Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Storyline Trouble ~ RPG ~ Schrijftopic

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:

Link kletstopic:
virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=841022

We kennen ze allemaal wel. Sprookjes. De geweldige verhalen die generaties lang zijn verteld. Ieder kind droomde ervan om een personage uit hun lievelingssprookje te zijn. Maar het leven als een sprookjesfiguur is zwaarder dan dat het lijkt. Al helemaal als je ineens verdwijnt uit je sprookje. Je was er eindelijk aan gewend om opgegeten te worden door een wolf, of om 100 jaar te slapen. Maar een grote fout weet paniek te zaaien in deze enorme wereld. Een groep sprookjeskarakters worden wakker in een donker bos. Een bos die geen van hun allen kent. Gevaar ligt in elk hoekje. En dan bedoel ik niet de slechterikken die ook zomaar ineens uit hun sprookje zijn verdwenen. Iedereen moet samenwerken willen ze uit het bos komen en terug keren naar hun sprookje.

Invulltijstje:
SprookjesKarakter/Naam:
Sprookje:
Leeftijd:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Samenvatting sprookje:
Extra:

Jongens (VOL):
Nolite ~ Kapitein Haak ~
Duchess ~ Roodkapje
Beethoven ~ Pinokkio
LillyAllen ~ Prince Charming

Meisjes(VOL):
Sansa ~ Anna
Dauntless ~ Prinses/koningin van the sea-hare
Literacity ~ Rapunzel
XxJasmijnxx ~ Belle

Nolite
Wereldberoemd

Nolite schreef:
Hook.
Een lichte bries streek langs James’ wangen. Zijn ogen waren nog gesloten, maar zijn geest was ontwaakt. Voorzichtig drukte hij zichzelf omhoog, terwijl hij zijn ogen opende. De zwarte vlekken in zijn gezichtsveld maakten plaats voor een plek waarvan hij zich niet herinnerde dat hij daar was geweest voor hij wakker was geworden. Sterker nog: hij had deze plek nog nooit in zijn leven gezien. Hij bevond zich in een open, zanderige vlakte die tot zo ver zijn zicht reikte omringt werd door torenhoge bomen. Het was donker, koud en over het algemeen stil. Af en toe ritstelden er wat bladeren. Zou het de wind zijn? Hij stond op en klopte zijn handen af aan zijn broek. Al snel viel hem op dat hij niet de enige was die zich in de vlakte bevond. Links naast hem lag een slanke blondine met ellenlang haar en een paarse jurk. Aan zijn rechterkant lag een roodharige, gesproete jongen van ongeveer zijn leeftijd. En naast hem lag nog een handjevol mensen. Geen van hen had hij ooit gezien. Geen van hen was zijn trouwe metgezel Vetje. En ook die irritante Tick Tock zag hij nergens. Tinkerbell? Ja, die zou zich ergens achter eem boom kunnen verschuilen, maar ergens vermoedde hij dat hij dat vervelende en verwende feetje al lang had horen niezen. Zij was als twee handen op een buik met die egocentrische, kinderachtige Peter Pan. Altijd fladderde ze om hem heen en eiste ze zijn aandacht op. Nee, Tinkerbell en Peter konden hier ook niet zijn. Ook de Verloren Jongens waren in geen velden of wegen te bekennen. En nee, ook hen zou hij niet over het hoofd zien. Die waren ten slotte met zoveel dat hij niet over hen heen kón kijken. Onzeker schraapte hij zijn keel, in de hoop dat een van de andere personen hem op zou merken en hem mogelijk verder zou kunnen helpen in dit mysterie. Al voelde hij ergens ook argwaan. Wat als deze mensen hem hier gedumpt hadden? Wat als ze hem ontvoerd hadden en iets gruwelijks met hem wilden doen? Had hij de wolven dan zojuist wakker gemaakt? Hij keek gehaast om zich heen. Waar was die vervloekte Jolly Roger wanneer hij hem nodig had? Moest hij het op rennen zetten?

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Waar Rowan het ene moment de gevolgen van zijn eigen nieuwsgierigheid en naïviteit aan het ondervinden was, lag hij het volgende moment met gesloten ogen in het zand. Hij wilde net zijn blauw ogen openen, toen hij iemand hoorde kuchen. Even hield Rowan zijn adem in. Het was noch zijn moeder, noch zijn grootmoeder; daarvoor had de persoon een veel te diepe stem. Had hij zich dan toch weer zo erg in de nesten weten te werken...? Toen het weer even stil was, opende hij zijn ogen toch maar. Even staarde hij naar de blauwe lucht boven hem. Voorzichtig bewoog hij zijn vingers even, waarna hij ging zitten en om zich heen keek. Er lagen allerlei mensen in het gras - mensen die hij niet kende. Geen moeder, geen grootmoeder, geen wolf en geen houthakker. Rowan was er inmiddels maar al te gewend aan zichzelf in de problemen te krijgen, maar dit was wel een hele nieuw niveau. Hij stond voorzichtig op en keek rond, waarna zijn ogen die van de enige andere wakkere persoon ontmoetten; de persoon die gekucht moest hebben. Een paar tellen bleef hij wat ongemakkelijk staan, aan de knoop van zijn rode cape frunnikend. 'Uhm, hallo...?' probeerde hij voorzichtig. Misschien was dit een slecht idee. Misschien waren deze mensen gevaarlijk, maar Rowans gevaren-zintuig was nooit ver ontwikkeld geweest, dat bleek ook nu wel weer. Dit waren allemaal vast gewoon lotgenoten... Toch?

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Het ene moment vluchtte Rapunzel nog voor de wachters die Flynn kwamen halen en het volgende moment werd ze wakker in een vreemd bos. Also de dag al niet vreemd genoeg was, maar zij zag het avontuur er wel in. Achttien jaar opgesloten gezeten in een toren en het avontuur kwam haar tegemoet doordat Flynn de toren beklommen had. Daarna was alles snel gegaan en had ze haar toren verlaten. Toch hield ze daar een schuldgevoel aan over tegenover haar moeder, Gothel. Al bleef ze daar niet lang in zitten en ging samen met Flynn op pad wat haar naar de Snuggly Duckling had gebracht en uiteindelijk dus dat ze op de vlucht waren voor een stel wachters.
Rapunzel kwam overeind en keek even stil om zich heen. Het werd haar al snel duidelijk dat ze niet alleen was en ook al niet de enige die wakker was. 'Oh, hey!' zei ze tegen de jongen. Eén met een rode cape? Overigens leek het bos al verre van plezierig te zijn. Ze besloot dan ook om er maar gewoon het beste van te maken. Niets mis met een beetje avontuur, toch?

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het glazen blad van de guillotine schitterde in het zonlicht. Vroeger had zich nog een menigte verzameld om deze gruwelijk daad bij te wonen, maar na de zoveelste keer was het volk niet langer geïnteresseerd in het leven van de zoveelste huwelijkskandidaat. Cassandra begreep niet waarom ze bleven komen. Bracht het lot van hun voorgangers hen dan niet tot conclusies? Ze had niet verwacht dat het aantal zo zou oplopen. Waarom dachten ze beter te zijn dan hun voorgangers? Er was geen buil. Cassandra zou deze executie zelf uitvoeren, dat deed ze bij elk van hen. Niemand anders zou in enige mate verantwoordelijkheid voor hun dood dragen. "George Samuel Atwick heb je nog laatste woorden." De man huilde, smeekte om zijn leven, maar dat kon ze hem niet geven. Het maken van een uitzondering zou niet eerlijk zijn ten op zichte van zijn voorgangers. Ze bond een zak over zijn hoofd. "Bij deze zal ik Koningin Pentragon het pact volbrengen dat tussen mij en de heer Atwick werd gesloten. Hij is er niet in geslaagd de uitdaging te volbrengen en zoals bekend heeft dit de dood tot gevolg." Haar hand omklemde de hendel, een nauwelijks hoorbare sorry verliet haar lippen terwijl ze de hendel naar beneden trok. Slechts enkele luttele seconde had het geduurd, verschrikkelijke seconden. Twee wachters namen het lichaam mee. Dit zou voor de nabestaanden ter beschikking worden gesteld, indien die er niet waren zou Cassandra zelf voor een waardige begrafenis betalen, dat was het minste dat ze voor hen kon doen. Die nacht zat ze in de toren met de twaalf ramen. In een schrift had ze zijn naam neergepend, onder die van zijn 47 voorgangers. Ze herinnerde zich hen allemaal. Hopelijk zou er snel een einde komen, zouden mensen eindelijk gaan inzien dat een aanzoek doen het niet waard was. Ze had trouwens belangrijkere zaken te regelen dan dag in dag uit, uit haar ramen te staren. Ze stond op, wilde naar haar kamer gaan, ving een glimp op van een schaduw in elk van de ramen. Geschrokken draaide ze zich om en daarna werd alles zwart.
Dit was niet haar kasteel, dat was het eerste wat ze dacht toen ze ontwaakte. Daarna merkten ze de personen op die rondom haar lagen, sommigen van hen stonden reeds recht. Wie waren ze? Wat deden ze hier en meer bepaald wat deed zij hier? Ze kwam moeizaam overeind en klopte wat stof van haar jurk. Haar gezicht stond ernstig. Cassandra probeerde zich iets te herinneren over hoe ze in deze situatie terecht kon zijn gekomen, maar haar geheugen liet haar in de steek. "Is er iemand van jullie die deze plaats herkent en ons naar de bewoonde wereld zou kunnen leiden?" vroeg ze. Terugkeren naar haar paleis was haar prioriteit, kennis maken kon later eventueel nog.

Account verwijderd

schreef:
*Ik waarschuw alvast, ik vind mezelf heel slecht schrijven ^^*

Belle

Belle zat in de bibliotheek een boek te lezen, toen ze plots een koud briesje voelde. Dit kon niet, ze zat in de bibliotheek. Ze legde het boek weg en stond op. Er verschenen zwarte vlekken voor haar ogen en even later was ze buiten bewustzijn. Toen ze haar ogen weer opendeed, keek ze eens om zich heen. Zacht kreunde ze, ze was waarschijnlijk ergens gevallen. Waar wist ze niet. Ze probeerde op te staan en zich iets te herinneren van wat er was gebeurd, maar ze had geen idee. Toen het haar was gelukt om op te staan, keek ze opnieuw om zich heen. Waar was ze? Ze zag alleen rotsen, een paar cactussen en heel, erg heel veel zand. Was ze in de woestijn!? En plots, zag ze achter een rots een aantal mensen. Ze liep naar ze toe, en vroeg wie ze waren. Allemaal antwoordde ze. ''Ik ben Belle.'' vertelde ze. Ze wilde terug naar waar ze vandaan kwam, naar haar huis en haar vader. ''Uhm, misschien klinkt dit gek, maar kunnen we proberen om andere mensen te zoeken en een overdekt plekje te zoeken? Het is hier erg warm.'' vroeg Belle. Er stond iemand op, iemand met een rode cape. Waarschijnlijk een jongen, trok Belle de conclusie. Hij antwoordde en iedereen stond op. Ze had niet iedereen hun namen onthouden, maar dat was geen probleem. Nog steeds had ze een enorm aantal vragen in haar hoofd, zoals hoe ze hier terechtgekomen was en waar dit was.

Account verwijderd

schreef:

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
“Hmm, nee.. Pap, nog even. Alsjeblieft,’’ mompelde hij terwijl hij zich omdraaide. Met zijn vingers omklemde hij het kussen waar zijn hoofd op lag. Totdat.. Hij besefte dat het niet zijn kussen was dat hij omklemde maar iets anders. Een zucht rolde over zijn lippen, waarna hij zijn ogen opende. Enkele keren knipperde hij en toen zag hij dat hij niet in zijn vertrouwde bed lag maar ergens op de grond. Op een zanderige vlakte met andere mensen om zich heen. Waarom lag hij niet in zijn bed? Kort krabde hij even aan zijn hoofd en kwam hij wat meer overeind. Toen besloot hij dat hij zich wel in een droom – of nachtmerrie – moest bevinden en ging hij weer liggen. Hij was nog moe en had het gevoel dat hij nog lang niet uitgeslapen was, al kon hij het zich niet herinneren dat hij naar bed was gegaan. Hij probeerde weer een comfortabele houding aan te nemen en op dat moment hoorde hij mensen praten, stemmen zeiden dingen, maar hij probeerde ze te negeren. “Kunnen jullie even stil zijn? Ik probeer te slapen,’’ vroeg hij dan ook mompelend aan de rest. Op het moment dat hij zijn ogen sloot, herinnerde hij weer wat hij aan het doen was. Hij zat met zijn vader in de garage, waar hij al zijn houten kunstwerken maakte. Waar zijn vader hem ook ooit had gemaakt. Ze waren lachend bezig met een nieuw beeld en Pinokkio merkte dat hij commentaar aan het geven was op het werk van zijn vader. Vanaf daar werd alles zwart en kon hij zich niets meer herinneren. Nogmaals opende hij zijn ogen en keek hij om zich heen. Hij kneep zichzelf. “Au!’’ Bracht hij uit en pas toen besefte hij dat dit geen nare droom was, maar echt. Hij kwam overeind en stond op. “Alright, dit is niet de plek waar ik hoor te zijn. Iemand die de weg naar school weet?’’ Vroeg hij aan de rest die al wakker was geworden. Er lagen er nog enkelen te slapen, maar hij besloot hen niet wakker te maken, aangezien hij wist hoe vervelend dat was. Met zijn handen streek hij zijn kleding een beetje glad. Waar hij vroeger altijd een korte, rode broek met een lichtgeel blouseje droeg, was dat inmiddels veranderd in een lange broek. Nog wel had het de rode kleur, want daar kwam hij gewoon niet vanaf. Hoe vaak hij zijn vader ook had gevraagd om een normale broek voor hem te kopen. Maar goed, zijn vader had het al geaccepteerd dat hij dat belachelijke blauwe strikje niet meer om zijn nek wilde, daar was hij toch echt te oud voor geworden. Het was overigens een wonder dat die oude man nog leefde, aangezien hij toch al aardig op leeftijd was. Pinokkio was daar ontzettend dankbaar voor, want hij had geen idee wat hij zonder zijn vader zou moeten.

Account verwijderd

schreef:

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Anna stond voor hetpaleis die haar zus had gemaakt. Toen ze aan wilde kloppen om haar zus te confronteren met het feit dat heel Arendelle bevroren was begon ze te twijfelen. Wat nou als ze weer werd buiten gesloten? Ze ademde diep in en klopte op haar deur. Tot haar grote verbazing vloog de deur open.Twijfelachtig liep ze naar binnen. Haar aandacht was aan het begin compleet gefocust op het paleis waar ze in liep, maar toen ze Elsa de trap af zag lopen was al haar aandacht naar haar zus gegaan. Ze zag er prachtig uit. Niet dat ze er normaal niet prachtig uit zag.

Het gesprek dat ze wilde voeren was niet bepaald op eengoede manier geëindigd. Anna werd door Elsa haar krachten in haar hart geraakt en werd vervolgens door Marshmallow het paleis uit gejaagd. Samen met Kristoff, Olaf en Sven gingen ze op zoek daar de ‘liefdesexperts’ die Kristoff kende. Zei zouden wel weten wat er zou moeten gebeuren. Onderweg naar de trollen moesten ze beest vaak stoppen, omdat het voor haar gewoon bijna niet te doen was door de kou.

Toen ze aan kwamen bij de trollen bleek het al snel dat detrollen dachten dat zij en Kristoff gingen trouwen. Wat niet bepaald de reden was waardoor ze naar de trollen kwamen. Toen de trollen Anna wilden ‘verloven’ met Kristoff ging het mis. Alles werd zwart voor haar ogen.

Toen ze haar ogen opende kwam ze er al snel achter dat zeniet meer bij de trollen was. Ze stond op en voelde een steek in haar hart. Ze legde haar hand op haar borst en sloeg haar cape iets meer om zich heen. Ze zag dat er meer mensen waren. “Hallo?” Vroeg ze. “Hebben jullie Kristoff misschien gezien? Niet erg lang en bijna altijd met zijn rendier.” Ze haalde haar hand van haar borst af en probeerde beter adem te halen. Misschien was Elsa opzoeken niet zo een goed idee.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Prince Charming stond naast zijn vader bovenaan de trap van de massieve balzaal. Zijn blik ging even over mensenmassa heen die in een rij voor hem stond. Ze waren voor zijn welkomstbal waren gekomen. Echter wist Prince Charming inmiddels beter, hij was ervan overtuigd dat zijn vader het bal had uitgeroepen zodat zijn zoon een vrouw zou kunnen vinden. Zijn vader miste het geluid van kinderen in het kasteel, dat had hij de vorige avond nog tegen hem gezegd. Tot nu toe had het feest weinig zin, hij voelde geen klik met elk van de vrouwen die zich in hem interesseerden. In tegenstelling tot anderen zoals zijn vaders soms deed was dat Charming niet oordeelde over achtergrond of positie van de persoon die naar hem toe kwam, maar juist op persoonlijkheid. Echter werd hij deze avond erg teleurgesteld. Veel van de vrouwen waren alleen geïnteresseerd in zijn macht, wat Charming erg vervelend vond. Wederzijdse liefde was voor hem erg belangrijk, hij wilde dat zijn liefde net zo werd als die van zijn ouders; echt en opbloeiend. Zijn queeste voor liefde leek soms wel onmogelijk, maar Prince Charming was vastberaden en zou niet opgeven. Ooit zou de ware op zijn pad komen, en hij zou er alles voor doen om haar bij zich te houden.
Toen de zoveelste huwelijkskandidaat naar hem toe kwam om zich voor te stellen boog hij om respect te tonen zoals hij bij elk van de vorige vrouwen gedaan had. Hij vroeg zich af hoe lang hij dit nog moest doen. Een blik had hij even gelegd op zijn vader die hem wenkte om met de vrouw in gesprek te gaan. Hij had weer weggekeken, een glimlach op zijn gezicht gezet en had voorzichtig een kus geplaatst op de hand van de vrouw. Rustig was hij in de praat geraakt, maar al snel realiseerde hij zich dat ook deze vrouw niet de ware was. Natuurlijk vond hij elk van hen erg aardig, maar geen van hen kon zijn hart stelen.
Maar dat was tot hij een gedaante in een blauwe jurk van veraf verwonderd de balzaal in zag lopen. Zijn aandacht werd gelijk naar haar getrokken, iemand zoals haar had hij nog niet eerder in het kasteel gezien. Prince Charming merkte dat hij werd verleid door de sprankelende gedaante en besloot dat hij naar haar toe moest gaan, als het de eerste persoon waar hij misschien geïnteresseerd in was. Rustig verontschuldigde hij zich tegenover de vrouw. Hij had even naar zijn vader gekeken met een betekenisvolle blik op zijn gezicht, waarna hij langs de vrouw verder de hal in liep. Toen hij bij het onbekende meisje was stopte hij. "Hallo" had hij gezegd terwijl hij zijn hoofd lichtelijk boog. "Hallo" had het meisje teruggezegd terwijl ze haar hand uitstak. Charming had er gelijk een kus op geplaatst. Het meisje had een fonkeling in haar ogen, eentje waar hij zich door aangetrokken voelde. Diep van binnen wist hij dat hij de ware had gevonden en Charming moest oprecht lachen. "Wilt U dansen, mevrouw?" vroeg hij aan haar terwijl hij haar hand iets beter had vastgepakt. De vrouw had geknikt en Prince Charming had haar naar het middelpunt van de zaal geleid. Muziek had hij zachtjes laten spelen terwijl ze begonnen te waltzen. Door het liedje heen begon hij meer op haar gesteld te raken en het meisje op hem. Het was misschien het gelukkigst dat hij zich in een tijdje had gevoeld. Even had hij de blik van zijn vader opgevangen tijdens het dansen, hij had hem voldaan aangekeken. Aan het einde van de dans had hij het meisje aangekeken, een gelukkige blik op zijn gezicht terwijl hij zijn arm uitstak voor het meisje om de arm doorheen te steken. Dat deed ze ook en rustig liepen ze een stukje verder, weg van de koning en de hal. "Wat is je naam?" vroeg hij aan het meisje. Het meisje antwoordde niet maar bleef maar met een glimlach op haar gezicht verder gelopen. Even moest hij grinniken door het mysterie dat het meisje was naast hem en hij realiseerde zich dat hij verliefd werd.
Maar dat blije gevoel werd snel overschaduwd door de zwarte plekken die zich voor zijn ogen vormde. Het werd uiteindelijk zo erg dat hij niks meer kon zien en hij merkte dat hij voorover viel, maar hij viel niet neer op de harde vloer van de zaal. Hij viel neer op zand.
Zijn ogen fladderden open. Toen hij zag dat hij in een omgeving was die hij niet herkende, sprong hij bijna gelijk op. Een hand had hij door zijn haar gehaald toen hij zag dat hij niet alleen was. Er waren meer mensen die om heen heen stonden, geen van hen had hij herkend. Langzaam kwam hij nu goed omhoog. Hij boog even als een teken van respect, zoals hij geleerd had, maar vroeg hierna gelijk; "Wie zijn jullie..?"

Nolite
Wereldberoemd

Nolite schreef:
Nog voordat James zijn beslissing had kunnen maken hadden de andere figuren hun ogen geopend. Sommigen hadden wat woorden gesproken. Sommigen hadden hun namen verteld. Maar geen van die namen deed bij James een belletje rinkelen. Wat verdwaasd had hij zijn hoed afgezet. Het leek niet alsof het vijftal hem iets kwaad wilde doen. Iedereen stond er een beetje radeloos bij. En onderling leek ook niemand elkaar te kennen. Al kon het een truc zijn. Of zou het een droom zijn? Schaamteloos stak James zijn linkerhand, of beter gezegd haak, in zijn been. “Au!” schreeuwde hij, terwijl hij zijn been wegtrok. Geen droom dus. Hij keek naar het gat dat zich in zijn broek had gevormd en probeerde het te verbergen door zijn jas er overheen te trekken. Toen de pijn wat verminderd was richtte hij zich weer op de rest. “Ik ben James. James Hook”, vertelde hij nadat hij zijn keel had geschrapen. “Kapitein van de Jolly Roger. Dé kapitein uit Nooitgedachtland. Heeft iemand toevallig een idee hoe ik terug kan komen?” vroeg hij aan niemand in het bijzonder. Hoewel hij hier geen last had van zijn rivalen, voelde hij zich niet op zijn gemak. Al die vreemde mensen. Hij wist totaal niet wat hij van hen kon verwachten. Hij wist totaal niet hoe hij op hen moest reageren en dat beangstigde hem. Kort keek hij omhoog naar de hoge bomen. Wat als hij heel de avond in dit bos zou moeten doorbrengen? Hij rechtte zijn nek weer en keek voor zich uit. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Hoe ver zou het bos reiken? En waar zou hij uitkomen als hij het bos wist te verlaten? Dit leek totaal niet op het land waar hij woonde. Alles in de buurt deed hem vermoeden dat er stront aan de knikker was. Hij wist alleen niet uit welke hoek het gevaar zou komen. Moest hij de anderen wantrouwen? Zouden er rare wenzens in het bos zitten? Of zou hij sterven aan ondervoeding of uitdroging? Hij moest snel in actie komen, maar hij moest ook een plan hebben.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Haar vraag was blijkbaar één die door velen werd gesteld, maar niemand leek er een antwoord op te hebben. Toch vond ze deze groep maar vreemd. Wat was het verband tussen haar en deze mensen? Er leken nog wel een paar van hen een adellijke titel te hebben, zoals de man die kort boog. Echter even goed bevonden zich in hun groep mensen van het gewone volk en een kapitein. Er moest toch een link zijn of was dit alles compleet willekeurig? Liep er ergens iemand rond die genot verschafte uit het wegrukken van mensen uit hun leven en ze in een donker bos achter te laten? "Het ziet ernaar uit dat niemand van ons lijkt te weten waar we ons bevinden." Tenzij er zich natuurlijk een leugenaar onder hen bevond, maar daar zou ze nu nog niet op ingaan. Onnodige chaos en paniek creëren was nu iets dat ze moest zien te vermijden. "Ik heb mezelf nog niet voorgesteld. Mijn naam is Cassandra Pentragon, koningin van Eastcliff. Net als jullie wil ik zo snel mogelijk terug naar mijn thuis. Al lijkt het me beter als we voor vanavond op zoek gaan naar onderdak, een kamp opzetten en voedsel en water bij elkaar zoeken. U kapitein zal zich waarschijnlijk het beste weten te oriënteren. Als we in één richting blijven lopen, zullen we het einde van dit woud ooit wel bereiken. Met een beetje geluk komen we snel terug in de bewoonde wereld en daar zal iemand ons vast kunnen helpen. Ik besef dat deze situatie er niet rooskleurig uitziet, maar we mogen de moed niet laten vallen. Enkel door samen te werken en ons volledig op ons doel te concentreren zullen we hier uit weten te komen." Ze was het gewoon een volk te leiden, aar mensen moed in te spreken. Hopelijk werkten die kwaliteiten ook op deze mensen. Alleen zou ze het vast niet overleven. Haar tijd als ezelsvel had haar wel de nodige survivalsskills bijgebracht, maar dat was jaren geleden en zelfs toen had ze altijd een stad in de buurt gehad waar ze aan ruilhandel kon doen of kon rekenen op de goedheid van bepaalde mensen.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Rowan keek even stil naar de groep. Niemand leek hier meer van te weten. Allemaal lotgenoten dus... Hij haalde diep adem en sloeg zijn ogen op het bos rondom hen. Hij was in een woud opgegroeid - had er zijn hele leven gewoond, maar dat was toch anders dan in de echte wildernis zien te overleven. Thuis had hij een dak boven zijn hoofd en op de boerderij was genoeg te eten.. Hier was dat toch wel anders.
Al snel leek er een soort hiërarchie in de groep te ontstaan; sommigen waren duidelijk snellere denkers dan anderen. Het duurde even voor Rowan precies doorhad wat een van de vrouwen allemaal zei, maar toen knikte hij instemmend. Waarschijnlijk had ze gelijk. Waarschijnlijk was het de beste manier om de situatie momenteel aan te pakken. 'Dat lijkt me een goed idee, ja,' antwoordde hij met een lichte glimlach. Ze konden er beter maar gewoon het beste van zien te maken terwijl ze een weg terug naar huis zochten, toch? Ze hadden er ook niks aan hier te blijven zitten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld