PowerWriter schreef:
Op het eerste gezicht zou je niet denken dat Oliver Gray op de vlucht was. Hij was een prima jongen, slim met een groot hart. Je zou je bijna kunnen afvragen waar het mis was gegaan. Echter speelde er wel meer dan dat het oog kon zien. Niemand had gedacht dat hij een donkere kant in zich had, en die was een avond naar voren gekomen. Zijn familie had namelijk al lange tijd geldproblemen waardoor ze gedwongen werden lelijke klusjes uit te voeren om genoeg geld te verdienen om het huishouden te onderhouden. Oliver's ouders hadden er altijd voor gezorgd dat hij en zijn jongere zusje niet betrokken werden bij hun zaken. Oliver was echter niet dom en wist al snel waar zijn ouders zaken in deden. Het had er voor gezorgd dat Oliver harder ging werken, om te zorgen dat zijn familie zich niet meer in de problemen hoefden te werken. Toch had de familie Gray een ding verkeerd ingeschat, het aantal vijanden die ze onwetend gemaakt hadden. De ene avond zat Oliver nog met zijn familie aan de eettafel, de avond erna zat hij huilend te kijken naar de schade die was aangericht. Zijn familie lag dood op de vloer, verspreid over de kleine woonkamer. Buiten het huis lagen nog twee andere mannen die Oliver niet kende, maar hij had ze bebloed met een mes in de hand het huis zien verlaten toen hij thuis kwam van het huis van een vriend. Het duurde niet lang voordat hij door had gehad wat ze gedaan hadden. Hij was zo boos geworden dat hij zichzelf niet meer onder controle kon houden en hij had zonder twijfelen aangevallen. Het was een lang gevecht, maar Oliver had gewonnen. Hij realiseerde zich pas wat hij gedaan had toen hij de laatste man zijn laatste adem zag uitblazen. Het was een gezicht dat hij elke avond in zijn nachtmerries terug had zien komen. Lang tijd om te dromen had hij echter niet, hij moest snel handelen. Hij had een tas gepakt met wat kleding erin, had eten en drinken gepakt en had de messen van de aanvallers gepakt. Hierna was hij nog naar binnen gelopen, had hij rustig afgenomen van elk van zijn familieleden. Het was moeilijk om weg te gaan, maar hij wist dat hij de bak in moest als hij zou blijven. Nog huilend had hij zijn huis verlaten.
En nu was hij hier. In een klein stadje aan de andere kant van het land. In de stortregen was hij aangekomen. Hij had een lift kunnen krijgen van iemand die zijn gezicht niet herkende. Vaak gebeurde dat niet meer, zijn naam was over het hele land heen redelijk vaak voorbij gekomen. Hij was de nummer één verdachte in de moord op zijn familie en de twee mannen die hij daadwerkelijk had gedood. Iedereen wist wel wie hij was en het had ook niet lang geduurd voordat hij door had dat mensen op hem jaagden voor geld. Hij wist bijna zeker dat iemand hem naar het stadje was gevolgd, dus hij zorgde altijd dat hij voorzichtig was en goed om zich heen keek. Als iemand hem te pakken kreeg zou het catastrofaal zijn, hij zou naar de gevangenis gaan voor moord. Snel was Oliver een oud huis binnen gelopen die onbewoond bleek te zijn, te zien aan de gedateerde spullen en de spinnenwebben in elke kamer. Oliver had zijn spullen neergeploft en gelijk alle gordijnen dicht gedaan. Hij was inmiddels gewend aan het leven als voortvluchtige. Stelen was inmiddels een gewoonte geworden, geld had hij niet, en hij wist dat hij per plaats maar een paar dagen zou kunnen blijven voor iemand iets door zou hebben. Echter kon hij nu bij het huis blijven. In zijn hoofd speelden de gebeurtenissen van een tijd geleden zich opnieuw af, ver weg maar toch zo dichtbij. Uit zijn tas had hij een knuffel gepakt, het enige reliek van zijn familie die hij nog over had. Een traan had over zijn gezicht gerold terwijl hij het ding in zijn handen ronddraaide. Hij wist vaak een harde facade op te houden, eentje die hij over de tijd die voorbij was gegaan had kunnen opbouwen, maar wanneer hij tijd had om stil te zijn was hij alleen met zijn emoties. Zuchtend had hij het ding weer weggestopt en had hij zijn hand door zijn haar heen gehaald. Als mensen het echte verhaal wisten, wat zouden ze dan van hem denken?
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.
ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar
17
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld