Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

THGORPG || Avec Morgenstern

NoOne
Straatmuzikant

NoOne schreef:

Ik: Elicia Thommsen

: Jongen + Begin

May the odds be ever in your favor

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:

Tyler 'Ty' Carstairs

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Met een grijns stond Ty in de spiegel te kijken. Hij had zijn nette kleren aangetrokken, als je ze dat al kon noemen, en zijn haar op zen best gelegd. Het was niet veel beter dan hij er normaal uitzag, maar Ty wist dat hij niet veel beter kon met het weinige geld dat ze in hun bezit hadden. Meteen draait hij zich om wanneer hij zijn zusje van de trap hoort lopen. Voor haar was dit allemaal een feestelijke gebeurtenis, ze had immers geen idee wat er vandaag te gebeuren stond, Ty wist dat wel. Het was vandaag de trekking en niet zomaar één. Ty laat een glimlach op zijn gezicht verschijnen, waarna hij zijn kleine zusje in zijn armen nam. Ze was amper acht jaar, nog geen benul wat er rond haar heen gebeurde in de wereld. Ty had het altijd schattig gevonden, dat ze de wereld zelfs in de meest sombere tijden, toch op een positieve manier kon bekijken. Vaak had hij de gedachte dat zij de lijm was die deze familie bij elkaar hield. Al zouden ze niet veel langer samen zijn. Ook zijn moeder kwam nu de trap afgelopen, met een iets tragere pas dan zijn zusje. Hij kon zien dat ze treurig was, al probeerde ze dat te verbergen met de glimlach die ze op haar gezicht hield. Ty liet zijn zusje met tegenzin los, waarna hij richting zijn moeder liep en haar omhelsde. Zij was de enige die wist wat zijn plannen voor vandaag waren en ze had er alles aan gedaan om hem tegen te houden, maar het was allemaal zinloos geweest. Ty zijn besluit had al een tijdje vastgestaan en niets of niemand had daar iets kunnen aan veranderen. Hij zou zich vandaag aanbieden bij de trekking, welke kwartkwelling ze ook verkondigden. Het was immers zijn laatste keer dat hij mocht meedoen en die kans zou hij niet kwijtraken. Hij had jaren getraind voor de spelen en hij zou dat niet gewoon weggooien. Hij zou spelen, voor zijn zusje. Ze verdiende het niet om een leven als dit te leven en Ty kon daar iets aan veranderen door de spelen te winnen. Maar zelfs als hij niet won, kregen ze nog elke maand een vergoeding krijgen van het Capitool. Het leven van zijn moeder en zusje zou er hoe dan ook beter op worden. Ty wordt opgeschrokken door het signaal dat door heel district 7 hoorbaar was. Het zou bijna gaan beginnen en in tegenstelling tot vele andere, was Ty er wel klaar voor. Ty nam de hand van zijn zusje vast, waarna hij de deur uitliep met zijn moeder achter hem aan. Het was maar enkele minuten stappen tot het plein, maar door de menigtes die overal op straat te vinden waren, werden ze meer dan één keer verhinderd. Toen het kleine gezin op het plein toekwam, werden ze meteen van elkaar gescheiden, zoals elk jaar gebeurde. Zijn moeder liep samen met zijn zusje naar de sectie voor toekijkers, terwijl hij naar één van de bureau's liep om zich aan te melden. De rij was al heel wat korter sinds het begin van het signaal, maar toch moest Ty enkele minuten wachten, tot hij aan de beurt was. Hij liet wat bloed trekken en zette zijn vingerafdruk op papier, waarna hij door werd gestuurd naar de sectie voor jongens die achttien waren. De klok die bij het podium toonde aan dat het nog een kwartier duurde, voor de kwartskwelling werd aangekondigd en niet veel later de tributen werden uitgekozen. Ty had in tegenstelling tot vele anderen, geen stress, bang of angst. Hij wist immers dat hij straks op het podium zou staan.

NoOne
Straatmuzikant

NoOne schreef:
Elicia staarde naar haar weerspiegeling in de spiegel, ze speelde met de ketting die ze om had, een zilvere ketting met een zeegroene hangertje. De rest van haar outfit was zo simpel als kon, een grijze jurkje en grijze instappers, meer kon ze niet betalen. De ketting had ze van haar moeder gekregen op haar sterfbed, de ketting was erg speciaal voor Elicia omdat het het enigste is wat ze nog over heeft van haar moeder, de ketting was ook speciaal omdat het precies de zelfde kleur als haar ogen waren, iets wat ze deelde met haar moeder. "Eli, ben je klaar?" Ze keek op naar haar vader die in de deuropening stond, hij was nog gekleed in zijn pyjama wat betekende dat hij thuis bleef zoals elk jaar. Mijn vader bleef altijd thuis om te drinken en te slapen, iets anders deed hij niet. "Ja, ik ga al." Antwoorde Elicia voor ze zich weer op haar spiegelbeeld richtte. Ze veegde haar donker blonde haren achter haar oor en zuchte diep uit voor ze wegliep, ze liep naar de woonkamer en zag dat haar vader alweer in elkaar gezakt op de bank zat, ze schudde teleurgesteld haar hoofd waarna ze het huis verliep. Ze volgde de menigte naar het plein die vlakbij haar huis was, daar aangekomen liep ze meteen naar de rijen voor het aanmelden, het duurde niet lang voor ze aan de beurt was. Zodra ze aan de beurt was gaf ze haar vinger en krimpt ineen toen er bloed werd afgenomen, ze heeft het gevoel al sinds de eerste trekking gehaat. Ze drukt haar vinger op papier en kan weer gaan.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Na enkele minuten van spanning, verschijnt er plots iemand op het podium. Meteen is iedereen's aandacht op haar gevestigd en de grote menigte begint enkel nog meer nerveuzer te worden. Het gedaante op het podium was Spark Sprinkhill. Al elk jaar, zolang als Ty zich kon herinneren, was zij de presentatrice van district 7. Er was meer roze, dan elk ander kleur in haar outfit te vinden en met de glitters waren ze ook niet zuinig geweest. Ty moest enkele seconden lachen met haar verschijning, maar hij werd al snel serieus toen Spark begon te praten. "Welcome. Welcome. Welcome." klonk haar stem door de micro die ze inmiddels in haar handen genomen had. Ty rolde kort met zijn ogen. Dit was haar opening elk jaar en er was nog nooit een letter veranderd aan geweest. Ty's aandacht bleef op haar gevestigd aangezien ze begon met haar uitleg. "As you all know, is this the 100th Hunger Games, and that means there will be a quarter quell." De vrouw vertelde het op zo'n enthousiaste manier, dat het haast wel een feest leek te zijn, terwijl het eigenlijk het tegenovergestelde was van een feest. "Spark was nog maar net begonnen met haar uitleg, maar iedereen kon zeggen dat ze nog lang niet klaar was. Ze nam een rode envelop aan, die één van de peacekeepers haar toereikte en opende hem zonder aarzelen. "This Hunger Games will remind everyone that the people chose for the war, but still couldn't win. Each tribute has to volunteer, if not there will be serious consequences." Er volgde heel wat geroezemoes van de menigte, maar die hadden al snel door dat het beter was om te zwijgen, hoewel dit toch voor iedereen als een verrassing aankwam. "And maybe for a change, we'll start with the boys." Spark lachtte breed, alsof ze deze beslissing zonet zelf bedacht had en er erg trots op was, wat waarschijnlijk ook degelijk het geval was. Ze wachtte enkele seconden, maar dan begon ze opnieuw te praten. "Is there a boy who wants to volunteer?" Ty wist meteen dat dit het moment was dat hij het moest zeggen. Hij wou immers niet dat iemand anders de plek afnam, die hij al jaren had willen innemen. Niet voor de eer, maar om zijn familie te helpen. "I volunteer." De woorden hadden zijn mond verlaten voor hij er erg in had en meteen werden duizenden ogen op hem gericht. Hij wist dat hij het middelpunt van de aandacht zou zijn, maar toch was hij nerveus. Wie zou dit immers niet zijn op een moment als dit? Samen met twee peacekeepers langs zijn zijde, liep hij richting het podium. Vele mensen leken respect te hebben voor hem, al was hij dit altijd al van plan geweest. Hij liep het podium op tot hij uiteindelijk naast Spark stond, die meteen zijn naam vroeg. Voor te antwoorden, liet hij zien blik door het publiek glijden. Zijn blik bleef hangen bij zijn kleine zusje, voor wie hij dit allemaal deed en dan kwamen de woorden meteen. "Tyler Carstairs." Zei hij erg zelfzeker in de micro. Hoewel hij liever Ty genoemd werd, had hij toch zijn hele naam verteld. De aandacht die hij eerder had gekregen, werd al snel weer verplaatst naar Spark, die opnieuw begon te praten. "Now the girls." Ze maakte een dramatische pauze, waarna ze weer verder ging. "Is there a girl who wants to volunteer?" In tegenstelling tot de jongens, opende niemand zijn mond. Een stilte, waarin je een speld op de grond kon horen vallen, verspreidde zich over het plein. Iedereen probeerde zo stil mogelijk adem te halen, proberen om niet gehoord te worden.

NoOne
Straatmuzikant

NoOne schreef:
Verward staarde Elicia naar Spark, waarom werden ze verplicht om zich aan te bieden en over wat voor soort consequenties had ze het? Elicia deed moeite om het te begrijpen, toen ze om zich heen keek zag ze dat ze niet de enigste was die het niet begreep. Ergens werd ze gerust gesteld, dit betekende namelijk dat er iemand zich zou aanbieden en Elicia wist dat ze dat niet zou zijn. Ook wist ze dat als ze dit jaar overleefde ze alleen nog volgend jaar de trekking moest overleven, en ze was van plan het te overleven zonder ooit getrokken te worden, ze wist namelijk dat de arena haar dood zou worden. "I volunteer." Ze schrikt op uit haar gedachtes, uit het vak van 18-jarige jongens ziet ze een jongen het vak uitlopen, waarom zou hij dat doen? Ze wist dat er in district 1, 2 en soms ook 4 wel eens vrijwilligers waren, in district 7 is het echter nog nooit voor gekomen. Elicia was niet de enigste die deze actie niet had verwacht, hij had zich wel erg snel aangeboden. "Now the girls." Sprak Spark nadat de jongen zich voorstelde als Tyler Carstairs, ze herkende hem van gezicht maar kende nooit zijn naam. Ze zaten een tijdje op de zelfde school en ze wist dat hij een zusje had, meer wist ze niks van de vrijwilliger. "Keep in mind that if there is no girl who wants to volunteer that there will be serious consequences." Dreigde Spark, maar nog steeds bood geen enkele meisje uit district 7 zichzelf aan. Spark knikte naar een paar peacekeepers die gelijk in actie kwamen, ze liepen naar het vak van toezichters en grepen drie jonge meisjes bij hun nek. Er ontstond gelijk onrust, dit zal niet goed aflopen.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
"Keep in mind that if there is no girl who wants to volunteer that there will be serious consequences." Spark zei het op een niet al te serieuze manier, maar toch kon iedereen merken dat ze het meende. Toch bood nog steeds geen enkel meisje zich aan, iets dat begrijpelijk was. Ty had eerder niet begrepen wat die zo gezegde gevolgen zouden zijn, maar dat werd al snel duidelijk, toen er drie meisjes uit het publiek werden gehaald. Hij kon eerst niet precies zien wie het was. Hij kende iedereen uit het district een klein beetje, al had hij met niet iedereen persoonlijk gepraat. Ty begon te panikeren toen hij zag dat één van de meisjes zijn zusje was. "Not Mady." Hij mompelde het, nauwelijks hoorbaar voor anderen. Hij begon te panikeren. Wat zouden ze met haar doen? Een ander meisje, als Ty het zich goed herinnerde was haar naam Violet, werd als eerste naar het midden van een cirkel gebracht, die zich ondertussen had gevormd. Violet was 12, dit was haar eerste jaar dat ze meedeed aan de hongerspelen. Twee peacekeepers stond opgesteld langs de zijden van het meisje, er voor zorgend dat iederen uit haar buurt bleef. "Last chance." Klonk Spark's stem. Mensen hadden geen idee wat er ging gebeuren, maar de meesten konden wel al raden. Het zou niets goed zijn. 1 van de 2 peacekeepers die naast het meisje stonden, begonnen uit het niets op haar te trappen. Ze kreeg enkele serieuze trappen in haar maag en ook op haar gezicht, maar na enkele stevige trappen was het gedaan. Nog steeds was de menigte zo stil als een muis. Ty kon zeggen dat een groot deel was aangedaan van het tafereel dat zich zonet had afgespeeld, maar niet genoeg om zichzelf aan te bieden. Opnieuw klonk Sparks stem door de luidsprekers. "No one? Well, I think that you guys need just a little bit more motivation." Ze gaf een stel peacekeepers een knikje en de twee kwamen meteen in actie. de twee namen Ty's zusje, Mady vast en meteen begon zowel Ty als Mady te panikeren. Ty had nog geen idee wat haar te wachten stond, maar hij had het idee dat het nog erger zou zijn als de aframmeling van net. Hij volgde hun bewegingen nauwgezet en volgde elke stap die werd gezet. Uiteindelijk werd Mady naar een paal gebracht waar haar handen aan werden vastgebonden. Ty wis meteen wat er aan de hand was en hij wist niet of hij dit lang zou kunnen uithouden. Een derde peacekeeper, haalde een zweep tevoorschijn en Ty's vermoeden werd meteen bevestigd. Zonder dat Ty maar een beweging kon zetten, werd de zweep uitgehaald en kwam er een rode lijn tevoorschijn op het tengere lijf van zijn kleine zusje. Ty werd meteen hysterisch en begon te roepen. "Stop, please stop!" Zonder zich val al de op hem gerichte ogen iets aan te trekken, liep hij het podium af richting zijn zusje. Hij werd echter al meteen tegengehouden door enkele peacekeepers. En voor hij bij zijn zusje geraakte, werd een twee zweepslag uitgedeeld. Hij probeerde uit de armen van de peacekeepers te ontsnappen, maar het was tevergeefs. Ty bleef roepen om te stoppen, maar elke poging was tevergeefs. Na een derde zweepslag, begonnen de tranen over zijn ogen te rollen. Hij had er alles aan gedaan om Mady veilig te houden en het werd allemaal verpest door dit. Hij probeerde nog steeds te ontsnappen, maar met 5 peacekeepers tegen 1 was het een ongelijke strijd.

NoOne
Straatmuzikant

NoOne schreef:
Elicia begon hevig met haar hoofd te schudden toen ze besefte wat Spark bedoelde met de consequenties. Echter kon ze het nog moeilijk geloven, het waren immers nog kinderen. Een korte gil ontsnapte Elicia haar mond toen de peacekeeper de eerste trap uitdeelde. Met grote ogen staarde ze naar het hele gebeuren, ze was in shock en ze was niet de enigste. Ouders begonnen te schreeuwen, je hoorde moeders namen roepen in de hoop dat dat iets zou helpen, Elicia wist wel beter. Ze wist dat geen enkel gesmeek zou helpen, ze deden het namelijk elk jaar al, kinderen vermoorden doormiddel van de spelen, ze in elkaar trappen was niks anders voor hun. Het waren monsters voor Elicia, nachtmerries die je zelfs in de werkelijkheid achtervolgen. Toen ze een klein meisje meetrokken naar een paal voelde Elicia zich misselijk worden, ze sloot haar ogen en probeerde alle geluiden te blokkeren door haar handen op haar oren te houden, het hielp niet. Ze hoorde de zweepslagen, ze hoorde het gehuil van de ouders en het geschreeuw van het meisje. Maar pas bij het horen van een mannelijke stem schoten haar ogen weer open, ze zag hoe de vrijwilliger, Tyler, het podium afliep. "Stop, please stop!" Smeekte hij, de pijn was niet alleen te horen in zijn stem, het was ook te zien in zijn ogen die gevuld waren met tranen. Hij probeerde zich te verzetten tegen de peacekeepers maar hij maakte geen kans, de zweepslagen volgden. "Stop it please!" Riep ze voor ze erbij na kon denken, ze duwde haar leeftijdgenoten aan de kant en liep uit het vak. Voor ze nog een stap kon zetten werd ze op de grond geduwd door twee peacekeepers. "I volunteer!" Riep ze, het duurde geen seconde of de peacekeepers stopte met het getrap en de zweepslagen, het was dood stil op het plein en eindelijk keerde de rust in Elicia terug. Ze kon de pijn en het geschreeuw van de ouders en van Tyler niet aanzien, ze wist dat ze het alleen kon stoppen door zich aan te bieden.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Een vierde zweepslag werd voorkomen door iemand uit de menigte. Iemand had zich aangeboden en dat had er voor gezorgd dat het geschreeuw was opgehouden. Ty kon niet zien wie zich had aangeboden, aangezien hij nog steeds vast gehouden werd door de peacekeepers en hij zijn ogen geen seconden afwendde van zijn zusje die nog steeds naast de paal stond. Hij had geen idee wie het had laten ophouden, maar hij wist nu al dat Ty haar vreselijk dankbaar zou zijn. Enkele seconden nadat de rust was teruggekeerd op het plein, werd ook Ty losgelaten door de peacekeepers die hem stevig hadden vastgehouden. Meteen liep hij naar zijn zusje, waarbij de tranen over de wangen aan het stromen waren. Hij nam haar in zijn handen, maar dat stopte haar pijn niet. Ty probeerde zijn kleine zusje gerust te stellen, zegend dat alles wel oké zou komen, hoewel hij dat eigenlijk betwijfelde, maar zijn aandacht werd getrokken door Spark, die nog steeds zo opgewekt als eerder op het podium stond. "Well, it looks like we have a second volunteer." Vertelde ze vrolijk door de micro, alsof het het hoogtepunt van de dag was. Ty had eerder nog niet kunnen zien wie het onbekende meisje die zich had opgeofferd was, maar nu alle ogen op haar gericht waren, kreeg Ty haar eindelijk in zijn zicht. Ze had net nog op de grond gelegen, maar stond ondertussen alweer recht. Ty probeerde haar goed te bekijken, maar door de verre afstand die tussen hen in lag, zag hij maar flarden van wie ze was. Hij wist dat hij snel weer naar het podium zou moeten, net zoals het meisje. Hij had er immers niet eens mogen aflopen, toch had hij het gedaan. Ty zou alles doen voor zijn Mady. Enkele seconden bleef Ty zitten met zijn kleine zusje in zijn armen, maar dan kwam zijn moeder tevoorschijn. Ze wist hoe belangrijk het was om een goed beeld over jezelf te schetsen tijdens de Hongerspelen, zelfs als ze nog niet eens begonnen waren. Hoewel Ty's moeder er tegen was geweest dat hij zich zou aanbieden, kon ze daar nu niets meer aan veranderen. Het enige dat ze nog kon doen was haar zoon helpen het te overleven, iets dat maar weinigen deden. Ze nam het meisje uit zijn armen, waarna ze iets in zijn oor fluisterde. "Act like a winner." Niet veel later was ze al verdwenen in de menigte en bleef Ty achter met de bloedvlekken van zijn zusje op zijn kleren. Hoe moeilijk het ook was op dit moment, hij probeerde te doen wat zijn moeder hem gezegd had. Hij liep terug naar het podium, maar wachtte enkele seconden op het meisje. Nu hij vooraan voor het podium stond, kon hij eindelijk een duidelijke blik op haar werpen. Als hij het zich goed herinnerde was haar naam Elicia. Ty zou voor altijd bij haar in het krijt staan voor wat ze had gedaan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld