Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Fairytales aren't real*

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

Fairytales aren't real.
There might be princess and elves.
But there will never be a happily ever after.

Niet commenten aub : D

Ik:
Castiel Ines Hamilton ~ 18 ~ prins

Jij:
Het meisje en je mag beginnen : D

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:

Astraea Aurora Celeste Rosa Adalynn Anthea
18 years old
Magiër

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Daar stond Astraea dan, voor de hoge deuren van de troonzaal. Ze slikte even terwijl ze haar hand over het gedetailleerde houten werk liet gaan. Vandaag was een grote en belangrijke dag, de eerste keer dat ze de troon zou betreden zonder haar ouders aan haar zijde te hebben. Echter was deze dag te vroeg gekomen, veel te vroeg. Het zou nog jaren moeten duren voordat ze in haar eentje de reusachtige zaal in zou lopen. Nieuwe tranen liepen inmiddels al weer over Astraea's wangen heen. Zowel haar vader als haar moeder waren de vorige dag overleden. Ze waren vermoord door niemand minder dan Astraea zelf. Haar handen had Astraea nu over haar gezicht gelegd, terug denkend aan de herinneringen van de vorige dag. De langverwachte oorlog tussen de mensen en de magiërs was toch uitgebroken, ook al hadden haar ouders zo goed mogelijk geprobeerd te onderhandelen met de koning van de mensen. Maar hij bleek al snel een zelfzuchtige en egoïstische man te zijn die zich bedreigd voelde door de magiërs. Echter had de man beter moeten weten: als er een deal was gekomen hadden de magiërs de ergste ziekten van de mensen kunnen helen. De koning had snel beslist dat het meeste macht hebben het belangrijkst was. Het was dan ook geen verassing dat een van de raadslieden van het magische hof met een officiële oorlogsverklaring kwam aanzetten. Binnen een mum van tijd werd het leger bij elkaar gehaald en werden de steden beschermd door krachtige spreuken waardoor mensen ze niet kunnen zien. Het kasteel, het hoogtepunt van macht van het Rijk van de magiërs, werd extra beschermt. De oorlog bleek de eerste paar dagen eens stille te zijn, beide partijen waren even sterk en veel verandering in fronten was er niet. Maar een grote gebeurtenis had impact op alle magiërs in het gehele Rijk. Echter was dat niet het echte verhaal, de mensen kregen een verdraaid verhaal te horen. De waarheid is te pijnlijk om onder ogen te zien, zelfs voor Astraea zelf. Haar ouders wilden namelijk naar het front trekken om samen met de magiërs te vechten. Ze konden het niet aan om stil te zitten terwijl anderen op het slagveld hun leven voor hen neerlegden. Ze hadden van te voren besloten om te gaan, iets wat Astraea eerst niet wist, maar toen ze uit het raam van haar kamer naar buiten keek en haar ouders zag lopen wist ze exact wat de plannen precies waren. Ze was achter hen aangerend, boos dat ze weggingen zonder afscheid te nemen van haar. Ze had haar ouders ingehaald en gestopt. Bij een grote zilveren boom hadden ze staan praten. Vuur stond in haar ogen terwijl ze haar ouders het kasteel in wilde brengen. Ze was niet klaar om hen te verliezen, niet nu ze nog zo veel te leren had. Maar in het proces van boos en gekwetst zijn doordat haar ouders hun plan geheim hebben gehouden had ze haar magische krachten onderschat. Koninklijke magiërs zijn de sterkste in het hele land, en ondanks de vele training die Astraea thuis had gehad ging het mis. Een vlaag van haar magie was nodig om beiden uit te schakelen. Levenloos waren ze op de grond neergevallen. Ze had eerst niet door wat er gebeurde en was stokstijf stil gestaan, maar zodra ze opmerkte dat haar ouders niet meer opstonden wist ze pas wat ze gedaan had. Tranen hadden over haar wangen gelopen. Ze was neergestort naar haar ouders, wensend dat ze de tijd kon terug spoelen en ongedaan kon maken wat ze had aangericht. Maar ze kreeg geen gehoor. Haar ouders lagen stil, rustig, de geest van hun laatste lach nog op hun gezicht op te merken. Astraea had de handen van haar vader en moeder vastgeklampt en geschreeuwd. Zo hard als ze kon terwijl de tranen nog steeds over haar wangen liepen en ze weinig meer kon zien. Bewakers waren richting haar geschreeuw gekomen en hadden met verdrietigheid en angst naar het tafereel gekeken. Ze kon niemand vertellen wat ze gedaan had, dus had ze de mensen beschuldigd van de dood van haar ouders. Het was voor Astraea moeilijk om binnen te houden wat ze gedaan had, maar ze was zich goed bewust dat ze nooit iemand zou kunnen laten weten wat ze gedaan had. Ze zouden haar van de troon af stoten, opsluiten en misschien zelfs doden. De krachtigste magiër in heel het land had haar krachten niet in de hand en doodde het enige beetje familie die ze nog over had. Dat was haar verhaal, te pijnlijk dat ze een verdraaide waarheid moest vertellen. Haar ouders waren nu begraven in de tuinen van het kasteel. Ze was er al een aantal keer langs geweest en had gevraagd om vergeving, wetend dat er nooit een antwoord zou komen.
"Mevrouw" een bewaker haalde haar uit haar gedachten. Snel veegde ze met haar handen over haar wangen heen om de tranen weg te vegen. Ze mocht niet zwak overkomen, niet in tijden zoals degene waar ze nu in zitten. Rustig had ze zich omgedraaid om de bewaker in de ogen te kunnen kijken. "Ja, Orion?" vroeg ze aan hem. "Uw ontmoeting met de prins, u zal laat komen" zei hij terwijl hij zich lichtelijk boog uit respect, wetend dat de blik van het meisje op hem was gevallen. "Dankjewel" had Astraea gezegd, "Wie gaan er mee?". Astraea wilde het liever niet, en technisch gezien was het niet nodig, maar nu ze leidster was van de magiërs en sowieso al koninklijk was moest ze voor elke trip buiten het kasteel aan aantal bewakers mee hebben. Voor het geval dat het een valstrik is, wat nog best het geval zou kunnen zijn. Ze zouden uit het zicht blijven, maar ze zouden er wel zijn. Astraea had het niet nodig gezien haar immense krachten, maar wist dat het zou moeten. "Ik en een paar anderen, mevrouw. Maar wij moeten nu direct gaan". Astraea had geknikt, had haar haar goed gedaan en was meegelopen.
Zodra iedereen bij elkaar was duurde het niet lang om bij de ontmoetingsplek te komen. Ze konden natuurlijk teleporteren, dus een blauwe wolk was om hen heen verschenen en binnen een mum van tijd stonden ze op een van de uiteinden van het Rijk waar geen gevechten werden gevoerd. Ze stonden onder een rij van bomen met weelderige bloemen. Astraea bleef nog even in de schaduw staan, zich omdraaiend naar de mannen. "Vanaf hier kan ik het zelf, bedankt" had ze gezegd. De bewakers bogen voor haar en stapten rustig iets verder het bos in zodat ze zicht hadden op haar ontmoeting. Astraea was zenuwachtig, de prins van de mensen had gezegd belangrijke informatie over haar en het Rijk te hebben. Ze was bang dat het iets wat belastend was zou kunnen zijn, wat ze in tijden van oorlog niet kon gebruiken. Haar handen gingen zachtjes door haar licht blonde, bijna witte haar heen en ze zorgde ervoor dat de bloemen die in haar haar zaten goed zaten. En nu wachtte ze rustig in de schaduw tot de prins van de mensen er was, afwachtend of het een val zou zijn.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De zon scheen fel door de gordijn kiertjes in de woonkamer. De zachte muziek die speelde op de achtergrond bezorgde een vreselijke ergernis, maar niemand had zin om het uit te zetten. Niemand wilde de sfeer bederven, maar naar Castiel zijn mening, was die al verpest voordat hij zelfs ontstaan was. Volgens Castiel was de sfeer van hun hele land al verpest sinds zijn vader het aanbod van het magiër rijk af sloeg. Volgens Castiel was de sfeer al verpest toen hij de vorige dag in het bos rond liep en iets zag wat hij nooit in zijn ergste nachtmerrie had willen zien. En volgens Castiel was de sfeer al verpest toen hij zo stom was om zijn vader, de koning, er over te vertellen. Spijt had hij zeker, maar dat zou niemand begrijpen, en hij zou het ook aan niemand vertellen.
Uit ergernis sloeg hij de plaat plots van de platenspeler af, hij trok zich niks aan van de blikken die dit opleverde. De oorlog had tot nu toe geleken op een herhaling van de koude oorlog, iedereen wist dat er oorlog was, maar niemand deed iets. Niemand maakte echt een aanval om de oorlog officieel te starten. Niet tot gister. Toen de koning en koningin van het magiër rijk overleden en zij er van beschuldigd werden. Castiel wist echter de waarheid. Hij wist wat er echt was gebeurt. En hierom hadden zijn ouders en hij weer een grote voorsprong in deze oorlog. Voor de plannen van zijn vader was Castiel zeker niet, hij had dagen lang zijn vader proberen om te praten, hij was het ook zeker niet eens met zijn keuzes. Maar hij wilde ook geen oorlog, en hij wilde niet dat de mensen van hun land slachtoffer hiervan werden. Zij hadden hier helemaal niks mee te maken. Echter nadat Castiel gezien had wat hij had gezien, was hij zo dom geweest om het zijn vader te vertellen, die hem vervolgens dwong om een afspraak met de prinses van de magiërs te maken, wat hij toen ook had gedaan, ook al wilde hij dit echt niet.
Zijn vaders stem klonk plots door de nu compleet stille ruimte. "Het is tijd," had hij gezegd, en Castiel wist gelijk waar het tijd voor was. Hij wist gelijk dat hij echt spijt had dat hij het vertelde. Maar er was geen weg meer terug. Met een enkele knik stapte Castiel de zaal uit, hij werd gevolgd door drie van hun beste wachters om hem te vergezellen op reis naar de ontmoetingsplek. Ze namen hun paarden en waren er hierdoor gelukkig al vrij snel.
Eenmaal aangekomen stapte Castiel van zijn paard af en maakte hij deze vast aan een laag hangende dikke tak, zodat zijn vertrouwde schimmel niet plots de benen zou nemen. "Ik kan alleen verder vanaf hier," Vertelde hij de wachters met een vastbesloten knik. Hij wist wat hij moest doen, en wat hij moest zeggen. Hij kon dit. De wachters knikte naar hem en hij begon door de bomen heen te lopen, tot hij op de exacte plek van hun ontmoeting aan kwam. Hier zag hij een bleek meisje staan, met haren bijna zo wit als de sneeuw. Hoewel Castiel zelf ook best bleek was, leek hij bijna gebruind ten opzichte van dit meisje.
Toen hij recht tegen over haar stond, met wel een paar meter afstand, stopte Castiel met lopen. Hij beet kort hard op zijn lip voor hij zijn mond opende om te beginnen met praten. "Fijn dat u kon komen," sprak hij eerst, hij moest wel beleefd blijven, hij wilde niet dat ze hem iets aan deed. Voorzichtig begon hij toen weer. "Ik heb informatie over u, waar ik zeker van ben dat u niet wilt dat het uit komt, dus ik heb een deal."

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Astraea had rustig in de schaduw staan wachten. Een bezorgde uitdruk speelde inmiddels op haar gezicht terwijl ze naar de horizon had gekeken, wachtend op de eerste tekenen dat de prins in aantocht was. Ze was nerveus over dat de prins haar een dringende uitnodiging voor een gesprek had gestuurd en had beaamt belangrijke informatie te hebben. Ze wist niet wat deze prins wilde, maar als zijn intenties net zo egoïstisch en slecht als die van zijn vader waren kon Astraea zich al inbeelden hoe het gesprek zou gaan. Hij zou iets van haar willen dat de positie van de magiërs zou verzwakken zodat de mensen het hele Rijk over zouden kunnen nemen en elke laatste magiër zouden kunnen vermoorden. Het was misschien snel om zo'n soort opmerking te maken, maar Astraea wist waar de mensen toe in staat waren. Maar dat zou ze niet laten gebeuren, niet na wat er was gebeurd met haar ouders, die hun leven wilden geven voor de magiërs maar fataal werden gestopt door hun bloedeigen dochter.. Een zuchtje verliet haar lippen even terwijl ze tegen de tranen vocht. Ze mocht de prins van de mensen geen zwakte laten zien, nooit, want dan zou ze een makkelijk doelwit worden, wat haar in een nog slechtere situatie zou zetten. Daarnaast zou ze zwak zijn als ze zich op die manier zou opstellen tegenover degene die ze in een paar momenten zou ontmoeten, wanneer ze bedroefd is is ze niet meer op haar hoede zoals ze zou moeten zijn. Haar magie is dan zwakker en ongecontroleerder dan normaal. Dat was ook wat de vorige dag was gebeurd bij haar ouders... Ze was boos en verdrietig. Haar ouders hadden de prijs moeten betalen, eentje die ze hen nooit wilde opleggen. In haar hoofd zag Astraea haar ouders weer liggen, levenloos en bleek.
"Nee!" stootte ze uit terwijl ze haar hoofd begon te schudden. Haar handen had ze om haar hoofd heen gelegd terwijl ze zichzelf rustig probeerde te krijgen. De evenementen van de vorige dag waren nog te vers, niet klaar om achter zich te worden gelaten. Astraea wist niet of ze het ooit achter zich zou kunnen laten, ze zag geen enkele kans in het vinden van rust na wat er was gebeurd. Om haar aandacht bij haar ouders weg te halen haalde ze haar hand omhoog en liet ze er een blauw balletje magie op verschijnen. Het had een diepe blauwe kleur, glitterde en het vloog van haar ene hand naar haar andere hand. Het raakte haar handen echter niet aan, het bleef er een paar centimeter boven vliegen. Het was een trucje die ze wel vaker uithaalde als ze haar gedachten ergens vanaf wilde houden, en was meestal erg succesvol. Volledig geconcentreerd op de sparkelende magie liet ze de gedachten van haar ouders even los. Ze liet het balletje tussen haar handen komen om hem te omsluiten. Even later liet ze haar handen weer van elkaar af gaan en vloog een een blauw en magisch vlindertje uit. Hij begon om haar heen te vliegen. Astraea toverde een lichte lach tevoorschijn, meer was niet mogelijk, terwijl ze het vlindertje weer weghaalde omdat ze zag dat de prins door het bos naar haar toe liep. Rustig had ze een stap uit de schaduw gezet en ze had zich sterk opgesteld. Ze was enigszins klaar voor wat de prins zou zeggen en zou geen zwakte tonen. Ze merkte dat de prins toen hij aankwam stopte met lopen op een paar meter van haar af. Uit een licht teken van respect knikte ze even, maar veel verder zou ze niet gaan. Meer verdiende de jongen volgens haar niet. Ze had opgemerkt dat hij even aandachtig naar haar had gekeken en ze deed hetzelfde bij hem. Hij was bleek, maar niet zo bleek als haar huid en haar. Hij had bruine haren en een serieuze uitdrukking op zijn gezicht. Hem terug begroeten deed ze niet, ze luisterde aandachtig naar wat hij te zeggen had. "Wat voor informatie zou u over mij hebben?" vroeg ze terwijl geen greintje emotie in haar stem op te merken, "En wat wilt u?"

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel was nerveus, op zijn minst gezegd. Nooit had hij eerder iemand van het magiër rijk gezien, niet voor de afgelopen dag, toen hij zag hoe een meisje haar bloed eigen ouders vermoordde. Natuurlijk wist hij wel wie het waren, dat hij hen nog nooit gezien had betekende niet dat hij niet van hen af wist. Hij had de boeken gelezen, de tekeningen gezien. Hij had enkel nooit gedacht dat hij hen in het echt zou hoeven zien. Castiel zijn ideaal was een wereld zonder oorlog, waar ieder in vrede met elkaar samen kon leven, Castiel werd dan ook een dromer genoemd door iedereen die hem kende. Als het niet voor zijn vader was had hij hier nooit gestaan met het idiote plan om een magiër te bedreigen. Castiel wilde nooit mensen kwaad doen, maar zijn vader had een kracht over hem, en over ieder ander uit het mensen rijk daarin tegen. Maar als Castiel niet deed wat zijn vader hem opdroeg had zijn vader er ook geen moeite mee om zijn bloedeigen zoon bij de anderen in de kerker te gooien. Daarom was Castiel niet tegen hem in gegaan, daarom stond hij hier nu oog in oog met het meisje wie hij zo dadelijk wellicht met dwang zou moeten mee nemen, en dat wilde hij echt niet. Toch, als hij terug kwam zonder haar, zou zijn vader hem, zonder er twee keer over na te denken, onterven. En dat wilde hij absoluut niet. Zijn familie was namelijk alles dat hij had. Toen hij opgroeide mocht hij nooit uit het kasteel, hij wist niet hoe het er in de echte wereld om ging. Hij wist niet hoe het was om vrienden te hebben, hij had enkel zijn ouders. Contact maken met nieuwe mensen vond Castiel dan ook best eng als hij eerlijk was. Maar daar mocht hij zich nu niks van aan trekken. Hij moest zich daar nu overheen zetten, anders kwam dit nooit goed.
Met klamme handen keek Castiel het meisje recht aan. Zijn knieën waren lichtjes aan het trillen, hij wist wat voor kracht dit meisje in zich had, en hij had gezien wat ze tegen haar ouders deed. Hij wilde er niet aan denken wat ze tegen hem kon doen. "Laten we het er op houden dat ik iets erg merkwaardigs gezien had tijdens mijn bos wandeling gister." Sprak de jonge prins, hij deed zijn best om geen emotie in zijn stem te laten horen, maar hier was de jongen best slecht in. Hij klonk duidelijk nerveus. Dit was dan ook zijn eerste gesprek met iemand buiten het kasteel ooit. Het was spannend voor hem, maar dat waren alle nieuwe dingen. "Kijk ik wil geen oorlog, maar ik kies niet wat mijn vader doet. Alles wat ik doe is wat mij verteld wordt. Wij willen u, sterkste van uw soort, sinds gister echter. Zonder u zal uw rijk geen spraak van kans hebben om deze oorlog te winnen. En als u hier niet mee akkoord gaat dan heb ik helaas geen keus behalve iedereen in uw rijk te laten weten wat er gister precies in het bos gebeurde met uw ouders. Gecondoleerd nog." Sprak hij, dit keer met iets meer zelf vertrouwen, echter kon je nog steeds horen in zijn stem hoe nerveus hij eigenlijk echt was.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
De wind voelde Astraea door haar haren heen gaan terwijl ze op antwoord had gewacht. Voor haar was dit misschien het meest zenuwslopend, wachtend tot de prins zijn antwoord zou vormen. Hij had haar recht aangekeken en het was niet moeilijk om op te merken hoe nerveus hij was. Misschien zelfs wel bang, bang voor wat er in het meisje zou schuilen. Magie sterker dan hij ooit met zijn eigen ogen had kunnen aanschouwen stond recht voor zijn neus. Een draai van haar hand zou hem pijn aan kunnen doen, pijn die hij nooit gevoeld zou kunnen hebben als zoon van de koning. Maar niet alleen voor hem zou het bang makend zijn, voor Astraea zelf ook. Door haar magische krachten stond ze er alleen voor. Familie is altijd al haar alles geweest en dat zij degene was die ervoor had gezorgd dat ze alleen over was was weerzinwekkend. Hoewel magie veel kan, kan het tijd niet terugdraaien. Hoe had ze het ook had geprobeerd, hoeveel boeken ze ook had doorgelezen, tijd was het enige waar niks aan veranderd kon worden. Net nu ze het zo erg nodig had.
Toen hij eindelijk begon met spreken, luisterde ze aandachtig. Na zijn eerste zinnen kreeg ze een naar onderbuikgevoel, wetend wat er zou komen. Maar toen het echt gebeurde, toen hij echt de zin uitsprak die ze zo erg vreesde, was ze nog steeds ontdaan. Het enige geheim dat ze had, die ze wilde bewaren, had de prins voor haar gezien. En hij stond aan de verkeerde zijde van de oorlog. Haar duisterste geheim werd tegen haar gebruikt, een geheim die de vorige dag pas was ontstaan. De woorden van de prins voelden als een harde klap in haar gezicht en haar vingers begonnen te tintelen. Even keek ze naar de grond en liet ze een zachte, haperende zucht los. Tranen stonden inmiddels in haar ogen en alhoewel ze er keihard tegen aan het vechten was ontsnapten er een aantal. Ze toonde zwakte, wat ze zich had voorgenomen niet te doen. Maar horen wat er gebeurd is van een ander voelde als een mes door haar hart heen. Haar handen balde ze even tot vuisten terwijl ze zich rustig probeerde te krijgen. Ze wilde huilen, op de grond vallen en niet meer opstaan. Dit was geen situatie waar ze zich uit kon werken. De realisatie drong steeds meer tot haar door, had ze nog wel een keus? Nee, waarschijnlijk niet. De magiërs zouden haar verafschuwen, verstoten, als het pijn doen van een ander magisch persoon bestraft wordt met een hoge straf. Toen ze zich na een tijdje rustiger voelde keek ze weer omhoog, zo het gezicht van de prins in. Hij was een pop die de koning van veraf met draadjes bespeelde. Ze was boos op hem, op haarzelf. Haar gezicht veranderde van iets zachter door het huilen van daarnet naar hard. "Wat verwacht je dat de magiërs verteld moet worden als ik mee ga?" sprak ze uit met haar ogen vol vuur, "Dat je me ontvoerd hebt? Dat ik heroïsch ben gestorven?". Waarom nu, waarom moest er nu een verwoestende oorlog zijn. Als ze met de prins mee zou gaan dan hadden de magiërs een grote achterstand op de mensen, ze zouden hun legerleider en inspiratie om te vechten missen. "Ik ben klaar met netjes zijn, wat houd me tegen om uw herinneringen niet ter plaatse te wissen?". Even had ze naar achter gekeken, naar de bewakers die inmiddels achter de bomen vandaan kwamen gezien haar reactie. Door middel van haar hand liet ze hen weten dat ze terug moesten gaan. Dat deden ze, en zodra ze weer uit het zicht waren keek ze weer naar de prins.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Zijn blik bleef strak staan op het bleke meisje voor zich. Hij deed zijn best zo kalm mogelijk en zo sterk mogelijk te blijven. Hij was een gevoelig persoon en het feit dat het meisje voor hem tranen in haar ogen had was niet makkelijk voor hem. Hij was zo een persoon dat snel huilde als hij anderen zag huilen, dat blij werd van andermans geluk en dat niet langs een zwerfhond zou kunnen lopen zonder deze naar huis te willen nemen, wat een van de redenen was dat hij het paleis niet echt meer mocht verlaten. Hij had zijn moeder vaak genoeg tegen zijn vader horen zeggen dat ze van mening was dat Castiel zijn gevoelige hart deze crue wereld niet zou overleven. Ze was er dan ook zeker niet blij mee toen zijn vader hem in de oorlog betrok door dit te doen. Hij was er net zo min blij mee, maar veel keus had hij echter niet. Zijn handen begonnen te trillen en hij merkte dat hij erg nerveus werd zodra zij weer begon te praten. "Ik heb een contact in uw land, hij zal her gerucht vertellen dat u gestorven bent in de vecht tegen het mensen rijk. U zal herinnerd worden als een held." Vertelde hij haar voorzichtig. Hij was totaal niet goed in deze dingen. Hij was ook echt niet het goede persoon voor deze situatie. Maar zijn vader wist dat Castiel sturen toch wel zijn slimste optie was. Castiel had veel meer kans om de elven prinses echt te laten komen dan zomaar een eerste de beste ridder. En hoewel Castiel erg sociaal ongemakkelijk was en totaal niet honderd procent geschikt was voor deze missie, zijn vader had toch nog hoop dat er een klein deel van Castiel net als hem was. Dat er een beetje moed en kwaadaardigheid in de goedaardige jongen zat. Hij had hoop, maar zijn moeder wist dat er geen hoop voor dat was in haar zoon.
De woorden van de vrouw voor hem grepen zijn aandacht. Hij had zoiets al verwacht. Natuurlijk had hij een dreigement verwacht. Wat kon hij anders verwachten van een Elf? Voor zover hij wist waren deze wezens de meest kwaadaardige wezens ooit, dat was hem echter altijd verteld. Dus een bedreiging kwam zeker niet als een verassing bij hem. "Wij mensen hebben technologie waar uw soort nog niet over beschikt. Het hele scenario is op beeld opgeslagen en veilig in het kasteel. wist u mijn herinneringen of doodt u mij dan zal mijn vader de beelden overal door het elven rijk laten afspelen. Het spijt mij, maar u heeft geen andere keus. Geef uzelf over of accepteer de consequenties." Sprak hij. Hij probeerde nog steeds gewoon beleefd te zijn, ondanks het meisje haar onbeleefde uitkom. Hij was er namelijk van overtuigd dat onbeleefd zijn niet de oplossing was. En al was hij buiten zijn woordgebruik ook niet heel beleefd, hij wilde niet ook nog onbeleefde woorden gebruiken. Zo was hij echter ook niet opgevoed.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Tranen rolden nu echt over Astraea's gezicht heen, ze kon haar serieuze façade niet meer ophouden. Haar rustige leven in het kasteel zag ze voor haar ogen verdwijnen, en ze had moeite om ermee om te gaan. Ze wilde haar volk leiden en de oorlog winnen, of anders gracieus verliezen, maar die kans werd van haar afgenomen. Ze had geen troonopvolger, de magiërs zouden in chaos worden achtergelaten. Astraea slikte even terwijl ze haar best deed om een plan te bedenken waardoor ze met de prins mee kon gaan, maar de magiërs niet in chaos kon achterlaten. Het gerucht dat ze gestorven was op het slagveld zou worden verspreid onder de magiërs, wat hen zou demotiveren. Ze moest een manier vinden om hoop te geven aan haar volk terwijl ze er zelf niet bij kon zijn. Hoop was alles wat ze over hadden in tijden van oorlog en om dit van haar volk af te nemen kon ze niet aanzien. "Excuses voor mijn uitval, dat was onbeleefd" zei ze zachtjes tegen de prins, zich realiserend dat dat niet het handigste was dat ze kon doen als ze de komende tijd met hem moest gaan besteden. "Ik ga met u mee. Ik zie geen andere keus. Geeft u mij een momentje terwijl ik de bewakers wegstuur". Ze wachtte niet op antwoord van de prins. Ze wenkte één van de bewakers die ze het meest vertrouwde, Orion, naar zich toe. Ze creëerde door middel van magie een schild om hen heen, zodat de buitenwereld niet zou horen wat ze zouden zeggen. "Ik ga met de prins mee" zei ze tegen de bewaker die verward opkeek, "Ik moet met hem mee of hij gaat de magische wereld iets heel ergs aandoen. Iets waar ik nooit over zo kunnen spreken, zo erg is het. Ik zou het niet over mijn hart kunnen krijgen om het te laten gebeuren" Astraea zuchtte even. Beter zou ze het niet kunnen uitleggen. "Er zal verspreid worden dat ik ben gestorven op het slagveld. Als dit niet geloofd wordt, zeg dan tegen de mensen dat ik op zoek ben naar een krachtig wapen dat in één keer de oorlog zou kunnen stoppen. Zet daarnaast Percival voor nu aan het hoofd. Vertel hem precies wat er aan de hand is. Hij is te vertrouwen.". Percival was een jongen, twee jaar jonger dan haar, die aangewezen was om de troon te bekleden als er iets zou gebeuren met de leiders of als zij voor een tijdje weg moesten. Astraea had hem voor een tijdje zelf opgeleid en vertrouwde hem compleet. "Ik zal proberen elke avond terug te komen naar het rijk zodra ik rust heb gevonden bij de mensen. Zij kunnen mij niks aan doen, antimagie technologie bestaat niet en ik kan mezelf helen. Ik zal teleporteren naar de troonzaal en zal zo veel als ik kan helpen. ". Astraea zuchtte, wetend dat de prins op haar zat te wachten. Het zag er vast raar uit, een van de eerste stukken magie die hij in zijn hele leven gezien zou hebben. "Je weet wat je moet doen" zei Astraea vastbesloten tegen Orion, "Houd je aan wat ik gezegd heb, want je weet wat er gebeurd als ik erachter kom dat het hier misloopt". Orion kninkte en Astraea liet het schild zakken. Ze zag de bewakers terug naar het kasteel teleporteren om het nieuws te brengen aan Percival en de magiërs. Met een brok in haar keel draaide ze zich om naar de prins. "Wanneer vertrekken we?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld