bogdan Gang

But the fire in your eyes has been downed with ice water and the passion in your chest has been replaced with pain and fragments of lost hope.

Account verwijderd

schreef:
Megara ‘Morte’ Cazador - Navy S.E.A.L.s Team 5 - DirectAction and Saving Hostages – 23

Tobias Gregori Bogdanov – Bogdan gang leader, Moscow – 26

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Navy S.E.A.L.s Outfit and Gear

Account verwijderd

schreef:
Tobias zat aan zijn bureau. Sinds de dreigende aanvallen afgelopen nacht, was de beveiliging opgetrokken. Zelf zat hij te kijken naar de camerabeelden die de omgeving rondom de villa weergaven. De sfeer was grimmig en er heerste onrust. De normale beveiliging was vrij simpel. Er was over het volledige domein een camerasysteem waarvan hij de live feed in zijn kantoor ontving en gecontroleerd werd door het hoofd van de beveiliging. Sowieso had hij zijn twee eigen bodyguards net zoals de andere aanwezige figuren en had elke deur die op buiten uitkwam minstens 1 bewaker. ’s Nachts werd een infrarood camerasysteem met warmtegevoeligheid gebruikt in combinatie met bewegingssensoren doorheen het huis. Elk slot had een aparte cijfercode en een apart beveiligingssysteem zodat niet met één code het hele huis betreden kon worden. Elke week werden hiervoor nieuwe codes ingesteld. Op dit moment golden er verhoogde maatregelen die bij het vallen van de avond waren ingezet. In de verre parameters liepen mannen met honden rond. Ook de bewegingssensoren waren in actie. Daarnaast hadden ze sluipschutters op het dak liggen, een nieuwe en nooit eerder ingezette maatregel. In de vorige noodsituatie als deze, was alles uitgedraaid op de ontvoering van hun jongere zus. Die hadden ze niet meer terug gezien. Die zooi wou hij niet nog eens tegenkomen, zijn vader had daarin gefaald en hij wou zijn vader overstijgen.

Hun mannen die in de voormiddag waren afgeknald, hadden ze in alle stilte doen verdwijnen. Wie de daders waren was duidelijk en hij wou niet dat de politie op voorhand al op de hoogte was van de strubbelingen tussen de bendes. Dit gingen ze afhandelen op een discrete manier, zonder verdere slachtoffers aan hun kant. Ze zouden deze nacht afwachten, wat dat zou opleveren. Morgenochtend was er een spoedvergadering met de familie over welke acties ondernomen zouden worden.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Zijn zienswijze van haar beminde lichaam joeg een vlaag van pure seksuele aantrekkingskracht door hem heen. Met voorbedachte raden hield ze hem genadeloos in haar greep, hem in de verleiding gebracht door haar haren wild los te gooien en pure dominantie en verlangens naar seks te laten blijken in haar opgezette gelaatsuitdrukking. Het was een obscene aanblik, enorm ophitsend door de pure vulgariteit ervan. Hij aarzelde om haar aan te raken, maar de kwetsbaarheid van het ogenblik hield hem terug. Zij sloeg de ogen op, verkortte de afstand tussen hun lichamen en hij helde als reactie daarop voorover. ‘’You’re making me wild,’’ bromde hij, maar net voor zijn mond de hare sloot, lachte ze van genot en fluisterde ze: ‘Take me.'' In een negatie van impulsiviteit, mede veroorzaakt door zijn ongeduld, plantte hij ruw zijn lippen op de hare. Zijn besef van de werkelijkheid was in het moment verloren gegaan. Hij had spoorslags enkel oog voor haar, de dingen om hem heen deden er niet meer aan toe. Geheel onvoorzichtig duwde hij haar tegen de cadmiumrode wand aan. Een lichte kreun maakte ze hoorbaar onderwijl hun gezoen door. Met zwervende handen, wervende ogen, vergende lippen, maar bovenal met de zwelling van zijn penis reageerde hij en binnen een mum van tijd waren ze beide poedelnaakt. Onbewust duwde hij zich nog dichter tegen de jongedame aan, als gevolg dat zijn geslachtsdeel deels in verbinding kwam met de hare. Hij grijnsde, zij grijnsde en binnen de kortste keren bevonden hun lichamen zich op zijn bed. Ze had zich gekanteld op het matras en haar ene been op zijn schouder gelegd zodat ze voor hem open was, want ze wilde gelikt worden en in tegenstellen tot andere keren, gehoorzaamde hij. De geur van haar vrouwelijkheid was sterk bedwelmend en hij moest zich bedwingen om niet te hard van stapel te lopen. Hij was wel eens te ver gegaan, zo ver dat zijn partners zelfs schade hadden opgelopen, maar dit keer respondeerde hij anders. Hij ging in op het moment en niet omdat hij verlangde naar een ruig minnespel, maar omdat hij verlangde naar het vergeten van zijn zorgen. Eerder die dag waren ze aangevallen en hadden ze leden verloren. Hij nam het zichzelf kwalijk dat hij hen niet van betere wapens kon voorzien en zowel zijn broer als hijzelf niet voor een betere beveiliging had gezorgd. Dat ze in een gevarenzone zaten, wisten ze al van tevoren, maar kennelijk mocht dat niet baten.

Chrislaine sloeg gade hoe de UH-60 Black Hawk opsteeg en hen de rug toekeerde, vooraleer ze zich aansloot bij de groep door het op een lopen te zetten. Al en paar uur geleden was de zon onder gegaan dientengevolge van een donkere nacht. Het terrein was onverlicht. Alle Navy S.E.A.L.s waren gedwongen om hun GPNVG-18 (Ground Panoramic Night Vision Goggles) te gebruiken.
‘’This way!’’ Twee mannen haalde ze in, zodat alleen de Lead Navigator en Detachment Commander nog voor haar liepen. De sniper, de enige andere vrouw in het team, was al onderweg om haar positie aan te nemen.
Ze hief haar Colt M4A1 carbine op ter verdediging, onderwijl ze strak voor zich uitliep en zoekend om zich heen keek. Op het door flaneren gecreëerde geruis en het opstijgen van de tweede helikopter na, was het volledig stil. Er viel niemand anders te bekennen op de zone dan 11 in zwart geklede Amerikanen. Het was echter noodzakelijk dat iedereen op zijn hoede was en direct kon ingrijpen wanneer nodig. Een sniper kon niet altijd ingrijpen. Zeker niet wanneer ze van alle kanten op hetzelfde moment belaagd werden.
Binnen een minuut bereikten ze de deur, waarna de andere 6 Navy S.E.A.L.s volgden. De Lead Navigator trok voorzichtig aan de hendel van de houten deur, maar tevergeefs. Gesloten. Het was de taak aan de Breacher om de weg vrij te maken. Toegekeken hoe hij zowel det cord als explosieven liet kleven aan het instappunt, gaf ze via de radio aan anderen door dat ze de bres in zouden slaan. De anderen stonden in de aanval. ‘’Alpha 3 on perimeter. Ready to breach at P-1.’’ Geen antwoord. Postief. Chrislaine knikte. Hij had goedkeuring. De deur spatte uit een, waarna de Lead Navigator het intiatief nam om als eerste naar binnen te gaan, opgevolgd door de rest. Allen trokken na of de vijand aanwezig was, maar tot dusver hield de stilte aan. ‘’Room is clear.’’

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Tobias ergerde zich kapot aan de afwezigheid van zijn broer, Travkin. Dit was de reden waarom hij zonder pardon opgetreden was na de dood van zijn vader en zijn broer slechts de rechterhand was geworden. Als hij dit moest leiden was alles een soep geweest. Als wat escortes interessanter waren, dan zorgen dat ze niet afgeknald werden, getuigde dat al van zijn inzet en motivatie. Met zijn wijs- en middelvingers masseerde hij de slapen van zijn hoofd. Eigenlijk zou hij het aan de beveiliging moeten overlaten, maar hij kon de slaap niet vatten.
Even wendde hij zijn blik van de monitors af en toen ging het luchtalarm. Er was een helikopter gesignaleerd. Met een woeste schreeuw greep hij naar de telefoon op zijn bureau en schreeuwde erin dat ze alle communicatie moesten saboteren. Meteen werden allerhande storingszenders in gang gezet. Iedereen was erop getraind om te handelen zonder communicatie, wat op zich over het kiezen van daden niet moeilijk was bij hen. Alles wat vijandig leek, daar schoot je gewoon je magazijn op leeg. Dat ze met een helikopter kwamen verbaasde hem wel enorm. Vooral omdat het blijkbaar om een Amerikaanse ging, die mochten niet zonder toestemming op Russisch grondgebied zijn. Letterlijk met de handen in het haar stormde hij zijn kantoor uit en ging opzoek naar Travkin. Hij haatte het als hij geen controle had over iets en hij haatte het al helemaal als het ging om iets waar ze niet op voorbereid waren. Er was ergens een samenwerking bezig, waar hij niets van wist en nooit op gerekend had. Dat zorgde ervoor dat zijn stoppen doorsloegen. Toen er explosieven afgingen, wist hij dat alle bewaking er zwaar bewakend op afging. Met volle kracht trapte hij de kamerdeur van Travkin in en sleurde de vrouw die bij hem was aan haar haren uit het bed. Terwijl haar schreeuwen van pijn echoden door de gang, draaiden zijn hersenen op volle toeren. Om haar de mond te snoeren greep hij haar keel beet.
"Ze zijn binnen, we weten niet wie het zijn. In plaats van je lul boven te halen, zoek je beter dekking voor je hersenen hier tegen de muur hangen," siste hij en keek zijn broer aan. De vrouw had ondertussen de memo ook wel gehad, dus liet hij haar los. Buiten het snakkend ademhalen was het even muisstil. De stilte voor de storm.

Morte lag al een kwartier in positie en hield alles in de gaten. Ze lag neer op een hoger gelegen stuk dat uitkeek op de villa van de Bogdanovs. Haar M82 Sniper Rifle was geladen. Met tien kogels per magazijn was het semi-automatische wapen ideaal. Vanaf 1,5km kon ze alles scherp in de gaten houden. Net toen ze onbekende mannen gewapend zag opduiken op het dak, viel alle communicatie weg. In gedachten vloekte ze, ze gebruikten storingzenders die het haalden van de FBI. Doden zonder toestemming was een slechte optie. De rest van het team was op locatie en gezien de kleine rookwolk die ze zag, waren ze net binnen. Het enige wat ze nu nog kon doen, was wachten tot ze buiten kwamen om hen dekking te geven. Toen ze het terrein nader onderzocht, zag ze plots nog meer commotie buiten, in de parameters die normaal gezien volledig verlaten waren in de nacht. Ze telde minstens als twee mannen met honden. Het was alleszins meer dan duidelijk dat dit slecht nieuws was, heel slecht nieuws. Na meerdere malen mislukt contact met het team binnen, kreeg ze verbinding met de helikopter die boven haar weg was gevlogen. Ze briefte door dat er onverwachts sluipschutters op het dak waren en er meerdere bewaking in de tuin rondliep. Toen ze toestemming vroeg om systeemmatig de dreiging op het dak en in de parameters uit te roeien, kreeg ze groen licht.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Tobias’ plotselinge binnenkomst irriteerde hem. Hij trapte zijn slaapkamerdeur in alsof het een gewoonte van hem was. Travkin keek niet op toen hij zijn maitresse van hem wegnam of toen hij hem waarschuwde. ‘’Ever heard of knocking on the door?’’ mompelde hij. Een frons tussen zijn wenkbrauwen verscheen. Pas op dat moment wierp hij zijn blik op zijn broer alvorens hij het dekbed volledig van zijn lichaam afsloeg en opstond. Het kon hem weinig deren dat zijn broer hem naakt zou zien. Dat liet hij ook blijken in zijn doen en laten. Hij keek eerst om vervolgens traagzaam en geheel nonchalant zijn onderlichaam te bedekken met zijn boxers die op de grond lagen. Stilzwijgend greep hij zijn kalasjnikov beet. Hij voelde de plicht om wat te zeggen, maar wist niet wat en aldus liep hij langs hem heen het gangpad weer in. Travkin wilde zich niet achterhouden zoals Tobias hem vertelde te doen. Hij wilde zijn leden helpen door hen te steunen tijdens de aanval. Zich als een bang jongentje verschuilen in een kast was niet zijn stil. Hij wilde geen lafaard zijn.

Opnieuw blokkeerde een dichte deur de weg naar binnen. ‘’Breacher up,’’ werd er geschreeuwd. ‘’Back it up. Back it up.’’ Chrislaine deinsde achteruit, haar ogen gevestigd op de deur. ‘’Execute!’’ Het explosief ging vrijwel direct na zijn uitspraak af, maar een vrije weg naar de binnenzijde kwam niet tot stand. ‘’Fire in the hole. Failed breach.’’ Voor een derde keer voerde de Breacher zijn taak uit, dit keer wel succesvol. Eenieder betrad de villa, wetende dat nu pas het echte werk begon.
De groep viel uiteen. Drie mannen gingen oostwaarts, drie westwaarts en zijzelf en vier anderen liepen in een rechte lijn verder. Het plan was om eerst de begaande grond uit te werken en daarna pas de trappen te beklimmen. In het gangpad waarin ze liepen ondervonden ze al gauw twee deuren recht tegenover elkaar. Drie mannen namen de ene deur, zijzelf en een andere Navy S.E.A.L de ander. De voorste antichambreerden op een kneep in hun schouders voordat ze aan de hendel trokken en de kamer binnenstormden. In tegenstelling tot de twee voorgaande deuren kenden deze geen slot. In haar uitgekozen kamer trof ze drie vervaarde vrouwen aan. Hun gehuil werd harder des de afstand tussen hun onbeschroomde lichamen en haar geweer kleiner werd. Ze vertelde hen dat ze zichzelf stil moesten houden, maar dat mocht niet baten. Engels verstonden ze niet en Russisch sprak ze niet. Haar woorden werden klakkeloos vertaald door de tolk, die de andere kamer inmiddels verlaten had. ‘’держи свой ум или мы тебя застрелим.’’ Ze zwoegen. Eén man lieten ze achter in de kamer, de rest zette hun missie voort.
‘’This is echo 11. We have unknowns gathering on the southwest rooftops. They’re -’’ Zijn uitspraak werd onderbroken door ruis op de radio. De anderen hadden door dat er iets mis was, gezien ze langzamer liepen en enkele keren achterom keken om te zien hoe zij struggelde met de radio. Hij was niet stuk. Er vielen geen technische fouten te bespeuren. Er was storing. De Russen wisten dat ze hier waren en waren voorbereid. Ze waren in het nadeel. ‘’Nathan, leave them behind! They know we’re here, you have to group up with us!’’ Chrislaine schudde haar hoofd, trachtte te wachten en door te lopen, maar werd tegengehouden door een schot dat niet van de Amerikanen afkomstig was. Een kogel doorboorde het raam en vervolgens de schouder van de Lead Navigator. De bende beschikten over Snipers. ‘’Get your asses the fuck down and move to the side!’’ De Medic werd geraadpleegd, maar ze konden niet wachten totdat hij hem verzorgd had. De Russen wisten waar ze zaten en meer schoten volgden. Ze moesten zich verplaatsen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Tobias keek naar de vrouw die wegkroop in de hoek.
"Put your fcking clothes on and get in the closet," snauwde hij haar toe en wees naar een deur. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar zijn broer. Het kon hem echt geen hol schelen dat hij naakt rondliep, alleen ging het hem net te ver dat hij zelf bewapend de gang op liep.
"You're no hero, get in the first safe room you pass and remember to not get shot in the dick!" riep hij Travkin na en greep hem ruw bij zijn schouder breed. Ondertussen hoorde hij in zijn oortje dat ze meerdere mensen gesignaleerd hadden in de vleugel waarin ze zich nu bevonden. Zelf zaten ze op de derde verdieping en de dreiging zat op de eerste verdieping. Voor Travkin reactie kon uitbrengen omdat Tobias zijn schouder had vastgegrepen, herpakte hij zich al.
"Follow me, they're on the first floor. The snipers shot one. Three men and a women, they think they found servants."
Met een brede grijns liet Tobias de schouder van zijn broer los na die woorden. De vrouwen in hun huis konden zich zo triestig en bang voordoen, dat zo makkelijk over het hoofd werd gezien dat ze tot op de tanden bewapend waren. Diegene die met hen in de kamer was achtergebleven zal niet lang leven. Als één van de bediening omkwam, wisten ze dat hun families levenslang werden onderhouden. De loyaliteit was groot, immens groot. Tot nu toe was alleszins één man geraakt en één iemand zat vast bij de vrouwen die er snel komaf mee zouden maken. Hij communiceerde door dat ze de andere vleugels ook in de gaten moesten houden en de trappen vrij moesten blijven. Als ze naar boven vluchtten was het makkelijker, dan konden ze niet meer wegvluchten in de tuinen. Hoewel de bewaking met honden nu rond het huis cirkelden. Zelf laadde hij tijdens het praten zijn wapen.

Morte kreeg nog als laatste bericht door wat de locatie van de snipers waren die haar team belaagden. Nu ze groen licht had, stelde ze de graden in, de windsnelheid en richting, haar hoogte en alles wat nodig was. De snipers zelf lagen stil, plat op het dak. Ze moest blind vertrouwen op de apparatuur, want met het blote oog was alleen af en toe een schittering van wapens te zien op het dak en pas bij schoten lichtte alles op. Het eerste schot was meteen raak.
Nu was het een kwestie van tijd en het spelen van een slim spel. De Russen wisten dat ze er was, alleen niet waar ze was. Nu nog niet. Ze kon niet lang meer op deze plek blijven. Op het dak ontstond er beweging, wat alles moeilijker maakte. Haar tweede schot miste, een derde was niet dodelijk. Vanaf dan focuste ze zich op de ramen, ze wou zien of er binnen duidelijke dreigingen waren tegenover teamleden. Alleen wist ze nu niet meer precies waar iedereen zich bevond en waar de dreiging het meest intens was.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’Since when do woman fight against the mafia? Bet that man of yours got it wrong.’’ De toon die hij tegen hem aansloeg, dan wel zijn hand die zonder pardon Travkin’s schouder beetnam, stonden hem niet aan. Tobias behandelde hem als zijn jongere broer, terwijl hij duidelijk ouder was dan hij. Dat hij als het ware de baas was van de bende en hij eerder een hoogwaardige onderdaan, was volledig zijn keuze geweest. Uiteindelijk lag alle verantwoordelijk bij de leider en die verantwoordelijk ging hij liever uit de weg. Daarnaast had hij een baan in de ‘echte wereld’, dus het was gewoonweg niet uitvoerbaar om steeds aanwezig te zijn wanneer problemen zich voordeden. Hij vond het best dat Tobias de bende leidde, mits hij inspraak had.
‘’Why are they attacking us in the first place, huh? It’s obvious they aren’t the same as the ones who fought earlier this day,’’ murmelde hij. De explosieven die gelijkvloers afgingen wisten zich in zijn kamer al te weerklinken. Bovendien had zijn broer een storing ingesteld, dus de belagers moesten een vorm van communicatie over apparatuur gebruiken. Militaire soldaten? Hij hees zijn AK-47 op, de loop voor zich uitgewezen. ‘’How many?’’

‘’Avoid the windows.’’
‘’Roger that.’’
‘’Nathan, get your pathetic ass up here! We ain’t got time.’’
‘’All three dead, sir.’’ Na een duur van vijf seconden vertoonde hij zijn gedaante. Hij hield zich laag, greep zich vast aan de muur en maakte vaart in zijn looppassen. De kogels keerden terug, maar geen enkele wist hem te raken. Blikken werden met elkaar uitgewisseld, vooral naar de gewonde toe. Hij bloedde hevig, maar hij was niet afhankelijk van anderen wat betreft zich voortmaken. Aldus ook hij liep mee, waardoor ze allen hun weg vervolgden. De missie was immers nog steeds gaande. Zich terugtrekken uit de strijd was geen mogelijkheid. Zonder communicatie kon Chrislaine de UH-60 Black Hawks niet terugroepen en de anderen alarmeren dat ze zich hadden overgegeven. Ze hadden geen andere keus dan ervan uit te gaan dat hun Sniper de Russische zou uitschakelen, zodat ze dat obstakel niet langer meer hoefden te passeren.
De commandant liep voorop, achtervolgd door zijzelf. De infiltranten en technische dienst hadden tekortgeschoten met als bijgevolg dat de levens van 18 Navy S.E.A.L.s op het spel stonden. De UH-60 Black Hawks beschikten over anti-radarbekleding die onder andere detectie door Russische luchtverdediging voorkwamen en de extra bladen in de hoofdrotors en staartrotoren produceerden minder geluid dan de standaardrotors. Het tweede idee werkte, maar het eerste betwijfelde ze. Straks had het Amerikaanse leger ook nog eens de Russische regering achter zich aan. Evenzeer hadden de infiltranten niets gemeld over eventuele vijandige Snipers op het dek. Hoe konden ze zo’n belangrijk detail over het hoofd zien? Wisten ze dat Amerikaanse militairen hen op de nacht van zondag op maandag zouden belagen?
‘’Locked gate blocking the stairs. Breacher up.’’
‘’Back it up!’’
‘’Execute!’’
Ze bestormden de trappen, niet wetende dat ingezetenen hen met hun AK-47 opwachtte op de tweede woonlaag. ‘’Enemy sighted!’’ deed de Commandant met luide stem horen, waarna kogels van beide kanten afgevuurd werden. De rivalen werden al snel neergehaald, maar zonder succes. Eén van hen wist de Interpreter te raken in het hart. Hij was op slag dood. ‘’Ambrosio is dead. Move!’’ Hun overledene lieten ze achter in de corridor. ‘’This is a fucking mess. Surrender is all we’ve got left,’’ bracht ze uit toen ze opnieuw tegengehouden werden door een dichte deur. ‘’You think they will spare us if we tell them we got it wrong? They’ll shoot our fucking brains out. Stop smoking and joking and do your fucking job. Remember what we’re here for.’’

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
"Bet they got it wrond," aapte Tobias zijn broer na op een vervelende toon. "Yeah sure they did, because we work with blinds."
Hij rolde met zijn ogen en probeerde duidelijkheid in de schoten te maken. Ondertussen was de hel losgebroken en weerklonken doorheen het hele huis schoten. Hun villa liep in een U-vorm rond het binnenplein. Zij zaten in de rechterkant, de sniper op de linkerkant was dood ondertussen. De andere twee gaven meldingen door dat ze belaagd werden door een sluipschutter op de heuvels. Twee van hun vijf mannen met honden waren erop afgegaan. De andere drie wachtten buiten op verdere orders en tot dan bewaakten ze elk een flank zodat ze teruggetrokken troepen konden afknallen. Dat had succes. Onder de druk van de snipers en omdat de linkerkant van bedienden was, waren alle indringers daar afschoten en de enige die het tot op de binnenplaats had gemaakt, was er nu ook niet meer. Iedereen uit de linkervleugel trok nu door naar de centrale woongebieden en de inkom. Daar was niemand aanwezig geweest, dus hij wist niet of er daar vijanden zaten en wat de situatie daar was. Van de centrale beveiliging en camera's hoorde hij niks meer, die zat centraal en was waarschijnlijk dood. Ondertussen was bevestigd door de mannen buiten dat het om Navy S.E.A.L.S. ging. Hij vroeg zich echt oprecht af what the fuck die hier deden en hoe dit zomaar kon gebeuren.
"They killed every hostile movement in the left flank of the building. They're closing in on the central part, but beneath us they got to the second floor. All our men there are dead, killed one of them. Here there's the woman and a man left and an injured. We'll try to capture one or two alive."
Hij had geen flauw idee hoe ze één levend konden te pakken krijgen, want in een handgevecht raken, maakte ook niet veel uit bij die Amerikanen. Als hun head of security nu eens niet dood was, dat zou ook schelen. Hij maakte contact met de mannen die aan de andere kant van het gebouw zaten en deelde een commando uit: "Find a radio, breach the frequency and let them know how many are dead and give them the option to surrender. We need one alive to find out why the fuck they are violating and destroying my home."

Morte zag niet alleen nog twee andere snipers, maar ook dat de mannen in de tuin één van haar mannen afschoot. Ze kon besluiten dat de snipers bovenop de rechterflank niet een direct probleem was, aangezien er van iedereen die probeerde terug te trekken, maar één iemand buiten was geraakt en die nu ook dood was. Even haalde ze diep adem en schoot met één kogel recht door het hoofd van de man die de rechter flank in de gaten hield. Zijn hond die vastzat onder zijn lichaam, schoot ze ook af. Eén hond minder die ze konden gebruiken om haar op te sporen. De sniper op het dak van de rechterflank was ondertussen verdwenen, diegene op het centrale gebouw vuurde nog op de rechterflank zelf, dus pakte ze hem nog aan. Nu ze in haar zone zat schoot ze hem ook met één kogel af. Daarna pakte ze gehaast haar spullen in. In de verte hoorde ze hondengeblaf dichter komen. Haar plan was om te blijven proberen systematisch de dreigingen buiten uit te schakelen, maar nu moest ze dat in beweging doen. Ze liep weg met de wind in de rug, zodat haar geur niet direct naar de honden toe werd geblazen en zocht een nieuwe plek om zich tijdelijk op te stellen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij had de helft van de vrijgegeven informatie gemist. Al die tijd had hij zijn oor vrijgehouden van apparatuur, maar hij werd nieuwsgierig en aldus duurde het niet lang of hij had zijn oortje in. Net op tijd om te kunnen verstaan dat de indringers in feite Navy S.E.A.L.s waren. Er klopte iets niet. De Verenigde Staten was geen bondgenoot van Rusland en al waren ze dat wel, wat had het Amerikaanse leger te zoeken bij Russische maffia? Amerikaanse militairen gingen niet zomaar Rusland binnen om leden van de maffia overhoop te schieten. Er was meer gaande dan alleen dat. Hij kon alleen niet bedenken wat. Zover hij wist, hadden ze nooit gehandeld in illegale wapens met Amerikanen.
Tobias zei niets over het feit dat hun belagers van Amerikaanse afkomst waren, maar zijn uitspraak naar zijn surveillanten toe zei genoeg. Ook hij wist niet waarom ze hun huis deels aan het afbouwen waren.
Hij tuurde in de verte, neergekeken op het veld buiten. Twee mannen met hun honden verlichtten de paden met twee zaklampen. Ze zochten wat, maar ondervonden tot nu toe niets. In plaats van hen binnen dekking te geven, hielden ze zich nutteloos door rond te lopen op niemandsland. ‘’What are you going to do with those who surrender? Bet you aren’t planning on setting them free, nor to keep all of them. Going to stab them in the back?’’ Hij trok zijn wenkbrauw op. Vrijlaten was wellicht niet het manmoedigste idee, maar in zijn optiek wel het beste. Travkin wilde voorkomen dat het hele huis straks omringd werd door het Amerikaanse leger. Die militairen deden alles om elkaar te beschermen, al kosten ze dat hun eigen leven.

Chrislaine sloeg haar ogen neer. Ze snapte ergens wel waar zijn visie vandaan kwam. Allen wilden niet met lege handen naar huis. Enkele Navy S.E.A.L.s waren om zeep geholpen en de geheime operatie bracht hoogstwaarschijnlijk onenigheid tussen Rusland en de Verenigde Staten voort. Als ze zich zouden overgeven, dan waren hun gelijken omgekomen voor niets en waren de Amerikanen verloren. Dat wilden ze voorkomen. Het maakten hen niet uit al zouden meer van hun bemanning sneuvelen, zolang ze de strijd maar voortzetten.
Kortstondig keek ze achterom. De Lead Navigator had moeite met het aannemen van de juiste positie. Het geweer belastte zijn gewonde schouder, maar hij volhardde en knikte als teken dat hij bruikbaar was. De Commandant trapte de deur in en zij was de eerste die de kamer betrad. De deur liep ze voorbij, waarna ze zich omdraaide en de loop van het geweer in de hoek richtte. Niemand. De anderen bevestigden de leegte van de kamer. Ze haastten zich voort. Onderweg had ze wederom getracht haar radio aan de praat te krijgen, maar tevergeefs. Het systeem lag eruit en dus wist ze niet hoe de andere teams ervoor stonden. Vermoedelijk was het Echo team onderuit gegaan. Zij waren buiten toen ze de aanwezigheid van vijandige Snipers in het vizier kregen. Het was tevens merkwaardig dat haar team tot nu toe nog het enige team was dat voeten neer had weten te zetten op de tweede verdieping. Waar bleven de andere zes?
Ze reageerde snel toen ze beweging zag in het rechtergangpad. De trekker haalde ze zonder twijfelen direct over en de verplaatsing van de vijand ging verloren in de duisternis. Haar kogel penetreerde de zijkant van zijn nek.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Tobias was nog nooit zo blij geweest met een overbevolkt huis. In de volledige villa was er minstens dertig man aan bediening en huishoudsters aanwezig geweest, die allemaal getraind waren voor dit soort situaties. Dan telde hij de drie snipers, de bewaking met honden en de extra bodyguards nog niet mee. Met hen ingerekend was er minstens 50 man aanwezig in en rondom het gigantische huis op dit moment, en dan was de vrouw van Travkin die in de kast zat nog niet meegeteld. Dit hadden ze waarschijnlijk niet zien aankomen. Alle mogelijke infiltranten zaten ook sinds gisterenavond opgesloten in de kelders. Vermoedelijk hadden ze door de vijandige actie zo ook de infiltranten van de Amerikanen opgesloten en hadden die de veranderde situatie niet meer kunnen doorgeven. Dat was wel interessant, want zo kon hij sowieso de infiltranten uithoren. Het was onmogelijk dat ze zo vlot door het huis konden manoeuvreren zonder eerst informatie van binnenuit te hebben gekregen.
Ondertussen stonden Travkin en hij in een beveiligde kamer. Ze waren van de ene kant van het derde verdiep naar de andere kant gemanoeuvreerd, weg van de trappenhal. Hier zat indien nodig een saferoom die niet kon gekraakt worden en lagen er kogelvrije vesten. Met de deur op een kier om het lawaai te horen aankomen, trok hij in stilte een kogelvrije vest boven zijn pak aan en pakte wat zwaarder geschut. Als ze effectief nog hoger wisten te komen, dan was er geen optie meer om hen gevangen te nemen. De twee aanwezige bodyguards verhoogden ook hun eigen veiligheid. Ondertussen kreeg hij te horen dat de rest van de bewaking het centrale deel hadden veilig gesteld. Zijn mannen waren weer tot in de security room geraakt en hadden daar iemand overmeesterd die probeerde de storing op te heffen. Voor de rest hadden ze de anderen in een vuurgevecht gedood en hopelijk waren diegene op het tweede verdiep nu de enige die nog overbleven. Zij hadden het geluk gehad in de verlaten vleugel terecht te zijn gekomen, de persoonlijke vertrekken. Er was bijna niemand aanwezig geweest en wie er wel was geweest, hadden ze meteen kunnen uitschakelen. Nu was het makkelijker, iedereen in huis richtte hun wapens nu op de overgebleven groep, en ze sloten hen in.
"They are sending out the message," zei hij luidop toen hij persoonlijke informatie doorkreeg. "They told them dat all the others are dead and made an offer to release everyone but one if they surrender," zei hij. De hoogste rang dacht waarschijnlijk sowieso dat hij het offer zou moeten zijn om zijn team vrij te krijgen, maar Tobias zelf had andere plannen. De hoogste functie doden, de rest vrijlaten en de vrouw houden. Een vrouw zou vast wel het makkelijkste plooien en misschien hield hij één van de mannen ook als back-up.

Morte was een eind verderop opnieuw haar gerief beginnen opzetten. Het was makkelijk te volgen, waar haar belagers zaten, want ze schenen met licht in het duister. Ze zaten nog ver genoeg van haar af, maar het had geen nut meer. Iedereen was verdwenen uit de parameters rondom het huis. Inwendig vloekte ze en voelde ze haar maag omkeren. Er leefde vast niemand meer, er was ook allang versterking onderweg, dus dit kon niet goed aflopen. Met een steen in haar maag pakte ze al haar gerief in om zich zo ver mogelijk overal vanaf te houden en verslag uit te brengen vanaf de radio's weer werkten. Helaas voor haar, was er een klein weggetje ontstaan tussen de bomen heen, verscholen achter het groen. In het donker, zonder koplampen kwam er een wagen op haar afgestoven. Nog voor ze het goed en wel kon beseffen was ze verwikkeld in een vuurgevecht op korte afstand. In het Russisch schreeuwend sprongen er verschillende mannen van de truck af, zij zag hen beter dan zij haar. Dat was haar enige geluk. Met hun zaklampen zochten ze tussen de bomen. Het was puur ongeluk geweest dat ze te dicht bij de kleine weg gestopt was, om polshoogte van de situatie te nemen. Met haar handgeweer stevig beet, vuurde ze een paar keer vanachter de boomlijn richting de auto. Zeker op zo'n korte afstand was ze enorm dodelijk, alle kogels die ze vuurde waren raak. De mannen vielen in bosjes erbij neer. Haar bijnaam Morte had ze niet voor niets gekregen, ze was de dodelijkste sniper bij de navy S.E.A.L.S.
Helaas mocht ze nog zo haar best doen, ze was overweldigd en snel genoeg was ze vrijwel omsingeld. Met meerdere kogel in haar rug viel ze voorover door de klap en snakte naar adem. Het voelde alsof honderden handen haar vastgrepen. Haar helm viel voor ze het wist op de grond neer, haar hoofd sloeg achterover toen ze aan haar haren trokken en schreeuwen voor wie ze werkte en wat haar naam was. Op dat moment snakte ze nog steeds naar adem en de stekende pijn in haar rug leek al haar andere zintuigen te verlammen en uit te schakelen. Met twee paar handen onder elke arm, werd ze overeind gesleurd en in de achterbak van de truck geladen.

Account verwijderd

schreef:

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Eén van de mannen trok de deur dicht. Ze vermoedde dat het tijd was voor beraad. Was het nog wel zinvol om door te gaan of konden ze zich beter terugtrekken? ‘’Try your radio again,’’ beval hij haar. In de tussentijd dat zij bezig was met haar radio, stonden de mannen klaar in de aanval om, mocht het nodig zijn, men direct neer te schieten. ‘’This is a waste of time. Can’t we just –‘’
‘’This is Alpha 03. Any contact?’’ Ze wachtte op antwoord van het Echo team, maar een onbekende timbre nam het woord. De Russen hadden het overgenomen. In gebrekkig Engels wist de wederpartij contact te leggen met Chrislaine. ‘’Your men all dead. Surrender and the injured is set free.’’ De anderen hadden gehoord wat ze zeiden en wisten wat hun woorden betekenden. De in duigen gevallen operatie deed het Amerikaanse leger doen lijken alsof ze geen verstand van militaire zaken hadden. Door hun onwetendheid en onzorgvuldigheid wisten ze haast een heel team om te brengen. Drie van de achttien Navy S.E.A.L.s wisten tot zover de dood te ontkomen.
De Commandant had al eerder aangegeven dat overgave geen mogelijkheid was, maar in zijn blik ondervond ze zijn sceptici. ‘’They don’t lie about the others being dead,’’ murmelde hij, vooraleer hij tot afwezig stilzwijgen viel. Ze begreep waar zijn impressie vandaan kwam. Geluiden van afgevuurde kogels waren overgewaaid. Als de anderen inderdaad nog in leven waren, dan had ze nog vaag de klanken van hun strijd kunnen waarnemen. Dat verzet was aldus verloren gegaan toen hun lichamen getiranniseerd werden door ijzeren projectielen. Vergaan voor niets.
‘’Tell them they can’t have shit if they don’t bring us the hostages.’’ Hij was luid en duidelijk. Ze zette de radio aan, zijn bericht vervolgens doorgegeven. ‘’As long as we don’t have eyes on the hostages, we won’t surrender.’’
‘’Then you die.’’ De radio werd wederom uitgeschakeld. ‘’We don’t know if he’s going to make it out alive.’’
‘’No, but I’m sure we’ll be dead within a minute if we keep fighting.’’ De vijand kwam te dichtbij om nog langer hun opties in beraad te nemen. Hij moest een antwoord geven. Zo niet, dan deed zij dat voor hem.
‘’I get it if you don’t surrender. I –‘’
‘’Bring back the forces. Blame all the deaths on their stupidity.’’ De commandant liet zich zakken op de vloer, het wapen voor hem neergelegd. Hij keek haar aan, knikte en stak zijn handen in de lucht. De Lead Navigator volgde. ‘’Yes, sir. I will.’’ Het was officieel. De Russische maffia wisten de Amerikaanse militairen moeiteloos te domineren. Ze schaamden zich.
Met een harde klap trof de deur de muur, ingetrapt door de vijand. Een vijftal verscheen in de deuropening, dat hun AK-47’s eerst richtten op de mannen en toen in de hoek waar haar lichaam te zoeken was. ‘’Get down, now!’’ Beide handen troffen de leegte toen ze haar radio vrijmaakte van haar handgreep. Daarna daalde ze totdat haar knieën de grond reikten. ‘’We got ‘em. One man, one female and one injured. They surrendered.’’

ik moet deze posten, i'm guilty

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Tobias liep op zijn gemak de trappen af, nog steeds zwaar bewapend en gepantserd.
"What a surprise, I didn't know Americans had the guts... But apparently you guys do dare to trespass on Russian ground."
Hij cirkelde rond de groep en zocht uit wie de leider was. Vanaf hij vastgesteld had wie hier de hoogste rang had. Schoot hij die door het hoofd met zijn handgeweer.
"What does one more bullethole in the wall matter," zei hij en haalde zijn schouders op.
"Take them to the cellar. Put them all in seperate rooms. The sniper is on the way."
Elke soldaat was loyaal en dapper. Hij vroeg zich af hoe lang het zou duren voor er iemand zou plooien. Ze hadden drie exemplaren, twee vrouwen en een man. Dus hij verwachtte dat iemand wel onder de psychologische of fysieke druk zou bezwijken de komende weken.
"Take the wounded one to my office, we'll see what we can do with him."
Het was een delicate kwestie. Als hij hem liet gaan kwam er misschien een reddingsactie en daar had hij geen zin in. Het slimste was misschien om via Putin te gaan, maar de kans op een derde wereldoorlog lag belachelijk hoog dan. Hij snapte zelfs niet dat de Amerikanen het lef hadden. Ze bemoeiden zich echt met dingen waar ze beter uit wegbleven als ze de vrede konden appreciëren. Met een kort gebaar van zijn hoofd, nodigde hij Travkin uit naar zijn kantoor voor overleg. In de tussentijd zouden ze de S.E.A.L.S. even laten zweten in de kelders, want pas morgenochtend kwam iedereen samen voor overleg. Het zou een bewogen nachtje worden, want de kelder was fantastisch ingericht om mensen te doen plooien. Ze konden de hele nacht genieten van loeihard lawaai en flikkerende lichten. Slapeloosheid was dodelijk.

Morte had een harde rit achter de rug toen ze toekwam bij de villa. Er had de hele weg een voet op haar rug gestaan om haar neer te houden in de bewegende auto en haar handen waren achter haar rug gekneveld en stevig aangetrokken. Haar rug voelde aan alsof hij gebroken was. Toen ze aankwam rook ze meteen de ijzeren geur van bloed en de geur van buskruit. De vijand was hun gewonden aan het verzamelen in de woonkamer, zag ze toen ze er voorbij gesleept werd. Haar team had zich duidelijk niet overgegeven zonder gevecht. Helaas zag ze veel van haar geliefde collega's wit en met bloed besmeurd op de stapel liggen. Iedereen werd binnen verzameld om niet op te duiken op satelliet beelden. Alleen Jeremy, die buiten neergeschoten was zou officieel dood verklaard kunnen worden. Wat er met haar ging gebeuren wist ze niet en haar hoofd was op dit moment niet helder genoeg om in te schatten wat er aan zat te komen. Toen er drie collega's leken te missen onderweg, was er nog enige hoop. Helaas vervloog die al snel toen ze gekneveld in de meest ongemakkelijke houding in een spierwitte kamer vloog, waar ze meteen zo zwaar duizelde door het flikkerende licht, dat ze even het bewustzijn verloor. Gelukkig hielp het loeiharde kabaal om haar snel weer tot aarde te brengen. De volledige situatie bracht haar nog meer van de kaart en met bonzende hoofdpijn probeerde ze zich te focussen op haar ademhaling, het enige waar ze zich nog op kon richten.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Stilzwijgend volgde hij het pad dat Tobias afliep. De trappen af, afslag naar links en rechtdoor totdat hij de drie verloren soldaten kon zien zitten. Een neerslachtige sfeer viel te bespeuren in de kamer en het werd alleen maar erger toen zijn broeder de oude man door het hoofd schoot. Het was niet zijn idee om de baas van de militairen naar de andere wereld te brengen en evenzeer verichtte hij de daad niet. Desalniettemin kende hij enige ontferming. Het was niet niet stijl om een ‘onschuldige’ te doden nadat de strijd zijn einde al genaderd had. Hij deed zijn werk.
De militair werd op de hielen gezeten door twee van hun onderhorigen. Die zaten er niet over in dat hij mogelijkerswijs tegen zou stribbelen, want een reden tot vluchten had hij immers niet. Travkin liep achter hen aan, het gebaar van hem in acht genomen. De onbekende werd begeleid naar Tobias’ kantoor, waar hij een stoel toegewezen kreeg en gesurveilleerd werd door Travkin zelf. Mocht hij uithalen, zou hij de eerste zijn die hem bestreek. De anderen stonden in de corridor op wacht. Hij had zo zijn vermoedens dat Tobias zijn werkkamer op dit ogenblik niet wilde delen met zijn weldoeners. Het toekomstige gesprek was privé. Dat ging hen niets aan.
Hij vond zijn plek achter de gevangene. Staand had hij greep op zijn AK-47. Hij was beter af met een kaliber, maar gezien hij onvoorbereid was op het hele gebeuren van daarnet, was zijn pistool bedolven onder zijn kledij gebleven.
‘’They know something is off, so it doesn’t really matter if you kill us or not. You’ll be dead, anyways.’’
‘’The Armed Forces of the Russian Federation probably know by now that American soldiers trespassed their ground. I don’t think they’ll return for some dead men.’’

Hij stond voor haar, zwaar bewapend en gepreserveerd door een ander, en zette hen te schande waar al zijn onderdanen bij waren. Daarna loste hij een schot. De Commandant viel klakkeloos neer en zijn bloedspetters troffen deels haar gezicht. Het kostte haar moeite om haar emoties in bedwang te houden. Hem tegenwerken door in de aanval te gaan, was niet moedig dan wel van nut. Het maakte de situatie alleen maar erger en dat konden ze beiden niet hebben.
De gewonde verliet als eerste de kamer. Hij keek haar na, knikte en verdween toen in de duisternis. Daarna was het haar beurt. In tegenstelling tot zijn afhandeling, werd zij ruw beetgepakt bij haar bovenarmen, waarna ze zich gehaast voort moest zetten naar de kelder waar hij haar hebben wilde. De voorste Rus, die haar de weg showde, lachte en bekeek haar. Hij zei wat in het Russisch, maar het begrepen deed ze niet. Ze lachten haar waarschijnlijk uit. Dat zou zij ook doen als ze in hun schoenen stond.
Ongewenst duwden ze haar lichaam in de lege ruimte. Toen ze zich omdraaide om hen te affronteren, hadden ze de opening naar buiten al doen vervagen. De deur was gesloten, maar het lawaai ging gewoon door.
Chrislaine ontdeed zich van haar helm, handschoenen en bepantsering, waardoor haar lichaam enkel nog gesierd werd door een witte dan wel vunzige top. Ergens in de hoek viel ze neer, al snel verzonken in haar mistroostige gedachtes. Veertien Navy S.E.A.L.s waren gedood, drie gegijzeld en van één was de status onbekend. Iets vertelde haar dat de gewonde niet lang meer te leven had. De maffiabaas had de Commandant zonder hapering gedood. Hij keek, bestuurde hen en onverhoeds schoot hij een kogel recht door zijn hoofd. Hij kwam zijn woord niet na, dus waarom zou hij dat dan nu wel? Welke reden zette hem er nog aan toe om zijn vijand in vrijheid te stellen? Voor zover zij bedenken kon, géén.

@Shinde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld