Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Once in a lifetime you meet someone

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Once in a lifetime you meet someone who changes everything

ORPG met

Mij personages:

Bradley Valentine Lynch

Hazel Isabella Harrington

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Joshua Mason Lynch

Abigail Olivia Victoria Rose Flint

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Joshua
Een nieuwe dag was aangebroken. Ik was deze morgen vroeg op gestaan, om zo de rest van de familie te mijden. Om te koningin te vermijden, beter gezegd. Sinds ik voor het eerst voet binnen het kasteel zette, had ik al de volle laag over me heen gekregen. Had ik anders verwacht? Niet echt. Maar ik had misschien wel een klein beetje gehoopt dat de koningin me met wat meer respect zou behandelen. Het was tot slot van rekening niet mijn fout dat mijn vader met een andere vrouw het bed had gedeeld. Ik had daar niet voor gekozen. Al had ik het hierdoor wel zwaar te voortduren gehad. Volgens de koningin was ik simpelweg geen onderdeel van haar 'perfecte' familie en liet dat maar al te graag weten. Tot ongenoegen van mijn vader, de koning. Ik wist dat ik de vaak de oorzaak was van de vele ruzies die ze hadden. De koningin was gekwetst geweest toen de koning me in huis nam, ondanks dat ze haar man had gezegd dat ze dat niet wilde. Mijn vader was koppig en deed wat hem het beste leek. Zijn wil was nu eenmaal wet. In dat opzicht leek ik toch behoorlijk op mijn vader. Ik wilde altijd het beste met andere voor hebben en kon dan ook behoorlijk koppig zijn wat dat betreft. Ik kon het dan ook goed vinden met mijn vader. Ik had veel van hem geleerd en ik was hem nog altijd even dankbaar voor. Hij had me ook niet kunnen erkennen en me voor vuil achter kunnen laten. Het feit dat hij het niet deed en in dat opzicht zijn verantwoordelijkheid nam, zei naar mijn mening veel over hem. Een kleine grijns verscheen er rond mijn lippen, voor ik die gedachten van me af wist te zetten.
Ik stond momenteel in de stallen. Een drukke periode was aangebroken. Bradley, mijn oudere broer, en daarbij de troonopvolger van mijn vader, zou binnenkort moeten gaan trouwen. De zoektocht was inmiddels achter de rug en er was een bruid uitgekozen. Ze hadden het meisje al een paar keer gezien. Het meisje was van adellijke stand, wat betekende dat ze op belangrijke evenementen in het kasteel aanwezig was. Ik had nooit echt met het meisje gepraat. De koningin zorgde er vaak genoeg voor dat ik genoeg te doen had en zelfs geen tijd had om naar het toilet te gaan op sommige momenten. Ik werd dan ook zo veel mogelijk buiten het organiseren van deze bruiloft gehouden. Al verbaasde me dat niet, hoewel mijn vader of Bradley me goed genoeg op de hoogte hielden. Ik kon het goed vinden met mijn broer. Net zoals met mijn vader. ik had het soms wel met hem te doen. Ik moest er niet aan denken iemand te moeten trouwen die ik nauwelijks kende. Ik was daar misschien een hopeloze romanticus in, maar ik leerde liever iemand kennen, waar ik daadwerkelijk verliefd op werd. Ik schudde mijn hoofd en beet kort op mijn lip. Deze morgen probeerde ik de drukte te vermijden door een stukje te gaan rijden op een van de paarden. Ik haalde mijn favoriete paard van stal, zadelde haar op, stapte op en begon richting de bossen te rijden. Hier kon ik pas echt mijn gedachten de vrije loop laten gaan.

Abigail.
Zachtjes beet ik op mijn lip. De afgelopen tijd was ik behoorlijk druk geweest. Ik had haast niet geslapen en amper gegeten, door al het werk wat ik en Chelsea uit hebben moeten voeren. Het was zwaar. Ontzettend zwaar, maar je hoorde ons helemaal niet klagen. Ik wist dat mijn familie al generaties lang voor de familie Harrington werkte en dat ik van geluk mocht spreken dat ik ergens aan de slag kon. Bovendien was de drukte binnen enkele weken weer voorbij en konden ze weer terug naar hun normale leven, in hoeverre het dan nog normaal was natuurlijk. Het begon een paar maanden geleden met de aankondiging van de koning en koningin. Hun troonopvolger, Bradley, zou gaan trouwen en daarvoor was hij op zoek naar een bruid. Door geruchten wist ik dat dit voor veel ophef zorgde. Ik wist dat de kroonprins een behoorlijke reputatie had en bekend stond als een aantrekkelijke man, hoewel ik hem nog nooit in levende lijve had gezien. Hoe dan ook. Er waren veel jonge vrouwen van adellijke stand die niets liever wilden dan het opvolgen van de koningin. Vaak betekende een bruiloft dat het huidige koningspaar binnen de kortste keren af zouden treden, zodat ze wat meer van hun vrije tijd konden genieten. Veel jonge meisje zagen dit als een grote kans en uit veel gegadigden, was mevrouw Harrington uitgekozen. De jonge vrouw waarvoor ik werkte. Mijn moeder werkte immers voor haar moeder, waardoor het niet meer dan logisch werd dat ik voor haar dochter zou gaan werken. Ik was er dan ook dankbaar voor. Ik had niets te klagen gehad. Ik had een dak boven mijn hoofd en kreeg een bord eten voorgeschoteld, wanneer het moment daar was. Meer kon ik niet verwachten.
De afgelopen weken waren Chelsea en ik vooral bezig geweest met het inpakken van spullen. Alles was zo goed als ingepakt en ze waren nu bezig met de laatste dingen, zodat ze vervolgens alles in één van de koetsen konden dragen. Het was nog vroeg op de ochtend en ze waren toch al even bezig, maar op deze manier konden ze op tijd vertrekken. Ik wist dat de familie na het ontbijt wilde vertrekken. Het was nog een behoorlijk reis naar het kasteel van de koninklijke familie, waardoor ze maar beter op tijd konden vertrekken. In het donker reizen was niet altijd een pretje. Zeker de rit die zij af moesten leggen. Zachtjes beet ik op mijn lip. Ik vroeg me af hoe het kasteel er uit zou zien. Ik maakte er vaak een voorstelling was, maar zou waarschijnlijk de plank compleet mis slaan. Ik was dan ook nog nooit in het koninklijke kasteel geweest. Bediendes van de adellijke families, mochten nooit mee naar de belangrijke gelegenheden, waardoor ik eigenlijk niets anders dan de vier muren van het huis van de Harringtons had gezien. Al was het apart om alles achter te moeten laten hier, was ik toch behoorlijk benieuwd naar het nieuwe leven in het kasteel. De twee meiden zouden niet meer alleen zijn, maar we zouden samen werken met tientallen andere bediendes. Ik vroeg me af hoe het daar aan toe zou gaan. Of de koninklijke familie goed was voor hun personeel. Of juist helemaal niet. Al wist ik dat ik daar aan het eind van de middag achter zou komen. Mijn blik gleed kort naar Chelsea en pakte uiteindelijk een van de koffers, die ik naar de juiste koets verplaatste en die in laadde. Hier waren ze nog wel even mee bezig.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Door het geluid van het kloppen op zijn deur ontwaakte Bradley langzaam uit zijn slaap, kort daarna stond ook één van de dienstmeiden in zijn kamer. “Heer Bradley, U wordt verwacht door U ouders.” Vertelde ze hem voor ze weer uit zijn kamer verdween. Natuurlijk, vandaag was het zo ver, zijn toekomstige vrouw zou vandaag aankomen in het kasteel en dus zouden zijn ouders alles perfect willen hebben, dan voornamelijk zijn moeder. Zijn moeder kon nogal een perfectionist zijn toch het ergste toe, alles zou moeten gaan zoals zij dit voor zich zag. Daarom mocht ze waarschijnlijk Bradley’s halfbroer, Joshua, niet. Hij paste niet in haar visie van de perfecte koninklijke familie en daarbij hielp het vast ook niet dat Joshua een constante herinnering was aan het feit dat zijn vader met een andere vrouw naar bed gegaan was. Zelf was Bradley ook niet erg blij met zijn vader toen hij hierover te horen kreeg maar Bradley had zijn vader al snel vergeven en had het al helemaal niet tegen zijn halfbroer gehouden aangezien hij hier uiteraard al helemaal niks aan kon doen. Helaas kon zijn moeder dit niet zo inzien en deed vaak alles in haar macht om Joshua van alles te uit te sluiten en dit lukte haar natuurlijk ook altijd. Met een diepe zucht tilde Bradley zichzelf uit zijn bed. Hij kon zich maar beter klaarmaken en ervoor zorgen dat hij zo snel mogelijk zou aansluiten aan de ontbijttafel bij zijn ouders. Zonder het nog maar verder uit te stellen liep Bradley naar zijn kast zodat hij kleren kon pakken en zich kon omkleden. Uiteraard had hij wel geprobeerd zijn meest dure en mooiste outfit uit de kast te halen, anders had zijn moeder hem zo weer terug gestuurd zo hij weer wat anders aan kon doen want hij moest natuurlijk wel een goede impressie op de vrouw die hij zou trouwen, Hazel, achterlaten ook al had hij toch al een reputatie en ze hadden elkaar natuurlijk al eerder gezien op evenementen in het kasteel. Eenmaal omgekleed liep Bradley van zijn kamer naar de eetkamer waar hij zijn ouders aantrof die aan het genieten waren van een ontbijt. “Vader, moeder” Zei Bradley met een glimlach terwijl hij plaats nam aan de tafel. Joshua was nergens aan te treffen, natuurlijk was die er niet. Zodra Bradley had plaatsgenomen werd er door hun personeel een bord met eten voor hem neergezet. Bradley bedankte de man kort waarna hij zijn aandacht weer vestigde op zijn ouders. “Vandaag is uiteraard een belangrijke dag dus we verwachten dan ook dat je je beste gedrag vertoont.” Hoorde Bradley zijn vader zeggen. Alsof Bradley nog niet wist dat dat de bedoeling zou zijn. “Uiteraard vader.” Bevestigde Bradley toch maar voor zijn ouders, al had Bradley geen idee hoe de dag er uit zou zien als Hazel aan zou komen bij het kasteel. Waarschijnlijk zou ze naar haar kamer gewezen worden, aangezien de twee nu nog niet samen zouden slapen in één kamer, maar daarna had Bradley geen idee wat er op de agenda stond. Verwachtte ze dat de twee de tijd zouden nemen om elkaar beter te leren kennen of zouden ze gewoon beide hun eigen ding mogen doen. Bradley zou wel zien wat er ging gebeuren.

Ijsberend liep Hazel door haar kamer. Vandaag was de dag dat ze de kroonprins zou ontmoeten, of althans zou ontmoeten in een officiële situatie. Ze waren al wel eerder op elkaars pad beland met evenementen die in het kasteel hadden plaatsgevonden maar behalve dat hadden nog nooit eerder echt gesproken maar toch zouden ze trouwen samen. Het had natuurlijk erger gekund aangezien de kroonprins zeker een knappe man was maar daar hield haar geluk dan ook wel voor haar op voor haar gevoel. Als klein meisje zag ze haar bruiloft altijd voor zich met de liefde van haar leven, de man waar ze voor gevallen was en niet een kroonprins die moest trouwen van de koning en koningin. Ergens had ze toch het gevoel alsof ze niet mocht zeuren, er waren zoveel vrouwen die in haar positie wouden staan, die er alles aan zouden doen om met de kroonprins te trouwen, toch was Hazel uitgekozen als toekomstige vrouw. Wanneer het nieuws werd aangebroken dat Hazel de toekomstige koningin zou zijn waren haar ouders sprakeloos, ze konden het niet geloven, ze waren waarschijnlijk nog gelukkiger met het nieuws dan Hazel zelf. Hazel had dan ook verhalen gehoord over de kroonprins, verhalen over dat hij met bepaalde mensen om was gegaan in zijn leven, dat hij dingen had gedaan die een kroonprins eigenlijk niet hoorde te doen. Hopelijk was hij veranderd van de persoon die hij toen die tijd was anders zou Hazel alleen nog maar meer opkijken naar de bruiloft.Het was tijd voor Hazel om zich klaar te maken, al had ze zich wel omgekleed, haar haren hingen nog los, ze had nog geen sieraden om en haar make up was ook nog niet gedaan. Ze zou zich zo niet kunnen vertonen voor de koninklijke familie of ze zou waarschijnlijk meteen geoordeeld worden door de familie. Behalve dat wou ze ook voor zichzelf er niet zo uitzien bij aankomst. Hazel stopte met ijsberen en nam plaats aan haar bureau met spiegel. Ze begon eerst met haar haren op te steken, dit kon soms nogal lang duren aangezien Hazel’s haar vaak moeilijk was om mee te werken door de krullen. Toch was het haar uiteindelijk gelukt, haar haren zaten precies zoals ze het hebben wou. Haar make-up duurde ook niet al te lang, gewoon wat simpele dingen was genoeg voor haar en veel meer tijd dan dat zou ze er dus ook niet in besteden. Sieraden was ook niet al te moeilijk aangezien ze voor elke outfit een passend paar sieraden had die gingen met de kleuren van haar jurk. Uiteindelijk was ze dus klaar voor vertrek, het enige wat nog moest gebeuren was ontbijten en dan zoude Hazel en haar twee dienstmeiden, Abigail en Chelsea, onderweg zijn richting het kasteel. Het zou ondertussen waarschijnlijk ook wel tijd zijn voor Hazel om te ontbijten. Ze verliet haar kamer en sloot zich aan bij het ontbijt. Dit zou de laatste keer zijn voor een voorlopige tijd dat ze haar ouders zou zien, deze zou ze waarschijnlijk pas weer tegen komen bij de bruiloft zelf. Toch was het aardig stil aan de ontbijttafel, maar dat was niet anders dan anders. Zodra het ontbijt klaar was, was het tijd voor het vertrek richting het kasteel. De koets was ingepakt en was klaar om te gaan.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail keek kort om zich heen en beet kort op haar lip. Ze zag de familie die ze diende naar buiten komen, wat betekende dat ze richting het kasteel zouden gaan. Er waren in totaal drie koetsen. Een koets met de spullen. Een koets die de familie zou vervoeren en een koets die de spullen van zowel Chelsea als mij zouden vervoeren. In die laatste koets zouden zij ook plaatsnemen. Daar was tot slot van rekening genoeg ruimte voor, aangezien Abigail niet zo veel spullen in haar bezit had. Om eerlijk te zijn paste al haar spullen precies in een doos. Erg was het niet. Ze had niet meer nodig dan dit. Ze wist ook niet waar ze anders om moest vragen. Het was simpelweg niet nodig geweest. Ze kon in opstand komen en daadwerkelijk om meer spullen vragen, maar de kans dat ze op staande voet ontslagen zou worden, was dan erg groot. En dat zou het meisje moeten voorkomen. Het was een traditie dat een dienstmeid haar hele leven in dienst was van dezelfde familie en dat haar nageslacht ook in dienst bleef van dezelfde familie. Zo werkte mijn familie al generaties lang voor de familie waar het blonde meisje ook voor werkte en ze wist dat ze daar dankbaar voor moest zijn. Ontslagen worden kon dan ook heel makkelijk. En ze wist dat ze daarna nooit meer aan de slag zou komen, mocht dat ooit gebeuren. Niet dat ze daar voor zou zorgen, maar toch. Het kon ieder moment met je gedaan zijn. En dan zou je nergens meer aan de slag komen, zoals het meisje net al zei. Roddels gingen snel de ronde. Men was al vaak snel op de hoogte van gebeurtenissen in het rijk. Dat zorgde ervoor dat niemand je eigenlijk nog wilde. Dan kon je er vanuit gaan dat je kon gaan leven als zwerver. En dat was nog een stand onder het bestaan van een dienstmeid. Natuurlijk zaten daar nog wat standen tussen, maar de situatie leek naar haar idee toch wel duidelijk op die manier.
Uiteindelijk zette het blonde meisje die gedachten van zich af en keek kort naar Hazel. De twee waren praktisch gezien met elkaar opgegroeid, maar het was vrijwel verboden om een vriendschappelijke band met iemand uit een hogere stand aan te gaan. Abigail moest haar blijven zien als haar werkgever. Niets anders. Soms vond ze dat best jammer, maar zo waren de regels nu eenmaal. Even bleef ze dan ook staan, om naar de familie te kijken, maar besloot vervolgens om alvast in de laatste koets te stappen. Zo kon ze hen wat privacy geven. De twee dienstmeiden zaten in de laatste koets, simpelweg omdat ze tot een lagere stand behoorde. De spullen van Hazel zaten in de koets ervoor en de allereerste koets was voor Hazel zelf. Abigail vroeg zich af hoe lang het precies zou duren, want daar hadden ze het niet echt over gehad, maar ze merkte waarschijnlijk snel genoeg wanneer ze er zouden zijn.

Joshua begon sneller te rijden wanneer hij eenmaal in de bossen was. Hier genoot de jongen het meeste was. Hij voelde zich vrij wanneer hij aan het rijden was. Wat dit betreft had hij toch medelijden met zijn oudere broer. Laten we zeggen dat Joshua niet graag in zijn schoenen had willen staan. Al die regels waar Bentley zich aan moest houden. Hij moest er zelf niet aan denken en hij kon dan ook als geen ander begrijpen dat hij een aantal regels had 'overtreden'. Het waren en bleven jongens. Soms deden we gewoon dingen waar sommige mensen niet volledig achter zouden staan. Toch leek het me moeilijk om op te groeien met de druk om later de koning op te volgen. Het was toch een behoorlijke druk op je schouders. Ergens vond de jongen het ook totaal niet eerlijk om en stuk vrijer te zijn dan zijn oudere broer. Hij vond dat ze hen gelijk moesten behandelen, maar de koningin leek het niet zo nauw te nemen met de regels wanneer het om Joshua ging. Zij beschouwde hem dan ook niet als een volwaardig lid van de familie, maar zijn vader leek haar daar in te volgen, wat hij behoorlijk vervelend vond. Misschien wilde hij de druk niet op zijn schouders leggen, omdat Joshua er toch niets mee op zou schieten. Hij zou tot slot van rekening geen koning kunnen worden. Zelfs niet als zijn oudere broer de troon zou weigeren. Alhoewel. Als het volk in zou stemmen, zou hij de koning op kunnen volgen, maar daar had hij zelf nooit de behoefte aan gehad. Joshua zag zichzelf wel als een echte leider, maar om nu een land te besturen. Nee, daar had de jongen geen zin in. Daar had hij simpelweg geen behoefte aan en dat liet hij lekker aan zijn broer over.
Na een tijdje gereden te hebben, stopte de jonge prins op een open plek. Hij kwam hier wel vaker, om tot rust te komen of om van het uitzicht te genieten. Hij had deze plek aan niemand laten zien en dat was hij ook niet van plan. Hij kwam hier om zijn gedachten op een rijtje te zetten. Zijn woedde te uiten. Te lezen of om gewoon te niksen. Deze plek straalde zoveel rust uit en daar kon hij enorm van genieten. Voor nu had hij ook een boek meegenomen. Hij sloeg het open bij de bladzijde waar hij gebleven was en begon weer met lezen. Het maakte niemand thuis wat uit waar hij was. Hij zou er ook niet eens raar van op kijken als de koningin hem de gehele dag buiten te sluiten, al wilde hij wel weer op tijd terug zijn. Hij wilde de aanstaande bruid immers graag ontmoeten. Een kans die hij niet aan zich voorbij zou laten gaan.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Voor de rest was het erg stil tijdens het ontbijt totdat Bradley de stilte verbrak. “Waar is Joshua eigenlijk?” Vroeg hij aan zijn ouders na hij een hap van zijn eten had doorgeslikt. “Maakt het uit?” Hoorde hij zijn moeder zachtjes onder haar adem mompelen. Bradley besloot dat het het beste was als hij de opmerking van zijn moeder negeerde, hij kon er ook op ingaan maar hij wist nu al dat dat alleen maar eindigen in een discussie en dat was juist wat ze vandaag niet nodig hebben. Dus in plaats van op zijn moeder in te gaan keek hij afwachtend zijn vader aan in de hoop dat hij hem wel gewoon kon beantwoorden. Zijn vader had duidelijk ook de reactie van de koningin gehoord, dat was te zijn aan zijn gezichtsuitdrukking maar had ook maar besloten zijn vrouw geen aandacht te schenken. “Geen idee, volgens mij is hij vanochtend gaan rijden aangezien hij niet te vinden was in het kasteel en één van de paarden is weg.” Beantwoordde zijn vader. Uiteraard, Joshua was vaak rijden en zodra zijn vader hem het antwoord had gegeven wist Bradley meteen dat hij dit eigenlijk al had moeten weten, of op ze minst van uit had moeten gaan. Joshua leek rijden erg fijn te vinden en er erg veel plezier uit te halen. Ooit zou Bradley zelf graag een keer willen rijden, eens een keer erachter komen hoe het voelde om bovenop een paard te zitten. Dit kon nog lang duren, misschien zou het zelfs helemaal nooit gebeuren als het aan zijn moeder lag, en als het van zijn moeder niet mocht dan mocht het ook niet van zijn vader. Dat was vaak zo, als de koningin iets niet wou hebben dan wist ze vaak, als niet altijd, de koning zover te krijgen om haar zin te krijgen. Dit was vaak in het nadeel van Bradley of in het nadeel van Joshua. Na het ontbijt kreeg Bradley nog even de tijd van zijn ouders om wat voor hemzelf te doen. Deze tijd besteedde hij in hun tuin. Ze hadden een grote tuin met veel te doen en veel te zien, vaak als Bradley nog wat tijd te doden had was hij daar te vinden, vaak aan het wandelen of hij zat ergens te genieten van het uitzicht, zo af en toe had hij een boek maar lezen was niet echt zijn ding. Ook vandaag liep Bradley weer door de tuin, hij genoot van de zon die hard aan het schijnen was, het zorgde voor een aangename warmte. Ook zorgde de felle zonnestralen ervoor dat het water van de grote pond in de tuin erg mooi reflecteerde en er dus mooi uitzag. Al genoot hij erg van zijn wandelingen in de tuin, graag zou hij weer buiten het kasteel willen komen. Niet dat Bradley hier was opgesloten als een soort prinses in een toren maar zijn ouders wilden hem ook niet zomaar buiten het kasteel willen hebben. Ergens was het begrijpelijk, niet alleen omdat Bradley zijn reputatie al eens eerder had verpest maar ook omdat een kroonprins natuurlijk ook erg veel waard kon zijn voor bepaalde mensen. Wat betekende dat voor nu hij maar genoegen moest nemen met de tuin, al was deze zo groot dat dat niet echt een heel erg probleem was.

Hazel liep samen met haar ouders naar buiten waar drie koetsen geparkeerd stonden. Ze zag hier ook haar twee dienstmeiden staan, al gingen deze beiden al snel hun koets hun. Hazel draaide zich bij naar haar ouders en bekeek beide met een glimlach. Deze zouden niet mee reizen naar het kasteel, dus dit was het moment om doei te zeggen tot ze hen weer zou zien bij de bruiloft maar na de bruiloft zou ze hen waarschijnlijk ook niet veel meer zien, maar dat leek hen niet veel te interesseren, ze waren waarschijnlijk gewoon blij dat hun kleine meisje ging trouwen met een kroonprins, wat betekende dat de familie titel een beter imago kreeg en dat was natuurlijk goed nieuws voor volgende generaties. “We houden van je.” Hoorde ze haar moeder zeggen. “Ik ook van jullie.” Beantwoordde ze haar moeder. “Dan is het maar tijd om te gaan, tot de bruiloft.” Zei ze uiteindelijk na ze klaar was met het afscheid nemen. Voor ze haar eigen koets inging liep ze nog naar de koets van haar dienstmeisjes. “Ik wou jullie nog een fijne reis wensen” Glimlachte ze. De dienstmeisjes en Hazel mochten dan misschien geen vriendschap hebben toch zag ze hen een beetje als haar vriendinnen, hoe kon het ook anders? Ze kende de meiden al sinds ze klein waren en ze waren samen opgegroeid. “Dus fijne reis en tot bij het kasteel.” Glimlachte Hazel voor ze naar haar eigen koets liep. Het portier werd voor haar open gehouden en een hand werd voor haar uitgestoken zodat ze gemakkelijk kon instappen. Ze nam plaats en keek uit het raam, al zat er geen glas in, richting haar ouders. Al snel zodra Hazel had plaatsgenomen in de koets hoorde ze de koetsen voor haar vertrekken en kort daarna reed ook haar koets weg. Met een kleine glimlach zwaaide ze naar haar ouders die ook naar haar zwaaide tot ze niet meer te zien waren. Zuchtend liet ze haar hand vallen op haar knieën en keek naar buiten. Ze voelde veel zenuwen, voor meerdere redenen, het ontmoeten van de koninklijke familie, het feit dat ze zou trouwen met iemand waar ze geen gevoelens voor had, de reputatie van de kroonprins natuurlijk. Toch zou ze proberen deze reis zo min mogelijk te denken aan alle dingen waar ze zenuwachtig voor moest zijn en meer tijd te besteden aan alle positieve dingen. De reis zou er natuurlijk niet beter op worden als Hazel in een negatieve gedachtenspiraal zou raken. Ze had ook nog wat tijd te vullen dus gelukkig had ze wat boeken meegenomen in de koets waar ze zelf in zou zitten zodat ze eventueel wat kon gaan lezen als ze klaar was met het naar buiten staren. Lezen zou waarschijnlijk ook haar gedachten wegnemen van alles en zou de reis hopelijk een stuk korter laten voelen dan dat deze daadwerkelijk was. Na een tijdje in de koets gezeten te hebben besloot ze er dus ook maar één van haar boeken bij te pakken. Dit zorgde er inderdaad voor dat het reizen een stuk sneller ging naar haar beleving.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld