Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg w/ Vulgar

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:

Jake Lee Walker
RAF pilot
19 years old

Ft.

Vulgar
YouTube-ster

Vulgar schreef:

Olivia Charlotte Arceneaux - Nurse in the RAMC - 17 years old.

Mijn begin komt hieronder (:

Vulgar
YouTube-ster

Vulgar schreef:
Op een langzame tempo liep Olivia langs de verschillende bedden, soms gekeken naar de gewonde soldaten die erop lagen. Sommige verwondingen waren té onsmakelijk om aan te zien, waardoor het enige wat ze kon doen was wegkijken. Hoewel ze zelf een verpleegster was, waren er zelfs voor haar beschadigingen die ze liever niet wilde zien. Het was overduidelijk dat de oorlog veel mensen mentale en fysieke pijn had gegeven. Het was ook één van de redenen waarom ze had besloten om als een vrijwilligster te werken in een opvangkamp. Er kwamen haast elke dag een groepje soldaten, op zoek naar hulp. De meeste hadden medicatie nodig, maar natuurlijk ook voedsel en drinken om de oorlog zonder complicaties door te kunnen komen. Het waren erg aardige mensen en ze was altijd nieuwsgierig naar de verhalen die ze te vertellen hadden. Haar ogen had ze weer gericht op de soldaten die uitrustten op hun eigen bed. De meeste waren aan het slapen, ervoor gezorgd dat ze genoeg uitgerust zouden zijn voor de reis die er voor hun aan zat te komen. Niet alleen de soldaten moesten uitgerust zijn. Ook de rest van de vrijwilligers moesten zo snel mogelijk verplaatsen, aangezien het steeds gevaarlijker werd in het gebied waarin ze gevestigd waren. De Duitsers kwamen steeds dichterbij de plek waar de grote kamp was opgesteld en het was niet de bedoeling dat ze zouden weten dat er een Engelse kamp opgesteld was in de bos die zich op hun gebied bevond. Het kostte hen ook meer moeite om de belangrijke middelen in het kamp te krijgen, aangezien de Nazi's de meeste doorvoermogelijkheden hadden geblokkeerd. Vliegtuigen waren ook niet meer veilig in de lucht en zelfs boten hadden het moeilijk om de zee over te varen. Kortom leek het erop dat ze geen andere keuze hadden, waardoor ze inderdaad zo snel mogelijk weg moesten gaan uit het gebied. Al vanaf het begin was ze hier te vinden en na een half jaar vond ze het nog steeds jammer dat ze weer weg moest. Ze was van plan om met de groep door te trekken, zodat ze op elk moment zou kunnen helpen wanneer het nodig was. Olivia was ondertussen gewend geraakt aan het gebied, wat totaal niet slim was. Het was één van haar negatieve karaktereigenschappen, aangezien ze snel waarde hechtte aan personen en spullen. In een oorlog was het niet slim om belang te hebben voor mensen en dingen, maar het was iets waar ze weinig aan kon veranderen.
'Thomas, how are you feeling?', vroeg ze de oudere soldaat. Een glimlach maakte plaats op zijn gezicht, waardoor haar hart meteen verwarmd werd. Ze hield ervan wanneer ze mensen kon helpen en dat zorgde ervoor dat ze motivatie kreeg om dat steeds te doen. 'I'm feeling great, Liv. How are you? Do you have many patients?', zijn Britse accent was duidelijk te horen wanneer hij sprak. Haar handen grepen naar een paar handschoenen die ze gebruikte om hygiënisch de injectienaald aan te brengen. 'I'm glad to hear that. Im fine, thanks', vertelde ze. Haar handen bevonden zich in de handschoenen, waarna de middelen pakte die ze nodig had om de naald aan te brengen. 'I don't, for now. More soldiers will arrive later on the day. I've heard there will be a lot of them', legde ze uit. 'Give me your arm', beviel ze. Zonder aarzel gaf de Britse soldaat zijn arm aan het tienermeisje. Ze voelde in de holte van zijn arm naar een ader waaruit ze makkelijk bloed kon prikken voor de dokter, zodat hij kon uitzoeken of er iets mis was in het systeem van de soldaat. 'You know, I have a son who's about the same age as you. I can take you with me to Warwick, I bet you two will get well together', vertelde hij. Korte lachte ze, waarna ze de naald uit zijn huid haalde. Ze stopte het in een speciale tube voor onderzoek. Met een glimlach leunde ze tegen de muur, haar armen over elkaar heen geslagen. 'Are you serious asking me to meet your son? You can just tell me that he's looking for a woman to marry', ze haalde een wenkbrauw op naar de oude soldaat. Langzamerhand ging ze weer rechtop staan wanneer hij naar zijn deken wees. Ze greep naar de stof, waarna ze die beter over de Brit heen legde. 'You have me there', grinnikte hij. Hoofdschuddend nam ze de tube beet. 'Have a good day Thomas, I'll check on you in a couple of hours', vertelde ze. De had de gordijn achter zich gesloten, waarna ze doorliep naar de tent die als een onderzoekruimte diende. Ze gaf de bloed aan de dokter, waarna ze algauw zijn tent verliet. Geluiden van tanks, auto's en pratende mensen vulden haar oren. Het betekende dat de nieuwe groep al was gearriveerd.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Dagen geleden was zijn vliegtuig neergehaald door de Duitsers, nadat hij op weg was gestuurd door de RAF. In een groep van vijf waren ze opgedragen steden te bombarderen en nazi vliegtuigen neer te halen. De plannen werden echter gewijzigd na ongeveer een uur boven Duitsland te vliegen. Hun vliegtuigen waren herkenbaar, het model en de verf waren typisch Brits en natuurlijk wisten de nazi's hier ook vanaf. Vanaf de grond werd er op ze geschoten en ook vanuit Duitse vliegtuigen. Er was geen ontkomen aan. Het was een vijandelijk vliegtuig wat het op Jake gericht had en zijn toestel raakte op een paar kritische plaatsen. Na een schietgebed had hij, met behulp van zijn parachute, de machine kunnen verlaten, haastig gezocht naar een plek om te landen, waar hij niet snel gevonden werd. Alsof god hemzelf de jongen beschermde, werd hij veilig naar de grond gebracht, alle kogels langs hem heen horen gaan. De jonge vliegenier had zichzelf losgesneden van de parachute en was weggerend, vrezend voor zijn leven. Hij bevond zich op vijandelijk grondgebied, elke beweging kon zijn laatste zijn en staan blijven werd zonder twijfel zijn dood. Duits geschreeuw vulde zijn gehoor, hem bijna een hartverzakking opgeleverd. Kogels vlogen langs hem heen, onderwijl hij zijn best deed de nazi's af te schudden. Een stekende pijn trok plotseling door hem heen, de bron daarvan weergevonden in zijn linkerarm. Hij was geraakt. ''Bloody hell.'' Was alles wat hij liet horen, nog altijd niet stil willen staan. De wond zou hij later wel verzorgen, eerst moest hij zichzelf in veiligheid brengen. Hij had geleerd snel te denken en was fysiek in goede conditie, maar niets leek iemand ooit voor te bereiden op het ontsnappen van de vijand in een situatie als deze.
Momenteel bevond hij zich in een groep met andere soldaten, enkelen Brits, een stuk of wat Amerikanen en Canadezen en wat Franzen. Diversiteit was er genoeg en stuk voor stuk hadden ze medische hulp nodig. Sommigen meer dan anderen, en Jake was bereid te zeggen dat hij het minst gewond was geraakt. Hij zat achterin een auto, een sigaret te roken die aan hem was gegeven door een Amerikaan, Daniel. Veel praten deed de piloot niet, simpelweg niet geweten wat hij zeggen moest. Het was niet alsof ze een goed gesprek konden hebben, onderwijl er een enkeling schreeuwde van de pijn bij elke bocht die het voertuig maakte. ''So, Jake, was it right?'' Hoorde hij plots naast hem, David, een van de andere Amerikanen, leek een gesprek aan te gaan met de Brit. ''Yes, David, if I'm not mistaking?'' De Amerikaan knikte alleen. ''What kinda plan did you fly, man?'' Veel behoefte aan een gesprek had hij niet, al wilde hij niet onbeleefd overkomen op de groep mensen wie zijn leven hadden gered. ''Supermarine Spitfire.'' Wat hij met de informatie wilde was Jake niet bekend, en misschien was het enkel bedoeld als een vriendelijk gesprek, al had de jongen moeite met het vertrouwen van mensen, puur door de oorlog. ''Are you a fighter or a bomber?'' Even bleef hij stil, tijdens de bocht die de auto maakte, er niet erg voorzichtig mee gedaan. ''Both, but mainly a fighter.'' De Amerikaan knikte opnieuw, niet geantwoord. Ook Jake deed geen moeite om het gesprek voort te zetten. Het geschreeuw van de Fransman die ook in de auto lag, staakte het gesprek met de ijzingwekkende tonen. De man had zijn been verloren, een landmijn was hiervan de oorzaak. Een gruwelijk beeld om aan te zien, en nog vreselijker als je je bedacht in hoeveel pijn de man zich wel niet bevond. Bruut kwam de auto tot stilstand, ''We walk from here.'' Sprak de man vanachter het stuur. Zonder aarzeling stapte Jake uit, aanstalten gemaakt om de Fransman verder te dragen. Louis zat krampachtig rechtop, de pijn vertoond op zijn gelaat. Jake stak zijn arm naar hem uit, die hij vastpakte. De Brit had enkel zijn rechterarm nog om te gebruiken, en dat deed hij dan ook, Louis' arm rond zijn schouder geplaatst en hem geholpen de naar het kamp te lopen.
De oorlog deed vreemde dingen met een mens, het ene moment kende je niemand, en interesseerde hem je allemaal ook niets, en het volgende hielp je vreemdelingen terug naar het kamp. Het creëerde een broederlijke band met mensen wie je anders nooit had leren kennen en verscheurde je hart als iemand zonder ooit iets verkeerd te hebben gedaan in zijn leven, werd neergeschoten. Het maakte van jongens, mannen en van mannen, bittere overlevers.

Vulgar
YouTube-ster

Vulgar schreef:
Vanaf het moment dat Olivia de naderende geluiden hoorde, liep ze op een snelle tempo weer terug naar de grootste tent die op het terrein stond. Ze wist dat ze de bedden en medicatie moest klaarleggen voor de nieuwe groep die eraan kwam. Uit ervaring kon ze spreken dat er soldaten waren die verschillende letsels hadden opgelopen. De één ergere dan de ander. Ze zou niet een volledige operatie kunnen uitvoeren, maar mensen met kleinere verwondingen kon ze wel behandelen, aangezien dat minder moeite kostte en ze daarvoor was opgeleid. Er waren gelukkig niet veel mensen die grote operaties nodig hadden, maar er waren wel veel soldaten die wonden hadden opgelopen die wel verzorgd moesten worden. Er zouden anders infecties en zelfs ziektes overgebracht kunnen worden, waardoor het bedreigend kon zijn voor de individu. Alhoewel ze vaker bij grote operaties had geholpen, deed ze het enkele wanneer het echt nodig was of wanneer er minder mensen waren dan nodig. Het beeld van missende ledematen, grote verwondingen en zelfs diepe wonden aan het gezicht kwamen bij haar op. Kippenvel ontstond op haar armen wanneer ze terugdacht aan de operaties en aan de pijn die de mensen hadden voor en na de operaties. Pijnstillers hielpen het meest bij zulke gevallen, maar veel van dat medicijn hadden ze helaas niet. Door de verschillende blokkades die Duitsland opzettelijk heeft opgezet, waren er veel spullen die te laat, te weinig of zelfs niet aankwamen bij het eindpunt. Algauw was ze in de tent te vinden. Haar ogen liet ze over de ruimte heen glijden, waarna ze op een snelle tempo de bedden klaarmaakte op de komst van de nieuwe soldaten. Geluiden vanuit de bossen werden steeds duidelijker te horen, ook al stond ze al in de tent. Het was opmerkelijk dat de rest ook erachter was gekomen dat er nieuwe soldaten zouden arriveren. Er bestond altijd een kleine angst in de mensen dat het niet de Geallieerden, maar juist de Duitsers of de Italianen eraan kwamen. Daarom ontstond er vaak een kleine chaos tussen de mensen wanneer er geluiden uit het bos kwamen. Ze verwachtten altijd het ergste, maar het was haast onwaarschijnlijk dat dat zou gebeuren. Het kamp zat diep genoeg in het bos en het zou even duren wanneer de vijand naar hun gebied zou trekken. Op dat moment zaten de Asmogendheden met een probleem aan het oostfront, waar ze druk tegen de Sovjet-Unie streden. Het leek erop dat de Nazi's de Sovjet-Unie versloeg, maar de hoop op overwinning van de Geallieerden bleef Olivia houden. Binnen enkele dagen, misschien weken, moesten ze weggaan. De veiligheid zou dan erg laag zijn en was het slimmer om dan zo snel mogelijk uit Nazi-Duitsland te vluchten, terug naar de landen waar ze vandaan kwamen. Hopend op een hogere veiligheid in het land van hun herkomst.
'Liv, Liv!', haar bijnaam werd door de ruimte geroepen. Haar gedachtes werden verbroken. Ze had snel om zich heen gekeken, de persoon proberend te vinden die haar bij haar bijnaam riep. Algauw zag ze de rode haren van één van de mensen die ze als een vriendin kon beschouwen. Het kleine, magere meisje keek met een glimlach naar haar enige vriendin in het kamp, terwijl ze zwaaide naar de brunette. Aangezien Noëlle een persoon was die niet snel tot iemand sprak, had ze weinig mensen waarmee ze echt contact had. Olivia was eigenlijk haar enige vriendin, maar dat betekende niet dat ze het minder leuk hadden met elkaar. Wanneer ze het meisje leerde kennen en ze haar langzamerhand startte te vertrouwen, begon ze langzamerhand te merken dat ze compleet anders was dan ze zich voor anderen voordeed. Ze hadden vaker kattenkwaad uitgehaald, waarbij zelfs momenten die levensbedreigend waren, maar toch probeerden ze tijdens de onveilige tijden van de oorlog hun leven voort te zetten. Algauw had ze haar Franse vriendin benaderd. 'Où étais-tu?', vroeg de roodharige. Ze liepen samen door het kamp, ondertussen elkaar geholpen met de medicatie klaarmaken en ervoor zorgend dat de bedden klaar waren voor nieuwe patiënten. 'Je apportais du sang à tester', legde ze uit. Noëlle's groene kijkers richtte ze op haar vriendin, waarna ze voor even stopte met haar bezigheden. 'Oh.. L'avez-vous entendu?', haar toon veranderde op een vreemde manier. Voor even stopte Olivia met het checken of er genoeg naalden in de lade zaten. 'Non, quoi?', vroeg ze zich af. Haar donkere wenkbrauwen waren gevormd in een frons, zich afgevraagd wat er was gebeurd.

'Tout le monde doit partir dans six jours.'

Waar was je?
Ik was bloed aan het wegbrengen om te testen.
Oh, heb je het gehoord?
Nee, wat?
Over zes dagen moet iedereen weg.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zijn piloten uniform had hij moeten verwisselen voor een uniform bestaande uit delen van verschillende landen hun reguliere uniform. Zijn jas was gelukkig nog Brits, herkenbaar aan de vlag op zijn arm. Een Amerikaanse helm had hij op zijn hoofd en een wapen hing over zijn rug. Niets was meer overgebleven als teken dat hij ooit piloot was geweest behalve zijn eigen herinneringen. De verhalen van anderen had hij wel aangehoord, maar niet onthouden. Het was niet dat het hem niet interesseerde, maar eerder dat hij teveel aan zijn hoofd had om erover na te blijven denken. Sommige dingen onthield hij wel en hij had respect voor iedereen hier, maar het meeste vergat hij. Ze waren allemaal verbitterde soldaten, het zou hem weinig verbazen als ze elkaar amper kenden, ondanks de tijd die ze samen door hadden gebracht. Hechte banden vormden soms ook zonder veel over elkaar te weten. Hij kende het groepje mannen amper, maar was bereid aan hun zijde te vechten en een kogel voor ze op te vangen. Wellicht was het het de constante herinnering dat ze allemaal voor hetzelfde vochten en allemaal aan dezelfde kant stonden dat hij er zo over dacht. Het kwam wel degelijk door de oorlog, iedereen moest iets voor elkaar overhebben. Iedereen moest bereid zijn zichzelf op te geven voor de vrijheid van een ander, en met die mentaliteit was hij ervan overtuigd dat de geallieerden de oorlog zouden winnen. Duitsland stond geen kans, ondanks hun bondgenootschap met Italië en Japan.
De grip van de fransman op zijn schouder werd plotseling verstevigd, voordat hij spontaan verzwakte tot er niets meer van over was. 'Louis?' Hij keek wat opzij, gehoord hoe de fransman hoestte. Bloed plakte aan zijn kin, afkomstig uit zijn mond. 'I can't feel my lower body.' Bracht hij wat murmelend uit, de Brit angstig aangekeken. Vloekend legde de vliegenier de blonde soldaat op de grond, gezien hoe hij trillend probeerde zich vast te klampen aan Jake's jas. Met zijn enige werkende arm, tilde hij de fransman over zijn schouder, rennend op één van de tenten afgegaan. Ee soldaat die erbuiten stond hield hem tegen voordat hij naar binnen kon stappen. 'Emergency?' Vroeg de militair. 'He's coughing up blood.' De bijna schreeuwende stem was blijkbaar genoeg om hem naar binnen te laten. Haastig werd de soldaat op een bed gelegd door de Brit, wie hem tot zover over zijn schouder had gedragen. Meteen kwam er een dokter naar hem toegelopen, althans, zo zag hij eruit. 'Just his leg?' Werd hem gevraagd, een duidelijk Frans accent hoorbaar. 'No, he eh, he started coughing up blood and his lower body's gone numb.' Voor hij het wist werd hij weggeduwd bij het bed. 'We'll do everything we can.' Een gordijn werd voor hem langsgetrokken, zijn zicht op de gewonde soldaat van hem weggenomen. Na enkele seconden stil gestaan te hebben, liep hij de tent weer uit, zich gekeerd tot de militair wie hem de tent eerder binnenliet. 'Where do I go for minor injuries?' Vroeg hij hem. Geen woord werd op zijn vraag geantwoord, de man wees enkel naar een grote tent. Jake knikte een keer en draaide zich toen om.
Hij liep richting de tent die hem zojuist was aangewezen. Hij moest zijn eigen wond laten bekijken. Hij had geen behoefte aan een infectie. Het doek dat voor de opening hing, duwde hij opzij, vooraleer hij naar binnen stapte en even om zich heen keek. Zomaar een bed in gebruik nemen leek hem geen slim idee, dus liep hij richting twee vrouwen wie eruit zagen als zusters, gehoopt dat een van hen hem zou helpen. 'Excuse me, terribly sorry to interupt, but could either of you disinfect a wound I have in my arm?' Vragend keek hij hen aan, al dan met een ietwat zwakke glimlach te zien op zijn gelaat, om toch nog een beetje vriendelijk over te komen. Het was een gewoonte geworden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld