Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Can you change me?

Zee
YouTube-ster

Zee schreef:

Deze ORPG gaat tussen mij en Gelieve niet te reageren!
Dit is een vervolg van onze eerdere ORPG

Sebastian Campbell - 24 years

''It is funny how love can open your eyes. Now, i am something I have never been. A better creature that has fallen completely for her beautiful charms.''

Vulgar
YouTube-ster

Vulgar schreef:

Eleonore Amy Rousseau - 21 years old.

Maybe we were made for eachother?
Because the first time I saw you, I knew you were something else.

Vulgar
YouTube-ster

Vulgar schreef:
My last posted piece.

Zoals Josh de agenten had gevraagd om de jongeman vast te ketenen in de cel, deden ze het ook. Sebastian werd de cel ingeduwd om vervolgens vastgemaakt te worden aan de ketenen die aan de wand waren gevestigd. Eleonore wist dat het vanaf dat moment moeilijk voor hem zou worden. Met een gebogen hoofd zuchtte ze, haar ogen op de witte vloer gefocust. Hoewel hij niet bepaald de aardigste in de gevangenis was, gunde ze hem de angst niet. Misschien was ze te lief voor de arrestanten, maar zulke straffen vond ze niet kunnen. Het was psychische mishandeling wat trauma's aan de patiënt kon achterlaten. Ze wist dat Sebastian teveel trauma's had opgelopen door zijn verleden. Zijn moeder die door zijn eigen vader was vermoord, zijn vader die al het geld in drugs stopte en hijzelf die verschillende misdaden had gepleegd waren hetgeen wat hem tot zijn persoon maakte. Hoewel hij slechte dingen had gedaan in zijn leven verdiende hij het niet om in de gevangenis getreiterd te worden. Nog nooit had ze meegemaakt dat een gevangene zo'n straf had gekregen. Ze wist niet hoe het kwam dat Josh hem zo wilde straffen. Natuurlijk snapte ze dat Sebastian zich niet goed had gedragen, maar de straf die hij kreeg was niet redelijk. Toch had ze niks te zeggen, hoe graag ze het ook wilde. Josh was nog steeds haar baas en hoewel ze goed contact met hem had, kon ze hem niet op andere gedachte brengen. Voor even had ze opgekeken, haar baas aangekeken. Zijn kaak stond strak gespannen wanneer het geschreeuw van Sebastian door de gesloten deur te horen was en zijn ogen waren doelloos op de gesloten deur gefocust. Het liefst wilde ze weg hier, aangezien ze er niet tegen kon wanneer mensen pijn leden. Ze was te lieflijk tegenover de arrestanten, maar zo was ze tegenover iedereen. Altijd zag ze wel het goede in mensen en dat was ook het geval met de gevangenen in de gevangenis. Het maakte haar boos hoe de mensen in de gevangenis behandeld werden, maar ze had weinig te zeggen. Het was haar plicht om zich stil te houden wanneer een agent met een gevangene bezig was. Haar tanden beten op de binnenkant van de wang, het gejammer van Sebastian aanhorend. Ze wist niet wat ze hier deed, aangezien dit niet bij haar werk hoorde. Haar werk was om juist het goede bij mensen naar boven te halen, niet mensen angst bezorgden. Ook al was zij niet diegene die de opdracht gaf om hem op te sluiten in een kleine ruimte, voelde ze zich wel schuldig. Waarschijnlijk zou het schuldgevoel voor een lange tijd in haar hoofd blijven hangen. Haar ogen had ze op haar hakken gevestigd wanneer Josh' stem zich door de gang verspreide. 'Eleonore, je kan de gevangenen niet zo behandelen', hoorde ze Josh zeggen. 'Je behandeld hun op een manier waarop ze het niet verdienen', aan zijn toon te horen was hij geïrriteerd. Zijn blik had ze op hem gevoeld, maar ze negeerde die. 'Sorry Josh, maar ik kan niet anders. Ik moet hun behandelen als elkander', vertelde ze. Een zucht was van Josh te horen wanneer haar woorden tot hem doordrongen. Haar ogen had ze even gefocust uit het kleine raampje van de cel. De blikken van haar en Sebastian werden daarmee gekruist, waardoor ze duidelijk kon zien dat hij in paniek was. 'Kijk naar hem Eleonore, hij is gevaarlijk. Het gaat niet lukken om het goede in hem naar boven te halen. De misdaden die hij heeft gepleegd hebben hem tot zo'n persoon gemaakt', vertelde hij. Haar ogen had ze nog steeds op de blauwogige jongen gefocust, waarna ze merkte dat hij iets in zichzelf aan het fluisteren was. Ze vond het raar dat Josh haar tegen hem opzette, maar ze hield zich stil. Haar armen had ze voor haar borst gekruist, haar blik weggedraaid van de paniekvolle Sebastian. 'Mag ik terug naar kantoor?', vroeg ze. 'Goed, Eleonore. Ik zie je in je pauze', had hij gezegd. Nog één blik had ze op Sebastian gefocust, waarna ze met klikkende hakken de gang verliet.
Het leek haast alsof haar benen haar zelf naar de cel nummer drieënzestig liepen. De arrestanten waren ondertussen weer terug naar hun cellen. Opmerkingen en gefluit die ze naar haar hoofd geslingerd kreeg, vulden haar oren. Toch hechte ze er geen waarde aan en liep ze naar de cel die tot de donkerharige jongen toebehoorde. Hij was er niet te vinden, wat logisch was. Vijf minuten geleden had ze de isoleercellen verlaten, maar hij was daar gebleven. Ze wist niet hoelang het zou duren totdat hij terug in zijn cel zou moeten. Het was nooit haar plan geweest om naar zijn cel te lopen. Ze zou het nooit doen om langs cellen te lopen wanneer de mannen erin zaten. Toch leek haar nieuwsgierigheid alles te overwinnen. Ze moest meer over hem te weten komen om dingen uit hem te kunnen krijgen. Nog nooit was ze zo nieuwsgierig naar een gevangene, maar ze zag het niet als een bedreiging. Langzaam stopte ze voor de cel, waarin ze aan de tralie trok, gecheckt of de cel dicht was gemaakt. De tralies waren niet gesloten, waardoor ze makkelijk de cel binnen kon dringen. Het was iets wat ze normaal gesproken niet mocht doen, maar voor deze keer maakte ze een uitzondering. Het dossier zag ze liggen op het bed. Ze had er niks aan, hoewel ze wel kon zeggen dat ze terugkwam om de dossier mee te nemen. Haar ogen had ze langs de cel laten gaan, gezocht naar foto's of andere eigendommen. Niks. Het was haast alsof hij geen waarde aan dingen had gehecht. Gefrustreerd draaide ze het einde van haar hoge, lange staart rondom haar vinger, de kamer doorgekeken.

Zee
YouTube-ster

Zee schreef:
Er leken wel eeuwen te verstrijken in zijn afschuwelijke marteldroom wat realiteit geworden was. Met zijn polsen was hij bevestigd in twee stalen handboeien die weer vast aan de muur gemaakt waren. ''Hell, ik maak ECHT geen grapje. Wanneer ik hier van die ..... muur losgemaakt ben, vermoord ik jullie allemaal, persoonlijk met mijn vuist!'' Zijn dreigement galmde door de holle isolatiecel, samengevoegd met het geluid van zijn ijzeren kettingen die voortdurend tegen de muur geslagen werden door de bewegingen die hij maakte met zijn armen. Het geluid van een losgeslagen leeuw die in een ijzeren hok van 4 bij 4 werd gepropt en telkens maar bleef jammeren bleek niet ten einde te komen. Totdat Josh onaangekondigd de van staal gemaakte celdeur opensloeg en op hem af liep. Sebastian keek hem recht in de ogen, met een aanvallende blik. Twee lichtblauwe, vurige ogen die poging deden tot het intimideren van de 'grote baas'. ''En, wat wil je doen dan? Je kan niks nu, jochie.'' Het zorgde er voor dat hij bozer werd dan dat hij al was. De treiterende woorden die Josh naar hem uitsprak, recht in zijn machteloze gezicht. Een impuls die door zijn lichaam schoot zorgde er voor dat hij met zijn arm uithaalde, maar hij kwam net niet op Josh. ''Get me out of there.'' klonk een dreigende, hese en mannelijke stem. Alhoewel hij uit zijn rol viel als gevangenishoofd leek de confronterende situatie voor Sebastian hem zeer weinig te boeien. ''Waarom zou ik? Dit is wat een vies, stuk grofvuil als jou verdient.'' en hij haalde plots uit in zijn gezicht. De klap die onmogelijk was te vermijden, liet een blauwe plek op zijn oog achter zich. Sebastian kreunde diep. ''En, waag het...'' begon Josh, terwijl hij zijn hand uitreikte naar de gevangene zijn gezicht. ''...Om Eleanore nog een keer te confronteren. Anders komt jou dood hier ten einde.'' Met zijn grote, ietwat harige hand wees hij neer op de camera die bovenin de hoek van de cel gevestigd zat. ''I'm watching you.'' waren de laatste woorden die Sebastian nog in zich kon opnemen totdat Josh hem bevrijdde uit de boeien, en hem als een hoopje onzinnigheid achter zich liet in de isolatieruimte. Zwakte vulde zijn lichaam waardoor hij ook maar niet hoefde proberen om op te staan. Hij was moe, van het vechten tegen het niets. Van het tegenstrijdig opdagen wat niets zou veranderen. Voor enkele momenten leek hij op het meest kwetsbare wezen dat er op de aardbol gevormd was, maar vanbinnen bleef hij steen en steenhard. De woorden die Josh tot hem uitsprak bleken hem niets te doen, net alsof iets zijn emoties mentaal blokkeerden. Daar zat hij in elkaar gepapt als een zitzak en niets verroerde.

Vulgar
YouTube-ster

Vulgar schreef:
Langzamerhand begon Eleonore de celruimte door te zoeken. Het was haar duidelijk opgevallen dat hij geen aandenkens of spullen met betekenissen had. Meestal namen de gevangenen foto's mee van hun geliefden, zodat ze hun gezichten moeilijker zouden vergeten. Hij had dat niet. Zijn hele denkwijze was een mysterie voor haar en dat zorgde ervoor dat ze gefrustreerd raakte van zijn gedrag. De enkele minuten die ze met hem had doorgebracht zorgden er al voor dat ze opmerkte dat hij veel negatieve gedachtes had. Hoogstwaarschijnlijk probeerde hij haar ook op zulke gedachtes te brengen, aangezien zijn manier van praten het overduidelijk liet merken. Nog steeds wist ze niks over zijn verleden, enkel zijn onwettelijke verleden. De verschillende moorden die hij had gepleegd bezorgden haar rillingen en die werden groter wanneer ze nadacht over hoe vaak hij iemand had vermoord. Het was een wonder dat hij nu pas was opgepakt, aangezien zijn slechte activiteiten al enkele jaren terug waren begonnen. Normaal gesproken was de kans erg klein dat een dader nog opgepakt zou worden, maar toch was het de diensten gelukt om de crimineel op te pakken. Ze wist niet hoe het was gegaan, maar dat zou binnenkort in het dossier van Sebastian staan. Ergens was ze nieuwsgierig naar zijn afkomst en zijn vreemde manier van denken. Het was overduidelijk dat er verschillende dingen in zijn jeugd zijn gebeurd die hem mentaal hebben gepijnigd. In zekere maten vond ze het jammer dat hij zijn leven op zo'n manier had verpest. De kans dat hij ooit uit de gevangenis zou komen is erg klein, zo klein dat hij haast niet bestond. De 24 overvallen, 33 verminkte burgers, 41 doden en 10 aangeslagen zouden hem altijd bijblijven en dat zou ervoor zorgen dat hij nooit meer uit de gevangenisgebouw zou kunnen ontsnappen. De rest van zijn leven zou hij in de gevangeniscel doorbrengen zonder een kans op vrijlating. Op zo'n jonge leeftijd is het iets wat niet iedereen op zou hopen, maar dat is waar ze elf naartoe hadden gewerkt. Zij was hier enkel om een luisterend oor aan de mensen te bieden en dat zou ook zo blijven. Ze zou nooit als een gevangenenbewaarder kunnen werken. Puur omdat het té gevaarlijk was en omdat de gevangenen daar enkel misbruik van zouden maken. Het werk wat ze nu deed was gevaarlijk genoeg.Haar ogen liet ze nog één keer over de ruimte gegaan, op zoek naar dingen die voor hem betekenis zouden hebben. Jammer genoeg kon ze niks anders dan een kleine stapel kleding en wat douchespullen. Ze zette haar gedachtes over zich heen, waarna ze het dossier van Sebastian Campbell pakte en ermee uit de cel nummer drieënzestig liep.

~ TS - Three days later. ~

De afgelopen dagen waren rustig. Er waren niet veel gevangenen die naar haar toe waren gekomen, maar er waren er genoeg om de tijd te doden. Haar werkuren waren zoals gewoonlijk van half negen tot en met half elf s'avonds. Ze had geen andere keuze dan te verschijnen op werk, maar het was niet iets wat ze erg vond. Ze hield van haar werk, ook al waren er ook genoeg negatieve kanten eraan, ze was ondertussen té veel gehecht geraakt aan de gevangenis. Niet op een manier waarop ze als één van de gevangenen erin wilde verblijven, maar op een manier waarop ze niet haar werk wilde kwijtraken. Haar hakken waren zoals gewoonlijk te horen door de gangen, terwijl ze richting een kleine zaal liep. Elke week had ze een avond waarop er een activiteit was tussen de criminelen. Zij was diegene die erbij moest staan en samen met een paar andere de boel op orde moest houden. Josh zou er zoals gewoonlijk bijzijn en samen met hem zouden ze tijd doden door met hun te praten en op hun te letten. Meestal kreeg ze een gevangene waarop ze moest letten en dat zou vandaag niet anders zijn. Ze zou de naam van de crimineel weten wanneer ze bij de deur aan zou komen. Een naamkaartje zou haar overhandigd worden en daarop zou de naam van de crimineel komen te staan. De activiteit die ze vandaag zouden gaan doen was een basketbalwedstrijd. Het was iets wat ze een goed idee vond, aangezien sport voor een goede afleiding zorgde. Het was meestal ook zo dat de gevangenen na de activiteit zó moe waren dat ze zonder moeite weer terug in hun cellen gingen. Activiteiten waren meestal op een vrijdag, wat nu ook het geval was. Toch was er elke week een andere activiteit, zodat het de gevangenen niet zou vervelen. De gevangenen bestonden uit blokken A, B en C. Vandaag moest ze bij de gevangenen van blok B staan, aangezien daar de meeste van haar klanten bij zaten. Algauw kwam ze bij de deur, ze scande haar kaartje en liep naar binnen. De bewaker gaf haar een naamkaartje, waarna ze hem bedankte. Ze wilde op het kaartje kijken om de naam van haar toegewezen gevangene te bekijken, maar iemand hier haar tegen. Algauw kwam Josh haar tegemoet, waardoor ze stopte met lopen om hem te begroeten. 'Hoe gaat het met je, Josh?', vroeg ze hem. Hij glimlachte naar haar. 'Het gaat goed en met jou?', langzamerhand begon hij te lopen richting de kleine tribune. Algauw volgde ze zijn voorbeeld. 'Het gaat goed, alleen een beetje moe. Heb een lange dag gehad', legde ze uit. Ze was oprecht blij dat dit de laatste taak was die ze moest doen. Haar voeten deden pijn van het lopen op haar hakken. Tot haar tevredenheid was het vrijdag en had ze nog één dag om te werken. Al snel had ze plaats genomen naast haar baas, waarna ze haar rechterbeen over haar linkerbeen heen sloeg. Josh zat tegen haar te praten, maar ze negeerde hem. Ze keek op het kaartje, nieuwsgierig naar de naam. De letters vormden een naam die ze niet zo graag las. Sebastian Campbell.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld