Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TOORPG]A warrior fights for what they believe

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

*A warrior fights for what they believe in. A warrior fights for his family.

Le moi:
Abigail Olivia Victoria Rose Flint
19 years

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

Niklaus Mikaelson ~ very old

Don't underestimate the allure of darkness
Even the purest hearts
Are drawn to it.

Mijn begin komt hieronder

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Elke stap die hij zette galmde door de lege straat heen. De stilte was kwellend, maar werd opgemaakt door het zachte geluid van de regen druppeltjes die steeds op de grond neer kwamen. Het laatste beetje bloed wat nog langs zijn kin droop veegde hij weg met de mouw van zijn jas, hij had momenteel geen zakdoek bij zich. Een diepe zucht liep over zijn lippen toen hij om zich heen keek. De nostalgie was groot. Het was twaalf jaar geweest sinds hij voor het laatst voet had gezet in de straten in New Orleans. Ondanks zijn tegenzin, had hij de stad moeten verlaten. Maar nu was hij terug, en hij was beter dan ooit. Echter was hij niet zomaar terug gekomen. Hij had niet zomaar besloten dat hij terug wilde keren naar deze stad. Iedereen die het hem vroeg had hij verteld dat hij terug de macht wilde. Hij wilde de kracht terug die hij eens over deze oude stad had. En doordat deze stad voor vele lange jaren toch hun thuis was geweest, had zijn broer Elijah hem gevolgd. Samen waren ze klaar om deze stad weer van hun te maken. Echter was dit voor Niklaus niet de echte reden waarom hij terug kwam. Hier zou hij echter met niemand over praten. "Je moet wat voorzichtiger zijn met je prooi vinden, en achter laten." De woorden van zijn broer lieten Niklaus opkijken van zijn gedachtes. "De tijden zijn veranderd Nik, voor zover wij weten kan deze stad vol zitten met jagers." Niklaus rolde zijn ogen op deze uitspraak. Hij vond het onzin, al zat de stad er vol mee, niemand kon van hen af komen. En niemand zou hen te pakken krijgen. Hij zou er wel voor zorgen dat deze stad al snel weer in het bezit was van de vampieren. Zelfs al waren er geen jagers. Deze stad was ooit van hem geweest en hij wilde hem terug. Ook al was dat niet zijn enige reden van terugkomst.
De zon was inmiddels alweer opgekomen en de twee broers liepen nog steeds rond door de straten. Hij probeerde zo veel mogelijk van het huiselijke gevoel terug te krijgen, wat al snel wel lukte. Het gevoel was nooit echt weg gegaan.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail haalde een hand door haar lange blonde haar heen en bekeek zichzelf voor een laatste keer in de spiegel. Op het eerste gezicht zou men denken dat Abi een lief, onschuldig meisje was. Ergens was dat ook wel zo, maar er zat zo veel meer achter. Het blonde meisje was niet het type persoon dat zomaar het gevecht aan zou gaan, maar ze was wel een vechter. Hier en daar had ze nog wel eens last van een kort lontje, maar dat wist ze vaak te overbruggen. Het meisje was een doorzetter en dat had gebleken in haar trainingen met Mikael. Ze was hem dankbaar voor wat hij haar had bijgebracht. Ze voelde zich toch een stuk veiliger in deze stad. New Orleans. De stad die ze al haar hele leven haar thuis noemde. Op het eerste gezicht een onschuldige, mooie stad, maar de verhalen doen zich hier snel de ronde. Vandaar dat ze had gekozen voor haar pad met Mikael. Ze wilde zichzelf en haar oom, bij wie ze zo lang ze zich al kon herinneren, kunnen beschermen tegen al het bovennatuurlijke wat hier rond mocht lopen. Er waren er genoeg. Dat wist het blonde meisje ook, maar door te veel op je hoedde te zijn, kon men zichzelf ook behoorlijk gek maken. Daarom dacht ze er niet te veel aan. Ze wist hoe ze zich uit lastige situaties moest redden en dat was rustgevend genoeg. Zeker nu er zich nieuwe geruchten door de stad heen spreiden. De Originele familie zou terug keren naar deze mooie stad. Hoewel de bovennatuurlijke wezens al jaren in vrede met elkaar leefden, bracht dit toch enige ophef met zich mee. Al wist Abigail niet wat ze moest verwachten. Als jager was ze er ook zeker niet bang voor. Ze had het geleerd van de beste. Ze wist hoe ze iemand neer moest halen. Ze was misschien niet de sterkste, maar haar tactische inzicht bracht haar ver.
Abi schudde uiteindelijk haar hoofd en zette die gedachten van zich af, terwijl ze zich een weg naar de keuken baande. Een heerlijke geur drong haar neusgaten binnen. De geur van haar oom die het ontbijt klaar wist te maken. Abi trof hem dan ook aan in de keuken. "Goedemorgen, Mike" zei ze en drukte een kus op zijn wang. "Goedemorgen, meisje. Je bent precies op tijd. Je kan gelijk aanschuiven" kreeg de blondine als antwoord. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen, terwijl ze aan de al gedekte tafel aanschoof. Ze genoot ontzettend van het eten en betrapte zichzelf erop dat haar gedachten opnieuw afdwaalde. Mike was de enige familie die ze nog had. Haar moeder was overleden bij haar geboorte. Haar vader overleed enkele maanden later. Sindsdien heeft de broer van haar moeder, Mike, de zorg over haar genomen. Dat was het enige wat ze wist. En erg vond ze het niet. De man zorgde voor haar alsof ze zijn eigen kind was en daar was ze hem dankbaar voor. Ze had immers niet te klagen gehad.
Het laatste hapje van haar ontbijt, stopte ze in haar mond, terwijl haar blik naar de klok toe gleed. De tijd vertelde haar dat haar vriendin op haar stond te wachten. Ze had liever lopend naar school gegaan, maar in een grote stad als New Orleans, was dit eigenlijk niet goed te doen. Dat was de reden dat Madison haar altijd op kwam halen. Een glimlach verscheen er rond haar lippen. Rustig schoof ze haar stoel naar achteren en stond ze op. "Ik zie je vanavond denk ik pas weer. De lessen duren de gehele dag en daarna ga ik gelijk door naar Rousseau's om mijn rooster voor de komende twee weken op te halen" merkte Abigail op. Haar oom had eigenlijk niet heel veel regels. Het belangrijkste was dat Abi hem altijd liet weten waar ze was en dat ze hem liet weten als ze naar huis kwam. En dat liet ze hem altijd netjes weten. Voor de rest was ze eigenlijk altijd vrij om te gaan en te staan waar ze wilde en dat vond ze fijn. Ze trok haar zwarte leren jack van de kapstok en trok deze aan. Haar tas pakte ze van de grond en hing deze over haar schouder heen. Het blonde meisje trok de voordeur open en stapte naar buiten. De zonlicht begroette haar huid en ze voelde een aangename warmte over zich heen glijden. Haar beste vriendin zag ze al zitten. Ongeduldig. Glimlachend schudde ze haar hoofd en stapte in. Enkele seconde later kwam de auto in beweging en waren de twee onderweg naar school.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Al snel had Elijah hem voorgesteld terug naar hun oude huis te keren, dit huis was altijd nog van hun gebleven, ze hadden het nooit verkocht en waren ook vrij zeker dat er niemand in woonde. En anders zou Niklaus deze mensen wel uit de weg werken. Hier had hij geen probleem mee, noot gehad. Na een aardig lange wandeling kwamen de twee broeders aan bij hun ouwelijk huis. Alles was nog precies zoals Niklaus het zich had herinnerd. Nog even mooi en verrot. Hun nederige stulpje. De enige plek die hij ooit thuis heeft durven noemen. Zijn hand liet hij langs het oude steen gaan toen hij het huis betrad. Zelfs de geuren leken na al deze jaren het zelfde te zijn. Hij had er zin in deze stad weer te claimen zoals hij jaren terug ook had gedaan. Zoals hij bij zijn eerste komst hier al had gedaan. Hij kon niet wachten de kracht terug tot zichzelf te krijgen, maar hij kon ook niet wachten tot hij Abigail weer kon zien. Hoewel hij oprecht niet wist hoe dit meisje er na twaalf jaar uit zou zien. Hij zou haar geur wel herkennen, daar was hij toch weer erg goed in. Ruiken was een van Niklaus zijn sterkste zintuigen, en geuren onthouden deed hij dan ook als een van de besten. Het feit dat hij gedeeltelijk een weerwolf was had hier dan ook sterk mee te maken, dat ontkende hij ook niet. Hij had zich al voor genomen niet te veel tijd in het huis alleen te besteden. Hij had vele mensen die hij wilde bezoeken, vele oude vrienden die hij weer wilde zien. Van de helft wist hij dat ze hier nog waren, levend en wel. Van de andere helft wist hij niet of ze verhuisd waren of wellicht al lang dood waren. Ze konden immers ook nog gedood zijn. Niklaus dacht er niet vaak aan dat veel personen die hij kende oprecht gedood konden worden, tenzij hij zelf er aan dacht om deze mensen te doden. Dan wist hij het maar al te goed. Dan kon hij de gedachte van het doodden ook niet uit zijn hoofd zetten tot hij het echt gedaan had. Maar over het algemeen, dacht hij er niet heel veel aan dat mensen die hij kenden konden sterven. Sinds hij namelijk niet kon sterven. Natuurlijk kon hij in een kist ondergronds begraven worden, maar hij zou nooit echt sterven. Er was echter een keer geweest waarop het leek dat hij nooit meer terug zou komen, maar dat was alleen zo geweest als de dolk die zijn hart had doorboort in zijn lichaam was gebleven. Tot zijn geluk was deze er echter toch uit gehaald en was hij daarom nog steeds levend. Voor zover een Hyrbid echt in leven was.
De eeuwen oude man liep door de gangen van het oh zo bekende huis voor hij besloot maar op pad te gaan, hij had immers nog veel mensen die hij wilde spreken en bezoeken. Dat kon hij maar beter zo snel mogelijk doen zodat hij later wat meer tijd zou hebben voor de echte reden waarom hij hier kwam. Abigail. Hij wist nog goed de dag dat hij haar trof en onder zijn bescherming nam. Hij had jaren lang voor het kleine meisje gezorgd voor hij haar weer had moeten achterlaten. Zijn vader was namelijk terug gekomen in de stad. In zijn stad. En ook al wilde hij haar absoluut niet achterlaten, hij had geen keus gehad. Hij moest vluchten met zijn familie. Dit was toen Klaus zelf nog niet honderd procent zeker was dat het onmogelijk was voor hem om te sterven. Nu was hij dan ook een stuk minder angstig voor zijn vader. Hij had namelijk het wapen in bezit wat hem van zijn leven kon nemen. Hij had het wapen in bezit dat zijn vader de dood kon betekenen, en hij was zeker niet bang om deze tegen hem te gebruiken.
Op zijn gemakje liep Niklaus het huis weer uit en vertrok hij naar de binnenstad, waar alle mensen op dit moment waren. Sommige onderweg naar werk of school, anderen gewoon voor een wandeling of om dingen te kopen, boodschappen te doen. En dan nog anderen, zoals Niklaus, die opzoek waren naar bepaalde mensen. Omdat ze nog een appeltje hadden te schillen met deze mensen. Er gingen een hoop doden vallen nu de Originele broeders terug waren in het stadje, en geen daar van zouden door Elijah aangericht worden. Misschien een. Maar hoogstwaarschijnlijk zou Niklaus de gene zijn met al het bloed aan zijn handen. Al was hij dit altijd al geweest. Een bloed lustige psychopaat. Die bijnaam werd nog best vaak genoemd bij het beschrijven van Niklaus Mikaelson. En de man was niks minder dan trots hierop.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail hoefde niet heel lang te wachten voor ze op school arriveerden. Met de auto was je er zo, maar als je dit moest lopen, was je toch behoorlijk lang onderweg. Al moest Abigail wel toegeven dat ze kon genieten van de natuur en dat ze het soms echt niet erg vond om te lopen. Zeker met dagen zoals deze, wanneer de zon aan het schijnen was, maar dat het niet zo warm was dat het zweet je uitbrak. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen, terwijl ze uit de auto stapte. Haar blik gleed kort naar haar beste vriendin. Men zou in eerste instantie niet denken dat de twee vrienden zouden zijn. Zo verschilde de twee van elkaar. Waar Abigail wat roekeloos kon zijn, was Madison er om haar weer met beide benen op de grond te trekken. En zo hielden de twee elkaar in balans. Daarom waren de twee zo goed met elkaar bevriend. Omdat ze elkaar zo goed aanvulde en elkaar de realiteit onder de neus schoven.
Haar blik gleed uiteindelijk naar het grote gebouw voor haar. Een zachte zucht rolde er over haar lippen heen. Het meisje moest opnieuw haar examen doen. Door heel wat problemen waar het meisje in verstrikt was geraakt, gleed haar school steeds meer naar de achtergrond. Dit resulteerde in het feit dat Abi net niet geslaagd was. Iets waar ze behoorlijk van baalde. Ze wist al precies wat ze wilde gaan studeren en wat ze daarna wilde gaan doen. Daar was het meisje nu al mee bezig. Het zijn van een jager nam veel meer tijd in beslag dan ze verwacht had. Het was uitputtend werk en het was niet iets waar ze openlijk over kon praten. Natuurlijk was New Orleans een stad waar heksen, vampiers en weerwolven, samenwerken met de 'gewone' mens van de stad. En hoewel er veel geruchten er verhalen er de ronde gaan, zijn er nog veel mensen die er niet vanaf weten of juist deze verhalen niet te geloven. Het was geen onderwerp dat ze zomaar bespreekbaar kon maken. Toch was het blonde meisje niet de enige jager die rondliep in deze stad. Hoewel ze zelf tot de top behoorde. Dat drong nog vaak genoeg tot zich door. Ze had het mogen leren van de grootste jager die er rond liep. Jarenlang was ze aan zijn zijde. Om te leren, sterker te worden en om hetzelfde inzicht te krijgen die hij had. Ze had veel van hem geleerd. Al vond ze zichzelf niet zo goed als hem vond. Zo goed ging ze waarschijnlijk ook niet worden. Al had de man wel zo veel vertrouwen in haar dat hij zelf weer vertrokken was. De geruchten dat zijn zoons weer terug kwamen hadden hier mee te maken. Al begreep ze niet waarom hij dan zou vertrekken uit New Orleans. Hij wilde zijn zoon, Niklaus, zo graag dood hebben. Toch koos hij ervoor om weer te vertrekken. Al kon het ook zo zijn dat de Mikaelsons helemaal niet terug kwamen en dat Mikael een ander spoor onder de loep nam. Of hij vertrouwde het blonde meisje zo goed om er zelf voor te zorgen. Ze wist het niet, maar ze had het idee dat het allemaal zelf op haar pad zou komen.
Voor nu was het voor haar belangrijk om zich op haar school te richten. Zeker nu haar eerste dag begonnen was. Ze streek een pluk van haar blonde haar achter haar oor en liep op een rustig tempo het grote gebouw binnen. Het zou een lange dag worden. Deze was gestart om 07:00 uur en ze zou waarschijnlijk pas rond een uur op 19:00 weer thuis zijn. Daarna zou het meisje waarschijnlijk te druk bezig zijn met haar schoolwerk en haar overige tijd doorbrengen met haar zo. Erg vond ze het niet. Het was een meisje dat niet stil kon zitten en was dan ook graag bezig. Mensen beschreven haar soms als een hand vol, maar daar kon ze wel mee leven. Zo lang ze zelf maar lekker in haar vel was, maakte de rest haar eigenlijk niet zo heel veel uit. Ze zat er sowieso niet heel erg mee, met wat mensen over haar dachten. Het deed haar simpelweg niets. Degene die ze beschouwden als familie, wisten precies hoe het meisje was en zij waren ook de enge die er toe deden.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Vele blikken gleden langs de oude hybride terwijl hij richting de binnenstad liep. Sommige van afschuw, sommige van mensen die hem niet kende, en sommige van mensen die hem herkende, maar niet meer wisten waarvan. De aandacht deed Niklaus echter best goed. Hij was altijd al een fan geweest van aandacht, de meeste wisten dit ook wel van hem. Terwijl hij zijn weg maakte door de inmiddels best drukke straten van New Orleans bedacht hij in zijn hoofd bij welke mensen hij allemaal langs moest gaan vandaag. Er waren immers sommige mensen die hij echt meteen moest zien. Anderen konden voor zijn gevoel best wachten tot de volgende dagen. Hij besloot toen dat de eerste waar hij heen zou gaan in de straat was waar hij zich bevond. Zo was het immers een stuk makkelijker voor hem, anders zou hij vanaf een andere locatie terug hierheen komen en hij had geen zin om deze moeite te doen. Daarnaast kon het nooit kwaad om een heks te bezoeken, tenzij hij ruzie had met deze heks, maar gelukkig was dat niet zo met Alice. Alsof hij nooit weg was geweest liep hij een van de knusse shops binnen in de winkelstraat. De geur die zijn neus binnen kwam was een geur die hij nooit vergeten was. Hij kon het niet laten om te grijnzen bij deze gedachte. Een zachte kuch trok zijn aandacht en zijn blik viel op een jong meisje achter de kassabalie. De eerste gedachte die door zijn hoofd schoot was of het Abigail was, maar bij de geur van haar bloed vloog die gedachte al snel weer weg. "Kan ik u ergens mee helpen?" Een zwakke grijns verscheen op Niklaus zijn gezicht en hij keek het meisje recht aan. "Ik hoop van wel. Ik ben opzoek naar Alice." De woorden die zijn mond verlieten galmde door de bijna lege ruimte, het had Niklaus verrast hoe weinig spullen er stonden, hij had zeker een stuk meer verwacht. Het gezicht van het meisje leek te betrekken. "Tante Alice is vijf jaar terug overleden." De woorden lieten Niklaus zijn wenkbrauwen optrekken. Het drong nooit echt compleet tot hem door dat andere wezens wel konden stierven, tenzij het zijn plan was om deze wezens het leven weg te nemen. Maar bij Alice had hij dat plan nooit gehad. Het betreurde hem dan ook dat ze er niet meer was. Al duurde deze treur maar enkele seconden voor hij weer een strak gezicht trok. "Nou, dat bespaart weer tijd." Met die woorden vertrok hij de winkel weer uit. Meerdere mensen ging hij nog langs, velen waren blij hem weer te zien, blij dat hij terug was met het plan om de macht terug over de stad te krijgen. Anderen vonden het minder plezierig om hem te zien, maar waren er uiteindelijk niet zo heel teleurgesteld over. Niklaus had zijn manier van mensen overtuigen, en dat lukte hem nog behoorlijk goed bij de meeste mensen hier. Al waren er nog steeds mensen die hem het liefst dood wilde zien, wat hij ook best begreep.
Inmiddels was hij onderweg naar het laatste persoon op zijn lijst wie hij vandaag wilde bezoeken. Hij bewaarde de beste tot het laatste. Hij was nu dan ook onderweg naar zijn oude vertrouwde vriend, Mike. Mike was wellicht een van zijn meest onschuldige vrienden. De man bleef altijd een beetje buiten het drama, hij wist ook niks echt af van alle bovennatuurlijke zaken die zich in de stad afspeelde. Hij kende de verhalen maar zag deze meer als sprookjes dan echte verhalen. En hij was een goede vriend van Niklaus, zonder dat hij ook maar wist wat Niklaus echt was. Na een tijdje gelopen te hebben kwam Niklaus aan bij het huis van zijn oude vriend. Hij klopte op de deur, de deurbel compleet negerend en gelukkig voor hem werd er al snel open gedaan door de man hemzelf. Een lichtelijk geforceerde glimlach verscheen op Niklaus zijn gezicht bij de realisatie dat Mike niet dood was en hij zijn vriend weer kon zien. "Lang niet gezien, oude vriend." Sprak Niklaus met een nu wat bredere glimlach. "Kijk nou toch, je bent geen spat veranderd." Sprak de man die nu ook begon te glimlachen. Hij nodigde Niklaus het huis binnen en ze gingen bij hem op de bank samen wat koffie drinken en praten met elkaar, over vroeger, en over wat er in de tussen tijd allemaal was gebeurt in elkaars levens.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail zuchtte zachtjes, terwijl ze naar het grote gebouw keek dat ze haar school mocht noemen. Voor een tweede keer zou de blondine haar examenjaar ingaan. Dit lag niet aan het feit dat het meisje er geen moeite voor had willen doen of dat het meisje niet slim was. Integendeel. Abigail was juist enorm intelligent. Het meisje pakte dingen heel snel op en wist er haar eigen draai aan te geven. Die eigenschap ging vaak gepaard met nieuwsgierigheid, doorzettingsvermogen en een klein beetje eigenwijsheid. Hoewel het wel eigenschappen waren die haar ver brachten. Misschien was de blondine daarom zo populair binnen school. Ze kwam altijd achter de informatie die ze nodig had en was eigenlijk altijd een van de eerste die op te hoogte was van de huidige zaken, waardoor ze ook vaak in de schijnwerper stond, omdat mensen vaak wat van haar wilde weten en haar graag in vertrouwen namen. Een kleine, speelse glimlach verscheen er rond haar lippen. Ze genoot er eigenlijk wel van, ook al liep ze er niet mee te koop. Abigail beschouwde zichzelf als een bescheiden persoon en behandelde iedereen met het respect dat ze verdiende. Misschien was het ook wel de reden dat ze bij Mikael terecht was gekomen. Hij had haar veel geleerd en ze had het op zichzelf toe weten te passen. Ze wist zichzelf te redden in de wereld waarin ze leefde en ze was ervan overtuigd dat ze de mensen om zich heen kon beschermen. Dit was belangrijk voor haar, omdat ze een jaar achter de rug had, die niet helemaal gemakkelijk voor haar was geweest. Daarom was het meisje gezakt. Ze had er enorm van gebaald, maar had zich er uiteindelijk bij neer weten te leggen. Ze begon het positieve ervan in te zien. Ten eerste had ze haar beste vriendin aan haar zijde. Ten tweede had ze toch nog een jaar om na te denken over wat ze precies met haar toekomst wilde doen, al was ze er toch eigenlijk wel vrijwel helemaal uit. Abigail was een onderzoekend persoon. Ze was vastberaden, een doorzetter en ze kon af en toe enorm koppig zijn. Daarnaast hield ze enorm veel van reizen en was ze geïnteresseerd in andermans verhalen. Tot slot was Abigail helemaal weg van het reizen. Ze zat er aan te denken om journalistiek te gaan studeren. Dat was een vak dat goed bij het meisje paste, al vond ze het zelf. Daarnaast kon ze het goed combineren met het reizen. Iets wat de perfecte combinatie was. De blondine wilde heel erg veel van de wereld zien, ook al bleef ze New Orleans waarschijnlijk altijd haar thuis noemen. Het was een stad met haar eigen, bijzondere, schoonheid. Een schoonheid waar het meisje elke keer weer voor leek te vallen. Ze genoot van de stad en daarom wist ze dat ze altijd terug zou komen, ondanks ze er nooit echt weg was geweest.
Uiteindelijk zette het meisje al die gedachtes van zich af en liep het gebouw binnen. Haar beste vriendin had al afscheid van haar genomen om wat mensen te begroeten. Iets wat de blondine op dit moment ook deed. Hoewel ze op zoek was naar één persoon. Haar vriend Jack. Hoewel het niet moeilijk was om de jongen te vinden. Abigail grinnikte op het moment dat ze de jongen zag staan en liep er naar toe. Ze drukte een kus op zijn lippen, voor ze hem begroette. "Hey you" zei ze glimlachend tegen hem. "Hello. Klaar voor vandaag?"hoorde ze de jongen vragen. Abigail haalde haar schouders op. Wat er voor hen vandaag te doen stond, waren het openhalen van het rooster en het ophalen van de juiste boeken. De rest van de dag zou ze de tijd hebben om met anderen te socializen en om haar rooster op te halen bij Rousseau's. Een plek waar ze met alle liefde werkten. Met een reden natuurlijk. Het was een plek waar ook veel bovennatuurlijke wezens rond hingen en het was voor haar ook een plek waar ze nieuwe informatie ontving en op de hoogte bleef van de nieuwste roddels. Het was ook de manier waarop ze in contact bleef met Mikael. Het meisje zag er niet uit als een jager. Dat was haar grootste voordeel. Ze had een onschuldig uiterlijk, al sprak haar karakter dat negen van de tien keer tegen. Al zag ze er alles behalve sterk uit, al moest je haar niet onderschatten. "Het moet wel goed komen vandaag. Morgen begint pas het echte werk" zei ze glimlachend tegen haar vriend. De twee waren nu al twee jaar samen en ze was nog steeds dolgelukkig met de jongen. "Daar heb je helemaal gelijk in, maar ik denk dat het vandaag nog best wel druk gaat worden. En dan bedoel ik met name voor jou"vertelde hij me grijzend. Lachend schudde Abigail haar hoofd. "Breek me alsjeblieft de bek niet open"zei ze, terwijl ze samen met hem naar het lokaal liep waar ze haar rooster op kon halen.

@SeriouslyLisa

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld