Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Then you came along

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

Orpg met @Elexis

Mijn personages:

Jack Nathaniel Harrington

Bailey Diana Winfield

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:

Alexander Edmund Harrington

Adelyne Isabell Cantrell

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Het dek was nog zo goed als verlaten toen Alexander zijn kamer verliet. De enige andere personen aanwezig waren Ashby en Derby, zij moesten deze nacht op wacht staan en de bemanning verwittigen mochten ze iets verdachts opmerken. In de meeste gevallen ging dit over een ander schip dat naderde. Vandaag echter moesten ze extra op hun hoede zijn aangezien ze geankerd lagen ongeveer 500 meter voor de kust. Alexander was geen voorstander van het feit dat ze hier zo lang bleven, maar ondanks dat hij het voor het zeggen had, had hij momenteel geen andere keus. Toen ze hier 3 dagen geleden aangekomen waren, werd het Alexander al vlug duidelijk dat ze hem zochten, maar ach, wanneer zochten ze hem niet? Een piraat was altijd gewild en hoorde achter de tralies om later op te hangen. Het gebeurde niet vaak dat iemand Alexander of iemand van zijn bemanning ook echt kon gevangen nemen. Deze keer echter is het de koning wel gelukt om Alexander te vinden, maar dat was enkel het geval omdat Alex het zelf toeliet. Toen hij geruchten hoorde over de koning die piraten zocht om een taak uit te voeren tegen een grote vergoeding, was hij meteen gefascineerd. Na de geruchten wat verder te onderzoeken, om te achterhalen of het geen valstrik was, besloot hij zelf maar naar de koning toe te gaan samen. De koning zocht inderdaad piraten om een taak uit te voeren, maar niet zomaar een taak, oh nee… Hij wou dat een bende piraten zijn dochterlief zou vervoeren naar haar toekomstige echtgenoot. Een vreemd voorstel, vond Alex, maar toen hij de vergoeding te horen kreeg kon hij moeilijk nee zeggen. Om niet te enthousiast over te komen had hij gevraag om er een dag over te denken, dit zou hem ook de kans geven om het voorstel met Jack te bespreken. Waarschijnlijk zou Jack hem niet kunnen omgepraat hebben, maar het was toch wel fijn om zijn mening te weten. Eenmaal terug op het schip was het dan ook zijn eerste doel om met zijn broer te spreken.
Sinds het gesprek met de koning zijn er twee dagen verstreken. Gisterenochtend had hij een bericht gestuurd naar de koning om te laten weten dat hij inging op zijn voorstel. Die avond nog kreeg hij een bericht terug dat ze de volgende dag zouden vertrekken.“Ashby, maak de bemanning wakker, ik wil iedereen hier over 5 minuten. Geen seconde later!”, riep Alex over het dek heen. De bemanning was er van op de hoogte dat ze een taak moesten uitvoeren voor de koning, maar het fijne wisten ze er nog niet van. Enkel Jack en Alex wisten dat de prinses de komende weken bij hen op boord zou verblijven. Het moment was aangekomen dat ze ook de rest van de bemanning vertelden wat er gaande was aangezien ze over een paar uren de prinses al gingen ophalen.

De kamer was donker, de enige lichtbron was het streepje licht dat van onder de deur te zien was. Het was niet enkel donker maar ook stil. Stilte was iets wat Adelyne wel kon appreciëren. De afgelopen dagen werd ze omringd door het drukke leven in de stad, niet dat ze er iets op tegen had, maar uiteindelijk is rust toch wel fijn. Al drie dagen probeerde Adelyne samen met de rest van de bemanning het schip opnieuw te bevoorraden van eten, rum en andere zaken. ’s Avonds belande ze dan samen met de rest van de bemanning ergens in een van de vele tavernes om te drinken tot in de late uurtjes. In de ochtend werden de meeste dan wakker in een vreemdeling z’n bed, ergens op straat, alles was mogelijk in een dronken bui. Gisteren echter gaf Alexander bevelen dat we deze ochtend allemaal aan boord moesten zijn, wat waarschijnlijk wil zeggen dat we vandaag terug uitvaren. Mocht niet iedereen aan boord zijn, dan zou Alexander wel durven vertrekken zonder die personen. Hij heeft wel al vaker iemand achter gelaten en hij was niet de enige kapitein die het deed, maar hij gaf wel altijd een waarschuwing als hij wou vertrekken. De stilte werd doorbroken toen Adelyne Alex hoorde schreeuwen op het dek. Het zou niet lang meer duren voor er helemaal geen stilte meer was. Alby zou iedereen wakker maken en onze dag zou beginnen. Hij zou iedereen wakker maken behalve Adelyne natuurlijk, want zij lag niet bij de rest van de bemanning waar ze hoorde, maar in de kajuit van Alex, een plek waar Alby nooit zou komen zoeken. Enkel Alex en Jack hadden een eigen kajuit, de rest van de bemanning sliep allemaal samen onder het dek. Meer en meer rumoer was te horen op het dek, een teken dat ook Adelyn beter naar buiten kon gaan. Zuchtend ging ze rechtop zitten en ze zocht met haar ogen de kamer af naar haar kledij. Al haar kledingstukken lagen verspreid over de vloer van de kajuit. Een uur geleden lagen ook de kleren van Alex samen met die van haar op de grond. In alle stilte begon ze zich aan te kleden, iets wat niet heel vlot verliep in het donker. De vijf minuten waar Alex om vroeg waren vast al voorbij, maar dat boeide haar eigenlijk niet zo heel veel.Toen ze klaar was verliet ze de kamer en zag ze dat haar vermoeden klopte. Iedereen stond op het dek en Alexander was al begonnen met praten. Het toeslaan van de deur, iets waar Adelyne niet om deed, kondigde meteen ook al aan dat de laatkomer nu ook aanwezig was. Heel wat mannen keken om, maar Alexander besloot er geen aandacht aan te schenken en ging gewoon verder met praten. De bemanning vestigde dan ook snel ook terug hun aandacht op hem. Iedereen wist dat Adelyne en Alex graag hun nachten met elkaar doorbrachten. Het leven van een piraat is eenzaam en iedereen had zo zijn behoeftes. Het was niet hun eerste keer en het zou vast hun laatste keer niet zijn.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Voor de laatste keer liep Bailey door de gangen van haar kasteel. Vandaag zou ze op de haven van Engeland opgehaald worden door een stel piraten die haar veilig naar Frankrijk zouden brengen zodat ze daar met de kroonprins kon trouwen, de kroonprins waar ze al op haar zesde mee verlooft was. Zo lang stond deze belofte al met de Fransen en eindelijk hadden beide landen besloten dat het tijd was om de twee te laten trouwen. Als ze eenmaal weg was uit het kasteel dan zou ze niet meer terug komen, die kans was erg groot. De enige voorwaarde waaronder ze hier niet meer terug zou komen was als de bruiloft in Frankrijk voor een of andere niet meer zou doorgaan, maar dit zou waarschijnlijk niet het geval zijn. Als ze eenmaal getrouwd zou zijn met de toekomstige koning van Frankrijk zou ze ook niks meer te zoeken hebben in het kasteel van Engeland, niet dat ze hier nu wel wat te zoeken had. Haar broer was de toekomstige koning hier. Eigenlijk was geen reden voor haar ouders om haar hier te houden. Bailey was gewoonweg een cadeau aan de Fransen, de koning en koningin van Engeland gaven Bailey aan de Fransen zodat Bailey en de kroonprins van Frankrijk de generatie van de koninklijke familie daar weer voort konden zetten. Wat zouden haar ouders er uit krijgen? De bond tussen de twee landen zou versterken, dit betekende dat als Engeland de Fransen een keer nodig zouden hebben ze er dan ook op zouden kunnen rekenen dat ze deze hulp kregen aangezien hun dus hun dochter en daarbij een nieuwe generatie aan hen hadden gegeven. Dat was nou eenmaal het koninklijke leven, koninklijke families trouwde niet uit liefde maar uit bondgenootschap. Hier was niks aan te veranderen, hoe graag Bailey ook wou dat ze kon trouwen met een man waar ze van hield. Al werd haar altijd verteld dat gevoelens later zouden komen, dat ze uiteindelijk wel wat zou voelen voor de man. Niet dat ze dit geloofde, maar ze wist dat ze moest trouwen voor haar familie, voor haar land. Een stem haalde Bailey uit al haar gedachten en zorgen. “Uwe majesteit, U koets staat klaar zodat we U naar de haven kunnen brengen.” Hoorde ze een van haar dienstmeiden zeggen. “Dankjewel, ik kom er zo aan.” Glimlachte Bailey terug. Het was dus zo ver, het was tijd om haar nieuwe toekomst te moet gegaan. Nog even keek ze naar buiten, naar het uitzicht van het kasteel, daarna maakte ze haar weg richting de koets.

Jack had slecht geslapen vannacht, hij was te diep in gedachten over wat er vandaag op het schema stond. Zijn broer, Alexander, de kapitein van het schip, had een afspraak gemaakt met de koning van Engeland, een afspraak waar hij eigenlijk niet achter stond. Vandaag zouden ze de prinses ophalen van de haven om haar vervolgens naar Frankrijk te vervoeren. Al was zijn broer wel naar Jack toegekomen met het voorstel van de koning om het te overleggen, echt overleggen was het niet. Jack en Alex mochten dan beide het schip bezitten, Alex was ouder en daarbij automatisch de échte kapitein van het schip dus alle keuzes waren uiteindelijk voor hem, zo ook deze. Jack had hem nog geprobeerd uit het voorstel te praten maar helaas had hij niet geluisterd. Waarom was Jack zo tegen het voorstel van de koning? Normaal zou de koning niks liever willen dan elke piraat op de zee zien willen hangen in zijn stadsplein, niks liever dan elke piraat laten boeten voor alles wat ze gedaan hebben, maar nu kwam het hem uit want zijn dochter moest veilig over de zee en dus moesten de piraten maar voor hem werken. Dat vond Jack maar niks, voor hem voelde het als een verraad, helaas kon hij Alex niet overtuigen en zouden ze vandaag dus de prinses ophalen en verwelkomen op hun schip. Buiten hoorde Jack zijn broer al roepen dat hij iedereen op het dek wou met 5 minuten. Daar hoorde hij dus ook bij, dus om het Ashby maar wat makkelijker te maken zorgde hij er zelf al voor dat hij uit zijn bed zou komen. Het duurde niet al te lang voor hij gekleed was en richting het dek liep. Jack kon niet wachten om te zien hoe de bemanning het nieuws zou vinden, zouden ze het met hem eens zijn of zouden ze Alexander gewoon volgen zodat ze de grote beloning in ontvangst konden nemen? Na 5 minuten gewacht te hebben begon Alex zijn speech. Na een tijdje hoorde Jack het geluid van een deur die open en weer dicht ging, zodra hij het geluid met zijn blik volgde zag hij Adelyne staan. Die was vannacht dus weer bij Alex geweest, dat was geen verrassing. Zijn blik ging weer naar de kapitein die gewoon verder leek te gaan met zijn aankondiging van wat ze hier nou eigenlijk aan het doen waren.

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Het verbaasde Alex niet dat Adelyne te laat was aangezien Ashby niet in zijn kajuit zou gaan checken om iedereen te wekken. Ondanks dat hij heel duidelijk was over zijn bevel, 5 minuten en geen seconde later, kon hij Ashby moeilijk laten boeten voor het feit dat niet iedereen hier was. Adelyne straffen zou eigenlijk ook niet eerlijk zijn aangezien niemand haar is gaan wekken, maar misschien kon hij toch beter tegen haar praten. Nu er een prinses bij hen aan boord zou komen, moest hij ervoor zorgen dat het haar duidelijk werd dat zijn wil wet was. Het mocht niet overkomen alsof men zijn bevelen maar half opvolgde en daar ongestraft mee weg kwam. Maar dat waren problemen voor later.
"Zoals ik dus al zei, de koning heeft ons een opdracht opgedragen," sprak Alexander zijn bemanning toe. "Hij heeft ons gekozen om zijn dochter naar Frankrijk te brengen om daar te trouwen." Er begon gemurmel op te komen bij de bemanning, sommigen totaal niet enthousiast, anderen eerder gefascineerd door het idee van samen aan boord te zijn met een prinses. Iemand had zelfs het lef om te roepen: "Waarom zouden we die parasiet helpen? Hij ziet ons nog liever dood dan dat hij ooit iets voor ons zou doen!" Sommigen maakten een instemmend geluid, maar de meerderheid bleef toch stil. "Omdat er meer valt te verdienen dan jullie je ooit kunnen inbeelden. Hierna zouden we een luizenleventje kunnen gaan leiden, maar als jullie liever verder leven tussen de ratten, dan kunnen jullie nu vertrekken," ging Alex verder op brutale toon. Dit deed de weinige tegenstanders van het idee al vlug zwijgen, een piraat deed namelijk alles voor rijkdom. "Jack en ik halen over een paar uur de prinses op aan de oever en vandaag zetten we nog koers naar Frankrijk! Controleer of alle bevoorradingen kloppen en zo niet, jullie hebben nog vier uur om het te regelen!" Eenmaal de taken duidelijk waren, begon de bemanning voorraad te controleren. Vier uren was ruim genoeg om nog enkele dingen te regelen. Enkel Adelyne en Jack bleven over. Aan de frons va Adelyne te zien was ze niet akkoord met het idee, maar hij wou nu niet met haar discussiëren. "Adelyne, zorg dat de extra kajuit klaar is voor de prinses," zei hij in de hoop dat hij de discussie nog even kon vermijden.
"Ze nemen het beter op dan verwacht," richtte Alex tot z'n broer. Hij wist dat zijn broer geen voorstander was van het idee, maar de prijs die ze kregen voor de vrij simpele missie was niet af te wijzen.

De plannen hadden Adelyne overvallen. Het was niet zo dat ze enkel het bed deelde met hem, maar ze aanschouwde hem wel als een goede vriend, meer niks. Het feit dat hij haar dit niet had verteld irriteerde haar op zich al meer dan het plan zelf. Op het plan had ze ook wel wat opmerkingen. Waarom kon de koning niet zijn eigen vloot sturen? Nee, hij vond piraten beter geschikt? Verwachtte hij ook dat zijn dochterlief ook echt als een prinses werd behandeld? Als dat het geval was dan toonde dat maar aan hoe weinig hij wist over piraten. Daarnaast, een jong meisje op een schip met allemaal piraten die nog maar kwijlen aan de gedachte van een vrouw was niet de beste combinatie. Adelyne besloot nu al dat ze maar beter een oogje in het zeil hield, ze kende het meisje niet, maar een prinses omringd door goede manieren zou vast wel even moeten wennen aan de omgangsvormen van piraten. Wie weet was dit niet het geval, maar ze nam liever geen risico.
Eenmaal de aankondiging afgelopen was vertrok iedereen. Adelyne bleef echter staan om toch nog even te kunnen praten met Alex. Ze realiseerde zich nu pas dat ze al de hele tijd aan het fronsen was, diep in gedachten.
Alex, zoals gewoonlijk scheepte haar af met één of andere opdracht toen hij doorhad dat ze wou praten. Dat gebeurde wel vaker als hij niet in de stemming was voor een gesprek. Ondanks dat ze zijn gedrag gewoon was, was ze wel geïrriteerd toen ze het dek verliet om de kajuit in gereedheid te brengen. Het schip had drie kajuiten, waarvan er maar twee echt gebruikt werden. De kapitein en zijn broer waren de enige die aanspraak hadden op een eigen kamer met een vrijwel goed bed. De derde kajuit stond leeg, niemand stelde zich er echt vragen bij. Adelyne zelf was ook niet jaloers op het feit dat het prinsesje de kamer zou krijgen aangezien zelf nooit interesse had in de kajuit. Daarnaast belandde ze de meeste nachten toch bij Alex in bed dus een eigen kajuit zou onnodig zijn.
Naar Adelynes standaard was de kajuit best oké en viel er niet veel in orde te brengen, maar en prinses zou daar vast anders over denken. Toch was ze niet van plan om de hele kamer te poetsen, oh nee, dat mocht de prinses vergeten! Om te beginnen opende ze de kasten om te controleren of ze leeg waren zodat de prinses haar spullen zou kunnen opbergen. Daarna haalde ze lakens uit de kast om het bed op te maken aangezien er nog niks op het bed lag. Tenslotte controleerde ze of er geen al te grote spinnenwebben aanwezig waren in de kamer, aangezien de meeste prinsessen dat niet appreciëren. Toen de kamer naar haar zeggen meer dan in orde was, liet ze zich vallen op het bed met een diepe zucht. "Waar zijn we aan begonnen," fluisterde ze.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De reactie van de bemanning leek nogal verdeeld te zijn, wat eigenlijk wel te verwachten was. Toch was Jack het eens met de opmerking die door één van de mannen geroepen werd. De koning gebruikte hen, het was zo duidelijk. Natuurlijk beloofde de koning hen een grote beloning in ruil voor de veiligheid van zijn dochter maar wie zei niet dat zodra de prinses veilig aangekomen was de koning zou omdraaien en de piraten allemaal zou laten opsluiten. Daarnaast, alsof het nog niet gevaarlijk genoeg was op zee, nu zou hun schip al helemaal een groot doelwit zijn voor andere piraten. Geruchten gingen snel, het zou niet lang duren voordat andere piraten en kapiteinen te horen kregen dat hun schip een prinses vervoerde. Een prinses zou maar veel genoeg opleveren voor andere piraten, het was dus bijna een garantie zijn dat andere schepen er alles aan zouden doen om hun op te zoeken en de prinses van hen af te nemen. Ondanks Jack het niet met zijn broer eens was zou dit niet betekenen dat hij deze gevechten niet mee zou vechten, hoe dan ook, dit was zijn bemanning en hij zou bij hun zijde staan of hij het nou met Alexander eens was of niet. Al had Jack toch liever gehad dat hij zijn broer uit dit krankzinnige plan had kunnen praten, maar zijn broer was eigenwijs geweest en het was niet alsof Jack zelf de keuze had kunnen maken.De opmerking van zijn broer ergerde Jack een beetje. Alsof het hem iets zou uitmaken hoe de bemanning het zou nemen, hij had de keuze al gemaakt en had zich, en daarbij meteen de gehele bemanning, al toegewijd aan de koning en zijn verzoek. “Ja, gelukkig wel.” Mompelde Jack kort terwijl hij zijn armen over elkaar heen vouwde. Hij keek richting de haven van de stad waar hij en zijn broer straks heen zouden gaan om de prinses in ontvangst te nemen. “Alexander..” Begon Jack zuchtend terwijl zijn blik naar zijn broer bracht. “Weet je zeker dat je dit wil doen? Anderen zouden te horen krijgen dat we iemand van hoge status op het schip hebben en als ze haar te pakken krijgen dan zal de koning er alles aan doen om ons stuk voor stuk te zien hangen. Is dat echt een risico wat je wil nemen?” Probeerde hij nog een laatste keer om zijn broer over te halen, al wist Jack dat de kans klein was dat zijn broer nu nog weer overnieuw zou nadenken over het plan en helaas was de keuze puur en alleen aan hem.

Bailey liep de deuren uit naar buiten waar ze meteen begroet werd met het zicht van een koets. Haar koffers lagen bovenop, al was dit niet alles wat ze mee zou nemen naar Frankrijk, de rest zou later komen. Haar vader wou eerst zeker weten dat zijn dochter veilig aan zou komen, zodra ze in Frankrijk zou zijn zal haar vader zijn eigen boot met bemanning sturen met de rest van haar jurken en juwelen. Deze zou hij wel sturen met zijn eigen bemanning maar als het om Bailey ging wist hij dat er naar haar gezocht zou worden op zee en wie kon er beter vechten op zee dan piraten? En wie zou de weg op zee nou beter weten dan de piraten? Toch begreep Bailey het ergens niet. Als klein meisje kreeg ze eindeloze verhalen te horen van wat voor gevaarlijke mannen er op zee leefde, mannen die een lijfstijl hadden gevuld met stelen, vechten en moord. Er werd haar altijd verteld hoe gevaarlijk deze mannen waren maar nu stuurde haar vader haar weg met een boot gevuld met de gevaarlijke mannen van deze verhalen. Hoe eng ze het ook vond, hoe weinig ze deze mannen ook vertrouwden, ze had geen keuze. Haar vader had dit voor haar geregeld en zij had absoluut geen macht om het te laten veranderen. Zuchtend keek ze naar de koets. Er zou een lange reis op haar te wachten staan, niet alleen naar Frankrijk maar ook van het kasteel naar de haven zou zo een paar uur zijn. Gelukkig had ze ook wat boeken mee kunnen krijgen zodat ze zich kon vermaken in de koets en eventueel ook op het schip. Voor ze voorgoed vertrok en ze haar familie pas weer op haar bruiloft zou zien kwamen de ouders en de broer van Bailey nog even naar buiten om haar een fijne reis te wensen. Het was fijn dat Bailey nog even haar ouders kon zien voor ze wegging, ook dat haar broer nog vaarwel kwam zeggen vond ze erg aardig van hem. Na het afscheid nemen was het tijd voor Bailey om in de koets te stappen en richting de haven te rijden. Niet lang na ze ingestapt had voelde ze de koets wegrijden. Zuchtend sloot ze haar ogen, bang voor wat haar te wachten stond als ze eenmaal aan zou komen bij de haven.

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Voor een laatste keer probeerde Jack zijn broer te overhalen, maar Alexander had zijn keuze al gemaakt. “Het is niet alsof we de hele wereld moeten rondvaren, Frankrijk is dichter bij dan je denkt. Tegen de tijd dat men doorheeft dat de geruchten waar zijn, zijn we al halfweg. Daarnaast het is tot nu nog niemand gelukt om dit schip te kapen, dus laten we het zo houden.” Alex wist dat het een arrogante manier was van denken en hij was niet zo dom om te denken dat niemand het schip kon kapen, maar hij was zeker dat als dat het geval zou zijn dat de tegenstander minstens even grote verliezen zou lijden. De opmerking van zijn broer was wel waar, als het gerucht eenmaal de ronde deed zou dat een groot doelwit op hen plakken. Toch was hij niet iemand die een opdracht uit de weg ging omwille van het gevaar dat erbij kijken kwam. Het was trouwens te laat om de koning te laten weten dat de opdracht niet doorging. Er was nog tijd genoeg om de haven te verlaten voor de prinses hier zou zijn en te verdwijnen, maar mocht hij die streek uithalen zou hij er alleen maar onder lijden. Het zou terugkeren naar deze haven alleen maar vermoeilijken en dat kon Alexander niet hebben aangezien hij er een heleboel handelsconecties had. Jack wist waarschijnlijk ook wel dat nu afzeggen hen in even grote problemen zou brengen als doorgaan met de opdracht. Daarnaast eenmaal de opdracht afgelopen was, zouden anderen uiteindelijk wel vergeten dat ze de koning hadden geholpen, maar nu verdwijnen en de koning zou het nooit vergeten.“De opdracht gaat door. De bemanning weet ondertussen al dat er veel te verdienen valt, dit laten ze niet zomaar gaan.” Dit was zijn manier van zeggen dat het onderwerp was afgesloten in zijn ogen, maar om het nog duidelijker te maken besloot hij maar naar zijn eigen kajuit te vertrekken. Alex vond dat hij deze discussie al volledig had gehad met zijn broer 2 dagen geleden en hem nog eens overdoen zag hij niet zitten. Als Jack hem nog iets anders te zeggen had, dan moest hij hem maar volgen. Zo niet, dan kon hij in alle rust uitzoeken welke route ze het beste zouden kunnen volgen naar Frankrijk.
Het uitstippelen van de perfecte route ging door voor enkele uren tot het ongeveer zo ver was om te vertrekken. Alexander besloot maar zijn broer te zoeken zodat ze de prinses in de haven konden gaan ophalen.

Ondanks dat ze nog maar net wakker was geworden, besloot Adelyne even haar ogen te sluiten. Toen ze haar ogen opende had ze door dat er al enkele uren waren gepasseerd. Duidelijk geen goed idee, maar nu kon ze er niks meer aan doen. Toen ze opstond van het bed, controleerde ze vlug of het niet opviel dat ze er had op geslapen. Een opgeluchte zucht ontsnapte aan haar lippen toen ze opmerkte dat dit niet het geval was. Aangezien ze hier niks meer te zoeken had, besloot ze uiteindelijk maar de kajuit te verlaten. Op het dek merkte ze op dat Alex en Jack zich voorbereidden om te vertrekken. Over een tijdje zou de prinses hier zijn. Adelyne had gemixte er gevoelens over. Ze was geen fan van het idee van een prinses, maar ze kon moeilijk iemand haten die ze nooit had ontmoet. Misschien viel ze wel heel erg mee. Het was ongeveer op het midden van de dag dus Adelyne besloot maar te kijken of er ergens te eten viel. Het schip had een vaste kok, James, een oudere man met fantastische kookvaardigheden. Het was wonderbaarlijk dat hij de rommel hier op het schip op de één of andere manier toch eetbaar maakte. Toen Adelyne echter achter voedsel ging bij hem, leek hij er niet helemaal bij. Al mompelend tegen zichzelf gaf hij Adelyne een stuk varken dat hij had bereid. “Wat eet een prinses?”, vroeg hij plots aan haar. Een vreemde vraag vond ze. Gewoon eten, toch? Waarschijnlijk betere kwaliteit dan dat van ons, maar de gerechten waren hetzelfde, ja toch? “James, hoe moet ik dat weten? Zie ik er uit als een prinses? Als dat het geval was zat ik al lang niet meer op dit shitty schip.” Even dacht James na over haar antwoord, alsof het moeilijk te verwerken was. “Ja, maar moet ik dan andere dingen gaan maken voor haar?” Hij was duidelijk gefascineerd door de komst van onze speciale gast, haast alsof hij naar haar opkeek. In dat geval was hij vast een van de enige. “Nee, iedereen gelijk. Tenzij Alexander het specifiek oplegt, maar anders geen uitzondering voor de prinses. Het is ook maar een mens,” antwoordde ze. Deze keer knikte James meteen en dit was een teken voor Adelyne dat ze nu op haar gemak zou kunnen eten.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Jack wist dat er absoluut geen kans was dat hij zou broer zou overhalen in de aankomende uren, het was eigenlijk ook onmogelijk, dat kon Jack zijn broer nog wel geven. Ook wist dat Jack moest doen alsof hij het met het plan eens was, voornamelijk tegenover de bemanning, als de bemanning zou zien dat de broers het niet met elkaar eens waren dan zouden ze kunnen stoken tussen de twee, dit zou ervoor kunnen zorgen dat er ruzie ontstond en dat iemand anders probeerde het kapiteinschap van Alex af te pakken en als dat gebeurde dan waren ze al helemaal verder van huis. Hij had wel eens verhalen gehoord dat de kwartiermeester of de onderofficier van een kapitein en de kapitein het niet met elkaar eens waren geweest of dat er iets aan de hand was en dat iemand in hun bemanning hier toendertijds gebruik van gemaakt heeft om zelf kapitein te worden. Dat was het laatste wat Jack hier wou laten gebeuren.Terwijl de uren langzaam voorbij gingen hielp Jack wat mannen van de bemanning met ervoor zorgen dat alle voorraad klopte. Jack keek er steeds meer tegenop om met zijn broer de prinses op te halen maar veel keuze had hij niet. Na een paar uur geholpen te hebben op het schip was het dus zo ver. Jack begon zijn broer op te zoeken dus ook al naar hem opzoek was. Zo konden samen beginnen om een sloep klaar te maken om hiermee naar de haven te gaan. Nog nooit eerder had Jack de prinses gezien, hij had dus geen idee hoe ze eruit zou zien. Wel had ze haar naam gehoord, Bailey maar hij had geen idee of het enig zin of hij haar naam moest weten of in plaats daarvan dat ze haar steeds majesteit moesten noemen. Daarnaast vroeg hij zich ook af of ze voor de prinses moesten buigen wanneer ze haar zouden zien. In haar kasteel werd ze natuurlijk behandeld als koninklijk persoon, verwachte zij en de koning dat dit ook op het schip zou gebeuren? Want als Jack de mannen van dit schip kennen zouden deze zeker proberen gebruik te maken van een vrouw op het schip. Al hadden ze Adelyne natuurlijk ook aan boord maar iedereen wist ondertussen dat zij en Alex vaak het bed deelde en dus durfde niemand bij haar te komen. Daarnaast kon Adelyne zelf vaak ook intimiderend overkomen.“Zullen we maar eens het water opgaan?” Vroeg Jack nadat ze een tijdje bezig waren met de sloep. De sloep leek hem nu wel goed genoeg om het water op te gaan en om de prinses op te halen.

De reis duurde lang, dit wist Bailey al, maar door de lengte van de reis had ze alleen maar meer de tijd om zich zorgen te maken over het feit dat ze de komende tijd met piraten zou doorbrengen en alleen piraten. Hoe iemand deze mannen kon vertrouwen kon Bailey niet bij met haar gedachten. Toch wist ze dat dit iets was wat ze moest doen voor haar land, voor haar land moest ze er op vertrouwen dat haar vader de juiste keuze maakte door haar met deze mannen de zee op te sturen zodat ze daarna kon trouwen met een man die ze maar een handvol keren heeft gezien in haar leven. Dat was ook nog iets waar Bailey genoeg zorgen over had. Het feit dat ze zou trouwen binnenkort, het begon langzaam in te zinken tijdens de rit. Misschien was het handiger als ze één van haar boeken zou pakken en zou beginnen met lezen zodat ze zichzelf kon afleiden van al haar zorgen maar ze was bang dat als ze nu al zou beginnen met lezen dat ze dan straks op de boot niks meer te lezen had, al zou dit waarschijnlijk niet het geval zijn aangezien ze genoeg leesmateriaal meegenomen had. Toch besloot ze maar om in zorgen uit het raam van de koets te staren. Na een paar uur zat de reis er dan toch eindelijk op, wat Bailey een dubbel gevoel gaf. Ze zou dan eindelijk uit de koets kunnen straks maar alleen om dan overhandigd te worden om komende tijd op een eindeloze zee te besteden omringd door mensen die niet te vertrouwen waren. Misschien zou ze dan toch liever nog wat langer in de koets willen blijven zitten. “Uwe majesteit” Hoorde Bailey aan de rechterkant van de koets, zodra ze haar hoofd die kant omdraaide zag ze het gezicht van de koetsier. “We zijn aangekomen op de haven maar U moet nog even blijven zitten tot U opgehaald wordt. Dan zal er eerst gekeken worden door de bewaker of het veilig is en zal het tijd voor U zijn om de zee op te gaan.” Werd haar vertelt. “Is goed, dankjewel.” Glimlachte Bailey waarna ze weer voor zich keek, afwachtend tot ze te horen zou krijgen dat ze mee kon. Al begreep ze niet dat haar bewaker zou kijken of het veilig was, alsof de mannen dom genoeg waren om in de haven wat te doen, mochten ze wat van plan zijn dan zou dit natuurlijk plaatsvinden op hun schip, ergens op zee.

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Terwijl Alex samen met Jack bezig was aan de sloep, realiseerde hij pas echt hoe lastig de komende weken wel zouden worden. Hij geloofde wel nog altijd dat tegen de tijd dat de geruchten pas echt goed de ronde deden, ze al een hele voorsprong zouden hebben. Toch mocht hij deze opdracht niet onderschatten en dat wist hij maar al te goed. Mocht de prinses de bestemming niet bereiken dan zou de koning zijn eigen vloot op hen afsturen. Hun schip mocht dan nog nooit gekaapt zijn, maar één oorlogschip van de koning zou waarschijnlijk hun einde betekenen. Alexanders gedachtengang werd onderbroken door de woorden van z'n broer. De sloep was klaar om te vertrekken dus niks hield hen nog tegen om de prinses te gaan ophalen. "Ja, hoe vlugger de prinses op de boot is, hoe vlugger we hier weg zijn," antwoordde hij en hij ging aan boord van de sloep.
Ze bereikten de haven, die enkele honderd meters van het schip lag, vlot. De afgesproken plaats was het meest rustige deel van de haven, in de hoop dat zo goed als niemand zag dat de prinses samen met piraten in een sloep zou stappen. Dit zou alleen maar het verspreiden van geruchten bevorderen en dat was het laatste wat ze moesten hebben op dit moment. Gelukkig leek het ook alsof er zo goed als niemand in de buurt was, behalve enkele mannen hier en daar, maar die zagen er duidelijk al bezopen uit dus de kans dat ze dit zouden onthouden was klein. De koets van de prinses was al aanwezig en duidelijk herkenbaar. De koetsier en bewaker die zich buiten de koets bevonden waren druk in gesprek tot één van beide had gezien dat de piraten aan land ging. Nu waren ze beide op hun hoede. Natuurlijk zou de prinses niet zomaar mee mogen met hen zonder eerst een controle. Toen Alex de koets naderden werden ze al meteen begroet door de bewaker. "Enig teken van gevaar of bedreiging gericht naar hare majesteit en de koning hangt jullie en de rest van het schip." Ze kregen al meteen een warm welkom. "Als jullie wapens bijhebben, toon deze nu," ging hij verder. Natuurlijk had Alexander een dolk meegenomen aangezien hij de koning niet helemaal vertrouwde. Hij twijfelde of hij zijn dolk wel moest bovenhalen aangezien dit nog steeds een valstrik kon zijn, maar besloot maar open kaart te spelen uiteindelijk en liet z'n dolk zien. Mocht het echt het nodig zijn kon hij heus wel nog heel wat uitrichten met enkel zijn handen. "Enkel een idioot komt ongewapend naar een afspraak zoals deze," verantwoordde hij grijnzend. Ook de bewaker wist dat een dolk niet meteen een teken was dat ze de prinses iets wilden aandoen. Alexander wachtte op Jack om zijn wapens te tonen aangezien hij wel verwachtte dat hij die had, maar zeker was hij nooit. Hij hoopte wel dat ze hierna gewoon konden vertrekken met de prinses en de bewaker hun niet veel langer zou bezighouden. De bewaker moest toch ook weten dat ze haast hadden en hoe langer ze hier waren, hoe gevaarlijker het zo worden om de prinses te vervoeren.

Eenmaal Adelyne klaar was met eten, waren Alex en Jack al vertrokken. Eenmaal ze terug zouden zijn, gingen ze uitvaren aangezien alle voorraden in orde waren. Toen Alexander de opdracht gaf om voorraden in orde te brengen, toen bleek dat eigenlijk alles al in orde was gebracht in de afgelopen dagen aangezien hij gisteren al de hint gaf dat ze vandaag zouden vertrekken. Hij had gezegd dat iedereen aanwezig moest zijn deze ochtend en dat was informatie genoeg dat we zouden vertrekken dus de verantwoordelijken voor de voorraden was zo slim geweest om toen al alles in orde te brengen. Eigenlijk had Adelyne wel zin om terug de zee op te gaan. Ze hield wel van het avontuur die er bij kwam kijken. Het leven van een zeerover was altijd wel interessant. Daarnaast was het beter dat ze niet te lang aan land bleven, want de meesten gaven dan meteen het geld uit dat ze net verdiend hadden en hoe sneller het geld op was, hoe sneller de bemanning ongelukkig werd. Zelf vond ze dat er niet echt te klagen viel over Alexander als kapitein. De opbrengst de laatste tijd was goed, natuurlijk was het niet zo veel dat ze zich luxe konden veroorloven, maar ze moesten al een tijdje zeker niet slecht leven. De handelsconcecties die ze hadden waren dan ook ideaal op het moment en alles ging best goed. Langs de ene kant kon Adelyne niet inzien waarom hij nu plots zo een risico nam met deze opdracht terwijl alles op rolletjes liep momenteel, maar ze snapte wel dat de verleiding van een grote vergoeding moeilijk te weerstaan was.
Adelyne stond op het dek uit te kijken over de haven, maar zag niet meteen de sloep dus waarschijnlijk waren ze al even vertrokken. Ze vroeg zich af of het lang zou duren voor ze terug zouden zijn.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Daar ging Jack dan, samen met zijn broer, onderweg naar het ophalen van de prinses. In de hoop dat alles goed zou gaan dan maar, als het een val was dan zou het schip zijn kapitein kwijt zijn en de soort van kapitein, ofwel Jack. Al had Jack wel de meeste privileges van het kapitein zijn, zoals een kajuit hebben, mensen kunnen commanderen en gewoon weg als hoger gezien worden door de bemanning, toch was Jack niet helemaal de kapitein, helaas. Zijn oudere broer had de grootste privilege van al, de keuzes kunnen maken. Ergens was Jack daar wel jaloers op, of nou.. jaloers. Graag was hij degene geweest die alle keuzes kon maken op het schip, voor zijn gevoel zou hij dit dan veel beter kunnen doen, hij zou een betere kapitein zijn dan zijn broer. Misschien ooit zou de dag komen dat Jack zijn eigen schip kon hebben, met eigen bemanning, maar voor nu moest hij alsnog luisteren naar zijn broer en wie weet voor hoelang nog.
Uiteindelijk waren ze aangekomen bij de plek, de prinses was nog niet te zien, als het goed was zat ze nog in de koets. Het was al snel duidelijk dat ze niet naar buiten zou komen totdat de bewaker zeker wist dat het veilig was. Nadat Alexander zijn dolk te voren had gehaald leek het Jack ook zo slim om zijn wapen maar te laten zien. Uit een holster dat hij onder zijn jas verstopt had haalde hij een pistool. “Dit is niet om de prinses enige pijn te doen.” Legde hij zichzelf uit. Alsof hij een pistool mee zou nemen om de prinses meteen hier op het schip neer te knallen. Dan zouden ze erg makkelijk gepakt worden. De bewaker leek het te laten gaan en controleerde beide zijn broer en Jack nog even voor de prinses uit de koets gelaten werd. “Het is veilig, doe maar open.” Zei de bewaker tegen de koetsier. De deur van de koets ging open en daar kwam de prinses naar buiten. Jack maakte maar snel een korte buiging uit beleefdheid voor de prinses.

Voor een tijdje waren de enige twee stemmen die Bailey buiten haar koets hoorde die van haar koetsier en van haar bewaker. Daardoor was het wel duidelijk wanneer de piraten waren aangekomen. Ze had geen idee met hoeveel ze waren om haar op te komen halen, waarschijnlijk niet al te veel want het moest allemaal natuurlijk een geheim blijven en te veel man zou wat weg geven. Aandachtig luisterde naar alle stemmen die buiten waren. Uiteindelijk hoorde ze twee andere mannen stemmen, toch interesseerde het aantal mannen haar ineens een stuk minder. Uit het gesprek was duidelijk te horen dat de mannen wapens met zich mee hadden. Op dat moment realiseerde Bailey zich pas echt met wat voor mannen ze op pad ging. Nu was het kwartje pas echt gevallen. Ze voelde haar hart bonzen, de zenuwen groeide met de seconde. Ze wou dat ze nu nog weg kon maar helaas, dit was niet meer mogelijk. Op het moment dat ze haar bewaker hoorde zeggen dat het veilig was en de deur open kon had ze een dubbel gevoel. Dat het veilig was maakte haar blij uiteraard maar dat ze nu officieel naar buiten zou gaan en voor het eerst piraten zou zien, de angst die ze daarvoor voelde, zo bang was ze nog nooit geweest. Alleen op zee met onbetrouwbare mannen.
Langzaam zag Bailey de deur opengaan. Ze stapte uit en daar zag ze twee onbekende mannen staan. Haar handen hield ze opgevouwen voor haar torso. Haar blik ging van de twee mannen naar haar bewaker. “Het is denk ik tijd voor mij om te gaan, is het niet?” Vroeg ze waarop de bewaker simpel knikte. Haar blik ging terug naar de twee piraten, achter hen zag ze een sloep, waarmee ze dus terug zouden gaan naar het grote schip. “Laten we dan maar gaan.” Zei ze tegen de twee mannen met een zwakke glimlach en liep met hen richting de sloep.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld