Ellenntjje schreef:
ORPG met @Barracuda
Claire Hemmingway - 18
Ethan Hemmingway - 18
Claire
Met een zucht stak Claire haar telefoon in haar tas en begon verveeld met een lok van haar perfect geknipte haar te spelen. Het zou nog ongeveer een kwartier duren eer dat ze aan zouden komen op Crosswood college. Haar tweelingsbroer Ethan zat langs haar, druk telefonerend met hun vader. Ethan vond het schandalig dat hij en zijn zus voor hun laatste jaar moesten veranderen van school. Het was een discussie waar geen einde aan kwam, zelfs niet op weg naar hun nieuwe school. Claire wendde haar aandacht van het gesprek af, wat weeral voor de zoveelste keer aan het uitlopen was tot een ruzie. Volgens hun vader was het op hun vorige school "uit de hand gelopen" met hun buitenschoolse activiteiten. Buitenschoolse activiteiten noemde ze het omdat ze niet verder in detail wouden gaan over de feestjes die gestopt moesten worden door de politie. Claire zuchtte bij de gedachte wat een gedoe hun vader ervan gemaakt had en de preek die ze hadden gekregen. Niet dat ze zich er veel van aantrok. Ze tikte ongeduldig met haar perfect gemanicuurde nagels tegen de venster van de auto. Naast haar liet Ethan gefrustreerd zijn telefoon op de grond vallen. "Laat me raden, het hielp niet?" Zei Claire met een zuur glimlachje op haar gezicht. Ethan haatte het als ze dat lachje gebruikte. "Wat denk je nou zelf. Met die man valt niet te praten."
Ethan
Ethan kon veel over hun vader zeggen, maar niet perse veel goeds. Hun gesprek was afgerond zoals altijd: met dat zijn vader het laatste woord had. Grommend liet hij zijn telefoon vallen op de grond van de auto en keek op toen hij zijn zus' stem hoorde. "Laat me raden, het hielp niet?" De zure glimlach die ze op haar gezicht had kon het bloed onder zijn nagels vandaan halen. "Wat denk je nou zelf. Met die man valt niet te praten." Antwoordde hij met een frons op zijn gezicht. Hij weigerde nog het woord vader uit te spreken. Zo ver had zijn vader hem gekregen. "Het zal wel goed komen, wie weet gaan we ons nog amuseren met deze school te terroriseren." Het grapje van zijn zus was bedoeld om hem op te beuren maar het hielp niet. Ethan was niet te spreken over het feit dat hun ouders hun hadden weggehaald van de school waarin ze waren opgegroeid. Het was de school waar Ethan zijn eerste kampioenschap had gewonnen, als kapitein van het footballteam was aangesteld en ook waar hij zijn eerste liefde had ontmoet. Al was dat laatste niet goed afgelopen, toch bleef hij het frustrerend vinden om er weg te moeten gaan. Na nog een tijdje te mopperen, stopte de auto bij een groot, indrukwekkend gebouw. Zelfs Ethan moest zeggen dat hij er onder de indruk van was. Toen hij uitstapte en de wind zijn huid aanraakte voelde hij kippenvel opkomen. Claire haar hakken tikten tegen de stoep en het geluid hield op toen ze langs hem kwam staan. "Kop op broertje, we moeten hier nu eenmaal de rest van het jaar doorbrengen."
ORPG met @Barracuda
Claire Hemmingway - 18
Ethan Hemmingway - 18
Claire
Met een zucht stak Claire haar telefoon in haar tas en begon verveeld met een lok van haar perfect geknipte haar te spelen. Het zou nog ongeveer een kwartier duren eer dat ze aan zouden komen op Crosswood college. Haar tweelingsbroer Ethan zat langs haar, druk telefonerend met hun vader. Ethan vond het schandalig dat hij en zijn zus voor hun laatste jaar moesten veranderen van school. Het was een discussie waar geen einde aan kwam, zelfs niet op weg naar hun nieuwe school. Claire wendde haar aandacht van het gesprek af, wat weeral voor de zoveelste keer aan het uitlopen was tot een ruzie. Volgens hun vader was het op hun vorige school "uit de hand gelopen" met hun buitenschoolse activiteiten. Buitenschoolse activiteiten noemde ze het omdat ze niet verder in detail wouden gaan over de feestjes die gestopt moesten worden door de politie. Claire zuchtte bij de gedachte wat een gedoe hun vader ervan gemaakt had en de preek die ze hadden gekregen. Niet dat ze zich er veel van aantrok. Ze tikte ongeduldig met haar perfect gemanicuurde nagels tegen de venster van de auto. Naast haar liet Ethan gefrustreerd zijn telefoon op de grond vallen. "Laat me raden, het hielp niet?" Zei Claire met een zuur glimlachje op haar gezicht. Ethan haatte het als ze dat lachje gebruikte. "Wat denk je nou zelf. Met die man valt niet te praten."
Ethan
Ethan kon veel over hun vader zeggen, maar niet perse veel goeds. Hun gesprek was afgerond zoals altijd: met dat zijn vader het laatste woord had. Grommend liet hij zijn telefoon vallen op de grond van de auto en keek op toen hij zijn zus' stem hoorde. "Laat me raden, het hielp niet?" De zure glimlach die ze op haar gezicht had kon het bloed onder zijn nagels vandaan halen. "Wat denk je nou zelf. Met die man valt niet te praten." Antwoordde hij met een frons op zijn gezicht. Hij weigerde nog het woord vader uit te spreken. Zo ver had zijn vader hem gekregen. "Het zal wel goed komen, wie weet gaan we ons nog amuseren met deze school te terroriseren." Het grapje van zijn zus was bedoeld om hem op te beuren maar het hielp niet. Ethan was niet te spreken over het feit dat hun ouders hun hadden weggehaald van de school waarin ze waren opgegroeid. Het was de school waar Ethan zijn eerste kampioenschap had gewonnen, als kapitein van het footballteam was aangesteld en ook waar hij zijn eerste liefde had ontmoet. Al was dat laatste niet goed afgelopen, toch bleef hij het frustrerend vinden om er weg te moeten gaan. Na nog een tijdje te mopperen, stopte de auto bij een groot, indrukwekkend gebouw. Zelfs Ethan moest zeggen dat hij er onder de indruk van was. Toen hij uitstapte en de wind zijn huid aanraakte voelde hij kippenvel opkomen. Claire haar hakken tikten tegen de stoep en het geluid hield op toen ze langs hem kwam staan. "Kop op broertje, we moeten hier nu eenmaal de rest van het jaar doorbrengen."