Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Vadroille

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:
Amelia Zara Davis

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:

Tobias Eaton ' Four ' - 22 jaar - Komt van Abnegation.

Tobias
Vandaag was de kiesceremonie geweest. Straks kwamen alle aspiranten die voor Dauntless gekozen hadden naar hier. Sprongen ze eerst in een trein, dan uit een trein en dan door het gat naar beneden. Hier in het net. Het net waar hij nu bij stond. Een stuk bij hem vandaan stond Lauren. Hij was samen met Lauren en Eric de trainer van de aspiranten.Lauren trainde samen met eric de aspiranten die vanuit Dauntless zelf kwamen. Hij had nu oor het 4de jaar de overstappers. 5 jaar geleden was hij zelf een overstapper geweest. Nu trainde hij ze en werkte verder in de controle kamer. Nu was het dit jaar weer aan hem om te zorgen dat de aspiranten zo goed mogelijk getraind werden. Alleen was het dit jaar anders dan de vorige jaren. Dit jaar moest je in de top 15 staan om bij Dauntles te mogen blijven. Zat je daar niet bij, dan was je niet door. Dit betekende dan ook dat je Factieloos was. Hij was het hier zo niet mee eens geweest. Maar hij had er niks meer over te zeggen gehad.
Net als Eric, de nummer 2 van zijn jaar Hij als nummer 1 van zijn jaar, hadden een uitnodiging gehad om te solliciteren op de nieuwe functie van leider. Hij had een poging gedaan, maar zoveel dingen stonden hem niet aan. Hij had het dan ook opgegeven. En dit wreef Eric hem er nog steeds in met dit soort keuzes. Zijn blik gleed naar de klok in de grote hal. Over 5 minuten zouden ze boven aan het gebouw staan. Het was tijd om naar het vangnet te gaan. Hij en Laurens zouden de Aspiranten uit het net vissen. Zodra Eric sprong, betekende het dat er geen Aspiranten meer kwamen. Of dan alle aspiranten beneden waren, dat wisten ze niet. Sprong je niet, zat je er niet meer bij. Met zijn handen in zijn broekzak weg gestoken vertrok hij naar de ruimte. Kort keek hij omhoog door het gat naar boven. Het was te hoog om ook iets te kunnen zien. En van boven af zag je ook niet waar je in belande.
Nu was het afwachten op de eerste springer

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:
Amelia Vandaag was eindelijk de dag dat Amelia mocht kiezen bij welke factie ze zich wilde aansluiten. Ze was inmiddels 17 en kon niet wachten tot de ceremonie begon. Ze had haar hele leven in Abnegation geleeft. Ze was gelukkig met haar ouders en haar zus, ookal was hij 2 jaar geleden vertrokken naar Amity. Haar zus, Lucy had altijd al gezegt dat ze naar Amity toe wou. Hier was haar hele familie op tegen en wilde haar het liefst bij Abnegation houden. Ze had haar ouders een half jaar voordat ze de keuze ging maken verteld dat ze zou blijven, maar dit bleek bij de ceremonie niet zo te zijn. Waarschijnlijk wilde ze het gezeur van hun ouders niet meer aanhoren en het laatste half jaar in vrede en blijdschap leven. Amelia's ouders probeerde haar sinds dien al over te halen om bij Abnegation te blijven anders waren allebei hun kinderen verdwenen, maar Amelia had hier nooit mee ingestemt. Dit had ze daarentegen nooit tegen haar ouders laten weten. Het deed haar pijn dat haar ouders twee keer het zelfde zouden moeten meemaken, een dochter die zomaar besluit naar een andere factie te gaan. Amelia vertelde het haar ouders nooit omdat ze bang was voor hun reactie. Dit was natuurlijk erg egoïstisch maar na het zo lang een geheim te houden kon het nog wel even wat langer duren. Een ding was zeker en dat was dat ze niet bij Abnegation wilde blijven, ze was opzoek naar avontuur en een rush. Een ding wat haar was bijgebleven van haar test was dat de afnemer haar had verteld dat ze bij alle vijf van de facties thuishoorde. Die meneer had er erg raar over gedaan en vertelde Amelia dat ze dit aan niemand zou mogen vertellen, ook niet aan haar ouders. Veel had ze er niet van gesnapt, ze was dan ook snel weggestuurd en het was haar aangeraden om bij haar ouders te blijven in Abnegation. Amelia dacht altijd dat ze één factie zouden geven waar ze het beste thuis zou horen. Ze was altijd bang geweest dat hier Abnegation uit zou komen aangezien dit haar keuze toch iets moeilijker zou maken. Bij thuiskomst vertelde ze haar ouders dan ook dat dit de uitkomst was.Ameli ontwaakte uit haar dagdroom door het horen van haar naam, ze moest naar voren komen en kiezen waarvoor ze wilde kiezen. Even kneep ze in haar moeders hand en stond op. Met een snel kloppend hart liep ze het podium op en ging voor de 5 keuzes staan. Met trillende handen pakte ze het mes op en sneed in haar hand, het bloed begon te komen. Snel hield Amelia haar hand boven de bak die Dauntless representeerde. Achter zich hoorde ze het publiek verbaasd reageren, het gebeurde niet vaak dat iemand van Abnegation zich zou aansluiten bij Dauntless. Toen viel er een druppeltje bloed en was het officieel, het werd omgeroepen en iedereen klapte. Ik sloot me aan bij de groep die me met open armen ontving. Ik had geen tijd meer om mijn ouders gedag te zeggen, we moesten meteen achter de leider aanrennen die ons leidde naar een rijdende trein. 'Volg mij' riep hij en zonder verdere instructies tegeven sprong hij de trein op. Ik keek verbaasd om me heen hoe de meeste mensen van dauntless er als eerst opsprongen. Ik begon te lachen, ik was blij dat ik eindelijk vrij was. Ik rende achter de trein aan en hield me vast aan een hendel. Een meisje die al in de trein stond en dauntless kleren aan had, trok me aan mijn arm omhoog. 'Thanks' zei ik en schonk haar een glimlach. Na een klein half uur kwamen we aan op bestemming, ik zag mensen uit de trein springen en moest dit dus blijkbaar ook maar gaan doen. Ik keek het nog voor mij onbekende meisje aan en onze blik zei al genoeg, we zouden samen springen. We pakte elkaars hand vast en telde af. '3...2...1...' riepen we en rende de trein uit. Ik landde pijnlijk op mijn enkel maar wilde hier verder geen aandacht aan geven. Ik kon niet stoppen met lachen, ik had nog nooit zoveel actie meegemaakt als vandaag. Iedereen die optijd was gesprongen zou nu op een dak staan van een hoog gebouw, er werd ons gemeld dat 2 mensen het niet hadden gehaald en dat zij vanaf nu dus al factieloos zouden zijn. Dit verbaasde me, ik wist niet dat je al de eerste dag zou kunnen afvallen omdat iets niet lukte. De leider liep voor ons uit en derest volgde, we kwamen uit bij een gat in het dak en hij wees ernaar. 'Wie hierin springt blijft bij Dauntless, doe je dit niet lig je eruit en ben je vanaf dan factieloos' zei hij toen streng. De hele groep keek elkaar met verbazing aan, met allemaal de vraag wie er als eerst zou springen. Ik besefte me nu pas dat alleen ik en 2 andere van Abnegation kwamen aan onze kleren te zien. Ik wist dat de leiders ons zouden onderschatten, en wat ik niet wilde was onderaan de groep staan als een van de slechtste. 'Mag ik springen' vroeg ik, waarop de leider knikte. Derest van de groep keek me met verbaasde ogen aan zodra ik op de rand ging staan. Als ik logisch nadacht zouden ze ons niet vragen om te gaan springen terwijl er daaronder geen net hing, dit moest er wel hangen. Deze factie heette niet voor niets Dauntless, dus ik moest tonen dat ik lef had en zou moeten springen. Hopelijk hielp deze eerste indruk mij al een stukje de ladder op, en werd ik vanaf nu niet meer gezien als iemand van Abnegation. 'Oke.. oke' zei ik zachtjes tegen mezelf, ik moest dit doen. Ik deed mijn ogen dicht en liet me rustig naar voren vallen.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Als je hier beneden stond, in deze muffe en warme grot. Dan raakte je soms een beetje het besef van tijd kwijt. Lauren was nou niet de gezelligste om mee te kletsen. Dit resulteerde ook dat ze wat zuur voor zich uit zat te staren en aan haar drets plukte. Zelf had hij niet zulk lastig haar. Het was een tik van hem uit zijn geboorte factie geweest. En als hij heel eerlijk moest zijn, was dit zeker een handig iets hier beneden. In de zomer, als de zon veel scheen werd het hier beneden zo ontzetten warm. Dus dat was voor hem ook een reden zijn haar zo te houden. Oke hij had lang trekjes gehouden vanuit zijn geboorte factie. Zo woonde hij ver bij de andere Dauntles mensen vandaan. Hij had toen de keuze gemaakt zich flink afzijdig te houden, iets wat nu nog steeds heerlijk was. Ook sliep hij vaak nog steeds boven de dekens. Dit uit de tijd dat hij uit zijn bed wilde vluchten als zijn vader weer eens kwaad was. Verder hield hij zijn woning goed schoon en opgeruimd, verzamelde hij dingetjes die voor hem waarde hadden en voor andere prut waren. Maar verder was hij inmiddels door en door Dauntless. Dat mocht ook wel als je hier voor je 5de jaar zat.
Rustig leunde hij met zijn rug tegen een grote rots achter hem. Zijn blik was gericht door het gat naar boven. zodra Eric daar zou verschijnen met de nieuwe aspiranten zou al gauw de eerste sprong volgen. Lang hoefde hij niet te wachten. Er verscheen iets inde lucht. Zo tegen de zon in kijkend, duurde het altijd even voor je doorhad wat er naar beneden sprong. Dat het een mens was, een nieuwe aspirant dat wist je. Maar ze raakte al bijna het net voor je door had welk geslacht het was en van welke factie ze kwamen. De persoon kwam de grot in gevallen en toen had hij pas door dat het een meisje was. En ééntje van Abnegation. Hij was 5 jaar geleden sinds jaren weer de eerste geweest. Na zijn actie was er eigenlijk elk jaar er wel 1 bij. Alsof mensen door hadden dat je voor jezelf kon kiezen, dat je mocht vluchten van je factie waar je je niet thuis voelde.
Het meisje stuiterde in het net. Het zou vast een opluchting voor hun zijn dat er een net zat. Al als ze daar slim na zouden denken, zouden ze nooit te pletter vallen. Anders kwamen hun nooit aan nieuwe aspiranten. Hij drukte zich af van de rots waar hij tegen aan geleund stond. En met een rustige pas vertrok hij naar het net. Het was lastig om zelfstandig uit het net te komen, aangezien je zelf het zwaarste punt bent. Hij greep de rand van het net vast, die hij naar beneden trok. Aspiranten konden zo makkelijker er uit komen. Zijn blik gleed over het meisje. Van elke aspirant uit Abnegation probeerde hij toch te kijken of het een bekend gezicht was. Sommige leken echt op hun ouders. zodra het meisje dichterbij kwam, stak hij zijn hand naar haar uit om haar uit het net te trekken " Welkom bij Dauntless " Kleintjes vormde er een glimlach op zijn gezicht. Ook maar voor een kort moment

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:
Amelia

De val naar beneden duurde langer dan verwacht. Beneden mij zag ik alleen maar zwart, er was niks te zien. Hoe bang ik ook was, ik nam het mezelf voor om niet te gaan gillen. Als ik nu dan ook dood neer zou vallen zou ik er nu al niks meer aan kunnen doen. Hoe dichter ik bij de grond kwam hoe meer licht ik zag, ookal was dat alsnog niet veel. Opeens raakte ik de grond voor mijn gevoel, de klap kwam hard aan ookal merkte ik nu dat het een groot vangnet was. Ik was even de weg kwijt door alle adrenaline die door mijn lichaam gierde. Ik lag in het midden van het net waardoor alle uitgangen om mij heen omhoog stonden, tot er aan een kant van het net getrokken werd waardoor er een soort pad werd gemaakt om eruit te klimmen. Nu zag ik pas voor het eerst dat er 2 menssn om me heen stonden waarvan eentje zijn hand uit stak. Ik kroop iets dichter naar de hand toe en nam hem aan. Het liefst zou ik er zonder hulp uitkomen maar dat zou een hele opgave worden. Ik besloot de hand dus aan te nemen en daarop leunend sprong ik uit het net. 'Dankje' zei ik met nog een hijgende stem. Ik gjng achter de jongeman staan en keek omhoog, wachtend tot er nog iemand zou springen. Het enige wat je vanaf hier zag was een klein gat waar licht vandaan kwam. Ik zag een piepklein zwart stipje verschijnen aan de bovenkant van het gat, en dat stipje werd steeds groter. Ik vroeg me af wie er nu zou springen, waarschijlijk iemand die al bij dauntless zat. Na ongeveer 10 seconde landde hij in de mat, het was inderdaad een jongen van dauntless. Na nog 4 andere sprong het meisje met wie ik samen de trein uitsprong. 'Goed gedaan, ik ben Amelia trouwens' fluisterde ik. Ze stelde zichzelf voor als 'Jess en aan haar kleren kon ik zien dat zij van Amity kwam. Ik vroeg me af of ze mijn zus kende, maar die vraag zou ik nog maar even bewaren.
in Abnegation had ik niet veel vrienden. Ik merkte gewoon dat het niet mijn type mensen waren, ik moet toegeven dat ik het ook nooit echt probeerde. Ik had mijn hele leven Lucy gehad en daar nam ik genoegen mee. Toen zij weg ging had iedereen al zijn vaste vrienden en was het moeilijk om daar nog tussen te komen. De laatste twee jaar had ik me dan ook dood verveeld, dit had vast een grote rol gespeelt met waarom ik nog liever naar Dauntless wilde. Ik keek altijd al tegen deze groep mensen op, ze leken zo stoer met zoveel lef. Ik hoopte dat ik ook ooit zo kon zijn en dit was mijn kans. Ik moest mijn beste been voor zetten en vanaf het begin al laten zien wat ik waard ben. Ik had in Abnegation dan ook vaak stiekem getraint in de nacht, gewoon om al een beetje op kracht te komen.
Ik vroeg me af of er nog meer mensen zouden springen, er stonden er al veel beneden maar volgensmij nog niet allemaal. Als je iedereen voor je ziet springen moet je toch wel weten dat er een net hangt. Misschien hadden ze hoogtevrees, maar dan moet je uberhaubt al niet naar Dauntless komen.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Four/Tobias

Het meisje leek te twijfelen of ze zijn hand wel aan moest pakken. Hij wist uit eigen ervaring hoe klote dit net was om zelf uit te komen. Hij was toen ook heel blij geweest dat Amar hem uit het net had getrokken met zijn inwijding. Het meisje zag er door haar kleren uit als een standaard persoon uit Abnegation. Maar ze voelde toch zwaar aan. Dat kon niet van het eten zijn. Veel te eten hadden ze daar ook niet. Genoeg om in leven te blijven en dat was het dan ook wel.
Nadat hij haar uit het net geholpen had, plofte 10 seconde later de volgende in het net. Deze was voor Lauren. Het net was zwaar. Dat lukte je gewoon niet alleen bij elke persoon. Als er veel aspiranten zouden zijn, zou het lullig zijn als de laatste zelfs uit het net moest komen. Alles bij elkaar duurde het nog geen 10 minuten voordat Eric in het net viel.Dit betekende dat of iedereen gesprongen was, of iedereen die durfde. Dus mensen die nog boven stonden, zouden dan nu factie loos zijn.
Na al die jaren lagen hij en Eric nog steeds niet goed. Die man stikte er ook maar in en kwam zelf maar uit het net. Dat moest die na 4 jaar Aspiranten op halen wel kunnen. Hij was althans niet van plan die man te helpen. Noem het misschien kinderachtig na 4 jaar. Maar Eric had er in zijn aspiranten tijd van alles aan gedaan hem hier weg te krijgen. Om zijn leven compleet zuur te maken. Ja nou dan mocht hij zichzelf nu ook mooi redden. Rustig draaide hij zich om naar de groep Aspiranten. Nu stonden ze allemaal nog gemixt, straks werden ze gescheiden. Als niet Dauntless aspirant was het oneerlijk om een plek te krijgen als je stond tussen de wel Dauntless aspiranten. Zijn blik gleed over de groep heen. Het waren er 3 uit Abnegation dit jaar.
Hij vouwde zijn handen in elkaar op zijn rug terwijl hij naar de groep keek. " Welkom allemaal. Mijn naam is Four. Ik ben de komende weken jullie trainer en aanspreekpunt. Voor de overstappers dan. Voor de blijvers zijn dat Eric en Lauren " Hij keek de groep rond " Jullie hebben jullie eerste deel van jullie testen gehad. Goed gedaan. " Achter hem begon Lauren te spreken ' De geboren Dauntless komen met ons mee, de rest gaat met four mee ' De groep splitste zich op. Voor hem bleven er een stuk of 20 staan. Het was een mooie groep. Veel afwisselende mensen, maar dat had je elk jaar " Ik ga jullie begeleiden en trainen. Jullie klaar maken voor jullie tijd hier en jullie voorbereiden op jullie eind testen. Ik ga jullie een rondleiding geven, dan hebben jullie zelf tijd om elkaar te leren kennen. Morgen ochtend starten de trainingen pas echt. Hebben jullie voor nu nog vragen ? "

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:
Amelia

ik zag hoe Eric zelf uit het net klom, verder had ik niemand gezien die dit was gelukt. Sommige mensen, zeker van dauntless wilde laten zien hoe het zelf lukte, maar dit ging dus niet zo makkelijk als verwacht. Ik nam aan dat nu dus iedereen die wilde springen was geweest en vroeg me af of er mensen buiten waren gebleven. Ik zou nooit factieloos willen zijn, dan zou ik nog liever terug gaan naar Abnegation en dat betekende al heel wat. Ik zou dus alles doen wat nodig was ookal was het levensbedrijgend. Alle 3 de leiders zagen er niet heel aardig uit, maar dat was te verwachten van de leiders uit Dauntless. Degene die mij uit het net had gehaald heette dus Four, ik nam aan dat dat niet zijn echte naam was maar gewoon een bijnaam of een afkorting van iets. Ik vond het wel wat hebben, het was weer wat anders. Blijkbaar zouden we vandaag nog een beetje uit mogen rusten, ik wilde graag meer mensen leren kennen maar ik wist niet of dit wederzijds zou zijn. Ik had zo een gevoel dat ik en de andere van Abnegation niet met open armen ontvangen zouden worden. Toch zou ik niet alleen met hun op willen trekken, ik wilde vluchten van de factie en dat was niet de manier waarop ik dat zou doen. Niemand stak zijn hand op toen er werd gevraagd of er vragen waren, waarschijnlijk wilde niemand de eerste zijn. Ik zelf had ook nog geen vragen en zou het vanzelf allemaal wel zien. We begonnen te lopen en ik draaide me om naar Jess, ze was al met 2 jongens aan het praten uit Amity. Ze kende ze waarschijlijk al, ik ging er naast lopen en zei 'kan je me voorstellen' en lachte. Jess glimlachte en vertelde dat dit Aron en Roy waren. Ik stak mijn hand naar bijde uit en toen vertelde Roy dat hij de laatste springer was geweest en dat er nog 1 meisje bovenaan het gat stond. Na hem was Eric gegaan en was het meisje factieloos. Dat is een manier hoe je je leven in 1 seconde kon verpesten. Ik keek goed om me heen om alles wat ik zag op me te nemen, alles was zwart. Logisch, we zaten diep onder de grond in een soort grot. Het was precies zoals ik het had verwacht, alleen hingen er niet overal wapens aan de muur zoals in mijn gedachtes. Ik vroeg me af waar we zouden gaan slapen, we zouden vast niet allemaal een eigen kamer krijgen. In Abnegation had ik ook helemaal geen groot huis, het was eerder een hutje. Ik had dan ook mijn hele leven samen met Lucy een kamer gedeeld, heel veel moeite zou ik er dus niet mee hebben als ik met wat meiden een kamer zou moeten delen.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Four

Hij keek de groep rond, maar er was niemand die zijn hand op stak. Mooi zo, dan konden ze snel beginnen. 'Volg mij ' Rustig liep hij bij de groep weg een gang in. Ze zouden vanuit hier naar de kolk, de eetzaal, de trainingszaal, naar de kledinguitgifte lopen, dan langs hun slaapzaal. Hier hadden ze 5 minuten om om te kleden. Dan zouden ze doorlopen langs de oven om hun kleden te verbanden. Dan zouden ze terug komen in de kolk. Hier kregen ze te horen wanneer en waar ze morgen verwacht werden en dan mochten ze gaan. Waarschijnlijk verschenen morgen de eerste aspiranten al met een nieuwe tatoeage of piercing. Zo ging dat elk jaar.
Hij stopte met lopen toen hij de grote open ruimte bereikt had. Hij draaide zich om naar de groep en keek ze aan. "Dit is de kolk " Om hem heen klonken er allemaal geluiden, ook bewegend water " Dit is ons middelpunt. Ons centraal punt. Vertrekken we voor opdrachten en krijg je geen vertrek locatie is het hier. Alles zonder vertrek of verzamel locatie is hier. Ook zijn jullie vrij om hier met elkaar af te spreken, te sparren, wat te drinken een spelletje te doen. Bedenk het zelf maar. " Hij wees naar een richel " Pas op. Wij doen hier niet aan hekjes. Val je daar naar beneden, of overal dat maakt niet uit. Dat overleef je niet. Dus ben voorzichtig. " Hij keek de groep even aan, waarna hij zich omdraaide en door liep. Nu opweg naar de eetzaal. Hiervoor moesten ze over een smal pad, langs de klif omhoog. Vroeger had hij dit dood eng gevonden. Hoe konden mensen dit nu bedenken zonder hekjes. Maar nu, hij zat nu vaak op de rand te kijken naar het water, naar de afgrond.
In de eetzaal stopte hij opnieuw met lopen " 3 x per dag hebben jullie hier een lopen buffet. Je pakt een bord, gaat in de rij staan. je schept op, zoekt een plek om te eten en gaat zitten en eet. Buiten de maaltijden om zal hier koffie, thee, water, fruit en soms wat muffins of iets anders zijn. Je troep dien je zelf op te ruimen." Zijn blik ging nog een keer door de groep, waarna hi verder vertrok. Opweg naar de trainingsruimte. Dit was toch wel zijn favo plek. Helemaal als hij hier alleen was.
Rustig drukte hij de grote klapdeuren open, stapte naar binnen en drukte de lichten in de immens grote ruimte aan. " Welkom in de trainingsruimte. De plek waar jullie de komende 2 weken heel veel zullen zijn. We sparren hier, lopen hier hard, hebben apparaten om te oefenen, doen hier aan meswerpen ook hier doen we van alles. In je vrije tijd mag je hier aanwezig zijn, gebruik maken van de dingen. Maar ook hier geld ruim alles netjes op. " Nu opweg naar de kledinguitgifte, dan de slaapruimte en dan de ovens.
Opnieuw verliet hij de ruimte, waarna hij door de gangen liep. Waarschijlijk verdwaalde de eerste paar dagen nog wel iemand hier. Alles leek zo erg op elkaar. Bij een soort van kamer stopte hij. " Jullie gaan hier naar binnen. halen je kleding set en dan kom je terug naar buiten. " Rustig leunde hij met zijn rug tegen de muur, terwijl iedereen naar binnen liep. Toen de laatste terug was vertrok hij weer.
Een ronde ijzeren trap stapte hij af, waarna hij in een grote ruimte kwam met allemaal bedden " Hier slapen jullie. " hij wees naar achter, naar witte tegeltjes " Daar douchen en slapen jullie. Ben maar lief voor elkaar, want jullie hele inwijding delen jullie dit met z'n alle. Jullie hebben 5 minuten om om te kleden " Hij keek de groep nog een keer rond " Zijn er nog vragen? " Hierna was het alleen nog verbranden en dan konden ze hun eigen gang gaan.

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:
Amslia

Ik gehoorzaamde en volgde de groep. Ik lette goed op want ik wilde alles goed in me opnemen. Overal liepen de mensen rond die al in Dauntless leefde, iedereen zag er zo stoer en chilled uit. Ik kon niet wachten tot ik zo was geworden, op het moment dacht ik nog te veel na over alles zoals mijn ouders. Ik had ze niet eens gedag kunnen zeggen, en heb ze achtergelaten met de herinnering dat ik een leugenaar was. Of ik ze ooit nog zou zien was dan ook maar de vraag, misschien ooit als ik een begeleider werd zoals Four, Eric of Lauren. Maar die kans was klein dus rekende ik er ook maar niet op. We moesten allemaal over een smal stukje lopen, als ik hier zou struikelen zou ik gewoon te pletter vallen. Gelukkig had ik geen hoogtevrees en probeerde niet naar beneden te kijken. Toch deed ik het en er viel niks te zien, zo diep was het. Gelukkig was ik snel aan de andere kant en kwam ik terecht in de eetzaal. Ook hier zat het vol met mensen. Dat je mocht pakken wat je wilde was nieuw voor mij, ik had altijd zuinig moeten doen terwijl de meeste facties genoeg hadden. Ik was het hier nooit mee eens geweest, dat zei al genoeg over dat ik niet in Abnegation hoorde. Aan het einde van de rondleiding kwamen we bij een ruimte waarbij we ons moesten omkleden, en onze kleren moesten verbranden. Ik kon eerlijk gezegr niet wachten, vanaf dat moment zou ik echt bij Dauntless horen. Ik haalde mijn kleding op en liep terug naar buiten, ik liep naar een random bed en besloot dat deze van mij was. Gelukkig kwam Jess naast me zitten en aan de andere kant een jongen die ik nog niet had ontmoet. Dat ik me nu moest omkleden lag wel een beetje buiten mijn comfortzone, ik had nooit zoiets hoeven doen. Toch leek het me het beste om het maar gewoon te doen zonder moeilijk te doen. Ik trok snel mijn kleding uit en trok het andere setje kleding aan. Ik voelde me meteen een nieuw mens, ik raapte mijn oude kleding op en liep terug naar Four. Ik was overigens weer een van de eerste. Na nog een poosje wachten was iedereen klaar en liepen we nog een klein stukje door naar waar we onze kleding zouden moeten verbranden. Zodra de oven open werd gegooit, gooide ik mijn kleding erin en nam een stapje achteruit. Ik bleef kijken tot het helemaal verbrand was, het voelde goed. Dit was eindeijk mijn nieuwe begin. Als het goed was mochten we nu ons eigen gang gaan, het eerste wat ik wilde doen was nog wat meer mensen leren kennen. Het leek me namelijk ook belangrijk om goed in de groep te liggen hier.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Four

Het kleding verbranden werd gedaan in een grote oven. Deze zat diep weggestopt in de grond en werd door zuurstof slangen vanuit buiten aangewakkerd. Deze oven zorgde in de winter ook deels voor hun warmte hier. Ze konden hun water en verwarmingen er aan aansluiten. Als het buiten heel erg koud was, koelde het hier ook flink af. En om hier allemaal als een Eskimo rond te lopen, dat wilde je ook niet. Dat deden de wachters buiten wel. Het zag er ook niet uit en hij geloofde ook niet dat het comfortabel bewoog.
Nadat iedereen terug omgekleed bij hem was en er geen vragen meer waren, vertrokken ze naar de ovens. Daar was het ook terug in een rij gaan staan en je kleding in de ovens gooien. Oke ze konden niet gelijk weg, hij zoude laatste info toch door moeten geven. Rustig wachtte hij de groep nog op, tot iedereen terug compleet was. " Voor vandaag hebben jullie geen verplichtingen meer. Tussen 6 en 9 is het avond eten vanavond. om half 11 gaan alle lichten uit. Morgen worden jullie gewekt om 7, zodat jullie om kwart half 8 aan het ontbijt kunnen zitten. Om 9 worden jullie verwacht in de trainingszaal. Leer elkaar kennen. Leer Dauntless kennen. " Hij keek de groep nog een keer rond. Morgen zou hun training echt beginnen. Morgen leerde hij de namen ook wel. Lang niet iedereen wilde hier met zijn eigen naam verschijnen, dat had hij in die tijd ook niet gedaan. Morgen kon hij dan ook gelijk de namen op het bord schrijven.
Hij zetten een stap opzij. De wegen waren hier niet heel breed " Tot vanavond bij het avondeten " En met die woorden liep de groep uiteen. Nu begon het echt. Hun training was nu officieel begonnen. Vanavond werden ze nog welkom geheten door de leider van Dauntless, tijdens het eten. Waarschijnlijk zou er de nodige drank vloeien. Hij was benieuwd naar deze groep. Hoe deze zich gingen ontwikkelen.

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:
Amelia

Het was inmiddels 4 uur, de rondleiding had meer tijd opgenomen dan ik dacht. Nog even tijd om alles en iedereen te leren kennen en dan zouden we kunnen eten. Honger had ik zeker, er was dan ook weinig ontbijt geweest die ochtend zoals bijna elke ochtend in Abnegation. De hele groep splitste op in kleinere groepjes, blijkbaar waren de vriendengroepen al gemaakt. Veel kon ik er niet over oordelen want zelf bleef ik ook met Jess achter. ´Is Amelia je echte naam? want Jess is maar een bijnaam´ zei ze toen. Het gebeurde vaak dat mensen hun naam veranderde zodra ze naar een andere factie gingen, zodat ze een echte schone lei hadden. ´Shit´ mompelde ik zacht in mezelf. Ik had mijn hele leven al gevonden dat de naam Amelia niet bij me paste. Ik had me alleen voorgesteld aan Jess en Four, maar Four was mijn naam vast al vergeten aangezien er nog tientallen andere zich na mij hadden voorgesteld. ´Vanaf nu niet meer, vanaf nu heet ik Maya´ zei ik vastberaden. In deze naam zat alsnog iets van mijn oude naam, maar het klonk een stuk stoerder in mijn oren en paste beter bij de nieuwe ik. ´Oke Maya, laten we een tattoo zetten om het te vieren´ zei Jess lachend. Ik had het wel is gehoord, dat de nieuwelingen hun komst bezegelde door een tattoo te laten zetten. Ik stemde met haar in en we liepen achter een groepje mensen aan die hier blijkbaar ook heen gingen. De shop zat al vol, ze hadden hier blijkbaar al op gerekend. Aangezien Amelia ´Strength´ betekende had ik op de weg hierheen besloten dat ik een klein golfje als tattoo wilde zetten. Het was niet groot en opvallend zoals vele hier wel van plan waren, maar het betekende voor mij veel. Toen Jess na 45 minuten eindelijk klaar was, was ik aan de beurt. Jess had een klein hoofd van een panter laten tatoeëren. De reden wist ik niet. Ik wees de plek aan boven mijn elle boog waar ik dit kleine golfje wilde hebben. Binnen 10 minuten was het klaar en samen liepen we blij de shop uit.
Het was nu al bijna etenstijd, en nog steeds waren de groepen verdeeld. Ik hoopte dat dit snel zou veranderen en we een goede groep zouden worden maar dit verwachtte ik niet. We liepen naar de kolk, waar veel mensen zaten. Ik was dood op van vandaag, het was mentaal zwaarder dan fysiek. Ik liep naar een hoekje met de meest comfortabele stoelen die je hier waarschijnlijk zou kunnen vinden. Niks zag er hier comfortabel uit tho. Ik plofte neer en zuchtte even diep, ik keek om me heen en besefte me dat ik nooit mijn keuze zou terug draaien en ik er nog geen seconde spijt van had.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Four
Dit was het eerste jaar dat hij hier de groep trainde zonder dat er ook maar van iemand een vraag of bijdehante opmerking over iets kwam. Ach dat was ook een keer fijn. Scheelde zoveel tijd. Hij keek toe hoe de groep weg liep en langzaam uit elkaar druppelde. Het gebeurde elk jaar op nieuw. De groep splitste zich op, onbewust ook nog wel wat toetrekkend naar hun oude factie. Hij wist het vanuit eigen ervaring. Gelukkig had hij mazzel gehad. Hij was bevriend geraakt met dauntless aspiranten en wat trainers. Hij had er nooit 1 tel alleen voor gestaan. Ja in de groep zelf lag hij wat minder. Hij en Eric botste helemaal. En verder hij was natuurlijk Abnegation. Iedereen probeerde van hem het pispaaltje te maken, maar dat wist hij te voorkomen. En hij wist zich te vechten naar de nummer 1 van zijn groep, waar hij ook bleef.
Uiteindelijk verliet hij de ruimte, hij moest nog het een en ander doen voor morgen. En na het eten had hij daar geen zin in en geen tijd meer voor. Grote kans dat hij met Zeke nog wat zou gaan drinken.
De tijd verstreek en voordat hij het wist was het al weer tijd om te gaan eten. Rustig vertrok hij naar de eetzaal. Het was nu nog niet heel druk, wat betekende dat hij overal kon gaan zitten nog. Hij schepte zijn dienblad vol, schonk een glas water in en vertrok naar een nog lege tafel. het was voor hem vaak de vraag wie hij zag tijdens het avond eten. Soms ging hij wel bij Zeke zitten, maar die kon zo druk zijn. En daar had hij eerlijk echt niet altijd zin in. Voor hem was het ook gewoon fijn om te eten en niet te hoeven praten. In de drukte hier moest je genieten van je momenten dat je stil kon zijn. Dat gebeurde maar zelden hier.

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:
Amelia

Samen hadden we nog zo goed als mogelijk het hele pand onderzocht en alles langsgelopen. Ik wilde alles zo snel mogelijk weten en door en door kennen. Ik was vast beraden om op te vallen als een van de beste. Thuis was er nooit een betere of slechtere, hier wilde ik eindelijk eens uitblinken in iets. Na een lange tijd lopen besloten we naar de eetzaal te lopen, het was inmiddels half 7 en de eetzaal zat bom vol. Blijkbaar moest je hier dus wel vroeg of juist heel laat zijn om een plekje te kunnen claimen om op te zitten. Ik ging in de rij staan met mijn dienblad en scheptte wat voor mezelf op. 'Eet je zo weinig?' Zei Jess verontwaardigd. Ik keek naar mijn bord en het was inderdaad erg weinig, ik was gewoon gewent niet veel te eten omdat we altijd zuinig moesten doen. Ik keek haar aan en trok mijn wenkbrauw op, er verscheen een grijns op mijn gezicht en besloot nog wat meer voor mezelf op te scheppen. Het was alsnog niet veel maar wist niet eens zeker of ik het op zou krigen. Nu nog een plekje zoeken, alles zat vol behalve aan twee tafels, aan de ene zat Four en aan de ander Eric en Lauren. Ook deze tafels zaten al aardig vol maar wij zouden er nog wel tussen passen. Waarschijnlijk durfde veel mensen nog niet bij hun te zitten. 'Kom' zei ik tegen Jess en gebaarde met mijn hoofd naar de tafel van Four. Aangezien hij ons had rondgeleid zat ik liever bij hem dan bij Eric en Lauren. Ik zette mijn dienblad neer op de tafel en propte mezelf er tussen, ook Jess luktte het om nog een plekje te veroveren. Ik keek om me heen en probeerde even te glimlachen, ik wilde niemand irriteren door hier te gaan ziften.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Four

Toen die hier net was gekomen, was de manier van eten voor hem hier vreemd geweest. Je kon opscheppen zoveel als je wilde en zo vaak als je wilde. In plaats van het met mazzel genoeg hebben. Hij at het traag, want van traag eten zat je sneller vol. Altans, dat liet je je maag dan geloven. Langzaam begon hij dit eetpatroon aan te passen. Oke opscheppen, dat deed hij nog steeds maar één keer. Maar zijn dienblad lag wel gewoon vol. Maarja hij deed ook veel en hij had een groot lijf wat hij moest onderhouden. Dat was ook een reden geweest dat hij merkte dat hij anders moest gaan eten dan wat hij zijn hele leven had gedaan. Hij begon moe te worden, af te vallen en er slecht uit te zien. Was ook niet zo gek, zijn lichaam kon nergens voedingsstoffen en energie vandaan halen om spieren op te bouwen en energie te maken.
Nu at hij alsnog rustig, je had er immers de tijd voor. En het was nu ook niet dat die vanavond nog een druk programma had ofzo. Andere dachten daar anders over. Die plofte bij hem aan tafel, propte hun eten naar binnen en verlieten de tafel weer. Alles bij elkaar? nog geen 10 minuten.
Hij kauwde traag op een stukje groentje, toen er twee nieuwe aan de inmiddels wat vollere tafel kwamen zitten. Het waren twee meiden van de nieuwe aspiranten groep. 1 herkende hij. Dat was het meisje uit Abnegation. Kort knikte hij even naar de meiden. In de afgelopen jaren, had hij wel gemerkt dat hij wat losser moest zijn. Hij was de eerste paar jaar heel afstandelijk geweest. Hij wilde niet dat mensen zijn geheim kende. Maar ook had hij gewoon nooit geleerd om echt sociaal contact te hebben. Hier begon dat allemaal een stuk makkelijker te worden. Oke, hij won nog niet de prijs voor meest sociale persoon. Maar toch. Het was al beter dan voor heen.

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:
Mae
Iedereen die mijn glimlach had gespot, glimlachde zwakjes terug. Ook Four deed hieraan mee, er werd dan wel veel gepraat maar niet met iedereen. Er werd alleen tussen vriendengroepen gepraat en niet heel sociaal gedaan. Ik wist niet of dit kwam omdat er nu veel nieuwe bij waren gekomen of dat dit altijd zo was. Ik kon het niemand kwalijk nemen want zelf nam ik ook niet het initiatief om een gesprek te beginnen, om heel eerlijk te zijn had ik hier op het moment ook geen zin in. Ik was het niet gewent om zoveel te doen op een dag, mijn spieren waren wel goed in vorm maar met mijn conditie zat het wat slechter. Het zou namelijk niet kunnen om in Abnegation te gaan hardlopen tussen de huizen door, of om uberhaubt te gaan sporten. Het kon gewoon niet om er wat om te geven hoe je lichaam eruit zag. Ik begon met eten, het was lekkerder dan het eruit zag. Alles was was volgensmij dan ook lekker voor mij, thuis aten we altijd de overblijfsels. Na het echt geprobeerd te hebben schoof ik toch mijn dienblad wat naar achter, ik kon het niet meer op. Er lag niet heel veel meer maar als ik dit op zou eten zou het er zo weer uit komen. In hoopte dat ze er hier geen probleem van zouden maken als je niet alles op at. Ik keek vlug om me heen waar ik dit zou kunnen dumpen, ik wilde totaal niet ondankbaar lijken dus kon ik het misschien beter maar stiekem weggooien.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Four
Om hem heen werd er gesproken. Soms was er iemand die een vraag aan hem stelde, waarop hij dan antwoord gaf. Echt een gesprek had hij verder niet. Niet dat hij het miste ofzo. Tuurlijk, als er een interessant onderwerp aan tafel rond ging. Dan wilde hij nog wel eens mee spreken. Maar mensen zaten hier toch om te eten. Praten hadden ze genoeg tijd voor overdag of na het avond eten. De slaaptijden golden natuurlijk niet voor hun, enkel voor de aspiranten. De etenstijdens golden natuurlijk nog wel voor hen. Dit resulteerde in vaak nog feestjes tot laat, dronken mensen en veel herrie. Maarja, je wende er vanzelf aan.
Zijn bord was inmiddels leeg en zijn beker ook. Een stukje verderop bleek het meisje uit Abnegation toch last te hebben met haar bord leeg te werken. Hij schudde even glimlachend zijn hoofd. Dat was iets wat je vaker zag. De nieuwe aspiranten verkeken zich vaak op het eten, schepte te veel op en dan werd het weg gegooid. Gelukkig deden ze daar niet heel moeilijk over. Er was hier eten in overvloed.
Het was leuk om te zien hoe ze opzoek ging naar een prullenbak, waarschijnlijk om haar eten weg te gooien. " Een stukje verderop staat een prullenbak. Daar mag je het in gooien. Je mag je dienblad ook gewoon in het rek schuiven. Dan gooien ze het in de keuken weg " Hij zetten zijn beker terug op zijn dienblad Hij had zin in morgen, de eerste trainingen van de nieuwe aspiranten. Het was elk jaar leuk om te zien hoe de groep was. Hij stopt op en pakte het dienblad vast " Fijne avond "Sprak hij in het algmeen, waarna hij weg liep. Zijn dienblad plaatste hij in het rek en verliet de keuken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld