Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Mai
Check het forum voor gezelligheid!!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blogstatistieken
Vriendenbeheer



Topics   Berichten
14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Pagina: | Volgende | Laatste
TVDORPG]We choose our own path. Our own value
BeauRathbone
Internationale ster



BeauRathbone schreef:
*"We choose our own path. Our own values and our actions, they define who we are."

Le moi:
Abigail Olivia Victoria Rose Flint
17 years



Damon Salvatore
Ziet er uit als 25, maar is daadwerkelijk 178 jaar oud



Le toi:
Eleanor Sophia Lowflower
17 jaar



Stefan Salvatore
Ziet eruit als 22 jaar, maar is daadwerkelijk 176 jaar



15
Posts: 1253
Datum: 27-06-2018 20:40 | Aantal keer gewijzigd: 1
BeauRathbone
Internationale ster



BeauRathbone schreef:
Abigail. 
Een nieuw schooljaar was aangebroken, wat voor mij betekende dat ik mijn laatste schooljaar in ging. Examens. Iets waar ik niet heel erg naar uit keek. Natuurlijk kon ik echt niet wachten om eindelijk te slagen voor de middelbare school en om dan eindelijk te doen wat ik echt wilde doen, maar toch was het vervelend om weer naar school te moeten. Toch zat er niets anders op. De vakantie zat er immers op. Ik streek een plukje van mijn blonde haar achter mijn oor en beet kort om mijn lip. Ik draaide me nog een keer op en besloot uiteindelijk naar beneden toe te gaan. Ik wilde niet te laat komen op mijn eerste dag. Ik was niet het type dat zich definieerde als studiebol, maar ik vond het wel belangrijk om goede cijfers te halen. Ik wilde naar een goede universiteit en daar moest je voor opvallen. Daarom pakte ik veel dingen ook met beide handen aan. Ik hield er niet van om stil te zitten. Ik was een onderzoekend type en was graag bezig. Ik kende daarom ook veel mensen. Ik beschouwde mezelf niet als populair, al was dat waarschijnlijk wel wat anderen zouden zeggen. Ik was een bescheiden type dat niet met dat soort dingen te koop liep. Ja, ik was heel erg nieuwsgierig aangelegd en was graag op de hoogte van wat andere mensen bezighield, maar ik ging naar mijn mening alles behalve te ver met dat soort dingen. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen en zette die gedachten uiteindelijk van me af. Ik dacht niet zelf over mezelf. Dat was iets wat niet bij me paste. En daarbij had ik nog genoeg andere dingen aan mijn hoofd. Belangrijkere zaken. Ik was de voorzitter van de activiteitencommissie, wat betekende dat ik met heel veel zaken in en rond school te maken had. Het zorgde voor veel extra werk buiten school, maar dat vond ik alles behalve erg. Het zorgde ervoor dat ik bezig bleef en dat was fijn. 
Ik liep uiteindelijk naar beneden toe, waar mijn oom met een uitgebreid ontbijt op me zat te wachten. Joe was een chef kok, wat betekende dat hij ontzettend goed kon koken en altijd de lekkerste maaltijden op tafel wist te zetten. Ontbijt vond hij de belangrijkste maaltijd van de dag en hij zorgde ervoor dat ik altijd heerlijk eten naar binnen kon werken. Ik liep naar hem toe en drukte een kus op zijn wang. "Ik moet je denk ik wel teleurstellen, deze morgen. Nieuw jaar. En er is nu al heel veel dat ik moet regelen"zei ik terwijl ik een broodje van hem aanpakte. "Natuurlijk. Veel plezier en ik zie je waarschijnlijk wel weer verschijnen" liet hij met een grijns weten. Hij had de opmerking waarschijnlijk al verwacht. Al hoorde ik hem nooit mopperen. In principe had hij ook maar altijd een regel. Altijd laten weten waar ik was en laten weten wanneer ik naar huis toe zou komen. Als ik dat deed, was hij al gauw tevreden. Daarbij had hij nooit wat te klagen. Ik had veel vrienden, deed veel buiten school. Ik kon goed voor mezelf zorgen en ik haalde altijd goede cijfers. Ik was niet het probleem kind. "Daarbij was ik hem enorm dankbaar dat hij me in huis had genomen. Ik wilde hem niet in de problemen brengen.Mijn moeder was bij mijn geboorte overleden en mijn vader had zichzelf van het leven beroofd, een aantal maanden later. Sindsdien had mijn oom me in huis genomen alsof ik zijn eigen kind was. Dat was me verteld dan tenminste. Over mijn jeugd kon ik me eigenlijk niets herinneren. Ik kon me eigelijk alleen dingen vanaf mijn vijfde herinneren en vragen stellen deed ik ook niet. Ik wist dat mijn oom daar soms nog steeds moeite mee kon hebben. Opnieuw beet ik op mijn lip. "Ik laat je weten als ik onderweg ben naar huis"  zei ik nog tegen hem. "Zo mag ik het horen" riep hij me nog na. Ik liep naar de deur, waar ik een spijkerjackje aantrok en mijn tas over mijn schouder heen hing. Ik opende de voordeur en stapte de warme zomerzon te gemoed. De warmte tintelde op mijn huid en ik kon er enorm van genieten. Ik begon met lopen, terwijl ik een hapje nam van mijn broodje. Ik vond het heerlijk om te lopen, zeker nu school niet heel ver van huis was. En het zorgde ervoor dat ik rustig mijn broodje op kon eten. Het duurde niet lang voor ik het schoolterrein bereikt had. Hoewel ik al wat aan de vroege kant was, waren er toch al wat mensen aanwezig. Ik begroette de mensen waar ik langs liep en ging op zoek naar die ene bekende jongen. Matt. De jongen wie ik nu al twee jaar mijn vriend mocht noemen. 

Damon.
Een zachte zucht rolde er over mijn lippen heen, terwijl ik naar het veel te bekende huis staarde. Het huis waar ik tientallen jaren gewoond heb. Het huis waar ik door de jaren heen terug ben gekeerd. Het huis wat ik daadwerkelijk mijn thuis noemde. Nog steeds vroeg ik me af of dit wel een goed idee was. Ik deed wel vaker wat impulsiefs, maar dit had toch een wat grotere impact. Misschien nog wel groter dan ik eigenlijk zou willen toegeven. Het zou me niets moeten doen. Maar toch was het tegenovergestelde waar. Wat ik ontzettend haatte en iets wat ik altijd zou ontkennen. Om iemand geven was een teken van zwakte en aan zwakte deed ik niet. Toch kon het niet laten om terug te komen. Het had twaalf jaar geduurd. 12 jaar lang had ik geen voet weten te zetten in deze stad. Nu was ik dan toch eindelijk terug. Misschien maakte ik een grote fout, maar daar zou ik vanzelf wel achter komen. Ik schudde uiteindelijk mijn hoofd en stapte uiteindelijk het huis binnen. Mijn blik gleed kort rond en kon het niet laten om even te grijnzen. Het huis was niets veranderd. Van tijd tot tijd lieten mijn broer en ik er een familielid in wonen, maar de laatste twaalf jaar was er niemand naar binnen geweest. En ergens was ik daar enorm blij mee. Ik had geen zin om mensen te lozen of om ze maar te toleren. Ik had genoeg aan mijn hoofd en wilde me kunnen focussen om wat het belangrijkste is. En dat ging nogal moeilijk als er iemand constant in mijn nek bleef hijgen. Toch was ik benieuwd of mijn jongere broertje op kwam dagen. We zaten in principe in hetzelfde schuitje. Al had ik hem in de afgelopen twaalf jaar niet gesproken. We hadden allebei een ander pad gekozen. Niet dat het erg was. We gingen wel vaker uit elkaar, zagen elkaar vervolgens jaren niet, om het vervolgens weer op te pakken waar we gebleven waren. Ik vroeg me af of hij er de afgelopen jaren net zo last van heeft gehad als ik. 
Ik zette die gedachten van me af, terwijl ik de woonkamer binnen liep. Ik liep naar de tafel, waar nog steeds mijn favoriete Bourbon klaar stond. Ik opende de fles en schonk een gulzig glas in. Ik liet me uiteindelijk zakken in een van de grote leren stoelen en nam een grote slok van mijn drank. Ik besloot mijn plan nog maar eens een keer door te nemen. Als je het een plan kon noemen tenminste. 17 jaar geleden hebben mijn broer en ik de zorg op twee meisje op genomen. Beide hadden we een klik met een van hen. En ik was meteen verkocht. Ik hield van het meisje. Ik gaf enorm veel om haar en ze haalde het goede in me naar boven. Ergens haatte ik het, maar tegelijkertijd voelde het ook zo ontzettend goed. Toch moest ik haar 12 jaar geleden achterlaten. Ik had mezelf in de nesten weten te weken en ik had mijn jongere broertje daar in mee weten te sleuren. Ik had haar achter moeten laten, net zoals Stefan Abi achter moeten laten. We hadden hun geheugen gewist en ze beide een sieraad achter gelaten met vervain erin, zodat we hen toch nog gedeeltelijk konden beschermen. Ik vroeg me af hoe het met haar ging. Er was namelijk geen moment dat ik niet aan haar dacht. En dat zorgde ervoor dat ik gek werd. Ik had me nog nooit zo gevoeld en ik wist niet zo goed wat ik er mee aan moest. Ik schudde mijn hoofd en nam nog een slok van mijn Bourbon. Daarom was ik terug gekomen. Om te kijken of het goed met haar ging. Hoe ze er nu uit zag. Of ze gelukkig was. Of het überhaupt een goed idee was om terug te komen. Het gevaar was nu geweken en ik eindelijk terug keren naar huis, zonder elke keer over mijn schouder te hoeven kijken. Hoe ik het voor de rest allemaal aan ging pakken, wist ik niet. Ik zou kijken hoe het allemaal zou gaan lopen. Ik wist sowieso niet wat ik met de situatie aan moest. Ze kon me niet meer herinneren. Daar had ik hoogstpersoonlijk voor gezorgd. Misschien wilde ze wel helemaal niets meer van me hebben. Die kans bestond er nog ook en dat was het risico dat ik zou nemen. Eerlijk gezegd was ik er ook nog niet helemaal van overtuigd of ik dat risico wel wilde nemen. Misschien bleef ik veel liever bij de gedachten die ik nu had, in plaats van dat ik het zou verpesten. Maar het zou allemaal vanzelf komen. Voor nu was ik gewoon blij dat ik überhaupt weer gewoon thuis was. 

@Vadrouille 
15
Posts: 1253
Datum: 27-06-2018 21:41
Vadrouille
Landelijke ster



Vadrouille schreef:
Eleanor
Zo gauw als ze kon vloog ze door het huis. Fack hoe was het mogelijk! ze had zich op haar eerste schooldag verslapen. Oke dat verslapen gebeurde wel vaker. Maar op je eerste schooldag? Dit was gewoon erg, dit kon zelfs voor haar niet.Half springend/ rennend over de gang trok ze haar broek aan, op weg naar de slaapkamer van haar broer. Haar ouders waren weg voor zakenreis. Haar 25 jarige broer zorgde voor haar en het huis. Met haar vuist bonkte ze op de slaapkamer deur van haar broer " Godver Jack kom uit je bed, je zou me naar school brengen! " Nogmaals sloeg ze hard tegen de deur. Lang duurde het niet of haar broer opende met een slaperig gezicht de deur. Zijn haar stak alle kanten uit. " Hoe laat is het dan? " Hoorde ze haar broer mompelen. " Ja 10 voor 8, we moeten over 10 minuten al in de auto zitten. Ik kom zo nog te laat! " Ze haastten zich terug naar haar kamer, toen haar broer terug die van hem zelf in ging om zich aan te kleden. Ze griste in haar slaapkamer haar shirt van het bed, die ze aantrok. Waarna ze haar zwart/wit geruite blouse er over heen aan trok. Haar zwarte korte laarsjes trok ze onder haar bed uit, die ze aantrok en gauw dicht veterde. 
Onder luid gestapt door haar haast, en het kwade gevloek van haar broer dat ze niet zo moest stampen rende ze de trap af. Beneden trok ze de koelkast open. Ze had er nu al spijt van dat ze gister geen brood had gemaakt voor het ontbijt. Nu moest ze dat ook nog doen. Even zuchtte ze. Top begin van dit jaar, top begin. Als dit een teken was hoe de rest van het jaar zou lopen zou het een slecht teken zijn. Oke school, ze vond er niks aan. Ze kwam geregeld te laat, skipte verschillende lessen. Maar toch waren haar cijfers en verslag cijfers goed genoeg om in het examen jaar te zitten. Ze moest ook wel toegeven ze leerde makkelijk. Ze was niet bijzonder slim ofzo, maar leren en onthouden ging haar gewoon makkelijk af. Maar het buiten in het bos zijn, of het park of lekker aan het strand, was zoveel leuker dan op school. En helaas ging dit bij haar ook vaak voor. Ze ging er het liefst vandoor op de motor van haar broer als haar ouders er niet waren. Haar broer had haar vorige zomer leren rijden op zijn crossmoter. Als haar ouders dat zagen hadden ze beide echt een probleem. Maar ze hield er van. Die vrijheid die je dan had, de wind door je haren het was zo geweldig. 
Gauw gooide ze een flesje water in haar tas, griste een appel uit de koelkast en een pak koekjes uit de snack lade in het aanrecht. Ze kocht op school wel wat te eten. " Tering Jack schiet nou eens op! "Schreeuwde ze naar boven. Lang duurde het daarna niet meer tot haar broer naar beneden kwam. Ze griste haar leren jack van de kapstok, waarna ze achter haar broer aan naar de auto liep. ze stapte in, waarna de auto in beweging kwam toen haar broer hem gestart had en gas had gegeven. 
Bij de school aangekomen stonden er nog leerlingen op het plein. De klok vertelde dat ze nog 4 minuten had voor de bel zou gaan. Ze draaide zich om naar haar broer waar ze kleintjes naar glimlachte "Dankjewel. Je hoeft me niet te komen halen. Ik pak de bus wel naar huis. " haar broer knikte enkel, waarna ze uit de auto stapte en de tas over haar schouder slingerde. Nou daar gingen ze dan weer, het laatste jaar. Kort speurde ze het plein af opzoek naar haar vrienden. Een paar jongens en 2 meiden stonden verderop te roken. Rustig liep ze er naar toe. zelf rookte ze niet. Jah soms op een feestje. Maar niet zo op schooldagen of gewoon in het weekend. Nog een keer keek ze de groep rond " Waar is Jasper? " Jasper en zij hadden niet echt een relatie. Ze klooide wat met elkaar en daar was ook alles mee gezegd. Het antwoord op haar vraag kwam er op neer dat uiteindelijk niemand wist waar Jasper was. Jasper skipte ook graag de lessen en school, waarschijnlijk was dat ook nu het geval.
De bel ging alweer veel te snel naar haar zin, waarna ze zich met de stroom mee naar binnen liet voeren. Op naar hun eerste les na de vakantie. Met een zucht liet ze zichzelf aan een tafeltje naast het raam zakken. Ze had hier een mooi uitzicht op het grasveld voor de school. Ze kon daar uren naar kijken en dromen. Maar misschien moest ze voor nu maar gewoon eens opletten. Op zijn minst de eerste dag na de vakantie.

Stephan
Het was raar om terug te keren naar huis. Huis. Het klonk zo raar na zoveel jaren daar niet te zijn geweest meer. 12 jaar om precies te zijn. Het was sowieso vreemd als het om het huis ging. Het was het huis van hem en zijn broer. Maar zelfs dat was allemaal ingewikkeld. Ach wat was er wel normaal aanzijn leven? Helemaal niks. Zelfs zijn leven was ingewikkeld. 12 jaar gelden was de laatste keer dat hij een voet in dit huis had gezet. Ze moesten hier noodgedwongen weg, nadat zijn broer weer eens wat doms had gedaan. Het zou ook niet, het was immers altijd Damon zijn schuld. Maar door Damon moest hij 12 jaar geleden een 5 jarig meisje achterlaten. Hij moest Abigail achter laten. Een meisje waar hij veel van was gaan houden ondanks haar leeftijd. En het was allemaal weer Damon zijn schuld. 
Maar nu hoopte hij dat het veilig genoeg was om terug te keren naar het huis. Om te kijken hoe het met haar zou gaan. Ze zou toch niet meer weten wie hij was. Dus hij kon haar rustig in de gaten houden zonder dat hij haar op zou vallen. En ergens was het ook gewoon weer fijn om thuis te zijn.  Het huis wat nu 12 jaar leeg zou staan. Ze hadden met zoveel haast weg gemoeten, dat ze niet eens iemand hadden kunnen regelen om voor het huis te zorgen. Het was ook te zien aan het huis dat er 12 jaar niemand in was geweest. Zijn ogen gleden over de klimopplanten die het halve huis begroeid hadden. Het werd maar eens tijd dat hij zou zorgen dat het hier weer een beetje bewoonbaard werd. 
Hoe dichter hij bij het huis kwam, hoe een vervelender gevoel hij kreeg. Der klopte hier iets niet. De geur van bourbon trok zijn neus in. Dit kon maar 1 iemand zijn en hoe was het mogelijk. Hoe was het mogelijk dat Damon precies op het zelfde tijdstip als hem terug zou keren naar huis. Überhaupt, hoe durfde Damon nog terug te keren naar hier? Wat bracht Damon hier? Kon hij geen andere plekken meer terroriseren en wilde hij het opnieuw hier proberen?
De voordeur drukte hij open, die achter hem in het slot klikte en rustig liep hij verder naar het woongedeelte. Zoals verwacht. Damon zat in één van de leren stoelen met een glas Bourbon in zijn handen. " Hoe is het toch ook mogelijk. Elke keer als ik denk dat ik ergens langere tijd kan blijven, verschijn jij er ook weer " Hij liep verder de ruimte in " Wat brengt jouw hier Damon? Je dacht, ik kom na 12 jaar hier opnieuw problemen veroorzaken? Want als dat je idee is, rot dan alsjeblieft maar weer heel gauw op " Zijn broer en hij hadden al jaren niet echt een goede relatie. Het kon voorkomen dat ze elkaar zo jaren niet zagen. En dan ging het makkelijk al snel om 10 jaar. Dan ging het weer een tijd goed als ze elkaar zagen, waarna het vaak weer fout ging. 9 van de 10 keer door een actie van Damon, waardoor ze moesten vluchten en hun wegen beide een andere kant op gingen

@BeauRathbone 
13
Posts: 366
Datum: 27-06-2018 22:18
BeauRathbone
Internationale ster



BeauRathbone schreef:
Abigail.
Het duurde niet lang voordat ik Matt gevonden had. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen. Op een rustig tempo liep ik naar hem toe en drukte een kleine kus op zijn lippen. "Hey you" zei ik glimlachend tegen hem. De twee waren ontzettend verschillend van elkaar. Waar Abigail altijd recht door zee was, iedereen vertelde waar het op stond, maar wel altijd alles met beide handen aan wist te pakken, was Matt altijd degene die dingen juist meer voor zich wilde houden. Bang om mensen te kwetsen en wilde liever iedereen gewoon maar te vriend houden. Al was hij wel van het aanpakken van dingen en dat vond ik altijd wel fijn. Ik bracht graag mijn tijd met hem door, voor zo ver dat ging. Beide waren ze best wel druk, wat er voor zorgde dat ze elkaar niet altij even vaak zagen. Erg was het niet. Natuurlijk zou ik hem vaker willen zien, maar het zorgde er wel voor dat ik ergens naar uit kon kijken. Ik voelde hoe hij mijn hand vast pakte, terwijl we samen richting de kluisjes liepen. Het werd een lange dag vandaag. Een dag vol met lessen, gevolgd door een vergadering voor het komende feest. Er werd een feest voor het begin van het nieuwe schooljaar georganiseerd. Het meeste was al geregeld en het was al onder de aandacht gebracht, zoals ieder jaar, maar er moest nog veel gebeuren. Ik wist dat ik dan ook laat thuis zou zijn, maar dat was niet erg. Ik streek een plukje van mijn haar achter mijn oor en keek vervolgens kort om me heen. Eenmaal bij mijn kluisje aangekomen pakte ik mijn spullen voor de eerste twee lessen. Geschiedenis en creative writing. Schrijven was iets waar ik later mee door wilde gaan. Ik hield ervan. Daarbij hield ik van reizen. Dat gepaard met het doorzettingsvermogen, nieuwsgierigheid en koppigheid, zorgde dat ervoor dat ik de journalistiek in wilde. Dat was ook precies wat ik wilde gaan studeren, maar wel bij een goede universiteit. Ik wilde graag naar dezelfde universiteit als mijn moeder, maar daar moest ik wel hard voor werken. Al was dat wel het doel dat ik voor ogen had. 
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Matt. "Zorg je ervoor dat je niet weer te veel hooi op je vork neemt"hoorde ik hem zeggen. Ik schoot in de lach en schudde afkeurend mijn hoofd. "Natuurlijk"was mijn vaste antwoord, al wisten we beide heel goed dat het een leugen was. Nee zeggen was iets waar ik niet heel goed in was en vond te veel dingen gewoon heel leuk om te doen. Dan stapelde het zichzelf allemaal op. "Ik meen het Abi. Je gaat echt nog teveel aanpakken en dat is echt niet goed" voegde hij er nog een keer aan toe. "Het komt echt wel goed. Ik weet dat je je zorgen maakt en dat je dit lief bedoelt, maar ik zal echt niet teveel doen" verzekerde ik hem. Op dat moment hoorde ik de bel gaan en sloeg mijn kluisje dicht."Laten we maar gaan" zei ik. Veel lessen had ik met de jongen samen. Iets wat ik fijn vond. Zo zag ik hem toch wat meer. En op het moment dat ik moest vergaderen, had hij een football training, dus de kans was groot dat hij me thuis zou brengen aan het eind van de dag. Dat was ideaal, al had ik het niet erg gevonden om weer te lopen. Ik genoot ervan om in de natuur te zijn. Ik genoot van de rust en stilte en kon mijn gedachten zo goed op een rijtje zetten. Het was fijn om even een moment op jezelf te zijn, ondanks ik het fijn vond om onder de mensen te zijn. Toch was het af en toe wel eens fijn. Uiteindelijk liepen we samen het lokaal binnen. Ik ging achter in het lokaal zitten, vlak bij het raam zodat ik nog af en toe naar buiten kon kijken. Ik trok mijn jasje uit en frunnikte even aan het armbandje dat om mijn pols zat. Ik had het armbandje al zolang ik me kon herinneren en ik had hem dan ook nog nooit afgedaan. Het was een bijzonder stuk sieraad met een aparte steen in het midden. Volgens mijn oom had ik het van mijn moeder geërfd, maar ze had het haar moeder nooit zien dragen. Ernaar vragen deed ze ook niet. Ik wist dat Joe het niet prettig vond om daar over te praten, dus ging ik maar gewoon van dat verhaal uit. Uiteindelijk richtte ik me op de docent die het lokaal binnen kwam lopen en sloeg mijn boeken open. 

Damon.
Lang hoefde ik niet op antwoorden te wachten. Ik merkte het gelijk toen mijn broertje binnen kwam lopen. Aanstalten om gedag te zeggen, deed ik niet. Ondanks we elkaar altijd weer tegen kwamen, lagen we elkaar niet echt. En dat kwam voornamelijk door mij. Ik nam het hem nog steeds kwalijk dat hij me had gedwongen om in een vampier te veranderen. Ik had hem beloofd hem het leven zuur te maken. En daar was ik nog steeds niet klaar mee. Hoe ver hij ook van me kon vluchten, ik wist hem altijd weer te vinden. Ook al duurde dat soms jaren. Zoals nu. Nu had het ook twaalf jaar geduurd voor ze elkaar weer tegen kwamen en ik wist dat hij het nog steeds niet met me te doen had. Het was mijn eigen schuld geweest, maar zoals ik al gezegd had, wisten we elkaar altijd weer te vinden. Toch verscheen zijn jongere broertje niet veel later in de woonruimte. Een grijns verscheen er rond mijn lippen, terwijl ik eerst nog een slok uit mijn glas nam. Deze was inmiddels leeg. "Een lange tijd niet gezien broer"zei ik hem, terwijl ik mijn lege glas op tafel zette en mezelf overeind duwde uit de grote leren stoel. Mijn blik gleed over mijn jongere broertje. "De jaren hebben je goed gedaan"voegde ik er nog eens aan toe. Zijn woorden deden me niet echt veel. Ik wist dat hij zo ging reageren. Ik had het verdiend, dus was het ook meer te verwachten. Ik schudde mijn hoofd. Voor de tweede keer deze dag. "Kom nou, broer. Bespaar wat haat voor later" zei ik grijnzend. "Dit is ook mijn thuis, Stefan. Dat mag je dan misschien vergeten zijn, maar ik kom hier graag" zei ik, terwijl ik kort mijn schouders op haalde. "En ik had het idee dat jij ook terug zou komen. Het was te verwachten. Ik weet hoe je bent. Misschien dat ik me er nog een klein beetje mee kan bemoeien" zei ik grijnzend. De echte reden zou ik hem niet geven. Het zou een teken van menselijkheid tonen en ik liet mensen liever geloven dat ik deze had uitgeschakeld. Dat maakte het leven een stuk makkelijker. Zeker nu de twee praktisch gezien onverwoestbaar waren.
"Maar genoeg over mij. Ik neem aan dat jij terug ben voor een bijzonder iemand" zei ik hem, terwijl ik nog een glas met Bourbon in schonk. "Wil je ook wat?" vroeg ik tussendoor en zonder eigenlijk op een antwoord te wachten, schonk ik een tweede glas in. Mocht hij niet willen, dan kon ik hem altijd nog zelf opdrinken. Ik was benieuwd naar hoe hij het aan ging pakken. "De belangrijkste vraag is natuurlijk hoe het aangepakt gaat worden. We weten beiden hoe het afgelopen is en zo makkelijk zal het wel niet gaan" merkte ik op, terwijl ik het net ingeschonken glas Bourbon naar mijn mond bracht. Ik nam een slok. Ik was gewoon benieuwd naar of Stefan al een plan had bedacht. Zo'n type was mijn broer namelijk wel. Eerst nadenken en vervolgens pas een plan trekken. Ik was daarentegen veel impulsiever. Ik deed dingen die mij op dat moment het beste leken. Die waren vaak niet helemaal goed, maar ik wist uiteindelijk weer uit de problemen te komen. Vaak genoeg dankzij mijn broer, maar toch. Ik kwam er elke keer weer onderuit of ik kwam er gewoonweg mee weg. Er hing een gespannen sfeer. Ook dat had ik verwacht. We waren niet op een goede manier onze eigen wegen gaan volgen. En in de afgelopen 12 jaar hadden we elkaar helemaal niet gesproken, wat het er ook niet beter op had gemaakt. Ik vond het daarom ook wel weer interessant om te zien hoe zich dit verder ging ontwikkelen. 

@Vadrouille 
15
Posts: 1253
Datum: 27-06-2018 23:06
Vadrouille
Landelijke ster



Vadrouille schreef:
Eleanor
God wat had ze een hekel aan die algemene vakken zag. De vakken die ze zelf mocht kiezen waren veel leuker. Daar koos je ze immers ook voor. Zo had zij Creatieve writing laten vallen en dit in geruild voor een extra taal, Latijn. Iets trok haar aan die taal, het had wel iets en zij wilde het maar al te graag leren. Maar nu was het nog geen tijd voor Latijn, dat kwam hierna wel. Maar het vak waar ze echt naar uit keek waren de tekenlessen. Iets waar ze nog goed in bleek te zijn ook. Ze wilde hierna ook iets daar mee gaan doen. Tekenen, ontwerpen alles was zo gaaf. Ook dit jaar was ze weer gevraagd om de poster voor het feest te ontwerpen, iets wat ze dan ook graag deed. Oke het was niet haar style wat ze tekende. Haar style was meer Anime, wezens zoals weerwolven, vampieren, draken, elfjes. Noem alles maar op. Als het maar geen realiteit was. Docenten hadden soms vol verbazing naar haar tekeningen zitten kijken. Sommige vonden haar tekeningen niet geschikt voor de les, ze waren te grof of te eng. Maar het kon haar niks schelen. Ze tekende hoe het volgens de opdracht moest, dus ze moesten niet zeuren. Maar eerst moest ze geschiedenis overleven. Oke geschiedenis was half wel voor haar interessant half niet. Helaas behandelde ze vaker dingen die ze niet leuk vond dan dingen wel. De tijd van King Arthur sprak haar aan, net als verschillende oorlogen. Maar de geschiedenis van de slavernij kon haar bijvoorbeeld weer geen reed schelen. Haar interesses lagen daar gewoon niet. Zo had iedereen wel wat.
Om haar heen werd het langzaam drukken. Ze had een paar vrienden hier in de klas, maar niet super veel. De meeste zaten in de andere klas of een klas lager. Als ze eerlijk moest zijn vond ze veel hier uit de klas maar arrogant en asociaal. Maar het scheelde ook weer dat je niet met iedereen bevriend hoefde te zijn waarmee je in de klas zat.  Ze kende iedereen bij naam, dat vond ze voldoende. Als je niet met iemand om ging, hoefde je ook niet meer van je klasgenoot te weten dan zijn of haar naam. Als een van de laatste kwamen Abigail en Matt binnen. Ze waren HET stelletje van de klas. Om een of andere reden ook een voorbeeld voor veel eerste jaars. Iets wat zij totaal niet snapte. Wat was er nou zo bijzonder aan die twee.
De docent kwam binnen, wat betekende dat het tijd was voor de les. Nou het zou voor haar betekenen dat het tijd was om haar hele schrift weer vol te kleuren, net zo lang tot deze les over was. Haar schrift, boek en etui pakte ze uit haar tas. Rustig opende ze het boek op de plek waar haar docent het wilde en haar schrift op een lege bladzijde. Een pen pakte ze, waarna ze terwijl ze half naar het verhaal van de docent luisterde begon te tekenen. Het was vreemd, haar tekeningen waren de laatste tijd de zelfde soort personage. Het was een jongen, donker haar, zelfs zwart eigenlijk. Een bleke huid, alsof hij nooit in de zon kwam. Maar zijn ogen, het waren de mooiste blauw/grijze ogen die ze ooit had gezien. Nou gezien? Die ze getekend had. 
Inmiddels was ze alweer gestopt met tekenen en met luisteren en staarde ze wat naar buiten. Vaak droomde ze over de personages of dingen die ze tekende. De jongen die ze de laatste tijd tekende was de afgelopen tijd ook in haar dromen voor gekomen. Niet heel duidelijk op de voorgrond. Maar zichtbaar genoeg om hem te kunnen tekenen. Maar ja personen in je dromen waren of een mix van mensen die je kende of die je wel eens had gezien. En deze persoon had ze van haar leven nog nooit gezien. Dus het was zeker een mix van mensen die ze kende, dat kon niet anders.

Stephan
Zoals altijd was Damon weer eens heerlijk nonchalant " Ja, jaren doen je goed als je eigenlijk al ik weet niet hoeveel jaar dood bent. Kan ik anders niet van jouw zeggen, volgens mij verschijnen je eerste rimpels van " even wees hij naar zijn eigen voorhoofd " Pas maar op "Natuurlijk wist hij ook wel dat hij en Damon nooit van hun leven rimpels zouden krijgen. Niet van ouderdom tenminste. Als ze te lang geen bloed hadden gehad, dan begon hun huid er wel aardig slecht uit te zien. Inclusief de rimpels. Hij liep verder de kamer in, waar hij rustig met zijn onderrug tegen de eettafel die er stond geleund bleef staan " Ik weet dat dit ook jouw huis is. Neemt niet weg dat ik hoopte dat je hier nooit meer terug zou keren, na je laatste problemen hier " Maar al gauw bracht Damon het onderwerp terug naar hem. Hij wilde zijn reden weten waarom hij terug was. Wilde weten wat de plannen zouden zijn. Een glas Bourbon werd hem aangereikt en rustig pakte hij het aan. Dronken worden konden ze niet, maar een rustgevend gevoel bracht het wel met zich mee. 
Ach hij kon zijn broer maar net zo goed gelijk vertellen waarom hij terug was en wat het plan was. Vertelde hij het niet zou Damon toch wel door zeuren tot hij het vertelt had. Hij bracht het glas naar zijn mond, nam een slok waarna hij hij het glas achter zich op de tafel zetten. " Het is Abi. Het mag dan al wel zoveel jaar geleden zijn. Maar toch. Ik kan haar niet vergeten "Hij keek zijn broer aan " En ik geloof dat jij hier voor Eleanor bent. Jij bent haar ook nooit vergeten Damon. Dat meisje had ondanks haar leeftijd al een goede invloed op jouw. Bij haar in de buurt was je tenminste leuk. " Het was zo. Dat meisje deed iets met Damon. Wat het was wist hij niet, maar zijn broer werd er dragelijk door. In die 5 jaar hadden ze vaak de band terug gehad die ze hadden voor dit vampieren gezeik allemaal begon. Hij wist ook wel dat dat de reden was dat Damon en hij elkaar niet meer lagen. Damon had hem nooit vergeven dat hij hem veranderd had in een Vampier. Terwijl Stephan dit alleen maar had gedaan om zijn broer te redden. Om langer met zijn broer te kunnen hebben, dan die jaren die ze hadden gehad. 
Even ging zijn blik naar zijn horloge " Ik heb over een uur een rondleiding op de school van Eleanor en Abigail. Ik dacht, een beetje bijscholing van deze tijd daar is niks mis mee. Ze geloofde me toen ik zei dat ik 17 was " was ook niet zo moeilijk als je iedereen kon laten geloven wat je zei. " En dan gaan we het wel zien " Hij pakte het glas achter zich, waar hij een nieuwe slok uit nam en zijn broer terug aan keek " En Damon, verpest dit alsjeblieft niet. Ik woon hier graag wat langer dan 5 jaar. " Hij trok kort zijn wenkbrauw op naar zijn broer. Hij had echt geen zin in de problemen die Damon met zich mee kon brengen. 

@BeauRathbone 
13
Posts: 366
Datum: 27-06-2018 23:52
BeauRathbone
Internationale ster



BeauRathbone schreef:
Abigail.
Geschiedenis was een vak wat mij altijd gemakkelijk af ging. Het was een vak dat me lag en waar ik niet hard voor hoefde te leren. Ik vond het een interessant vak en ik kwam er graag meer over te weten. Het was dan niet zo interessant als creative writing, waar ik mijn gedachten de vrije loop kon gaan en mijn fantasie echt kon gebruiken, maar het was beter als de andere standaard vakken. Al had ik naar mijn idee de juiste vakken gekozen om verder in  de journalistiek te komen. 
De docente was inmiddels begonnen aan haar les, terwijl ik op mijn gemakje aantekening in mijn schrift schreef. De vrouw die deze les gaf, deed het niet op een gehele interessant, maar het was iets waar we het maar mee moeten doen. Een kleine geamuseerde glimlach verscheen er rond mijn lippen. De eerste lessen van het nieuwe schooljaar waren nooit echt zwaar. Ze duurde nooit het hele uur en als ze dat wel deden, dan hadden we vaak de tijd gehad om weer met elkaar in contact te komen. Ze legde ons niet al te veel werk op, al was dat maar voor korte duur. Meestal was dat maar voor een week en mocht je er daarna weer vol tegenaan. Ook nu gaf de vrouw na enkele minuten een korte pauze. Het was ook een klein beetje onrustig aan het worden. Erg was het niet. Het was immers nog vroeg in de ochtend, de eerste dag dat iedereen elkaar weer zag. Er was genoeg om over te praten geweest en vaak zagen de docenten dat de eerste dag wel door de vingers. Deze les was geen uitzondering geweest. Ik draaide me om in mijn stoel, zodat ik het overzicht over het lokaal had. Een geamuseerde glimlach kwam er rond mijn lippen te staan. Mijn blik gleed kort naar Matt, die inmiddels al in gesprek leek te zijn met een ander. We waren graag samen, maar hadden allebei ook een eigen leven. We konden ook heel goed onze eigen weg gaan. En dat was naar mijn idee ook heel belangrijk als je niet heel erg veel tijd met elkaar door kon brengen. Natuurlijk was tijd voor elkaar vrijmaken heel belangrijk, dat had ik de afgelopen jaren met hem ook zeker geleerd, maar het was ook goed dat we elkaar de ruimte konden geven om dingen te doen die we allebei heel erg leuk vinden. Ik was dan ook alles behalve jaloers aangelegd en gaf hem dan ook wat ruimte. Ik wendde mijn blik weer af en liet mijn blik verder het lokaal door glijden. Mijn blik kleed heel even hangen bij Eleanor. Een meisje met wie ik niet heel goed mee om ging. Ik kende haar niet heel erg goed, maar was nooit onaardig tegen haar. Dat vond ik dan tenminste. Uiteindelijk gleed mijn blik naar Madison. Een meisje waarmee die mij gezelschap hield in de activiteitencommissie. Ik raakte in een gesprek met haar. Het ging voornamelijk over de vergadering die we deze middag zouden hebben en hoe druk het zou gaan worden dit jaar. Dit jaar was sowieso al druk. Zeker omdat het examen er aan zat te komen. Dat zou al veel tijd in beslag nemen. Daarnaast waren er heel veel activiteiten die georganiseerd en uitgevoerd moesten worden. Ik wist niet hoe we dat voor elkaar zouden krijgen, maar ik wist zeker dat dit zou gaan lukken. Ze zouden het aankunnen. Het maakte niet hoe het ging gebeuren, maar dat het ging lukken was één ding wat zeker was.

Damon.
"Kom kom broertje. Je kunt niet altijd boos blijven op de fout die ik 12 jaar geleden begaan ben. We zijn er toch ook weer uit gekomen. Je bent weer terug. Je kunt je eigen plan weer trekken. Allemaal positief, lijkt me" zei ik tegen Stefan. Al had hij alle redenen gehad om boos op me te zijn. Als het niet aan mij had gelegen had mijn jongere broer hier waarschijnlijk nog gewoond en had hij Abigail nog steeds onder zijn hoede gehad. Het zelfde gold voor mij en Eleanor. Ik vroeg me af hoe ze me zou zijn als dit het geval zou zijn. Zou ze me zien als een broer. Als een vader. Wie weet? Ik gaf in ieder geval ongelofelijk veel om het kleine meisje. Klein was ze misschien nu niet meer, maar één ding was zeker. Ik ging haar weer voor me winnen. Al was ik niet van plan om aan Stefan toe te geven dat ik echt om haar gaf. Ik had altijd de indruk gegeven, tot twaalf jaar geleden dan tenminste, dat ik om niemand gaf en dat wilde ik graag zo houden. "Ach, het kan inderdaad niet kwaad om even te kijken hoe het met haar gaat. Anders zijn die vijf jaar ook weer voor niets te zijn. En ik moet zeggen dat het ook veel leuker was om bij jou in de buurt te zijn, broertje" zei ik met een tevreden grijns tegen Stefan. Ik wist dat hij om het meisje gaf. De meiden hadden allebei een enorme indruk op ons achter gelaten. Zelfs op die leeftijd al. Het was indrukwekkend wat voor een een invloed die meiden op jonge leeftijd al hadden gehad. Wat voor invloed zouden ze nu dan op ons hebben? Als ze ons in hun leven wilde hebben dan. Het kon natuurlijk ook goed zijn dat ze helemaal niks met ons te maken wilden hebben. Dan waren ze voor niets terug gekomen. 
Het moment dat Stefan over zijn plan vertelde, verscheen er een kleine grijns rond mijn lippen. Weer terug gaan naar school? Het was niet echt ideaal te noemen, maar het was wel de grootste kans om weer deel uit te maken van het leven van Eleanor. Ik trok even mijn wenkbrauw op en nam een slok van mijn Bourbon. Het enige nadeel was dat ik niet het type was dat naar school ging. Het was niets voor mij en ik snapte dan ook echt niet dat Stefan altijd vrijwillig weer terug naar school ging. Hoewel we al bijna 200 jaar op de wereld rond liepen, vond ik het  echt een verspilling van tijd. Tijd die ik liever aan andere dingen besteedde. Aan feestjes. Vrouwen. Jagen. Allemaal zaken waar ik mijn tijd graag aan besteedde. Maar voor Eleanor had ik het wel over. Hoe moest ik haar anders in de gaten houden. Daarbij kon ik moeilijk heel de dag thuis blijven zitten. Dat was ook niets voor mij. Mijn blik gleed uiteindelijk weer naar mijn broer en ik schudde grijnzend mijn hoofd. "Dat klinkt als een goed plan. Ik denk dat ik je daar maar bij kom vergezellen. "Maak je om mij maar geen zorgen, broertje. Ik verpest graag je leven, dat weet je zelf ook heel goed. Maar dit is mijn thuis. Ik zou hier graag ook voor een langere tijd willen wonen. Van mij zul je geen last hebben"zei ik hem. 

@Vadrouille 
15
Posts: 1253
Datum: 28-06-2018 12:14
Vadrouille
Landelijke ster



Vadrouille schreef:
Eleanor
Of ze was zo verdiept in haar eigen tekeningen geweest, of de docent vond het eigenlijk voor nu wel weer even genoeg. Maar ze kregen al vrij snel een pauze. Haar horloge vertelde haar dat het ook gewoon een kort stuk was geweest. waarschijnlijk was de klas te onrustig. Iets wat ook niet raar was. Iedereen had net vakantie gehad, iedereen widle aan elkaar vertellen wat ze in de vakantie hadden gedaan. Ze snapte ook nooit zo goed, waarom dit soort momenten niet met een mentor les begonnen ofzo. daar deed je vaak toch weinig, had je tijd zat om je vakantie te bespreken met de andere. 
Nadat de docent terug was gaan zitten, na haar mededeling over de pauze begonnen leerlingen met elkaar te spreken. Het werd een heel kippenhok hier. 
Ze klapte het schrift dicht en leunde even wat achterover in haar stoel. In een gesprek ving ze het onderwerp schoolfeest op. Kak ze moest haar ideetjes nog laten zien aan Abigail. Nu had ze nog tijd om wat aan te passen namelijk. ze viste haar USB-stick uit haar etui en stond op. Rustig vertrok ze naar het bureau van de docent  " Mevrouw ik moet nog even het een en ander printen voor het schoolfeest. Kan ik dat nu even doen? " De docent keek op van haar laptop " Ja dat kan wel. Je zult wel naar de receptie moeten. De printen hier in de gang is kapot " Ze knikte even. "Dankuwel " 
Ze verliet het lokaal, waarna ze in de gang haar schoolpas uit haar portemonnee viste. Anders kon ze nog niet eens printen.  De vrouw achter de receptie was ook op haar computer bezig " Goedemorgen. Ik mocht van mevrouw Jongebreur hier komen printen, omdat de printer in de gang het niet doet. " De vrouw keek haar glimlagend aan " Tuurlijk meid, print gerust hier " Ze glimlachte naar de vrouw en stapte achter de receptie. Haar USB-stick stak ze in de printer, waarna ze haar schoolpas er op legde. Nu was het even wachten tot de printer haar registreerde en haar bestanden zag. 
Achter haar begon de vrouw kort daarna te spreken. Een jongen sprak achter haar dat hij en zijn broer hier op school wilde komen. Zo nieuwsgierig als ze was draaide ze zich om. Er stonden twee jongens bij de receptie. Waarna haar blik op de andere jongen bleef hangen begaven haar benen het nog net niet. Die jongen. Die jongen leek sprekend op de persoon die zij op papier zetten. Gauw draaide ze zich terug om naar de printen. Gelukkig schoot deze voor de verandering eens op. Maar die jongen kreeg ze niet uit haar hoofd. Ze wist het zeker, ze had hem nog nooit gezien. Maar op papier stond hij al jaren. 
Ze verzamelde de geprinte bestanden, waarna ze bij de receptie weg liep. Maar ver kwam ze niet "Eleanor. Wil jij de broers Salvatore mee nemen naar je les? Ze komen bij jullie in de klas " OMG waarom nou? Traag knikte ze " Tuurlijk, loop maar mee " kleintjes glimlachte ze naar de twee jongens. Hoezo die jongens kwamen bij hun in de klas. Ze waren toch veel te oud? Maar prima, het zou wel. Ze liep de gang in "Welkom hier op school. " Ja wat moest ze nog meer zeggen? Ze was hier helemaal niet goed in, hield niet van vreemde mensen. En juist zij moest die 2 mee nemen. 

Stephan
Fronsend keek hij Damon aan " ik kan niet altijd boos blijven? Volgens mij heb jij na 150 jaar mij ook nog niet vergeven en ben je ook nog steeds boos op mij. Misschien moet je dan je eigen advies maar eens opvolgen " Hij dronk de laatste slok uit zijn glas, die hij terug op de tafel zetten. Ergens verbaasde het hem dat Damon hier mee in stemde. Damon hield helemaal niet van school. Oke de kans was groot dat Damon ook wel 2 keer ging en dan niet meer op kwam dagen. Dat was hij immers gewend van zijn broer. Zijn blik ging terug naar zijn horloge, ze moesten gaan. "We gaan het zien. Ik ben benieuwd hoelang je dit normale mensen leven aan kunt " Hij viste de auto sleutels uit zijn broekzak " Ik zie je daarop school wel. Je zult mij toch nodig hebben om binnen te komen. Ik ben immers de gene die zich ook daadwerkelijk in heeft geschreven " En met die woorden verliet hij de woning weer. 
Damon zou hem echt wel komen. Dit was een kans om voor Damon in de buurt van Eleanor te komen. Die liet hij echt niet schieten. De rit van hun huis, naar de school koste wel geteld 25 minuten. Dat kreeg je als je ver weg diep in de bossen woonde en de school aan de andere kant van de stad stond. Lopend was hij zelfs nog sneller geweest dan met de auto, maar ja. 
Bij de school aangekomen, parkeerde hij de auto. Samen met Damon vertrok hij naar binnen. Het was rustig in de gangen, iedereen zat natuurlijk in de klas " houd alsjeblieft je mond oke " Even keek hij opzei naar zijn broer. Bij de receptie aangekomen glimlachte hij naar de vrouw die er achter zat. " Goedemiddag. Mijn broer en ik zouden vandaag een rondleiding en een kennismaking met onze nieuwe klas hebben " De vrouw keek hem even bedenkelijk aan, waarna ze in het systeem keek " Ik heb hier alleen Stephen staan. " Recht keek hij de vrouw aan " Dan denk ik dat er iets mis is gegaan met de papieren van mijn broer. Damon Salvatore heeft zich ook aangemeld voor deze school " De vrouw knipperde even " Ik denk dat de papieren van je broer ergens kwijt zijn geraakt. als ik ze niet meer kan vinden laat ik het jullie weten. Of je broer dan opnieuw de papieren in wilt leveren " Hij knikte even " Gaat die zeker doen " Glimlachte hij. Hij hield hier niet van. Hij maakte niet graag gebruik van zijn gaven. De vrouw pakte wat papieren die ze naar de jongens uit stak. " Jullie kunnen alvast kennis maken met de klas. Ik zal jullie straks komen halen voor een rondleiding " hij knikte even. De vrouw sprak een meisje aan die achter haar had staan printen. Zijn blik bleef hangen op de ketting die het meisje om had. Die ketting en in combinatie met de naam die de vrouw sprak, dat kon niet anders. Even ging zijn blik naar Damon, waarna hij achter het meisje aan liep. Ze heette hun welkom op deze school " Dankjewel " glimlachte hij. Nou Damon zijn verloren kind was terug gevonden. Dat was makkelijk gegaan

@BeauRathbone 
13
Posts: 366
Datum: 28-06-2018 13:22
BeauRathbone
Internationale ster



BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik genoot van de gegeven vrijheid. Ik wist dat het heel de dag nog zo zal gaan. Morgen zal het ook nog een enkele keer gebeuren, maar klagen hoorde je me niet. Integendeel. Ik vond het ideaal. Ik had zo veel mensen die ik wilde spreken, of juist mensen die mij op dit soort momenten aanspraken. Ik kwam de dag heel goed door zo en en ik genoot er stiekem ook wel van. Ik kon heel goed in een menigte opgaan en kon het met veel mensen goed opschieten. Ik wist niet wat het was, maar ik vind het een fijne eigenschap. Een glimlach sierde nog steeds mijn lippen, terwijl ik met verschillende leerlingen sprak. Ze hoorde nieuwe verhalen, nieuwe roddels en nieuwe gerichten. Punten waar ze maar al te graag achter wilde komen. Waarschijnlijk hoefde ik daar niet al te veel voor te doen. Ik was een onderzoekend type, maar vaak genoeg werd de juiste informatie zo op mijn schoot geworpen, waardoor ik vaak genoeg aan het eind van de dag aan de juiste informatie wist te komen. Het kwam natuurlijk ook vaak genoeg voor dat dit niet het geval was. Ik mocht vaker wat moeite doen voor de dingen waar ik achter wilde komen, maar met mijn onderzoekende en doorzettende eigenschappen, kwam ik daar ook vaak genoeg achter. Ik hield me gewoonweg graag met die dingen bezig. Dat wist iedereen en dat was waarschijnlijk ook de reden waarom iedereen altijd naar haar toe kwamen. Of met nieuwe informatie of om juist verduidelijking te krijgen over iets wat al rond ging. Ik vond het niet erg. Het had er voor gezorgd dat ik al vrijwel op een jonge leeftijd wist wat ik wilde doen. Al zou ik nooit iemands vertrouwen schenden voor een beetje informatie. Zo zat ik niet in elkaar. Ik wist mij grenzen en ik wist wanneer ik te ver zou gaan en wanneer niet. Ik zou het anders om ook niet fijn vinden en ik wist dat wie goed deed, goed ontmoet. Daar hield ik me gewoon altijd aan. Zo simpel was het. 
Ik keek op, toen ik een bekende stem de docent hoorde vragen of ze even wat uit mocht printen met betrekking tot het feest. Eleanor. Het meisje kon geweldig tekenen. Dat wist ik nog goed en we hadden haar gevraagd of zij de tekening kon maken voor de posters, aangezien niemand zo goed kon tekenen als zij dat kon. Ik was blij dat ze er mee ingestemd was. Ik was haar hier oprecht dankbaar voor. Er ging tijd in zitten en je moest er maar net zin in hebben. Ik kon ook goed begrijpen als ze het niet had gedaan. Ik had het haar niet kwalijk genomen. Maar toch had ze er ja op gezegd. Ik keek haar nog even na, terwijl ze het lokaal verliet. Ik wendde mijn blik weer af en keek weer naar mijn gesprekspartners. Ik pakte het gesprek weer op, hoewel ik niet te veel in details wilde treden. Het was goed om hier en daar al wat punten aan te kaarten, om te kijken of ik niets vergeten was, maar aan de andere kant wilde ik ook niet de gehele vergadering al bespreken. Daar was de daadwerkelijke vergadering voor en ik was er van overtuigd dat ik me goed voorhad bereid. Ik vond het fijn om er rustig voor te zitten en er mijn tijd voor te nemen. Een vergadering kon al hectisch genoeg lopen, dan was het goed als je je zaken op een rijtje had. Iemand die de leiding nam en het in goede banen kon lijden. En daar kwam ik meestal om de hoek kijken. Er ging genoeg tijd in zitten, maar ik genoot ervan. Daarnaast stond het ook nog eens goed op mijn CV, iets waar ik nu ook al over nadacht. Ik wilde een goede toekomst en al dit soort dingen zorgde ervoor dat je er tussenuit sprong. Dat was uiteindelijk ook de bedoeling. Top universiteiten hadden vaak keus genoeg, maar hadden vrijwel weinig plekken. Dan moest je er op de een of andere manier toch echt tussenuit springen. 

Damon. 
Kort fronste ik en zuchtte een keertje. Ik ging er verder maar niet op in, hoewel ik het wel een andere situatie vind. Stefan had me gedwongen om een te veranderen in een vampier, terwijl mijn keuze heel makkelijk was. Ik wilde niet meer leven. Niet zonder Katherine. Zo wilde ik niet verder. Toch dacht mijn broer er anders over en had er voor gezorgd om mensenbloed te drinken. En nu waren ruim een eeuw verder. Ik was niet van plan om het hem te vergeven. Ja, ik was over Katherine heen. Die vrouw deed me niks meer. Ze had op mijn hard getrapt en het deed haar niets. Daarbij had ik iemand om wie ik nog nooit zo veel gegeven had. Eleanor. Het meisje deed dingen met me, die zelfs Katherine niet had kunnen doen. En dat moest toch heel wat zeggen, aangezien Katherine de enige vrouw was, van wie ik tot nu toe echt hield. Naast Eleanor dan. Ik gaf om haar met heel mijn hart. Mijn menselijkheid wist ze te raken. Hoe ze het gedaan had, weet ik niet, maar het maakte het er niet minder waar op.
Ik schoot lachend mijn hoofd, dronk mijn glas leeg en zette het weg. "Oh, broer. Dat komt allemaal wel goed. Ik kan prima op gaan in de menigte" zei ik hem. Ik heb me vaak genoeg uit situaties weten te redden en had me aan situaties aan weten te passen. Zeker als er iets uit te halen viel. Voor mij dan. Zolang ik er maar een voordeel uit kon halen, was het al gauw goed. Dan was ik wel bereid om moeite te doen. Ik hoopte dan ook dat Eleanor zich niet tegen me zou keren. Ik had genoeg domme dingen gedaan, maar bij haar zou ik het niet goed kunnen hebben. Zacht beet ik op mijn lip en zette die gedachtes weer van me af. Ik was benieuwd naar haar. Het was toch behoorlijk lang geleden. Twaalf jaar. Ze was inmiddels een jonge vrouw en ik was benieuwd naar hoe ze geworden was. Ik hoopte dat ik een deel uit kon maken van haar leven. Daarvoor was ik immers teruggekeerd naar Mystic Falls. Als het ook snel duidelijk mocht worden dat ze niets van me moest hebben, was ik ook weer snel vertrokken. 
Ik was zo in gedachten verzonken, dat ik niet eens door had dat we inmiddels al bij school aan waren gekomen. Ik stapte uit de auto en liep met met mijn jongere broer mee. Ik liet hem het woord doen en keek zelf een beetje om me heen. Al had de vrouw al snel mijn aandacht bij het horen van een naam. Mijn blik gleed op een meisje, waardoor er een kleine grijns rond mijn lippen verscheen. Eleanor. Als jonge vrouw. Ze zag er prachtig uit en ik kon voor enkele seconden mijn ogen ook niet van haar af houden. Op het eerste gezicht leek ze een tikkeltje op mij. Iets wat ik een leuk idee vond. Ik was benieuwd naar wat ik nog meer kon ontdekken. Haar vinden was een stuk makkelijker dan gedacht, moest ik eerlijk toegeven. "Hello, Eleanor. Ik ben Damon en dit is mijn jongere broertje" zei ik met mijn gebruikelijke grijns. Dit kon heel interessant worden.

@Vadrouille 
15
Posts: 1253
Datum: 28-06-2018 14:59
Vadrouille
Landelijke ster



Vadrouille schreef:
Eleanor
Serieus nou begon één van de twee ook nog tegen haar te praten. Waarom had die man nou gewoon zijn mond niet kunnen houden? Ergens was de gedachte man wel vreemd. Ze hoorde 17, maximaal 18 te zijn. Ze zagen er beide uit alsof ze de 20 al voorbij waren. Ze hadden zo 2 nieuwe docenten kunnen zijn hier op school. de 3 voorbeeld posters die ze net had geprint, had ze zowat al verfrommeld in haar hand. Wat maakte haar zo zenuwachtig. Oke ze hield al helemaal niet van mensen ,was graag op zichzelf. Je moest haar eens zien presenteren voor de klas, nou dan ging ze dood. Terwijl ze voluit vol enthousiasme voor een grote zal kon staan en kon vertellen over haar tekeningen. Maar gewoon 2 personen naar een lokaal brengen, daar kreeg ze al zenuwen van. En nu helemaal toen de jongen ook nog tegen haar begon te spreken " Hey " Ja wat moest ze dan. Ze wiste immers al hoe zij heetten. 
Bij het lokaal aangekomen plaatste ze haar hand op de deurklink en keek nog even om naar de twee mannen achter haar. "We hebben geschiedenis van mevrouw Jongebreur. Ze is wel oke. " Ze drukte de deur open en keek de oudere vrouw aan die achter het bureau zat " Ik heb de broertjes Salvatore bij mij. Damon en Stephen. " Ze zag hoe de vrouw even bedenkelijk naar de jongens keek. Waarschijnlijk zou die het zelfde hebben gedacht als haar, ze zagen er oud uit. "Dankjewel Eleanor. Ga maar zitten " Ze kniktee even waarna ze ze weg liep naar haar tafel. Toen ze langs de tafel van Abigail liep legde ze de voorbeeldjes op tafel " Ik hoor het wel als je er iets aan veranderd wilt hebben " waarna ze doorliep en aan haar tafeltje ging zitten. Ze viste haar tas van de grond die ze naast zich op de stoel drukte. Echt niet dat één van die twee bij haar kwam zitten. ze zochten maar een andere plek. Ze hoorde hoe de vrouw sprak dat ze binnen konden komen en dat ze op een plek mochten gaan zitten. Mevrouw Jongebreur was altijd met nieuwe studenten zo van je leerde elkaar wel kennen als je gewoon met elkaar om ging. Daar hoefde je echt niet voor de klas voor voorgesteld te worden. 
Haar blik ging terug naar haar schrift, waar ze haar pen weer oppakte 'Damon ' schreef ze al gauw boven één van de tekeningetjes. Het was bizar, het paste hem wel. Haar mobiel trilde. Ze viste hem uit haar broekzak en glimlachte toen ze zag wie het was, Jasper! Hey sorry Chick, ik was te laat wakker. Ik kom naar school, maar ik geloof niet dat de lessen zo interessant zijn. zie ik je bij de parkeerplaats over een half uurtje? '  Kort beet ze even op haar lip. Ze wist als ze ging wat er ging gebeuren. Waarschijnlijk had die jongen alleen maar zin in seks. Om een andere reden kreeg zij geen berichtje van hem. Wat twijfelend keek ze naar haar telefoon. Soms twijfelde ze wel eens. had ze nou echt niet meer eigenwaarde dan dit? Kom op ze had toch ook recht op iemand die echt van haar hield, niet alleen maar om mee te kloten. Ze zuchtte nogmaals en legde haar telefoon terug op de tafel voor zicht. Ze had nog een half uur om er over na te deken, dan was hij immers wel op school.

Stephen
Nauwlettend hield hij Damon in de gaten. De grijns die zijn broer op zijn gezicht had vertrouwde hij voor geen meter. Het was duidelijk aan het meisje te zien dat ze het al niks vond dat ze met haar mee naar de les liepen. En toen begon ook Damon nog eens tegen haar te praten. Oke dat snapte hij ook wel. Damon had 5 jaar elke dag voor dit meisje gezorgd. Had haar achter moeten laten, door zijn eigen fout maar toch. Al gauw kwamen ze bij het lokaal, waar Eleanor kort wat vertelde waarna ze naar binnen stapte. Een oudere vrouw keek hun aan vanachter haar bureau, twijfelde kort even maar sprak toch dat ze binnen mochten komen. Ze mochten gelijk een plekje gaan zoeken. Her en der waren er nog wat plekken vrij. Gelukkig niet twee tafels tegen elkaar, want hij had er echt geen behoefte aan om naast Damon te gaan zitten. Kort liet hij zijn blik door het klaslokaal glijden. Eleanor had haar ketting die ze van Damon had gekregen om gehad. Hij hoopte zo dat Abigail haar armband nooit af zou hebben gedaan. En dat ze natuurlijk hier in de klas zat. 
Het scheelde dat deze klas niet mega veel leerlingen had en dat de meeste meisjes korte mouwen aan hadden door het lekkere weer. Hierdoor viel al gauw zijn blik op een blond meisje. Dat was zijn armband. Nou zijn armband. De armband die hij haar had gegeven. Altans als Abigail hem altijd zelf had gehouden en niet verkocht had of aan iemand anders had gegeven. Kort keek hij nog even naar Damon, waarna hij de klas in liep en op de plek achter Abigail ging zitten. Hij kon het niet laten om toch even te glimlachen toen hij zat. Ze was een ontzettend knappe meid geworden. Ze zag er uit alsof het allemaal goed met haar ging. Iets waar hij heel blij mee was. Hij kon dan ook niet wachten om te proberen om met haar in contact te komen. Maar ja om als nieuweling nou gelijk tegen een wild vreemde te praten dat was ook vreemd. Hij zou het even afwachten. Misschien was zij wel iemand die de nieuwelingen allemaal een goed en welkom gevoel wilde geven. 

@BeauRathbone 
13
Posts: 366
Datum: 28-06-2018 15:57
BeauRathbone
Internationale ster



BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik vond het fijn weer onder mijn leeftijdsgenoten te zijn. Ik genoot er oprecht van. Ik was graag onder de mensen. Een echte mensen mens. Ik had ook veel vrienden heel op school, al waren de mensen met wie ik heel close was op één hand te tellen. En dat vond ik niet erg. In slechte tijden wist je op wie je kon rekenen en die mensen moest je ook zeker koesteren. De rest deed er gewoon niet toe. Zo simpel was het. Daarom was ik ook altijd gewoon mijzelf. Ik had er geen zin in om me anders voor te doen, zodat iemand me wel zou mogen. Ik ben nu eenmaal wie ik ben. Stond je dat niet aan, dan was dat simpelweg niet mijn probleem. Ik wist ook dat men op deze manier wisten wat ze aan me hadden en ik wist dat de meeste het hier ook wel konden waarderen. Iets wat ik fijn vond. Het kon natuurlijk compleet anders uitpakken. Dat wist je nooit, maar gelukkig was dit niet het geval geweest. De pauze kwam voor mij dan ook goed van pas. Er waren genoeg mensen wie ik wilde spreken en hoe meer tijd ik daar voor had, hoe sneller het ging. Ik was erg nieuwsgierig en wilde een gesprek met het ene persoon niet snel afraffelen, om een gesprek met een ander te beginnen. Ik wilde er wel naar luisteren. Interesse tonen in een ander was dan ook heel belangrijk. Als je het mij zou vragen dan tenminste. Maar ik wist dat het helemaal goed ging komen, als het zo heel de dag zou gaan. Al hadden ze waarschijnlijk bij de ene les korter de tijd dan bij de ander, maar iets was dan toch altijd wel beter dan de daadwerkelijke les, dus zou ik al tevreden zijn met hetgeen wat we zouden krijgen. 
Ik merkte dat het geluid wat zachter werd, op het moment dat de deur open en dicht ging. Ik was te druk met een gesprek, waardoor ik het in eerste instantie niet door had. Ik werd dan ook uit mijn gedachten gehaald door Eleanor, die weer terug gekeerd was in het lokaal. Ze had een aantal voorbeelden op mijn tafel gelegd. Een dankbare glimlach verscheen er rond mijn lippen. "Dankjewel! Als er iets veranderd moet worden, laat ik het je zo snel mogelijk weten"zei ik, terwijl ik mijn blik er kort over liet glijden. Tijdens de vergadering zouden we er uitgebreid de tijd voor nemen en een keuze maken. Ik was in ieder geval heel blij dat ze het had willen doen. Ik vond de voorbeelden er nu al vet uitzien, dus dat moest helemaal goed komen. 
Ik had ook gemerkt dat Eleanor niet alleen het lokaal binnen was komen lopen. Ze had gezelschap van twee nog onbekende jongens. Dat was nieuw. Mystic Falls ontving niet vaak nieuwe inwoners. Het was een dorpje waar generaties aan families woonden, waardoor je eigenlijk nooit nieuwe mensen aantrof. Daarom was het waarschijnlijk wat rustiger geworden. Iedereen was nieuwsgierig naar wie de twee nieuwkomers waren. En het zag er naar uit dat ik er een nieuwe dagtaak bij had. Ik moest en zou te weten komen, wie de twee waren, waar ze vandaan kwamen en wat ze hier kwamen doen. Voor er verkeerde verhalen de ronde gingen. Een geamuseerde glimlach verscheen er rond mijn lippen, terwijl mijn blik naar een van de twee jongens gleed. Ik volgde de bewegingen die hij maakte en zag hoe hij plaatsnam op de plek achter mij. Dat kwam nog eens goed uit. Ik draaide me om in mijn stoel, zodat ik de nieuweling aan kon kijken. "Hi. Welkom op Mystic Falls High"begon ik. "Mijn naam is Abigail "voegde ik daar glimlachend aan toe. Ik kon soms behoorlijk ratelen, zeker wanneer ik nieuwsgierig was. Daarom beet ik ook op mijn lip, om dat een klein beetje tegen te gaan. Een tik die ik al vanaf kleins af aan had. Al hoopte ik dat het niet raar over zou komen. 

Damon.
De reactie van Eleanor zorgde ervoor dat het duidelijk werd dat ik moeite moest gaan doen. Ergens had ik wel verwacht dat het niet te makkelijk zou gaan. Daar had ik ook vrede mee. Ik had niet verwacht dat ze gelijk in mijn armen zou vallen. Waarom zou ze ook? Ik had haar herinneringen aan mij moeten wissen. Het meisje wist simpelweg niet eens wie ik was. Toch zou ik niet opgeven. Nog niet tenminste. Ik was wel het type dat iets snel opgaf als het niet ging zoals ik dat zou willen of op het moment dat het me begon te vervelen. Dan was ik er al snel klaar mee en ging ik al snel door naar het andere. Dat zat nu eenmaal in mijn aard en ik was zeker niet van plan te veranderen. Het meisje mocht, zoals mijn jongere broertje had gezegd, me een stuk leuker maken. Dat wilde alleen niet zeggen dat ik compleet zou veranderen. Er was genoeg gebeurt, waardoor ik nu was zoals ik was. En ik had er inmiddels vrede mee. Ik had geen medelijden met mezelf. Mijn leven was prima zo. Vrouwen. Feestjes. Ondanks ik liever dood had willen gaan, had het onsterfelijke toch wel iets. Ondanks ik Stefan nooit zou vergeven wat hij gedaan had. Het was prima zo. Hoewel ik wel van plan was om hier toch nog wat langer rond te blijven hangen. Ik hield ervan om de wereld rond te reizen, maar Mystic Falls was toch echt wel mijn thuis. Hier was ik opgegroeid en ik voelde me hier toch het meest op mijn gemak, ook al had ik behoorlijk wat mooie plekken gezien op deze wereld. 
Eenmaal bij het lokaal aangekomen, keek ik kort het lokaal rond. Ik hoorde het al wat rustiger worden, bij de binnenkomst van mijn broer en mij. Een speelse grijns verscheen er rond mijn lippen. Ik kon goed begrijpen waarom. Mystic Falls was altijd al een klein dorpje geweest. Nieuwe mensen kwamen er bijna nooit. Het was een dorp waar iedereen elkaar kende en waar roddels of geruchten al snel rond gingen. Grijnzend schudde ik mijn hoofd, terwijl ik op zoek ging naar een plek waar ik kon gaan zitten. Toevallig was er nog een plek vrij naast Eleanor. Wat een toeval. Mijn broer ging achter een blond meisje zitten. Mijn blik bleef even bij haar hangen. Het meisje kwam me bekend voor. Abigail was geen klein meisje meer. Ook zij was opgegroeid tot een jonge vrouw en ik begreep dan ook dat Stefan de keuze had gemaakt om achter haar te gaan zitten. Ik wendde mijn blik weer af en beet kort op mijn lip. Op mijn gemak liep ik naar de enige vrije plek. Het zag er niet naar uit dat de les gauw werd vervolgd. Iets wat ik niet erg vond, aangezien geschiedenis niet echt mijn ding was. Natuurlijk had ik de meeste dingen ook zelf meegemaakt, waardoor ik wist dat er veel feiten in de geschiedenis boeken niet helemaal klopte. Ergens vond ik het wel lachwekkend, maar het maakte de lessen ook wel weer saai. Ik liet me dan ook op de plek zakken en zuchtte  een keer. Ik vroeg me af of ik er goed aan gedaan had hier te komen. School was sowieso niet mijn ding. Toch liet ik het allemaal maar gewoon over me heen komen. Zo slecht kon het allemaal niet zijn. Mijn blik gleed kort naar Eleanor. Ik wist op het moment niet heel goed of ik haar opnieuw aan moest spreken, omdat het er op leek dat ze het niet goed kon waarderen. 

@Vadrouille 
15
Posts: 1253
Datum: 01-07-2018 21:47
Vadrouille
Landelijke ster



Vadrouille schreef:
Eleanor
De jongen die zichzelf net nog had voor gesteld, Damon,  kwam naast haar zitten. Op tijd kon ze nog haar tas weg trekken en haar tekenschrift dicht slaan. Oke het was ook nog de enige lege plek, een andere keuze had hij dus niet gehad.  Betekende niet dat ze het prettig vond dat hij hier kwam zitten. Ze kende de jongen nog geen eens en ze kreeg nu al de kriebels van hem.En die tekeningen die in haar schift stonden, nu ook met zijn naam erbij. Die hoefde hij dus  echt niet te zien he. Wat zou hij wel niet denken. Dat ze nu al een crush op hem had?
Onbewust pulkte ze wat aan de ketting rond haar nek. Volgens haar ouders was de ketting een erfstuk onder de vrouwen in de familie. Haar ome had geraagd gewild dat zij het had gekregen. Als ze heel eerlijk was vond ze het raar. Ze kende heel die vrouw niet. Maar ja er waren wel meer dingen raar. Zo leek ze helemaal niet op haar familie. Vanaf haar 5de waren er pas foto's met haar ouders en haar broer er bij op. Van de jaren daarvoor waren er alleen foto's met haar er op. Nu ze zo ouder werd, begon ze er toch wel meer over na te denken. Misschien was ze wel geadopteerd. Maar waarom was haar dat dan nog niet verteld? Kort schudde ze even haar hoofd, daar wilde ze helemaal niet over na denken. Die gedachtes maakte haar verdrietig. Ze pakte haar mobiel. Het was zo makkelijk dat als ze zich klote voelde om naar Japser te vluchten. ookal gaf hij niet echt om haar en was het alleen voor de seks. Op die momenten voelde ze zich toch even goed. Ze opende het bericht terug naar jasper Ik kom er aan. Ik zie je strakjes :) ze verzond het bericht, waarna ze alles terug in haar tas stopte. Ze zag hoe mevrouw Jongebreur haar raar aan keek. Het duurde dan ook niet heel lang tot de vrouw bij haar tafel stond en wilde weten wat ze ging doen " Ik voel me echt niet lekker mevrouw. Ik wil graag naar huis" Het duurde even waarop de vrouw knikte en haar beterschap wenste " Dankuwel "Ze slingerde haar tas over haar schouder, stak haar mobiel weg en stapte achter de jongen langs naar de deur. 
Op de gang zuchtte ze even. Ze moest vandaag ook maar tegen Jasper zeggen, dat dit echt de laatste keer was. Op het moment voelde ze zich geweldig, geliefd. Maar daarna, voelde ze zich alleen maar vies en gebruikt. De gangen brachten haar naar buiten, de parkeerplaats op. Rustig vertrok ze naar de uithoek van de parkeerplaats, waar ze niet lang hoefde te wachten tot Jasper daar ook aan kwam. Haar hart maakte gelijk een sprongetje. Hij was zoooo knap. Nu ze zo naar Jasper keek, had hij veel weg van de nieuwe jongen uit de klas. De ogen van Jasper waren ook prachtig blauw. Wel donkerder dan die van de nieuwe jongen. Maar ook echt puur blauwe ogen. Ook was het haar van Jasper niet zo donker als dat van de nieuwe jongen, het was eerder heel donker bruin. 'Hey schoonheid'  De stem van Jasper haalde haar uit haar gedachtes en lieten haar glimlachen.  " Hey " Al snel lagen Jasper zijn armen rond haar middel en zaten zijn lippen op die van haar. Al snel voelde ze hoe één hand afzakte naar haar billen en zijn andere hand gleed naar voren naar voren naar haar buik. Haar eigen handen hadden hun weg gevonden in de nek van Jasper. Maar hoe meer zijn handen bewogen, hoe vervelender haar gevoel werd. Dit was geen liefde, dit was voor hem pure lust. Haar handen gleden van Jasper zijn nek naar zijn borst waar ze druk tegen aan zetten " Jasper stop. Ik wil dit niet meer " Kort werd ze aangekeken door de jongen voor haar. ' Tuurlijk wil je dit wel. Ik weet precies wat je fijn vind. Je weet toch dat ik van je houd? ' Zijn lippen belande al gauw in haar nek. Zijn woorden waren onzin, daar klopte niks van.
Opnieuw zette ze druk tegen Jasper zijn borst " Jasper kappen nu! Ik wil dit niet meer " De handen van Jasper pakte haar juist steviger vast bij haar heupen. ' Je moet niet zo zeuren. Je maakt er nooit een probleem van ' Haar rug belande hard tegen de auto achter haar. Ze wist het zeker, dit zou de laatste keer zijn. Nooit meer zou ze toegeven aan hem. Traag knikte ze uiteindelijk, waarna zijn lippen terug op die van haar belande en zijn hand verdween onder haar shirt. Ze zou het wel gewoon onderdaan dan was ze er van af en kon ze naar huis.

Stefan
Lang duurde het niet of Abigail draaide zich al om en begon tegen hem te spreken. Om te voorkomen dat ze te veel zou zeggen, beet ze op haar lip. Iets wat ze al deed sinds ze kon praten. Het was thuis nooit saai geweest op het moment dat Abigail er was geweest. Ze wist overal wel lekker over te kletsen, of het nu zinnig was of niet. En hij had er uren naar kunnen luisteren. Hij werd welkom geheten hier. " Dankjewel, het is fijn om terug te zijn in Mystic Falls.Ik ben Stefan " Hij glimlachte. Ja het was zeker fijn om terug te zijn. Waar hij ook was geweest de afgelopen jaren. Deze plek bleef zijn thuis. En hij zou er altijd zijn best voor doen om hier naar terug te keren. Kort ging zijn blik naar Damon en Eleanor toen ze plots spullen in begon te pakken. Tegen de docent die om een verklaring kwam vragen, sprak ze dat ze zich niet lekker voelde en naar huis wilde. aan haar reactie te zien net in de gang en hoe ze nu gewoon van Damon weg vluchtte, ging hij hier geen makkelijke aan krijgen. Hij  was dan ook benieuwd of Damon dit vol ging houden. Damon was nou eenmaal een opgever als iets hem te lang duurde. En aangezien ze hun herinneringen gewist hadden, moesten ze helemaal opnieuw in contact komen met de dames. En dan was er natuurlijk nog de vraag, wilde hun dat wel. Eleanor haar geheugen zou in theorie het beste weg moeten zijn van de twee. Damon voedde zichzelf met mensenbloed, iets wat hij nu nog steeds deed. Hijzelf dronk toen al dierenbloed, wat er voor zorgde dat zijn krachten minder sterk waren. Dit was voor hem wel altijd een reden geweest om te hopen dat Abigail hem misschien een beetje herinnerde. Maarja die kans was klein. Het waren maar voor 5 jaar aan herinneringen ,geen 50 jaar ofzo.
Zijn blik ging terug naar het meisje voor hem, ze was zo mooi geworden. Iets wat hij altijd alleen maar had kunnen dromen. Ze was goed terecht gekomen, nadat hun hadden moeten vertekken. En hij was blij voor haar. Ze zag er ook uit als iemand die gelukkig was. Maar dat wist je nooit zeker. En door die armband de ze had, kon hij er ook niet zelf achter komen. 

@BeauRathbone 
13
Posts: 366
Datum: 02-07-2018 21:01
BeauRathbone
Internationale ster



BeauRathbone schreef:
Abigail.
Mijn nieuwsgierigheid leek het toch van me te winnen. Iets wat ik aan de ene kant helemaal niet erg vond, maar aan de andere kant, wist ik dat ik ook zeker niet door mocht draven. Daar kon ik de jongen gewoonweg mee afschrikken. Hij kende me immers niet, al dacht ik dat tenminste. Ik had het idee dat ik hem herkende en het feit dat hij klaarblijkelijk eerder in Mystic Falls geweest was, zou dat heel goed kunnen. Ik was goed in het onthouden van gezichten, maar waar ik deze jongen van moest kennen, wist ik niet. "Weer terug?" vroeg ik, met een lichte toon van nieuwsgierigheid in mijn stem. De medeleerlingen waren het inmiddels van me gewend. Die keken er niet raar van op en ik hoopte dat ik niet te ver bij hem zou gaan. Ik had vaak genoeg vragen die ik iemand wilde stellen, waardoor ik soms uren met iemand bezig was, maar ik wilde hem niet het idee geven dat ik hem aan het uithoren was. Dat was alles wat ik wilde. Ik wilde hem het idee geven dat hij hier oprecht welkom was en daar wilde ik hem een handje bij helpen. Niet dat hij per se met mij om moest gaan. Dat gebeurde vanzelf en zo niet, dat was dat ook goed. " En het is natuurlijk fijn je te ontmoeten" zei ik uiteindelijk tegen hem en kon het niet laten om naar hem te glimlachen. Ik wilde immers alles behalve onbeleefd over komen. Snel liet ik mijn blik het lokaal rond glijden. Het viel me op dat er een aantal, waaronder Matt, zo onopvallend mogelijk mee probeerden te luisteren. Hoewel het alles behalve onopvallend was, wilde de meeste gewoon wat informatie mee pikken. Ergens kon ik het ook wel weer begrijpen. Het was voor het eerst sinds tijden sinds Mystic Falls nieuwe inwoners heeft mogen ontvangen. Al waren ze niet helemaal nieuw, als ik de jongen achter haar mocht geloven. Toch was ik benieuwd naar zijn verhaal en waar ik hem misschien van kon kennen, want daar kon ik mijn vinger niet echt op leggen.
Ik streek uiteindelijk een plukje van mijn blonde haar achter mijn oor. Ik was niet het type dat me ergens snel bij neerlegde. Als ik ergens voor ging, ging ik er ook echt voor. Dat zat gewoon in me. Ik pakte dingen graag met beide handen aan en ik vond het fijn om lekker bezig te zijn. Al was het maar met schrijven, iets wat ik echt geweldig vond, of met het lezen van boeken. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen, terwijl ik daar aan dacht. Wat ik precies schreef, deelde ik vrijwel nooit met iemand. Opdrachten van school natuurlijk wel, maar thuis en tussendoor hield ik toch liever mijn journal bij. Dat vond ik toch net wat te persoonlijk om zomaar met iemand te delen. Ik had het dan ook nog nooit met iemand gedeeld. Zelfs met Joe niet, terwijl ik toch behoorlijk close met hem was. Het was iets voor mezelf. Ik kon mezelf er helemaal in op laten gaan. De tijd vergeten en gewoon blijven schrijven. Daar ging het om. Daar kreeg ik vaak ook de beste ideeën van. Al vond ik dat zelf tenminste. Mijn stukken konden ook niet in de smaak vallen, maar je kon dan ook niet iedereen tevreden stellen. Dat had ik door de jaren heen wel geleerd.  Ik vond ook dat je mensen niet te snel mocht beoordelen. Stefan had iets mysterieus om zich heen hangen, dat merkte ik aan hem. Toch was ik bereid om de jongen een kans te geven. Niet omdat ik het idee had dat ik dat moest doen, maar omdat ik hem interessant vond. Niet alleen hem, maar ook zijn gezelschap. De jongen zat inmiddels naast een lege plek en ik gokte dat de twee familie van elkaar waren. Dat kon niet anders. Kort haalde ik mijn schouders op en richtte mijn aandacht weer op Stefan. Ik was benieuwd naar wat hij bereid was met mij te delen. Hoewel ik natuurlijk hoopte dat ik genoeg uit hem zou kunnen krijgen. Daar stond ik immers om bekend. 

Damon.
Ik was lichtelijk verbaast over het feit dat Eleanor er zo snel vandoor ging. Ik snapte het eerlijk gezegd niet zo goed. Ik kon aan de toon van haar stem horen dat ze loog. Ze was niet ziek. Had ik haar dan gewoonweg laten schrikken dat ze niet bij me in de buurt wilde zijn? Of deed ze dit wel vaker. Er zomaar vandoor gaan. Zonder na te denken over de gevolgen. Kort haalde ik mijn schouders op. Dan leek het meisje toch meer op mij dan ik gedacht had. En ik wist nu niet zo goed of ik daar trots op moest zijn of dat ik me daar zorgen over moest maken. Ik wist het simpelweg niet. Het leek me op dit moment niet zo slim om haar achterna te gaan. Op de weg naar het lokaal leek ze het ook al niet te kunnen waarderen dat ik een gesprek met haar aan wilde knopen. Dan zou het nu helemaal raar staan als ik haar zou volgen. Dat kon een verkeerde indruk afgeven en ik had nu niet het idee dat ik op een goede voet begonnen ben. Hoe ik het momenteel aan moest pakken, wist ik niet zo goed. Ik hoopte in ieder geval dat het niet zo moeilijk zou blijven. Dan had ik er al gauw genoeg van, hoeveel ik ook om dat meisje mocht geven. Ik had ook mijn principes en mijn eer. Mocht ze niets van me willen, dan zou ik haar ook laten gaan. Ik zou geen moeite blijven doen, als ik aan haar zou merken dat ze het niet kon waarderen. Zo zat ik nu eenmaal in elkaar. Dat lag zeker niet aan Eleanor, maar aan mezelf. Ik zou er gewoon niet goed weten hoe ik er mee om zou moeten gaan, dus zou ik er voor zorgen dat ik het kon ontwijken. Mocht het de mist in gaan. Al hoopte ik dit natuurlijk niet. Ik hoopte dat ze in zou gaan zien dat ik alleen maar het beste met haar voor had en ze mij weer in haar leven liet. Ik kon haar ook haar herinneringen weer terug geven, maar ik wist niet of dat nu wel zo goed was. Ik wilde haar natuurlijk ook niet te veel afschrikken en dat zou ik daarmee waarschijnlijk wel doen. Ik schudde mijn hoofd en kon het niet laten om eventjes te grijnzen. 
Mijn blik gleed uiteindelijk eventjes naar mijn jongere broer. Die leek toch wat meer succes te hebben dan ik. Het blonde meisje had zich inmiddels om weten te draaien en was het gesprek met hem aangegaan. Al was ze niet de enige wie aan zijn lippen hing. Er waren genoeg andere, die maar al te graag mee wilde luisteren. Stuk voor stuk zo onopvallend mogelijk, al viel het natuurlijk heel erg op. Toch leek het meisje er zich niet al te veel van aan te trekken en haar aandacht compleet op Stefan te richten. Ergens was ik toch lichtelijk jaloers op Stefan. Het ging hem nu al een stuk gemakkelijker af, hoewel en eerste gesprek natuurlijk niet heel veel zei. Al had hij tenminste een gesprek met zijn verloren meisje. Ik was immers nog niet heel erg ver gekomen. Ergens hoopte ik dat dat nog zou komen, anders was ik ook zo weer weg. Dat zou ik niet ontkennen. Ik was hier voor een reden gekomen. Werkte dat niet, dan had ik hier ook niet veel meer te zoeken, ondanks ik deze plek wel mijn thuis noemde. Misschien zou ik eerst weer rondreizen, voor ik hier weer terecht zou komen. Ik zou hier altijd weer terecht komen. Ondanks wat er mocht gebeuren. Dat idee had ik gewoon. En ik wist dat het sowieso weer zou gebeuren. Ik wendde mijn blik uiteindelijk weer af en keek het lokaal maar weer eens rond. Ik ging wat beter in mijn stoel zitten en zuchtte een keer zachtjes. Op dit moment zou ik toch liever naar de geschiedenis luisteren. Ik waas namelijk niet echt in de stemming om leuk te doen of om het gesprek met iemand aan te gaan. Dat zorgde ervoor dat ik niets te doen had op dit moment. En dat idee stond me niet echt aan. Ik was hier niet naar toe gekomen om me te vervelen. Dan was ik wel thuis gebleven. Dan had ik nog wat kunnen doen om dat gevoel weg te nemen. Waar was ik aan begonnen? 

@Vadrouille 
15
Posts: 1253
Datum: 03-07-2018 19:51
Vadrouille
Landelijke ster



Vadrouille schreef:
Eleanor
Als alles bij elkaar zo'n 25 minuten had geduurd, was het waarschijnlijk al lang geweest. En zoals elke keer, belande ze samen op de achterbank van Jasper zijn auto. Waar Jasper vervolgens een joint aan stak en zijn standaard praatje hield. Kort twijfelde ze even of ze de joint aan zou nemen die haar aangereikt werd. Ach het zorgde er wel voor dat ze deze ellenden even vergat. En haar ouders waren toch nog niet thuis en haar broer kon het weinig schelen. Gelukkig was de joint snel op, wat betekende dat ze naar huis kon. Wat onhandig, zo op de achterbank van de auto begon ze zichzelf terug aan te kleden. Iets wat Jasper ook door had en waar hij het niet zo mee eens was. ' Blijf nou nog even El. Kom op we hebben het toch leuk samen? ' Ze keek even opzei naar de jongen naast haar op de achterbank. " Ik stop hier mee Jasper. We hebben het niet leuk samen. Jij hebt het leuk" Ze drukte de achterdeur open, waar ze haar benen uit zwiepte en haar schoenen aan trok. ' Stel je niet zo aan El. wat wil je dan nu? Wat wil je dan nu? Wachten tot er een jongen komt die je wel ziet staan? Als dat mogelijk was, was dat al niet gebeurd dan denk je? Je woont hier al je hele leven en ik was in alles je eerste ' Hard beet ze op haar onderlip, om niet in huilen uit te barsten. Oke dit soort dingen was ze ook wel gewend van Jasper. Dit sprak hij vaker op het moment dat ze hem vertelde dat ze er mee kapte. En hoe vaak ze het ook van hem hoorde, het bleef pijn doen. 
Hij had ook wel gelijk. Ze woonde haar hele leven hier al, zat haar hele leven hier al op school in deze stad. Als er iemand haar leuk zou hebben gevonden, moest dat toch allang bekend zijn. 'Maar ja, wie wil er dan ook een relatie met de hoer van de school? ' De lach die hij hierbij maakte, liet haar omdraaien, waarna ze haar vuist in het midden van zijn gezicht plaatste. Een mooi gekraak kwam onder haar vuist vandaan. " Ik ben geen hoer 'Siste ze kwaad. Haar hand veegde ze af aan de bekleding van de bank. Haar blik gleed nog even naar zijn neus. Bloed liep er uit en mooi scheef stond hij ook. Daar had hij nog wel even last van. Ze griste haar tas van de voorstoel af, die ze om haar schouders sloeg en de auto uit stapte ' Kutwijf die je er bent. Ik krijg jouw nog wel ' Met een klap sloeg ze de achterdeur achter zich dicht. Dat hij er in mocht stikken. Haar andere arm stak ze ook door het hengsel van haar tas, waarna ze hem goed op haar rug hees en haar handen weg stak in de zakken van haar jack. Op naar huis. Oke het was een fikse wandeling. Maar dat was altijd minder erg dan haar broer te moeten bellen en alles uit te moeten leggen. Want dan wisten haar ouders het zo.
Haar oortjes viste ze uit haar broekzak, net als haar telefoon waar ze de oortjes inplugde. Ze scrolde kort door haar lijst, waarna haar blik bleef hangen op Carry on my wayward son. Het volume drukte ze om hoog en het duurde niet lang of de muziek galmde door haar oortjes. Haar gedachtes gingen terug naar net op school. Oke misschien was ze niet heel erg aardig geweest tegen de jongen die tegen haar sprak. Ze had zelf ook wel kunnen bedenken dat als je net ergens nieuw op school was en iemand deed zo tegen je, dat het niet heel erg leuk was. Ze zou hem morgen wel haar excuses aanbieden. Maar nu wilde ze alleen maar naar huis, douche en in bed liggen en niks meer doen. 

Stefan
Natuurlijk vroeg ze door. Zelfs toen ze klein was wilde ze al alles weten, was ze een hartstikke nieuwsgierig kind. Iets wat hij ook altijd zo leuk aan haar had gevonden en iets waar in ze heel erg op hem leek. Hijzelf bleef waar ze ook kwamen graag naar school gaan, nieuwe dingen leren. Nieuwsgierig naar hoe de wereld nu was. Je moest immers up to date blijven als mensen wilde blijven geloven dat je een jongen van deze tijd was. Traag knikte hij even " Miijn broer en ik " Kort keek hij even naar Damon. Die er nou niet uit zag of hij het bepaald naar zijn zin had hier. Het verbaasde hem ook dat hij niet al achter Eleanor aan gegaan was. Al was het alleen maar om haar vanaf afstand in de gaten te houden. Maar ja, waarschijnlijk koste dat te veel moeite voor zijn broer " Wij zijn hier geboren. Onze ouders kregen toen wij jong waren ergens anders een baan. We zijn hier met z'n alle vertrokken. " Het was fijn dat een deel van zijn verhaal altijd gewoon waarheid kon zijn. Oke ze waren hier niet vertrokken door hun ouders. Maar ja hij kon moeilijk zeggen, mijn broer veroorzaakte hier zoveel problemen we moesten vluchten voor onze veiligheid. " Onze ouders hebben ons de keuze gegeven wat we wilde. En wij hebben er beide voor gekozen terug te gaan naar hier. Onze school hier af te maken en kijken of we hier opnieuw een leven kunnen krijgen. We wonen bij onze oom in het Salvatore  Mansion " hij glimlachte kleintjes. Oke zijn oom woonde daar ook niet. Maar welke 2 17 jarige woonde nou alleen? Oke voor het oog 17 dan. " Maar ik ben blij om terug thuis te zijn. " Glimlachend bleef hij haar aan kijken. Het was leuk om te zien hoe de helft van de klas onopgemerkt probeerde het gesprek te volgen. Maar hoe meer je je best deed om onopvallend te zijn, hoe erger je vaak juist opviel. " En jij? Jij woont hier je hele leven al? " Kort wees hij naar haar armband " Dat is een origineel erfstuk van families hier uit het dorp namelijk " Hij was benieuwd wat hij haar kon vertellen over de armband en over haar leven hier. 


@BeauRathbone 
13
Posts: 366
Datum: 03-07-2018 20:27
BeauRathbone
Internationale ster



BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ergens gaf de jongen me een vertrouwd gevoel en dat had ik eigenlijk nooit. Sowieso vertrouwde ik nooit iemand gelijk volledig, ondanks ik wel altijd het goede in mensen wilde zien. Het was goed om je nooit helemaal open een bloot te geven als je niet zeker wist of diegene het tegen je zou kunnen gebruiken of niet. Toch was Matt tot nu toe de enige jongen geweest die ik compleet vertrouwde. Naast haar oom dan, maar dat was familie en naar mijn mening was dat ook anders dan iemand die je beschouwde als een vriend. Toch had ik bij deze jongen een goed gevoel. De gedachte zette ik van me af en luisterde naar wat hij me vertelde. Mijn blik gleed even naar zijn broer. De jongen zag er compleet anders uit dan Stefan. Ze verschilde als dag en nacht, maar dat was naar mij niet zorgwekkend. Zo veel familieleden verschilden heel erg van elkaar. Dat had ik vaak genoeg gezien en ik stond er dan ook niet van te kijken. Mijn blik gleed uiteindelijk weer naar Stefan, op het moment dat hij zijn verhaal vervolgde. Salvatore. Een hele bekende naam. De naam behoorde tot één van de Founding Family's. Dat zorgde ervoor dat er toch wel een kwartje viel. Het was logisch dat de jongens dan terug kwamen naar deze stad. Ze hadden een rijke geschiedenis hier. Als ik de verhalen mocht geloven tenminste. Toch was ik niet helemaal tevreden. Als ze daadwerkelijk van onze leeftijd waren, hadden ze elkaar vroeger ook al tegen zijn moeten komen. Dat kon niet anders. Mystic Falls was niet zo groot. De meeste gingen al vanaf kleins af aan met elkaar om. Waarom had ik de twee dan nooit eerder gezien. En voor zover ik me kon herinneren woonde er geen stel met de naam Salvatore in de stad de afgelopen tientallen jaren. Het riep toch wat vraagtekens op, maar om hem nu het hemd van het lijf te vragen, vond ik net iets te ver gaan. Daarbij had ik toch genoeg informatie om zelf op onderzoek uit te gaan en dat was ook precies hetgeen wat ik zou gaan doen. "Dat snap ik. Mystic Falls is dan misschien een klein stadje, maar je voelt je hier echt thuis. Mocht je dan ook wat nodig hebben, dan kun je altijd bij me aankloppen" zei ik uiteindelijk tegen hem. 
Mijn blik gleed naar het armband en ik kon het niet laten om er kort met een aantal vingers over te strelen. Voor dat ik antwoord gaf, keek ik de jongen weer aan. "Eens even kijken. Er valt eigenlijk niet heel veel bijzonders te vertellen. Ik woon al heel mijn leven in Mystic Falls. Ik woon zolang ik me al kan herinneren bij mijn oom. Mijn ouders heb ik namelijk nooit mogen leren kennen" begon ik, zonder te veel in details te treden. "En dit armbandje heb ik, als ik mijn oom mag geloven tenminste, van mijn moeder geërfd. Ik weet er niet echt veel over. Vooral omdat ik hem er niet mee lastig mee vallen, maar omdat hij er vaak ook niet over wil praten. Hij heeft nog steeds moeite met het overlijden van mijn ouders, ook al is het al weer even geleden. Hij praat er gewoon niet graag over en ik wil er ook niet te vaak over beginnen" zei ik hem. Ik vond het niet erg om over de dood van mijn ouders te praten. Hoewel ik ze enorm miste, was ik dankbaar voor wat ik had en was ik blij met wat me gegeven werd. En daarbij vond ik het juist wel fijn om over dat soort dingen te praten. Op de een of andere manier luchtte zoiets toch enorm op. 

Damon.
Ik besloot dat ik eigenlijk wel weer genoeg had gezien voor vandaag. Ook al had ik het maar voor ongeveer een half uur volgehouden op mijn eerste dag. Ik schoof mijn stoel naar achteren en stond rustig en nonchalant op. Niemand leek het te merken, iets wat ik niet erg vond. Te druk met anderen dingen bezig, waardoor het voor mij een eitje was om weg te glippen. School was sowieso al niets voor mij, maar nu Eleanor er niet was, was er voor mij geen reden meer om nog langer te blijven. Het was mijn ding ook niet. Ik snapte ook niet waarom Stefan elke keer weer terug ging naar school. Het was echt een enorme verspilling en ik vond dat je die tijd beter in kon delen. Ik wist ook precies hoe ik mijn tijd nu in zou gaan delen. Ik zou een klein rondje maken door de stad om te kijken of er op dit vroege tijdstip al wat te beleven viel. Misschien dat ik nog een snack mee naar huis kon nemen om me te vermaken. Zo niet, dan zou ik mezelf wat vermaken met wat muziek en drank. Daar kwam ik de dag uiteindelijk ook wel weer mee door. Mijn handen stak ik in de zakken van mijn leren jasje en stapte op een rustig tempo het lokaal uit. De docent trof ik op de gang aan. Omdat ik geen zin had om een smoes te bedenken, zou ik er voor zorgen dat ze me onder dwang zou laten gaan. Een trucje dat naar mijn idee altijd goed van pas kwam. Op die manier wist je toch van veel dingen af te komen. Ik keek haar recht in haar ogen aan. "Je kan je niet meer herinneren dat ik van mijn plek weg ben gegaan. Ik ben de gehele dag op school geweest, heb netjes mijn lessen gevolgd en deed goed mee in de les" dwong ik haar te onthouden. Toen ik merkte dat het gewerkt had, stond ik binnen no time buiten. 
Nog voor dat ik mijn plan uit zou gaan voeren, was ik van plan om toch Eleanor maar eens op te gaan zoeken. Het feit dat ze zomaar weg was gegaan, stond me toch niet helemaal aan. Ik vond het sowieso niet helemaal leuk als het niet ging zoals ik het gepland had. Toch was het bij Eleanor toch een tikkeltje anders. Ik vond het wel belangrijk dat het goed met haar ging. Al had het me bij ieder ander waarschijnlijk helemaal niet geboeid. Ik hoopte in ieder geval dat ze niet al te ver weg van school zou zijn. Waarom ik dat hoopte, wist ik ook niet. Waarschijnlijk omdat ik niet wist waar ik het zoeken moest. Instinctief begon ik een kant op te lopen. Ik moest er gewoon zeker van zijn dat ze daadwerkelijk naar huis was gegaan en niet een of andere stomme fout aan het maken was. Daar wist ik tot slot van rekening alles van. Uiteindelijk merkte ik dat ik deels richting de Salvatore Mansion liep, wat juist verder weg van het dorp vandaan lag. Toch drong een bekende geur mijn neusgaten binnen. De geur van Eleanor. De geur herkende ik uit duizenden. Het stond in mijn hoofd geprent. Het was een aangename geur, waar ik niet zomaar meer vanaf kwam. Ik hield mijn afstand, zodat ik niet op zou vallen. Ik wilde haar niet afschrikken. Daarbij kon ik aan haar merken dat ze in haar eigen wereld zat, dus wilde ik haar ook niet storen. Al had ik ook geen idee wat ik haar zou moeten zeggen. voor nu was het gewoon beter om haar op afstand te houden en te kijken of ze wel goed thuis kwam. 

@Vadrouille 
15
Posts: 1253
Datum: 03-07-2018 23:46
Vadrouille
Landelijke ster



Vadrouille schreef:
Eleanor
Hoe ze ooit hier terecht was gekomen, ze wist het al niet eens meer. Maar vanaf dat ze klein was en ze weg liep van huis kwam ze hier terecht.Maar vanaf het eerste moment dat ze hier was gekomen, had het vertrouwd gevoeld. Alsof ze hier al eerder was geweest, alsof ze het hier had gekend. Of in elk geval de buurt hier. Maar wat was hier nou? Het was een bos. Ja ze wist dat er een paar kilometer verder op een herberg of zo stond. Maar die bleek ook al jaren leeg te zijn. Dus in theorie kwam hier nooit iemand meer. Ja misschien een stel verslaafde. Ze had hier één keer een drank fles gevonden en wat naalden. Dus er waren mensen die het hier kende, of gekend hadden. Het was namelijk alweer even geleden dat ze dat gevonden had.
Haar oortjes trok ze uit terwijl ze om zich heen keek. Ze stond ergens in het bos, waar precies wist ze niet. Ze wist hoe ze er moest komen en weer thuis moest komen. Maar daar hield het ook bij op. Het leek wel alsof hier ooit een huis gestaan had. Niet dat er veel van over was. En heel eerlijk, het enige wat over leek te zijn was iets van de tuin. Alsof hier een grote fontein had gestaan, of een plantenbak met bankjes er om heen. Ze wist het niet heel goed, maar het kon alleen maar mooi zijn geweest.
Met een zucht liet ze zichzelf op het bankje zakken, terwijl ze een van haar oortjes terug in haar oren stak. Plumb- cut drong haar hoofd binnen. Haar handen gleden naar de sluiting van haar ketting, die ze losmaakte en vervolgens de ketting in haar hand liet glijden. Soms vroeg ze zichzelf nog wel een af waarom ze dat ding droeg. Leuk dat het een erf stuk was. Maar ze kende haar oma geen eens en heel eerlijk, het was niet eens een mooi ding. Je moest er waarschijnlijk van houden om het mooi te vinden en het was niet bepaald haar smaak. 
Haar ouders hadden haar ook altijd verteld dat ze hem niet open mocht maken, i.v.m het as van oma wat er in zat. Nou dat maakte het helemaal een vreemd idee om dat ding te dragen. Dat ze liep met het as van een oma om haar nek die ze niet eens had gekend. Maar aan de andere kant, het voelde ergens vertrouwd en veilig om die ketting te dragen. Ze had hem haar hele leven al. Altans op elke foto die ze van zichzelf zag droeg ze hem. Dus eigenlijk wist ze ook niet beter. Ze liet de ketting een paar keer door haar handen glijden, terwijl ze naar het bankje tegen over haar keek. Altans, zij dacht dat het bankjes waren geweest. De ketting legde ze naast haar neer op het bankje, waarna ze met twee handen door haar haar streek. Waarschijnlijk zou ze hier nog wel even zitten, voordat ze naar huis terug vertrok. 
Uit haar tas viste ze haar tekenschrift, haar potloden en pennen. Ze bladerde door het schrift, tot ze een lege pagina had gevonden. Haar benen trok ze op, waar ze haar schrift op legde en begon te tekenen. het werd haar al snel duidelijk wie er op het papier zou verschijnen. Damon, de nieuwe jongen uit haar klas. Ergens vond ze het gewoon eng, hoe ze die jongen al kon tekenen voordat ze hem überhaupt eens had gezien. Hoe groot was nou de kans, dat een persoon die je zelf bedacht had ook daadwerkelijk rondliep op de wereld. En dat die persoon dus ook nog eens bij je op school kwam en in je klas kwam te zitten? Die kans moest nihil zijn. 

Stefan
Abigail vertelde hem dat als hij wat nodig had, hij altijd bij haar aan kon kloppen. Hij glimlachte kleintjes naar haar. " Dat is lief van je, dankjewel " Maar ergens voelde het toch niet fijn dat ze dit zo voorstelde. Stel ze deed dit bij iedereen. Straks zat er iemand tussen met kwade bedoelingen en dan had ze een probleem. Hij werd uit zijn gedachte gehaald toen Abigail over haar 'verleden ' begon te vertellen en over de armband. Want ja, hoeveel verleden kon een 17 jarige nou hebben. Oke aan de andere kant kon een 17 jarige al veel hebben mee gemaakt. Maar vergeleken met hem en Damon, waren hier weinig verleden zo interessant als die van hun. Ergens was het verhaal wat ze vertelde goed om te horen. Dit betekende dat hij toen nog sterk genoeg was om dit al 12 jaar vol te houden. De man waar ze bij woonde was immers haar oom niet. Toen ze hier weg moesten had hij een man gevonden, die alleen woonde. Hij had de man verteld dat dit zijn nichtje was, haar ouders waren omgekomen bij een auto ongeluk en hij moest haar hier brengen. Hij had op dat moment wel getwijfeld aan zijn eigen kracht. Maar zo te horen was dat dus goed gegaan. " Het spijt me van je ouders. " En het spijt me dat ik je achter moest laten door Damon, dat ik je niet mee kon nemen. Het spijt me dat ik je bij een vreemde man moest achterlaten. Hem en jouw moest laten geloven dat jullie familie van elkaar waren. Het spijt me dat ik je 5 eerste jaren uit je geheugen moest wissen, waaronder mijzelf. Maar ja dat waren natuurlijk dingen die hij nu uit kon spreken. Dingen die ze nooit te weten mocht komen. Hij hoopte haar op één of andere manier in zijn leven terug te krijgen. Al zou dat waarschijnlijk flink lastig worden. Een stukje verderop zat een jongen hem en Abigail behoorlijk in de gaten te houden. En die jongen keek alles behalve blij. Maar ja hoe moest het anders werken. Veel te lang konden ze hier ook niet blijven. Mensen zouden zien dat ze niet ouder werden. En vaak op dat punt moesten ze weer vluchten. En als hij heel eerlijk was, wist hij niet of hij haar dan nog een keer in de steek kon laten. Iets wat het dus allemaal wel flink lastig maakte. "En wat zijn jouw toekomst plannen? Hier blijven? Een baan ergens anders zoeken? " Hij was er echt benieuwd naar. als zij namelijk hier zou vertrekken, betekende dat hij ook hier weer moest vertrekken. Ach hij zou wel zien hoe het zou lopen

@BeauRathbone 
13
Posts: 366
Datum: 04-07-2018 09:37
BeauRathbone
Internationale ster



BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik vond het fijn om met de nieuweling te praten. "Geen probleem. Iedereen hoort welkom te zijn hier in Mystic Falls" zei ik tegen hem. Ik wist dat de het kleine stadje waarin ik woonde behoorlijk veroordelend zijn. Dat kon het moeilijk maken om hier goed te settelen. Als ik daar wat aan kon doen, dan zou ik dat ook zeker aanpakken. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen. Ik vond het ook niet vervelend om met mensen te praten over het verleden. Het was goed om open te zijn over verschillende zaken. Natuurlijk moest je niet alles met iedereen delen, zonder ze eerst goed te kennen. Dat snapte ik zelf ook heel goed, maar sommige dingen gingen zo snel rond, dat je het maar gewoon zelf moest vertellen. Aangezien men dingen behoorlijk konden verdraaien. Mijn ouders had ik immers nooit gekend. Mijn moeder was al overleden bij mijn geboorte en mijn vader was een paar maanden laten overleden aan de gevolgen van zelfmoord. Dat had er voor gezorgd dat ik mijn ouders nooit gekend had. Dat zorgde ervoor dat ik uiteindelijk bij mijn oom beland was. Al trof ik alleen maar foto's aan vanaf waar ik een jaar of vijf oud was. Op jongere leeftijd waren er totaal geen foto's. Die waren er waarschijnlijk niet gemaakt of mijn oom had ze gewoon niet meer in huis. Ik zocht er niet te veel achter. Natuurlijk had ik nog wel wat vragen, maar eigenlijk hadden we het er nooit over. Dat lag voornamelijk aan mijn oom, aangezien hij niet echt goede antwoorden wist te geven op dragen die ik hem stelde. Ik liet het vaak maar gaan, tot het punt dat ik me er bij neer had weten te leggen.
Ik keek Matt aan. Ik kon aan zijn gezichtsuitdrukking zien dat hij het niet heel leuk vond dat ik met de nieuweling aan het praten was. Ik beet kort op mijn lip. Normaal gesproken deed hij niet zo. Iedereen op school kende ons ook en iedereen wist dat we bij elkaar hoorde. Hij was dan ook niet jaloers aan gelegd. Helemaal niet zelfs. En dat vond ik juist ontzettend fijn. Hij wist dat ik niet iets zou doen dat hem zou kunnen kwetsen en ik wist dat hij dat andersom ook niet zou doen. We vulde elkaar gewoon heel goed aan. De eigenschap die de ene niet had, werd wel weer aangevuld door de ander. Daarom waren ze waarschijnlijk al zo lang samen. Omdat het zo gemakkelijk tussen de twee ging. Ik wendde mijn blik uiteindelijk weer af en gleed mijn blik weer naar de nieuweling. Kort haalde ik mijn schouders op toen hij naar mijn toekomst plannen vroeg. "Eerst maar eens zien te slagen. En ik wil heel graag naar een top universiteit om daar journalistiek te studeren. En dan hoop ik de weide wereld in te kunnen trekken om te kunnen doen wat ik het liefste wil doen. Reizen en schrijven" zei ik hem. 

Damon.
Ik was haar blijven volgen en merkte dat ze grotendeels mijn route naar huis toe liep. Kort fronste ik even. Ik hoopte maar dat dit toeval was en dat ze dit zomaar had gevonden. Anders zou het betekenen dat ik mijn werk niet goed gedaan had en dat vond ik eerlijk gezegd toch best vervelend. Ik was het niet gewend dat het niet zou werken. Het werkte altijd. Het niet werken van krachten was meer voor Stefan. Niet voor mij. Voor mij werkte het altijd. Zachtjes beet ik op mijn lip en keek ik kort om me heen. Het meisje was inmiddels in het oude gedeelte van onze tuinen gestrand. Ik bleef op een afstandje staan. Ver genoeg dat ik haar nog in de gaten kon houden, maar dat ze mij niet kon zien. Ik schudde mijn hoofd en wist op dit moment niet zo goed wat ik moest doen. Als ik naar huis zou willen zou ik überhaupt langs haar moeten, dus dat kon ik dan ook mooi als een excuus gebruiken. Toch kon ik me op dit moment ook gewoon nog omdraaien en de kant naar het centrum van het dorp begeven. Ze zou niet merken dat ik hier geweest was en ik kon mijn eigen ding doen. Ik was hier immers terug gekomen om het ook naar mijn zin te hebben. Ik was benieuwd naar of alles nog hetzelfde was gebleven. Hoewel dit aan de andere kant ook een goede gelegenheid was om opnieuw een gesprek met haar aan te gaan. Het eerste gesprek ging niet zo soepel, waardoor ik toch ook mijn bedenkingen had. Het was dan wel mijn route naar huis, maar ze kon ook denken dat ik haar hier naar toe was gevolgd. Dat was ook niet de bedoeling. 
Toch zette ik die gedachte uiteindelijk weer van me af en besloot het ook maar gewoon te doen. Ik was immers terug gekomen om haar weer te veroveren. Haar weer in mijn leven te krijgen. En dat zou niet vanzelf gaan. Dat wist ik zelf ook heel goed. Dit ging tegen mijn principes in. Ik was niet iemand die veel moeite zou doen voor iets of iemand, maar voor haar zou ik een uitzondering willen  maken. Ik schudde mijn hoofd en haalde een keer diep adem. Ik begon uiteindelijk maar met lopen en nam naast haar plaats  op het bankje. Een kleine grijns verscheen er rond zijn lippen. "Ik dacht dat jij je niet zo lekker voelde?" zei ik tegen haar. Ik besloot het gesprek maar een beetje luchtig te houden. Ik wilde haar niet meer afschrikken dan ik al gedaan had. Dat zou alleen maar tegen me werken en dat kon ik absoluut niet gebruiken. Ik keek even om me heen, voor mijn blik weer bij Eleanor bleef hangen. "Wat brengt jou hier?"vroeg ik vervolgens aan haar. Al kon ik al raden waarom. Ik kwam hier vroeger vaak met haar. Gewoon er even tussen uit. Van een hele dag binnen zitten werd je ook niet vrolijk. Dus het was ergens ook niet heel gek dat ze zich deze plek nog vaag kon herinneren. 

@Vadrouille 
15
Posts: 1253
Datum: 04-07-2018 16:15
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Pagina: | Volgende | Laatste
© 2024 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS