Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ I fight the silent battles...

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

'I fight the silent battles to preserve the human I am'

Seraphine Shepperd ~ 20 ~ district 10

Vadrouille's char:

Kai Sageford, 23, District 2

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Vandaag was dan de dag daar, de dag dat hij wist wie zijn concurrenten waren. Vandaag was de dag dat ze dan eindelijk allemaal naar het Capitool zouden vertrekken. Zoals elk jaar waren het twee kandidaten die uitgekozen werden. Jaren geleden werkte het in district 1 en 2 het zelfde als alle andere districten, maar werden hun tributen voorbereid en boden deze zich vrijwillig aan. De laatste paar jaren werkte dit niet meer zo. Jongeren begonnen in te zien dat het helemaal geen eer was om mee te doen, je verloor daar een stuk van je menselijkheid als je er al levend uit kwam. Nog steeds werden de tributen hier getraind vanaf de leeftijd dat ze mee mochten doen, maar niemand bood zich meer vrijwillig aan en ging het net als de rest via de loting. En dit jaar zat hij in de loting, samen met een meisje bij hem uit de straat. Hij kende haar een beetje. Maar ondanks dat ze uit district 2 kwam, dat ze hier voor getraind werd. Ze was nog maar 15, ze was te kort getraind en te jong. En daar zat hij dan mee op gescheept. Oke dat was misschien niet een hele aardige gedachte, maar dat was wel hoe hij het zag.
De trein bracht hem en zijn mede tribuut naar het Capitool. Samen met hun trein reden er nog 11 andere trainen het station bij het Capitool binnen. De treinen van alle andere tributen. Het was niet normaal hoe druk het was, iedereen wilde natuurlijk de tributen in levende lijven zien, in plaats van alleen maar op tv wat de laatste week was gebeurt. Hij was de hele week lastig gevallen door camera's, net als waarschijnlijk een groot deel van de andere tributen. Al wist hij niet of het zo ook werkte bij de armere districten.
De trein kwam tot stilstand, waarna hij de deur open drukte en naar buiten stapte. Kort knipperde hij even met zijn ogen tegen het felle licht, de flitsende camera's en de opvallende kleuren van de mensen die er stonden. Het geluid wat ze mensen produceerde zodra er een favoriet van hun uitstapte was niet normaal. Beveiligers en hun mentoren brachten hun naar het grote gebouw van het Capitool. Vanaf zou net als elk jaar de parade zijn. De 13 koetsen, met de 26 deelnemers die hun ronde door de arena reden en zo aan iedereen voorgesteld werden. Daarvoor zou er eten zijn en de dagen die daarna volgde zouden bestaan uit trainen en laten zien wat je kon. Het was belangrijk dat je sponsors kreeg. Deze sponsors konden je leven op sommige momenten redden als je iets dringend nodig had.
De vleugel die hij en zijn district genoot hadden zolang ze hier verbleven was immens groot. je zou hier elkaar totaal mis kunnen lopen. De slaapkamer die hij kreeg was bijna net zo groot als het halve huis waar hij in woonde in zijn district.
Het eten die avond was heerlijk en al veel te snel moesten ze mee met hun visagisten. Hij was benieuwd wat het dit jaar was tijdens de parade voor district 2. Verrassend genoeg was het dit jaar bij hun geen spektakel. Ze hadden er dit jaar bewust voor gekozen om de 2 uit district 2 gewoon normaal te laten, om te laten zien dat hun ook gewoon mensen waren. Bij veel mensen zat het namelijk nog steeds in hun systeem dat hun zich vrijwillig aanmeldde tijdens de loting in het district. ze waren jaren aangezien voor moordmachines. Het was een simpel zwart shirt wat hij aan kreeg. een die voor zijn gevoel veel te klein was en dat het bij alles wat hij deed uit zou scheuren. Volgens zijn team was dit om te laten zien dat hun ook gewoon mensen waren, mensen van vlees, bloed en spieren. Een spijkerbroek en stevige schoenen maakte zijn outfit af. Zijn gezicht was gld geschoren en zijn haar was weer strak bij gewerkt. Zijn district genoot was in zijn ogen nog maar een kind, wat konden ze daar nou mee. Oke juist omdat zei nog een kind was, konden ze goed laten zien dat hun ook gewoon maar mensen waren.
Rustig hing hij een beetje bij het wagentje waar ze straks op moesten stappen terwijl hij een beetje naar de andere tributen keek. Er zaten zeker mensen tussen waar ze voor op moesten passen, district 1 bijvoorbeeld. Maar district 13, had nog maar 2 keer gewonnen in al die jaren. En deze 2 zagen er nou ook niet echt als een bedreiging uit. Ach ze zouden het zien, voor nu was het nog wachten tot ze de karren op mochten. En dit wachten.. dit wachten duurde lang

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het Capitool, ze had gehoopt het nooit van dichtbij te hoeven zien. De enige reden dat iemand zoals zij daar heen ging, was als tribuut voor de spelen. Ze had gedacht veilig te zijn. Ze was immers de achttienjarige leeftijd voorbij. Echter dit jaar zou alles anders gaan, een kwartskwelling noemden de spelmakers het. De speler zouden grootser zijn dan ooit tevoren en deze grootsheid ving aan met een stemming in plaats van een loting. De namen van de tributen zouden niet getrokken worden door een onschuldige hand, nee. Elke inwoner van het district werd verplicht een stem uit te brengen op een persoon van twaalf tot vijfentwintig jaar. 'Seraphine Shepperd' ze hoorde haar naam nog altijd over het dorpsplein schallen. Ergens had ze het voelen aankomen. Haar ouders waren beide verdwenen. Ze hadden een grote rol gespeeld in de rebellie en waren opgepakt door het Capitool. Seraphine was nog te jong geweest om door hen te zijn beïnvloed, daarom hadden ze haar met rust gelaten, al leek het woord rebel wel in rode letters op haar voorhoofd te zijn gebrand. Ze groeide op bij haar oom en tante. De meeste mensen ontweken haar. Het leek gevaarlijk om met haar om te gaan, gezien de geschiedenis van haar ouders. Echter zou het haar ook niet verbazen dat de stemming in scène was gezet. Het niet meer was dan een manier voor het Capitool om individuen uit te schakelen die een bedreiging voor hun samenleving vormden. Haar medetribuut was immer Gideon Strike, een weesjongen, de koning van de zwarte markt. Het maakte niet uit welk product, op de één of andere manier wist hij het altijd te bemachtigen. Ze kenden elkaar goed. Gideon kwam haar vaak opzoeken bij het hoeden van de schapen. Hij was een steun voor haar, zeker nu. Hij wierp zich breed lachend voor de camera's, terwijl zij haar best moest doen niet uit paniek te vluchten. Al deze drukte, deze commotie was niets voor haar en het was slechts het begin. Ze hadden even tijd om tot rust te komen in de vleugel die hen was toegewezen. "Sera kijk toch eens wat een luxe" zei Gideon en liet zich in een fauteuil neerploffen. Ze begreep niet goed hoe hij onder dit alles zo rustig kon blijven, wetende dat hij binnenkort zou moeten vechten om zijn leven. Ze staarde haar ogen uit op de dampende schotels met gerechten die ze nog nooit eerder had gezien. Toch kreeg ze niet veel happen naar binnen gewerkt, al was het maar door de avoxen die in de hoeken van de kamer stonden te wachten om hen extra water of wijn in te schenken. Wat als haar ouders nog wel leefden? Wat als dit het lot was dat zij nu moesten doorstaan? Na het eten ontmoetten ze voor het eerst hun stylisten. De hare stelde zich voor als Charon Melopene, een jongeman met turkooizen haar. Hij vertelde hen hoezeer hij had geleden toen hij zag welke tributen district tien dit jaar opstuurde. Zijn outfits hadden in teken van veren gestaan, maar gezien Seraphine een herder was, had hij dat hele concept overboord gegooid. In plaats daarvan kregen ze beiden gouden ramshoorns op hun hoofd geplaatst met daarbij een lange wollen cape. Seraphine droeg verder een jurk gemaakt van fijne wol en doorsponnen met gouddraad. Ze leken op mythische wezens die in een eeuwenoud woud woonden. Ze straalden macht, kracht en wijsheid uit. In het begin had ze niet bepaald veel vertrouwen gehad in Charon, maar hij had zijn job meer dan fantastisch volbracht. Gideon was eerder klaar dan zij en wachtte haar op aan de karren. "Kijk eens aan de herders van district 10 je ziet er stralend uit." complimenteerde hij haar. "Wel ik kan van jou hetzelfde zeggen. Geen verwondering dat je zo snel klaar ben. Je hoefde niet eens een shirt aan te doen."
"Had je ooit kunnen denken dat je met make-up je spieren beter kon doen uitkomen." Seraphine moest lachen om zijn opmerking. Dat was de kracht van Gideon, hij kon haar zelfs in barre tijden zoals deze doen lachen. Voor ze vertrokken bestudeerden ze nog even de competitie. Tributen die via stemming waren gekozen zagen er alles sterk uit, getraind. Waarschijnlijk hadden de spelmakers de stemming niet naar de hoogste districten doorgevoerd met het idee dat zich daar toch de beste tributen vrijwillig zouden aandienen, al leken ze zich daar toch aan mispakt te hebben. De vrouwelijke tribuut van district twee was een meisje, een kind dat zo nietig leek in vergelijking tot haar mannelijke medekandidaat. Ook over de tributen van district zeven was dit jaar al veel te doen geweest. Beiden waren berucht om hun kwaliteiten als houthakkers. Zo gingen de twee nog even door, tot het volkslied van Panem begon te spelen en de rijtuigen in beweging kwamen.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Het meisje waarmee hij in het team zat, Hannah Undershire was zwaar onder de indruk van alles. Het paste bij haar leeftijd maar hij had haar al langs vele Tributen langs zien gaan en een kort praatje zien maken. Oke hij moest ook wel toegeven dat Hannah de sociale van hun twee was. En heel eerlijk, hij was hier ook niet om vrienden te maken. Je moest de mensen waarmee je in de arena kwam vermoorden. Dat werd niet makkelijker als je eerst vrienden met ze werd. Hij keek wat om zich heen met zijn armen over elkaar. Der zaten tributen tegen die er gevaarlijk uit zagen. Maar zo zaten er ook verschillende tributen tussen die het eerste uur waarschijnlijk al niet zouden overleven. Kort bleef zijn blik hangen op de twee van district 10. Maar voor hij hun goed konden bekijken, moesten ze de koetsen in stappen en zouden ze vertrekken. Hij drukte Hannah voor zich uit de koets in, ze liep wat te treuzelen. Waarschijnlijk de zenuwen. Ze was ook nog maar immers 15 en de kans was groot dat ze hier niet levend uit ging komen. Hij snapte haar angst wel. Je was 15, nog jong. En dan hadden rijke mensen besloten dat je vanaf je 14de je hele leven kans had dat je in de spelen terecht kon komen. Puur voor het leedvermaak van die mensen.
Achter Hannah aan stapte hij de koets in, waarna die onder het gegalm van het volkslied van Panem een arena in reed. Het was niet normaal hoe vol het was. zelfs hij stond er van te kijken. Oke, elk jaar zagen hun ook hoe het ging met hun tributen. Maar nu je hier zelf reed, het leek allemaal zo veel groter. Een voor een werden ze voorgesteld.. Mensen waren door het dolle heen bij elke tribuut. Sommige zwaaide, andere bleven stug voor zich uit kijken en hij was er daar 1 van. Ergens gunde hij het deze mensen niet. . Hoe kon je plezier halen door naar het geweld tussen een groep mensen te kijken.
Met z'n alle stopte de wagens voor President Snow. Die man was nog een grotere kwal als je hem zo in het echt zag dan op tv. Met een half oor luisterde hij afwezig wat naar het praatje van de man. Wat kon het hem schelen. Hij wilde hier de spotlight uit, terug naar hun eigen ruimte en morgen beginnen met trainen. Want dat was tenminste vertrouwd, dat was iets wat hij tenminste kon.
Gelukkig kwam er al snel weer beweging in de rijtuigen en reden ze de arena weer uit. Terug binnen stapte hij uit de wagen. Hannah had dit alles erg gaaf gevonden, raar kind dat het was. Ze bleef maar enthousiast kletsen over wat ze er van gevonden had. Hij zuchtte even. Dit ging nog wat worden. Zijn blik gleed nog een keer langs de tributen. Hij was benieuwd.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Seraphine was blij dat Efstathios haar een staf had gegeven om vast te houden. Ze zou niet weten wat ze anders met haar handen zou moeten doen. Statig voor zich uitkijken, paste perfect bij hun outfit. Al was Gideon duidelijk iets losser en wuifde hij af en toe naar de menigte. Het was zo'n kleurenboel, dat je de afzonderlijke mensen nauwelijks kon onderscheiden. De rijtuigen hielden halt in het midden van een plein waar ze president Snow voor het eerst in levende lijve zag. Dit was de man die haar ouders van haar had ontnomen. Ze omklemde haar staf steviger, perste haar lippen op elkaar. Ze voelde hoe Gideon zijn hand naar haar uitstak, een teken van steun. Met pijn in haar hart luisterde ze naar zijn toespraak. Hoe hij elk van hen succes toewenste en benadrukte dat deze spelen van een nieuw ongezien niveau waren te ere van het 25 jaar herdenken van het verslaan van de rebellen. Ze had nog meer moeite zichzelf in bedwang te houden bij het terugkeren. Ze wilde liefst zo snel mogelijk naar het appartement om haar frustratie op een kussen uit te werken. "Hoe kan hij zo praten, zo rustig en beheerst over al die duizenden levens die hij heeft genomen. Dat is toch niet normaal." fluisterde ze Gideon gefrustreerd toe eenmaal ze waren uitgestapt. "Ssst, niet hier, de anderen zouden je kunnen horen. Ik weet dat het moeilijk is, maar we praten straks, hier is het niet veilig." Hij had gelijk, de andere tributen draaiden er vast hun hand niet voor om om haar uit te leveren voor verraad. Daarbij kwam net op dat moment één van de tributen naar hen toe gelopen. "Wow zijn die hoorns echt?" Het was het meisje uit twee. Seraphine had gedacht dat Gideon dit hele gebeuren luchtig opnam, maar zij was nog een paar graden erger. "Ik denk het niet, ze voelen niet zo zwaar aan als echte schaapshoorns." antwoordde Gideon.
"Hoe weet jij dat?"
"Seraphine is herder dus we hebben wel wat ervaring met schapen."
"Oh jullie kennen elkaar?"
"Min of meer." reageerde Seraphine snel. Ze wilde niet teveel prijsgeven.
"Wel dat is goed toch, heb je meteen een bondgenoot in de arena." Op dat moment arriveerde de lift. Gideon en Seraphine keken elkaar even bedenkelijk aan zo goed vonden zij dat nu ook weer niet. Ze hadden afgesproken elkaar niet te vermoorden, slechts als zij de enige twee overblijvenden waren zouden ze eerlijk uitvechten wie van hen het meeste recht had op overleven. Beide hoopten dat het niet tot dat punt zou komen, maar om dat te vermijden zouden ze hoe dan ook verschillende richtingen uitgaan in de arena.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Kort had hij niet op Hannah gelet, wat er in resulteerde dat ze verdwenen was. Hij zuchtte even. Echt waar was dat kind nou weer gebleven. Ook al was je nu nog niet in de arena, hier was je al niet meer veilig. District 1 en 2 waren altijd al een van de sterkste. Nu deed er een 15 jarig meisje mee, wat gewoon zwak was. Niks was mooiers toch dan haar hier al uit kunnen schakelen. Je had een tegenstander minder in de arena. Niet dat het toegestaan was om elkaar hier al wat aan te doen. Maar dat wilde niet zeggen dat het niet gebeurde. Zijn blik gleed opnieuw door de ruimte. Hij kon het niet laten om toch even opgelucht te zuchten. Daar stond ze dat, met de 2 uit district 10.
Met een krachtige soepele pas liep hij naar de lift, waar Hannah in gesprek was met de twee uit 10. "Sorry dat ze jullie lastig viel. " Bijna wilde hij er achter aan zeggen dat Hannah de ernst van de hele situatie niet in zag. Maar ja hij kon toch moeilijk toegeven dat hij met een tribuut was gekomen uit 2 die eigenlijk niks kon. Hij moest de schijn op houden dat Hannah veel beter was dan dat ze er uit zag.
Gelukkig pingde de lift, nou ze hoefde nog maar even met z'n alle te staan. Hij ging er immers van uit dat district 10 ook met de lift wilde. Ze stonden hier vast niet voor de lol. Zodra de deuren open gingen drukte hij Hannah voor zich uit de lift in. Die stond nog steeds verwonderd te kijken naar de kleding die de 2 aan hadden. Ja hun waren maar saai geweest vergeleken met de rest. Iets wat hij totaal niet erg vond. Hij vond het niet erg dat ze nu eens niet hun best hadden gedaan om district 2 in de spotlight te zetten. In de lift leunde hij tegen de achterwand aan, waar hij zijn handen diep weg had gestoken in zijn broekzakken. Hij haatte dit. Oke niet dat hij graag die arena in wilde, maar dat zou beter zijn dan dit.
Hij hield er niet van dat er zoveel mensen om hem heen waren. En helemaal niet mensen die waarschijnlijk al aan het bedenken waren hoe ze hem konden vermoorden. Hij hield niet van de vleeskeuring waar ze nu letterlijk in zaten. De komende dagen werd je gewoon gekeurd. Sponsors kozen je nu uit. Viel je in de smaak had je grote kans in de arena dat je het zou over leven. Mogen je niet, was je facked en zou je het nog wel eens zwaar kunnen krijgen in de arena.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Seraphine moest meteen denken aan een grote broer die zijn zusje uit de problemen hield, toen de andere tribuut van district twee op het meisje kwam afgestapt. Hij zag er overigens meer uit zoals men verwachtte van dit district, sportief, vastberaden, hij zou er vast zijn hand niet voor omdraaien om hen op de meest kille manier te doden. Camille hun mentor had hen verplicht te kijken naar de herhaling van het vertrek, om al een eerste indruk van hun tegenstanders te krijgen. De beroeps hadden natuurlijk haar aandacht getrokken. In elke spelen vormden zij meestal de grootste competitie. Nu echter met tributen als dat kleine meisje, leek daar weleens verandering in te kunnen kopen. Al wist niemand natuurlijk welke trucs zij nog achter de hand had. Camille wachtte hen op in het appartement, samen met hun stylisten. "Schat jullie zagen er werkelijk prachtig uit. Ik durf te wedden dat het Capitool morgen ook zo'n hoorns draagt." Charon trok haar in een dichte omhelzing, waar Seraphine zich voornamelijk ongemakkelijk bij voelde, maar ze liet hem begaan. "Kom ik help je wel met omkleden. Jullie zullen vast uitgeput zijn en willen slapen."
"Voordat jullie naar bed kunnen wil ik nog wel de strategie voor morgen bespreken. Wat jullie vandaag hebben getoond was goed, maar het zijn jullie punten en het interview na de training die pas echt zullen zorgen voor sponsors. Toch is het best niet teveel weg te geven aan de andere tributen. Oefen niet op jullie kwaliteiten, maar op de dingen waar je minder sterk in bent, ontwikkel nieuwe talenten, wie weet zullen ze nog handig van pas komen. Als jullie toch jullie beste vaardigheden willen oefenen probeer dan niet teveel aandacht te trekken. Natuurlijk zal er krachtvertoon zijn, maar daar doen jullie beter niet aan mee, is dat duidelijk?" Gideon en Seraphine knikten. Ze waren te vermoeid om tegen Camille in te gaan en daarbij zij had de spelen overleefd, dus ze wist vast wel wat ze wel en niet moesten doen. Eenmaal ze zich had omgekleed en eindelijk begreep hoe de douche precies werkte was Seraphine neergeploft op haar bed. De matras, haar deken, alles was zo zacht, haast te zacht om nog comfortabel te zijn, of was dat misschien omdat ze thuis niet zoveel luxe gewoon was. Hoe dan ook de activiteiten van die dag, al die nieuwe indrukken hadden haar inderdaad vermoeid en ook al wist ze dat haar dood naderbij kwam met elke seconde die wegtikte, toch viel ze als een blok in slaap.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Het was akelig stil geweest in de lift. Oke niemand was hier om vrienden te maken. Je wist toch dat als je hun niet vermoorde jij vermoord zou worden. En er was natuurlijk niemand die dat wilde. De verdieping waar hij en Hannah sliepen kwam eerder dan waar de twee van district 10 er uit moesten. Hij drukte het kleine meisje tussen de 2 door naar buiten, voordat die nog een heel gesprek aan kon gaan. Want zo was Hannah eenmaal. Ze was een veel te vrolijk en lief meisje voor dit alles. Voor het eerst had hij toch een beetje medelijden met iemand. Hij knikte nog kort even naar de twee van 10, waarna hij ook uit de lift verdween en de deuren achter hem sloten. Laurens zijn stylist en Courtney die van Hannah stonden hun al op te wachten. Hij had in de gangen opgevangen dat er verschillende stylisten bijna hadden staan vechten op Hannah te krijgen. Het was toch te walgelijk voor woorden. Hannah verdween met de vrouw, terwijl Laurens naar hem toe kwam " Je moet de mensen niet zo boos aan kijken. Als je sponsors wilt hebben moeten ze je gaan mogen " Fronsend keek hij de man aan " Ze hoeven me niet te mogen. Ik ben hier niet om geliefd te worden. Ik ben hier om te overleven in die verdomde Arena van jullie en terug te keren naar huis! " Laurens keek hem niet eens verbaast aan, terwijl zulke uitspraken vaak niet heel veilig waren en voor zichzelf gehouden werden. " Ik ga naar bed " mompelde hij, waarna hij weg liep bij zijn stylist.
In de slaapkamer aangekomen liep hij als eerst door naar de douche. Kort keek hij verbaast de douche in, jezus wat een knoppen. Hij ging niet eens zijn best doen er achter te komen hoe en wat het werkte. Als er maar water uit kwam en hij zichzelf niet verbranden. Nadat hij zich uitgekleed had, drukte hij op een paar knoppen. Al gauw had hij een normale straal, die redelijk op temperatuur was. Iets aan de koude kant nog. Maar dat was beter dan dat hij zich zou verbranden. Nadat hij zichzelf gewassen had, trok hij een schone onderbroek aan en liep de kamer in. Op zijn kussen lag een briefje. Een tijdstip hoe laat ze morgen bij het ontbijt moesten verschijnen. Even zuchtte hij waarna hij zich op het bed liet zakken. Normaal was hij een slechte slaper op een andere locatie. Maar alles had hem moe gemaakt. En zodra zijn hoofd het kussen raakte, zakte hij dan ook weg in een diepe slaap.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Seraphine strikte de veters van haar laarzen vast en bond haar haren samen in een hoge staart. Vandaag was hun eerste trainingsdag. De punten die ze zou krijgen van de spelmakers zouden allesbepalend zijn voor haar overlevingskansen in het spel. Ze kon zich nu zwak opstellen, zich stuntelend gedragen zodat de andere tributen haar niet als concurrentie zouden zien, dan was de kans groter dat ze haar aan het begin van de spelen met rust zouden laten. Echter hoge punten zouden hen ook kunnen afschrikken, haar de tijd geven zichzelf voor te bereiden omdat ook de beroeps haar niet zonder strategie te lijf durfden gaan. Ze had besloten te proberen zich afzijdig te houden, onder de radar te blijven. Eerst zou ze toekijken hoe de anderen de trainingen aanpakten, observeren en meer leren over haar tegenstanders in de arena. Camille zou die dag het Capitool intrekken om te spreken met sponsors die haar nog hadden gesteund toen zij deelnam aan de spelen, al maakte ze meermaals duidelijk dat de bal in hun kamp lag, dat het verkrijgen van sponsors voor het grootste deel van henzelf afhing, maar zij alles zou doen wat mogelijk was om hen daarin te helpen.
Samen met Gideon daalde ze af naar de trainingszaal. Het was een gigantisch complex met zowel vechtmogelijkheden als allerlei lessen in overlevingstechnieken. Er werd hen uitgelegd dat hoewel de wapens er verleidelijk uitzagen ook het overleven een belangrijk onderdeel van de spelen is. Tja het is nu eenmaal niet zo spannend om iemand te zien omkomen door verhongering dacht Seraphine bij zichzelf. Een paar tributen renden meteen naar het onderdeel van hun keuze. Seraphine bleef staan, kijkend, peinzend wat het meest voordelig voor haar zou zijn.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Hij was te vroeg geweest voor het ontbijt. Vroeg op staan zat in zijn systeem. Hij had zich al helemaal klaar gemaakt om gelijk te vertrekken, toen het ontbijt pas verscheen op tafel. Hij griste wat brood en beleg er vanaf. Iets wat een geïrriteerde opmerking van Courtny opleverde. Hoe kon Hannah nu een voorbeeld aan hem hebben, als hij zich zo gedroeg " Ze moet mij ook vooral niet als voorbeeld nemen. Ik kan haar daar immers ook niet beschermen, ze moet het daar ook alleen en zonder voorbeeld doen " Hij negeerde de opmerking die Laurens maakte. Het was iets in de trant van dat er geen rede was om zo vijandig te doen naar Courtny. Hij keek de man niet eens meer aan.
Al etend vertrok hij naar benden, richting de zaal. Ze hadden vandaag hun eerste training daar. Hij wist al jaren dat disctrict 1 en 2 zich daar ontzettend aan het uitsloven waren. Hij had er geen eens zin in. Iedereen wist dat 1 en 2 vaak sterk waren en op veel dingen getraind. Hij kon zich vandaag dan beter richten op de dingen die hij helemaal niet goed kon. Daar had hij meer aan, dan nu gewoon dom weg te vechten om te laten zien wat ze konden. Langzaam druppelde de overige tributen ook binnen. Waaronder natuurlijk Hannah. Zoals verwacht kwam ze wel bij hem staan. Het meisje was veel te jong voor dit.
Na een korte uitleg mocht iedereen zijn gang gaan. Hem leek het handig om toch meer over overlevingstechnieken te gaan leren. Het vuur maken zonder lucifers of een aansteker, het zelf een vishaak maken, een goede hut maken. Dingen die allemaal handig van pas konden komen. Hij zou altijd later nog er voor kunnen kiezen om toch nog even te vechten of iets in die richting te gaan doen. Maar als eerst vertrok hij naar het vishaken maken. In vis zaten veel dingen die goed voor je waren. En het was vooral belangrijk dat je gezond bleef in de arena straks.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het onderdeel met de giftige en geneeskrachtige planten lonkte haar, maar Camilles woorden galmden nog na in haar hoofd. Niet haar sterkste troeven hier uitspelen. De meeste beroeps waren meteen naar met wapens aan de slag gegaan. Ze leken erop te kicken om hun kracht en superioriteit te vertonen. Toch spotte ze vanuit haar ooghoek één van hen die naar een overlevingsonderdeel was gewandeld, het vishaken maken. Zelf was ze ook niet de beste visser. Wanneer ze lang weg was met de schapen voorzag ze haar voedsel vooral door stroppen en valstrikken. Het was misschien geen slecht idee om zich toe te leggen op de kunsten van de visvangst, want wat als de arena een eiland was of ze met boten midden op een oceaan werden gedropt. Seraphine knikte kort naar de beroeps. Hij was gisteren niet bepaald mondig geweest en in feite vond ze het helemaal niet zo erg als ze sociaal contact met de andere tributen kon vermijden. Uiteindelijk bleven ze elkaars vijanden en het was makkelijker iemand te doden waar je niets over wist, een betekenisloos iemand, onwetendheid was bliss. Een man gaf eerst een uitleg over hoe je uit een klein stukje ijzer een vishaak kon maken en daarna over de verschillende vistechnieken. In een nagemaakte rivier met computergestuurde vissen konden ze deze technieken uitproberen. Even nam ze één van de drietanden in haar handen, maar het wapen was veel te groot van haar. Ze kon er niet makkelijk en snel genoeg mee bewegen. Het was beter als ze zich toespitste op een simpele vislijn.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:

Meerde mensen hadden hem raar aan staan kijken, toen hij niet net als de andere beroeps naar de wapens liep. Liet ze maar denken van hem wat ze wilde denken. Dit gevecht vocht je toch alleen. Op het moment dat je daar in de arena stond en puntje bij paaltje kwam. Dan zou zelfs je familie of je grooste liefde je nog vermoorden als je daarbij zelf in leven zouden blijven. Want dat was iets wat veel aan de mens haatte, hun drang om te overleven. En daar deden ze uiteindelijk alles voor.
Het meisje wat gister met hem in de lift had gestaan, als hij zich goed herinnerde van district 10 kwam ook bij hem staan. Kort knikte ze even naar elkaar. De man die bij het onderdeel stond begon al snel te spreken. Allerlei technieken en methodes werden uitgelegd. Dit konden ze straks oefenen in de nep rivier die geprojecteerd werd achter hun. Kort volgde zijn blik het meisje, ze liep naar de drietanden. Hij kon het niet laten om toch even glimlachend zijn hoofd te schudden. Die dingen waren niet voor haar gemaakt. Ze was een klein, fijn persoon om te zien. Zulke handen en lichamen waren niet gemaakt voor de grote zware dingen. Hun waren gemaakt voor geniepige dodelijk vallen.
Kort keek hij nog even naar de drietand. Waarschijnlijk zou hij dat ook nog wel kunnen. Oke ook echt niet in één keer. Maar het zou uiteindelijk wel goed komen. Maar voor nu wilde hij de dingen leren waarvan hij zeker wist dat hij het niet kon. En dat waren zelf vislijnen maken en 2 verschillende vallen leren zetten. Vallen beheersen was altijd iets goeds. Je wist nooit hoelang je op dezelfde plek kon blijven. Maar je kon vaak wel altijd terug keren naar een plek. Al was het maar om een val leeg te halen en weer te vertrekken.
Het koste hem wat concentratie, maar hij wist een vrij nette haak in elkaar te flansen. Tuurlijk, het was niet perfect. De twee vallen waar hij daarna op oefende, waren ook verre weg van perfect. Maar volgens de trainer, als hij er op zou blijven oefenen. Dan zouden het wel wat vallen worden waar hij wat mee kon vangen en dat was fijn om te horen. Maar voor nu, voor nu ging hij het nog niet proberen in de rivier hier. Hij had liever dat mensen niet van hem zouden verwachten dat het zou lukken, zodat hij mensen er mee kon verrassen. Dan dat hij nu ging laten zien dat het hem toch wel lukte. Misschien straks toch maar naar het onderdeel gaan waarvan hij zeker wist dat het hem goed af gaat. Zodat mensen zich daar op zouden focussen. Ze kregen nog meer train momenten. Dan kon die nog wel een hut gaan bouwen en een vuurtje leren maken zonder iets.
Kort keek hij naar de andere beroeps, die te druk bezig waren om op hem te letten. Nee hij moest zich daar niks van aan trekken. Hij moest zichzelf in leven zien te houden, vechten dat kon hij wel. Rustig liep hij naar het plekje waar een trainer stond. Deze vertelde hem hoe hij met dingen uit de natuur een hut kon maken, waar hij droog lag en weinig op viel. Het viel hier niet echt te oefenen. Ja bladeren over elkaar leggen en dingen vast knopen. Maar de theorie mee krijgen ,dat was zeker al een fijn iets. Dan kon hij het daar altijd doen. Maar voor nu, voor nu knutselde hij hier even mee door.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het vissen ging haar vrij goed al leek het haar niet bepaald de meest veilige activiteit in de arena. Ze moest openlijk aan het water zitten, kostbaar water waar meerdere tributen naar opzoek zouden zijn. Er was ook zoveel meer dat ze moest doen dan enkel wachten tot er een vis beet. Ze moest zorgen voor vuur en beschutting bijvoorbeeld. Ze besprak deze problemen met de trainer en hij legde haar uit dat ze ook een fuik kon weven van touw of smalle twijgen, die kon ze in de rivier verstoppen en terug zoeken wanneer het haar paste. Ze besteedde nog wat tijd in het leren hoe exact zo'n fuik te maken waarna het tijd was voor de tributen om te lunchen. "Hey Phine die zijn Gwendolyn en Trevor van district zeven en negen." zei Gideon die tegenover haar plaatsnam samen met een roodharig krachtig uitziend meisje en een slanke jongen met erg dunne vingers. Seraphine begroette hem kort, niet helemaal zeker hoe ze zich in deze situatie hoorde te gedragen. Waren ze Gideons vrienden? Kon je iemand hier überhaupt wel een vriend noemen. "Ik heb Gwen leren kennen toen ik wat met bijlen aan het klooien was. Je zou haar er mee moeten zien gooien, die precisie." Het meisje bloosde en wuifde zijn compliment weg: "Het is niet zo moeilijk eenmaal je de juiste techniek kent." Seraphine was nog altijd op haar hoede en begreep niet waarom een andere tribuut Gideon zou willen uitleggen hoe een wapen te hanteren. Haar districtsgenoot leunde naar haar toe. "Het zit zo ik probeer een team te verzamelen, een verbond zodat we de beroeps eerst kunnen uitschakelen. Wat daarna gebeurd zien we wel, maar die hogere districten keken al te lang neer op ons en het wordt tijd om daar een eind aan te maken."
"Gideon je bent gek, hoe kun je vertrouwen dat niemand zich tegen je keert." siste Seraphine terug.
"Seraphine begrijp dan toch dit is de eerste keer dat alle tributen goeie vechters zijn, dat er min of meer gelijke kansen zijn. Kijk naar de vrouwelijke tribuut van twee zo moeilijk kan het toch niet zijn om haar uit te schakelen. We zouden de kansen echter nog wat meer in onze richting kunnen trekken, daarvoor zou ik jou hulp nodig hebben en het is niet geheel zonder risico..."
"Nee Gideon ik zet al genoeg op het spel..."
"Seraphine niet zo luid. We spreken straks verder. Je weet maar nooit wie hier mee luistert."

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Sorry dat je een tijd hebt moeten wachten. Het was heel druk op het werk dus ik heb helemaal geen tijd gehad!En ik was heel eerlijk vergeten dat ik alweer kon XD School begint volgende week weer. Dus dan heb ik weer meer tijd. Dit weekend moet ik ook nog wat voor school doen, maar dan lukt schrijven ook wat makkelijker

Kai
De pauze kwam voor zijn gevoel veel sneller dan hij verwacht had. Maar als je lekker bezig was, dan vloog de tijd ook. Na de lunch zouden ze gelukkig nog terug gaan om te oefenen. Dan kon hij toch nog iets oefenen waar hij echt iets aan had en dan misschien toch maar als afsluiting iets doen waar de meeste hoge districten al mee bezig waren. Wat Hannah allemaal had uitgevoerd en waar zei was gebleven, dat wist hij heel eerlijk niet eens. Hij wist wel dat het ergens in de arena het zijn taak was om haar in leven te houden. Ze was nog zo jong, hij was het haar ouders verschuldigd. Maar wat als ze dan samen over bleven? Kon hij een jong meisje doden om dit te winnen? Kon hij van haar verwachten dat zij hem zou doden om dit te overleven? Zodra je iemand vermoord had, tekende dit voor de rest van je leven je leven. Je zou nooit meer de zelfde zijn als die je ooit was geweest. Je zou nooit meer aan die herinneringen af komen. En zij had nog zo'n lang leven voor de boeg, was dat het verpesten waard?
Hij vond ergens een nog lege tafel. Gelukkig hadden ze tafels genoeg, ze dwongen je niet om bij andere te gaan zitten. Hij plofte neer op een stoel bij een legen tafel met zijn eten. Zijn blik ging de zaal rond en hij zag Hannah bij de overige hoge districten zitten. Altans, 1 en 3 zaten samen. En dan jah Hannah uit twee. Hij wilde niet weten wat ze met het meisje van plan waren. Zouden ze haar beschermen? Of ook zien als prooi omdat ze gewoon niet sterk was. Het zou hem niks verbazen als Hannah DE prooi was van dit jaar.
Hij zuchtte even. Het bracht hem in een lastig pakket. Maar ergens wilde hij zich daar nu niet druk over maken. Gewoon eten, dan straks nog trainen. Dan vanavond weer eten, douche en zijn bed in. De tijd hier zou veel te snel om zijn. Ze zouden veel te snel de arena in gaan. Het zou hem niks verbazen als ze morgen al de kans kregen punten te scoren bij de sponsors en dat ze de dag erna de arena al in gingen. Dus over 2 dagen al! Hij schudde zijn hoofd even om zijn gedachte er uit te krijgen, waarna hij een hap van zijn eten nam en er traag op kauwde. Zijn blik gleed wat langs de tafels. District 10 zat met iemand van district 7 en 9 aan een tafel. Hij vertrouwde de jongen van 10 niet. Wat het was wist hij niet. Maar hij was vrij gauw vrienden geworden met de 2 uit de andere districten. En als je keek naar de afgelopen jaren, waren het vaak de lagere districten die samen werkte om te overleven. Oke het waren vaak district 1,2 en 3 die samenwerkte om de rest uit te schakelen. Nee hij ging dit gevecht alleen doen. Hij moest zichzelf in leven houden, niet een ander. En dat ging hij doen. Hoe jammer dat ook voor Hannah of haar ouders was. Hij moest zelf terug thuis zien te komen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Seraphine at in stilte verder. Gwendolyn en Trevor leken geen interesse meer in haar te hebben nu ze zich niet volledig bereid had getoond om deel te nemen aan wat voor gestoord plan het ook was dat Gideon had bedacht. Enkel haar districtsgenoot probeerde haar zo af en toe in het gesprek te betrekken, maar haar antwoorden waren telkens afstandelijk. Na het eten liet ze het overlevingsonderdeel voor wat het was en wandelde naar het boogschieten. Aarzelend passeerde ze het grote computerscherm vol informatie over plantensoorten en hun werking. Nee, ze zou zich aan Camilles advies houden. Boogschieten was iets wat ze nooit eerder had geprobeerd. Het wapen voelde vreemd aan in haar handen. Ze legde een pijl aan, richtte op het doel en liet los. Ze hoorde gegniffel, de pijl had zijn doel gemist. De vrouwelijke tribuut van district drie stond toe te kijken hoe ze te werk ging en leek zichzelf kostelijk te amuseren. Ook de tweede pijl miste ze, wat leidde tot meer gegniffel. "Heb je niets beter te doen, zoals trainen bijvoorbeeld." merkte Seraphine terloops op terwijl ze een nieuwe pijl uit haar koker nam.
"Wel als ik tegenover jou kom te staan denk ik wel dat ik mezelf red."
Seraphine perste haar lippen op elkaar. De volgende pijl die ze losliet raakte niet de roos, maar hij kwam in de buurt. "Dat zien we nog wel." mompelde ze stilletjes, meer tegen zichzelf dan tegen de tribuut van drie.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Na het eten was het tijd om nog even te trainen. Hannah was alweer uit zijn zicht verdwenen. Hij gaf het op, dat kind zou zichzelf maar zien te redden. Langzaam begon de trainingsruimte terug vol te lopen en rustig keek hij wat rond. Opnieuw waren de hogere districten bezig met de wapens, op Hannah na dan. Die stond bij iets wat op camouflage leek. Ze was ergens toch nog best wel slim. Waarschijnlijk moest zij het ook hebben van overleven en verbergen. Gewoon wachten tot de andere elkaar vermoord hadden. Het meest opvallend was wel het meisje van district 10 wat met een pijl en boog in haar handen stond. Iets waar de vrouw van district 3 smakelijk om kon lachen. Klonk misschien lullig, maar ergens begreep hij het wel. Het zag er echt stuntelig uit. Ze had dit waarschijnlijk nog nooit eerder gedaan.
Maar misschien konden ze elkaar helpen. Oke hij was niet de beste schutter, maar hij zou er mee overleven. En volgens Hannah was zij schaapsherder. Zij moest dus ongetwijfeld wat van planten weten. Welke giftig waren en welke niet. En hij hoopte ergens, dat als hij haar hier mee hielp. Zij eerlijk zou zijn over planten, als ze hem daar al mee wilde helpen. Der stond bij dat onderdeel niemand die je kon helpen. Elke een kaart met wat giftig was en niet en een plaatje er bij. Maar alles leek zo erg op elkaar.
Op zijn gemak liep hij naar de plek waar je kon schieten, stak zijn handen in zijn broekzak en kwam naast haar staan. " Als ik jouw hier mee help. Help jij mij dan met de planten? Volgens Hannah zou je daar best veel verstand van hebben " Hij draaide zijn hoofd haar kant uit.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld