Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' || How did you end up here?

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:

Mijn char heet Rose Jo Laurens.

Jij speelt de guy & krijgt de eer om te beginnen.

Ft. Creepdoll.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Toen Rose haar vader tegen kwam in de hal begroette ze hem netjes. Ondanks dat de gouverneur haar vader was, wat het gewoon een beleefd iets bij hun thuis om beleefd te zijn naar elkaar. Haar vader gaf een korte begroeting terug waarna Rose naar de deur toe liep. "Rose, ik wil dat je niet te laat terug bent. Je weet dat ik niet wil dat je tot laat in de nacht buiten blijft." mompelde hij nog voordat de deur achter haar weer gesloten werd. Met een zucht rolde ze haar ogen waarna ze vrolijk verder stapte. Ze zou eerst nog wat met een vriendin gaan drinken in een lokale kroeg en even bij kletsen, waarna ze weer terug naar huis zou gaan.
Eenmaal bij de kroeg binnen zag ze haar vriendin al zitten. Het was gebruikelijk dat iedereen Rose hier kende door haar vader, dus voelde ze zich ook op haar gemak. Ze nam plaats bij haar vriendin en omdat ze zelf niet dronk bestelde ze gewoon iets zonder alcohol. Terwijl ze aan het praten waren zat Rose ergens anders met haar gedachtes, waar kon ze niet echt vertellen, maar goed.
De tijd ging snel voorbij en voordat ze het wist hadden de twee meiden weer afscheid van elkaar genomen wat Rose alleen liet. Nadat ze betaald had voor de drankje de ze had gekregen liep ze het kroeg uit en normaal zou ze direct naar huis gaan, maar dit keer wou ze een om weg nemen. Haar hoofd stond er nog niet na om zo vroeg al naar huis te gaan.

- Sorry, kort lmao wist even niets. Promised dat volgende langer is ;#

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Met haar voeten door het zand liep ze het strand over, geneigd om het water in te lopen tot haar enkels maar het niet doen omdat haar jurk vies zou worden. Met een zucht liep ze door en liet ze haarzelf ergens in het zand vallen. Ze had geen zin om naar huis te gaan, wetend dat haar vader in gesprek zou zijn met andere. Hun huis was ongeveer het grootste huis dat zich had geplaatst in het dorp wat in hield dat alle besprekingen daar waren of in het gemeentehuis. Het was vervelend dat haar vader de gouverneur was omdat iedereen haar kende en soms zou ze het wel eens anders willen hebben gehad. Rose zou willen dat niemand haar kende en dat ze een vreemde was. Op het moment sloot ze haar ogen en genoot ze van het zonlicht dat inmiddels al een beetje laag ging hangen. Het was redelijk warm weer dus was het erg goed te doen om hier te zitten. Omdat het rond etenstijd nu geweest zou zijn, zou dat inhouden dat er op het moment niemand zou zijn hier. Misschien zouden er koppels langs lopen, maar niemand zou direct een praatje met haar gaan maken. Iets wat haar rust gaf.
Het begon Rose te vervelen naar een halfuur waardoor ze besloot terug te lopen naar haar huis, maar aangezien de kortste routen was om via de haven het plein over te lopen, liep ze ook die kant uit. Eenmaal voorbij de bocht waardoor havens zichtbaar werden trok haar gezicht om naar een verbaasde blik. Een groot schip die ze nog nooit had gezien had zich plaatsgemaakt in de havens. Ze bekeek van de verte de schip terwijl ze verder liep. Van haar vader had ze nooit op een schip mee gemogen omdat het gevaarlijk kon zijn. Wat hij daar precies mee bedoelde wou hij niet vertellen. Zelf ging hij wel eens weg op een boot, maar hij kwam altijd terug. Ze mocht nog niet eens op een boot staan die in de haven stond en hij zou woedend worden als ze dat wel deed. Met een zucht wend ze haar blik van de boot af waarna ze verder liep naar huis. Misschien was het een optie om in het donker weg te sneaken en hopen dat ze ongezien de schip kon bekijken als ze hier zouden overnachten.. Dat zou namelijk inhouden dat niemand aanwezig zou zijn op de schip.
Met haar handen bungelend naast haar lichaam liep ze terug om te bedenken hoe ze ongezien terug het huis uit zou kunnen komen.

-

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Met haar ouders aan een gigantische tafel was ze haar avond eten aan het eten. Het was stil aan tafel en Rose wist niet of dat kwam omdat haar ouders een gesprek hadden gehad met de andere die alles hier regelde, of om iets anders maar ze wist een ding zeker; ze zou de stilte niet door breken. Eenmaal nadat het eten op was sprong ze overeind om naar haar kamer te gaan. Ze zou wat soepelere kleding aan doen in plaats van zo'n strakke jurk die ze nu aan had. Aangezien het donker was had ze besloten om haar haren los te maken en langs haar gezicht te laten vallen*.
Op dit moment ging de zon onder en bekeek ze haar zelf in het kaarslicht in de spiegel. Een raar gevoel bekroop haar van binnen, maar Rose was vastbesloten om een kijkje te nemen op het schip. Ze was erg zelf verzekerd op dit moment, dus niets ging haar van die gedachtes af krijgen. De ketting die ze standaard om had met het familie wapen dat bekend stond over de hele wereld hing ze onder haar jurk, bang om het kwijt te raken. Ze besloot om te gaan doen alsof ze sliep omdat ze wist dat haar moeder 's avonds voordat zij ging slapen kwam kijken of ze al sliep en de kaars uit te blazen die op dit moment nog brandde.
Met een zucht ging ze onder haar dekens liggen met enkel haar hoofd te voorschijn en haar ogen gesloten zodat ze niet zou zien dat Rose haar nachtjapon niet aan had, maar in plaats daarvan haar zwarte jurk met vage patroontjes* er op. Zoals verwacht kwam haar moeder een halfuur later naar binnen gewandeld, na een kus op haar voorhoofd te hebben gegeven en de kaars te hebben uitgeblazen ging ze weer weg. Rose wachtte nog een paar minuten waarna ze de deken van haar af sloeg en voor het raam ging kijken die uit keek op de zee in de verte en nog wat andere gebouwen. Ze zou nog even wachten met weg gaan omdat ze wist dat haar vader later sliep. Energie ging er door haar lichaam heen, ze wist dat als haar vader hier achter kwam dat ze een groot probleem had, maar op het moment dacht ze daar niet aan.
Later hoorde ze voetstappen over de gang gaan wat inhield dat haar vader naar bed ging en ze eigenlijk vrij spel had om te gaan. Uit voorzorg betekende dit dat ze nog heel even moest wachten voordat ze kon gaan.
Het huis was ontzettend donker omdat alle kaarsen waren uitgeblazen, maar ze woonde hier al heel haar leven waardoor ze het uit haar hoofd kende, zelfs in het donker. Met kleine stapjes liep ze naar de achterdeur zodat het niet te veel geluid zou maken. Het maakte haar nerveus aangezien ze dit nooit eerder had gedaan. Ze pakte de deurklink vast en opende de deur maar zorgde wel dat hij weer goed dicht zou zitten. Zodra dit gelukt was, vervolgde ze haar weg door binnendoor wegen zodat ze voor mensen die eventueel wakker zouden zijn ook niet zou opvallen en niemand haar kon verraden bij haar vader.

* character foto.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Eenmaal bij het schip aangekomen keek Rose goed om zich heen of er iemand was, ze zag wel iemand maar die was diep in dromenland verzonken. Een snelle blik over het dek zorgde er voor dat ze toch besloot om over de rand te klimmen. Het eerste wat ze deed was naar de punt toe lopen van het dek om naar beneden te kijken, naar het water. Het was ongelofelijk hoog, maar zag er erg mooi uit ook al was het echt donker.
Het was spannend en via haar ooghoeken hield ze dan ook de omgeving in de gaten, maar nieuwsgierig zorgde er voor dat ze verder wou kijken in plaats van alleen het dek. Voorzichtig en geluidloos liep ze terug en vervolgens langs de bewakers af. Ze had geen idee waar ze terecht zou komen maar probeerde zo zachtjes mogelijk te zijn. Omdat het schip van hout was zoals elke piratenschip was het het moeilijk om zachtjes te zijn omdat alles geluid maakte zowat, maar de man die zo erg liep te slapen werd echt niet wakker ervan.
Eenmaal in een grote ruimte dat zowat helemaal vol lag met waardevolle spullen wekte haar verbazing op. Waarom zou iemand hun schip hier achter laten met een waardeloze 'bewaker' er op als er zoveel waardevolle spullen op zouden liggen? Met een frons op haar gezicht keek ze de ruimte rond. Deze spullen kwamen uit meerdere plaatsen en dat kon je zien aan de materialen aangezien we over sommige veel hadden gehoord maar nog nooit echt hadden gezien. Diep in gedachten verzonken drong het door dat dit niet zomaar een schip was, dit zou een van de piratenschepen kon zijn waar ze haar vader ooit over had horen praten. Met een brok in haar keel besloot ze weer geluidloos boven op het dek te kunnen komen, maar al snel hoorde ze stemmen en zag ze zodra het kon dat er een groep mensen aan kwamen gelopen.
Van binnen vervloekte ze haarzelf. Ze moest zichzelf ergens verstoppen waar ze haar niet zouden vinden en hopen dat ze niet meteen uit zouden varen, maar als het echt piraten zijn dan zou dat waarschijnlijk wel het gene zijn wat ze zouden doen. Het enige wat ze zou kunnen doen is over boord springen, maar dan weet ze dat ze gezien is en zouden ze haar zo kunnen pakken. Met rollende ogen trok Rose haar hoofd weer terug en besloot ze om te kijken in het ruim waar ze haarzelf kon verstoppen. Het eerste wat haar op viel was een kist, maar die was gevuld kwam ze achter toen ze hem opende. Ze zag onder de trap een laken liggen waarna ze daar onder ging zitten en zorgde dat er niks zichtbaar was en je ook niet zou zien dat het een mensenvorm was dat je kon zien. Nu maar hopen dat ze weer weg zouden gaan..

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Toen het laken van me af werd getrokken met volle vaart kon ik nog maar net een kreet binnen houden. Ik was niet goed in stil liggen en daarvoor vervloekte ik mezelf ook. Hij keek me vol op in mijn ogen aan terwijl hij die vraag stelde en dat liet me nog al ongemakkelijk voelen. Hoe zou ik hier ooit nog weg komen... "Ik w.." begon ik maar voordat ik mijn zin kon eindigen onderbrak hij me al. Ik voelde hoe hij me vast bond aan de trap en voordat ik nog kon zeggen dat hij me moest los maken was hij al weg. Jezus onbeschoft. Heeft de jongen geen manieren geleerd?
Ze probeerde zichzelf los te wurmen uit de touwen wat niet lukte. Het duurde niet lang voordat ze de stemmen hoorde boven op het dek en ze probeerde zo stil mogelijk te zijn om te horen wat er gezegd werd. "Hee maak NU dit touw los!" begon ze te roepen toen ze doorhad dat er meerdere mensen in de buurt stonden in hoop dat hun het konden horen "Help!' probeerde ze.
Als ze het nu niet probeerde dan zou ze niet meer thuis komen waarschijnlijk en ze zou er alles op alles aan doen om dat te voorkomen. Ondanks dat ze niet bang was, moest ze proberen om hier weg te komen. Ze zat hier door haar nieuwsgierigheid en ze zou ervoor zorgen dat ze hier weg kwam. Ze hoopte dat haar geschreeuw de aandacht zo trekken van de man die haar net vast had gebonden aan de trap. Met een zucht gaf ze het voor een paar seconde op om even de moed bij elkaar te gaan rapen.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Rose vroeg zich af wat er allemaal aan de hand was daarboven en hoorde een schot af gaan. Bijtend op haar lip en stilte wachtte ze af tot ze meer informatie zou krijgen. Ze hoopte dat de bewakers haar zouden redden, maar dan had ze een groot probleem met haar vader en dat wist ze. Op het moment wist ze niet wat erger was, of ze nou op het schip zou blijven met bewakers thuis zou komen om vervolgens te vertellen wat ze gedaan had. Hoe dan ook, ze zat in erg grote problemen en dat wist ze. Nogmaals vervloekte ze haarzelf voor het beklimmen van dit schip door haar nieuwsgierigheid, maar veel kon ze er niet aan veranderen. Ze zou enkel het beste kunnen hopen.
Ze was verbaast toen ineens de man die haar net had vast gebonden haar vast pakte en zei dat het haar beurt was. Twijfelend om wat er ging gebeuren werd ze omhoog gehesen. "Wat gaan jullie doen met me?" de trilling was te horen in haar stem, maar veel keus had ze niet en voor dat ze het wist stond ze oog in oog met haar vaders bewakers na een ruwe, maar zeer korte wandeling. Zacht beet ze op haar lip toen ze de zwaard tegen haar keel voelde, niet wetend wat ze moest doen. Ze merkte dat de bewakers aan het fluisteren waren en voordat ze het doorhad rende er zo snel mogelijk een weg. Waarschijnlijk om haar vader in te lichten. "Fuck." mompelde ze tegen haar zelf. Even was ze stil maar al snel herpakte ze zichzelf en voordat ze het wist gaf ze een goedkeurend knikje. "Het is goed, ik red me wel." zei ze, om de bewakers zich terug te laten trekken. Of ze hier spijt van ging krijgen wist ze niet en of ze het meende was ook nog maar de vraag, maar het was voor de bewakers zelf een teken dat ze hen moesten laten gaan en wetend dat ze een groot probleem zou hebben met haar vader, zette ze een stap naar achter. Voordat ze het wisten waren alle touwen los en konden ze op hun gemak weg varen.
Rose duwde de arm van de jongen iets omlaag waardoor het zwaard niet zo tegen haar keel meer aan stond en ze zich om kon draaien. Ze deed dit langzaam om te voorkomen dat hij zou denken dat het een ontsnappingspoging zou zijn omdat ze nog zo dicht bij de haven waren. Ze bekeek zijn been en beet zachtjes op haar lip. Ze had ervaring van schotwonden en ondanks dat ze lichtelijk geïrriteerd was dat ze verder geen kant op konden, vond ze het belangrijk dat ze hem zou helpen omdat ze niet wist hoe de andere zouden reageren op haar. "Ik weet dat je me niet vertrouwt, maar laat me je helpen." zei ze met een knikje als teken dat ze het over de schotwond had. Zijn hele broek was inmiddels rood verkleurd aan een kant en als hij niet dood wou bloeden had hij hulp nodig. Ze moest het wond disinfecteren met een wat alcohol, net als haar handen en de kogel er uit halen omdat de wond geen uitgangswond had en tot slot zou ze het moeten dichtmaken met een lapje er om heen. Hij kon zich zo sterk als hij wou voor doen, maar Rose wist dat dit pijn moest doen. "Alsjeblieft?"

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Rose keek toe toen de man iets aan haar vroeg. "Waarom?" herhaalde ze een keer zachtjes, meer voor haar zelf bedoelt dan voor hem. "Omdat mijn vader de gouverneur is van dat plaatsje dat jij net beroofd hebt en hij me verboden had om ooit ook maar één voet aan boord van een schip te zetten." begon ik voordat ik even stopte om op adem te komen. "En jouw gigantische schip, maakte me gewoon veel te nieuwsgierig. Maar dit had ik niet verwacht." eindigde ze lipbijtend. Voordat hij überhaupt nog op haar gereageerd had, riep hij de man bij zich die op het dek sliep toen zij op het schip klom en keek toe. Het viel haar op dat hij zijn zwaard niet meer strak op hem gericht had, maar omdat ze dat veel fijner vond, vroeg ze ook niet waarom.
Toen hij zei dat hij zich prima redde, haalde ze haar schouders op. "Ik kon het op z'n minst aanbieden toch." zei ze, voordat ze weg werd getrokken, mee zijn kajuit in. Vragend keek ze de man aan toen hij de deur sloot en me vervolgens op het bed duwde. Niet wetend wat komen zou, ging ze rustig overeind zitten en bekeek ze de man die achter het scherm verdween waar ze vervolgens met haar ogen de kajuit verder van me bekeek. Het was knus en totaal niet wat ze had voorgesteld bij een piraat. Het duurde niet lang voordat ze wat gevloek hoorde en vervolgens onder het scherm wat vloeibaars op de grond zag vallen, waarschijnlijk de rum die hij had mee gepakt. Het eerst volgende geluid was een soort metaal dat op de houten vloer viel en voordat ze het wist kwam de man weer achter het scherm voor bij en in zijn stoel neerplofte, alsof hij nergens last van had, maar aan zijn gezicht kon ik wel wat anders zien. Ze zag de pijn in zijn ogen, maar wist niet wat ze moest doen en speelde rustig met haar handen terwijl uit gekleurd glas naar buiten keek in stilte.
De zee was mooi, maar eigenlijk niet wat ze verwacht had. Ze had meer verwacht, in plaats van wat golven en alleen maar een heldere blauwe kleur.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld