Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

HPORPG]We all got both light and dark inside

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

*We all got both light and dark inside of us. What matters is the part we choose to act on, that's who we really are.

Le moi:
Voornaam: Abigail
Bijnaam: Abi
Volledige naam: Abigail Rose Narcissa Bella Victoria Lestrange
Ouders: Bellatrix en Rodolphus Lestrange
Uiterlijk (Het liefste met foto): Zie foto. Qua uiterlijk lijkt Abigail niet erg veel op haar ouders. Ze heeft lang blond haar dat tot ver over haar schouders heen valt. Haar ogen heeft ze dan weer wel van haar vader. Haar ogen zijn helder blauw, waarvan het lijkt alsof ze altijd een twinkeling met zich mee dragen. Abigail heeft een slank figuur, integendeel tot haar moeder, die toch wat stevig is gebouwd. Haar lengte heeft ze niet mee, ze is namelijk wat aan de kleine kant, iets wat ze zelf altijd als een nadeel beschouwd. Abi is
namelijk maar 1.63 m. lang. Ook al ziet zij zelf haar lengte als een nadeel, maar het vaak genoeg ook vele voordelen met zich mee.
Innerlijk: Dankzij het innerlijk van Abigail, weet je dat ze een echte ‘Lestrange’ is. Ze lijkt namelijk sprekend op haar ouders. Ten eerste is ze trots op het feit om een pureblood te zijn. Net zoals haar ouders, met name haar moeder, is ze zeer loyaal tegenover The Dark Lord. Ze weet namelijk heel erg goed hoe loyaal haar ouders tegenover The Dark Lord waren en hierdoor voelde ze zich toch verplicht om die loyaliteit door te zetten, in de tijd dat haar ouders in Azkaban opgesloten zaten. Zo konden ze namelijk, toen ze twee
jaar terug uit Azkaban werden bevrijd, weer beginnen waar ze voordat ze opgesloten zaten, waren geëindigd.
Ten tweede kan Abi wreed en meedogenloos zijn. Vaak komt ze ook erg arrogant over, maar dat komt vooral doordat ze altijd zegt wat ze denkt en altijd recht door zee is. Hiermee heeft ze ook geleerd wie haar echte vrienden zijn, aan wie ze ook altijd trouw zal blijven.
Net zoals haar moeder heeft Abigail niet al te veel geduld en heeft een erg kort lontje. Ruzie wil je ook zeker niet met haar krijgen. Ze beheerst de verboden kunsten/spreuken heel erg goed en ook al weet ze maar al te goed dat de verboden kunsten/spreuken, zoals de naam al zegt, verboden zijn op Hogwarts,is ze zeker niet bang om die te gebruiken.
Het laatste wat je over Abigail moet weten is dat ze ook een hele andere kant heeft, die ze zeker niet aan iedereen laat zien. Naast dat ze wreed, meedogenloos en arrogant kan zijn, is ze ook erg lief, zorgzaam en iemand bij wie je zeker wel terecht kan. Deze kant laat ze alleen aan haar echte vrienden zien en de mensen om wie ze echt heel erg veel geeft.
Leeftijd(Minstens 11): 16.
Jaar: 6.
Afdeling: Gryffindor, iets wat Abi toch eerlijk gezegd verbaasde. Haar hart ligt eigenlijk bij Slytherin, maar de sorteerhoed dacht daar anders over. Hij had iets gevonden in haar, waardoor hij de beslissing had genomen om haar in Gryffindor te plaatsen. Zo weet hij, wanneer het er op aan komt dat ze uiteindelijk voor het goede zal kiezen.
Huisdier: Een sneeuwwitte kat.
Patronus: Panter.
Stok: De staf van Abigail is gemaakt van een meidoorn. De kern van haar staf bestaat uit een haar uit de staart van een eenhoorn. De staf is 25,4 centimeter lang.
Bloedstatus: Pureblood.
Goede vakken: Abigail is erg goed in Verweer tegen de zwarte kunsten, omdat ze dat soort magie zelf heel goed beheerst en ook heel goed weed hoe je dat af moet weren. Ook is ze erg goed in gedaanteverwisseling, wat ook heel erg goed van pas kan komen.
Slechte vakken: Qua toverdrank gaat ze meer de kant op van haar vader. Ze is hier niet al te goed in, maar doet er toch haar best voor. Ook waarzeggerij is een vak waar ze niet al te goed voor staat, maar dat komt ook heel erg doordat ze geen interesse in dat vak heeft.
Extra: Omdat haar ouders bij haar geboorte in Azkaban werden gestopt, heeft Abi bijna heel haar leven bij haar oom, tante en even oude neef gewoond. Zij staan ook beter bekend als de Malfoy’s. Hierdoor heeft Abi een hechte band met Draco.

Fred Weasley

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:

Voornaam: Elodie
Bijnaam: Ellie
Volledige naam: Elodie Madeleine Abrielle Fauve Laurier
Ouders: Beau Laurier & Aure Charisse Laurier

Uiterlijk (Het liefste met foto):
Elodie is lang, 1m75, en dun. Ze heeft wel spieren en is sterk wat haar een plaats in het Quidditch team van Gryffindor had opgeleverd. Verder heeft ze lang lichtblond haar en felblauwe ogen.

Innerlijk: Elodie zou kunnen worden beschreven als een perfecte Gryffindor: ze is moedig en heeft lef, soms zelfs tot op het punt dat ze een waaghals wordt. Ze is een geboren leider, heeft een sterke mening en staat stevig in haar schoenen. Echter kan Elodie ongeduldig zijn en komt het wel is voor dat ze eerst overgaat op actie voordat ze ergens goed over nadenkt. Ze kan erg opvliegend zijn, maar ook lief en beschermend. Elodie is daarnaast ook erg doortastend, ze weer precies wanneer je liegt.
Elodie is een prima studente die goede cijfers haalt. Ook is ze een uitstekende heks en is ze erg getalenteerd.
Verder is Elodie binnen Gryffindor erg populair, iedereen weet wie ze is en dat komt mede door het feit dat ze in het vorige jaar benoemd is tot Prefect.

Leeftijd: 16
Jaar: 6
Afdeling: Gryffindor

Huisdier: Een jonge steenuil genaamd Suki
Patronus: Hert
Stok: Een Holly houten stok met een binnenkant van eenhoornhaar.

Bloedstatus: Pureblood
Goede vakken: Elodie heeft affiniteit voor Charms en is daar erg goed in. Verder is ze goed in Herbology, Care for Magical Creatures en heeft ze een redelijke kennis bij Transfiguration.
Slechte vakken: Astronomy is niet haar sterkste punt. Divination ligt Elodie ook niet.

Extra:
- Elodie is een prefect
- Elodie speelt in Gryffindor's quidditch team als keeper. Deze positie heeft ze gekregen door haar uithoudingsvermogen en ruwe kracht.

~~

George Weasley

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Elodie
Toen Elodie zichzelf voor de eerste keer sinds het begin van het schooljaar door de lucht voelde vliegen wist ze dat ze echt was teruggekeerd naar Hogwarts. Even had ze achterom gekeken om te kijken of iemand haar achterna was gekomen waarna ze een diepe duik naar de grond maakte om op het laatste moment weer omhoog te gaan. Een adrenalineschok ging door haar lichaam heen terwijl ze een lachend geluidje uitstootte. Elodie pakte haar bezem even beter vast terwijl ze rondjes om het veld begon te vliegen. De frisse wind wapperde door haar lichtblonde haren heen en Elodie kon zich niet vrijer voelen. Rakelings vloog ze over de tribune heen waar ze een groep Gryffindor studenten had zien zitten die naar de eerste Quidditch training van het jaar kwamen kijken. De eerste training van het jaar was altijd een spektakel, alle terugkerende leden van het team wilden de kans pakken om zich uit te sloven en de eerstejaars kwamen meestal poolshoogte nemen wat het niveau van het team was. Ook dit jaar zouden ze weer nieuwe teamleden zoeken, als een aantal het vorige schooljaar het team hadden verlaten, maar op het moment had het team nog net genoeg leden om te functioneren. Elodie was zelf een van de mensen die de eerste keer trainen gebruikte als een manier om te laten zien hoe goed ze er wel niet in was, ze was immers al een tijdje lid van het team. Sinds de eerste les vliegen wilde ze al Quidditch spelen maar sinds het einde van het tweede jaar was ze deel geworden van het team. Echter was het niet op de positie die ze nu had, ze begon als Chaser maar had in het vorige jaar aan de teamcaptain kunnen bewijzen dat ze geschikt was om keeper te worden, de persoon die de ring beschermt tegen het andere team die probeert te scoren. Het was een belangrijke positie en Elodie nam het daarom ook erg serieus. De promotie had Elodie te danken aan haar kracht, doorzettingsvermogen en moed, waar ze erg trots op was. Die eigenschappen van haar had haar al wel vaker geholpen in het leven op Hogwarts, ze waren een van de redenen dat ze in haar vorige jaar benoemd werd tot Prefect. Ze was dankbaar voor de positie en vulde deze met rechtvaardigheid. Ze nam haar taken erg serieus en wist dat ze soms streng moest zijn tegen kinderen uit haar eigen huis, wat haar soms nog wel moeilijk lag maar na tijd ging het steeds beter. Ze had overigens gehoord dat ze in het volgende jaar een kans zou maken om Head Girl te worden, iets wat haar ambitie heel erg liet oplichten. Echter was Elodie niet altijd serieus, ze was een waaghals en durfde veel. Ze trapte soms ook nog lol met vrienden en vriendinnen op school en was niet bang om gevaarlijke taken uit te voeren. De mix van grappige en serieuze persoonlijkheid had ervoor gezorgd dat Elodie geliefd was geworden op school, iedereen wist wie ze was en kon met haar overweg. Veel dingen werden haar vanzelf aangereikt, of ze dat nou leuk vond of niet, en ze hoefde zich nooit te bewijzen. Toch maakte ze er voor haarzelf wel een missie van om anderen te laten inzien dat ze behoefte had om de plek binnen Hogwarts die ze had gekregen te behouden. Daarnaast had ze ook een groot voordeel aan het feit dat ze erg slim was en nieuwe magie makkelijk kon oppakken. Ze blonk wel is uit in lessen en had haar huis huispunten verdiend door bijvoorbeeld als een van de eersten iets te snappen. Al met al zat ze erg goed in haar vel, niets of niemand zou haar humeur en motivatie kunnen breken. Een speelse glimlach verscheen op Elodie's gezicht terwijl ze recht langs de Gryffindor studenten vloog en haar hand uitstak voor highfives. Ze had er nog redelijk wat gekregen, wat haar even had laten lachen voordat ze de bocht doorging en in het midden van het veld stil bleef hangen. Even had ze haar blik naar beneden verplaats, waar de gebroeders Weasley had zien rondvliegen. Zij waren de beaters van het Quidditch team en waren er nog behoorlijk goed in. Elodie kon het met beiden erg goed vinden en was vereerd dat ze haar als een vriend hadden beschouwd. Eerst was het moeilijk om de twee uit elkaar te houden, maar na een tijdje bij elkaar in het Quidditch team te hebben gezeten wist ze precies wie wie was. Ook hadden ze al wel vaker geprobeerd grappen op haar uit te halen, wat in het begin nog redelijk lukte maar nu zag ze het vaak aankomen en wist ze de grap te ontwijken. Elodie moest even lachen terwijl ze weer verder vloog, nog een paar rondjes om de ringen heen tot ze een geluidje hoorde dat ze naar de grond moest komen.

George

"Ben je er klaar voor Freddie?" had George speels aan Fred gevraagd terwijl hij rustig op zijn bezem was gestapt. Hij had zijn broer even aangekeken voordat hij zonder pardon de lucht in vloog, niet wachtend op een antwoord van zijn tweelingbroer. Het duurde niet lang voordat hij op redelijke hoogte in de lucht stil hing, zijn blik gefocust op zijn broer beneden. "Kom je nog, slome?" had hij grappend gevraagd. Al een tijdje waren hij en Fred deel van het Quidditch team, specifiek als beaters. Hun taak was om Bludgers weg te houden bij hun team en weg te slaan met knuppels. Het was een taak waar George erg veel plezier in had, ook omdat hij enigszins agressief kon zijn tegen de andere spelers. Ook had George redelijke kracht in zijn armen wat had geholpen bij het krijgen van de positie. Daarnaast zat een groot deel van zijn familie in het Quidditch team, en George en zijn tweelingbroer konden de traditie ophouden. Even had George zichzelf wakkergeschud terwijl hij rondjes begon te vliegen. Dat was overigens de bedoeling, de captain had hen opdracht gegeven om weer in de gewoonte van vliegen te komen. Vliegen vond George een van de leukste dingen aan school, naast kattenkwaad uithalen op zijn familie en vijanden.George vloog over de tribune heen en zijn ogen dwaalden automatisch naar een specifiek meisje op de tribune: Abigail Lestrange. Alhoewel velen hem ervoor afkeurden waren hij en Abi goede vrienden. George vertrouwde haar volledig, het zou niet voor kunnen komen dat Abi dubbelspel zou spelen. George vond het erg jammer dat ze zichzelf steeds moest bewijzen tegenover anderen vanwege haar ouders en achtergrond. Roddels in de school waren dat ze een Deatheater zou worden, maar George geloofde er niks van. Hij zag het goede in Abigail terwijl anderen dat niet deden. Hij had het overigens jammer gevonden toen ze niet in het Quidditch team wilde komen, maar kon haar niks kwalijk nemen. Hij had even naar haar geglimlacht terwijl hij het veld weer op vloog. Dit was het perfecte moment voor hem om zich uit te sloven, zoals een normale gewoonte was tijdens de eerste training. Even had hij spiralen gemaakt in de lucht en interessante duiken naar de grond om op het laatste moment weer omhoog te komen en zodra hij voor de laatste keer omhoog was geklommen had hij triomfantelijk gekeken. "Gaat het Freddie?" had hij aan zijn broer gevraagd, niet wetend of hij het zou horen. Verderop had George Elodie zien vliegen, de keeper van het team. George mocht haar wel, ze waren vrienden, maar dat was het ook. Hij vond het opmerkelijk dat ze de positie van Keeper had gekregen, het is een heftige positie waar je heel wat kracht voor nodig hebt. Zijn blik had hij afgewend en had weer naar Fred gekeken. Het was gezamenlijk hun droom oom hun grap uitvindingen te verkopen aan anderen. Ooit, wanneer ze genoeg geld zouden hebben, zouden ze hun droom waarmaken. Hun familie was er tegen, als velen vonden dat hun grappen onvolwassen waren, maar George wist dat het ooit zou gebeuren. George schrok op uit zijn gedachten toen de teamcaptain hen naar beneden had geroepen. Hij had nog een laatste rondje gemaakt waarna hij naar de grond was gevlogen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Abigail haalde een hand door haar lange blonde haar, terwijl ze onderweg was naar het stadion waar de Quidditch wedstrijden en trainingen gehouden werden. Er was inmiddels een nieuw jaar aangebroken, wat betekende dat Abi aan haar zesde jaar op Hogwarts begon. Een zachte zucht rolde er over haar lippen heen. Haar tijd op Hogwarts was niet altijd even makkelijk geweest. Dat begon in haar eerste jaar al, door een keuze die niet eens door haar gemaakt was. De sorteerhoed had haar ingedeeld in Gryffindor. In eerste instantie dacht het meisje dat de hoed een grapje maken. De blondine was een Lestrange. De naam alleen al moest genoeg zijn voor een plekje in Slytherin. Toch dacht de hoed daar anders over en plaatste haar in de afdeling die ze nu al zes jaar haar huis moest noemen. Hoewel haar hart nog steeds bij Slyrherin lag, had ze er zichzelf bij neer weten te leggen. Al was dat niet even makkelijk geweest. Haar huisgenoten leken haar niet helemaal te accepteren. En dat kwam door haar achternaam. Of beter gezegd de geschiedenis die deze naam met zich mee droeg. Het werd er niet beter op toen haar ouders uit Azkaban wisten te ontsnappen. Met dank aan de Dark Lord natuurlijk. Zachtjes beet het meisje op haar lip. Ze was blij dat ze weer herenigd was met haar ouders, maar men zag haar hierdoor wel als een bedreiging. Ze wist wat er over haar gezegd werd. Gefluisterd. Niemand durfde het in haar gezicht te zeggen en ze gaf ze geen ongelijk. Het zou het laatste zijn wat je zou doen. Abigail wist heel goed welke geruchten er de ronde gingen. Het blonde meisje zou nog gevaarlijker zijn dan haar moeder. Nog meer krachten bezitten dan de alle studenten bij elkaar. Sterk genoeg om sommige docenten te verslaan. Ergens hadden die geruchten een kern van waarheid. Abigail kon goed overweg met spreuken. Zeker met de duistere kant daarvan. Al in haar eerste jaar bezat ze al over krachten, waarvan zelfs volwassen tovenaars van hoopte dat ze ooit zo krachtig konden worden. Hoe kon het ook. Abigail was met de duistere krachten opgegroeid. Ze was een slim meisje, pakte dingen snel op en wist er haar eigen draai aan te geven. Dit kwam vooral naar voren in Gedaanteverwisseling en Defense Against The Dark Arts. Toch trad het meisje niet op te voorgrond. Nee, het meisje was geen opschepper. Ze hoefde zichzelf niet te bewijzen. Zelfs docenten huiverde al bij het horen van haar naam. Dat zorgde er voor dat ze niet al te veel vrienden had in haar eigen huis. De enige wie ze volledig vertrouwde was George. Hij was de enige van de afdeling die haar niet aankeek op de manier waarop vrijwel iedereen dat deed en daar was ze hem dankbaar voor. Hij was dan ook de reden dat ze zich naar de Quidditch velden bevond. Ze had er zelf niets mee, al was ze behoorlijk goed in vliegen. De sport stond haar niet aan. Ze vond het leuk om te kijken, maar spelen? Nee dat was een ander verhaal.
Ook nu voelde het meisje een aantal blikken op haar gericht. Kort rolde ze met haar ogen en liet een arrogante blik over een aantal eerstejaars heen glijden. Dat was, zoals eigenlijk altijd, al genoeg. Ze zag hoe het drietal schrok en er haastig vandoor ging. Het blonde meisje schoot in de lach, terwijl ze haar hoofd schudde. Zelfverzekerd baande het meisje zich een weg naar de tribunes en nam ergens plaats. Geduldig wachtte ze tot de training van Gryffindor zou beginnen en liet haar gedachten even afdwalen. Draco en Abi waren de afgelopen zomer druk bezig geweest. Ze hadden de Dark Lord een voorstel gedaan, die hij enorm kon waarderen. Ze zouden een organisatie starten op Hogwarts. In zijn naam, om zo de kans te vergroten om die miezerige Potter te verslaan. Ja, het meisje was een toegewijde Death Eater. Ze wist dat zij van belangrijke waarde voor Lord Voldemort was. En daar was ze trots op. Ze had respect afgedwongen van de man die het meest gevreesd was. En zij zou er voor zorgen dat hij zijn macht weer terug zou krijgen. Door die gedachten gang zou je zeggen dat Slytherin toch een beter huis voor haar geweest was. Ze voelde zich daar ook meer thuis. De mensen uit die afdeling leken haar juist wel te mogen. Haar naam en haar geschiedenis aan te moedigen, in plaats van het te verafschuwen. Ze ging dan ook veel liever met die mensen om dan met haar eigen afdeling, al wist ze dat ze zichzelf niet kon verraden. Ze moest zich voordoen als de goede Gryffindor. Meegaan met de menigte. Ergens was ze blij dat ze daarom bevriend was geraakt met George. Het was misschien niet helemaal eerlijk, maar zo kreeg ze wel de informatie die ze nodig had. De jongen vertelde haar alles en dat kwam haar heel goed van pas. Een geamuseerde glimlach verscheen er rond haar lippen. Misschien hadden mensen het volste recht om op zo'n manier over het meisje te denken. Er zat een kern van waarheid in, maar ze hadden geen bewijs om het op te baseren. En zo lang George met haar om bleef gaan, deed het haar niet. Zo lang zij maar kreeg wat ze nodig had.
Uiteindelijk werd het blonde meisje uit haar gedachte gehaald door de spelers die het veld op kwamen. Haar blik gleed naar haar beste vriend. George. Hoewel de tweeling precies op elkaar leek, wist ze hen precies uit elkaar te halen. Dat had ze altijd al gedaan. Een glimlach verscheen er rond haar lippen, terwijl ze haar blik voornamelijk op George gericht hield. Zichzelf afsluiten van haar omgeving was iets waar ze goed in was geweest. Haar omgeving deed haar immers niets. Ze had niets met de mensen en zou niet harder haar best doen om aardig gevonden te worden. Je mocht haar of niet. Dat was niet haar probleem, dus zat ze er niet mee.

Fred.
Een nieuw jaar was aangebroken en hoewel Fred een hekel had aan het leren, was hij blij om weer terug te zijn. Hoe erg hij ook van zijn moeder hield, was het fijn dat ze nu niet meer zijn iedere beweging in de gaten kon houden. Molly was niet blij met de grappen die zijn broer en hijzelf uit wisten te halen en ze was al helemaal niet blij met het idee dat ze een eigen winkel wilde beginnen die hier mee te maken had. Toch wist ze dat ze haar zoons niet tegen zou kunnen houden. Het was immers hun passie en ze gingen dit zeker door zetten. Een kleine grijns verscheen er rond zijn lippen, terwijl die gedachten door zijn hoofd heen schoten. Ondanks dat hij opkeek tegen de lessen, was hij over de andere gang van zaken wel heel enthousiast. Hij kon niet wachten om zijn vrienden weer te zien, nieuwe grappen uit te halen en om de boel weer op stelten te zetten. Hij keek ook weer uit naar Quidditch. Het spelletje speelde hij al sinds het tweede jaar en zowel Fred als zijn broer waren de Beaters voor het team van Gryffindor. En hij genoot er enorm van. Hij genoot van het spel. Het gaf hem de ruimte om alles even los te laten. zijn zorgen. Zijn gedachten. Gewoon niets aan zijn hoofd en gaan. Dat was de reden waarom hij dit spel was gaan spelen. Natuurlijk deelde ik alles met mijn broer. Een blik zei vaak al genoeg. Dat was het voordeel van een tweelingbroer. Ze hadden niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen en dat was ontzettend fijn. Toch was het fijn om dit soort dingen te kunnen doen. En het was veel beter omdat hij zijn broer aan zijn zijde had. Hij kon ook niet wachten tot de competitie weer zou beginnen. Hij was er klaar vond en hij was ervan overtuigd dat ze dit jaar kampioen zouden worden. Dat kon niet anders.
De jongen liet op het moment ook het veld op. Het wat hun eerste training, wat betekende dat er veel publiek kwam kijken. Iets wat Fred juist geweldig vond. Het was het moment om zich uit te sloven. Kleine foutjes uit het spel te halen en er voor te zorgen dat hun huis achter hun zouden staan. Iets wat ze sowieso al deden, maar het was altijd fijn om dat gevoel toch net wat te versterken. Hij bleef even staan en keek even om zich heen. De tribune zat goed gevuld en dat deed hem goed. Een tevreden grijns stond er op zijn gezicht, terwijl hij uit zijn gedachten werd gehaald door zijn broer. Lachend schudde hij zijn hoofd en uiteindelijk stapte Fred op zijn bezem. Hij zette zich op en vloog omhoog. "De enige manier waarop je kan winnen is door vals te spelen broer" grapte hij. Fred vloog wat rond en haalde wat stunts uit, voordat zijn blik opnieuw naar zijn broer kreeg, maar zijn aandacht leek op iemand anders gericht te zijn. Hij hoefde niet eens naar de tribune te glijden. Fred wist naar wie George keek. Abigail Lestrange. Hij snapte niet waarom zijn tweelingbroer met haar om ging, maar het was uiteindelijk zijn keus geweest, dus ging hij er verder ook niet op in. Hij zou zich er niet meer mee bemoeien. Dat had hij al te veel gedaan en dat had hem niets gebracht. Zijn broer kon heel goed zelf keuzes maken en als tweelingbroer accepteerde Fred zijn keuzes. Als George haar mocht zou hij haar normaal behandelen, al zou hij haar niet helemaal vertrouwen. Opnieuw schudde de jongen zijn hoofd en liet zijn blik naar de keeper glijden. Elodie. Hij kon het goed met het meisje vinden. Hij beschouwde haar als een goede vriend en hij vond haar een echte aanwinst voor het team. Ze had zichzelf weten te bewijzen en dat had haar de plek bezorgd die ze nu had en Fred gunde het haar. Dat meende hij oprecht. De twee mochten dan in wat vlakken van elkaar verschillen, maar misschien was dat wel de reden dat ze het zo goed met elkaar konden vinden. Uiteindelijk wendde hij zijn blik weer af en richtte hij zich op wat hij moest doen. Trainen.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Elodie
Na een tijdje verder rondvliegen en trucjes uithalen vloog Elodie naar de grond. Zacht landde ze op de grond en legde ze haar bezem neer op het gras. Met een paar klikjes deed ze haar helm af en haar lichtblonde haar viel er praktisch uit. Ze schudde haar haar even en keek naar boven, naar de spelers die nog aan het spelen waren. Het vorige jaar was het Gryffindor team heel veel verbeterd vergeleken met het vorige jaar, en ze hadden echt een kans gehad om kampioen te winnen. Elodie was daarom ook heel erg trots op het team, en was zeker dat met de juiste vervangingen voor de open plekjes ze dit jaar de winst zouden kunnen binnen halen. Daarom hoopte ze dat ze dit jaar als team heel gericht konden kijken naar probleempunten in het team en het spel om zo een perfect team op te stellen. Ze hoopte daarom ook dat ze bij de audities voor het team aanwezig kon zijn, om te helpen de beste mensen uit te kiezen. Haar eigen plekje was gelukkig al veilig, ze zou dit jaar weer als Keeper spelen. Elodie was nog steeds blij en trots dat ze de positie mocht hebben, weinig meiden kunnen de positie aan, en speelde haar rol in het spel dan ook zo goed als mogelijk was. Het enige nadeel aan het zijn van Keeper was de extra beschermende kleding die ze moest dragen, namelijk een helm, schouder- en borstplaten en kniebescherming. Het was veel extra gewicht waar ze mee door de lucht moest vliegen en zorgde bij de eerste paar keer vliegen in de positie voor wat problemen, wat nu helemaal over is.
Rustig schudde Elodie zichzelf wakker. De teamcaptain wenkte naar Elodie om weer haar bezem op te komen en naar boven te komen, en zo geschiedde. Elodie deed de bandjes van haar beschermende kleding weer wat strakker en deed haar helm weer op. Met een vastberaden blik in haar ogen stapte ze op haar bezem en vloog ze omhoog, waar ze wat kunstjes uitvoerde om indruk te maken op het publiek. Ze vloog weer verder richting de ringen die ze als keeper moest beschermen en vloog via de achterkant over het publiek heen, waarna ze naar het midden van het veld ging, waar grotendeels van het team verzameld was. Ze vloog stil naast Fred en George en gunde hen een speels lachje. Ze waren de Beaters van het team, en daarnaast vrienden van haar en de grootste grapjassen van de school. Ze mocht hen graag, ook al vond ze de grappen die ze uithaalden soms te ver gaan, maar liet dat niet in de weg zitten van het onderhouden van hun vriendschap. Overigens hadden de jongens al erg vaak Elodie gebruikt als mikpunt voor hun grappen, en meestal kon ze er wel om lachen. Ook had ze respect voor de jongens, ze hadden een flinke naam voor zichzelf kunnen opbouwen en dat kon ze wel appreciëren. Ze steunde hen dan ook, welke directie hun leven verder in zou gaan. Elodie wendde haar blik af en keek naar de teamcaptain die in het midden van de club was gaan stil hangen. Het was een jongen, die begon te spreken over het komende jaar en de eerstvolgende Quidditch wedstrijd. De eerste was tegen de Slytherins, een bekende maar tevens slechte match. De emoties tussen de twee huizen werden snel erg hoog. Verder vertelde hij ook nog over de audities die binnenkort zouden plaatsvinden om de lege plekjes op te vullen. Halverwege stopte Elodie met luisteren, grotendeels van het verhaal kende ze al.

George
George vloog hoger de lucht in en stopte, waar hij uitkeek over de andere Quidditch spelers. Elk van hen was goed, en als ze dit jaar goede nieuwe mensen zouden binnenhalen dan zouden ze zonder twijfel winnen. Overigens had hij ook wel zin om met zijn broer wat grappen uit te halen met de nieuwelingen in het team, zoals ze elk jaar wel deden. Elk jaar werden hun grappen beter, en hij kon dan ook niet wachten tot ze genoeg geld gespaard hadden voor hun eigen winkel op Diagon Alley. Een tijdje hadden ze een geheime grappenwinkel in verlaten jongens toiletten in de school, maar dat was niks vergeleken met hun plannen. Grijnzend keek hij naar beneden, waar zijn broer aan het vliegen was. George vond het fijn om een tweelingbroer als Fred te hebben -- niet alleen hadden de twee dezelfde interesses, ze konden van blikken aflezen hoe de ander zich voelde, soms leek het alsof ze elkaars gedachten konden lezen en hij zag zijn broer als zijn beste vriend. George liet de gedachten van zich af vallen, deed een trucje en vloog over het publiek heen. Zijn blik ontmoette die van Abi en hij glimlachte naar haar. Hij was blij dat ze was gekomen, ook wist hij dat ze het niet heel erg leuk vond. Hij was waarschijnlijk de reden dat ze was gekomen.
Toen Abi uit zijn blikveld was draaide hij zich om en vloog hij naar de teamcaptain, die hen bij elkaar had geroepen. Hij vloog stil naast zijn broer. "Ik wed voor 1 Sickle dat de teamcaptain een speech gaat geven over hoop" George grijnsde en zag dat Elodie naast hem was gaan vliegen. Hij glimlachte naar haar.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Haar ogen hield ze op haar beste vriend gericht, terwijl er een geamuseerde glimlach haar lippen sierde. Als ze eerlijk mocht zijn, was ze blij dat ze hier gekomen was. Ondanks het gefluister en het wijzen naar. Dat was het voordeel van jezelf helemaal af kunnen sluiten van de omgeving. Niet dat het haar ook maar enigszins kon schelen. Het deed haar in haar eerste jaar wel veel, maar nu wist het meisje toch wel beter. Ze deed er nog steeds alles aan om zichzelf te bewijzen. De leugens tegen te gaan en aan haar huis te bewijzen dat de leugens daadwerkelijk leugens waren. Al was dat niet altijd even makkelijk. Toch deed ze haar best. Men verwachtte al genoeg van haar. Men dacht al genoeg van haar. Ze had al genoeg ogen op haar gericht en ze had geen zin om dat nog erger te maken. Zeker niet nu Draco en Abigail zelf plannen hadden, wat van enorm belang was. Die konden ze niet in gevaar brengen. Zeker niet nu de Dark Lord er heel wat druk op had weten te leggen. Hij had benadrukt hoe belangrijk dit plan voor hem kon zijn en dat er veel vanaf kon hangen. Dit wilde ze dan ook niet verpesten. Ze probeerde dan ook niet te veel aan de druk te denken. Ze kon er immers niet onder bezwijken. Dat zou overkomen als een teken van zwakte. En zwakte was niet gewenst. Ze wilde het in ieder geval niet tonen. Niet tegenover de Dark Lord en ook niet tegenover haar ouders. Haar ouders wilde ze trots maken. En ze wist dat, wanneer het plan leek te werken, ze trots op haar zouden zijn. En dat was het enige wat het meisje wilde. Was dat te veel gevraagd? Wilde niet iedereen dat zijn ouders trots waren? Misschien was het niet helemaal op de gebruikelijke manier, maar het was voor haar wel een goed middel om het voor elkaar te krijgen. En die kans zou ze met beide handen aanpakken. Hoe ze het plan uit gingen voeren, wist ze nog niet precies. Het moest heel zorgvuldig gebeuren. Niemand moest ook maar enig idee hebben van waar ze mee bezig waren. Zo werd de kans dat ze betrapt werden een stuk kleiner. Ze moesten hun mensen ook zorgvuldig uitkiezen. Ze moesten mensen uitzoeken die een connectie hadden met Potter, maar die ook weer niet te dicht bij hem stonden, zoals Ron en dat modderbloedje. Dat zou te veel opvallen. Het was een lastige situatie, waar ze zekere stappen in moesten nemen. En die stappen konden ze niet nemen zonder er zorgvuldig over na te hebben gedacht. Ze konden niet zomaar toe slaan, alsof er niets vanaf hing. Nee, ze moesten het rustig aan doen. Bovendien was school net begonnen, dus hadden ze nog tijd genoeg, al had ik wel het idee dat de Dark Lord binnenkort nieuwe informatie wilde hebben
Kort schudde het meisje haar hoofd en zette die gedachten uiteindelijk weer van zich af. Ze moest er niet al te veel aan denken. Ze zou te veel opvallen en ze wilde niet te veel aandacht op zichzelf vestigen. Niet meer dan ze al deed tenminste. Nu ze haar focus weer terug had, richtte ze die weer op haar beste vriend. Ze glimlachte opnieuw naar hem, toen ze merkte dat haar beste vriend zijn aandacht op het meisje gefocust had. Ze kon het goed met de jongen vinden. Dat had ze ergens niet verwacht. De blondine had Lucius vaak genoeg slecht horen praten over de Weasley's en dat gaf haar toch een bevooroordeeld beeld over die familie Het tegendeel werd bewezen toen ze de tweeling leerde kennen, waarmee ze in hetzelfde jaar terecht kwam. Sindsdien kon het ze het goed met hen vinden, al had ze het idee dat Fred haar niet nog steeds niet helemaal vertrouwde. Iets wat ze jammer vond, al vond ze het vertrouwen van George toch wat belangrijk. Dat was waar ze het voor deed. En ze was blij dat ze hem haar beste vriend kon noemen.

Fred
De wind die door zijn haar heen ging, voelde maar al te goed. Dit had hij enorm gemist. Het was anders dan thuis op de bezem stappen. Ontzettend anders. Hij had de afgelopen zomer veel met zijn broer gevlogen. Om te trainen of om gewoon een leuk potje te spelen, wanneer zijn oudere broers thuis waren. Een kleine grijns verscheen er rond zijn lippen. Er was alleen niets beters dan dit. In het stadion van school. Toeschouwers erbij. Toeschouwers die deze keer allemaal achter hen stonden. Het was het beste gevoel wat er was. Het voelde ontzettend goed, dat kon hij zeker niet ontkennen. Dit was waar hij het voor deed. Het leren vond hij minder en hij wist dat zowel George als Fred zelf de school waarschijnlijk niet eens af zouden maken. PUISTen deden er toch niet heel veel toe. Ze wisten wat ze wilden gaan doen en hij kon niet wachten om dat te verwezenlijken. Een eigen fop shop. Dat was het plan en daar waren ze al weer volop voor bezig. Natuurlijk moest het ook deels geheim blijven, aangezien ze al op hun kop hadden gehad van hun moeder en het niet nog erger wilde maken dan het al was. Grijnzend schudde Fred zijn hoofd. Al trokken ze daar zich niets van aan. Hij en zijn broer leefde voor de grappen. Zeg nu zelf, zonder grappen was het leven waardeloos? Lachen was het beste medicijn en daar wilde hij de wereld van voorzien. Samen met zijn tweeling broer. Hoe ze het voor elkaar gingen krijgen, wist ik nog niet precies. Het was financieel gezien nog een groot vraagteken, maar ze kwamen er wel. Daar was ik heilig van overtuigd. Ze hadden al enorm veel weten te verkopen op school. Dat deden ze natuurlijk niet voor niets. Met dat geld waren ze al een heel eind gekomen, maar dat geld werd ook opnieuw geïnvesteerd in het maken van een nieuwe voorraad. Zonder voorraad kwam je nergens natuurlijk, dus daar ging ook heel veel geld in zitten. Het was nog een hele opgave, maar de jongen wist dat het hen ging lukken. Dat kon ook niet anders en hij had daar het volste vertrouwen in.
Hij focuste zich weer op het vliegen en maakte hier en daar wat salto's om het publiek wat op te zwepen. Hij wist waarom de meeste kwamen kijken. Veel kwamen gewoonweg om het team aan te moedigen, maar er zaten ook mensen tussen die kwamen kijken aan welke eisen ze moesten voldoen. Ze gingen het niet makkelijk krijgen, dat wist ik ook wel. Ze hadden een ijzersterk team, al hadden ze nog wel mensen nodig die het team compleet maakte, waardoor ze ook als een team konden functioneren. Uiteindelijk vloog hij terug naar de teamcaptain, die hen zojuist bij elkaar had geroepen. Zijn broer naast hen en niet veel later werden ze vergezeld door Elodie. Hij kon het niet laten om naar haar te glimlachen, voor hij zijn blik op George richtte. "Die uitdaging neem ik maar al te graag aan"zei ik met een brede grijns, al wist ik bijna zeker dat ik deze weddenschap zou verliezen.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Elodie
Tijdens de rest van de speech van de teamcaptain had Elodie niet echt opgelet. Elk jaar leek het wel op elkaar, dus deed ze na de meest belangrijke dingen van het jaar, die in het begin werden gezegd, haar best niet meer om te luisteren. In plaats daarvan keek ze naar het kasteel van Hogwarts. Hij steeds redelijk dichtbij het Quidditch veld, maar niet heel dichtbij, de spelers moesten meestal nog wel een tijdje terug naar het kasteel lopen. Elodie had heel veel geluk gehad met haar tijd op school. Al bijna gelijk had ze vrienden gemaakt in het huis waar ze het liefste in zat, Gryffindor, die haar heel erg hadden geholpen tijdens het eerste jaar. Onder hen vielen Harry Potter, Hermione Granger, Ron Weasley, de Weasley tweeling, Neville, Luna, en dat was nog maar het begin. Ze mocht hen allemaal heel erg, en was geïnspireerd door waar iedereen vandaan kwam en hun moed om steeds door te blijven te vechten. Elodie had een goede band met hen, en zorgde ook dat ze goede vrienden bleven, ze was namelijk heel trots dat ze de eer had gekregen om vrienden met hen te zijn. Niet iedereen werd toegelaten tot hun vriendengroep, en het was Elodie gelukt. Maar naast haar vriendengroep had natuurlijk ook het spel Quidditch haar schoolleven makkelijker gemaakt. Ze begon als Chaser en had haar weg gemaakt tot Keeper, een van de enige vrouwelijke keepers, en had respect opgebouwd binnen het team. Ook speelde ze met een paar van haar beste vrienden, zoals bijvoorbeeld Fred en George. De tweeling waar ze zelf respect voor had, ondanks hun grappen, maar wat ze bewonderde is dat ze altijd mensen konden laten lachen. Lachen was soms het beste medicijn, en beide jongens wisten precies hoe ze dat moesten gebruiken. Maar naast Quidditch en vrienden had ze natuurlijk ook de lessen, waar ze wel is in uitblonk. Ze had talent voor magie, en pikte de stof snel op. Ze was nergens echt heel 'slecht' in, maar had sommige vakken die haar totaal niet aanspraken. Toch deed ze altijd haar best om zichzelf te bewijzen, wat had gezorgd dat ze Prefect werd. Een grote eer in haar ogen, ook al moest ze soms streng zijn voor mensen in haar eigen huis.
Elodie schudde zichzelf weer wakker aan het einde van de speech van de teamcaptain. Ze schoot wat blikken naar de tweeling en wenkte ze om mee naar de grond te gaan. Het was het einde van de training, later in de week zouden ze verder gaan en audities hebben. Eenmaal op de grond wachtte ze op de jongens, die in de lucht nog iets aan het bespreken waren. Intussen deed ze haar zware beschermers alvast af, die door vele bandjes aan haar lichaam vastzaten. Elodie zuchtte even en haalde een hand door haar haar heen.

George
Heel goed luisterde George verder niet naar de speech van de teamcaptain. Elk jaar leek het op elkaar, maar het enige waar hij in geïnteresseerd was is of hij de weddenschap met Fred zou winnen, dus hij luisterde half naar wat de teamcaptain zei. Het maakte hem eigenlijk niet heel veel uit of hij de weddenschap won of niet, al zou het een fijn opschepmiddel kunnen zijn voor de rest van de dag, want grotendeels van het geld dat de broers ontvingen ging in het potje voor het openen van een eigen fopwinkel. Er waren zo veel ideeën die in hun hoofden zaten voor hun winkel, maar ze hadden heel veel geld nodig om ze tot leven te kunnen krijgen. Naar hun moeder of vader zouden ze niet kunnen gaan, ze zouden nooit wat geld kunnen krijgen van hen, en hun broers en hun zus werd hem ook niet. De enige optie was zo veel mogelijk geld sparen en hopen dat hun droom waar zou worden, ook al wist hij wel dat het hen ging lukken. Ze gingen in ieder geval door tot ze niet meer konden. Het maken van grappen en het bedenken van nieuwe grappen was wat hij en zijn broer het best deden en waar ze beiden passie voor hadden. Het doen van examens aan het einde van het jaar was niet zijn grootste zorg, want hij wist dat wanneer hij en Fred van school zouden gaan ze hun leven in teken zouden zetten van hun grappenwinkel. En George kon niet wachten tot het zo ver was, en hij wist dat zijn broer er hetzelfde over dacht.
Hij schrok op toen hij de teamcaptain het woord 'hoop' hoorde zeggen. Hij praatte over hoe hij hoop had dat ze dit jaar met de goede nieuwe spelers zouden winnen, hoe hij hoop had dat ze zouden winnen van Slytherin en ze op hun plaats zouden zetten, en hij sloot af met dat hij hoopte dat iedereen de hoop zou houden om dit jaar de Cup te winnen. George klapte toen de teamcaptain klaar was en een paar mensen deden mee, waarna hij met een scheve grijns naar zijn broer keek. "Je had het kunnen verwachten!" zei George en hij grinnikte, "Je weet wat dat betekend broer!"

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
De training was voor ik het wist al weer afgelopen. Het ging sneller dan ik verwacht had. Misschien omdat ik mijn gedachten gewoonweg de vrije loop had gelaten, terwijl ik mijn beste vriend goed in de gaten hield. Ik kon het niet laten om te glimlachen. Ik merkte dat er om me heen al wat studenten opstonden en weer richting het kasteel vertrokken. Ik vond het niet erg en maakte zelf nog geen aanstalten om weg te gaan. Ik zou wachten op George, zodat ik weer wat tijd met hem door kon brengen. Al zouden ze wel weer terug naar het kasteel moeten. Mijn blik gleed ook even over het veld. Ze stonden allemaal in een cirkel en ik ging er vanuit dat de captain een speech aan het houden was en dat het niet heel lang meer zou duren voor ze klaar zouden zijn.
ik keek streek een plukje van mijn haar achter mijn oor en dacht even na. Iets wat ik tijdens de training veel gedaan had. Ik moest toch met een plan van aanpak komen. Ik kon het niet uit blijven stellen, omdat ik geen idee had hoe ik het aan moest pakken. Al was ik er nog steeds niet helemaal over uit. Zachtjes beet ik op mijn lip. Al had ik wel enig idee wat ik precies kon gaan doen. De kamer van hoge nood was er niet voor niets, dus misschien kon ik die wel gebruiken om mensen te werven, al dan niet te vervloeken in de naam van de Dark Lord. Ik mocht het niet opvallend doen. Ik kon dan ook niemand verwonden. Dat was veel te opvallend en ik wilde geen argwaan wekken. Niet meer dan ik al deed. De kamer van hoge nood was de perfecte plek om niet betrapt te worden, al moest het nog steeds voorzichtig gebeuren. Ik mocht geen sporen achter laten. Ik mocht niet het idee wekken dat ik vaak die kant op ging. Dat zou te veel aandacht trekken en dat was het laatste wat je kon gebruiken op dat moment.

Fred.
De speech van de captain boeide me eigenlijk niet heel veel. Het was altijd hetzelfde liedje. Ik kon het simpelweg dromen en dat maakte het er niet beter op, moest ik eerlijk zeggen. Ik luisterde er vrijwel nooit naar en het ergens voelde ik me er ook niet schuldig over. Een kleine grijns verscheen er rond mijn lippen. Al leek de speech elke keer weer langer te worden en dat was aan de andere kant ook wel weer jammer. De captain bedoelde het vaak wel goed, maar er was vrijwel niemand die zijn hele verhaal aan leek te horen. Misschien iemand die net nieuw lid was van het team, maar dat waaide ook snel genoeg over. Al leek de captain daar niet te veel oog voor te hebben, want die bleef gewoon elke keer zijn gang gaan. Ik keek om me heen en richtte mijn blik uiteindelijk weer op de captain. Het vertrouwde woord was weer aan gekaard en ik had niet anders verwacht. Ik keek mijn tweelingbroer grijnzend aan en schudde lachend mijn hoofd. "Ik had ook niet anders verwacht en ik weet ook zeker wat dat betekend"zei ik grijnzend tegen George. Het geld van de weddenschap ging toch in het potje dat voor hen belangrijk was. Het ging naar het potje voor hun fop shop. Het ging misschien nog wel zwaar worden en het ging waarschijnlijk nog wel even duren voor we al het geld bij elkaar hadden, maar dat deed er niet toe. Het ging zoals het ging en ze kwamen er vanzelf wel. Hoe hard ze er ook voor moesten werken.
Hoe fijn ik het ook vond om weer te kunnen trainen, was ik ook wel weer blij dat de eerste training er weer op zat. Hij had van alles kunnen proeven en hij wist weer hoe het voelde om weer even te vliegen. Het was een van de dingen waar ik altijd weer naar uit keek. Toch was de eerste training best zwaar, vooral omdat ze zich zo aan het uitsloven waren. Ik kon dan ook niet wachten om een ontspannende douche te nemen. Misschien dat ze nog wat ideeën voor hun fopshop op konden doen. Misschien konden ze bestaande producten verbeteren. Wat dan ook. Erg vond ik het niet om mijn handen uit de mouwen te steken.

Sorry, hij is een klein beetje saai

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Elodie
Inmiddels stond Elodie al aan de grond. Ze keek naar de tribune die langzamerhand leger begon te worden, de training was immers voorbij, en stiekem kon Elodie niet wachten om weer terug naar het kasteel te gaan. Ze had zin om uit te rusten of met haar vrienden te praten, want ze was altijd erg moe na een nieuwe Quidditch training, ook al was het een redelijk korte. Zoals vele anderen deed ze namelijk keihard haar best om haar plaats te behouden, en dat vergde heel wat energie. Vooral na een wedstrijd was ze uitgeput, vooral omdat ze nog een redelijk zware taak had in het team. Maar uiteindelijk was het het allemaal waard, wat een geluk had ze gehad.
Een lichte grijns sierde haar lippen terwijl ze met een hand door haar haar ging. Ze draaide zich even om en keek naar de Weasley tweeling die nog in de lucht vlogen en wenkte hen om naar beneden te komen zodat ze met zijn allen terug naar het kasteel konden lopen en nog even konden kletsen. Elodie wist niet zeker of ze elkaar in de middag nog zouden zien, de jongens waren namelijk vaak druk bezig met innovatieve ideeën voor hun grappen.
Een figuur die opeens naast haar stond liet Elodie schrikken. Het was Harry Potter, een vriend van haar. Hij keek haar grijnzend aan, blij dat hij haar had laten schrikken. Elodie keek hem quasi boos aan, maar moest al snel weer glimlachen. Harry was de Seeker van het team, en was er ook nog erg getalenteerd voor. Ze hadden geen betere seker kunnen wensen. Ook werd Elodie geïnspireerd doordat Harry altijd bleek te blijven vechten en nooit opgaf, hoe donker de tijden ook waren, en dat betekende veel voor haar. "Ook hallo Harry" zei ze zacht glimlachend. Ze wenkte de jongens nog een keer naar beneden.

George
George had een speelse grijns op zijn gezicht. Het gevoel van winnen was iets wat hij wel leuk vond, ook al wist hij dat er geen echte prijs aan vast zat gebonden. Maar toch was het enigszins fijn om kleine weddenschappen te hebben met zijn broer. Het was iets wat ze wel vaker deden, weddenschappen om sickles te verdienen die uiteindelijk in het potje voor de fopwinkel ging. "Een fijn gevoel is winnen, broer" zei hij glimlachend.
Hij keek even uit over de tribunes, en zag Abi zitten. Hij zwaaide naar haar met een glimlach op zijn gezicht. Hij hoopte haar nog even te spreken voordat hij met Fred zijn kamer in zou duiken om het te hebben over meer grap ideeën en een plan voor de fopwinkel te maken, ze was nou eenmaal voor hem naar de training gekomen. Overigens had George admiratie voor haar, hoe ze dagelijks de nare roddels negeert en door blijft gaan met zich bewijzen, het was wat ervoor had gezorgd dat George haar vertrouwde. Hij wist wie haar ouders waren, maar zoals anderen helaas niet konden doen zag hij gelijk dat Abi niet zo was. Hij zag haar als iemand die hij helemaal kon vertrouwen, ondanks dat dit voor enige onrust had gezorgd bij vooral zijn moeder, die de vriendschap afkeurde.
Toen George Elodie hen naar beneden zag wenken, keek hij naar zijn broer. "Kom, laten we gaan." zei hij en hij vloog naar beneden, met zijn tweelingbroer achter hem. Met een zachte plof kwam hij neer op de grond.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik zuchtte een keertje, terwijl er een rilling over mijn rug heen liep. Het was nog niet heel erg koud, maar nu ik hier zo hoog in de lucht zat, had ik het toch behoorlijk fris. Zachtjes beet ik op mijn lip en keek om me heen. Het stadion was nu echt zo goed als leeg, maar hoe kon het ook anders. De training was nu toch al eventjes voorbij en de meeste leerlingen waren inmiddels weer terug naar het kasteel gegaan, om zo hun eigen ding te kunnen doen. Toch had ik nog geen aanstalten gemaakt om op te staan. Ik had toch geen haast.
Ik begon te glimlachen toen ik merkte dat George naar me zwaaide. Kort schudde ik mijn hoofd en zwaaide terug. Hij had me tenminste opgemerkt. Dat vergrootte de kans dat ik hem zo nog even kon spreken. Al moest ik zo toch echt naar beneden toe. Ik kon hem bij de ingang van het stadion opwachten. Al had ik niet al te veel zin in de andere spelers. Uit het team ging ik toch het beste met George om. Al was hij niet de enige van de Weasley's met wie ik het goed kon vinden. Ginny, het enige meisje, naast mevrouw Weasley natuurlijk, van het gezin was iemand waar ik het ook ontzettend goed mee kon vinden. Net zoals met Leo, de vriend van de tweeling. Ik had hier en daar wel mijn vrienden weten te maken binnen de afdeling, al waren het er dan niet ontzettend veel. Ik was niet super populair, maar dat deed me niet zo veel. Populariteit bracht je niet veel in het echte leven. Na je schooltijd had je er dan ook helemaal niks meer aan. Daar moest je je gewoon bewijzen, zoals ieder ander. En dat had ik in mijn jonge jaren al genoeg moeten doen. Ik had er dan ook genoeg ervaring mee.
Uiteindelijk zag ik hoe de roodharige tweeling richting de grond gingen en met een zachte plof neer kwamen. Dat was voor mij het teken om ook maar eens op te staan. Ik wachtte buiten wel op de jongen. Ik liep dan ook richting de uitgang en stond binnen de kortste keren buiten het stadion. Naar buiten gaan, ging me dan ook iedere keer een stuk gemakkelijker dan dat ik naar binnen ging en naar boven moest. Al was ik niet de enige die daar last van had. Ik liet mijn blik nogmaals rond glijden. Hier en daar liep nog een verdwaalde leerling, maar voor de rest was ik voornamelijk alleen.

Fred.
Ik kon het niet laten om kort te lachen bij het zien van mijn tweelingbroer. Ik vond het niet erg om van hem te verliezen,al was het dan wel alleen bij hem. Gelukkig verloren ze bijna nooit een weddenschap. Eigenlijk ook alleen van elkaar. "Dat geloof ik maar al te graag, broer"zei ik hem. Het was gelukkig voor een goed doel. Ik moest zeggen dat ik enorm tevreden was over de voorbereidingen van de winkel. Het ging niet super snel, maar het ging er steeds meer op lijken dat ze het nog voor elkaar gingen krijgen ook. Natuurlijk had ik er altijd al vertrouwen in gehad dat het ging lukken, al had ik niet gedacht dat het zo snel zou gaan. Ik had het wel gehoopt, maar dat het daadwerkelijk zo zou zijn, had ik niet kunnen dromen. Al hadden we dat wel aan ons zelf te danken. We werkten er hard genoeg voor en gingen er nog een tikkeltje harder voor, wanneer ze een tegenslag hadden. We wilden het gewoon heel graag en dat zorgde er voor dat ze nu al zo ver waren.
Mijn blik gleed naar beneden en zag Harry en Elodie nog op het veld staan. Het was Elodie die hun wenkte. Ik mocht haar graag, al was ik niet de enige. Ze was enorm populair binnen de afdeling, maar was altijd aardig tegen iedereen. Dat bewonderde ik aan haar. Ik kon het dan ook goed met haar vinden. Ze had een goed hart en ik vond haar een ware Gryffindor. Een kleine grijns verscheen er rond mijn lippen en volgde toen het voorbeeld van mijn broer. Ik zakte steeds verder naar beneden en kwam uiteindelijk op de grond terecht. Mijn blik gleed naar Harry. "Weer andere teamgenoten laten schrikken? Wanneer houdt het toch eens op met jou?"merkte ik op. Ik hield ervan om anderen soms een klein beetje voor gek te zetten. Daar stonden George en ik dan ook om bekend. Het was niet bot bedoelt. Verre van zelfs. Het uithalen van grappen was iets wat we gewoon maar al te graag deden en we lieten dan ook geen moment aan ons voorbij gaan.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Elodie
Voor ze het wist waren de jongens al op de grond geland. Elodie glimlachte naar hen, en moest zachtjes lachen over hun opmerking tegen Harry. "Als het Harry helpt de Snitch te pakken, ben ik graag het slachtoffer" zei ze tegen het groepje, "En ik schrik nou eenmaal makkelijk.". Ze legde haar hand troostend op Harry's schouder en giechelde. Ze besefte zich vaak hoeveel geluk ze had gehad op school. 'Populaire' leerlingen, waaronder het groepje waar ze nu bij stond, hadden haar als het ware onder hun hoede genomen, waardoor ze snel een reputatie had kunnen opbouwen en meer mensen had kunnen ontmoeten. Iedereen leek haar erg te mogen, en al snel werd ze een bekend meisje binnen de afdeling. Elodie deed ook haar best om dat zou te houden, ze was altijd aardig tegen iedereen en ze gaf bijna altijd hulp aan degenen die dat nodig hadden. Buiten het Gryffindor huis had ze ook wat vrienden kunnen maken, waar ze erg blij mee was. Aardig gevonden om haar moed was ook het geval, in verschillende gevallen had ze als Prefect lastige situaties moeten oplossen. Vaak ging dit goed, en Elodie was dan ook blij dat ze dit plekje in binnen Gryffindor had kunnen krijgen.
"Kom op, laten we gaan" zei Elodie tegen de jongens. Het was ongewoon hoeveel respect Elodie had voor de jongens in het groepje, elk van hen was altijd aardig, was grappig en konden altijd iemand opvrolijken. Daarnaast waren ze ook nog competitief en sterk, wat Elodie kon appreciëren. Samen liepen ze het veld af, richting de school. Elodie zag al snel dat George naar een bepaald meisje liep, Abigail Lestrange. Wat de jongen precies in het meisje zag wist ze niet. Alhoewel Abigail in hetzelfde huis als Elodie zat, wist ze niet of ze haar helemaal kon vertrouwen. Het zou namelijk niet raar zijn als ze haar ouders en hun meningen boven de school zou zetten, dus was Elodie altijd voorzichtig rond haar. Aardig bleef ze natuurlijk wel.
Elodie keek naar Fred. Dit was het moment om met hem alleen te praten. "Dus, de training, wat vond je ervan?" vroeg ze met een glimlach op haar gezicht.

George
Met een speelse grijns op zijn gezicht had hij op de grond gestaan. Hij had gegrijnsd om de opmerking van zijn broer. Het was iets wat ze wel vaker deden, dingen die mensen doen opvatten met humor. Mensen een klein beetje voor gek te zetten. Kwaad bedoeld was het nooit, helemaal niet. Humor is de manier waarop hij en zijn tweelingbroer de wereld begrepen en opvatten. Daarnaast was humor in sommige situaties gewoon nodig. Elke verdrietige sfeer kon worden opgelost door een leuke grap, en hij besefte dat maar al te goed. Het was een reden waarom ze altijd door gingen met grappen maken, nieuwe bedenken en de voornaamste reden dat ze hun eigen winkel wilden hebben. Dan zouden ze elke dag mensen kunnen laten lachen met hun eigen producten.
Toen ze met het groepje wegliepen klapte hij Harry even op de schouder en liepen ze verder, het veld af. Veel mensen waren er gelukkig niet meer, dus het was niet moeilijk om Abigail te zien staan. Hij moest gelijk glimlachen. "Ik ga even met Abi praten, straks naar de common room voor de plannen?" zei hij tegen zijn broer en hij liep naar Abigail toe. Hij vertrouwde het blondharige meisje volledig, en ze was dan ook zijn beste vriendin. Haar ouders en de roddels had hij volledig achter zich kunnen laten en hij zag het meisje voor wie ze was. "Hey Abi" zei hij toen hij tegenover haar stond. Hij had een grijns op haar gezicht.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Het was fijn om weer gewoon met beide benen op de grond te staan. Het meisje zweefde dan niet op een bezem door de lucht heen, maar de tribunes waren ook aardig hoog. Het was ook behoorlijk frisjes geweest, ook al zou je dat op het eerste gezicht niet zien. Abigail kon er enorm van genieten. Puur het kijken naar en het aanmoedigen van haar beste vriend. Natuurlijk zat ze er ook voor de rest van het team, aangezien ze toch een deel uit maakten van haar afdeling, maar toch. Haar beste vriend had hier toch een kleine voorsprong op gehad. Ze streek een plukje van haar lange blonde haar achter haar oor en kon het niet laten om zachtjes op haar lip te bijten, terwijl ze op haar beste vriend wachtte. Ze had vandaag nog niet de kans gehad om hem te spreken. Niet dat ze dit erg vond. Ze wilde hem niet compleet opeisen. Daar was ze het type ook niet voor. Al vond ze het wel enorm fijn om tijd met hem door te brengen. Ze wist dat hij erg druk was. Niet alleen met zwerkbal, maar ook met zijn droom om een fopshop te beginnen en daar wilde ze hem ook alle ruimte voor geven. Daar was ze toch ook zijn beste vriendin voor? Ze steunde hem zover ze dat zou kunnen en ze zou hem altijd willen helpen. Al wilde de tweeling haar financiële aanbod niet aannemen. Ze had de tweeling graag wat geld gegeven om een kleine doorstart te maken, maar ze wilde er niet van weten. Ergens kon ze het ook wel weer begrijpen, maar het ging bij haar om het gebaar. Ze wilde hen maar al te graag helpen.
Abigail keek op, toen ze verschillende stemmen hoorde. Fred, George, Potter en Elody verschenen in haar gezichtsveld. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen, terwijl haar blik even bij George liet hangen. Al keek ze toch even op, toen ze een paar ogen op haar gericht voelde. Elody. Het meisje kon het niet laten om met haar ogen te rollen. Ze wist heel goed hoe Elody over haar dacht. Ze wist dat het meisje haar nog niet helemaal vertrouwde, zoals de meeste in de afdeling deden. Soms kon ze daar soms zo moe van worden, omdat ze zich zo hard moest bewijzen. Ze wendde haar gezicht weer af en keek naar George. Ze kon het niet laten om te grinniken. Ze sloeg haar armen om hem heen en gaf hem een korte knuffel. "Hey redhead"zei ze glimlachend tegen hem.

Fred.
"Dan laten we Harry vooral zijn gang gaan. Ik zou graag de beker weer een keer willen winnen, als ik eerlijk mag zijn. Het voelt veel te goed"zei ik met een kleine grijns. "Anders hadden we hem wel voor je aangepakt hoor. Al geloof ik graag dat je dat zelf ook wel heel goed kan"zei ik glimlachend tegen haar. Ik vond het fijn om mijn tijd met haar door te brengen. Ze leek heel oprecht en goed in de groep te vallen en dat vond ik enorm belangrijk. Ik vond onze vriendschap belangrijk, net zoals ik mijn vriendschappen met andere enorm kon waarderen. George en hij zelf konden het met veel leerlingen vinden. Hij beschouwde zichzelf niet als populair, maar hij kon het gewoon goed met andere mensen vinden en mensen leken zijn broer en hem te mogen. Daar deed hij het voor. Al trok hij er zich ook niet al te veel van aan als je hem niet mocht of niet. Hij ging dan niet beter zijn best doen, om er op die manier voor te zorgen dat iemand hem wel mocht. Daar zou hij geen moeite voor doen, omdat hij daar simpelweg geen zin in had. Het was ook een verspilling van tijd. Als mensen je niet mochten om wie je was, gingen ze dat niet opeens wel doen. Dan ging hij zich ook niet anders voor doen. Hij zette die gedachten weer van zich af en hoorde toen de opmerking van zijn broer. Zijn blik gleed naar het meisje dat op George stond te wachten. Die vriendschap vond hij nog steeds moeilijk te accepteren. Hij gunde zijn broer alle geluk van de wereld en hij zou ook achter zijn keuzes staan, maar dat nam zijn eigen gevoelens niet weg. En dat maakte de situatie toch wat moeilijker. Hij vertrouwde het meisje nog niet helemaal. Ze had hem er geen reden voor gegeven haar niet te vertrouwen, dat wist hij ook wel en hij kon begrijpen dat dit niet helemaal eerlijk was, maar toch was er iets wat hem dit gevoel gaf. En dat kon hij niet negeren. Al leek George dit anders te zien en dat zou hij accepteren. Hij wendde zijn blik weer af keek naar Elody en Harry. 'Zullen wij maar weer eens naar het kasteel toe gaan?"vroeg hij met een kleine grijns. Hij wilde George ook wat privacy geven.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Elodie
"Goed dat je me niet onderschat!" zei Elodie met een speelse grijns op haar gezicht, "Als we dit jaar niet winnen, weet ik het ook niet meer. Zo niet dan heb je mijn permissie om Harry aan te pakken." Elodie glimlachte zacht en keek naar de jongens. Ze kon het goed vinden met beide jongens. Ze waren altijd aardig tegen iedereen en hadden beide dingen die hen speciaal maakten. De jongens zorgden ervoor dat ze zich welkom voelde in het team en in haar eigen huis. Net als hen deed Elodie altijd haar best om aardig te worden gevonden door anderen en probeerde zichzelf enigszins onmisbaar te maken door haar enthousiasme en humor. Het had ervoor gezorgd dat ze veel vrienden had, verspreid over verschillende huizen, en ze vond elke vriendschap die ze had even waardevol. Ze had overigens nooit echt het gevoel dat er mensen waren die haar helemaal niet aardig vonden en van haar weg wilden blijven. Ze deed altijd haar best om ervoor te zorgen dat mensen zich op hun gemak voelden bij haar.
Elodie glimlachte even met die gedachte in haar achterhoofd en keek weer naar de jongens. Dit jaar beloofde veel plezier met zich mee te dragen. Ze hadden een goede kans op het winnen van de House Cup, ze zou het hele jaar met haar vrienden besteden en de lessen beloofden veel interessante dingen te bevatten. Het zag er allemaal positief uit, en het zorgde dat Elodie's humeur niet meer te breken was. Elodie zag Fred even naar zijn tweelingbroer en Abigail kijken. Zelf vertrouwde ze Abigail niet helemaal, en ze was daar nooit de enige in geweest, en ze had stiekem door dat Fred dat misschien ook dacht. Ze snapte hem goed, dus leidde ze hem af. "Goed idee" zei Elodie bruisend, "Ik heb echt tijd nodig om te relaxen in de common room. En ik heb wat eten nodig."

George
George had een grote glimlach op zijn gezicht toen hij bij Abigail stond. Hij apprecieerde het altijd als ze kwam kijken bij Quidditch. Hij vond de steun van zijn beste vriendin erg belangrijk, en kreeg dan ook een extra boost energie als ze in het publiek zat. George wist wel dat hij een van de weinige mensen was die Abigail helemaal vertrouwde, en dat stelde hij op prijs. Hij wist ook dat ze vaak moeite had met het constant moeten bewijzen, dat was wel merkbaar, maar hij wilde ook dat ze wist dat ze zich niet hoefde te bewijzen bij hem. Dat was niet nodig naar zijn mening, ze had zijn vertrouwen gewonnen. Echter was dat niet zonder slag of stoot. Hij had veel keurende blikken moeten doorstaan. Er waren genoeg mensen die zijn vriendschap met Abi afraadden. Zijn moeder was er een van, ze had een sterke mening over zijn vriendenkeuze, maar ook andere leerlingen op school. George raakte altijd teleurgesteld dat anderen niet langs de vooroordelen heen konden kijken en de echte Abigail konden zien. De Abigail die voor hem stond en haar met een zachte grijns aankeek.
"Hey Abi" zei hij en hij moest even lachen door haar knuffel. Hij knuffelde haar even hard terug. Na een tijdje liet hij los. Abigail was een lief meisje, ze had hem en Fred zelfs aangeboden om een financiële start te geven voor hun fopshop. Alhoewel hij dit op prijs stelde, konden ze het geld niet aannemen. De tweeling wilden er niks van weten, al heeft George al wel duidelijk gemaakt aan Abi dat hij het enorm lief vond. "Wat vond je ervan?"

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Het blonde meisje streek een plukje van haar haar achter haar oor, terwijl ze haar beste vriend bekeek. Het was fijn hem nog eventjes te zien. Al beschouwde ze hem als haar beste vriend, zag ze hem niet heel de dag door. Ze wilde hem ook de ruimte geven om zijn eigen dingen te kunnen doen. Zijn tijd wilde ze ook niet opeisen. Andersom was het hetzelfde geval geweest en dat vond de blondine prettig. Ze vond het fijn om met al haar vrienden zo veel mogelijk tijd door te brengen, al bracht ze soms wat meer tijd door met de een dan met de ander. Het lag er op die momenten maar aan wat iemand op dat moment te doen had. Iedereen had simpelweg dingen te doen en dat kon Abi goed waarderen. Ze kon het ook heel goed begrijpen.
"Het is goed je weer te zien, redhead"zei het blonde meisje glimlachend tegen haar beste vriend. Zijn armen om haar heen voelde erg goed. Het voelde vertrouwd. Zachtjes beet Abigail op haar lip en keek de jongen weer aan toen hij haar weer los wist te laten. "Oh, het was geweldig. Zoals altijd"zei het meisje glimlachend tegen haar beste vriend. Ze had er altijd veel bewondering voor. Voor het spel en voor de spelers. En dan met name de spelers van haar afdeling natuurlijk. Ze kon oprecht van de wedstrijden genieten. De sfeer was tijdens de meeste wedstrijden enorm goed. Het was gezellig en er hing een goede spanning. En dat maakte de wedstrijden goed. "En hoe voelde het om weer op een bezem te zitten?"vroeg het meisje glimlachend aan hem.

Fred.
"Oh, maar jou onderschatten is wel het laatste wat ik zou doen hoor. Ik weet wel beter"zei de roodharige jongen met een brede grijns tegen Elodie. Het was fijn dat hij op deze manier met haar om te kunnen gaan. Hij kon gewoon eerlijk tegen haar zijn en dit soort grapjes met haar uithalen en dat vond hij prettig. Hij vond het vervelend als hij op zijn tenen moest lopen en uit moest kijken met wat hij deed. Dit was bij Elodie helemaal niet het geval en daarom kon hij het altijd zo goed met haar vinden. "Daar houdt ik je aan"zei Fred met een brede grijns tegen het meisje. Al ging hij er niet vanuit dat ze de cup dit jaar zouden verliezen. Ze hadden een ijzersterk team. Beter dan de andere drie teams. Daar was hij heilig van overtuigd. Ze moesten hard werken en laten zien dat ze beter waren, dat wel, maar hij ging er vanuit dat ze een grote kans maakten om de cup daadwerkelijk te winnen. En daar gingen ze ook voor.
De blik die hij op zijn broer en zijn beste vriendin had laten rusten, wendde hij weer af toen hij de opmerkingen van Elodie hoorde. Dat bracht hem in een betere stemming. "Dat lijkt me een erg goed idee. Wat eten gaat er altijd in en ik moest eerlijk toegeven dat ik het niet erg vind om even te relaxen in de common room" merkte hij op. Samen met Elodie en Harry stapte hij richting het kasteel. Het ging een druk jaar worden, dus vond hij het ook helemaal niet erg om even zijn rust kon pakken nu het nog kon. Ze moesten genoeg combineren en dat ging allemaal veel tijd kosten, dus kon hij het er beter maar van nemen. Niet dat hij er erg vond. Hij vond het juist lekker om bezig te zijn, maar soms was het ook goed om naar jezelf te luisteren en dat was precies wat hij nu zou doen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld