Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| what's meant to be will always find a way

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

orpg met
gelieve niet te reageren

mijn personage:
Adam Hillsbery

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:

Eileen Thompson

''I think I will miss you forever -,
like the stars miss the sun in the morning sky.''

Een akelige stilte heerste op straat toen Eileen richting haar werk liep. De buurjongetjes die altijd op de stoep zaten te spelen waren er niet meer. De kinderstemmen, het gelach was verdwenen. Ook de overburen, een jong stel dat pas was ingetrokken waren verdwenen. De deur naar hun huis stond nog open, gebroken glas lag nog op de grond. Niemand zou moeite doen om dat op te ruimen. Het was niet vrijwillig geweest dat haar buren zo plotseling waren vertrokken, waar ze nu waren wist Eileen ook niet. Al had ze zo'n vermoeden. Het gaf haar een akelig gevoel wanneer ze door de straat liep en het haar herinnerde aan de onschuldige mensen die om haar heen hadden gewoond.
Gelukkig was het ziekenhuis niet erg ver en stapte ze niet veel later haar werkplek binnen. ''Eileen, gelukkig ben je er,'' hoorde ze een bekende stem zeggen zodra ze de werkruimte binnenstapte. Eileen glimlachte klein, waarna ze haar jas ophing en zich omdraaide naar Anette. Anette was een vrouw van middelbare leeftijd die enorm veel werk verrichte. Vooral de laatste tijd was het druk geweest op de spoedeisende hulp en dat eiste zijn tol. Anette zag er vermoeid en gestrest uit, ze kon de hulp van Eileen goed gebruiken. ''Geen probleem,'' antwoorde Eileen. Veel ervaring had Eileen niet toen ze als verpleegster kwam werken. Het was moeilijk geweest om werk te vinden, enkele maanden na de geboorte van haar zoontje. Nu was ze blij dat ze de mogelijkheid had om een beetje geld te verdienen, al was dit niet hoe ze haar leven voor zich zag. Toch klaagde ze niet. Eileen had het goed, onder de omstandigheden van oorlog. Er waren mensen die het veel erger hadden, veel erger. Dit werk gaf haar de mogelijkheid om mensen te helpen waar nodig, al was dat niet veel. Dat was sterk veranderd sinds ze zich bij het geheime verzet had aangesloten. Natuurlijk was dat heel gevaarlijk, maar ze zou zich schuldig voelen als ze het niet deed. Ze vond het verschrikkelijk om te zien dat al de onschuldige mensen langzaam leken te 'verdwijnen', ze zou het niet aankunnen om toe te kijken en er niks aan te doen.
Niet veel later waren ze samen de werkvloer opgegaan. Het was alsof de slachtoffers recht van een slachtveld waren geplukt, gewond en bloederig kwamen zij binnen. Inmiddels had Eileen een knop omgezet en was ze maar gewoon haar werk gaan doen. Ze verzorgde de huidige patiënten, hielp waar nodig op de spoedeisende hulp en terwijl ze dat deed, vloog de tijd voorbij. Ze leek diep in gedachten verzonken en had het dan ook pas laat door dat Anette haar meerde malen had geroepen. Verschrikt keek ze op, zag Anette met een bezorgde blik in de deuropening staan. ''Wat is er aan de hand?'' Vroeg Eileen haar, waarna ze naar haar toe liep. Ze zag haar naar de juiste woorden zoeken, haar stem trilde terwijl ze sprak. ''De soldaten... Ze zijn hier... Ze willen iedereen ondervragen...'' Sprak ze onzeker. Bedenkelijk keek Eileen haar aan. Eileen was niet bang, zoals Anette dat was, terwijl zij veel meer te verbergen had dan zij. ''Wat? Waarom?'' ''Ze hebben anonieme tips gekregen dat we verraders binnen ons team hebben... Ik snap niet wie het kan zijn?'' Anette leek nogal onder de indruk van de hele situatie. Anders dan Eileen, zat zij niet bij het verzet. En dat was maar beter ook. Ze was een lieve vrouw, maar geheimen bewaren kon ze niet. Daar kwam bij dat ze angstig was voor de Duitsers, en dat bleek ook nu.
Verschrikt keken de beide vrouwen op toen ze geschreeuw in de gang hoorden. ''Laat ze maar komen, wij hebben niks te verbergen,'' zei Eileen zelfverzekerd. Daarna liep ze met Anette de zaal uit richting waar het geluid vandaan kwam.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
In stilte liep Adam achter zijn mede-soldaten aan richting het ziekenhuis. Met een groepje soldaten waren ze op het moment onderweg naar een missie die ze hadden gekregen om te zoeken naar een verzet team, deze zou zich dus plaatsvinden in het ziekenhuis waar ze naar onderweg waren. Ergens begreep hij het wel, waarom mensen zich zouden inzetten voor een verzet team, mensen werden zomaar opgepakt en meegenomen, hij snapte dus wel dat mensen zich hiervoor wouden inzetten maar het was niet alsof hij daarom kon zeggen dat hij niet op deze missie wou. Als dat zo was dan was Adam hier helemaal niet geweest, dan was hij nooit een soldaat geweest maar helaas, hier was hij dan. Het was nu al een paar jaar geleden dat Adam een oproep gekregen had en verplicht was om in dienst te gaan. Zijn hele leven had hij achter moeten laten, iedereen waar hij omgaf en van hield en dat allemaal omdat hij en alle andere mannen en jongens in het land waren aangewezen om soldaat te worden voor de oorlog die eraan kwam. Nu was het al een paar jaar laten en wist hij eigenlijk niet meer beter, dit was nu zijn leven en hoe graag hij ook zou willen daar was nu helemaal niks aan te veranderen, op zich had hij zich daar in de afgelopen jaren wel bij kunnen neerleggen. Ook had hij wel wat goede mensen leren kennen terwijl hij nu in het leger werkte, sommige mannen kon hij wel vrienden noemen na al deze jaren samen soldaten geweest te zijn.
De straten onderweg naar het ziekenhuis waren kaal, de sfeer was naar en dit zorgde ervoor dat Adam alleen nog maar meer opkeek naar deze missie. Het zou nu niet lang zijn voor ze aan zouden komen in het ziekenhuis en als ze zo snel mogelijk de mensen van het verzet team konden vinden, dan kon Adam weer zo snel mogelijk weg en klaar zijn met deze hele missie. Ondanks dat hij begreep waarom mensen zich wouden associëren met een verzet team, er was ook altijd die vraag waarom mensen hun leven riskeerde in een tijd als deze om het leven van anderen mensen te redden. Ieder had daar waarschijnlijk zijn reden voor, misschien realiseerde niet iedereen zich hoe gevaarlijk het eigenlijk was en anderen vonden het het waard als ze daarmee wel anderen konden helpen en zelfs redden. Niet dat de reden waarom iemand zoiets zou doen veel uitmaakte want wat je reden ook was, het was en bleef strafbaar en er zou niet naar je reden geluisterd worden, je zou alsnog vervolgd worden en je zou alsnog voor je acties moeten boeten. Ergens wist Adam dat hij zich schuldig zou moeten voelen voor het feit dat hij mensen weg nam die er eigenlijk juist voor zorgde dat anderen gered werden en konden blijven leven, niet alleen in het verzet team maar ook nu ook nog eens mensen die werk verrichten in het ziekenhuis.
Uiteindelijk kwamen ze aan bij het ziekenhuis, Adam liep achter iedereen aan naar binnen in. Ze liepen een zaal binnen en meteen hadden ze alle aandacht op hen gevestigd door alleen maar naar binnen te lopen. Natuurlijk was het nogal intimiderend dat een groep soldaten zomaar binnen kwam lopen alsof het niets was, mensen vroegen zich ook af wat ze hier zouden doen uiteraard. Van alle mensen die hen aankeek kwam iemand naar voren lopen om de groep aan te spreken. “Kan ik U mannen helpen?” Hoorde Adam de vrouw zeggen die hun kant was komen oplopen. “We hebben te horen gekregen dat er hier mensen zijn die een deel uitmaken van het verzet team, wou zouden graag iedereen willen ondervragen om er achter te komen wie deze mensen zijn.” Beantwoorde een van de mannen van de groep. Zelf stond Adam een beetje op de achtergrond, hij hoefde niet perse het woord te hebben. Nadat een van de soldaten zijn antwoord gegeven had bleek de vrouw voor hen nogal geschrokken te zijn maar gelukkig stemde ze in. Meteen haalde Adam een notitieboekje en een pen uit zijn zak zodat hij de tips en dingen kon opschrijven en deze bij zich kon houden. Nadat hij zijn notitieboekje had en zijn pen had begon hij rond te kijken opzoek naar mensen die hij kon ondervragen. Terwijl zijn blik rond de zaal ging zag hij 2 meer vrouwen de zaal binnenlopen, alleen ging zijn blik meteen na een van de twee vrouwen die aan kwam lopen. Hij herkende haar meteen, al was het jaren sinds hij haar gezien had, nog kon hij meteen zien wie het was. Eileen, zijn vriendin voor hij haar had verlaten omdat hij opgeroepen werd. Meteen bevroor hij op zijn plek en kon hij niet stoppen haar aan te staren.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Eileen had haar blik op de grond gericht. Vanbinnen bereidde ze zich voor op de vragen die ze zou kunnen krijgen, waarop zij natuurlijk moest liegen. Ze zou doen alsof ze niks wist van het verzetsteam, net zoals haar medecollega's die er wél wat van wisten. Over wat ze zelf zou gaan zeggen tegen de soldaten maakte ze zich niet zoveel zorgen, ze was bereid om te liegen voor de onschuldige levens die ze ermee redde. Ze was wel bang wat anderen zeggen. Als er een ander lid van het verzetsteam gepakt werd, dan was zij er waarschijnlijk ook geweest. Toch dacht ze er niet te veel overna. Het was beter, om maar gewoon normaal te doen, alsof ze nergens van wist. Dan zou ze ook niet opvallen, en zouden ze haar ook niet verdenken. Ze zuchtte daarom even diep, en rechtte toen haar schouders en liet haar blik op de soldaten vallen. Het waren een stuk of zes, misschien acht soldaten en ze schatte hun tussen twintig en dertig jaar. Bang was ze niet, totdat haar blik op hun wapens viel. Ze slikte even, al was het tegenwoordig 'normaal' om als soldaat zo bewapend over straat te lopen. Toch verbeet ze haar angst en probeerde een kleine glimlach te laten zien. De soldaten waren Nederlands, maar dat betekende niet dat ze aan dezelfde kant stonden. Ze wist dat de mannen waarschijnlijk dienstplichtig waren, dat ze geen keuze hadden en wellicht met tegenzin het leger waren ingegaan. Het gebeurde nou eenmaal met alle jonge mannen van Nederland die fit genoeg waren om in het leger te dienen. Toch was het fout. Zij waren bezig onschuldige levens te verwoesten en Eileen stond in principe aan de andere kant van hun, om zoveel mogelijk levens te redden. Vanbinnen haatte ze de mannen stuk voor stuk, omdat ze niet opkwamen voor hun eigen land en eigen volk. Misschien waren ze te laf en waren ze bang. Ze hadden vast hun eigen redenen waarom ze deden wat ze deden, maar het was niet verstandig om er zo overna te denken. Ze was bang dat haar haat zichtbaar was en dus zette ze haar verstand op nul en keek de soldaten vriendelijk toe. Totdat ze hem zag.
Zodra haar blik met die van hem kruiste wist ze direct dat ook hij haar herkend had, en ze had geen moeite om hem te herkennen. Ze stond als aan de grond genageld, ze wilde van hem weglopen maar haar benen werkten niet mee. Ze voelde hoe haar keel langzaam droog werd, de mogelijkheid om te praten verdween als ze uberhaupt wist wat ze moest zeggen. Maar dat wist ze niet. Jaren geleden had hij haar plotseling achtergelaten met duizend vragen. Zonder verklaring had hij haar gedumpt, haar lieve Adam. Ze hield van hem met heel haar hart en toen ze hem zojuist zag voelde ze dat ze dat ergens nog steeds deed. Zijn gezicht deed haar denken aan haar zoontje thuis, zijn zoontje. Wellicht was hij de reden dat ze nooit helemaal over Adam was heen gekomen, want elk moment dat ze bij haar zoontje was zag ze Adam in hem. Dezelfde ogen, dezelfde lach, dezelfde gedragskenmerken. Joel was precies zijn vader en ergens was het fout dat hij zijn vader niet kende. Dat Adam niet eens wist van zijn bestaan... Het was zijn echter zijn eigen schuld, Adam was weggelopen zonder iets van zich te laten horen en nu was het te laat. Eileen betwijfelde of ze het zou vertellen hoewel ze diep van binnen wist dat het wel moest. Hij had daar recht op, ondanks alles wat hij had gedaan...
Het lukte haar eindelijk om haar blik neer te slaan, toen ze besefte dat Anette van haar was weggelopen. Ze keek de vrouw na, die onzeker met een van de soldaten meeliep om ondervraagd te worden. Eileen wist even niet wat ze moest doen. Ze kon blijven staan waar ze stond, dan werd ze vanzelf wel meegevraagd door een van de soldaten. Toch deed ze dat niet. Adam was de enige waar ze nog aan kon denken en plots leek het haar een goed idee om op hem af te stappen. Enkele seconden had ze nodig om de moed bij elkaar te rapen. Toen liep ze nogal onzeker naar hem toe, ze wist niet zeker of het daadwerkelijk een goede keuze was. Toen ze voor hem stond keek ze hem indringend aan. ''Ik had niet verwacht je terug te zien...'' Zei ze toen zacht. Ze kon haar blik niet van hem afhalen, er was nog maar een korte afstand tussen de twee en Eileen onderdrukte de neiging om in zijn armen te vallen, nee dat was niet gepast. Ze vroeg zich heel erg af wat zijn reden was geweest om haar te verlaten. Daar had ze dan ook lang overna gedacht. De dag dat ze erachter kwam dat hij verdwenen was, was dezelfde dag als dat ze hem wilde vertellen dat ze zwanger was van zijn kindje. Het kon niemand anders zijn, er was niemand anders waar ze ooit intiem mee was geweest. En hoewel haar zwangerschap niet gepland was, was ze ervan overtuigd dat Adam dat niet erg zou vinden. Ze hielden van elkaar. Ze zouden altijd samen blijven, althans, dat was het plan. Eileen's plan. Misschien wist Adam het al. Misschien was hij er niet klaar voor en was hij daarom bij haar weggegaan. In het ergste geval had hij haar verlaten voor een ander. Ook die gedachte had lange tijd door haar hoofd gespookt. Als dat echt zo was, dan hoefde ze hem niet te zien, nooit meer... Als dat zo was, dan had hij altijd tegen haar gelogen en was hun liefde in zijn ogen nooit echt geweest. Eileen zou dat heel erg vinden, maar ze wilde het niet geloven. Adam was niet zo, de Adam die zij kende was niet zo. De onzekerheden en het verdriet van Adam hadden ervoor gezorgd dat ze een zware zwangerschap en een zware bevalling had gehad. Ze was werkelijk iedereen verloren, want een ongehuwde vrouw die zwanger was, dat was een schande voor de familie. Ze wilden haar niet meer zien, nooit meer. Het was moeilijk geweest om een huis te vinden en om werk te vinden, en het was moeilijk om Joel te onderhouden. Gelukkig was Joel een rustig kind maar de keerzijde ervan was dat hij niet veel praatte, en hij leek vaak droevig. Alsof hij wist dat zijn vader er niet was, alsof hij het gemis van Eileen had overgenomen. Dat viel haar zwaar. Toch was het haar allemaal alleen gelukt, en daar was ze trots op. Wat kon ze nu nog zeggen tegen Adam?
Ze slaakte een zucht, en knikte naar de lege tafel een eindje verderop. Het maakte deel uit van de wachtruimte, maar die was op dit tijdstip verlaten. ''Laten we daar gaan zitten,'' stelde ze toen voor. Er viel genoeg te praten, en als hij er toch niet aan toe kwam om haar te ondervragen kwam haar dat deels alleen maar beter uit. Dan was haar geheim veilig.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Helemaal bevroren bleef Adam staan, Eileen had hem nu ook zien staan dus hij kon niet meer doen alsof hij haar nooit gezien had om alles makkelijker te maken. In dit moment had Adam ook geen idee wat hij het beste kon doen, zou hij nu naar haar moeten lopen? Was dat een slim plan of zouden ze beide elkaar gewoon negeren. Ook had hij geen idee hoe Eileen zich nog voelde over het feit dat Adam haar achtergelaten had, hopelijk was ze er na Een ongemakkelijk gevoel gierde door Adam’s lichaam, hij had geen idee hoe hij zich moest opstellen. Toch werd het ongemakkelijke gevoel wat gerustgesteld toen Eileen zijn kant op kwam lopen, dan wou ze dus waarschijnlijk wel met hem praten. Toch bleef hij met het dilemma of hij haar moest ondervragen of dat ze wat gemiste tijd samen zouden inhalen. Met een zwakke glimlach keek hij haar aan terwijl ze op hem af kwam lopen. Het was haast alsof er geen tijd voorbij was gegaan, ze was bijna niks veranderd. Natuurlijk was ze ouder geworden maar het was duidelijk te zien dat het Eileen was. Hoe dichter bij ze kwam hoe meer Adam ook realiseerde dat ze het echt was, dat ze na al deze jaren elkaar weer toevallig tegen kwamen.
Het was raar dat ze nu voor hem stond, na haar verlaten te hebben en naar het leger vertrokken te zijn had hij verwacht haar nooit meer te zien, natuurlijk was de kans er altijd wel geweest maar hij had eigenlijk er nooit bij stilgestaan dat het ooit daadwerkelijk zou gebeuren. Het voelde dan allemaal ook heel surreal en Adam had geen idee hoe hij met de situatie om moest gaan. Aan de ene kant moest hij mensen ondervragen over het verzet team wat zich plaats vond maar nu dat hij Eileen weer zag wou hij weer met haar praten, hij wou weten wat ze in haar leven gedaan heeft in de tijd dat hij weg was, hij wou weten hoe het nu met haar ging en of alles goed was. Ergens begon hij wat ze vroeger waren ook weer te missen, doordat ze nu weer tegenover elkaar stonden dacht Adam automatisch terug aan alle momenten die ze vroeger samen meegemaakt hebben terug. Hierdoor realiseerde hij zich dat hij Eileen eigenlijk misschien wel terug wou, de waarheid van de situatie was dat hij haar eigenlijk nooit kwijt wou raken maar hij had geen andere keuze. Het deed hem wel goed om te zien dat het niet vreselijk leek te gaan met Eileen, ze was aan het werk en in een tijd als deze was dat toch al aardig iets. Dus hij was zeker blij om te zien dat haar leven geen puinhoop leek te zijn, dat stelde hem zeker gerust. Het was ook goed om haar stem weer te horen, hij was al helemaal vergeten hoe haar stem klonk dus toen ze zachtjes wat fluisterde was het wel even fijn haar stem weer te horen. “Ik jou ook niet..” Antwoordde hij zachtjes terug op haar, dat had Eileen waarschijnlijk al wel verwacht.
Adam keek de kant op waar Eileen naar toe geknikt had, daar stond een lege tafel op een nogal verlaten plek, eigenlijk best wel de perfecte plek om op het moment een gesprek te hebben met Eileen. "Ja, lijkt me een goed plan.." Zei hij, gevolgd door een zwakke glimlach. Langzaam begon hij stappen te zetten naar de tafel zodra hij er uiteindelijk plaatsnam op een van de stoelen die bij de tafel stond. Zijn notitieboekje en pen legde hij voor nu maar neer op de tafel, die zou hij waarschijnlijk niet meteen nodig hebben. Eerst wou hij gewoon kunnen praten met Eileen, om haar meteen te ondervragen zou raar voelen en zou gewoon niet juist zijn voor Adam. Na al deze jaren elkaar weer te zien en het gesprek wat ze als eerst hebben gaat dan over of Eileen iets door gehad heeft van een verzet team in het ziekenhuis. Natuurlijk zou hij de tijd vinden om haar ook over die dingen te vragen maar dat kwam nog wel. "Dus.." Mompelde hij zachtjes na hij rustig was gaan zitten en ze spullen op de tafel gelegd had. "Hoe gaat het nu met je?" Besloot hij dan toch maar aan haar te vragen, hopend dat er een goed antwoord van haar kwam.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld