Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Until we have seen someone's darkness*

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

Until we have seen someone's darkness,
we don't really know who they are.
Until we have forgiven someone's darkness,
we don't really know what love is.

Gelieve niet te reageren

Gabriel Winters
21
Atmokinesis

So nevermind the darkness,
we can still find a way.
'Cause nothing lasts forever ,
even cold November rain.

En jij mag beginnen ♥
@Amarynthia

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

Tyler Janes

Met een bonzend hart rende ze door de regen. Op de voet gevolgd door een van haar dierbaren, evenals gevolgd door een stel soldaten. Het vluchten had niet mogen baten. Alle stress die haar ouders hadden doorstaan om haar te beschermen, was voor niets geweest. Haar pols werd vastgegrepen en met een ruk werd ze van haar pad getrokken. Een klein schuurtje, verscholen tussen de vele bomen, was op het moment hun enige uitweg. De jongeman die haar direct gevolgd was, had het schuurtje gezien en had haar er naartoe getrokken, waarna hij snel de deur opende en haar naar binnen duwde. Hij volgde haar, nam haar dicht in zijn armen en plaatste een hand op haar mond. Tranen rolden over haar wangen, terwijl haar ademhaling zwaar en gespannen was. Ze deed haar uiterste best deze te kalmeren, bang dat ze henzelf anders zou verraden. De blonde jongeman die haar vasthad leek daar meer succes in te hebben. Zijn ademhaling leek stil te staan, zijn concentratie was scherp en zijn gezicht toonde geen emotie. Hoe kon hij haar zo dicht tegen zich aan drukken nadat hij zelf gezien had welke gruwelen ze had uitgevoerd? Hoe kon hij haar nog beschermen nadat zij hun ouders… Ze kon dit niet. Ze verdiende zijn hulp niet.
_
Met een vies gezicht roerde Tyler met haar vork door het prutje dat op haar bord lag. Na al die tijd was de kwaliteit van het eten er niet beter op geworden. Het was rustig in de kantine, iets wat Tyler wel waardeerde. Ze zonderde zich graag af van de mensen hier. In het begin was dat anders. Ze had vrienden gemaakt, mensen die de tijd in de Ondergrondse gevangenis draaglijker maakten. Helaas had ze snel moeten leren van die fout; niemands leven was veilig. Binnen de kortste keren verloor ze hen in de Arena. Zijzelf had het ‘geluk’ dat ze nog niet oud genoeg was om de strijdarena te betreden. Een geluk dat spoedig zou eindigen, nu 21e verjaardag steeds dichterbij kwam.
Halverwege haar maaltijd, sprong het grote, dubbelzijdige televisiescherm in het midden van de kantine aan. Een gevecht? Voor zover Tyler wist, was er geen gevecht gepland. Meestal was het rond die momenten ontzettend druk in de kantine en sloot zij haarzelf op in haar kamer, waar ze ongegeneerd de wedstrijd kon volgen. Het kon maar een ding betekenen: er was een nieuwe mutant gevangen. Zijzelf was destijds te jong geweest om in een gevecht geplaatst te worden, maar zodra men boven de 21 was en gevonden werd, moesten zij zichzelf bewijzen in een eerste gevecht. Ze werden tegen een willekeurige mutant opgezet, vaak iemand die een strafpunt had.
De identiteit van de mutant werd bekend gemaakt. Een foto verscheen op het scherm, met daarnaast enkele gegevens zoals zijn naam, leeftijd, lengte en dergelijke. Niet dat ze die gegevens daarnaast nodig had gehad. Tyler liet haar bestek vallen en haar mond vertrok iets. Gabriel. Ze kende hem. Vroeger was hij een van haar beste – lees: een van haar weinige – vrienden geweest. Ze had nooit geweten dat hij een gave had. Zou het een sterke gave zijn? Zou hij het kunnen winnen? En als hij won, zou hij haar dan herkennen?

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Zomaar een straat in gaan leek nooit echt als een probleem. Als je ergens de weg niet wist was zomaar een straat in gaan niet het domste ding wat je kon doen, wie weet was daar jouw bestemming wel. Zomaar een straat in gaan was nooit een probleem geweest voor de eenentwintig jarige Gabriel. Maar op het punt dat je achtervolgd wordt door de vijand, je moet onderduiken om een vrijwel snelle dood te kunnen vermijden, en je de weg niet weet in de plaats waar je je bevind blijkt zomaar een straat in gaan het domste wat je zou kunnen doen.
Zijn hart bonsde in zijn keel toen hij de bocht naar links nam. In zijn hoofd was veel bochten nemen een makkelijke manier van andere afschudden. Hij zou dan zomaar ineens twee bochten achter elkaar kunnen nemen en een steegje in verdwijnen waar anderen dan pal langs zouden rennen. Hij had echter niet bedacht dat de straat waar hij zo plots in rende een doodlopende straat zou zijn. Terwijl hij op een snel pas op de huizen voor zich afrende voelde hij de hoop zijn schoenen inzakken. Er was geen manier mogelijk voor hem om over deze huizen heen te komen. Het was voorbij. Al zijn jaren van vluchten en zichzelf verborgen houden waren dan toch voor niks geweest. Een hand die zich om Gabriel zijn pols bond was wat ervoor zorgde dat hij niet meer verder kon rennen, door zijn eerst nog aardige snelheid werd hij met een ruk weer naar achter getrokken. Hij kwam hard tegen de man aan die hem had vast gegrepen. Het was voorbij. Maar wellicht was het ook zijn tijd. Iedereen werd ooit gevangen, het was onmogelijk voor altijd verborgen te blijven. Gabriel had gewoon gehoopt dat het nog iets langer kon duren, al had hij wel het geluk gehad dat hij nog zo lang verborgen had kunnen blijven. Er waren genoeg mensen die op veel jongere leeftijden gepakt werden. Gabriel had geluk dat hij niet zijn kindertijden in de ondergrondse gevangenis had hoeven doorbrengen. De hoeveelheid jeugd trauma's die zo iets op zou kunnen leveren was immens.

Het duurde niet lang voordat Gabriel naar de opslag plek was gebracht. Hij kende de regels, hij wist dat sinds hij eenentwintig was hij gelijk aan de gang zou moeten gaan in de arena. Gabriel verwachtte dat dit een snelle dood zou zijn. Hij kende zichzelf en hij wist hoe hij moest vechten maar hij was ook vrij zeker dat hij het niet in zich had om iemand te vermoorden. Het was namelijk een strijd van leven of dood. Gabriel was in een donkere kamer geplaatst en verteld dat hij door de deur moest lopen zodra de lichten blauw werden. Een toeter was te horen en de lichten werden blauw. Wat nerveus liep Gabriel door de deur waardoor hij zich in de arena bevond. Hij wist er van af, hij kende de meeste regels en hoe het hier werkte. Hij had echter nooit verwacht dat hij al zo snel hier zou staan. Zijn hart was nog steeds aan het kloppen in zijn keel. De vrouw die tegenover hem de deur uit liep was minstens een kop langer dan Gabriel zelf en zeker twee keer zo breed. Ze had een blik op haar gezicht die meer vertelde dan duizend woorden. Gabriel was meteen vrij zeker dat ze al eerder mensen had vermoord, en hij betwijfelde zich of ze er een probleem mee had om zo Gabriel zijn leven er ook nog eens bij te nemen. Hij was zeker dat ze niet rustig aan zou doen puur omdat hij nieuw was, en hoewel hij niet van plan was iemand te vermoorden, hij zou zich wel zo goed mogelijk verdedigen. En desnoods zou hij zijn krachten hierbij gebruiken.
Nog eens was er een toeter te horen, het was het seintje dat het gevecht mocht beginnen. Voor dat hij het ook maar door had begon de vrouw al op hem af te rennen. Hij wist nog net op tijd aan de kant te springen waardoor de vrouw lichtelijk verbaasd met een beetje moeite tot stilstand kwam. Gabriel was best tevreden met zijn enig zins snelle reacties. Hij draaide zich in een snelle beweging uit naar de vrouw die plots naar hem uithaalde, hij had niet verwacht geraakt te worden sinds ze op een afstand stond, maar op de een of andere manier verlengde haar arm helemaal uit het niets! Gabriel maakte een mentale notitie over de vrouw haar krachten, en het feit dat ze ze zo snel al gebruikte. Door de klap raakte Gabriel hard de grond maar het kostte hem amper een seconde om weer op zijn voeten te staan. Hij was niet meer bang om zijn krachten te gebruiken, wetende dat ze vrouw het zojuist ook had gedaan. Dus hij besloot de makkelijke weg te gaan en riep het onweer op dat plots boven hen verscheen. Hij hield zijn armen omhoog en 'ving' de bliksem schichten op die hij vervolgens op de vrouw af stuurde. Door de plotse elektrocuterende klap viel ze haast meteen dood neer. Gabriel had zich nog nooit zo vreselijk gevoeld.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dat was onverwachts. Met een perfecte controle had hij grote donderswolken boven hen gecreëerd. Een felle flits verlichtte de strijdarena, terwijl de bliksem insloeg op haar vroegere jeugdvriend. Een klap die hem niks leek te doen en welke hij doorstuurde naar de vrouw tegenover hem. Natuurlijk overleefde ze die klap niet. Het was bewonderingswaardig hoe de jongeman die klap had overleefd en hoe hij deze had kunnen doorsturen naar de vrouw. Daarbij leek hij de kracht goed te beheersen. Had hij veel kunnen oefenen in het verleden, was hij een natuurtalent – ha, woordgrap – of was het slechts schijn?
Intussen was de kantine behoorlijk vol gelopen. Niet dat men daar veel tijd voor had gehad, want de strijd kwam al binnen enkele minuten tot een einde. Het verschilde enorm hoe lang de wedstrijden duurden. De een was net zo snel afgelopen als de strijd waarvan ze net getuige van hadden mogen zijn. Anderen duurden soms langer dan een uur, afhankelijk van de gaven die tegenover elkaar verschenen en de grootte van de simulatie. In de strijd van zonet was er geen omgeving gesimuleerd. Dat gebeurde weinig bij plotse gevechten, aangezien er geen tijd was om een hele omgeving te creëren. Toch gebeurde het niet vaak dat je op de stenen vloer van de Arena streed. Ze had de meest gekke dingen voorbij zien komen. Van de kale vlakte van Antarctica, tot een vismarkt of een bos gelegen in een bergachtig gebied.
Er lag een duidelijk verstoten blik op het gezicht van Gabriel. Zou het zijn eerste moord zijn? Dat moest een pijnlijk moment voor hem zijn en dat onder het toezicht van een duizend paar ogen. De Arena was het grootste evenement ooit en werd na al die jaren nog steeds door een groot aantal mensen bekeken. Sterker nog, de overheid dwong mensen haast om naar het schouwspel te kijken. Alle televisies sprongen aan wanneer er een gevecht plaatsvond en men kon op dergelijke momenten naar niks anders kijken. Daarbij was het een soort sociale dwang. Als men niet afwist wat er gaande was in de Arena, hoorde je er niet bij. Zelfs op basisscholen werd het getoond, alsof het strijden tot de dood niets was.
Het zou niet lang duren voor ze hem naar beneden zouden sturen en hij naar de kantine gebracht werd. Tyler kwam voor een dilemma te staan. Wat moest ze doen? Ze had haarzelf voorgenomen zich niet meer te hechten aan mensen, maar het punt was dat ze al aan deze jongeman gehecht was. Puur door de herinneringen die ze deelden. Moest ze haar voornemens negeren en hem gewoon steunen, hem uitleggen hoe alles te werk ging in deze wrede wereld? Ze zou hem immers niet eeuwig kunnen ontwijken, vroeg of laat zou erachter komen dat zij hier ook zat. Zou hij haar herkennen? Net zo snel als dat zij hem herkend had?

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
En daar stond hij dan, in een arena op een ijskoude stenen vloer met het lichaam van een vrouw wiens leven hij net genomen had. Hij had het recht niet om andermans leven te nemen, hij was geen God. Het onweer verdween boven hen maar de donkere wolken bleven en al snel stroomde het van de regen op de jongen. Hij had nog niet compleet controle over zijn krachten. Bliksem kon hij met gemak besturen, maar vaak gebeurde het per ongeluk dat het weer boven zich zich aanpaste aan zijn humeur. Dus sinds hij nu droevig was nam het weer ook een droevige wending. Voor hij het door had kwamen er al bewakers op hem af die wel opkeken van de regen die enkel boven de jongen hing. Ze namen hem vast en namen hem mee terug de arena uit. Gabriel wist niet goed hoe hij zich moest voelen. Hij had erge gemixte gevoelens over de hele situatie. Hij was blij dat hij niet dood was maar hij voelde zich verschrikkelijk over het vermoorden van een vrouw. Het was wellicht geen onschuldige vrouw geweest en ze had waarschijnlijk ook levens op zich gehad, maar dat betekende niet dat ze het verdiende om te sterven en dat betekende niet dat Gabriel het niet erg vond dat hij haar bloed op zijn handen had, figuurlijk dan. Hij had haar niet eens aangeraakt. Vroeger had hij wellicht gezegd dat hij haar niet doodde maar de bliksem, zoals hij altijd wel onder dingen uit kwam. Hij zou dan zeggen dat hij zijn zusje niet duwde maar zij gewoon tegen hem aan liep. Het waren onnozele excuses en ook zeker niet gepast voor dit moment. Hij had haar vermoord en hij kon niks anders doen dan de schuld ook op zich te nemen. Ontkennen dat je iemand zijn leven had genomen was voor hem bijna net zo erg dan het echt doen.
Hij werd mee genomen door de gangen en trappen af naar beneden. Waar ze heen gingen was onduidelijk voor Gabriel maar hij dacht er ook niet bij na. Alles wat in zijn hoofd omging was hoe gemakkelijk hij de bliksem op het meisje had laten inslaan, hoe gemakkelijk hij haar leven had weg genomen en hoe krachtig hij zich in dat moment had gevoeld ondanks de haat naar zichzelf. Hij had nooit gedacht dat hij een moordenaar was, maar hij had zichzelf zojuist duidelijk fout bewezen.
Ze kwamen voor een deur in best een brede gang. Een van de bewakers opende de deur en Gabriel werd naar binnen gestuurd, hij besloot maar gewoon mee te werken en naar binnen te lopen, het was de slimste zet voor hem. Hij liep de ruimte binnen waarna de deuren achter hem luid dicht werden geslagen. Nu bevond hij zich in een ruimte met misschien wel honderden andere mensen wiens blikken bijna allemaal op hem gericht waren. Hij vroeg zich af hoeveel van deze mensen hij zojuist erg kwaad had gemaakt door het vermoorden van een vriendin. Hij vroeg zich af of de mensen hier wel bevriend met elkaar waren, en hoeveel al een vriend hadden moeten vermoorden voor hun eigen leven. Gabriel was vrij zeker dat hij zijn leven op zou geven voor dat van een vriend, maar of hij hier vrienden zou maken was ook nog maar de vraag. Hij hoopte dat het antwoord ja zou zijn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld