ORPG ~ Ain't no rest for the wicked - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Ain't no rest for the wicked

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

"Insanity is relative. It depends on who has who locked in what cage." ~ Ray Bradbury

Gideon Langtree ~ 22

Edith ~ Alter Ego

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

Louise Reyes

Thomas

Elke dag was een nieuwe sleur. De sleur van gevangenschap. Soms was het zo erg, dat ze hoopte dat het gewoon zo stoppen, dat er een fout gemaakt zou worden die haar fataal zou worden. Het gebeurde wel vaker dat experimenten uit de hand liepen. Niet voor niets had ze verschillende littekens die haar huid tekenden. Sterker nog, het was zelfs een keer gebeurd dat een van hen niet wakker werd. De persoon in kwestie was niet dood, maar in een shock. Een shock die uiteindelijk een maand geduurd had. Na die maand hadden ze hem opgegeven. Ze hadden simpelweg zijn leven beëindigt, alsof ze al niet genoeg controle hadden over hun levens.
‘Niet zo pessimistisch.’
Natuurlijk. Meneer optimisme was het niet eens met haar negatieve kijk op de hele situatie. Louisa rolde met haar ogen en richtte haar aandacht weer op het tijdschrift dat op het tafeltje voor haar lag. Een van de weinige luxes waar ze nog wel van mocht genieten: leesgerei.
‘Zie? Zo slecht is het hier nog niet. Je krijgt eten, je hebt onderdak en je kunt je gewoon onder een warme douche wassen. En, ze zijn ook nog eens zo vrij jullie gewoon rond te laten lopen in het gebouw en jullie enkele bezigheden te geven. Het is net een echte kostschool!’
Je zou toch denken dat zijn positieve opmerkingen aanstekelijk zouden werken, maar die hoop was ze allang verloren. Ze zag weinig goeds aan deze situatie. Het was niet zo dat het gezelschap van haar alter of het gezelschap van haar lotgenoten het beter maakten.
‘Hé! Dat is gewoon gemeen.’
‘Hou je mond, Thomas,’ mompelde Louisa wat geïrriteerd. Hoewel het vaker gebeurde dat mensen hier tegen zichzelf leken te praten, waarbij het in werkelijkheid bedoeld was voor hun Alter ego, ze voelde zich er nog steeds ongemakkelijk bij als het gebeurde in openbare ruimtes.
‘Ja, daar kan ik toch niks aan doen? Je kunt ook gewoon accepteren wie je bent. Dat zal dit alles een stuk makkelijker maken. Wist je trouwens dat er een nieuwe student bij komt? Ik weet er het fijne niet van, natuurlijk, maar wie weet is het iets? Daarbij, denk je niet dat ze hun focus dan wat meer op die persoon zullen leggen?’
Dat was waar ook. Het was al wel aangekondigd dat er een nieuwe student bij zou komen, maar verdere details waren onbekend. Het geslacht, de leeftijd en de gave waren voor haar nog onbekend, maar ze had nu al medelijden met de persoon. Thomas had namelijk gelijk, de kans was groot dat ze hem (of haar) zouden testen, om te zien tot wat die persoon in staat was. Ze herinnerde zich de eerste week hier nog al te goed. Hoewel ze sowieso al weinig had gezien in het hele concept van een kostschool, was de werkelijkheid vele malen erger dan haar fantasie.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zijn hand tastte naar de ruimte links van hem. Vreemd normaal zette hij daar altijd een fles water neer om de eerste symptomen van zijn opkomende kater tegen te gaan. Nu tastte hij in het niets. "Gideon wordt wakker, wordt wakker en antwoordt vooral niet, ik denk dat ze meeluisteren."
"Huh Edith wat zeg je?" Over een kater gesproken zijn hoofd gonsde en bonsde en hij had moeite met te herinneren wat zich de nacht ervoor had afgespeeld. Het begon als een leuk feestje met vrienden gaan dansen, de alcohol die rijkelijk vloeide ergens kon hij zich vaag het begin van enige commotie voor de geest halen, maar het meeste was één groot zwart gat.
"Ik zei dat je niet tegen me mag praten. Ugh ik heb werkelijk niets aan je. In plaats van daar te liggen kun je best eens op staan en om je heen kijken."
Gideon draaide zich fronsend om in zijn bed. Waar had Edith het over. Ze overdreef wel vaker, maar dit was ronduit vreemd. Hij wreef de laatste slaap uit zijn ogen, opende ze en...
"Dit is niet mijn kamer."
"Bravo, hij heeft het eindelijk door. Gideon Langtree wat een genie. Om je wat tijd te besparen, je kleren hebben ze ook weggenomen samen met de rest van je spullen. Ik weet zelf ook niet meer exact wat er is gebeurd. Er was opeens een groep mannen en ze spoten je iets in en jij verloor je bewustzijn, maar ik ook en toen waren we plots hier."
Juist ja hij was volledig beroofd. Gideon klom het bed uit en deed haastig het uniform aan dat op een tafeltje naar een glas en een kan water stond. Zijn vinger bleef rusten op de code die op zijn hemd was genaaid. "Ok als we nu gewoon rustig blijven. Hier is vast een logische verklaring voor en het komt heus allemaal wel goed."
"Allemaal wel goed. Luister je eigenlijk wel naar jezelf. Je bent ontvoerd Gideon, mensen ontvoeren je niet om goede redenen." Edith ijsbeerde geërgerd door de kleine kamer, dat deed ze altijd wanneer ze nerveus was en Gideon haar de keel uithing. "Als ze me wilden ontvoeren, waarom is de deur van deze kamer dan open?" Gideon tuurde naar de gang die zich voor hem uitstrekte. Hier en daar liep een persoon met hetzelfde uniform als het zijne. "Als ik nu gewoon aan één van hen vraag wat hier gaande is?"
"Nee Gideon kom terug, je kunt deze mensen niet vertrouwen. Gideon, Gideon!" Even voelde hij Edith koude hand op zijn schouder, maar ze was niet in staat hem fysiek tegen te houden en dat baarde haar zorgen want Gideon had een talent om zichzelf in de nesten te werken. Ditmaal had hij zichzelf overtroffen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld