Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O // Royal wedding

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:

Gelieve niet te reageren tenzij je één van ons bent (:

~~

ORPG with

~~

Bemanning: Jack O'Donnell

~~

Dienstmeisje: Mary Stuart

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Hades Nathaniel Harrington
Captain of The Poisoned Storm

Willow Almyra Renaud

Princess of England

begin komt in volgende stuk

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Hades
Het was een paar dagen geleden dat Hades geruchten had gehoord op de haven van Nassau, de geruchten waren dat kapitein in samenwerking was gegaan met de koninklijke familie van Engeland. Hades kon het niet geloven, hij had het eerst ook niet gelooft maar Hades begon het van steeds meer mannen te horen en uiteindelijk wist hij dat de geruchten feit waren. Het had niet lang geduurd voor hij en zijn bemanning weer op zijn schip waren gesprongen om kapitein Rackham te achtervolgen. Hades zou de kapitein niet zomaar weg laten komen met zijn rug te keren naar de piraten en in samenwerking te gaan met de koning. De koning had voor vele doden gezorgd onder de de piraten, zoveel mannen die Hades kende waren aan hun nek gehangen door koninklijke families. Hoe een piraat dan ook kon samenwerken met een koning was dan ook buiten hem. Hades ging er dan ook persoonlijk voor zorgen dat kapitein Rackham zou boeten voor wat hij gedaan had, voor de koning kiezen boven zijn broeders. Hades had gehoord dat de taak die de kapitein voor de man uitvoerde was dat hij de dochter van de koning van Engeland naar Spanje moest brengen, dus meteen wist Hades wat hij zou doen om Rackham te laten boeten. De prinses die Rackham vervoerde zou snel op Hades zijn schip zijn en dan als de koning te horen zou krijgen dat de man gefaald had in zijn taak en zijn dochter kwijt geraakt was dan zou Rackham degene zijn die opgehangen werd.
Het had een paar dagen geduurd voordat ze het schip van Rackham in zicht hadden maar uiteindelijk was die dan toch in zicht. Hades besloot maar meteen het schip aan te vallen voor ze het al te ver van hem konden maken aangezien de kapitein vast wist dat Hades niet zomaar kwam om gezellig te doen. “Vuur de kanonnen.” Riep Hades naar zijn bemanning terwijl hij het dek over rende. Zo wist Hades dat hij wat beschadiging zou doen aan het schip waardoor het moeilijk zou komen en hij had gelijk. Niet lang naar de aanval begonnen te hebben waren de twee schepen dicht bij genoeg dat zijn bemanning het andere schip op kon. “Zoek de prinses, mannen!” Commandeerde de kapitein terwijl al zijn mannen het schip op rende. Er konden niet veel vrouwen zijn op het schip aangezien vrouwen nooit de zee opgingen. Als zijn mannen het dus niet zeker wisten of een vrouw de prinses was, dan moesten ze de vrouw maar gewoon meenemen, de kans was groot dat het de prinses was en alsnog, een extra gegijzelde kon geen kwaad.

Willow
Na een week op zee gezeten te hebben was Willow wel een keer klaar met het eindeloze water, helaas moest ze nog 1 week. Ze wist van te voren dat het 2 weken zou duren op zee voor ze aankwam in Spanje maar wat ze niet wist was dat de 2 weken zou voelen als een eeuwigheid. Toch probeerde ze haar best te doen het vol te houden, aangezien ze niet bepaald heel veel keuze had. Het enige wat nog een beetje hielp met de lange reis was dat ze een dienstmeisje van het kasteel mocht meenemen naar haar nieuwe huis in Spanje. Zonder enige twijfel had Willow ervoor gekozen om Mary mee te nemen, ze kon het altijd goed met haar vinden en ze wist dat ze niemand liever bij haar zijde wou hebben door deze reis. Dat was ook nog een ding, haar vader had dan wel voor veilig vervoer naar Spanje gezorgd maar Willow moest wel wennen aan het idee dat ze met een piratenschip zou reizen, ook nog eens gevuld met echte piraten. Als klein meisje kreeg ze altijd al verhalen te horen over wat voor gevaarlijke mannen de piraten waren, hoe vaak ze wel niet mensen beroofden en mensen om het leven brachten. In haar hoofd waren piraten de gevaarlijkste soorten mensen. Toch, toen het aankwam op waarschijnlijk de meest belangrijke reis van haar leven had haar vader haar vertrouwd in de handen van één van deze piraten. Het idee was wel eerst wennen maar Willow leerde al snel dat de mannen zich wel gehoorzaamde aangezien haar vader hun te veel betaalden om dat niet te doen.
Willow bevond zich in een kamer, haar kamer. Het was een klein kamertje op het schip die ze speciaal voor haar hadden veranderd in een tijdelijke kajuit. Op deze manier zou ze niet bij de rest van de piraten te hoeven slapen. Ze spendeerde dan ook de meeste van haar tijd in haad kajuit, zo af en toe liep ze het dek op om te kijken naar het water maar vaak trok ze zich al snel weer terug in haar kajuit. Zo dus nu ook, zat ze rustig weer in haar kajuit wanneer ze ineens harde geluiden hoorde en kort daarna voelde ze het schip trillen. Willow had geen idee wat het was maar ze wist dat het niet goed kon zijn. Meteen liep ze de deur uit van haar kajuit, ze kwam uit in een klein gangetje waar ze een paar mannen zag rennen. “Blijf in je kajuit, prinses” Riepen ze naar haar terwijl ze haar voorbij rende het dek op. “Waar is Mary?” Riep ze, al kreeg ze geen antwoord. Ze was bezorgd om haar dienstmeisje maar ze hoopte maar dat deze zo snel mogelijk naar haar kajuit zou komen zodat ze hier veilig konden verstoppen voor wat er ook maar aan de hand was buiten. Het duurde niet lang voor de harde geluiden stopte maar deze werden al snel uitgewisseld voor voetstappen, veel voetstappen en het geluid van zwaarden die tegen elkaar tikte.

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
Jack
Hij rende als eerste de loopplank over en het landde direct op het schip Rackham. Toen hij het hout onder zijn voeten voelde, haalde hij meteen uit met zijn zwaard. Jack hield van het piratenleven, geld en loyaliteit was het enige in zijn leven wat belangrijk was. Toen hij dit hoorde, kon hij niet wachten om de crew van Rackham zijn nieuwe zwaard te laten voelen. Hij keek snel tussen alle vechtende mannen door of hij een vrouw kon vinden. Toen hij nergens een prinses zag, klom hij onder het dek. Jack zag niks, zijn ogen moesten nog wennen aan het donker. Tot hij een geluid hoorde, het leek alsof iemand huilde. Voorzichtig en stil met zin zwaard vooruit liep hij richting het geluid. Daar zat ze, de prinses. Hij greep haar bij haar arm en de vrouw schreeuwde het uit. 'Help, prinses help! Iemand help mij' Jack keek haar aan en smeet de vrouw op de grond. 'Wie ben jij en waar is de prinses?!' De vrouw klom snel naar achteren weg van de man. Jack liep snel naar voren en legde zijn zwaard zachtjes tegen de nek van de vrouw. 'Ik vraag het je nog één keer, waar is de prinses?' Met een trillende hand wees de vrouw omhoog, 'k-ka-juit.' Hij stopte zijn zwaard weer weg en greep de vrouw weer bij de arm. Samen liepen zij weer het dek op en richting de kajuit. De helft van de mannen van de Rackham lagen al bloederig op het dek, sommigen spartelden net als een vis. Hij trok de deur van de kajuit open en gooide de vrouw naar binnen.

Mary
'Prinses, och wat ben ik blij u te zien.' Ze gaf Willow een knuffel en draaide zich toen weer om naar de man. Hij trok zijn zwaard uit en richtte het op Mary. 'Prin-prinses, blijft u achter mij. Ik zal u beschermen met mijn leven.' De man beval dat zij meet hem mee gingen. Samen weigerden de vrouwen, maar dat accepteerde hij niet. Hij duwde Mary aan de kant en zij viel op de grond. Hij liep naar de prinses toe en legde zijn hand op haar wang. Toen greep hij de prinses aan de arm en Mary ook. Samen liepen zij met zijn drieën het dek over. 'Doe uw ogen dicht, prinses. Deze afschuw moet u niet zien.' Zij Mary, terwijl zij zelf ook haar ogen sloot. één voor één tilde hij de vrouwen op om over de loopplank naar het andere schip te gaan. Eenmaal op het dek kregen de vrouwen weer een harde hand op hun arm en de man trok hen mee naar de kapitein om ze voor te stellen. 'Meneer de piraat, waar gaan wij heen? Ik eis dat te horen.' De man liet Mary los, keek haar aan en brulde het uit. 'Jij? Jij eist het? Laat me niet lachen. Lopen, vrouw. Op dit schip heb je niks te willen, anders merk je vanzelf dat je verkeerd zit.' Nadat de man dat zei sloeg hij op haar kont en Mary schaamde zich dood. Stilletjes liep zij met de man mee en zei niks meer.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Willow
De deur van Willow’s kajuit vloog open, Willow liet een kleine gil uit en sloot haar ogen. Toch voelde ze zichzelf al snel veilig bij het horen van de stem van Mary. Wat Willow niet wist tot ze haar ogen weer open deed was dat haar dienstmeisje Mary niet de enige was die in haar kajuit was gekomen. Wanneer Willow haar ogen opende werd ze begroet met het zicht van een piraat die zijn zwaard op haar gemunt had. Het was niet moeilijk voor Willow om zich in te denken dat deze piraat hier niet was om haar te beschermen. De rillingen schoten door Willow’s lijf wanneer de man zijn hand op haar wang legde, sprakeloos keek ze hem aan, ze voelde tranen opkomen. Nog nooit was ze zo bang geweest, ze had geen idee wat de mannen van haar wouden en of ze hier levend uit zou komen. Uit angst voor haar eigen leven liet ze zich meenemen door de piraat, bang dat als ze niet zou doen wat hij wou dat het haar haar leven kon kosten. Op het dek zag ze vele mannen die ze over de afgelopen week had leren kennen levenloos of bijna levenloos op de grond liggen. Ondanks wat Mary zei kon Willow niet wegkijken van alle mannen die op de grond lagen. Het was een verschrikkelijk beeld.
Willow liep over de plank naar het andere schip, ondanks ze absoluut niet wou, veel keuze zou ze wel niet hebben. Al snel werden Willow en Mary naar voor een andere man gezet. De man had meer sieraden om, dat deed Willow denken dat de man waar ze nu voor stond de kapitein was van het schip wat haar en haar dienstmeisje ontvoerd hadden. De man bekeek beide vrouwen goed zonder eerst nog een woord te zeggen. Een oncomfortabel gevoel bekroop Willow, ze wist dat dit niet veel goeds kon betekenen.

Hades
Vanaf zijn eigen schip keek Hades toe naar hoe mannen met elkaar aan het vechten waren. Hij wist dat hij een paar mannen zou verliezen aan dit gevecht maar kapitein Rackham zou zo veel meer verliezen dan Harrington, en dat was voor hem al genoeg. Hades had dagen voor deze aanval het plan doorgenomen, een paar dingen had hij erg duidelijk gemaakt. Kapitein Rackham moest levend blijven en de prinses wou hij ook levend terug krijgen op zijn schip. Hades kende zijn mannen en wist dat ze aan de twee eisen zouden voldoen. Rackham moest blijven leven zodat Hades het genot kon hebben dat hij gestraft werd door de koning, de man waar hij mee samen hoorde te werken, de man waarvoor hij zijn rug naar zijn broeders gekeerd had. Als Hades wou kon hij natuurlijk ook zelf de man om het leven brengen maar hij wou dat Rackham zou leiden, dat hij zijn best zou doen om zijn leven nog te redden maar dat het hem niet zou lukken. Hades wist dat het erg donker was van hem om zoiets voor Rackham te willen, maar hij vond dat de kapitein het verdiend had.
Uiteindelijk zag Hades dat zijn quartermaster Jack met twee vrouwen op het schip kwam waarvan 1 duidelijk de prinses, ze droeg duurdere dingen dan de andere vrouw, die waarschijnlijk haar dienstmeisje was. “Terug trekken, we gaan ervandoor” Met alle macht riep Hades zijn mannen terug zodat ze konden vertrekken. Hades had wat hij wou hebben, de rest van zijn plan zou zich vanzelf uitvoeren vanaf hier. Het duurde niet lang voor alle mannen weer terug waren op het schip van Hades. Ondertussen had Jack de twee vrouwen die hij had naar hem gebracht.
In stilte keek Hades beide de vrouwen even aan. “Breng beide naar mijn kajuit, blijf bij ze.” Mompelde Hades uiteindelijk naar Jack. Daar zou hij in rust uitleggen aan de vrouwen wie hij was en wat de bedoeling was. Hades liep de vrouwen voorbij en keek even rond het dek. “Oké maak dat we hier wegkomen” Commandeerde de man. Hij liep nog even na de zijkant van de boot en zag kapitein Rackham aan de overkant staan. “Succes met de koning” Lachte Harrington terwijl er meer ruimte tussen de twee schepen kwam.

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
Jack
'Meekomen.' Hij greep beiden vrouwen vast en trok ze de kajuit in. Hij deed de deur voor hen open en duwde ze naar binnen. 'Ga zitten, dames. Het gaat nog wel even duren voordat de kapitein er is. Dus leg ik jullie alvast wat regels uit die wij hier aan boord hebben. Met wat extra speciale regels voor jullie.' Er kwam een klein lachje uit. Dit vond Jack geweldig, mensen bang maken heeft hij altijd al leuk gevonden. 'Jullie blijven in deze kajuit. De enige keren dat jullie uit deze kajuit komen, is wanneer het van jullie wordt gevraagd. Jullie doen ook wat jullie wordt gevraagd, anders krijgen jullie grote problemen. Je spreekt de kapitein aan met alleen kapitein, niets anders. Maakt niet uit hoe de bemanning hem noemt.' Hij stond op en ijsbeerde door de kamer. 'Wie van jullie is de prinses precies en wie is de ander?' Toen de tirade van het dienstmeisje klaar was, was Jack er ook helemaal klaar mee. Beter kwam de kapitein maar snel, anders kon dit misschien helemaal verkeerd aflopen.

Mary
Waarom offerde ze nou op om mee te gaan, ze kon weten dat dit sowieso verkeerd zou lopen. Nu moet ze de prinses beschermen en zichzelf ook nog eens. Op een schip, vol met piraten. Niet de aardige piraten als op het vorige schip, maar moordenaars. Kort kreeg Mary een kleine paniekaanval en begon helemaal te zweten. Dit ging hoe dan ook verkeerd aflopen. 'Ik ben het dienstmeisje van de prinses, meneer. Mijn naam is Mary en naast mij zit Prinses Willow van Engeland.' Opeens kreeg Mary een kick, ze kon het niet beschrijven maar zij moest hier iets aan veranderen. 'Ook hoort het dat de prinses met respect wordt behandelt, niet zoals wij nu worden behandeld. Ik eis een goede kajuit en dat wij worden gerespecteerd. Anders krijgt U nog grote problemen, meneer.' Mary snoof en keek opzij. Zij had meteen spijt van wat ze had gezegd en wat ze had gedaan. Maar op dat moment voelde het goed en het juiste om te doen. Maar nu had Mary al helemaal spijt, ze hoorde gebrul en opeens een klap op haar wang. Mary viel op de grond en bleef even liggen. Haar wang brandde helemaal. Dit kon Mary allemaal niet aan, de tranen vielen over haar wangen en ze kroop helemaal ineen. Zo bleef ze liggen, hopend dat dit allemaal maar een nachtmerrie was.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Hades
Hades bleef nog even op rond lopen op het dek om er zeker van te zijn dat het schip veilig en goed weg kwam van Rackham’s schip. Zodra hij er zeker van was dat hij zijn bemanning alleen kon laten zou hij naar zijn kajuit gaan waar Jack en de twee vrouwen op hem aan het wachten waren. Hades ging naar een paar mannen van zijn bemanning om te kijken of alles lukte. Al snel wist dat Hades dat het goed zou komen, toch gaf hij nog aan voor hij naar zijn kajuit ging dat als er iets was, ze hem er maar meteen erbij moesten halen.
Hades liep naar zijn kajuit om hem bij de drie personen daarbinnen aan te sluiten. Wanneer hij de deur van zijn kajuit opendeed schrok hij van wat hij zag. Hades zag één van de vrouwen op de grond liggen in tranen, Hades wist ook meteen wie erachter zat aangezien de aantal keuzes nogal klein waren. “Jack, the fuck” Riep Hades meteen tegen de man. Natuurlijk had Hades geen idee van wat er gebeurd was maar na hen even alleen gelaten te hebben had hij niet verwacht terug te komen bij dit. “Wat is er gebeurd?” Vroeg hij weer aan de man. Hades sloot de deur van zijn kajuit achter zich zodat de rest van de bemanning niet de rest van het gesprek mee kon krijgen. Voorzichtig liep Hades naar de vrouw toe en reikte zijn hand uit naar haar om haar te helpen weer omhoog te komen.

Willow
Willow was al deze tijd nog te bang om te spreken, ze had zich nauwelijks kunnen realiseren wat er eigenlijk allemaal gebeurde op het moment. Voor ze het wist was ze van het dek weer naar de kajuit op het schip gebracht. Al snel begon de piraat voor hen wat regels op te leggen, al leek haar dienstmeisje, Mary, het niet met deze regels eens te zijn maar voordat Willow haar kon vertellen dat het wel prima was zo, had de piraat al hardhandig ingegrepen. Geschrokken keek Willow op na de man die zojuist haar dienstmeisje geslagen had. Deze mannen behandelde haar en haar dienstmeisje toch wel wat anders dan de mannen die onder kapitein Rackham vielen. Wat begrijpelijk was, die mannen werden betaald door haar vader, die mannen werkte voor haar vader. Deze mannen aan de andere kant, werkte voor zichzelf of als ze al voor iemand werkte dan was dat voor de kapitein en deze kon doen wat hij wou. De tranen in Willow’s ogen kwamen weer terug terwijl ze sprakeloos toe keek naar Mary die op de grond lag.
Snel na dit incident kwam de kapitein binnen, die hopelijk minder fysiek zou reageren op de vrouwen dan de eerste man. Al was niks zeker, deze man kon natuurlijk net zo als niet meer agressief zijn. Toch leek het op eerste oog dat de man geschrokken was van waar hij bij binnen kwam lopen, dit kon een goed teken zijn, misschien was de man toch niet zo agressief. Willow was er alsnog wel op voorbereid dat deze man, de kapitein, zijn gedrag zomaar kon omslaan en dat ook hij handtastelijk kon worden wanneer dat hem uitkwam. Voor nu hield Willow zich stil, ze wou liever niks zeggen dan iets verkeerd zeggen.

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
Jack
Hij draaide zich om toen de hij de deur open hoorde gaan en schrok van de kapitein zijn reactie. 'Kapitein, zij deed moeilijk en waardeerde de regels niet.' Hij vouwde zijn armen om elkaar en ging achter de kapitein staan. Hij was benieuwd wat hij de vrouwen ging vertellen. Ook was Jack benieuwd naar het vervolg van het plan, als de kapitein hem dat nog ging vertellen. Meteen maakte hij zich een beetje zorgen, hij moest zijn agressie beter beheersen op dat moment, dan was dit niet gebeurd.

Jack heeft altijd al problemen gehad met agressie, daarom was hij bij dit schip gegaan. Hier kon hij zijn agressie kwijt en kwam hij minder in de problemen dan hij altijd had. Op dit schip heeft hij zich een beetje leren beheersen, maar toen hij de quartermaster werd kon hij niet meer de fout in gaan had de kapitein gezegd. Hij moest nu goed oppassen met de volgende acties die hij zou nemen, anders kon hij weer terug naar het dek schoon schrobben. Iets wat Jack nooit weer wilde doen, al helemaal niet nadat hij zo dicht bij de kapitein werkte.

Mary
Zij keek omhoog en durfde bijna niet de hand van de kapitein vast te pakken. MAar hij bood het aan, dus kon zij hem dan niet weigeren. Met een trillende hand pakte zij de hand vast en ging overeind staan. Snel liep zij naar de prinses toe en ging naast haar zitten. Zij nam nu maar een voorbeeld aan de prinses, ze keek naar de grond en zei geen woord. Als zij er nu alles aan kon doen om haar leven en die van de prinses te redden, dan deed zij dat. Mary vond haar leven met de prinses heerlijk, Willow gaf haar alles wat ze wilde. Dit was een moment om dat terug te geven, haar leven te redden of zelfs daarvoor haar eigen leven op te offeren voor die van de prinses. Toch hoopte Mary dat dit allemaal snel voorbij zou zijn en dat zij weer levend terug op de bodem komen. Misschien duwen zij ons wel van de rand van de aarde af? Zo begonnen de gedachtes van Mary van kwaad naar erger te gaan. Ze hield het niet meer in en barstte in tranen uit. Met haar hand in haar gezicht zat ze op de stoel. Ze kon niet meer en wilde weg, terug naar het kasteel en het goede leven. Zij kon niet geloven dat de koning zijn dochters leven zo op het spel kon zetten, piraten. De ergste wezens in de wereld.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Hades
Hades keek Jack aan, de man had het goed bedoeld maar volgens de kapitein was dit niet de beste aanpak geweest. Toch was het nu al gebeurd en kon er niet veel aan gedaan worden. Natuurlijk kon Hades zijn excuses aanbieden aan de vrouw maar helaas voor haar deed Hades niet aan zijn excuses aanbieden. Hij zag het nut er niet van in, Hades kon wel zeggen hoe erg het hem speet dat iemand van zijn bemanning handen op haar had gelegd maar het zou niks veranderen aan de situatie of wat er gebeurd was.
Zonder nog iets tegen Jack te zeggen nam Hades plaats op de stoel aan de andere kant van het bureau die in zijn kajuit stond. Hij leunde met zijn armen op het bureau en keek de vrouw aan die hij net van de grond geholpen had. Ze begon in tranen uit te barsten en Hades merkte bij zichzelf dat hij ongemakkelijk werd van het feit dat ze emotioneel werd. Persoonlijk had Hades niet zoveel met emoties, al begreep hij wel dat de prinses en haar dienstmeisje nu waarschijnlijk erg bang waren. “Geen zorgen..” Begon de kapitein. “We willen jullie geen pijn doen, dit was puur voor Rackham en heeft niks met jullie te maken.” Legde hij aan hen uit. Nu had hij geen interesse in het pijn doen van de vrouwen, als ze een probleem voor hem werden was dat een ander verhaal maar voor nu was dit alles meer gemunt op Rackham en het wraak nemen op die man. Hades hoopte dat door dat te zeggen de vrouwen zich wat zouden kalmeren. “Vertel me eens, wie zijn jullie?”

Willow
Willow was verbaasd met hoe kalm en rustig de kapitein was, hij leek niet geïnteresseerd te zijn in het pijn doen of martellen van de twee vrouwen, zoals hij later zelf ook al aangaf. Dit had niks te maken met haar, Willow was gewoon een manier voor de kapitein om wraak te nemen op Rackham, de man die haar vader ingehuurd had om zijn dochter, zij dus, veilig naar Spanje te krijgen. Het zorgde ervoor dat Willow wat kalmer werd, ze wist dat haar kans van overleving nu groot was, zolang ze er maar voor zorgde de piraten geen reden te geven haar of haar dienstmeisje pijn te doen.
Willow keek even na Mary naast haar, zij leek meer moeite te hebben met alles wat er gebeurde. Misschien kwam het omdat Willow zich nog steeds niet echt heeft kunnen realiseren wat er was gebeurd, ze wist wel wat er gebeurd was maar ze was nog te erg in shock om voor de situatie echt bij haar binnen te komen. “Ik ben Willow Renaud, prinses van Engeland” Stelde Willow zichzelf voor aan de kapitein, daarna ging haar blik naar Mary. Dit was voor het eerst dat Willow wat gezegd had op dit schip, al leek het haar wel net zo handig om de kapitein te beantwoorden wanneer hij wat vroeg. Willow zou Mary haarzelf laten voorstellen, al kon Willow dat ook wel voor haar doen toch zou ze Mary het woord geven.

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
Jack
Hij balde zijn vuisten toen het dienstmeisje in huilen uitbarstte. Hij had een hekel aan huilende mensen en werd er altijd nog meer geïrriteerd van. Hij keek naar Hades, maar er kwam geen contact vanaf Hades. Hij trok de deur open, liep naar buiten en smeet de deur achter zichzelf weer dicht. Na diep adem halen, kon hij weer tot rust komen. De frisse zee, mooie blauwe lucht. Daar kon Jack binnen één seconde helemaal van ontspannen. Hij liep naar de rand van de boot en keek even de zee over. Wat moest hij de bemanning nu gaan vertellen, hij wist niet eens waar zij heen gingen. Hij hielp een aantal mannen met de verzorgen van wonden en liep toen naar zijn eigen slaapmat. Alle bemanningsleden hadden een eigen hangmat waarop zij sliepen, Naast de hangmatten hing altijd een plankje, hierop kon je je persoonlijke spullen neerleggen. Maar nooit moest je je verbazen als opeens iets van jouw spullen op iemand anders zijn plank of mat lag. Stelen, dat kon iedereen wel goed op dit schip. Toch ging Jack even kijken of alles er nog stond, er stonden twee belangrijke dingen op zijn plankje. Een foto van zijn (ex-)vriendin en zijn dagboek, of eerder een logboek. Elke avond schreef hij in het boek wat hij gedaan had die dag en hoe hij zijn woede heeft beheerst. Toch bleef de vraag met waar het schip nu heen ging varen, hij liep naar de man achter het wiel, 'Aye, mate. Waar gaan we heen?'

Mary
Nadat de prinses zich had voorgesteld bleef het voor een seconde stil, ze haalde diep adem en ging rechtop zitten. 'Ma.. Mary, dienstmeisje.' Zei ze met een snik tussendoor. Mary probeerde weer op normale ademhaling te komen, hierdoor ontspande zij zich misschien wat meer. 'Waar zijn wij? En waar is de andere kapitein? En wat gaat u dan met ons doen?' Mary voelde de tranen alweer opkomen en schoot meteen overeind. IJsberend door de kajuit probeerde zij tot rust te komen. Toen haar ademhaling weer omlaag ging, ging zij weer zitten. Ze keek naar de prinses en toen naar de kapitein.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Hades
In plaats van dat Hades zijn man, Jack, tegen te houden liet hij hem gaan. Jack was zijn eigen persoon en kon gaan en staan waar hij wou, als hij niet meer hier wou zijn dan kon Hades dat wel begrijpen. “Oké, Willow en Mary..” Begon Hades rustig. “Ik ben Hades Harrington, kapitein van dit schip en de man die hier ner bij ons was, dat was Jack O’Donnell en hij is mij quartermaster.” Al kon Hades boos worden wanneer het volgens hem nodig was of als het voor het uitkwam, deze situatie was dus niet zo. “Jullie zijn nu op mijn schip, The Poisoned Storm, Rackham bevindt zich nu op het andere schip.. waar jullie net mee vaarden” Dat waren twee vragen van het dienstmeisje waar Hades snel antwoord op kon geven, de laatste vraag werd wat moeilijker. Hades had zijn plan redelijk goed uitgedacht, hoe hij de prinses van Rackham zou afnemen zo zou de koning hem laten boeten. Nu was dit het moment dat Hades erachter kwam nog een klein detail vergeten was. Dat detail was wat hij met de prinses, en nu ook met het dienstmeisje, zou doen als hij hen eenmaal op zijn schip had. “Ik kan nu zo nog geen garanties geven over wat jullie toekomst is vanaf hier” Gaf Hades eerlijk toe. “In mijn gedachten was ik voornamelijk met Rackham, niet zo zeer met jullie” Voegde de man toe. Hij kon hen afzetten bij de eerste de beste haven waar ze zouden stoppen of hen naar hun locatie brengen maar dan zou Harrington gewoon de taak voor Rackham uitvoeren, dat wou de man nou ook weer niet.
Hades leunde achterover in zijn stoel en sloeg zijn benen over elkaar. Zijn handen waren geplaatst aan het einde van de stoel zijn armleuningen. “Er zijn natuurlijk wel een paar regels natuurlijk, dit geld voor mij mannen dus het geld voor jullie” Hades bekeek beide vrouwen even met een paar seconde stilte. “De kajuit is van mij en mij alleen, ik slaap hier en ik wil alleen gestoord worden hier als het iets zakelijks is of iets met spoed.. dan ten tweede, stelen gebeurd misschien wel vaak op dit schip maar als ik erachter kom dat iemand gestolen heeft dan zijn daar wel gevolgen voor. Ten derde, loop mij en mijn mannen niet in de weg.. en als laatste, ik ben kapitein, mij wil is wet” De derde regel was meer alleen voor de vrouwen. Hij kon niet hebben dat zijn bemanning verstoord werd door de nieuwe gasten.

Willow
Willow liet haar blik rustig over de kapitein’s kajuit glijden. De kapitein die dus blijkbaar ging bij de naam Hades, Hades Harrington. De naam kwam haar vaag bekend voor, waarschijnlijk van verhalen die ze wel eens te horen gekregen heeft over de gevaarlijke mannen op zee. Vele namen waren voorbij gekomen in deze verhalen dus het zou Willow niks verbazen wanneer ze de naam hier eerder gehoord zou hebben. Terwijl Willow door de kajuit keek waren haar meerdere dingen opgevallen, een klein kastje gevuld met wat leek flessen rum, een zwaard die tegen de muur geleund stond, een stapel met opgerolde papieren wat waarschijnlijk kaarten waren en een hangmat. Het had eigenlijk over het algemeen dezelfde inhoud als de kajuit van Rackham. Ze waren beide kapiteinen van een piratenschip dus zo raar was het niet dat ze dezelfde dingen hadden.
Wanneer Hades begon met het opnoemen met wat regels had de man haar volledige aandacht. Ze wou er zeker van zijn dat de mannen geen moeilijkheden kregen door haar of dat ze de piraten een reden gaf om boos te worden. Ze wist dat het haar haar leven kon kosten als deze mannen boos op haar werden. “Natuurlijk, begrepen” Glimlachte Willow naar de man. “Oké, dan voor nu was dat het, als jullie niks meer willen vragen mogen jullie vertrekken.” Gaf de kapitein aan en aangezien Willow niks meer hoefde te weten nu stond ze maar alvast op, haar blik ging naar Mary, wachtend wat zij zou doen.

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
Mary
Toen de prinses opstond, ging zij uit reflex ook meteen opstaan. Samen liepen zij de kajuit uit, 'Prinses, wat moeten we doen? Uw vader zal wel ongerust zijn. ' Ze keek langzaamaan naar alle mannen die druk over het dek heen en weer snelden. Zij waren vast alles aan het regelen waardoor het schip door bleef varen. De kapitein wist niet eens waar ze heen gingen, daardoor kreeg Mary weer een onheilspellend gevoel. Ze hadden geen kleding meer, geen spullen om haarzelf en de prinses te wassen. Ze hadden helemaal niks op dit schip. 'Ik wil die akelige man ook niet weer tegen komen.' Mary liep weg van de prinses en ging aan de kant van het schip staan. De zee zag er mooi blauw uit. heel rustgevend. Stiekem deed het Mary ook even goed om hier te staan, ze sloot haar ogen en droomde kort even weg. Tot ze iets op haar schouder voelde.

Jack
Hij zag de prinses en het dienstmeisje de kajuit uit komen. Hij had spijt van de klap, maar de bemanning had altijd gezegd dat excuses een zwakte is. Een zwakte waar je heel makkelijk mee gepakt kon worden op The Poisoned Storm. Hij haalde een doek tevoorschijn, liet het met een stok even in het water drijven en kneep het toen uit. Mary heette het dienstmeisje, hij tikte op haar schouder. 'Mary, hier. Een koude doek, houdt dat maar op je gezicht.' Dit was zijn manier voor zijn excuses aanbieden, zonder dat de bemanning hem door kreeg. Zij wisten toch niet wat er was gebeurd in de kajuit, hij hoopte dat de kapitein dit ook zo hield. Hij wilde weer naar de kapitein toe, vragen wat zijn plan was of waar zij heen gaan. Hij nam een diepe zucht, 'sterkte met je gezicht.' hij liep naar de kajuit toe en klopte aan. Wachtend op antwoord van de kapitein.

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
wow dit is wel heel klein

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Hades
Hades keek de twee vrouwen na terwijl ze uit zijn kajuit liepen. Zuchtend zakte hij onderuit. Het duurde niet lang voor de jonge kapitein om erachter te komen dat het dienstmeisje van de Engelse prinses een handvol zou zijn. In tegenstelling tot de prinses was het dienstmeisje erg aanwezig geweest tot nu toe, al kon Hades het wel begrijpen. Ze was natuurlijk erg bang om op een schip te zijn, gevuld met piraten die hun eigen wil hadden in plaats van betaald te worden door haar koning, de vader van de prinses. Eigenlijk kon Hades doen wat hij wou met de twee vrouwen, voor nu zou hij ze gewoon laten, Hades wou niet dat de vrouwen hun leven verloren aan iets wat tussen hem en kapitein Rackham was.
Hades zette zijn handen op de armleuning van de stoel en haalde zo zichzelf omhoog zodat hij achter zijn bureau stond. Zuchtend keek hij neer op de kaart die voor hem lag op het bureau, hij had de kaart altijd als standaard liggen. Terwijl hij zijn kaart bekeek werd hij uit zijn concentratie gehaald door een klop op zijn deur. Verward keek hij op, al bleef de deur uiteraard dicht, de persoon aan de andere kant wachtende op een reactie van hemzelf. “Kom binnen” Riep Hades om de persoon aan de andere kant te laten weten dat ze naar binnen konden komen. Zonder te wachten de deur open zien te gaan nam Hades weer plaats op zijn stoel, hij zakte wat naar onderen en keek naar wie zijn deur opende. “Zeg het maar, wat kan ik voor je doen?” Vroeg de jonge kapitein.

Willow
De blik van Willow ging naar Mary wanneer ze hoorde dat haar dienstmeisje tegen haar sprak. “Geen idee Mary, we kunnen niet veel” Het was waarschijnlijk niet het antwoord waarop Mary gewacht had maar het was het enige antwoord wat Willow nu kon geven. Ze had hier geen enkele macht ondanks ze een prinses was, dat feit maakte niet uit op een schip, piraten hadden geen interesse in wie er op het land de macht had. “Maar zodra mijn vader erachter komt dat het schip van Rackham is overvallen zal hij er alles aan doen ons terug te halen.” Volgde ze haar eerste antwoord mee op. De opmerking van Mary deed er voor zorgen dat Willow moest lachen, al bleef ze alleen achter wanneer haar dienstmeisje van haar weg liep.
Vanaf een afstand keek Willow toe hoe de man die zojuist haar dienstmeisje, Mary, neergeslagen weer op Mary afliep. Eigenlijk wou ze meteen op de twee afstappen, ervoor zorgen dat de piraat Mary niet zou lastigvallen. Toch besloot ze te wachten, het leek er niet op dat de situatie er niet om vroeg om voor iemand in te stappen. Al duurde het niet lang voor Willow om over het schip te lopen naar Mary toe zodra de piraat haar alleen gelaten had. “Wat wou hij van je?” Vroeg Willow zodra ze naast Mary stond. Haar blik was op de man die nu voor de kajuit stond van de kapitein.

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
Jack

Toen hij de deur open deed, vielen zijn ogen meteen op de kaart. Waar zat Hades aan te denken, wat was hij van plan. 'Kapitein, waar moeten de vrouwen overnachten. Zij kunnen bij ons in de slaapvertrekken blijven, maar ik zet ze aan het werk.' Hij deed een stap naar voren en vouwde zijn armen in elkaar. 'Als dit natuurlijk goed is met u. Verder wil ik weten wanneer wij ons van de vrouwen gaan ontdoen. Zij kunnen hier niet lang blijven Hades, als een ander schip of een mariniersschip ons ziet met de prinses.' Hij nam een diepe zucht, doodgaan was toch wel één van Jack zijn zwaktes. 'Dan liggen wij binnen 5 minuten op de bodem van de zee, kapitein.' Hij ging in één van de stoelen zitten die voor het bureau van de kapitein stonden. Het was een grote map, het leek net op een perkament. Er waren tientallen lijnen op de map getekend, het heeft Jack altijd al verbaast dat Hades met 1 blik op de map altijd precies wist waar zij heen moesten. Jack heeft er nooit een touw aan kunnen knopen. 'En kapitein, wat is uw plan? Niemand op het schip weet wat nu te doen.' Hij ging onderuit zitten in de stoel en legde zijn armen vol op de leuningen.

Mary

Zij hield de doek achter haar rug en draaide zich als een speer om. 'Sorry, prinses. U liet mij even schrikken. Die man, Jack, hij heeft mij een doek gegeven voor verkoeling. Voor mijn gezicht dan natuurlijk.' Ze hield de koude doek op haar wang en genoot van de verkoeling. Het brandde en bonkte als een gek, dus dit vond zij toch wel heel fijn. Ze sloot haar ogen even en liet de koude doek de plek steeds meer verdoven door de kou. Ze deed haar ogen weer open en keek direct naar Willow toe. 'Prinses, wij moeten iets doen. Een manier verzinnen om uw vader, de koning, te waarschuwen dat wij nog leven en op dit schip zijn. Misschien hebben zij wel zo'n klein houten bootje en kunnen wij roeien tot wij land zien of een ander schip tegen komen.' Mary vond dat zo geniaal en liet de doek meteen vallen. voorzichtig liep zij het hele schip af op zoek naar een bootje, helaas vond ze geen. Toen zij weer bij de prinses aankwam, opperde zij om te gaan zwemmen. 'Prinses, wij kunnen hier niet niksen en wachten tot iemand ons vindt. wij moeten iets doen.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld