Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' || You're not supposed to be here.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:

Mijn char heet Rose Laurens Maive

Aan jou de eer om te beginnen + Guy.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

Blaine Rothman

begin in volgende stukje

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De donkere nacht was eindelijk toegeslagen, hier hadden Blaine en zijn mannen al een paar uur op zitten wachten, wachten op het juiste moment om toe te gaan slaan. Het anker van zijn schip was in het water gegooid en langzaam maar zeker klommen alle mannen van de boot af zodat ze richting het land konden. Als eenmaal iedereen aan land was dan zou het weer gaan beginnen, weer een dorp overvallen. Ze hadden dit nu al een paar keer gedaan en tot nu toe was het nog nooit fout gegaan, altijd kwamen ze terug met een heleboel geld, juwelen en andere kostbare spullen die ze van mensen mee konden nemen. Blaine zou dan al zijn mannen weer goed kunnen uitbetalen en zelf zou hij toch ook behoorlijk weer wat geld hebben. De laatste paar mannen klommen van het schip af, Blaine volgde en was dus daarbij de laatste man die het schip verlaten had. Zijn blik ging even rond de donkere straten, dit zou weer een goede buit kunnen worden en dat wist Blaine, als alles volgens plan ging dan kon het niet fout gaan. Het was stil, nergens was er nog een ziel te horen in het dorp, het was zelfs zo laat tot in de nacht dat er geen man of vrouw meer in de lokale taverne te vinden was. Iedereen lag in bed te slapen, niemand verwachtte een ding. Dit betekende dat het voor Blaine en zijn bemanning de perfecte tijd was om toe te slaan, niemand zou hen te pakken kunnen krijgen aangezien ze onverwachts aankwamen en dus niemand klaar was om het dorp te verdedigen van de piraten. “Oke mannen, jullie weten wat de bedoeling is..” Begon Blaine zachtjes te vertellen, zijn stem probeerde hij zo laag mogelijk te houden, tot hoever dat in staat was terwijl hij een hele bemanning moest aanspreken. Natuurlijk was het niet de bedoeling dat mensen wakker zouden worden en het grote piratenschip zagen staan, hierdoor zouden mensen meteen alert worden en verdacht raken, als dat gebeurde dan zou er een groot gevecht uitbreken die ze misschien niet konden winnen. “..Probeer zoveel mogelijk huizen te overvallen en zo stil mogelijk, we willen niet de rest van het dorp wakker maken, zodra dit wel gebeurd terugtrekken met de buit die we hebben.” Vertelde Blaine zijn mannen, al was de informatie die hij hun gaf over het algemeen al bekend, toch leek het hem een goed idee om toch weer uit te leggen hoe het aangepakt moest worden. “Oké, tijd om te gaan..” Waren zijn laatste woorden voordat hij al zijn mannen liet gaan. Zelf begon hij ook het dorp in te lopen, op zoek naar een huis wat makkelijk te overvallen zou zijn maar ook een huis wat iets waardevols in bezit zou hebben.
Al snel was zijn blik op een huis gevallen, zachtjes besloot hij zichzelf binnen te krijgen zodat hij bezig kon met alle spullen die geld voor hem zouden kunnen opleveren mee te nemen. Eerst ging hij de begane grond over, zocht hij hoog en laag. Het duurde niet lang voor hij een zak had met al aardig wat spullen erin, dingen als gouden juwelen en munten, ook had hij een kast gevonden met een paar dure flessen rum. Na de begane grond helemaal onderzocht te hebben was het tijd om voorzichtig een verdieping hoger te gaan. Blaine wist dat dit was waar de mensen sliepen en dat hij dus nog meer zijn best moest doen om stil te zijn, al was de kans groot dat ze nog meer spullen op de slaapkamer hadden liggen. Eerst besloot Blaine de andere kamers te bekijken, zo vond hij inderdaad een kandelaar van goud, een spiegel met een dure lijst er om heen en een ring. Uiteraard gooide Blaine al deze spullen in de zak die hij meegenomen had. Het duurde niet lang voor hij de kamers gezien had op de andere verdieping, alleen dus nog een slaapkamer. Voorzichtig ging Blaine naar binnen, zijn oog viel meteen op een kast, hierop stond een kistje die open stond. De inhoud was meteen al zichtbaar voor Blaine, tot de top gevuld met verschillende juwelen. Meteen gooide hij het kistje op de kop in de zak, helaas werden hierdoor ook de mensen die aan het rusten waren in de slaapkamer langzaam wakker. De hand van Blaine ging meteen naar het handvat van zijn zwaard wat in zijn holst zat, hij kon namelijk niet hebben dat de mensen zouden beginnen met gillen en de mensen van omringende huizen wakker zou maken. Afwachtend keek Blaine de mensen aan in het bed, ze leken inderdaad te ontwaken. Zodra een van hen Blaine zag staan wist Blaine wat hem te doen stond. Hij haalde zijn zwaard tevoorschijn en besloot beide mensen maar meteen om het leven te brengen. Het risico was te groot en dat konden ze niet hebben. Zonder enig geweten stak Blaine ze neer, hierdoor kon hij ongestoord het huis weer verlaten met de buit die hij had. Eenmaal buiten keek hij rond om te zien of hij een impressie kon krijgen van hoe zijn mannen het deden, zover leek het aardig goed te gaan en hadden ze voor vandaag weer een goede winst binnen gekregen.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Het was weer zo'n nacht waarop Rose wist dat ze niet in slaap zou kunnen komen. Al uren was ze uit het raam aan het staren terwijl ze merkte dat er iets naderde. Haar raam keek namelijk uit op de zee en ondanks dat het buiten erg donker was, kon je duidelijk door de weerkaatsing van de maan nog wat zien. Verbaasd keek ze toe naar de schim die steeds dichterbij leek te komen. Het was iets groots wat haar erg bekend voor kwam alleen dan enkel in kleinere vormen. Met een diepe zucht besloot ze om een wandeling te maken, ondanks dat haar ouders hier altijd fel op tegen waren om dit tijd stip. Buiten was het warm dus om meer bedekking aan te trekken vond ze niet nodig, hierdoor liep ze enkel in een jurk en haar schoenen naar buiten. Ze wou eerst een wandeling gaan maken door het dorp, maar iets had haar nieuwsgierig gemaakt naar de naderende schim die ze zag vanuit haar raam. Met een zwakke zucht liep ze over het strand heen met inmiddels haar schoenen in haar hand. Ze vond het gevoel van zand om haar voeten altijd rust gevend als ze het stiekem moest toegeven.
Ze keek naar de vorm die steeds dichterbij leek te komen, het was een groot schip. Was dit de vorm geweest die ze al in de verte zag aankomen? Rose moest toegeven dat ze in het verleden vaak schepen voorbij had zien komen, alleen nog nooit zo'n grote. Dit dorp was bekend onder handelaren, maar dat waren voor kleine dingen. Zonder ook maar na te denken en uberhaupt te weten of er mensen aan boord waren, besloot ze er naar toe te lopen. Via een soort steiger klom ze op de houten schip. Ze voelde zichzelf klein, maar ondertussen zo groot omdat het schip hoog was en keek haar ogen uit. Steeds meer werd ze nieuwsgieriger nadat ze haar ogen had uit gekeken op dat schip. Ze vroeg zich af hoe het van binnen er uit zou zien en keek door het eerste beste raampje naar binnen, voordat ze ook daadwerkelijk naar binnen stapte. Ondanks dat ze zo nieuwsgierig was, wist ze niet of de mensen die er konden zijn vriendelijk waren of niet en moest ze hoe dan ook voorzichtig zijn met wat ze deed. Niet lang daarna was ze beland in het ruim en om eerlijk toe te moeten geven was Rose inmiddels de weg ook al weer vergeten met hoe ze terug zou moeten komen. Dat was dan ook niet het gene wat haar bezig hield aangezien het ruim vol stond met verschrikkelijke waardevolle spullen. Het eerste wat dan ook door haar hoofd rondspookte is 'waarom zou iemand dit op een onbemande schip laten staan?'

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Geschrokken keek Blaine op toen er een gil klonk een paar huizen verderop van waar hij stond, hierdoor klonk al snel gemompel en geschuif van andere huizen die in de buurt stonden. Dit betekende dat ze moesten terugtrekken, gelukkig was Blaine niet de enige die dit idee had. Een heleboel van zijn mannen leken meteen richting het schip terug te gaan. "Terug trekken.." Riep Blaine zo hard als hij kon door de straten heen, zo wist hij dat al zijn bemanning het gehoord zou hebben en dus meteen zou weten wat hun te doen stond. Het moeilijkste gedeelte was nog niet eens op het schip komen, dat was het makkelijkste van allemaal. Waar ze vaak het hoogste risico liepen was met het weg varen, als ze niet snel verdwenen de zee op in de donkere nacht zouden ze achtervolgd kunnen worden door de soldaten die de gouverneur achter hen aan zou sturen. Als ze daardoor achtervolgd zouden worden dan was er sowieso sprake van een gevecht, een gevecht waarin beide kanten mannen zouden verliezen, niet alleen dat maar misschien zouden de piraten het gevecht zelf verliezen en voor de mannen die het overleefd hadden zouden dan alsnog opgehangen worden midden op hun stadsplein, waar iedereen het kon zien, waar iedereen zou joelen en juichen omdat de vreselijke piraten eindelijk een verdiende straf zouden krijgen. Piraten waren zeker niet de lievelingspersonen van de mensen die op het land leefde, de mensen op het land keken altijd met afschuw naar hoe de piraten in hun doen en laten waren. Uiteraard hielpen dingen zoals een dorp beroven in het midden van de nacht natuurlijk niet met het imago, maar Blaine bekeek het maar zo, het had toch geen zin om een goed imago op te houden want de mensen zouden toch naar hun kijken op de manier zoals ze het zelf wouden, puur en alleen omdat ze piraten waren. De mensen op het land kregen van jongs af aan al verhalen te horen over wat een vreselijke mensen de mannen op zee waren en hierdoor hadden mensen hun vooroordelen al snel klaar staan. Zelf had Blaine die verhalen nooit te horen gekregen, hij had juist de andere kant van de verhalen te horen en te zien gekregen, zijn vader had hem het vrije leven van het piratenleven laten zien. Het schip waar ze mee vaarden was dan ook het schip van zijn vader. Door zijn vader had Blaine het geweldige leven op zee gevonden en daar zou hij hem altijd dankbaar voor zijn.
Gezamenlijk rende iedereen zo snel als hun voeten hun konden dragen richting het schip. Nu moesten ze zorgen dat iedereen op het dek kwam en dan zo snel als ze konden moesten ze maken dat ze hier vandaan konden varen. "Smith.." Sprak hij een van zijn mannen aan. "Zodra we op het dek staan zorg jij ervoor dat het anker zo snel mogelijk omhoog gehaald word" Riep hij zijn kant op, daarna bracht hij zijn blik naar een van zijn andere mannen. "Silver.." Riep hij zodra hij een andere man zag staan. "Ga bij het stuur staan, zodra het anker omhoog op gehaald is wil ik zo snel mogelijk hier vandaan." Was zijn bevel naar de tweede man die hij aangesproken had. Gelukkig waren ze snel op de pier aangekomen en begon iedereen met het beklimmen van het schip. "Snel mannen, we moeten zorgen dat we wegkomen.." Riep Blaine nog voor hij zelf ook begon met het schip te beklimmen. "Help elkaar waar het nodig is en laat niemand achter" Blaine bleef bevelen roepen terwijl iedereen zo snel mogelijk aan boort probeerde te komen zodat ze weg konden. Iedereen wist dat als ze niet maakte dat ze weg kwamen hun leven hier door konden verliezen. Al snel sprong Blaine het dek op en hielp hij zo andere mannen die omhoog aan het klimmen waren ook op het dek.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Voor Roses gevoel was ze er pas net en had ze nog niet eens alles gehoord toen ze iemand in de verte hoorde schreeuwen. Ze probeerde de weg naar het dek te vinden terwijl ze hoorde dat de stemmen en geroep alleen maar dichterbij kwamen. Een lichtelijke paniek vulde haar lichaam en voordat ze het wist hoorde ze de eerste voeten over het dek rommelen. Ze had twee opties, of zich zelf verstoppen en hopen dat het loos alarm was of zich zelf te voorschijn toveren en in het geval dat het niets goeds was haar leven verliezen. Ze voelde zichzelf erg dom om het feit dat ze zomaar aan boord was geklommen. Geen ene keer was door haar hoofd heen gegaan dat dit misschien wel eens een schip kon zijn waar mensen het altijd over hadden, de piratenschip. Omdat ze van haar vader nooit zelf op een boot mocht stappen op een van zijn reizen om mee te gaan, had ze ook altijd gedacht dat het maar een mythe was en op dit moment drong het nog niet heel erg tot haar door. De voetstappen leken voor een paar seconde dichterbij te komen waardoor ze toch maar besloot om voor de eerste optie te gaan, zichzelf verstoppen. Het ruim was gigantisch groot en het was dan ook gevuld met allerlei dingen waar ze zich makkelijk verstoppen kon. Bij het eerste beste plekje dat ze vond had ze dan ook zichzelf achter gewurmd zodat niemand haar zou zien, althans dat hoopte ze. In stilte wachtte Rose. Meerdere stemmen hoorde ze van allerlei kanten. Het leek of ze het schip bestormde alleen wist ze dat het niet van de mensen uit het dorp konden zijn aangezien ze ook geen enkele stem dan ook maar herkende.
Het duurde niet lang voordat ze de anker hoorde op komen en de boot in beweging voelde komen. Een misselijk gevoel klom omhoog omdat ze wist dat dit echt helemaal niet goed zou komen als ze haar ontdekte en aangezien ze niet wist hoelang ze hier zou zitten, zou dat alleen maar een groter probleem zijn aangezien het lang kon duren per schip de zee op. Zo klein als dat het kon had Rose zich opgevouwen in een hoekje, luisterend naar de stemmen en de voetstappen van de mensen aan boord. Tot nu toe had ze alleen mannen stemmen gehoord, wat dan ook alleen maar meer angst zou opleveren. Ze wist dat als ze levend thuis zou komen, het grootste gevaar nog niet eens geweest was. Dat was haar vader, die haar uren lange preken zou geven over dat hij gewaarschuwd had om niet naar buiten te gaan, en vooral niet 's nachts. Oh, domme Rose, had ze nu maar geluisterd. De angst dat ze ontdekt zou worden was groot, al vroeg ze zich wel af wat ze met haar zouden doen en op dit moment wist ze ook zeker niet of ze haar in leven zouden laten.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Gefocust keek Blaine rond het schip, ondanks dat het donker was probeerde hij te kijken of al zijn mannen weer terug op het dek waren. Al was het gevaarlijk om nog langer te blijven hij zou nooit een van zijn mannen achterlaten, ze waren broeders van elkaar en zouden er dus alles aan doen dat iedereen het zou halen. Zodra hij zeker wist dat al zijn mannen aanwezig waren had hij direct gekeken hoe het ging bij het anker, hij was bijna opgehaald en dus hielp Blaine nog met het laatste stukje tot het anker helemaal opgehaald was. het commando aan Silver gegeven om weg te zeilen. Gelukkig voor hen stond de wind gunstig en konden ze hierdoor sneller weg konden komen. Terwijl Silver ervoor zorgde dat het schip langzaam weg begon te varen liep Blaine naar de trap die aan een kant van het schip, de trap liep uit tot het achterdek. Blaine liep de trap op zodat hij vanaf een verhoging kon uitkijken op al zijn mannen. Zonder een woord te zeggen keek hij vanuit het achterdek toe naar iedereen die op het dek stond. “Heren..” Klonk Blaine’s stem over het dek, in poging om de aandacht van al zijn mannen op hem gevestigd te krijgen. Langzamerhand zag hij meerdere mannen zijn kant op draaien. “Ik wil alles waar we onze handen op hebben gekregen verplaatst naar het vrachtruim” Commandeerde hij zodra iedereen zijn kant op leek te kijken. Het was niet handig volgens Blaine om alle dure spullen al te lang op het dek te hebben, voor het geval ze een ander schip zouden tegenkomen. Voor hen zou het dan te makkelijk zijn om Blaine en zijn mannen te beroven. Het geluid van verschillende metalen die tegen elkaar husselde was duidelijk te horen, dit kwam natuurlijk omdat alle zakken werden opgetild waar alles in zat zodat het verplaatst kon worden naar het vrachtruim. Meerdere mannen met zakken in hun handen liepen het schip binnen richting de plek waar de zakken leeg gehaald zouden worden. Ondanks ze eerder weg moesten dan gepland was leken ze toch een goede winst binnen gekregen te hebben, sowieso was het een buit waar ze allemaal trots op konden zijn.
Terwijl mannen bezig waren met de zakken naar beneden te dragen kwam Blaine weer van het achterdek af. Eén van de mannen kwam richting de kant van Blaine opgelopen terwijl Blaine de trap af liep om weer het hoofddek op te lopen. "Kapitein.." Was het eerste wat de man die nu voor hem stond tegen hem zei, aandachtig richtte Blaine zijn blik op hem. "Silver wil weten waar hij heen moet varen.." Vervolgde de man. Daar moest Blaine nog wel even over nadenken, al was het een vraag die hij had kunnen verwachten maar hij had nog niet eerder nagedacht over wat het antwoord op die vraag zou zijn. “Daar kom ik later nog op terug, voor nu laat hem maar richting het zuiden varen” Beantwoorde Blaine, waarna de man knikte en zonder nog wat te zeggen draaide hij zich om zo hij het antwoord door kon geven naar Silver. Blaine wist dat richting het zuiden meerdere steden met havens zouden zijn waar ze rustig aan konden meren, waar ze dan ook de winst konden verkopen in ruil voor geld. Deze havens waren voornamelijk in gebruik door piraten, als piraten namelijk naar een haven zouden gaan wat niet van de piraten was dan zouden ze waarschijnlijk meteen opgepakt worden en dezelfde week nog gehangen worden voor zeeroof. Aangezien de piraten dit uiteraard niet wouden werkte piraten soms samen om een haven over te nemen zodat het van hen was en er geen handhaving was om hun op te pakken.
Blaine besloot om te kijken hoe het ging in het vrachtruim en als het nodig was om te helpen. Voor hij de deur inging om het schip binnen te gaan keek hij achterom naar het dek waar alles prima leek te gaan. Hij deed de deur open en liep het schip in en zette meteen pas richting het vrachtruim. Hoe dichter hij bij kwam hoe harder het geluid al klonk van hele zakken die leeg gegooid werden op de grond, het was duidelijk te horen binnen in het schip hoe alles op de grond viel. Voornamelijk de metalen geluiden klonken hard door de gangen. "Dat hoor ik graag.." Lachte Blaine toen hij bij de deuropening kwam van het vrachtruim.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Rose luisterde aandachtig naar de vele stemmen die ze hoorde om zo meer informatie te kunnen verkrijgen. Inmiddels kon ze namelijk al vertellen dat ze uit de haven waren weg gevaren en Rose waarschijnlijk zichzelf in groot gevaar had gebracht. Het was een domme actie, maar ondertussen ook erg spannend en zenuwslopend. Hoe ging ze hier uit komen? Het was een groot schip en aan de voetstappen te horen, waren er ook een hele hoop man aan boord.
Zodra ze meerdere voetstappen dichterbij hoorde komen raakte ze wéér in lichtelijke paniek. Ze keek zoekend om haar zelf heen ondanks dat ze haarzelf in een hoekje had gepropt, vond ze zichzelf nog veel te open. Ze zag een grote kist liggen waarna ze die opende, veel lag er niet in tegenover wat er in de rest van het ruim zich had gevuld. Twijfelend besloot ze zichzelf toch in die kist te proppen, hopend dat ze niet gezien zou zijn of dat deze kist open zou worden gemaakt. Met haar hand voor haar mond zodat ze geluidloos zou ademen hoorde ze hoe meerdere voetstappen voorbij liepen en luid gerinkel van iets hards wat ze niet echt plaats kon brengen.
Ze luisterde zo goed mogelijk naar de gesprekken die ze op kon vangen, maar voor haar gevoel hield het rinkelen maar niet op. Ze was nieuwsgierig, maar moest en zal ook in die kist blijven liggen. Later, wanneer voor haar gevoel de kust veilig is zou ze een kijkje gaan nemen in het ruim en een plan bedenken. Niet dat het veel nut had, want Rose was nog nooit op zee geweest en had dan ook geen enkele ervaring hier mee. Ze schrok uit haar eigen gedachtes omdat een lach de ruimte vulde. De lach gaf haar kippenvel aangezien zijn stem duidelijk iets van tevredenheid mee bracht wat niet erg bepaald positief kon zijn. In doodse stilte probeerde ze te wachten tot iedereen eindelijk klaar was met dat gerinkel.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De mannen waren druk bezig met alle spullen weg te stoppen in verschillende bakken en kisten. Het zou namelijk nogal erg onhandig en chaotisch zijn om alles op de grond te gooien en het daar dan te laten liggen, niet alleen dat maar als ze eenmaal ergens aangemeerd zouden zijn en alle spullen naar land wouden brengen, dan zouden ze het zichzelf alleen maar moeilijker maken als ze dan alles van de grond moesten rapen om dan aan land te brengen. Dat was dus éen van de redenen dat ze alles in bakken en kisten deden, dan konden ze die het land opbeuren en zo was het dus vele malen makkelijker voor hen. Na een tijdje naar de vloer gestaard te hebben die op het moment vol lag met verschillende glinsterende dingen begon Blaine maar met oppakken van spullen en deze in wat bakken te gooien. Al snel begon Blaine door te hebben dat het sneller zou gaan als hij zakken begon te vullen met de spullen en deze dan leeg zou gooien in de bijbehorende kisten. Aangezien er nogal veel sieraden over de grond verspreid waren pakte Blaine een zak op en begon deze met sieraden te vullen, dan kon hij deze leeg gooien in een van de kisten die ze voor de sieraden hadden. Het duurde niet lang voordat de zak aardig gevuld was met wat sieraden die Blaine van de grond op gepakt had. Hij gooide de zak over zijn schouder en keek even de kamer rond op zoek naar de kist waar de sieraden in hoorde. Al snel viel zijn blik op een kist die een beetje in de hoek van de kamer geplaatst was, deze kist was gevuld met een paar sieraden en dus zou Blaine daar de rest van de sieraden in moeten gooien. Zijn stappen gingen langzaam richting de kist, de sieraden voelde nogal zwaar in de zak die Blaine in zijn handen had. Bij de kist ging hij op zijn knieën zodat het makkelijk was hem open te doen, de zak zette hij naast zich neer op de grond. Beide zijn handen zette hij op de bovenkant van de kist, zijn vingers liet hij tussen de opening gaan zodat hij de bovenkant kon optillen. De bovenkant was nogal zwaar maar toch kreeg Blaine hem omhoog, hij gooide de bovenkant open maar zag toen dat er niet alleen maar sieraden in de kist lagen. Meteen sprong Blaine op en trok hij zijn zwaard tevoorschijn. Het zwaard richtte hij tot in de kist. Meteen kwamen zijn mannen aanzetten met hun zwaarden in hun handen om te kijken wat er aan de hand was en om natuurlijk hun kapitein te helpen met wat er dan ook bezig was. De mannen zagen meteen wat Blaine ook zag liggen in de kist. In de kist lag een vrouw, een onbekende vrouw. Althans, Blaine had haar nog nooit eerder gezien en wist ook zeker niet wat ze op zijn schip aan het doen was, hij had ook geen idee hoe en wanneer ze überhaupt op de boot gekomen was. Er waren zoveel vragen die Blaine had over de vrouw, zoveel dat hij geen idee had waar hij überhaupt moest beginnen met vragen.
"Wie ben je en wat doe je hier?" Vroeg Blaine, zijn stem klonk boos, zijn houding was groot en zijn zwaard bleef strak gericht op de vrouw die hun schip opgekomen was. Zou ze bij het vorige dorp op het schip geklommen zijn? Misschien al een paar overvallen geleden? Waarom was ze hier? Was ze hier om hen in de gaten te houden zodat ze dan informatie van hun kon doorgeven of misschien zelfs kon doorverkopen. Blaine zou er alles aan doen om erachter te komen wie de vrouw was die voor hem lag op het moment. Zijn mannen waren duidelijk ook erg verward maar ook zeker heel erg in de verdediging maar dat was te begrijpen.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Toen de voetstappen steeds dichterbij leken te komen merkte Rose haar ademhaling versnellen, ze probeerde haar hoofd af te dekken met haar armen en hoofd voordat de kist ook maar open gemaakt was. Een kleine licht inval kwam te voorschijn waarna een paar vingers te voorschijn kwamen. Haar ogen gericht op de kleine lichtspleet tot de kist ineens open vloog en er voor dat ze ook maar kon bewegen een zwaard op haar gericht was. Ze wist hoe ze met die dingen moest omgaan, dat had ze geleerd van haar vader ook al mocht ze het nooit voor iets echt gebruiken, het was meer voor zelfverdediging en op het moment had ze daar ook vrij weinig aan aangezien ze ook geen wapen had op het moment.
Langzaam en heel voorzichtig klom ze overeind tot ze in de kist stond met haar handen omhoog zodat ze zouden zien dat ze geen wapen op zich had in hoop dat ze hun wapens niet zo op haar gericht zouden houden omdat ze met een hele groep stonden en ze toch wel wist dat als ze een verkeerde beweging maakte ze haar doodvonnis had getekend. Dit was precies het gene waar ze bang voor was, dat ze ontdekt zou worden voordat ze veilig weg zou komen. Met haar ogen scande ze de ruimte, in hoop te kunnen ontsnappen maar het had toch geen nut aangezien ze op een schip zat op een boot.
De eerste vragen kwamen over de lippen van de jongen die haar had ontdekt, zo te zien ook de kapitein van het schip en de jongen die ze had horen lachen eerder. Zwakjes beet ze op haar lip terwijl ze bedacht wat ze kon antwoorden op de jongen, al was dat niet heel moeilijk. "Rose L-laurens." probeerde ze zelfverzekerd te zeggen, al kwam het er nog al stotterend er uit. Ze vervloekte haarzelf voor het stotteren. Rose was een nieuwsgierig meisje en best zelf verzekerd, maar door alle paniek in haar hoofd kwam het gewoon even niet er uit. "Om eerlijk te zijn, weet ik het ook niet zo goed.." begon ze zacht. "Ik was nieuwsgierig." voegde ze er aan toe.
De mannen om haar heen stonden nog steeds verbaasd en argwanend naar haar te kijken. Nu pas besefte ze echt goed hoe dom ze was geweest. Ze had nooit op die stomme schip moeten klimmen. Geen enkele piraat gaat een meisje in leven houden die uit nieuwsgierigheid hun schip in klom. Piraten waren vaak genadeloos in alles wat ze deden, dit hield ook in dat ze zonder ook maar enige emotie iemand om het leven kon brengen, dit zou waarschijnlijk ook bij haar gebeuren. Ze had nog een allerlaatste veiligheidsoptie en dat was waarschijnlijk iets heel doms, maar het zou haar wel in leven kunnen houden aangezien ze dan hun reddingmiddel zou worden. Met een diepe zucht keek ze naar de grond. "Mijn vader is de gouverneur van het dorpje waar jullie als laatste waren.." mompelde ze erg zachtjes, in hoop dat hij het niet gehoord zou hebben.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Duidelijk raakte iedereen meer gespannen toen de vrouw in beweging kwam en opstond, ondanks het duidelijk was dat ze niks wat van gevaar was in haar handen had toch bleef Blaine op zijn hoede en ging zijn blik niet van haar af. Het was niet zo dat Blaine haar zomaar zou vertrouwen, puur omdat ze haar handen in de lucht had betekende niet dat hierdoor Blaine hierdoor meteen ervan uitging dat ze niet zou proberen wat hen aan te doen. Ze kenden elkaar niet en dus had Blaine ook geen idee met wat voor persoon hij te maken had en tot wat voor dingen zij in staat zou zijn. Hierdoor bleef Blaine zijn zwaard op haar richten en ook zijn ogen liet hij niet van haar af gaan. Als ze maar de kleinste beweging zou maken dan moest hij dat zien, als hij twee seconden weg zou kijken kon hij haar al de kans geven om toch een wapen tevoorschijn te halen. Nu was hij niet de enige die haar in de gaten hield aangezien hij op het moment 3 mannen om hem heen had staan die ook hun zwaarden en ogen op de vrouw gericht hadden. Blaine realiseerde zich dat hij misschien de vrouw mee moest nemen naar het dek zodat ze meer in het open waren, ook kon hij haar daar in kettingen doen en ervoor zorgen dat ten alle tijden er iemand was die haar in de gaten zou houden. In plaats van haar gevangen te houden zou het eigenlijk nog makkelijker zijn om haar in kettingen te doen, zo overboord te gooien en dan zouden ze zeker weten dat ze zou verdrinken, dan waren ze veel makkelijker van haar af. Voor nu hoefde Blaine nog geen definitief plan te hebben over wat hij zo doen met de indringer, dit kon hij ook nog overleggen met anderen op het schip die hij genoeg zou vertrouwen. Voor nu moest hij zeker weten dat ze geen gevaar zou zijn voor hem, zijn bemanning en zijn schip.
Rose, Rose Laurens was dus haar naam. Het kwam stotterende uit haar mond dus ze was duidelijk bang, wat goed was volgens Blaine, dan voelde hij zich meer in de controle van de situatie. Eén van Blaine's wenkbrauwen ging omhoog toen Rose begon over dat ze niet zo goed wist wat ze hier deed, dat leek hem nogal raar. Hoe kon een persoon niet weten wat ze hier deden, het zou een bewuste keuze van haar geweest moeten zijn om op het schip te komen aangezien je er niet zomaar op kon lopen, ze zou ervoor gekozen moeten hebben om het schip op te klimmen en daarnaast om dan ook nog eens verder het schip op te lopen en waarschijnlijk naar binnen gelopen te zijn. “Nieuwsgierig?” Herhaalde Blaine haar met een vragende toon. Rose probeerde hem wijs te maken dat ze nieuwsgierig was en dus een piratenschip opklom, alleen een gek zou zo dom zijn om een piratenschip op te komen. Normaal zouden mensen van het land niks te doen willen hebben met piratenschepen en de piraten zelf, die zouden genoeg verhalen te horen gekregen hebben om piraten te zien als de monsters van de wereld en zouden beter weten dan dit. Voordat Blaine verder kon vragen bracht Rose hem een nieuws die hij niet had verwacht, ze vertelde hem dat ze de dochter zou zijn van de gouverneur van het dorp dat ze zojuist beroofd hadden. Blaine had geen idee wat hij met dit nieuws moest doen. Dit kon natuurlijk een leugen zijn om haar eigen leven te redden, aangezien ze nu misschien al wel doorhad dat als ze helemaal niks deed ze het daglicht niet meer zou zien vandaag en als ze echt de dochter van de gouverneur was en Blaine aansprakelijk was voor de dood van de dochter van de gouverneur dan zou Blaine niet eens gehangen worden, dat wist hij zeker. De gouverneur zou dan vinden dat hij te makkelijk van alles afkwam, in plaats van gehangen worden zou de gouverneur hem kielhalen en dat had hij liever niet. De pijn die dat zou veroorzaken zou ondraaglijk zijn en zou het zeker niet waard zijn om Rose, de vrouw voor hem, te vermoorden. Aan de andere kant kon dit ook makkelijk een leugen zijn juist om Blaine bang te maken hiervoor en zo haar eigen leven te redden. “Hoe weet ik dat je de waarheid spreekt?” Vroeg hij na even stil geweest te zijn. Denkend keek hij Rose aan, wachtend op een goed antwoord. Blaine wou er zeker van zijn dat ze inderdaad de dochter zou zijn van de gouverneur, dan zou hij haar kunnen laten leven, dan zou hij haar eigenlijk haast wel moeten leven maar als hij het gevoel had dat ze tegen hem loog en ze niet de dochter van was, dan zou hij zonder er een tweede keer over na te denken overboord te gooien.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Het was Rose nog al opgevallen dat de mannen ondanks dat ze haar handen omhoog hield geen seconde hun zwaard óf ogen van haar af hielden, iets wat ze erg vervelend vond aangezien ze zich nog al klem voelde maar ze wist dat ze hier niets aan kon doen omdat hun hier de baas waren. In het dorp zelf hadden ze allang geluisterd naar haar omdat ze een belangrijk persoon was op het land, maar omdat we niet op het land zijn en daar in plaats van op zee gelden hier hele andere regels. Ze had geluk dat ze op het land een titel had, waardoor ze nog een klein beetje beschermd kon zijn op zee in dit soort situaties. Of het veel uit maakte, zouden we nog moeten zien al was het zeker het proberen waard.
Toen de jongen herhaalde dat haar antwoord nieuwsgierig was knikte ze kort. "Je komt niet alledaags een gigantisch schip tegen als je überhaupt nog nooit op een schip heb gestaan." Hoe langer Rose hier stond, hoe minder haar zenuwen werden omdat het vooral waarheid was die ze sprak, waardoor ze niet aan haar zelf kon twijfelen, iets wat haar dus een pluspunt gaf voor haar gevoel. De jongen hoorde dus wel wat ze zei en dat was vooral te zien aan zijn blik. Hij leek in zijn gedachtes flink na te denken over wat er zou gebeuren als hij haar om het leven zou brengen en haar vader daar achter kwam. Roses' vader zou woedend worden op haar, maar hij zal vooral die woede uiten op hem én hem laten boeten voor het feit dat hij haar om het leven had gebracht. Aan de ene kant zou hij het verdienen. Ze stalen dingen van mensen en zouden dus zoals in de verhalen mensen doden zonder ook maar een klein beetje spijt te tonen en aan de andere kant vond ze dat hun als land mensen zich daar niet mee mochten bemoeien als dit op zee was gebleven.
Rose was even in haar gedachtes verzonken toen de stem haar weer uithaalde. De jongen had gevraagd of ze dat kon bewijzen. Even dacht ze na, maar ze wist niet zo goed wat ze kon laten zien om de waarheid te spreken. "Als ik zou zeggen draai het schip om om het uit te testen, zou je me dan geloven?" vroeg ze waarna ze haar kettinkje van haar nek af trok en zijn kant richting hem op gooide. Aan de ketting zelf hing een hangertje met haar familiewapen er op die over heel het land en omliggende landen wel bekend was. "Dit is je bewijs dat ik familie ben, bewijzen dat ik zijn dochter ben kan alleen als je de boot omdraait en ze recht tegemoet vaart aangezien ze vast wel door hebben dat ik nu inmiddels weg ben en nergens in het dorp te vinden zal zijn." antwoordde ze dit keer zonder te stotteren en een stuk zelfverzekerder, puur om hem te irriteren aangezien ze had gemerkt dat hij het fijn vond als ik bang was en ik me dus niet bang wou laten lijken.

Sorry voor slechte stuk, het is laat en ik ben heel erg moe maar wou perse wat schrijven omg.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Bestuderend keek Blaine Rose aan terwijl ze aan het vertellen was over hoe ze nog nooit eerder een schip zo groot als dat van hem gezien had en dus dat ze er dus ook nog nooit op gestaan had. Misschien was ze dan wel de dochter van de gouverneur, als ze vond dat ze zomaar andermans schip kon betreden, het schip ook maar gewoon kon onderzoeken en dat allemaal zonder toestemming te vragen om het schip te betreden. Alleen iemand van koninklijke afkomst of hogere status zou denken dat ze zoiets zomaar kon maken. Ondanks Blaine het helemaal niet eens was met de dingen die ze gedaan had en puur en alleen omdat ze nieuwsgierig was, hij besloot het voor nu toch maar later te vallen en er niet weer verder op in te gaan. Waarschijnlijk zou hij op het moment niet veel meer uit haar krijgen en zou ze op het verhaal blijven van hoe nieuwsgierig ze was, denkende dat het normaal was en een goede reden maar zo zagen Blaine en waarschijnlijk al zijn mannen het niet. Blaine liet zijn blik over Rose heen gaan, van top tot teen, zijn blik stopte toen hij weer naar haar gezicht keek. Een bespotte lach kwam uit Blaine's mond toen Rose hem vertelde hoe als zij zou zeggen dat ze het schip omdraaide om het uit te testen of ze het dan konden geloven. 'Wat een lef heb je.." Begon hij, een grote grijns verscheen op zijn gezicht. "Toen ik voor de laatste keer checkte was dit nog steeds mijn schip en geef ik de commando's en beslis ik waar het heen vaart.." Vertelde hij haar. Nogal brutaal om zomaar op een schip te lopen en dan ook nog eens voor te stellen dat jij dan een commando geeft over waar ze heen zouden varen. "Eerst breek je in op ons schip en dan wil je mij ook nog eens vertellen wat ik moet doen zodat jij weer naar huis kan en bij kan laten zien hoe belangrijk je wel niet bent?" Ging Blaine nog door, hij bracht zijn zwaard nog wat dichter naar de vrouw toe. Ze stotterde niet meer en de toon in haar stem leek ook zekerder te worden, Blaine wist niet wat er ineens was veranderd voor haar maar het stond hem niet aan dat ze nu ineens een soort houding leek op te zetten waar ze nu een grote bek tegen hem begon leek op te zetten.
Met éen hand ving Blaine het kettinkje wat Rose zijn kant op gegooid had, vanaf hij het moment dat hij het in zijn handen had wist hij dat hij het voor de komende tijd niet ging terug geven. Het zou heel erg van pas kunnen komen als het in zijn bezit was. Met zijn blik nog steeds strak op Rose handigde Blaine de ketting in zijn handen naar éen van de mannen naast hem zodat hij voor Blaine het kettinkje kon bestuderen terwijl Rose hem eigenlijk aan het vertellen was hoe dit een deel van het bewijs was, ook vertelde ze hem nu weer over hoe hij maar beter zijn boot kon omdraaien om terug te varen maar dat zou Blaine altijd nog zelf beslissen. "Er staat inderdaad het familiewapen in van Londen." Hoorde Blaine ineens van naast zich komen. Een stilte viel in de kamer, Blaine staarde nog even naar Rose voordat hij naar de man naast hem keek aan wie hij zojuist de ketting had toegereikt. Zijn blik ging naar de ketting die de man aan Blaine liet zien, daar was inderdaad heel duidelijk het familiewapen van Londen te zien. Blaine haalde zijn hand op als teken dat de man daar de ketting weer in kon leggen, wat de man dus ook deed. De ketting ging daarna meteen in de broekzak van Blaine, op deze manier kon hij de ketting bij zich houden voor nu. Zuchtend keek Blaine Rose weer aan. Ze was dus inderdaad familie van de gouverneur, de kans dat ze de dochter was wist hij niet maar het feit dat ze familie was was al genoeg voor Blaine om haar te behandelen als de dochter, wat dat voornamelijk betekende was dat hij haar voor nu dus niet van het leven zou beroven. "Dus.. laten we ervan uitgaan dat je de dochter bent.." Begon Blaine weer, zijn blik had hij weer opnieuw op Rose gericht. "Ik weet niet of je het weet maar we hebben zojuist je stad beroofd.." Ging hij weer verder, een kleine grijns verscheen op zijn gezicht. "Dus waarom zouden wij zo dom zijn om daar nu weer heen te varen? Puur zodat jij weer herenigd kan zijn met je vader en wij gearresteerd kunnen worden, gehangen kunnen worden voor iedereen om te zien? Sorry maar ik zie daar niks positiefs voor ons in zitten." Vertelde hij. Natuurlijk had ze gelijk in het feit dat haar vader haar nu waarschijnlijk al wel miste maar de zee was groot, het risico dat ze gevonden werden was daardoor ook zeker kleiner als wanneer ze recht de haven in zouden varen. Op die manier was het makkelijk voor de autoriteiten om de piraten te pakken te krijgen.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Rose luisterde aandachtig naar wat hij zegde en haalde haar schouders op nadat hij klaar was met zijn woorden. Zodra de man zei dat er inderdaad een familiewapen op stond van Londen, dat was alleen maar een pluspunt. Nu wisten ze dat ik familie was en dat ze grote problemen zouden krijgen als ze me om het leven zouden brengen. "Het gaat er niet om of ik lef heb of niet." zei ik op het feit dat ik volgens hem wel lef zou hebben. Het interesseerde me ook vrij weinig wat hij daar van vond. Op dit moment wist ik toch wel dat ik voor een hele lange tijd mijn thuis niet meer zou zien en de vraag was of ik mijn thuis ooit nog een keer zou zien voordat ik stierf.
Het irriteerde haar dat hij zo moeilijk bleef doen. Hij wist wie ze was en hij vroeg om bewijs. Hoe in godsnaam wou ze hem de bewijs geven als hij niet terug wou naar de haven en zien hoe mijn vader tevoorschijn zou komen. "Jij bent diegene die bewijs wou en dan vraag je nu waarom in godsnaam je dat zou moeten doen?" begon ze te lachen. Rose had de harde waarheid nog niet gezien van de piraten waardoor ze nog al egoïstisch en spottend kon klinken en ze wist ook wel dat dit geen goede manier was om tegen een piraat te praten, maar het drong nog niet door. "Je wilt bewijs en het kettinkje is alles wat ik je als bewijs kan geven op het moment. Als je meer wilt dan moet je terug varen ondanks dat je weet welke consequenties er aan vast zitten. Je zult zien dat mijn vader genadeloos met je zal zijn." eindigde ze.
Het feit dat haar mond dat uit sprak liet haar een beetje ongemakkelijk voelen. Oké, ze had er direct spijt van gekregen, maar dat zal ze niet laten merken. Ze zal het maar moeten accepteren aangezien ze de tijd niet terug kon draaien. Om eerlijk te zijn had ze nu gewenst dat ze dat wel had gedaan, dan was ze nooit aan boord gegaan aan dit schip en had ze gezegd hoe erg haar vader gelijk had.
Rose zuchtte en keek even naar de andere mannen nadat ze wist dat ze haar ketting niet terug zou krijgen omdat hij hem in zijn zak stopte. "Ik vraag me af wat je eigenlijk nog zo graag van me wilt horen, ik zit hier vast aangezien je toch niet omdraait." zei ik zachtjes. "Wat ben je van plan om te doen met me..." De laatste vraag kwam er iets onzekerder uit als dat ik de hele tijd heb geprobeerd te zijn, omdat mijn lot van hem af hing op dit moment. Zijn crew zou luisteren naar hem, dus hing het allemaal van hem af.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De spanning tussen Blaine en Rose leek te groeien met elke zin die gesproken werd, Blaine leek geïrriteerd te raken aan Rose en vice versa. Toch wist dat wat er ook zou gebeuren, Blaine had alle controle op het moment, hij was omringd door drie mannen en ze bevonden zich op zijn terrein, met de minuut verder van Londen, van haar vader, van haar huis. Dat was dan misschien éen van de twee redenen dat hij nog een beetje kalm kon blijven. De andere reden dat hij zich nog enigszins kalm kon houden was dat hij in zijn achterhoofd zichzelf bleef vertellen dat ze gerelateerd was aan de gouverneur van Londen, dus dan moest hij wel kalm blijven want zodra Rose weer terug bij haar vader zou zijn, of dat nou door hem was of op een andere manier, dan zou zij ook weer iets meer controle over de situatie hebben en als Blaine deze situatie niet goed zou aanpakken dan kon dat nog wel eens goed terug vuren. Langzaam kwam ook de realisatie voor Blaine dat als hij haar naar Londen terug zou leveren dan was de kans dat Rose heb zou proberen te achterhalen natuurlijk kleiner als wanneer Rose zelf een manier zou vinden om terug te komen. De lach van Rose haalde Blaine uit zijn gedachten, hij had half meegekregen wat ze zei maar hij was te druk bezig met de gedachten die zich in zijn hoofd vestigde om echt in zich op te nemen wat ze gezegd had. De rest van haar woorden kreeg hij wel mee maar waar hij zich het nog meest of focuste van haar woorden was het feit dat ze zei dat haar vader genadeloos zou zijn. Natuurlijk zou hij genadeloos zijn, natuurlijk zou hij de piraten zonder enig medelijden straffen omdat ze zogenaamd hun dochter ontvoerd had, al was dit niet het geval maar het leek er wel op uiteraard. Al zou Blaine de situatie willen uitleggen aan de gouverneur, de kans dat hij daar de mogelijkheid voor zou hebben was bijna onmogelijk.
De volgende twee vragen van Rose lieten Blaine even nadenken, ook hij vroeg zich op het moment af wat voor informatie hij nog van haar kon krijgen maar dat leek eigenlijk niet veel te zijn. Op het moment wist hij alles van haar wat hij moest weten en voor zover hij kon weten. Natuurlijk had hij op het moment geen hard bewijs dat ze echt de dochter was maar bij besloot het maar te geloven voor zijn eigen welzijn. “Voor nu hoef ik niks meer van je, dus dan laat ik ook maar meteen je tweede vraag beantwoorden.” Grijnsde hij. Zijn blik ging naar de mannen naast hem. “Ik wil haar in kettingen op het dek, zorg dat ze midden in zicht is zodat we ten allen tijden haar kunnen zien en op haar kunnen letten.” Commandeerde hij hen op terwijl hij zijn zwaard weer terug deed in het holst. Zonder enige twijfel kwamen zijn mannen in actie, meteen liepen ze op Rose af om haar te pakken. Blaine deed een stap terug en keek toe naar hoe zijn mannen zijn orders op volgde.
Blaine keek nog even toe naar al het goud en zilver op de grond, door het gebeuren waren ze er nog niet aan toegekomen alles op te ruimen maar dat was op het moment ook niet meer Blaine's prioriteit, voor nu zou het maar hier blijven liggen en een andere keer opgeruimd moeten worden. Zijn prioriteit was nu Rose, hij moest erachter komen hoe hij het beste van haar af kon komen, ook het liefst zo snel mogelijk. Het enige wat hem ervan weerhield om haar weer richting huis te brengen was, zoals ze zelf al zei, haar vader zou genadeloos met hem zijn, hij zou geen medelijden tonen met een piraat laat staan de piraten die zijn dochter op haar schip hebben. Het zou een groot risico zijn om haar richting huis te brengen maar het was ook een groot risico om haar op het schip te houden, er zou naar haar gezocht worden, als ze gevonden werd in zijn bezit dan zou hij nog steeds op een meedogenloze manier van Blaine proberen af te komen. Al was het een gevecht wat Blaine en zijn mannen eventueel wel aan zouden kunnen, er was geen twijfel over het feit dat hij mannen zou verliezen en dat allemaal voor Rose, wat het niet waard was.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Rose leek niet zo blij toen hij zei dat zijn mannen me naar boven moesten brengen en in het midden van het dek aan de kettingen plaatsen. Ze probeerde nog even tegen te stribbelen, maar de mannen wisten toch wel dat veel sterker waren dan een klein meisje. Ze voelde hoe langzaam haar voeten de grond niet meer voelde en hoe ze omhoog gehesen werd aan haar armen. "Zet me neer jij onbewuste kwal!" riep ze spartelend. Ze hadden geen enkel recht om haar aan te raken, dat was onbeleefd. Rose wist ook wel dat hier andere regels gelde en dat het hun niet uit kon maken wie ze was, zolang ze haar maar niet doden.
De zoute zeelucht begroette haar al snel toen haar hoofd te voorschijn kwam op het dek. Ze wist niet meer zo goed waar ze naar toe moest kijken aangezien overal rond om haar water was. Ze had altijd willen weten hoe het was om op zee te zijn, ze had alleen geen idee dat het in deze omstandigheden zou zijn. Waarschijnlijk hadden de piraten niet eens door dat ze nooit op een schip heeft gestaan die ook daadwerkelijk vaarde aangezien ze wel al had gezegd dat ze nieuwsgierig was, maar verder niet echt.
Langzamerhand begonnen er meer mensen te kijken op het dek en ze voelde langzaam de ogen te beginnen branden en gefluister te horen van wie ik was en wat ik hier deed. Doordat ze meer om haar heen zat te kijken dan ook daadwerkelijk te zorgen dat ze los kwam had ze nauwelijks door dat ze in het midden van de dek werd neergezet en een ander de kettingen vast maakte. "Kom op, dit is toch niet noodzakelijk? Ik kan geen kant op." zei ze terwijl ze een kleine ruk gaf aan de kettingen. Ze zuchtte kort en keek weer om haar heen. Hoe ging ze dit ooit volhouden?

beetje kort, sorry.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld