Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Mysteryland :)

NoOne
Straatmuzikant

NoOne schreef:

Met de leuke

Ik: Safya

Jij: Jongen + begin

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:

Nash

Een stekende pijn zorgt ervoor dat ik na lange tijd mijn ogen open. Ik wrijf met mijn handen in mijn gezicht, maar de beweging zorgt er enkel voor dat een pijnkreet over mijn lippen rolt, niet alleen deed elke beweging pijn aan mijn spieren, daarnaast wreef ik ook de verwondingen open op mijn gezicht. Het zorgt ervoor dat de schaafwonden opnieuw beginnen te bloeden en vers bloed op mijn handen achterlaat. Ik besluit om mijn ogen nog even te sluiten terwijl ik langzaam tot bedaren kom. Waar ben ik en waarom? Ik kan me niet herinneren naar bed te zijn gegaan, en hoelang ik er al lig. En waar komt die intense pijn vandaan?
Zodra ik mijn ogen weer heb geopend probeer ik mezelf overeind te krijgen, maar het lukt me niet en het beangstigd me. Het idee dat ik zwaar gewond ben en lang moet herstellen betekent niks goed, en het liefst stond ik direct op om het plein op te lopen. Inmiddels had ik al wel herkend in welke ruimte ik me bevond. Het was schemerig hierbinnen maar de middelen van de medicus herken ik direct. Het was dan niet de eerste keer dat ik hier terecht was gekomen, al had ik het idee dat er deze keer iets ergers aan de hand was. Ik sluit mijn ogen en blijft teneergeslagen liggen. Ik luisterde naar de geluiden die van buiten kwamen. Vechtende geluiden van de mannen, geluid van metaal op metaal. Flashbacks schieten voorbij mijn ogen bij het horen van het geluid. Flashbacks van gewonnen gevechten. De arena, het gejuich, de overwinning en de dood. Dood van talloze mannen, en doch was ik gespaard. Het is lastig om mij te herinneren was er precies gebeurd is, maar het lukt me gewoon niet om het me voor de geest te halen. Het wekte woede in me naarboven, woede op mezelf. Wat kon er zo fout gaan dat ik er nu zo bij lag?

NoOne
Straatmuzikant

NoOne schreef:
Safya
Zoals gewoonlijk sta ik langs de zijlijn toe te kijken naar de trainende gladiatoren. Het was al laat in de middag en de gladiatoren die mochten vechten in de arena zijn net terug gekeerd en rusten uit. Voor vele was het moeilijk om uit te rusten, iedereen zat namelijk met zijn gedachten bij Nash de kampioen van ons huis, hij vocht in de Primus vandaag maar het was niet zoals normaal afgelopen, hij had gewonnen maar met zijn overwinning werd hij ook zwaar gewond geraakt en iedereen vraagt zich af als hij het zal halen. De gladiatoren waren niet de enigste die bezorgd waren, Batiatus was ook erg bezorgd en liet dat ook erg merken, hij kwam vloekend de villa binnen en gooide met alles wat hij aankon raken. Eerst was ik erg geschrokken en probeerde ik me van zijn woede te verstoppen maar veel tijd om me te verstoppen had ik niet, de medicus had dringend mijn hulp nodig en al snel kwam ik erachter dat Nash de oorzaak van Batiatus zijn woede was. Snel draai ik me om als ik een luide kreet hoor, ik loop snel naar Nash toe en kniel bij hem neer. "Calm down." Mompel ik en pak een doekje dat in een kommetje warm water ligt. Ik dep voorzichtig op het voorhoofd van de kampioen terwijl ik blijf sussen. Hij heeft al zo weinig kracht en het zal alleen erger worden als hij al zijn kracht gebruikt om te schreeuwen. "Dont touch your face, you'll open your wounds." Zeg ik. Ik kijk om me heen opzoek naar de Medicus maar die is niet te vinden, waarschijnlijk naar de markt om kruiden en benodigdheden te kopen voor een medicijn voor Nash.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Na enige tijd zie ik een gedaante de ruimte binnenkomen. Het kost me moeite om te zien wie het is, maar zodra ik haar stem hoor weet ik dat het Safya is. Ik voel hoe ze met een nat doekje mijn voorhoofd dept, maar het verontrust me alleen maar meer. Ik pak haar hand vast maar de spontane beweging doet pijn aan mijn schouder. Ik grom onderdrukt door de pijn. “What happened? I don’t remember,” vraag ik, maar beelden schieten voor mijn ogen langs waardoor ik het besef van realiteit opnieuw verlies. Voor me zie ik opnieuw hoe ik in de arena sta, hoe ik vecht voor mijn leven, hoe ik het ene spel na het andere win voor Batiatus. Het maakte mijn leven niks rijker, maar het maakte me een kampioen. Meedogenloos. En onverslaanbaar. Tot vandaag.Ik open mijn ogen en probeer me op mijn ademhaling te concentreren, om de pijn te vergeten. “My leg, it hurts so bad,”Eigenlijk deed mijn hele lichaam pijn, alsof ik flinke spierpijn had in al mijn ledematen. Het was een ongekende pijn, want normaal herstelde ik snel. Door de jaren heen had ik geleerd ermee om te gaan. De medicus had vaak genoeg mijn wonden genezen, maar het liefst stond ik direct weer op eigen benen, en bleef ik oefenen. Oefenen voor de arena. Dag in dag uit bleef ik vechten. Stilzitten was niks voor mij. Elk moment rust zorgde voor een onrust in mijn hoofd, vooral als het niet vrijwillig was. Zoals nu.

NoOne
Straatmuzikant

NoOne schreef:
Ik schrik wanneer hij mijn hand plotseling vastpakt, maar wordt alweer rustig als hij me vraagt wat er is gebeurt. "You had a fight and if I have to believe the stories the fight was amazing and it was not clear who would win." Vertel ik waarna ik het doekje met warm water doorweek en droogknijp om daarna weer op zijn voorhoofd te deppen. "In the end you won, you beheaded him in a way no man has ever done, but he also wounded you very badly and you fainted." Vertel ik verder, veel meer kon ik er niet over vertellen omdat dit het enigste is wat ik mee heb gekregen. Ik heb altijd het privilege gehad om de trainingen te mogen bekijken, iets waar de andere slaven alleen van zouden kunnen dromen, die moesten namelijk altijd hard werken in de villa, het privilege om in de arena te mogen kijken heb ik echter niet, wat ik altijd jammer heb gevonden door mijn interesse in gladiatorengevechten. "If you lay still and keep your rest it wont take long before you're up again." Zeg ik en sta weer op, het was altijd erg risky met gladiatoren omdat ze erg ruw en boos konden worden om de kleinste dingen, en te horen krijgen dat ze voor een tijdje niet konden vechten was natuurlijk verschrikkelijk. Veel respect kreeg ik sowieso niet van de gladiatoren, ik was namelijk niet meer dan een slaaf en niks vergelijken met hen, zij zagen zichzelf natuurlijk als goden van de arena en goden van de ludus.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Terwijl ik rustig blijf liggen luister ik naar het verhaal van Safya. Het is moeilijk om het gevecht me te herinneren, al schieten de beelden vaag aan me voorbij. “Good.” Antwoord ik na enige tijd. “At least he’s dead.” Murmel ik, bijna onhoorbaar doch verstaanbaar. Het voelt verslagen om op het ziekenbed te liggen, en hoewel ik het me niet kan herinneren lucht het op dat mijn tegenstander minstens dood is. Het betekent dat ik nog steeds mijn positie eerbied, en dat ik nog steeds de kampioen van Batiatus ben. Enigszins wil ik dat niet zijn. Het niveau waarop gevochten werd, werd hoger en hoger. De positie die ik heb is een positie waar ik lang aan heb gewerkt, waar ik hard voor heb gevochten. En die kon me na een gevecht ontnomen worden. De overwinningen zorgden voor enige arrogantie, al kon ik oprecht zeggen dat ik beter vocht dan de andere gladiatoren. Toch voelt de situatie van nu als een breuk in mijn ego. Ik ben niet altijd de kampioen die ze in mijn zagen. Batiatus nog niet gesproken, maar ik kon nu al zeggen dat hij enorm teleurgesteld zou zijn.
It won’t take long before you’re up again, ik herhaal het een paar keer in mijn hoofd voor ik besef wat het betekend. “How long?” Vraag ik voor duidelijkheid. De vraag klinkt opdringerig, maar ik houd me kalm. Gezien de gevechten voorbij waren en de andere gladiatoren zojuist geoefend hadden ga ik er vanuit dat het laat in de middag is. Dat betekend dat er geen trainingen meer zullen zijn vandaag, uitgezonderd andere activiteiten die we als gladiatoren uitvoerden. Morgenochtend was dus de eerstvolgende training, waar ik het liefste bij wil zijn, maar ik ging er niet vanuit. Zoals ik me nu voel zie ik mezelf voorlopig niet opstaan. Een training zal heel wat energie vereisen, energie die ik momenteel gewoon niet heb
”I can not rest for too long. It damages my reputation.”

NoOne
Straatmuzikant

NoOne schreef:
Ik zucht wanneer hij vraagt wanneer hij weer kan trainen, het is een vraag die elke gladiator vraagt nadat ze gewond zijn geraakt en nooit heb ik een duidelijk antwoord. "Soon, when your strenght is back." Antwoord ik en begin de ziekeruimte een beetje netjes te maken, iets wat de medicus niet graag doet en mij dus als taak heeft gegeven. Nog steeds is het altijd beter dan in de villa werken. Ik kijk op wanneer ik iemand de ruimte in hoor lopen maar als ik zie dat het Barca is richt ik mijn blik op de grond en houd ik mijn handen gevouwen voor mij. Barca is ook een gladiator en ook zeker een goede, netzoals Nash had hij veel aanzien in de ludus en verwachtte hij respect die ik hem natuurlijk gaf. Barca is ook een gladiator waarbij ik altijd zenuwachtig wordt in hun bijzijn, hij straalde zelfverzekerheid uit en hij was onverwachts waardoor ik nooit wist wat hij zou doen. Nash had ook zo een effect op mij maar Nash was altijd iets meer beheerst geweest tegenover de overwachtse Barca, ook was Nash nu zwaar gewond en kon hij moeilijk iets tegen me doen. "How is he doing?" Vraagt Barca aan mij, ik kijk voorzichtig op naar de gladiator die op me neerkijkt. "He is awake as you can see, that is a good sign. He will be fine." Vertel ik. "Good." Zegt hij en richt zich op Nash. "That was not just a fight you gave is, the crowd was wild." Zei hij lachend tegen Nash.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Het antwoord van Safya is iets waar ik weinig aanheb. Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk wat ontevreden naar Safya, maar wanneer ik weer hersteld ben, is natuurlijk ook voor haar lastig om te zeggen. Omdat ik er begrip voor heb besluit ik niet door te vragen of boos te worden, als de medicus terug is zou ik het hem ook kunnen vragen want wellicht heeft hij een antwoord waar ik op kan rekenen.
In gedachten staar ik voor me uit als ik een bekende stem hoor. Ik hoef niet op te kijken in het gebruinde gezicht van Barca om te weten dat hij het is. Zijn harde stem galmt door de ruimte, zijn lach echoot bijna in mijn oren, maar wellicht is het de hoofdpijn die ervoor zorgt. Ik trek een pijnlijk gezicht en duw mezelf met moeite wat overeind, zodat ik rechtop tegen de muur kan zitten en Barca kan aankijken. ''I do not remember any of it.'' Zeg ik geërgerd. ''Well, that might be better, he wounded you very badly.'' Zwijgend kijk ik op naar Barca. Het is niet iets wat ik wil horen. Helemaal niet als ik zelf niet weet hoe ik gevochten heb. Mijn blik zegt genoeg om de grijns van Barca's gezicht te halen. ''Alright, I think it is best to let you rest now, and regain your strenghts. When will you be back at practise?'' Lang hoef ik niet na te denken over een antwoord. ''As soon as possible,'' Antwoord ik. Barca knikt, en verlaat daarna de ruimte. Daarna richt ik mijn blik of Safya, die nog steeds in dezelfde ruimte is. ''Could you get me some water, please?'' Mijn vraag zou haast vriendelijk klinken, als ik er anders bij gekeken had. Maar vanzelfsprekend had ik geen vriendelijke uitdrukking. Het past niet bij het imago. Vriendelijkheid had ik lang achter me gelaten. Ik was een ander mens geworden door de arena, door het publiek, en door alle gladiators die aan mijn zwaard waren gestorven. Respect had ik voor de mannen uit de villa, waarmee ik dag in dag uit aan hun zijde vocht. En daar bleef het bij.

NoOne
Straatmuzikant

NoOne schreef:
Ik bijt ongemakkelijk op mijn lip, ik wist niet als ik de twee de tijd en ruimte moest geven en de kamer moest verlaten of als ik in de kamer moest blijven en gewoon mijn mond moest houden. Ik koos voor de tweede maar ik zorgde ervoor dat ik geen geluid maakte. Ik staarde naar mijn handen die ik gevouwen voor mij hield, en voor ik het wist dwaalde ik af in gedachtes. Ik was zo in gedachten dat ik het niet eens door had dat Barca de kamer had verlaten, ik besefte het me pas toen Nash me vroeg voor water. Ik knikte en kwam gelijk in beweging, ik pakte een houtenbeker en vulde het met water uit een emmer. Ik liep naar Nash en knielde bij hem neer. "It is better to drink it while sitting up." Vertelde ik terwijl ik de beker op de grond legde. "Come, let me help." Zei ik en hielp hem recht op zitten, met alle wonden had hij daar vast moeite mee. Nadat ik hem overeind had geholpen pakte ik de beker weer en bracht het aan zijn lippen. In het begin dat ik de Medicus hielp voelde het erg ongemakkelijk om de gladiatoren die gewond geraakt waren zo te moeten helpen, normaal waren ze vechters die met niets hulp nodig hadden, maar als ze dan hier lagen leken het de meest kwetsbare mensen op aarde. "If you're hungry I can ask Ashur for some bread." Zei ik nadat ik de beker weer terug nam, het liefst ontweek ik Ashur zo veel ik kon omdat hij me altijd een ongemakkelijk gevoel gaf, maar jammer genoeg gaat hij over de voedselverdeling onder de gladiatoren en kon ik hem op zulke momenten dus niet ontwijken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld