Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Succes occurs when Enemies turn into *

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

Succes Occurs When Enemies Turn Into Friends.

Gelieve niet te reageren

Ik: Castiel Eros Ceto ~ 19 ~ Shapeshifter

Jij: Jongen en je mag beginnen want zo lief ben ik wel <<33

Shoyo
Internationale ster

Shoyo schreef:

Basilton (Baz/Basil) Alexander // 19 too! // Hij's cool maar een beetje hot-headed hahaha snap je ahahahah anyway

“Can I go now?” Basil had zijn hand al op de hendel gelegd en de deur van de auto geopend. Hij had zichzelf omhoog geduwd en wilde zijn rugtas, die heel de reis tussen zijn voeten gelegen had, over zijn schouder slingeren. “Not yet, sit down.” Basil zuchtte, terwijl hij zich terug liet vallen in de bijrijdersstoel. Hij ontweek de blik van zijn vader, die hij als naalden voelde prikken. “I want you to know what’s expected of you.” Basil bleef stil, maar het kostte hem moeite. Hij klemde zijn kaken op elkaar en sloeg zijn blik neer. “You know why we’re doing this, right? I expect nothing less but the best.” Basil keek naar zijn handen. Dit riedeltje werd hem al zijn hele leven duidelijk gemaakt. “I’ll do the most.” Mompelde hij, terwijl hij zijn blik nog altijd niet op zijn vader gericht had. “That’s not nearly enough. I want you to do more than that.” Basil bleef opnieuw stil. “I did not work this hard for you to not give it a full 200 percent. You know how much this means to me. Don’t let me down.” Dit keer keek Basil hem aan. De man die zich zijn vader noemde. Zijn amberkleurige ogen leken te flikkeren alsof het vlammen waren. Vol trots, zat hij daar. Maar Basil wist dat hij niet tevreden was over zichzelf. Al kon hij zich de nummer 2 Hero noemen. Het was voor hem nooit genoeg. En daarom bestond Basil. “Are you done.” De uitdrukking op zijn vaders gezicht veranderde niet eens een klein beetje, maar hij knikte langzaam. “Yes. You can go now.” Zonder verder nog een woord te zeggen, stapte Basil de auto uit. Hij liep naar de achterbak om daar zijn koffer uit te halen en vrijwel direct na het sluiten ervan, reed zijn vader weg. Zonder hem nog een blik te gunnen draaide Basil zich om. Hij stond midden op de parkeerplaats van de Hero Academy. Basil begon te lopen, met zijn koffer achter zich aan trekkend. De poorten van de Academy stonden open. Het waren immense gevaartes minstens vier keer zo groot als zijn vader. Een enorme laan met aan weerszijde gigantische eikenbomen gaf een weg van de poorten tot aan de deuren van het gebouw, dat minstens tien keer zo groot was als zijn eigen huis. Vanuit de verte klonk geraas. Alsof er iets, of iemand, enorm snel bewoog. Een plotselinge wind zorgde ervoor dat Basil uit balans raakte en bijna over zijn eigen voeten struikelde. Een flits kwam hem voorbij, die naar de deuren van het gebouw raasde. Het duurde hem even voordat hij bij zinnen kwam van wat er gebeurd was, maar tegen die tijd hoorde hij een stem achter zich. “Elijah! Hold up! Wait for me please!” Basil keek achter zich om en zag een meisje zijn kant op komen rennen. Ze had kort, bruin haar en had minstens vier koffers bij zich. Allevier droeg ze met twee handen. Of de koffers waren leeg, of dit meisje was enorm sterk. Hijgend en puffend kwam ze tot stilstand naast Basil, die nog steeds een beetje versteld stond van het tafereel. “Did-“ het meisje was duidelijk buiten adem. “Did you see someone pass by?” Het duurde even voordat Basil doorhad dat het meisje tegen hem praatte. Tegen wie anders. Jesus. “What, do you mean that flash just now was a person?” De ogen van het meisje lichtte op en ze knikte. “Yes! Yes, that’s what I meant. He’s probably already in his room! Promised to wait on me, bullocks. He’s so enthusiastic he totally forgets about me!” Ze klonk enorm verontwaardigd, maar kon er blijkbaar zelf een beetje om lachen, want ze grinnikte. Het was alsof ze toen pas besefte dat ze tegen hem aan het praten was, want ze keek Basil opeens verward aan. “Are you a second year or something?” Basil pakte zijn koffer weer beet, en begon te lopen. Het meisje volgde hem. “No, a first.” Liet hij weten. “How come I haven’t seen you on the exam?” Ze moest het over het toelatingsexamen hebben. Natuurlijk hadden leerlingen daar al kennis gemaakt. Iedereen zou elkaar dan ook al kennen, behalve Basil. Voor zover hij wist, tenminste. Voordat hij wat kon zeggen, zei het meisje alweer wat. “Oh, you must be one of the recommendations! That’s so cool! I’m Kara, by the way!” Basil keek het meisje aan en knikte. “Basil.” Kara had hem een beetje begeleid. Nadat het duo het gebouw binnen was gekomen, hadden ze zich gemeld bij de balie. Een klein vrouwtje dat op een kruk stond, meldde hun aan en wees hun naar hun kamers. Kara’s kamer was op een andere verdieping dan die van Basil, dus hij nam afscheid bij de lift en bedankte haar voor haar hulp. Hij had geen flauw idee hoe hij anders überhaupt de lift gevonden had. Hij moest nog een verdieping omhoog, dus hij drukte weer op het knopje van de lift met het pijltje omhoog, en wachtte geduldig tot de deuren open zouden gaan.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Zachte tikjes, die de hele auto weg te horen waren, stopte meteen toen ze tot stilstand kwamen te staan. Castiel trok zijn hand van de armleuning af en keek op naar zijn chauffeur. "Are we here?" Vroeg hij met een zwakke trilling in zijn stem. Hij was nerveus, niet eens! Hij was doods bang. Zijn hart klote in zijn keel en Castiel had het gevoel dat zijn handen een aardbeving zouden veroorzaken door het trillen. Zijn chauffeur keek door de achteruit rij spiegel naar Castiel en schonk hem een zwakke glimlach. "Yes, we have reached our destination. I shall send your father a message that you have arrived safely." Sprak zijn chauffeur toen. Een zwakke, trieste, glimlach speelde nu op Castiel zijn gezicht. Hij had graag gewild dat zijn vader hem mee kwam brengen maar dit was helaas niet mogelijk geweest. Castiel wist dat ook wel, maar dat betekende niet dat hij er niet van baalde. "Thank you Friday, I'll see you on Christmas again." Castiel kreeg nog een glimlach toe geschonken voor hij uitstapte. Hij nam zijn tas uit de achterbak en zwaaide kort Friday nog na toen hij weg reed. Vervolgens draaide de jongen zich om naar de school. Hij was perplex met hoe groot en mooi het er allemaal uitzag. Zo mooi had hij het nooit verwacht.
Beide zijn ouders waren nooit naar de academie gegaan, hoe gek het ook klonk, zijn vader had helemaal geen quirk, en zijn moeder had die van haar nooit gebruikt. Het was dus een verassing voor hen twee dat ze Castiel kregen. Castiel wist nog goed wat zijn vader hem vlak voor zijn vertrek had gezegd, hij had hem verteld dat als Castiel het niet aan kon dat het altijd oké was als hij terug wilde naar huis. Zijn moeder daarin tegen had hem gezegd dat als hij zijn krachten wilde gebruiken dat hij dan maar beter ook ze als beste gebruikte. Ze had grote verwachtingen van haar zoon wat een grote druk op Castiel legde. Hij hoopte dat hij het kon, maar hij stond positief in zijn schoenen, hij had immers niet eens mee hoeven te doen aan het examen. Dat moest toch iets betekenen?
Met een goed gevoel begon Castiel naar de grote poorten te lopen, eenmaal hij hier door was liep hij over een pad, dat aan links en rechts enorme eikenbomen had. Hij stond paf, Castiel kon bijna niet geloven dat hij hier echt was. Toen hij verder richting de hoofd ingang liep viel het hem op dat er weinig mensen waren die alleen liepen. Hij voelde zich gelijk wat minder goed. Iedereen had elkaar natuurlijk al ontmoet op het examen. De meeste hadden daar waarschijnlijk ook l vrienden gemaakt.
Met zijn hoofd nu wat lichtelijk naar beneden gebogen liep Castiel de school binnen. Hij liep gelijk door naar de balie en meldde zich hier. Een smal niet zo lang vrouwtje stond achter de balie op een kruk. Ze leek Castiel wel aardig, maar hij kon natuurlijk fout zitten. De vrouw meldde hem aan en vertelde hem waar zijn kamer was. Castiel bedankte haar nog voor hij weer weg liep. Zijn kamer was op de vierde verdieping. Meteen ging Castiel opzoek naar de lift die hij gelukkig al snel vond door behulp van wat bordjes. Hij ging rustig in de lift in en wachtte tot die op de vierde verdieping was. Tot zijn spijt stopte hij eerst nog op de derde verdieping. Castiel vond het eigenlijk altijd zo stom om een lift te delen met andere mensen, hij voelde zich dan altijd erg ongemakkelijk. Maar hij kon er weinig aan doen.

Shoyo
Internationale ster

Shoyo schreef:
Basil had het niet zo op small-talk. Hij was er niet goed in, wist nooit wat hij moest zeggen en het liep meestal uit op ongemakkelijke tussenliggende stiltes voordat de een weer een tevergeefse poging deed om een beetje een gesprekje aan te knopen. Meestal gingen deze onderwerpen dan over zijn vader en daar ging het mis. Basil praatte namelijk niet graag over zijn vader. Dus toen de liftdeuren open gingen en er een jongen voor zijn neus verscheen, verdween de mood die hij net bij Kara gehad had. Toen zijn blik kruiste met die van de ander, bleef hij even hangen. Hij had zijn ene hand om de rugtas geklemd, die over zijn schouder hing. De ander trok zijn koffer met zich mee. Zijn blik was alweer van de jongen afgewend eer dat hij de lift in stapte. Het was een vrij groot ding, dus ruimte genoeg om niet op elkaar gepropt te zitten. Basil drukte op het knopje om de liftdeuren dicht te laten gaan en zag dat de jongen het nummertje 4 al ingedrukt had. Natuurlijk, ze deelde dezelfde verdieping.
Moest hij wat zeggen? Zich voorstellen? Over een tiental seconden zullen de liftdeuren weer open gaan en zouden ze ieder hun eigen kamer ingaan. Het was een kwestie van een aantal seconden. Maar hij dacht er zo lang over na, dat het raar zou zijn geweest als hij toen nog wat gezegd zou hebben. Basil had gedurende de tien seconden zijn blik op de grond gericht en wiebelde een beetje met zijn voet heen en weer.
Er klonk een belletje dat aanduidde dat de lift de verdieping bereikt had. De liftdeuren schoven open en om een ongemakkelijke situatie te voorkomen, stapte Basil als eerste de lift uit. Wat had de kleine mevrouw bij de balie nou tegen hem gezegd? Verdieping 4.. kamer.. zestien. Aan het plafond hingen bordjes met nummers erop. 1 t/m 14 stond op een bordje met een pijl daar links. 15 t/m 31 stond op het bordje met de pijl naar rechts. Waren er echt zoveel kamers? Basil vroeg zich af of ze ook daadwerkelijk allemaal in gebruik waren. In ieder geval tot en met de zestiende. En dan had je ook nog de meisjesverdieping. Basil sloeg rechtsaf en hoopte vurig dat de jongen uit de lift de andere kant op moest. Het was al awkward genoeg geweest. Hij stopte voor kamer zestien en liet zijn koffer los om de sleutel te zoeken. Hij had hem net gekregen, bij de balie, dus hij kon niet heel ver zijn. Maar de sleutel zat niet in zijn zak, of in zijn andere zak. Of in zijn broekzak, kontzak, binnenzak. "Damn it."

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Toen de lift deuren open gingen zag Castiel een andere jongen voor de lift staan. Hij had nog gehoopt dat er fout gedrukt was en dat er helemaal niemand was die deze lift nog nodig had op de derde verdieping. Maar hij wist dat die kans al vrij klein was geweest. Toen de jongen de lift binnen stapte klemde Castiel zijn handen rond het handvat van zijn tas. Het was iets wat hij vaak deed als hij zich ongemakkelijk, of zelfs nerveus voelde. Hij zou zijn handen rond iets vast klemmen. Meestal was dat dan toch zijn andere hand of zijn telefoon als hij die vast had. in dit geval was het het handvat van zijn tas.
De lift deuren sloten weer en Castiel voelde zich gevangen. Moest hij iets zeggen? Zich voor stellen? Hij wist het echt niet en hij maakte zich er zelfs zorgen om. Wat niet raar was. Castiel maakte zich vaak zorgen om de kleinste dingen. Zijn vader zei altijd dat hij dat van zijn moeder had. Zijn vader zei altijd dat hij alles van zijn moeder had. Castiel trok zich daar meestal niks van aan, maar hij kon het slechte gevoel erbij niet weg werken. Niet dat zijn moeder slecht was, alles behalve dat. Hij voelde zich enkel gewoon alsof zijn vader dat zei omdat hij niks met Castiel te maken wilde hebben.
Snel schudde hij deze gedachte van zich af. De lift was nog steeds aan het gaan en Castiel begon zich benauwd te voelen. Deden liften er altijd zo lang over? Hoe lang stonden ze daar nu al in complete stilte? Voor zijn gevoel duurde het echt al uren.
Tot zijn grote opluchting stopte de lift op dat moment. Castiel wachtte rustig af tot de andere jongen eerst was uitgestapt voor dat hij de cabine verliet. Zijn ogen gleden over de bordjes die aan de muur voor hem hingen. Als hij het zich goed herinnerde moest hij bij kamer nummer zestien zijn. Dit betekende dus dat hij linksaf moest slaan.
Zijn gevoel van opluchting verdween gelijk toen hij zag dat de andere jongen ook links moest. Castiel maakte zich zorgen dat de andere jongen zou denken dat Castiel hem volgde, wat natuurlijk raar zou zijn sinds Castiel eerst in de lift stond.
Met tegenzin liep hij toch achter de jongen aan. Hij begon zich pas echt rottig te voelen toen hij zag dat de andere jongen voor de deur van kamer zestien stopte. De jongen leek de sleutel te zoeken, in deze tijd had Castiel hem al uit zijn broekzak gehaald. "Excuse me.." Zei hij wat zachtjes. Een beetje ongemakkelijk ging hij vervolgens met zijn arm voor de jongen langs en haalde hij zo de deur van het slot.

Shoyo
Internationale ster

Shoyo schreef:
Terwijl hij zijn koffer neerzette om zijn rugtas van zijn schouder te halen, zag hij dat er iemand vanuit zijn ooghoek naar hem toegelopen kwam. Basil ritste het voorvakje van zijn rugtas open en zocht erin naar zijn sleutel. Hij kon toch niet zomaar verdwenen zijn? Had hij hem ergens laten vallen? Hij kon het zich in ieder geval niet herinneren. Nog voordat hij de sleutel gevonden had, had degene die hij vanuit zijn ooghoek aan had zijn komen en was diegene ook gestopt bij kamerdeur nummer zestien. Deze persoon bleek wél een sleutel bij zich te hebben. Toen Basil opkeek en merkte dat het dezelfde jongen uit de lift was, schaamde hij zich dood. Een beetje ongemakkelijk deed hij een stap naar achter en schoof hij zijn koffer aan de kant, zodat de jongen ruimte had om de deur open te doen. Vervolgens slingerde hij zijn tas weer over zijn schouder en pakte hij zijn koffer weer beet om ze mee de kamer in te slepen. Hij volgde de jongen, die de kamer al ingelopen was. De kamer was meer dan ruim genoeg en erg licht. De zon scheen door twee brede ramen naar binnen en zorgde voor een warm gevoel in de kamer. De bedden stonden ieder aan weerszijde van de kamer, met ernaast twee ruime kasten, nachtkastjes en ook twee bureau's. In het midden stond een tafeltje met twee stoelen op een kleurrijk tapijt. Er was nog een deur in de kamer dan de deur waardoor ze naar binnen gekomen waren en Basil gokte dat het de badkamer was. Een eigen badkamer, de Academie pakte uit.
Basil dropte zijn tas op het bed bij het raam en draaide zich om naar de andere jongen. Hij moest wel iets zeggen. Het zou ongelofelijk awkward zijn als hij de stilte vol zou houden. Maar wat? Basil streek zijn haar opzij, zodat het in ieder geval een deel van de rechterkant van zijn gezicht bedekte, en keek naar zijn kamergenoot. "So..," begon hij, een beetje twijfelend. "We haven't met yet. You probably already met everyone else though." Hij had zich enorm trots gevoeld dat hij door was gekomen door recommendations. Al was dat mede dankzij zijn vader. Nee, dat was compleet dankzij zijn vader. Maar op het moment had hij liever gewild dat hij mensen in ieder geval had gezien. Hij was enorm in het nadeel zo, en hij was al niet zo sociaal. "I'm Basil."

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel liep nadat hij de deur geopend had al lichtelijk ongemakkelijk de kamer binnen. Hij was totaal geen sociaal persoon, en dat kwam ook misschien doordat hij vroeger heel lang thuis les had gehad en daardoor bijna nooit andere mensen ontmoette. Hij had zijn eerste woord ook pas op zijn vierde gezegd, wat behoorlijk laat was. Toen hij van zijn ouders op zijn veertiende eindelijk naar een openbare school mocht gaan had hij totaal geen vrienden, hij had namelijk nooit goed geleerd hoe hij contact moest leggen met andere. Dit zorgde er dus ook voor dat hij nu een erg sociaal ongemakkelijk persoon was.
Zijn ogen scande de kamer voor enkele momenten. Hij merkte gelijk op wat een luxe er eigenlijk waren. Hij had niet verwacht dat dit allemaal bij de kamer kwam, er was zelfs een eigen badkamer. Maar dan was het ook wel echt een hele goede exclusieve school, en ook erg duur. Maar dat was wel te verwachten.
Castiel draaide zich om naar de andere jongen. Hij zat te twijfelen of hij iets moest zeggen. Nou, hij zat eerder te twijfelen over wat hij moest zeggen. Hij voelde zich al erg ongemakkelijk doordat deze jongen waarschijnlijk iedereen al gezien had, en hij nog niemand kende.
Gelukkig voor Castiel sprak de andere jongen toen op. Hij keek meteen op naar de nog onbekende jongen en luisterde aandachtig naar wat hij te zegge had. Bij zijn woorden voelde Castiel een opluchting door zijn lichaam gaan. Deze jongen kende dus ook nog niemand. "I haven't, actually. I'm here because of recommendations," zei hij voorzichtig, er van uitgaande dat deze jongen hier ook was wegens recommendations.
Castiel weet nog goed hoe hij zich voelde toen hij de brief van deze school kreeg. Hij en zijn moeder hadden dit samen gevierd. Zijn vader leek er echter alleen pissig om, maar Castiel had zich weinig van hem aangetrokken, hij wilde zijn humeur niet laten verpesten door de slechte bui van zijn vader toen.
Toen de jongen zijn naam zei keek Castiel op van zijn gedachte. Hij schonk de jongen een zwakke glimlach. "I'm Castiel, but you can call me Cas."

Shoyo
Internationale ster

Shoyo schreef:
Bij het antwoord dat de jongen gaf, ging Basils kin vanzelf iets omhoog. Hij snoof en knikte vervolgens langzaam. Basil had allang geweten dat er genoeg concurrentie zou zijn op de Academie. Niet alleen de leerlingen die doorkwamen met recommendations waren hier getalenteerd - het toelatingsexamen zelf was al enorm pittig. Maar toch werd er veel meer verwacht van mensen die dit examen over mochten slaan. Er was een reden voor. En dat betekende dat de jongen die tegenover hem stond nog wel een waardig concurrent kon zijn. Basils drang om hem boven te gaan, of te blijven, werd enorm. Als hij zich over zou laten rommelen door hem zou zijn vader hem ervan langs geven. "Ah, so you too." Voordat de jongen zijn naam had gezegd, was Basils aandacht alweer ergens anders. Hij begon zijn tas uit te pakken en de belangrijkste dingen uit te stallen. Zoals zijn telefoon en oplader. Zijn koffer uitpakken zou later wel komen, hij had niet het idee dat ze veel tijd hadden voordat ze bijeen geroepen zouden worden voor de opening.
But you can call me Cas. Pff. "I'm honored, really." Mompelde Basil.
Hij had gelijk gehad over de oproep. Er klonk een soort lage piep en gekraak. Bovenin de kamer hing een speaker, waar het geluid vandaan kwam. Iemand schraapte zijn keel. "Welcome to the Hero Acedemia, first years. I hope you're all already settling down. I invite you all to the auditorium where we'll have our introduction. It starts at two, be in time." Er klonk weer gekraak en vervolgens nog een lage piep. Er viel weer een stilte in de kamer.
Basil keek op naar de klok. Het was kwart voor twee. Voordat hij het auditorium überhaupt gevonden zou hebben, zou het al voorbij kunnen zijn. "We better get going, then."

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een zwakke frons vond plaats op Castiel zijn gezicht toen de jongen zo reageerde. Hij probeerde enkel vriendelijk te zijn, maar dat zal hij wel niet meer doen. Kort rolde hij zijn ogen en focuste hij zich maar op zijn eigen zaken. De drang om beter te zijn dan de andere jongen kwam plots zijn hoofd binnen. Hij wist dat de mensen die binnen kwamen via recommendations erge hoge verwachtingen hadden. Maar nu begon Castiel ook erg hoge dingen van zichzelf te verwachten. Zijn doel was plots van 'het jaar overleven' veranderd naar 'beter zijn dan Basil'. Zijn naam alleen al gaf nu een slecht gevoel in Castiel zijn maag.
Een lage piep met, volgens Castiel, een best luid gekraak trok Castiel uit zijn gedachtes en hij keek op naar de luidspreker die aan de muur, boven de deur hing. Hij luisterde in stilte naar de stem die uit de luidspreker kwam. Om twee uur in de aula. Meteen begon hij goed na te denken over of hij een bordje had gezien met 'audiotorium' er op, en waar die precies hing. Zo gaf hij zichzelf al een idee met waar ze precies moesten zijn.
Door de stem van de andere jongen keek Castiel weer op. "I guess," mompelde hij maar en hij liet zijn tas op de grond zakken. Zijn telefoon had hij toch al in zijn broekzak zitten. Vervolgens liep hij dan de kamer weer uit en ging hij terug richting de lift. Echter nam hij dit keer de trappen naar beneden om nog een ongemakkelijk tafereel te voorkomen.
Op zijn gemakje liep Castiel rustig de trappen af naar beneden. Iets in hem zei dat de aula van af de ingang naar de linker kant was, maar dit durfde hij echter niet zeker te zeggen.

--
Even lekker kort sorry

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld