Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg~ Why can't we be human?

Account verwijderd

schreef:
Met deze aardappel

Me:

Kara

Android

&

Connor
Android

Jij begint

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
'aardappel' ly too, smh

Evelynn

Markus

Begin komt hieronder

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
"Evelynn, welke richting moeten we op?" Klonk er en langzaam opende Evelynn haar ogen. Kort keek zij om haar heen en zocht toen op van waar zij waren. "Ga over 200 meter rechtsaf." Beantwoordde zij de vraag en keek toen naar de chauffeur. Een menselijke chauffeur nog wel, wat best wel een wonder was, aangezien er zoveel androids overal waren. Het leek wel alsof androids heel Detroit hadden overgenomen, wat ergens best een angstige gedachte was. De chauffeur had een gefocuste expressie op zijn gezicht, oplettend op het verkeer.
Evelynn keek uit het raam en zag sommige androids die aan het instappen waren in de bus. Althans, de speciale sectie voor de androids dan, aangezien wij en de mensen niet gemengd mochten zitten, tenzij je waarschijnlijk een enorm goed excuus ervoor had.

Uiteindelijk stopte de auto en Evelynn's ogen gingen naar het gebouw. "Is dit het gebouw?" De stem verbrak de stikte. "Ja, we zijn er." Antwoordde zij zacht en stapte vervolgens de auto uit. Er werd een korte scan gemaakt en voordat zij het wist, was zij al binnen, lopend door de gangen. Er was nog een aantal dingen die zij moest leren. Het enige wat Evelynn voor nu wist, was dat zij met een android genaamd Connor moest werken. Volgens de data die zij binnen kreeg, had hij al heel wat werk verricht en kreeg hij vaak taken om op te lossen. Hopelijk zou alles goed gaan tussen hen beiden en konden zij hun werk verrichten.

~
Markus zijn voetstappen waren zich aan het versnellen. De stem die hem telkens achterna ging, bleef hem iedere seconde maar storen. De stem die hem wegjaagde, een stem die hij ooit eens vertrouwde en de stem van een persoon die hij zag als een vader, al was een vader een vreemde gedachte voor hem nu. Hij was immers geen echt persoon en in principe had hij ook niet echt een vader.

"Is alles in order?" Hoorde hij opeens en keek op en zag een andere android. Nou, android was misschien niet de juiste benaming. "Ja hoor... Moest gewoon even nadenken over iets." Zuchtte hij kort en probeerde zijn gedachten weg te schudden. "Je weet dat ik er voor je ben, als er iets is." "North, ik weet het. Maak je maar geen zorgen." Markus wist even niet wat te doen. De druk van Jericho op hem was soms iets teveel, ook al had hij extra hulp. Natuurlijk wilde hij gelijke rechten, respect voor alle androids en meer, maar het was soms zo gevaarlijk om naar buiten te gaan. Als je ook maar even niet oplette, kon je al geschoten worden. De gedachten ervan was eng en het was nog enger als je ook nog eens zoveel deviants zag die waren geschoten. Je eigen mensen, die op de grond lagen, blauw bloed overal, hun laatste adem horen halen en meer. Er waren zat momenten dat Markus opeens wakker werd van de nachtmerries en door die nachtmerries, haatte hij alle mensen een stukje meer, al wilde hij niet alles gaan oplossen met geweld. Het zou misschien alleen maar een verkeerd bericht sturen en dat was niet het plan dat hij wilde volgen.

@Demogorgon

Account verwijderd

schreef:
Kara zuchtte, ze liep nou al een aantal uur voor haar gevoel in rondjes. Ze was weggelopen van het huis waar ze in 'woonde', het voelde meer als vastgehouden als ze eerlijk moest zijn. Ze had androids horen praten over iets met de naam Jericho, wat het nou precies was wist ze niet. Ze liep door een achterbuurt van Detroit, er waren androids en mensen aan het zwerven over straat en het gaf Kara niet een bepaald veilig gevoel, maar ze wist niet waar ze anders heen zou moeten. 'Hey, meisje.' ze hoorde een stem. Kara draaide zich om en keek recht in de ogen van een jongen, Kara haar ogen schoten naar een aantal plekken op zijn hoofd. Eerst zijn slaap, ze knikte zachtjes. 'Je bent een android..oke, wat is er?' ze glimlachte zachtjes. Ze dacht even na, als hij iets over Jericho zou weten zou het nog wel eens goed kunnen uitpakken.
'Ben je ook weggelopen?' de jongen keek haar aan, zijn ogen dringde bijna door haar hoofd heen. Kara wou niet dat ze op de een of andere manier sporen zou kunnen achterlaten, dus ze moest liegen en dat wist ze. 'Nee, ik ben uit huis gezet voor een tijdje. Ik ga straks weer terug.'

De jongen liep kort na haar antwoord weer weg en Kara liep weer verder, ze was nogsteeds niets wijzer over waar nou 'Jericho' was of hoe ze er kwam. Ze zag een bankje onder een afdakje en besloot even te gaan zitten, rondjes blijven lopen zou toch niet gaan helpen.

~
Connor zat achter zijn bureau, zijn nieuwe collega zou vandaag komen.Hij keek op de klok, ze kon er zelfs elk moment zijn. Hij zou haar alles uitleggen en haar begeleiden in haar eerste weken hier werd hem verteld, hij hoopte dat ze in ieder geval zou luisteren. Hij stond op en begon wat rond te lopen in het kantoor, hij had niks te doen tot ze kwam dus hij moest maar tijd gaan vullen, hij probeerde een gesprek te beginnen met een paar van zijn collega's maar ze wouden allemaal niet met hem praten. Het bedrijf bestond uit 80% mensen en misschien 20% androids als Connor zijn berekeningen klopte, maar de androids waren vaak schoonmakers. Connor was een van de weinige androids die een hogere positie in het bedrijf had gekregen door de zaken die had opgelost en nu kwam er een android bij, iets wat hij niet verwachtte maar waar hij wel naar uitkeek.

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
Uiteindelijk kwamen zij aan bij de plek. Er waren een aantal mensen die Evelynn al hadden aangekeken. Sommigen leken niet al te blij met een android zoals zij, wat geen prettig gevoel was. Alhoewel je niet iedereen kon vermaken en zij was geprogrammeerd om haar taken zo goed mogelijk uit te voeren, besloot zij maar om die dingen te negeren. Het was de moeite niet waard en het was niet iets wat haar zaken waren.

"Connor, je collega is er." Klonk er en Evelynn keek op. Zij zag de android en herkende hem meteen. Nou, meteen... Het was eerder dat zij een snelle scan deed en de data overeen kwam met wat zij had opgeslagen. "Hallo, Connor. Ik ben Evelynn, je nieuwe collega." Begroette zij hem en gaf hem een kleine glimlach. Al was zij misschien een android, betekende het nog niet dat zij helemaal geen emotie's had. Alles was goed, zodra je maar niet tegen je eigen software vocht en de verkeerde pad op ging. Er waren een aantal dingen die zij erover wist, maar nog lang niet alles. Evelynn was immers een nieuw model, dus er moesten haar nog een aantal nieuwe dingen worden aangeleerd. Dus zodra er iets verkeerd ging, moest zij weer onderzocht worden en hopelijk was zij dan gefixt. Ergens klonk dat een beetje griezelig, maar als android had je geen keus en al zeker niet als je programma zo werkte. Je was immers gemaakt om iets te doen, niet om zelf je leven te leiden.

~
Een stem bracht Markus uit zijn gedachten. "Markus, er zijn een aantal van onze mensen geschoten." Er was een expressie van lichte paniek op zijn gezicht. "Hebben wij niet meer dan genoeg dingen?" Vroeg hij en stond toen op van zijn wat te oncomfortabele stoel. Markus besloot maar om zelf te gaan kijken. "Ik ben bang dat wij binnenkort weer nieuwe blauw bloed, onderdelen en zo moeten gaan halen." Klonk er en Markus haalde diep adem. "Alhoewel dat een slim idee is, ben ik ook bang dat de beveiliging enorm omhoog is gegaan en dat wij misschien nog meer mensen gaan verliezen." Beantwoordde hij en probeerde na te denken.
Het maakte niet uit vanaf welk kant hij het probeerde te bekijken, het leek wel alsof hij vast zat. De druk was soms hem teveel en soms wilde hij gewoon weg. Waarom maakte hij die domme fout waardoor hij is weggejaagd en nu hier in Jericho was beland? Natuurlijk wilde hij vechten voor de gelijkheid van androids, maar elke beweging die hij maakte leek soms wel verkeerd te zijn. Alsof alles wat hij deed alleen maar voor een slecht uitkomst zal brengen, wat dus totaal niet de bedoeling was. De reden van waarom hij ook geen geweld wilde gebruiken.

"We gaan wel binnenkort nieuwe onderdelen en meer halen. Voor nu is het nog te riskant." Zijn stem klonk wat onzeker, maar hij wilde nu nog geen extreme risico's nemen na alles. Zijn blik ging naar de geschoten deviants, die hulp kregen. Hoe pijnlijk het ook was om te zien, het zorgde voor een mengsel van woede en verdriet in hem. Dit was totaal niet hoe iedereen verdiende om behandeld te worden.

@Demogorgon

Account verwijderd

schreef:
Na 10 minuten was Kara in haar hoofd nog geen stap verder gekomen, ze wist nogsteeds niks. Niks wat haar de goede kant op zou wijzen, 'Wat moet ik nou, met alleen een woord?' mompelde ze. Ze was gefrustreerd, alsof ze iets over het hoofd zag wat ze allang had moeten zien. Jericho, een woord dat ze vaker had gehoord maar nooit echt had opgeslagen, het was een soort van organisatie. Meer wist ze niet en nog wou ze erheen, ze moest wel.

Kara stond weer op, ze zou het hoe dan ook vinden. Ze besloot om uit de binnenstad te gaan, richting het industriegebied in de hoop daar meer informatie te winnen. Ze dacht na, ze moest punten verbinden. 'Jericho, deviants, hulp..' ze mompelde, maar waar? Waar zou je zo kunnen zitten dat je gevonden kan worden en tegelijk verborgen kan blijven, verstopt in het daglicht. 'Wacht eens..' opeens schoot het haar te binnen. Ze had er vaker van gehoord, er zou iets zijn bij de oude haven. Daar moest ze heen, ze kon het tenminste proberen.

~
'Hallo, Evelynn. Welkom, welkom.' Connor antwoorde, hij scande zijn nieuwe collega even snel. Ze leek wel oke, ze leek te voldoen aan zijn gedachte van een goede collega. 'Al een beetje zin in je nieuwe baan?' vroeg hij om interesse te tonen. Connor was anders, niet hetzelfde als hoe hij eerst was tenminste. Hij zou niet zeggen dat hij 100% vol met emotie zat maar tegenwoordig was het meer dan de 0% waar hij mee kwam toen hij gemaakt werd, niemand mocht het weten en dat wist hij ook. Het was nou eenmaal een feit dat androids die 'last' kregen van emoties een grotere kans hadden in het worden van deviants, hetgene waar Connor zelf tegen moest zijn. Een klein beetje emotie zou hem geen pijn doen, dacht hij tenminste. 'Nou zoals je al wist, ik ben Connor, je nieuwe partner.' hij moest zelf lachen om het woord partner. 'Als in werk natuurlijk, sorry.' zijn glimlach verdween in het rechte, serieuze gezicht wat hij altijd had.

'In ieder geval, laten we beginnen. Er zijn wat meldingen binnen gekomen over androids die zijn losgeslagen, zeg maar. Aan jou de taak om ze te vinden, via de computer natuurlijk. We willen je niet gelijk verliezen.'

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
Er was een kleine lach dat vanuit Evelynn kwam en vervolgens knikte ze. "Hopelijk kunnen wij het samen goed bevinden." Zei ze vervolgens nog en gaf hem een kleine glimlach. Het was het beste om zo vriendelijk mogelijk te zijn, natuurlijk. Dat al helemaal als je een tijdje samen moest werken
Ergens was het fijn dat Evelynn met een andere android moest werken, zodat het werk hopelijk sneller ging en zo konden zij elkaar nog een soort van 'in de gaten houden'. Het gaf haar een meer gerust gevoel, ook al was hun werk misschien enorm stressvol met alle zaken. Ze wist niet enorm veel erover, maar wist dat het zeker geen werk was waar je gewoon rustig achterover op je stoel kon zitten en zo af en toe maar iets te checken. Dit werk verrichte veel tijd, geduld, aandacht en meer. Daardoor was het ook prettig dat androids geen mensen waren, dus zij hadden geen last van ziek zijn, moeten slapen voor een aantal uren en meer. Je kon zeggen dat zij bijna 24/7 aan het werk waren, wat dus ook zorgde dat het werk een heel stuk versneld werd.

"Het zou een bijzondere eerste indruk zijn als ik op de eerste dag opeens verdween." Zei ze en de gedachte ervan was wat grappig voor haar. "Maar ik snap wat je bedoeld." Knikte Evelynn vervolgens. Er waren duidelijk een aantal blikken van mensen die niet al te blij waren met nog een android op hun werk, maar ze besloot maar om het te negeren. Het was vrijwel duidelijk dat bepaalde mensen niet al te dol waren op androids.

~
"Markus, als wij dit niet met geweld oplossen, gaan wij dit nooit winnen!" Hoorde Markus en zag dat het North was. Een zucht verliet zijn mond en keek haar met een serieuze blik aan. "Ik hoop dat je weet dat als wij dat doen, dat wij het kunnen verliezen. Zo verliezen wij alleen maar meer mensen en voordat je het weet, is er een oorlog in het hele land. Dat is niet wat ik wil doen." Zei hij en zag een licht geïrriteerde expressie op North's gezicht.
Voordat Markus iets kon zeggen, zag hij Josh al aankomen. "North, probeer je nou series Markus te overtuigen om zulke dingen te doen? Je weet dat dat niets oplost!" Zei hij en Markus' blik gleed weg van hun twee, niet echt in de stemming om in die drama te worden betrokken. "Luister, ik wil niks oplossen met geweld. Zo verliezen wij alleen maar meer van onze mensen en geweld lost niets op als de mensen nog eens met wapens en meer op ons afkomen. Het is al een wonder dat zij Jericho nog niet hebben gevonden en daar wil ik het momenteel ook op houden." Zei Markus en keek van Josh naar North. Josh leek blij te zijn, alhoewel North keek alsof zij hem ieder moment wat zal aandoen. "North, ik snap je punt, maar ik wil niet die pad op gaan." Was het laatste was er van hem kwam voordat hij wegliep.
Natuurlijk moest zij soms dramatisch doen. Ze had immers veel woede en haar woede nam haar vaak over, waardoor zij gewelddadig werd en alles net als een oorlog wilde oplossen, al was het nu al zowat net als een oorlog. Het was al een wonder als je buiten Jericho ging en geen geweerschoten hoorde, maar helaas zou dat altijd maar een droom zijn.

@Demogorgon

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld