Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG;Vendetta

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

ORPG w/ the cool

{ can contain heavy topics etc. }
&

{ no comments please }

▄︻̷┻̿═━一

You let your feet run wild
Time has come as we all go down
Yeah but for the fall
Do you dare to look him right in the eyes?

'Cause they will run you down, down 'til the dark
Yes, and they will run you down, down 'til you fall
And they will run you down, down to your core
Yeah, 'til you can't crawl no more

And way down we go

▄︻̷┻̿═━一

Elias 'Eli' Valyn Noszka, also called 'the Reaper' by his crew - 26 - Sergeant of 2nd Battalion; the Gunslingers unit, 16th Infantry Devision, skilled sniper and bomb expert/spotter

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Belisária Chrislaine 'Chris' Ribeiro - 26 - Marine of 1st Battalion, Company B 'Boat Company' - 16th Infantry Regiment, Mountain Warfare

Beautiful things only grow to a certain height,
and then they fail and fade off,
breathing out memories as they decay.
x

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De bar was een laag vertrek, opgetrokken uit oude planken die door de warmte donker waren geworden. Het hout zag eruit alsof het afkomstig was van de romp van een gestrand schip, bedolven onder familiefoto’s van de eigenaar. Ribeiro zat voor de toog. Het was negen uur ’s avonds en de gasten stroomden binnen. Allen kende ze niet. Downers Grove had ze nooit eerder betreden tot een halfuur geleden toen ze uit vertwijfeling een willekeurige stad binnen reed.
‘’New in town?’’ De barman wierp haar een blik toe. Het duurde even vooraleer ze hem in haar blikveld nam. ‘’Just driving by,’’ glimlachte ze hem vriendelijk toe. Hij knikte en liep weg. Wederom zette ze het glas tegen haar lippen, geïntendeerd op de inhoud, maar haar verlangens vervielen eenmaal ze de oude televisie in acht nam.
‘’Belisária Chrislaine Ribeiro, alias Chris, is last seen in Melrose Park, a village in Illinois. She’s –‘’ De geluiden vielen weg. Die klanken werden overtroffen door de plotselinge ruis in haar oren. Het viel moeilijk te beseffen dat de FBI haar identiteit veropenbaarde op nationale televisie dan wel een oproep aan alle burgers deed om haar aanwezigheid op te delven. Ze was zich bewust van de nare gevolgen die haar verdwijning met zich meebracht. Ze had echter niet verwacht dat de regering zo ver ging om haar ook daadwerkelijk in de boeien te slaan.
Toen ze zich wilde omdraaien om de bar abrupt te verlaten, verscheen een ander gezochte in beeld. Die man kon ze van veraf nog herkennen. Het was Elias, iemand met wie ze in het verleden samenwerkte tijdens operatie Spartan Scorpion. ‘’They are wanted on suspicion of terrorism. If you have any information concerning these persons, please contact your local FBI office or the nearest American Embassy or Consulate.’’
‘’Is that you?’’ Hij trok haar weg uit haar gedachtes. Betrapt. Ze verviel tot stilzwijgen. Een uitspraak doen deed ze niet, omdat het bij haar nog niet duidelijk was wat ze überhaupt moest zeggen. Het liefst ontkende ze de vraag, maar dat kon niet. Haar houding had het definitieve antwoord al weggeven. Ze legde tien dollar neer op de toog, gunde hem een laatste blik en liep toen de bar uit. Buiten verschafte ze zich van een sigaret. Ze wilde contact opnemen met Elias, hem vragen waarom juist hij in verband werd gebracht met haar, maar ze wist niet hoe. De FBI was inmiddels slim genoeg om telefoons te traceren en gesprekken af te tappen, dus telefoneren zou te riskant zijn. Kennelijk wilde ook hij onder de radar blijven.
x

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Stofdeeltjes zag hij door de lucht dwarrelen, een vaag uitzicht achtergelaten op de grote stad die rijzend als de zon onder de bergen uitkwam. Vochtigheid omringde hem sinds hij voet had gezet in de hooggelegen suburbs van Downers Grove. Hij was ijverig geweest om de achterliggende straten van dit kleine dorp, of het uitschot van een massastad zoals hij het noemde, te kunnen vinden. Het was voor hem bekend terrein, het gebied waar hij zich op een vreemde wijze meer op zijn gemak voelde dan tussen de toeristen in de metropool. Doch was het dit keer anders. De drang om meer geld te verdienen was geen reden waarom hij zich verhulde in de schaduwen van de steegjes van een enigszins verlaten en vergeten plaats op de landkaart. Woord was uitgekomen wie hij was, zijn gezicht samen met die van collega verspreid over het gehele internet- en televisienetwerk. Ondanks zijn karakter waardoor hij verlangde naar zo min mogelijk tijd in de spotlights, kon hij best tegen een beetje aandacht, maar deze soort behoorde niet tot zijn wensen. Allesbehalve; het leven van een gezochte terrorist beviel hem geenszins, en iets vertelde hem dat Belisária er hetzelfde over dacht.
Het cash wat hij nog verkrijgen kon vooraleer hij zijn thuisstad achtergelaten had, bevond zich in enige verkreukelde, kleine stapels in zijn broekzak. Hij had zijn kluis in alle haast leeggehaald, althans wat er van over was. De laatste flessen gebrouwen moonshine had hij nog aan zijn vaste klanten verkocht, daardoor een paar honderd dollar opgehaald die hij roekeloos met zich meedroeg, er slechts twintig dollar van besteed om zich een prepaid telefoon te kunnen verschaffen. Van zijn laatste beetje kleingeld had hij tenslotte een pakje sigaretten gekocht, wellicht omdat hij zich te verstrooid voelde om er eten van te kopen.
De weg naar het punt waar hij nu was beland, kijkende vanaf de rand van de dorpswijken naar de zonsondergang, had hij daarna amper mee kunnen krijgen. Het besef voor alles wat er gaande was miste na de paar verstreken uren nog altijd. Hij had er doodstil gestaan, zijn rug grenzend aan de bakstenen muur achter zich met de telefoon roerloos in zijn handen. Alsof hij de moed niet vinden kon om het nummer dat hij zich die vele minuten daarvoor al had ingetoetst, daadwerkelijk op te bellen. Tot hiervoor had hij het geen blik geschonken, maar toch daalde hij traag af naar het telefoonscherm. Een zucht verliet zijn lippen. Na er kort naar gestaard te hebben, wist hij zichzelf ertoe aan te zetten om dan toch te bellen; gedurende een paar seconden de telefoon horen overgaan totdat het geluid plaats maakte voor geruis aan de andere kant van de lijn.
"Crossway 16th and 42th, alley of Brixton street, all the way to the end." opperde hij direct. "I think it's time for us to meet."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
"Crossway 16th and 42th, alley of Brixton street, all the way to the end. I think it's time for us to meet." Het telefoonnummer was onbekend, de stem daarentegen niet. Hij had hetzelfde idee als haar, maar in tegenstelling tot zij was hij niet bang om haar te telefoneren en zijn exacte locatie weg te geven. Beiden liepen nu evenveel risico, veroorzaakt door zijn veronachtzaming. Nonchalant inhaleerde ze de rook, het tabak daarna op mondhoogte gehouden door haar arm weg te draaien van haar schouder. Haar oog viel op de twee dames die haar lopend passeerden. Zonder enige bevestiging te geven, hing ze op en liep ze achter hen aan.
‘’Headin’ to the party?’’
‘’What party?’’
‘’The one in the alley of Brixton street.’’
‘’Is it huge?’’
‘’Why don’t you take a look for yourself? Haven’t been there yet, but heard it’s pretty big.’’ In de tijd dat zij elkaar uit weifeling aankeken, ontdeed Belisária zich van haar mobiele telefoon. Die verborg ze in de open handtas van de dame naast haar. Voor zo ver zij zien kon, hield ze het oog niet in het zeil. Het bijgekomen gewicht leek ze evenzeer niet te wantrouwen. Ze was te gefocust om haar handelingen en de gevolgen daarvan in zich op te nemen.
‘’We might will.’’
‘’Cool. Gotta go, now. Hope I get to see you guys again.’’ Ze nam de weg terug om bij haar auto te komen. Onderweg had ze een enkele keer achterom gekeken, maar alle twee de keren liepen de dames recht voor zich uit. Waarschijnlijk zou haar handeling nog een uur onopgemerkt blijven, genoeg tijd dus om Downers Grove te abandonneren en op te gaan in de duisternis.
Een laatste keer ademde ze rook uit vooraleer ze haar sigaret op de grond smeet en haar auto binnenging. De second-hand smoke dan wel zoete parfum hing als een damp in de luchtstreek van de ruimte. Enigszins onsmakelijk, maar ze was niet beter gewend. Die geur bracht ze al jaren met zich mee.
Traag reed ze de straten door. Haar navigatie ontbrak en uit onkunde was ze vergeten te vragen welke richting ze moest volgen om Brixton Street te naderen. Ze moest het doen met de borden die overal in de stad hingen. Na minuten verspild te hebben, trof ze hem aan op het trottoir. Althans, dat vermoedde ze. De weg was overvallen door obscuriteit, waardoor haar zicht verslechterde. Discreet stapte ze haar auto uit, waarna ze het gestalte wat beter bekeek. Het was hem. ‘’Yeah,’’ murmelde ze. ‘’Get in the car. You drive.’’ Opnieuw opende ze het autoportier en stapte ze in, maar dit keer trof ze haar plek aan op de bijrijdersstoel. Ze liet anderen niet zo snel in haar auto rijden, zeker niet één met wie ze niet bekend was van zijn rijgedrag. Ze leek echter geen keus te hebben. Als zij wederom de straten betreden zou, zou het nog uren duren vooraleer ze de snelweg bereiken zou. Belisária vertrouwde erop dat hij de stad beter kende dan zij.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Geen stemklank wist over de verbinding zijn oor te bereiken. Ze sprak geen woord, haar bijzijn laten ontbreken in het gesprek, behalve het lugubere geluid van haar ademhaling dat zich vermengde met de achtergrondgeluiden. Het gesuis van de wind kon hij nog langs haar voorbij horen trekken. Echter was de conversatie niet bedoeld lang in te nemen, geweten dat zij twee niet de enige presente waren die konden horen wat er over en weer ging; de aanwezigheid van de FBI kon hij al haast voelen toen hij het proces van het bellen in werking zette. Ogenblikkelijk werd het afgebroken, zowel van haar als zijn kant, de telefoon hardhandig dichtgeklapt om het geruis te horen verdwijnen voor stilte. Het apparaat gooide hij in alle rust van zich weg, het dof horen vallen op de harde ondergrond voor het uiteindelijk in het ravijn aan zijn rechterzijde verdween.
Haar plannen waren voor hem als een raadsel geweest, het zich afgevraagd of ze dan echt zijn gegeven richting volgen zou of slechts gebruik maakte van de kleine mogelijkheid om hem erbij te lappen. Immers was de werkwijze van de FBI erg voorspelbaar. Hij zou het haar niet eens kwalijk moeten nemen als ze voor de strafvermindering gaan zou in plaats van haar leven te vervolgen als een gezochte op de vlucht, omdat als je naam eenmaal op hun blacklist list terechtkwam, het onmogelijk was je reputatie volledig schoon te poetsen. Als er eenmaal volgens de autoriteiten bloed aan je handen kleefde, mocht je maar beter gaan bidden dat ze je nooit te pakken zouden krijgen. Zijn verwachtingen zouden hoe dan ook nog even moeten wachten, vanuit zijn ooghoeken gezien hoe een voertuig de schuchtere steeg betrad. Felle koplampen schenen indringend langs zijn gedaante, het geluid van de lopende motor hard geklonken tussen de muren van de industriegebouwen. Het uiterlijk van de bestuurder had hij niet eens meer hoeven te bekijken. De wijze waarop ze uitstapte, hem aandachtig en enigszins onderzoekend bekeek, vertelde hem al genoeg.
Blindelings volgde hij haar bevelen op, zichzelf van de straat opgehesen om vervolgens plaats te nemen in de auto. De gegeven plek achter het stuur vond hij ietwat vreemd, geleken op het tafereel dat voorging op een gijzeling, al bedwong hij zichzelf ervan het tegenover haar uit te spreken. Het kon tevens ook een daad zijn geweest uit radeloosheid die ze op het laatste moment bedacht had ofwel gewoonweg gecommandeerd had zonder erover na te denken.
De kou van de airco had bij het sluiten van de portier onmiddellijk zijn lichaam gekruist, de geur van sigaretten zonder twijfel om hem heen verzameld, sterk en scherp. De sfeer was er zoals hij die kende; enkel de lucht van sterke drank ontbrak nog aan zijn omgeving.
"Got any idea what's goin' on?" Uit ongeduld had hij zichzelf maar aangewezen om het ijs te breken. De sereniteit die er eerst heerste indien hij de auto keerde om hen terug te leiden naar de grote weg, had volgens hem inmiddels al te lang geduurd. Een onhoorbare zucht werd geslaakt, zijn linkerhand zodanig los om het stuur geklemd dat zijn vingertoppen uit gewoonte voorzichtig op het materiaal tikken konden. Het kleine beetje hoop dat hij nog had was de waarschijnlijk uitzichtloze gedachte dat zij meer vertellen kon over wat er aan de hand was, weerspiegelend in zijn ogen die voor even de hare opzochten.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Stilte heerste. Die wilde ze pas verbreken indien hij de snelweg opreed, maar de tensie van de sereniteit dan wel het gebrek aan stemklanken leek hem te deren. "Got any idea what's goin' on?" Haar focus op de weg wist ze enkele seconden vast te houden, haar kans om hem in de ogen te kijken volledig genegeerd. De ander laten wachten tijdens tweespraak was een gewoonte van haar. Soms dacht ze na over het antwoord dat ze geven kon, maar meestal kwam haar treuzelen tot stand door nonchalance. Ze had niet veel belangstelling voor het voeren van conversaties die zij niet begonnen is.
‘’1st Batallion. Served in Iraq between 2015 and 2017. Was sent on GWOT missions overseas. In 2017 Company B revoked, because our Command Sergeant Major noted that the 2nd Batallion had been undermanned. We knew the 2nd Batallion was assigned the mission of providing security in the southern area of the Tisa Nissan Qada, but that was about it. One of us tried to get some answers in vain. Turned out 2nd Batallion didn’t have their shit together,’’ prevelde ze, waarna ze haar elleboog plaatste op het vrije, smalle gedeelte tegenover het autoraam en haar hoofd liet rusten op de binnenzije van haar hand. ‘’I arranged a meeting in a deserted building when we lost track of their commands while local patrolling. All of ‘em but me gathered up in the construction. Meanwhile I kept watch over the south area, because the civilians were rowdy. And then I heard the blow-up, coming from the building I sent them in. Went back to see if there were any survivors. All dead.’’ Het tafereel wist haar behoorlijk te raken. Het gehele terrein lag bezaaid met gesteente, dat maar half de resten van de slachtoffers wist te verbergen. Alles waar een menselijk lichaam uit bestond, lag open en bloot op de zone en daar had zij zicht op. Het beeld tekende haar voor het leven.
Ze schudde haar hoofd, de herinneringen aan het voorval proberend te vermijden. Het liefst ging ze de werkelijkheid uit de weg door zich zonder remmingen uit te leven op alcohol en sigaretten, maar dat leek haar onverstandig. Ze had een nuchtere geest nodig om na te kunnen welke handelingen wel konden en welke niet, wilde ze niet gevonden worden.
‘’On the spur of the moment I just ran away. Went back to base, but was gone by the morning. Violated the rules by giving them the could-shoulder and leaving Iraq. I just couldn’t think straight, because I got traumatized by the whole scene. And now they suspect me of being a terrorist who brutally executed her fellow workers. Yeah, right. Can’t even prove I didn’t do it since I didn’t react the way I should have.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Schemerachtig schenen de lichten van de lantaarns op het wegdek. De paar meters voor het voertuig werden erdoor lichtelijk onthuld, alleen om vervolgens te verdwijnen in het donkerte van de nacht. Aan de zijkant van de snelweg waaide het puin over de vluchtstrook, de vuilnis nog zien liggen van verre alsof hij de schimmen nog met ogen dicht herkennen kon, zelfs nu het daglicht ontbrak aan de atmosfeer en er eigenlijk geen groot blikveld meer over was gebleven op dit nachtuur. Wisselend verschoof zijn aandacht van de voorruit naar het achtergelaten uitschot. Zijn focus zodanig bij de omgeving gebleven dat er geen weifelingen nodig waren over zijn oplettendheid richting wat zich rondom hen afspeelde, zijn gelaatsexpressie geen moment van afleiding vertoond. Opnieuw had hij zich verloren in het verleden in plaats van het heden en zocht hij naar buitengewone plekken, gekende oneffenheden vergeleken met dat wat men er achtergelaten had, tekenen die wijzen konden op explosieven. Beelden flitsten langs, zijn zicht ingenomen met een omtrek die hij nog uit duizenden herkennen kon, zittende aan de raamkant van de passagiersbanken onderwijl het uitzicht dat aan hem voorbijtrok met elke millimeter gecontroleerd werd. Zijn nervositeit steeg geleidelijk, ondanks dat zijn besef van zijn huidige locatie langzaamaan weer terug dwaalde in zijn gedachten. Het was alsof hij zijn leefomgeving en alles daarin niet langer meer vertrouwen kon.
Het getik van zijn vingers stopte. Zijn handen begonnen het stuur steviger in grip te houden, omslachtig zijn kracht vergroot op het materiaal. Het gaf hem een gevoel van controle, dat wat hij op dit moment nodig had om het zoeken naar bommen uit zijn hoofd te zetten en door te rijden zoals hij voor zijn diensttijd gedaan had; kalm en achteloos. Met het horen van haar stem keek hij nadien op, zijn belangstelling verlegd naar het antwoord wat ze hem na een tijd van zwijgzaamheid gaf. Het verhaal kwam tot zijn verbazing voor hem zo realistisch over dat hij haast herkennen kon waar ze met haar uitspraken heen wilde. "Wait.. You missed the meeting too?" Hij fronste. "I never saw anyone near Tisa at the time, I thought I was-" Hij was er heilig van overtuigd geweest dat hij de enige was die de stad in puin op zag gaan, maar haar verhaal was ondanks dat het absurd klonk, precies zoals hij het ervaren had. In zichzelf gekeerd schudde hij zijn hoofd. "And they think we did it, don't they?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
"Wait.. You missed the meeting too?" Haar wenkbrauwen fronste ze, raar opgekeken toen zijn aanwezigheid in Irak duidelijk werd. Belisária had hem evengoed niet gezien. Niet in de stad en net zo min als op de legerbasis, maar dat bevreemde haar niet. 1st en 2nd Batallion hielden zich ten alle tijden gescheiden. De meesten van haar brigade hadden geen belangstelling voor een samensmelting tussen de twee Batallions, gezien ze totaal anders ingesteld waren dan de rest. Company B richtte zich op zee en extreme klimaten. Irak hoorde daar niet bij, dus ze vonden het maar dwaas dat ze hun taken moesten beëindigen om zich te ontfermen over land. Daar hadden ze niet al die jaren voor getraind.
Via de achteruitspiegel bezichtigde ze de auto's op de snelweg achter hen. Het idee dat auto's hen achtervolgden joeg haar nog geen vrees aan. Het nieuws had pas net hun identiteit onthuld, dus maar weinig mensen zagen hen aan voor een gezochte van de FBI. Naarmate de nachten verstreken, hoe onzekerder haar toekomst werd. Uit vermoeidheid slaakte ze een zucht.
‘’I don’t know why they see you as a terrorist. Don’t even know that what I said is true. Reminds me of the scene that took place two years ago, when you and I also survived and the others didn’t. Noteworthy.’’
Hij was hier in Illinois, niet in Irak. Bereidwillige militairen werden niet zo snel terug gezonden naar hun land van afkomst. Het kon de regering niet deren of je als soldaat zijnde de meest verschrikkelijkste dingen had gezien dan wel meegemaakt tijdens de missie. Indien men de vijand nog bestrijden kon, bleef hij ingezet worden door het leger. Er waren geen tekenen die haar vertelden dat hij het spoor bijster was geraakt. Hij reageerde niet onstuimig, noch zweeg hij en hij was desondanks in staat zijn aandacht bij de weg te houden. Kennelijk was ze niet de enige die op de vlucht was geslagen en als standaard burger voet had neergezet in haar thuisland.
‘’So, tell me. Why did you leave Iraq?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar fronsen deed hem denken dat ze geen idee had van zijn positie gedurende de aanslag. Het was dan ook over het algemeen bekend dat de Bataljons, met name de 1ste en 2e, anders leefden. Ze waren anders getraind, hadden andere principes aangeleerd voor het omgaan met situaties en daar kwam nog bij dat ze geheel andere gebieden hadden waarin ze normaliter opereerden onder het gezag van de generaal. Men kon ze vergelijken als twee allochtonen die beiden van verschillende afkomst waren; ze kenden elkaars gewoonten niet, waren niet opgegroeid in dezelfde cultuur en spraken een taal waarvan een buitenlander zoals het andere Bataljon geen benul had wat het precies betekende. Dat Belisária geen hoogte had vernomen van zijn bijzijn tijdens het bombardement was daarom ook ergens wel te verwachten, gezien ze beide niks met elkaars units te maken hadden, net zomin als de missies en stationering waar ze zich op welk moment dan ook bevonden.
Vanuit ongemakkelijkheid zakten zijn tanden voor even in zijn onderlip, er zacht op gebeten. "I think that might be exactly why they see us as terrorists." Er waren bepaalde opvallende evenementen die zich voordeden aan een grote aanslag als deze, voorvallen die als puzzelstukken in elkaar zouden vallen voor elk wie er oog voor zou hebben. Het geluk om een enkele aanval van terroristen als enige van je bemanning te overleven overkwam elke militair maar slechts één keer. Samen met de bomaanslag van afgelopen maand echter, was het opmerkenswaardig dat beide alweer aan de dood ontsnapt waren terwijl de rest van de Bataljons ten onder was gegaan. Insgelijks voor het feit dat zowel hij als zij binnen een paar dagen na de gebeurtenis het land verlieten, al was het onder andere omstandigheden. "Surviving like that once is luck, twice is unlikely and unbelievable. Not even mentioned that we both left the country soon afterwards." Met elk beetje van het grote plaatje wat er in zijn hoofd samenviel, kwamen er meer zware zorgen op zijn schouders voor terug. Het realiseren van de hele situatie zorgde voor radeloosheid, die geuit werd door de onwetendheid waarmee hij niet meteen terug antwoorden kon. Zijn stilte werd intussen opgevuld met het uitschakelen van de motor. Hij had ze naar een garage geleidt waar hij zich altijd schuilhouden kon, een oud gebouw waar niemand genoeg interesse voor toonde om ook maar een keer door de ruiten heen naar binnen te gluren.
"I left because of paid leave. The general insisted that I had to leave the base, but why, he wouldn't tell. Was send home only a few hours after the bombardment."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’If your Batallion hadn’t been undermanned in the first place, none of this would’ve happened.’’
‘’Paid leave –‘’ Achteraf gezien was het logisch dat hij teruggestuurd was. Al de anderen waren dood. Hij kon de burgers in het zuiden niet in veiligheid brengen door in zijn eentje te patrouilleren. Dat zou tevens te gevaarlijk zijn geweest. Hij verliet Irak met een reden, zij niet. Belisária wist dat ze voorlopig in de Verenigde Staten moest blijven. Het was goed mogelijk dat het binnengaan van een ander land een douanecontrole opleverde en dat risico kon ze niet nemen. Niet alleen kon de de douane haar staande houden vanwege haar identiteit, maar ook omwille van de spullen die ze bij zich droeg. In haar rugzak trof ze niet veel meer dan lingerie, sigaretten en wat losgeld aan, haar pistool en geneesmiddelen in het dashboard nog weggelaten. Ergens in het land moest ze een bestemming kiezen waar ze iemand kende die ze vertrouwde en haar helpen kon. Hoe groter de afstand tussen de geraadpleegde en zijn professionele activiteiten, hoe moeilijker het voor anderen zou zijn om contact te leggen en hem te traceren.
De auto reed niet meer, de motor was uitgezet. Hij had het voertuig geparkeerd voor een berging. Er viel niemand buiten te bekennen behalve zij. De horizontale constructiedelen die vervaardigd waren uit plastic en die een reclamebord moesten voorstellen, leek al decennia’s lang niet meer te onderhouden zijn. Evenzeer was de kleur van beton verhuld onder de vele oerplekken, veroorzaakt door regenwater. De kijk op binnenaanzicht werd verstoord door het gebrek aan translucide ramen. Er waren alleszins vensters, maar de vuiligheid overschaduwde alles. Het gebouw was waarneembaar aan zijn lot overgelaten. Plotseling wantrouwde ze de gehele situatie. Ze had geen idee wat zich daarbinnen schuilhield. Wellicht stond de FBI haar al die tijd op te wachten op het terrein waar Elias gestopt was. Hij was de eerste die contact met haar opnam en reed naar een locatie die hij tijdens de rit niet benoemd had. Hoe wist hij überhaupt waar ze was toen hij haar opbelde?
‘’Why on earth would you take us here and not say anything about it during the ride? Couldn’t you just drive us to a motel? How the hell would I even know I can fall back on you, huh?’’ vroeg ze met een stem die droop van zowel minachting als wanorde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vol verbazing trok hij zijn wenkbrauw op. Ze sprak enigszins respectloos tegenover zijn Bataljon, de oppervlakkigheid van haar mening ervan af gestraald toen ze verkondigde dat de fout van de laatste aanslag bij hem en zijn crew lag. "Undermanned? Definitely, but ain't our fault Mossadeq got us in a trap the general send us right into." Het was uitgedraaid op een bloedbad toen ze met de Humvee richting Ajaf werden gestuurd, vanwege een waarschuwing voor een bombardement dreiging, die georganiseerd zou zijn door een van de leiders van Al-Qaeda. De bezetting van de stad was hen te laat doorgegeven. Ze hadden het woord niet gehoord dat het een val vormde en reden er recht op in zonder hier enig weten van te hebben; elk van de bemanning had zich van het vuurgevecht weg weten te slepen, maar dat gold niet voor de sergeant en drie anderen. Daarbij kwam nog dat de doden onder hen een positie hadden die overgenomen moest worden, zelfs als dat betekende dat hijzelf als scherpschutter en bomzoeker zijnde, zonder enige training als leider op moest treden omdat er geen andere met meer jaren aan oorlogservaring in het Bataljon aanwezig was om die plek in te nemen.
Het vertrouwen ontbrak aan beide zijden en dat was al het geval geweest sinds zij beide met hun foto's overal te zien waren, daar ging hij niet omheen draaien. Al die tijd had hij het al in zijn achterhoofd gehad. Het loodsen naar een plek die hij op zijn duimpje kende was volkomen met opzet gebeurd, de verzekering willen hebben dat hij de controle zou hebben over de situatie in plaats van die over te laten aan Belisária. Wanhoop kon het ergste in mensen naar boven halen en hij was niet van plan ten onder te gaan omdat zij een overhaaste deal had gesloten met de feds. Of zij op zijn garantie van de veiligheid van het pand wilde afgaan was dan haar keuze, die hem hoe dan ook niet deren kon. "Because I need a place to crash that is off the radar." Zijn handen verlieten het stuur langzaam, zijn handgreep er rondom heen vergaan waarna hij naar zijn broekzak reikte. "Same goes for me if you had lead the way and suggested where we'd go. Either way, this is where the ride ends for me for the day. If you wanna stay here too, is up to you." Uit verlangen werd een pakje sigaretten tevoorschijn gehaald. Onverschillig pakte hij er een sigaret uit, deze alvast tussen zijn lippen gestoken uit gewoonte, voordat hij naar de klink van de portier opzocht om zichzelf naar buiten te leiden. "Anyways, take care." Zijn hand rees hij kort vanachter de ruit op als gedag.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De gerezen hand sloeg ze uit de wind. Zijn serene gedrag was in tegenspraak met zijn onberispelijke, bijna militaire houding en een paar bruine ogen die iets te alert rondkeken. Het optreden waarbij ze het terrein zonder hem verliet en er zelfstandig vandoor ging, ging ze liever uit de weg. Sinds ze aan elkaar gelinkt waren onder verdenking van terroristische handelingen doorstonden ze dezelfde omstandigheden. Elkaar helpen wanneer nodig kon alleen als de afstand tussen hen zo minimaal was dat ze met elkaar communiceren konden zonder behulp van technologie. Het was ook niets voor haar om in eenzaamheid haar pad te vervolgen. Affiniteit voor het voeren van conversaties had ze niet zozeer, maar de waarneembare aanwezigheid van anderen was wel in staat haar enige comfort te bieden. Het zou onbezonnen zijn geweest om nu direct om te keren, simpelweg omdat ze de gehele situatie wantrouwde. Haar uitgesproken argwaan deed hem nauwelijks wat. Met nonchalance sprak hij haar tegen. Als hij haar verraden wilde, had hij vermoedelijk wel een andere houding aangenomen. Hij leek het goed bedoeld te hebben.
‘’Asshole,’’ murmelde ze binnensmonds, waarna ze zich met moeite naar de andere kant van het voertuig bracht. Toen ze de juiste positie voor het stuur had aangenomen, haalde ze het handwapen als voorzorgsmaatregel uit haar dashboard. Stapsgewijs reed ze op tot zij als bestuurder naast hem gevonden kon worden. Het autoraam ging omlaag, haar arm stak ze naar buiten. ‘’Least you can do after lending my car is to provide me a smoke as well.’’ Eerst bekeek ze hem vanuit haar achteruitkijkspiegel, later stak ze haar hoofd deels uit het raam om hem een blik toe te werpen. ‘’Shouldn’t have mistrusted you. Would rather escape with you standing by my side than going in all alone,’’ biechtte ze op. ‘’If you want to, though. Won’t force you to do anything you don’t want to.’’
x

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Versleten rubber was vindbaar in de hoeken van de muren die als omheining dienden, de oude autobanden geabandonneerd voor de garage gepaard met een aantal rondslingerende, lege vaten. Bandsporen van de motoren stonden nog in de parkeerplaats gesleten, een weg van patronen achtergelaten in het asfalt alsof de leden van de bende nog maar net het gebouw verlaten hadden. Een paar verdwaalde stukken gereedschap lagen nog altijd onveranderlijk voor de rolluiken, de op het grondoppervlak liggende peuken vermengd met zand en oliesporen. Ze waren in een haast vertrokken; men had enkel de garage afgesloten om te verzekeren dat ze terugkeren konden naar dat wat ze hadden moeten afgeven.
Met zijn schoenzool veegde hij een van de uitgerookte sigaretten van zijn pad weg, zijn blik gericht op de grond zoals hem gewoon was geworden. Zijn uitspraken waren uitgedoofd geweest, gestorven in de rust van de buitenwijk nu het gehele blok rondom de locatie leegstaand was geworden. Hij had haar niets meer te zeggen sinds het hem niet deren kon wat ze nou precies van plan was, evenmin hoe haar slaapplek voor de nacht eruitzien zou. Het bezien als een raadsel was echter zinloos geweest. De kracht van de motor van haar auto vulde al gauw genoeg de omgeving, talmend zijn voetstappen gevolgd alsof ze bang was hem uit het oog te verliezen.
Geamuseerd keek hij opzij. "Decided to join after all?" De rook ontsnapte sijpelend in de lucht, de sigaret rustend in zijn mondhoek indien hij een kleine grijns toonde. "Hmm.." Het pakje werd haar zonder meer toegereikt. Hij hechtte zich weinig waarde aan zijn bezittingen en daarnaast zou het hem niet deren al zou ze elke overgebleven sigaret geheel op eigen houtje oproken, gezien dat enkel maakte dat ze hem wat verschuldigd was.
Een van de rolluiken werkte hij in een snelle beweging omhoog, allereerst de donkere ruimte in zich opgenomen voor zijn vingers doorgleden naar de lichtknoppen aan de zijkant van de kozijnen. Geen van de ingangen waren geblokkeerd geweest door een voertuig op de meest uiterste na, die versperd werd door zijn eigen auto. Ze kon er recht in rijden en haar auto zo inparkeren. Gedurende de late uren gingen de luiken toch dicht om geen verdachte omstandigheden te laten zien aan voorbijgangers, dus tot tenminste de volgende dag zouden ze er onopgemerkt kunnen blijven.
"What're you waitin' for?" Afwachtend leunde hij tegen de zijkant van de ingang. "Get in."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Een glimlach die haast niet zichtbaar was verscheen toen hij haar zijn sigaretten gaf. Met haar tanden haalde ze een eruit, het autolicht volgend dat het terrein zienlijker maakte. Een paar eenzame bladeren van het vorige jaar dwarrelden in de zachte wind over de grond. Sereniteit heerste, alsof de luchtstroom een vredesloop van dauw verwezenlijkte op het ongekende terrein en de omgeving daarvan. De geheimenis die de constructie met zich meebracht leek echter de kalmte te verstoren naarmate de afstand tussen de rolluiken en haar voertuig gelimiteerd werd. Het was haar nog steeds onduidelijk wat zich daarbinnen schuilhield. Enige dat flagrant voor haar was, was de achtergrond van het gebouw. De grondstenen waren gekenschetst door bandensporen. Onbewoond, afgelegen pand, dat niet snel met de ogen waargenomen zou worden door staatsburgers die voorbijreden. Alsof de locatie zo gemaakt was om leden van een motorbende te beschermen van de overheid haar interventie.
Het uiteinde brandde, de sigaret hangend in haar linker mondhoek. Toen ze haar aandacht weer op de weg voor haar wilde richten, sprak hij haar wederom aan. ‘’In a hurry?’’ Murmelend stak ze haar aansteker weg, waarna ze het pand binnenreed. Ergens waar haar auto de garage niet al te zeer deed blokkeren, stelde ze zich op vooraleer uitstapte en het vertrek in zich opnam. Tussen de planken sijpelde nachtlicht naar binnen. Normaliter zag ze de inval van de duisternis als kalmerend, het geweten hebbende dat ze alleen was, maar nu ervoer ze het als aangenaam. Het licht wees haar erop dat ze niet ingesloten was en ze wegrijden kon wanneer nodig.
Haar oog viel op de oude, antieke auto die ergens anders de weg versperde. Dat haar affiniteit voor auto’s groot was, viel niet terug te zien in haar eigen aangeschafte voertuig. Het oogde prullerig en nietswaardig. Ze had gewoonweg het geld niet om zich van een duurdere auto te voorzien. Al het geld dat ze verdiende met haar werk, ging uit naar de schulden die ze eerder in het leven geroepen had. Nieuwsgierig bekeek ze de wagen. ‘’Is this yours?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Waardevolle spullen hadden zich nergens meer in of rondom het gebouw bevonden. De ruimtes waren al leeggeroofd geweest voor hij er zijn toevluchtsoord had gevonden, de sporen van de motorbende uitgewist door het missen van de voorwerpen die er doorgaans nog waren geweest. Men had zijn slag geslagen toen uitkwam dat de club opgedoekt werd. De verzamelingen van spullen die ze hadden moeten achterlaten toen ze achter tralies werden gezet, was geen onderwerp waar de buurtbewoners en de rest van de omgeving nooit gehoor van hadden gekregen. Wapens waren weggegrepen, het nagelaten goed van munitie en cash had het vermogen van een andere inwoner al gevonden en geen object was nog te vinden aan de muren op een paar foto's na, die stof aan het verzamelen waren tussen het gebroken glas van de lijstjes. Het enige van verkoopwaarde dat zich nog binnen meters bevond waren zijn eigen spullen, veilig verborgen onder de vloerplanken in een van de slaapkamers waar hij ze verhuld had. In de kruipruimte lagen ze uitgestald en afgeschermd door het hout, wachtend tot zijn terugkomst.
Zijn armen sloeg hij over elkaar. "Nahh. Got plenty of time." Het voertuig volgde hij met zijn blikken wanneer deze de garage enterde. Onbewogen had hij gewacht tot hij zich geheel onder het dak van de garage bevond, achteraf de rolluiken terug laten zakken tot geen straaltje van de lantaarns nog onder het metaalwerk doordrong. De sloten had hij er weer stevig opgezet. Zijn vertrouwen was en bleef schaars, dit vormde geen uitzondering op een gekende omtrek als deze waar hij al te veel tijd gespendeerd had om voor onverwachtheden te komen staan.
Het was hem opgevallen hoe haar ogen getrokken werden naar de klassieker, haar pupillen haast onafgeweken van de auto die in de schaduwen vermengd werd door de donkere, glanzende kleur van de lak. Het diende als een trofee van zijn vader, een voertuig waar mee gepronkt kon en moest worden zodra zijn vader in de stad was. Hijzelf daarentegen had niet zozeer een zelfingenomen trots voor de Barracuda. Hij vond hem er uitstekend uitzien voor een oldtimer uit 1970, maar hij was een compleet ander type als het aankwam op aandacht, wat ervoor zorgde dat hij niet zo geneigd was vele ritjes te maken zoals hij wist dat zijn vader dat graag had gewild. "Yeah." Hij keerde zich naar rijtuig in de andere hoek, waar zijn belangstelling de hare tegenkwam. "Used to be my father's. He had a thing for renovating oldtimers into sleepers." Waar haar interesse vandaan kwam was de vraag die hij niet beantwoorden kon, maar dat hield niet in dat hij het niet waarderen kon. Het kwam slechts onverwachts. Hij glimlachte voorzichtig. "You into cars?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld