Forum

*Even though we were never supposed to be together I can't be with anybody else, no matter the consequences.

ORPG van @Phobias en mij.
Gelieve niet te reageren.

Le moi:
Abigail Rose Victoria Olivia Flint
21 years & hofdame



Vandaag was de dag aangebroken dat het blonde meisje zou verhuizen naar het koninklijke paleis. Wat ze daar precies te zoeken had? Het was in principe heel simpel. Haar werkgever was uitgehuwelijkt aan de kroonprins. Het kasteel van de koninklijke familie zou haar nieuwe thuis worden. Als persoonlijke hofdame zou Abigail mee verhuizen naar het kasteel. Stiekem verheugde het meisje zich erop. Nog nooit was ze in het koninklijke kasteel geweest en ze was enorm nieuwsgierig naar hoe dit eruit zou zien. Al waren de afgelopen weken enorm chaotisch geweest. Alle hofdames hadden hard moeten werken om er voor te zorgen dat het vertrek soepel zou verlopen. En nu de dag was aangebroken, was alles ook daadwerkelijk geregeld. Al wist ze dat de chaos hier niet mee over zou zijn. Het was juist het begin van alle drukte. Het was de bedoeling dat haar werkgever de kroonprins beter zou leren kennen voor de twee zouden trouwen. Wat het meisje zou moeten doen in die tijd, wist ze niet. Al wist ze heel goed dat ze niet stil zou zitten. Een teken van luiheid was ondenkbaar. Er was altijd wel wat te doen voor een hofdame. Stilzitten deed ze dan ook bijna nooit. Het was niet geoorloofd. Niet als ze haar baan zou willen behouden tenminste. Kort schudde ze haar hoofd. Het zou waarschijnlijk nog wel drukker worden. Daar was ik van overtuigd. Voor de bruiloft moest ook nog genoeg gebeuren. En hoewel de hofdames hulp kregen van de bedienden van de koninklijke familie, was er nog genoeg te doen. Te veel eigenlijk. Te veel voor een korte tijd. Maar je zou Abigail niet horen klagen. Dat zou een teken van het ontbreken van respect zijn. Iets wat je niet kon maken als hofdame. Het was eigenlijk heel simpel. De kleinste fout kon je al de kop kosten. Wat er voor zorgde dat je eigenlijk geen fouten maakte. 
Kort beet Abigail op haar lip. Daarom mocht er vandaag ook niets fout gaan. Het was immers een belangrijke dag. Tot nu toe verliep alles volgens planning en waren ze eigenlijk zo goed als klaar om te gaan. Alle spullen waren zo goed als ingeladen in de koetsen die hen zouden begeleiden naar het kasteel. Er was een koets voor de spullen van haar werkgeefster. Een koets waar haar werkgeefster en haar ouders in zouden zitten en een koets voor de hofdames, de twee persoonlijke hofdames, en hun spullen. Het was een heel karwei om het voor elkaar te krijgen, maar Abigail had het toch voor elkaar gekregen. Met wat hulp van Jasmin natuurlijk. Jasmin was de andere persoonlijke hofdame. Ik kende het meisje ook vanaf kleins af aan. Ergens wat het blonde meisje met haar opgegroeid en Abigail beschouwde haar dan ook als haar beste vrienden. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen. Het was fijn om iemand te hebben die in hetzelfde schuitje zat als haar. Hoe stom dat ook mocht klinken. De twee konden ook alles met elkaar delen. Veel konden ze niet praten. Aangezien dit tijdens werktijden voornamelijk verboden was, maar wanneer ze de mogelijkheden hadden, brandde de twee los. Dat was fijn. Het was fijn om iemand te hebben waarmee je kon praten en diegene je volledig begreep. Ze zouden vandaag samen afreizen om de rest van hun jaren door te brengen in het kasteel van de koninklijke familie. Met hun werkgeefster natuurlijk. Zonder haar hadden ze überhaupt nooit naar het kasteel gekund. Ze hadden er dan niets te zoeken gehad. Kort schudde het meisje haar hoofd, terwijl ze die gedachte van zich af zette. Ze keek om zich heen en stapte toen uiteindelijk de koets in die voor haar en Jasmin bestemt was. Het was de laatste koets in de rij. De eerste koets zou de familie vervoeren. De tweede koets de spullen van de aanstaande kroonprinses. Zo ging het nu eenmaal. Abigail was het immers geweld. Haar stand was nu eenmaal niet hoog. Dat wist ze zelf heel goed en daar had ze zich bij neer weten te leggen. 
Nu wachtte het meisje geduldig tot de koetsen in beweging zouden komen. Een teken dat ze onderweg zouden zijn. Ze hadden immers nog een lange weg voor de boeg. Een lange weg voor ze het kasteel zouden bereiken. Hun toekomstige huis. 

Joshua Owen Johnson 
23 years & bastard son van de koning



Joshua was benieuwd naar wat vandaag te brengen had. Het was een bijzondere dag. Voor de koninklijke familie tenminste. Hoewel hij daar maar een klein deel van uit maakte. Hij stond bekend als de bastard son van de koning. Een van de weinige die hem leek te mogen. De koningin verachte hem tenminste. Maar wat kon hij er aan doen? Zijn vader was de koningin ontrouw geweest. Moest ik daar voor boeten? De jongen had dan ook vaak woorden gehad met de koningin. Tot spijt van zijn vader. Die de twee nooit graag zag bekvechten. Hoewel zijn vader toch wel vaak zijn kant koos. Tot onvrede van de koningin. Toch had de vrouw er mee ingestemd om de jongen in huis te nemen. Iets waar hij wel dankbaar voor was. Zijn biologische moeder was toen hij nog maar een baby was weten te overlijden. Hij had haar dan ook nooit leren kennen. Het is dat zijn vader er op stond om hem in huis te nemen. Anders was er waarschijnlijk niets van hem terecht gekomen. 
Toch was het niet Joshua die vandaag in de schijnwerpers zou staan. Iets wat hij eigenlijk nooit stond. Hij was niet bijzonder. De koningin behandelde hem nauwelijks als een persoon. Haar eigen kinderen stonden voorop en het was belangrijk dat zij alles kregen wat hun hartje begeerde. Nee, Joshua ging veel liever om met zijn vader. Die had hem veel geleerd. Over het rijk. Het doen van zaken. Hij had hem leren jagen. Dat soort dingen. Hij hield er dan ook van om dingen te doen met zijn vader. Al wist hij dat het de komende weken niet snel zou gebeuren. De komende weken zouden in het teken staan van de bruiloft die er aan zat te komen. De bruiloft van zijn halfbroer, de kroonprins en de dochter van een van de rijkste families van het rijk. Die familie zou vandaag naar het kasteel komen, zodat het meisje met haar twee hofdames hier in kon trekken. Zo kon alles vanuit het kasteel geregeld worden en hadden het meisje en de kroonprins nog een paar weken om elkaar beter te leren kennen. Iets waar Joshua niets mee te maken had. Hij wist dat er nog veel geregeld moest worden voor de bruiloft en dat zijn vader daar voornamelijk mee bezig zou zijn. Iets wat hij jammer vond. Hij zou de komende tijd dan vaak alleen zijn. Of hij vermaakte zich met het personeel. Toch vond hij het niet erg om zichzelf te vermaken. Hij was ergens toch ook op zijn privacy gesteld. Zoals zijn vader. Hij genoot er dan ook van om tijdens mooi weer een boek te lezen in de tuinen van het kasteel. Of om een stukje te rijden op een van de paarden. Zo lang hij maar weg was van huis. Hij voelde zich op dat soort momenten heel erg vrij. Hij had er zo nu en dan ook aan gedacht om weg te gaan. Weg te rijden op een van de paarden en nooit meer terug te komen. Zelf het geluk op te zoeken. Maar hij wist dat hij dat zijn vader niet aan kon doen. Niet na alles wat die man voor hem gedaan had. 
Bovendien duurde het niet lang meer voor de koning met pensioen zou gaan. Na de bruiloft zou het niet lang meer duren voor de koning en koningin afstand zouden doen van de troon, zodat het jonge paar hen op kon volgen. Zo was de traditie nu eenmaal. Wanneer dat allemaal achter de rug was, had zijn vader misschien wat meer tijd voor hem. Dan konden ze weer samen dingen doen. Zoals van ouds. Iets wat Joshua maar in gedachten hield. Het maakte zijn tijd hier toch wat dragelijker. Toch had hij de afgelopen tijd oprecht genoten. Sinds dit hele gedoe in gang werd gezet, werd er nauwelijks aandacht aan de jongen besteed. Het zoeken van het juiste meisje. Het onderhandelen met de ouders. Het plannen van de bruiloft. Het nam allemaal enorm veel tijd in beslag, waardoor Joshua zijn eigen gang kon gaan en hij vond het heerlijk. De koningin wilde hem er zo veel mogelijk buiten houden. Iets wat hij totaal niet erg vond. Niet dat hij iets tegen zijn halfbroer had. Totaal niet. Hij had het alleen niet zo op de gedwongen huwelijken. Hij vond dat het iets moest zijn tussen twee mensen die van elkaar hielden. Niet als een uitkomst tussen twee mensen die met elkaar onderhandelden. Maar het was de laatste kans van de kroonprins geweest. De laatste kans om zichzelf tegenover onze vader en de koningin te bewijzen. Hij had zogezegd veel fout gedaan, al wist Joshua niet altijd even goed wat. Ook daar werd hij altijd buiten gehouden. 
Al was de jongen wel verbaasd dat hij bij het verwelkomen van de familie aanwezig mocht zijn. Hoewel dit wel pas later op de middag zou zijn. Hij vroeg zich af of de familie inmiddels al vertrokken was. Het was een lange reis. Het personeel in het kasteel was al wel hard aan het werk. De keuken was bezig om een heerlijke maaltijd op tafel te zetten en de rest van het personeel was er voor aan het zorgen dat alles er op en top uit kwam te zien en dat eigenlijk alles klaar was bij aankomst van de familie. Het meisje en haar hofdames hoefden in principe alleen nog maar in te trekken op het moment dat ze aankwamen. Meer niet. Hoewel het niet om hem ging vandaag, keek ik toch uit naar die aankomst. Hij had het meisje nog niet mogen ontmoeten en hij was benieuwd naar de twee hofdames, aangezien hij het over het algemeen goed kon vinden met het personeel. Maar daar zou hij maar snel genoeg achter komen.

Catherine Anne Elizabeth Windsor
22 years & prinses

Het was zo ver. Catherine en haar hofdames zouden vandaag verhuizen naar een paleis van een ander rijk, dat ver weg van hun rijk lag. Ze zouden intrekken bij mensen die ze niet eens kenden, ze zouden er de rest van hun leven spenderen, en Catherine zou over enkele maanden het rijk regeren. Daar keek ze tegenop. De meeste meisjes zouden een moord plegen om in haar plaats te staan en te trouwen met William Johnson, maar zij niet. Zij wou niet uitgehuwelijkt worden aan één of andere knappe kroonprins en het rijk waarin hij leefde mee besturen. Ze wou huwen omdat ze oprecht van die persoon hield, omdat ze om die persoon gaf. Hier had zij geen inspraak in gehad. Haar ouders waren degene die deze keuze voor haar hadden gemaakt en ondanks het feit dat zij meerderjarig was, hadden haar ouders het beslist. Na wat protest van Catherine, hadden ze de belofte gemaakt dat het allemaal in orde zou komen, dat de koninklijke familie een meevaller zou zijn en dat ze in goede handen terechtkwam. Er werd van Catherine niets anders verwacht dan in te stemmen, anders zou ze een teleurstelling zijn voor het volk én haar familie en zorgen voor veel ophef in haar eigen rijk, maar ook dat van de kroonprins.
De  lange weg zat erop. Ze hadden uren gereisd met hun koetsen om eindelijk op hun bestemming aan te komen. De koetsen kwamen langzaam tot stilstand en Catherine staarde doelloos uit het raam. Veel zin had ze er niet in. Een diepe zucht verliet haar mond, waarop haar moeder een hand op haar been legde en haar gerust probeerde te stellen. Vervolgens werd de deur van de koets geopend en stapten haar ouders als eerste uit. De ouders van William en William stonden hen al op te wachten. Haar vader bleef netjes aan de koets staan en nam Catherine haar hand vast, om haar uit de koets te begeleiden. Nadat zij uit de koets was, liet ze de hand van haar vader los en begroette ze het drietal. Personeel was niet te bespeuren, die waren vast druk in de weer om alles op orde te krijgen voor hun komst. Catherine vond het best zielig, dat iedereen altijd zo hard moest werken voor het verlangen van de koninklijke familie, terwijl ook zij gewoon mensen waren. Een andere stand hadden ze. Daarom moesten ze zo hard werken, zodat ze tenminste degelijk onderdak hadden. Zo was het haar altijd geleerd, toch was het iets waar zij het niet mee akkoord was. Catherine veegde haar gedachten weg en focuste zich op de andere familie. Ze moest immers overkomen als de perfecte troonopvolgster. 
Haar outfit paste alvast in het plaatje. Een lange, zalmroze jurk die bovenaan strak was, waardoor haar taille benadrukt werd. Daarna liep hij bol uit. Haar hakken, in dezelfde zalmroze kleur, werden verstopt onder de lengte van de jurk. Onder de jurk droeg ze ook een corset, omdat het moest. Haar donkerblonde haren waren gekruld en opgestoken. Haar outfit was precies zoals het hoorde; netjes voor een eerste ontmoeting. Het was echter niets voor haar, de outfit niet en ook het afstandelijke gedrag niet. Het liefst van al droeg ze gewoon een simpele jurk en comfortabele schoenen, en trok ze erop uit met haar geliefde paarden om een ritje te maken in de natuur. Ook dit mocht ze niet alleen. Het was te gevaarlijk. Gevaarlijk vond zij maar een woord om erop te plakken en haar niet weg te laten gaan. Soms droomde ze van wat meer vrijheid, hoe het zou zijn om gewoon 's avonds onder de sterrenhemel te kunnen liggen. Nee, zij moest ernaar staren vanuit haar raam omdat ze 's avonds niet meer buiten mocht komen. Het was allemaal zo saai en gecontroleerd, alsof ze zelf niet beter wist. Dit huwelijk zou waarschijnlijk niets voor haar zijn, sinds ze eerder avontuurlijk was aangelegd. 

William Charles Arthur Johnson
24 years & kroonprins

Voordat hij zijn kamer verliet en zich een weg naar buiten baande, had hij zijn das nog vlug gestropt en gecontroleerd of zijn maatpak nog goed zat. Alles moest perfect zijn voor de komst van zijn toekomstige bruid. Een bruid die hij niet eens kende en nu in slechts enkele weken zou moeten leren kennen, om er vervolgens een heel rijk me te bestuderen. Het klonk absurd. Twee mensen die je niet kende aan elkaar uithuwelijken in de hoop dat het een perfecte match zou worden. Bij sommigen werkte het, bij sommigen werkte het niet. Zijn ouders waren hier een goed voorbeeld van geweest. Bij de huidige koning en koningin werkte het overduidelijk niet, sinds zijn vader overspel had gepleegd. En alsof dat niet erger kon, had hij er ook een halfbroer door gekregen. Het was een schande geweest voor de familie. Wel, William gaf er niet veel om. Zijn halfbroer zou nooit de troon kunnen opvolgen en hij had geen last van Joshua, Joshua was een aardige jongen en zat niemand op de hielen, maar William's moeder haatte alles wat met Joshua te maken had. Ze hield hem zo ver mogelijk buiten de familie en alles wat met de familie te maken had, hij maakte er absoluut geen deel van uit en hoorde eigenlijk meer bij het personeel dan bij de familie, terwijl hij toch degelijk het adelijk bloed had van hun vader. Langs de ene kant had zijn moeder een hartje van goud, maar aan de andere kant kon ze ontzettend kattig uit de hoek komen. 
Zijn moeder had zijn pak nog even recht getrokken, waarna het drietal samen naar buiten wandelde. Zijn moeder en vader plechtig langs elkaar en hij achter hun. Eenmaal aangekomen op de plaats waar de koetsen zouden aankomen, ging William naast zijn ouders staan zodat hij de koninklijke familie als eerste zou kunnen begroeten. Hij was immers het belangrijkste in de hele verhaal, daarna Catherine, de dame met wie hij zou trouwen en dan had je nog hun ouders die elkaar zouden weerzien. Voor William was het echter de eerste keer dat hij Catherine zou zien in levende lijve en hij vond het oprecht spannend. Zouden de twee het met elkaar kunnen vinden? Zou ze aardig zijn? Of hadden zijn ouders haar simpelweg gekozen omdat ze deel uitmaakte van één van de rijkste families, waardoor William hoger zou komen te staan? Hij kon het niet goed inschatten. Zijn en haar ouders hadden dit huwelijk geregeld en de twee hadden er geen inspraak in gehad, alleszins hij niet. 
Zijn lippen krulden omhoog bij het arriveren van de koetsen. Hij had vanuit zijn ooghoeken even naar zijn ouders gekeken, die ook in spanning afwachtten tot de familie de koetsen, die intussen tot stilstand waren gekomen, zouden verlaten. ''Gedraag je, William.'' Had zijn moeder nog gefluisterd. Zijn moeder deed altijd alsof hij slecht gedrag vertoonde en onaardig was, daarom was dit huwelijk ook zijn laatste kans om zich te bewijzen tegenover zijn ouders en de burgers. William wist zelf niet eens wat hij de hele tijd fout deed. Hoe dan ook, de familie had inmiddels de koets verlaten en William had eerst de ouders van Catherine begroet, die vervolgens bij zijn ouders waren gaan staan. Vervolgens had William de hand geschud van Catherine, die er even zenuwachtig uitzag als hij. Hij had gevraagd of de reis was meegevallen en zij had geantwoord dat het een lange reis was en ze blij was hier eindelijk te zijn. Al zag William ook wel dat Catherine niet oprecht blij was om hier te zijn. William begreep wel dat ze zich zo voelde, zij had hier ook niet voor gekozen. Zijn ouders hadden haar toekomst bepaald. 

@BeauRathbone 

Abigail.
Het blonde meisje keek om zich heen en beet kort op haar lip. Ergens voelde het meisje zich een klein beetje ongemakkelijk. Waarom wist ze niet precies, maar het was toch hoe ze zich voelde. Het was een onbekende plek, met onbekende mensen. Het was iets waar ze uiteindelijk aan moest wennen. Deze plek was iets waar ze de rest van haar leven door moest brengen. Het was een grote stap voor een meisje zoals zij, ook al wist ze dat dit ook een grote stap moest zijn voor het meisje die met de kroonprins moest gaan trouwen. Ze was benieuwd naar hoe het zou gaan lopen de komende tijd. De bruiloft zou binnen de kortste keren plaatsvinden en er moest nog veel gebeuren voor het eindelijk klaar zou zijn. 
Mijn blik gleed naar de jongen die de twee kwam helpen. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen. "Hello" begroette ze de jongen. Ze wist ergens wie het was, zonder hem ooit eerder te hebben gezien. Het was de bastard zoon van de koning. Hoe ze het wist? Het was niet zo heel moeilijk. Ergens vond ze het erg dat de koningin de jongen zo behandelde. De jongen kon er niets aan doen dat de jongen niet haar echte zoon was. Het was een fout van de koning geweest. Een grote fout van de koning waar ergens toch iets moois uitgekomen was. Het meisje vond niet dat de koningin hem zo mocht behandelen. Hij zat immers niet verkeerd. Hoewel het meisje er verder niets over zou zeggen. Het zou een teken zijn dat ze het leven hier niet dankbaar was en dat was alles behalve waar. Het was hard werken. Het leven als een hofdame. Maar ze werd door Catherine goed behandeld. Dat kon ze zeker niet ontkennen. Daarom praatte ze eigenlijk ook niet slecht over haar. Natuurlijk werkte ze soms heel hard, maar dat was geen reden om slecht over iemand te praten. 'Bedankt dat je ons komt helpen" zei ze tegen de jongen, terwijl ze zijn bewegingen die hij maakte volgde. Hij haalde een aantal spullen uit de koets. Het was de taak van de hofdames om alles uit de koetsen naar binnen te brengen. Het was lief van de jongen om hen te helpen. Hij had het ook niet hoeven doen. Als had de koningin hem verteld dat hij het moest doen. Hij had het ook niet kunnen doen en had de koningin kunnen vertellen dat hij het wel gedaan had. De meiden zouden hem niet verlinken. Omdat ze hen toch niet zouden geloven.
Toch hielp ze de jongen om het een en ander uit de koets te halen. Hoewel ze geen idee had waar ze de spullen zouden moeten laten, aangezien ze nog geen rondleiding hadden gehad en ze geen idee hadden waar ze zouden verblijven. Toch liep ze de jongen achterna, het paleis binnen en volgde de jongen. Waarschijnlijk wist hij wel waar ze de komende tijd zouden verblijven en Abigail zou de spullen daar achterlaten. 

Joshua.
Een kleine zucht rolde er over mijn lippen. Dit ging nog een lange dag worden. Ik schudde kort mijn hoofd. Dit was nog maar het begin. Dat idee had ik tenminste. Ik had het idee dat de koningin nog genoeg te zeuren had. Ik hoopte dat het niet zo zou zijn, maar ik verwachtte dat de vrouw nog genoeg trucjes op haar mouw had die ze tegen me zou gaan gebruiken. Ze was normaal gesproken al het type dat Joshua het liefst overal buiten liet houden. En zeker nu de aanstaande koningin gearriveerd was in het hotel, wist de jongen dat hij haar het liefst zo ver mogelijk van hen vandaan hield. Ik was niet anders van de vrouw gewend. Toch vond ik het enorm vervelend. Aangezien ik niets verkeerd had gedaan. Ik keek naar de twee hofdames. Een glimlach verscheen er rond mijn lippen. "Hello. Welkom in het paleis. Ik zal jullie helpen om alle spullen het paleis binnen te krijgen" vertelde hij hen. Misschien dat hij wat meer met de hofdames op kon trekken. Hij kon sowieso beter overweg met het personeel dan met de koninklijke familie. Hij pakte wat spullen uit de koets en liep er mee naar binnen. Het duurde immers niet lang voor de meiden zijn voorbeeld volgden en achter hem aan naar binnen gingen. Hij besloot hen maar te begeleiden naar de hal waar Catherine en de twee dames zouden verblijven. Waarschijnlijk was dat de enige rondleiding die ze zouden krijgen. De koninklijke familie was in principe niet het soort mensen die heel respectvol waren naar het personeel. Joshua daarentegen was daar tegenover veel beleefder tegen het personeel. Hij wist niet beter. Zijn vader vertelde hem dat je men met respect moest behandelen. Dat bracht Joshua ook over op het personeel. Dat vond hij belangrijk. Hij dacht dat je daar verder mee kwam dan met mensen bedreigen. "Dus"begon de jongen, om het gesprek een klein beetje gaande te houden. "Dit is de hal waar de kroonprinses zal verblijven. Het grootste vertrek is voor haar en het vertrek aan het einde van de hal is voor jullie. Ik hoop niet dat jullie het erg vinden om een kamer te delen" zei de jongen tegen de twee meiden. Als antwoord op zijn opmerking vertelde het blonde meisje dat ze niet anders gewend was en dat ze het dan ook helemaal niet erg vond. Hij zette de spullen, waarvan hij gokte dat het van de twee meiden was, in het laatste vertrek en draaide zich om. Er waren nog genoeg spullen die uitgeladen moest worden. Hij besloot de twee meiden gewoon te helpen. Ondanks hij het niet per se hoefde te doen. 
Hij was normaal gesproken niet het persoon dat orders van de koningin op zou volgen. Toch deed hij deze keer wat er van hem gevraagd werd. Daarbij wilde hij de meiden niet alleen alles naar binnen laten sjouwen. Hoogstwaarschijnlijk zouden de meiden alleen maar verdwalen hier. Misschien dat hij ze een beetje wegwijs konden maken, nadat ze alles naar binnen hadden gebracht. Hoewel ik er van uit ging dat het nog even zou duren voor ze alles binnen hadden gezet.