Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Battleship

Account verwijderd

schreef:
Mortifera ‘Morte’ Cazador

Morte is de dochter van een Spaanse markies en is één van de Grandes de España. Officieel is ze pas ergens de 15de in de lijn voor de troon, dus ze rekent er niet echt op. Haar moeder is een Engelse gravin en verrijkte haar cultuur. De laatste jaren reisde ze zoveel mogelijk rond. Volgens een leugentje op zoek naar een geschikte man, volgt ze haar droom voor reizen. Met haar weelderige bruine lokken en ogen zo grijs als een storm, valt ze bij velen in de smaak. Toch heeft ze tot nu toe nog voor niemand gekozen, al durft ze wel eens de mannen tegen elkaar uit te spelen om haar hand. Zo is ze op haar 20 nog in de fleur van haar leven, maar tot de ergernis van haar ouders nog steeds ongehuwd. Van nature is ze vrij avontuurlijk ingesteld en durft ze zich wel eens te meten met de mannen op de schepen. Tegelijkertijd is een echte prinses en wil het meeste van de tijd ook zo behandeld worden. Door haar opleidingen en meertaligheid is ze vrij slim en heeft met al die reizen veel opgepikt van de scheepvaart en tactische vaardigheden.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

Hugo Ernest Smith
Captain of The Hell-born Dragon

Everything I do
The way I wear my noose
Like a necklace
I wanna make 'em scared
Like I could be anywhere
Like I'm wreck-less

Account verwijderd

schreef:
Oké nvm ik ga in de vt schrijven, want het is toch ook in een ander perspectief dus ik ga wel gewoon switchen. Al de struggles :')

Morte had de bui al voelen hangen voor het schip effectief geënterd werd. Onder luid gejoel hoorde ze planken klappen tegen de relingen en hoorde ze de zeilen scheuren. Het was zo een rustige en stille dag geweest op zee, dat ze het onheil al val mijlen ver had horen aankomen. Even had ze het lef gehad om boven op het dek mee te volgen hoe alles evolueerde, maar ze had met heel veel plezier zich meteen verstopt in haar kajuit toen een aanvaring onmogelijk leek te zijn. Ditmaal was ze slechts op zee met een koopvaardij schip en ze hadden net al hun buit afgezet in Engeland om hun tocht naar Indië opnieuw te aanvatten. De piraten hadden het verkeerde schip te pakken. Dat maakte haar alleen onrustiger en ze moest even gaan zitten. De angst die haar overviel liet haar maag keren en de laarzen die op het dek marcheerden lieten met elke stap haar hartslag stijgen. Wat nog erger was, was dat nu er geklingel van zwaarden klonk en hoe hard ze het ook probeerde te negeren, de geur van bloed begon door de deur heen te dringen. Het was bloed van de vijanden, herhaalde ze als een mantra in haar hoofd. Maar toen de doodskreten van de wachters aan haar deur de geur vergezelden, hoopte ze te versmelten met de houten muur waar ze zichzelf tevergeefs tegen duwde aan het einde van haar kajuit. Wanhopig bad ze tot God om haar te redden en weigerde om de mannen die binnenstormde aan te kijken. Met haar ogen op de hemel gericht voelde ze de ruwe, natte handen tasten om haar overeind te helpen en bad dat dit gewoon het einde was.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Na een paar stille dagen op zee leek er eindelijk een schip op de horizon te verschijnen en het enige was Hugo zag was kans op een nieuwe buit. Dit was weer een goede kans voor Hugo en zijn mannen om weer wat cargo naar binnen te halen die ze weer voor een goede prijs konden doorverkopen. Nu hoopte Hugo maar dat het schip goed beladen was en dat ze er lekker aan konden verdienen. De bemanning volgde gehoorzaam de commando’s die Hugo over het dek riep terwijl ze de achtervolging in gingen. Het had niet lang geduurd voordat ze het schip ingehaald hadden en de mannen van Smith het andere schip begonnen te bestormen. Hugo keek zelf toe vanaf zijn schip voor ook hij het slachtveld betrad. De rivalen gaven een goed gevecht, al was Hugo verbaasd dat ze überhaupt het duel waren aangegaan in plaats van zich over te geven aan de piraten en de mannen hun cargo te geven. Tenzij ze iets in hun bezitting hadden waar ze tot de dood voor zouden vechten.
Al snel leerde Hugo wat de reden was dat de rivalen zo goed gevecht hadden opgezet, of eigenlijk wie de reden was. Na de mannen op het dek ondertussen allemaal levenloze lijken waren geworden waren wat mannen van Hugo door het schip zelf gaan zoeken naar de cargo en al kwamen veel mannen naar boven met het gebruikelijke tabak, tarwe en andere vaten gevuld met wat dan ook, twee mannen van Hugo kwamen het dek opgelopen met een vrouw in hun handen, niet iets wat je vaak zag op zee, bijna nooit eigenlijk. De mannen kwamen meteen naar Hugo gelopen om te laten zien wat ze gevonden hadden. Zonder enig woord te spreken liet Hugo zijn blik over het vrouwelijke figuur glijden. “Who do we have here?” De vraag was zowel op zijn mannen gedoeld als op de vrouw zelf en aangezien zijn mannen de vraag niet leken kunnen te beantwoorden was het wachten op de vrouw.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte vocht niet terug en alles leek zich in slowmotion af te spelen. Met haar hoofd geheven en een rechte rug kwam ze boven op het dek in het zonlicht. Haar zongebruinde huid verraadde dat ze veel buiten was, meer dan de gemiddelde adellijke vrouw, maar haar voorkomen toonde haar goede afkomst aan. Toen er geen enkele man levend bleek te zijn, hoopte ze niet gespaard te worden door deze monsters. Haar gedachten raasden door haar hoofd, maar ontsnappen was er geen van, dan kon ze zowel van de loopplank gegooid worden voor de haaien. Het was pas toen ze bijna uitgleed op een stuk darmen van haar voormalige kapitein en goede vriend dat ze in een ruk uit haar gedachten gehaald werd en in de realiteit gegooid. Haar ogen liepen vol tranen en de combinatie van angst, de indringende geur van de dood en haar verschrikkelijke lot, zorgden ervoor dat ze wurgend haar middageten eruit gooide voor de voeten van de kapitein. Het meest bizarre na haar opmerkelijke vertoning was dat de mannen nog meer leken te gruwelen van het feit dat een dame overgaf, dan van het slagveld dat ze hadden aangericht. Even moest ze zich herpakken voor ze überhaupt kon antwoorden op de vraag van de kapitein die langzaamaan doorsijpelde en dat ze zich bewust werd van het feit dat er een antwoord op diende te volgen.
"Mortifera Cazador de Grandes de España," zei ze eerlijk en onderdrukte een snik.
Dit had ze niet verwacht. Na al die mooie reizen had ze wel een behoorlijk lelijke kant van het leven gezien, maar dit was iets wat ze in haar ergste nachtmerries nog niet had gezien. Overal zag het rood, zelf de man die haar beet hield gutste dik, donkerrood bloed over haar arm en buik heen en het vermengde zich met haar tranen die erop vielen als ze ernaar keek. Het enige waar ze nu nog op kon hopen, was dat haar naam haar redde. Al twijfelde ze erover als ze zich 'gered' zou voelen vanaf de eerste onder haar rokken zou duiken om zich uit te leven.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Met pure walging keek Hugo naar het uitgebraakte, al was hij blij dat het niet op zijn eigen schip was. Toch waren zijn laarzen wel slachtoffer geworden van het uitbraaksel van de vrouw. Toch was dit iets wat Hugo later wel kon oplossen, voor schoof hij zijn focus weer terug naar de vrouwelijke gedaante voor hem die echt ten onder leek te gaan aan de situatie, wat de kapitein wel begreep. Daarom waren ook veel mannen van mening dat een vrouw niet op zee hoorde, ze konden het niet aan. Daarna geloofde ook veel mannen dat een vrouw op een schip ongeluk bracht, al wist Hugo niet of hij al dat bijgeloof wel kon vertrouwen. Het feit dat alle mannen die de vrouw op het schip vervoerde niet langer meer leefde hielp natuurlijk wel het bijgeloof iets geloofwaardiger te maken maar toch was Hugo nog niet geheel overtuigd.
De naam die ze uitsprak was er niet een die Hugo in een keer zou onthouden, al zou hij haar eerste naam op ze minst wel kunnen onthouden, Mortifera. Haar gehele naam maakte het duidelijk dat de spaans was, daarnaast maakte haar kleren het duidelijk dat ze kwam van een goede afkomst.
Voorzichtig reikte Hugo zijn hand uit richting het gezicht van de vrouw, om haar gezicht beter te kunnen zien stak Hugo wat van de vrouw haar plukken achter haar oor. Zijn vingers plaatste hij onder haar kin om deze vervolgens wat omhoog te tillen. Haar gezicht was gevuld met de tranen die eindeloos leken te komen. Ergens had Hugo het wel met haar te doen, de situatie leek echt wat met haar te doen. Opnieuw nam Hugo een paar seconden om de vrouw voor hem goed in hem op te nemen. Haar ogen waren ze licht, zulk paar ogen had de man nog nooit eerder gezien. Het was ook het eerste wat hem aan haar opviel als hij zo naar haar keek.
Het was makkelijk voor Hugo om het commando te geven om Mortifera hetzelfde lot te geven als de rest van de mannen maar aangezien ze van een rijke familie kwam wist hij niet zeker of dat ook verstandig was. Hugo en zijn mannen konden misschien nog aardig goed aan haar verdienen als ze hun kaarten goed speelde. “Bring her onto the deck.” Mompelde Hugo zachtjes terwijl hij zijn hand terug trok. “I’ll be there in a second.”

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte stribbelde voor het eerste tegen toen de mannen aan haar begonnen te sleuren. Het bleef niet bij twee paar handen die haar omklemden ditmaal. Het was alsof ze een feestmaal was dat opgediend werd. Iedereen wou er een stukje van en allemaal waren ze nieuwsgieriger naar haar dan naar de buit. Haar overlevingsinstinct won het van haar angst en ze had het lef wel om de kapitein aan te spreken als het aankwam op opgesloten te worden in een vijandig schip. Morte kende niks over hem, dus kon ze beter haar grenzen meteen aftasten en zien wat ze gedaan kon krijgen.
"I will need clothes!" riep ze naar de kapitein en haalde even diep adem.
Als hij nu iets terug riep ging ze gegarandeerd weer huilen en als ze een klap zou krijgen al helemaal. Maar tot er reactie kwam hield ze haar adem in en keek recht in zijn ogen. Als ze mee ging wou ze schone kleren, dit ging niet werken. Ze stonk nu al uren in de wind, besmeurd met bloed, zweet en tranen en dan had ze nog niet eens zelf deelgenomen in de gevechten...
"And a comb, perfume, my books," somde Morte verder op. Ze was toch al eisen beginnen stellen dus dan kon ze meteen er echt voor gaan. Als ze haar meenamen naar hun schip, waren ze alvast niet van plan om haar aan een bloederig einde te brengen. Anders deden ze dat wel op haar -nu voormalige- schip. Hopelijk werden haar eisen gewoon ingevuld, want ze deed het haar in haar broek van angst voor de reactie en dan had ze nóg vuilere kleren en al helemaal geen kans op schone...

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Verwacht dat dit het laatste was wat Hugo voor nu van Mortifera gehoord zou hebben focuste hij zich weer op de mannen die bezig waren met wat vaten op het schip te laden. Toch duurde het niet lang voor Hugo om uit deze focus gehaald te worden door de stem van Mortifera, nu was dit in zichzelf geen groot probleem maar de reden waarom de vrouw om Hugo zijn aandacht riep had de jonge kapitein dan toch wat meer problemen mee. Alsof haar kledij nog niet verraden had dat ze goed gezegend was als het op geld ging dan was het wel dat ze dacht zomaar een kapitein rond te kunnen commanderen. Het bleef dan ook niet maar bij een enkel commando, na ze eiste dat haar kleding op het schip gebracht wou worden noemde ze nog een lijst op van andere spullen die ze graag met haar mee wou nemen. Zuchtend keerde de man zich tot Mortifera, even denkende hij zich of hij op haar vraag in moest gaan. “Fine, whatever.” Mompelde Hugo terwijl hij even zuchtend zijn hoofd in zijn hand legde. Zoekend liet hij zijn blik over zijn bemanning glijden. “Jonathan, Charles.. go to her cabin and try to find her stuff.” Hij gaf gewoon de eerste twee mannen die hij op het moment niks zag doen dit commando. Normaal was Hugo niet zo vrijgevig maar het leek er op dat de tranen die Mortifera laten zien had ervoor gezorgd had dat Hugo het toch zo met haar te doen had dat hij naar haar luisterde en haar verzoeken opvolgde.
Na de twee mannen naar de kajuit van Mortifera gestuurd te hebben besloot dat er op het schip niks meer voor hem te doen was en dus liep Hugo weer terug naar zijn eigen schip. Terwijl hij weer terugkwam op het schip had hij zijn ogen opnieuw weer gevestigd op de vrouw. Ergens leek hij een soort fascinatie te hebben, de vraag die hij zichzelf maar bleef lijken te stellen was wat een vrouw zomaar op zee zou doen. Er zou vast een goede reden voor zijn maar dat maakte het niet dat hij minder nieuwsgierig was naar de reden. Nog nooit eerder had hij een vrouw gezien op zee en nu had hij er een op zijn schip en hij wist eigenlijk niet zo goed wat hij met haar aanmoest.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte stond eenzaam tussen de bende wilde wolven en dankte god wel voor de kleine toegift in haar ongeluk. Tot nu toe, behalve haar geest, was ze nog onbeschadigd tot nu toe. Al leek het alsof dat niet zo lang zou duren voor ze aan stukken gescheurd zou worden. De mannen wisten duidelijk wel wat je met een vrouw kon doen op een schip. De ideeën varieerden van trio's tot aan een mast binden, vingers naar de haaien gooien, of haar kielhalen. Ze waren uiterst creatief, dat kon ze niet ontkennen. Even leek ze geluk te hebben dat de kapitein er anders over dacht. Hij straalde de rust zelve uit en zolang hij niks zij, deed er niemand anders iets. Behalve het doorgeven en het gretig voelen aan haar lichaam en stukken naakte huid, gebeurde er niets. Ze was zo blij met haar hutkoffer die ze zag passeren over de loopplank en voelde het onheil weer dichter komen als ze de loopplanken begonnen binnen te halen. Dit was het dan. Nu zat ze echt vast. Er was onmogelijk een uitweg die niet eindigde in de dood en ze hoopte dat de kapitein gauw een plan had om losgeld te krijgen. Hopelijk bracht ze genoeg op om hem gunstig te stellen. Of hoorde de koning hiervan, dan kon hij zich meten aan een serieuze vloot.
"Thank you, sir," zei Morte enigszins gekalmeerd nu ze haar lot begon te aanvaarden en trok haar arm wel los.
Met gebalde vuisten stond ze midden op het dek met de mannen die nog rond haar krioelden en wachtten op orders van de alfa. Dit schip leek wel een mierennest in vergelijking met het hare. Op haar schip wist iedereen zijn plek. Alleen hier was de kapitein belangrijk en ergens kon ze er wel een man of twee uitpikken die iets hoger waren in rang, de rest waren echt zeeratten. Vuile, bebloede, besmeurde ratten die stonken als de pest. Even welde de vraag op wat de kapitein nu met haar zou doen, maar die vraag brulde iemand anders al voor ze hem kon stellen.
"What now captain?!" schreeuwde iemand boven het geroezemoes uit en alles werd stil, alle ogen inclusief die van haar waren op Hugo gericht.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het had niet heel lang geduurd nadat het schip klaar gemaakt was voor het vertrek dat iemand de gevreesde vraag uitgebruld had. "What now captain?!" Het was toch redelijk moeilijk voor Hugo om daar zo snel een antwoord op te vinden maar toch keken meerdere paren ogen de kant op van de kapitein, wachtende wat zijn bedoelingen nu waren met de vrouw. Voor hij de aanval begon op dit schip had hij niet verwacht dat bij de buit ook een vrouw zou zitten, hij had niks voorbereid en was nu dus ook een beetje overrompeld door het hele gebeuren. Ondanks Hugo nogal onzeker werd over wat hij moest probeerde hij dit zo min mogelijk uit te stralen, zijn mannen mochten niet weten dat Hugo niet zeker wist wat hij moest doen en de vrouw mocht al helemaal niet weten dat Hugo niet zelfverzekerd was op het moment. Hij wou een goede en intimiderende impressie geven aan de vrouw, al wist hij zelf ook wel dat door in te geven in haar eisen dat dat beeld niet echt versterkt werd.
Langzaam liep Hugo over het dek, aangezien mannen zijn antwoord aan het wachten waren hoorde je op het moment alleen de zee en de stappen van Hugo over het houten de. Hij maakte zijn weg richting Mortifera. “For now…” Begon Hugo, zijn blik gericht op de vrouw. “She’ll stay on our ship, nothing happens to her unless I say so.” De stappen stopte zodra de jonge kapitein vlak voor de vrouw stond, voor een paar seconden bleef zijn blik haar hangen tot hij zich naar zijn mannen keerde. “In the meantime I’ll come up with a plan.” Waarschijnlijk zou Hugo de hulp inschakelen van zijn quartermaster, Arthur. De man was erg intelligent en had al jaren geleefd op zee, de man was ook niet voor niks tot quartermaster verkozen.
Na zijn mannen toegesproken te hebben vestigde Hugo zijn aandacht weer op Mortifera. De vrouw was op een nieuw schip en eigenlijk wist zij nu nog minder over haar situatie als dat Hugo dat wist. “The name is captain Smith, Hugo Smith.” Stelde de jonge kapitein zichzelf voor. “Currently you are on this ship known as The Hell-born Dragon” Het leek Hugo wel zo vriendelijk om de vrouw op ze minst wat meer laten te weten over waar ze zich bevond.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte was een vrouw en niemand kon een vrouw misleiden als het om gevoelens ging. De kapitein die Hugo bleek te heten, had geen flauw idee waar hij mee bezig was. Aan zijn uiterlijk te zien, dat ze eindelijk eens in haar op begon te nemen, had hij volgens haar zelfs weinig ervaring met een volledig schip te runnen. Iemand die zoveel leed kon aanrichten, maar wel de eisen van een vrouw inwilligde en daarna aankondigde dat hij nog aan een plan moest werken. Dit betekende niet veel goeds. Haar intuïtie en haar gezond verstand gaven aan dat zijn bemanning hier niet blij mee zou zijn en drie keer raden wie daaronder zou lijden: zij. Gelukkig was er het algemene bevel dat niemand haar aan mocht raken en ze hief waarschuwend haar arm naar de man die haar toch bij haar haren wou vastnemen. In haar penibele situatie was ze opgelucht dat plots de rust was wedergekeerd nu de adrenalinelevels bij iedereen daalden, ook bij haar. Haar hartslag kwam tot rust en de angst en paniek maakte nu plaats voor een enorm zwaar gevoel. Het verdriet overviel haar als een grote golf en ze dreigde erin te verdrinken. De tranen waren teruggekomen en ze verloor even haar stem toen de kapitein haar weer aansprak.
"Can I speak with you in privatie, Captain Smith?" vroeg Morte en hief haar hoofd weer en verbeet de tranen.
Ze kon hem maar beter helpen met dingen te regelen, dan kwam haar vrijlating hopelijk des te eerder.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Alle mannen waren over het dek verspreid maar allemaal, een voor een, hadden ze de aandacht bij het spektakel van wat er zou gebeuren met de vrouw, niet alleen als ze het hadden over wat het plan van wat ze met haar zouden doen maar ook als het ging om wat er nu zou gebeuren, hoe zou alles verlopen nu dat er een vrouw op het schip was. Zelf had Hugo ook geen idee hoe dingen vanaf hier zouden gaan, hoe erg alles zou veranderen nu dat Mortifera op het schip rondliep. Het was allemaal gewoon erg nieuw, een vrouw op hun schip en niet wetende wat ze met haar aanmoesten. Er waren meerdere opties, ze konden losgeld voor haar vragen, wie wist hoeveel ze waard was? Daarnaast konden ze haar ook op het schip houden en de mannen hun manier met haar laten hebben maar daarvoor hadden ze ook de bordelen op de havens. Eventueel zouden ze haar op de zwarte markt kunnen verkopen of het laatste wat Hugo zich nu kon bedenken was dat ze haar ook gewoon overboord konden gooien maar daar zag Hugo het voordeel al helemaal niet van in behalve dan dat ze dan van haar af waren.
De vraag van Mortifera kwam als nogal onverwacht voor Hugo maar bij besloot toch maar op haar verzoek in te gaan. Hij gaf haar een korte knik voor hij richting zijn kajuit liep, hier hadden ze alle tijd om met zijn tweeën te kunnen praten, helemaal alleen zonder dat anderen het gesprek konden verstoren. Eenmaal bij zijn kajuit deed hij de deur open en liet hij hemzelf en de vrouw naar binnen. “Take a seat.” Hugo knikte naar een stoel die tegenover zijn bureau stond. Zelf nam hij plaats achter zijn eigen stoel die ook aan zijn houten bureau stond. “Mortifera was it?” Vroeg Hugo, puur om zeker te weten dat hij het goed had. “What is it you wanted to discuss?”

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte haar hart maakte een sprongetje toen ze eindelijk uit die walgelijke bende weg kon. Haastig volgde ze Smith en tilde haar rokken op waarbij ze walgend in aanraking kwam met de vuiligheid die erover uit gesmeerd was. Haar blik dwaalde af naar zijn kajuit. Het was minder indrukwekkend dan die van haar schip, waar alles pracht en praal was en bewerkt met details in bladgoud. Hier was het soberder, maar met een bizarre combinatie van allerlei vondsten. Voor ze ging zitten streek ze plooien in haar jurk glad en nam een elegante houding aan in de stoel. Een ritueel dat nut had als ze daadwerkelijk mooi opgekleed was, nu was het nutteloos. Toch haalde ze er voldoening uit dat ze zich even weer een jonge onderneemster kon voelen. Al handelde ze nu niet over zijde of juwelen, maar over haar vrijheid. Met haar rug gerecht en haar doordringende ogen, keek ze de kapitein rechtstreeks aan.
"I come to bargain my freedom," sprak ze met een heldere toon en fluweelzachte stem.
Het was niet haar eerste onderhandeling, maar de kans zat er dik in dat dit wel haar laatste onderhandeling zou worden als het fout afliep. Dus had ze wat argumenten nodig.
"You don't know what to do or what I'm worth and your men can smell it like a shark smells blood from miles away," zei ze en leunde meer naar hem toe. "All it takes is a letter to my father and every one of you on this ship will be rich." De rijkdom van haar familie was niet gelogen. Al betwijfelde ze dat hij ooit de deal met haar vader zou overleven, die zou een vloot zo groot optrommelen om hem op te jagen eenmaal ze in vrijheid was, dat ze het nog geen dag volhielden. Maar om te beginnen was haar vrijheid regelen het belangrijkste, dat ze al dit uitschot dood wou en wou gevierendeeld zien, kwam later wel.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Vanaf de stoel waar Hugo plaats op genomen had keek hij toe hoe de vrouw plaats voor hem nam. De manier waarop ze nu liep en bewoog, haar gezichtsuitdrukking en lichaamstaal, het was ondertussen toch al aardig wat veranderd. Eerder was stond ze huilend voor hem, nog nooit eerder had hij iemand in zoveel tranen gezien, niet dat Hugo zich kon herinneren in ieder geval maar de vrouw die hij nu voor hem had, ze straalde toch wat meer zelfvertrouwen uit, de manier waarop ze sprak was ook kalmer. Het leek er dus op dat de eerste schok van alles aardig gedaald leek te zijn en Hugo was eigenlijk wel blij om te zien dat het nu beter met haar ging.
Ondanks dat Hugo blij was voor Mortifera dat ze zich nu al wat beter leek te voelen, hij kon het niet helpen om beginnen te lachen bij het horen van haar reden voor dit gesprek. Haar vrijheid onderhandelen, alsof zij daar enige zeg in had. Toch leek ze serieus te zijn, het zou ook raar zijn als ze over zoiets een grap zou maken. Ze leek verder te gaan met het beargumenteren van haar redenen tot deze gekke conclusie. Hugo luisterde naar haar met zijn volledige aandacht, benieuwd naar hoe de vrouw leek te denken dat dit een goed plan was.
“My men listen to me, obey me and most importantly they trust me.” De woorden kwamen er met nogal een scherpe en geïrriteerde toon uit. “Or are you suggesting otherwise? That I am a bad captain?” Natuurlijk was Hugo nu wel een beetje haar woorden aan het verdraaien maar zo leek het wel haast over te komen en dat stond Hugo eigenlijk niet zo aan. “Rich men? Sounds more like dead men to me.” Barstte Hugo lachend uit. Hij kende de vrouw voor hem pas net, hoe wist hij zo zeker dat hij haar kon vertrouwen als het ging om zijn leven en dat van zijn mannen. “How do I know for certain that your father won’t just hang me and my men instead of pay me the money?” Hugo boog nu zelf ook wat meer naar voren, met zijn voorarmen leunde hij op het bureau dat tussen de twee stond. “And how can I know for sure that you won’t be in on it?” Tot nu toe was Hugo nog niet echt overtuigd en leek het er op dat de man alsnog van plan was zijn eigen idee te bedenken en uit te voeren.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte kon het niet helpen dat ze even dreigde met haar ogen te rollen en klemde haar tanden hard opeen. Op zijn verdraaide woorden reageerde ze niet eens. Mannen die domme opmerkingen maakten en woorden verdraaien waren het soort die dachten dat ze slimmer waren dan anderen. Helaas voor hen, waren ze dat meestal niet. Duidelijk kon hij haar meerwaarde in het verhaal niet inschatten of weigerde hij er aandacht aan te schenken.
"Obviously because you already stole me away from my father and he will find and he will hang you anyway. So the smart thing to do would be to ask randsom, outsmart him and his forces and dissapear. If he could hang you, I would guess that he is rich enough to pay you, don't you think?" Ze staarde hem strak aan en haalde echt de grootste robijn ooit uit haar decolleté en gooide die op tafel.
"We trade gemstones, I handpick them myself. Convincing enough?" De rode steen bijna zo groot als haar handpalm schitterde in het gedimde licht. Als hij geloofde dat rijke mensen gelijk stond met dode mensen had hij duidelijk nog nooit een openlijke oorlogsverklaring aan het Spaanse en Engelse hof afgeleverd. Hoewel ze slechts een nicht van de koning was, had hij al een lange tijd een hekel aan de piraten op zijn wateren, daar was ze zich van bewust omdat tijdens banketten zijne majesteit haar altijd voor gek verklaarde met haar reizen. Al dacht hij er altijd anders over als ze hem mooie handgemaakte juwelen schonk na elke reis. Dus zijn eigen oom zou hij vast wel willen financieren in een klopjacht naar de piraten die zijn dochter stal.
"Just keep me alive and think about a plan how to retrieve the randsom and not get killed along the way. I will be happy to see you sail away, i've seen enough bloodshed for an entire lifetime," zuchtte ze diep.
Alleszins kon het haar niet schelen of de piraten er levend uitkwamen of niet. Het liefst van al niet, maar ze wou vooral de veiligste optie voor zichzelf. Erna kon iedereen dan nog kiezen wat ze elkaar aandeden of wat niet. Wat zij nu gewoon moest weten, was of ze veilig zou zijn tot de aflevering of dat hij haar waarde niet wist in te schatten en haar een nog vreselijker lot stond te wachten.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Waarom Hugo de vrouw voor hem daadwerkelijke uit hoorde begreep hij zelf ook niet maar toch leek hij daadwerkelijk te luisteren naar wat ze hem te zeggen had. Misschien zou ze de jonge kapitein toch nog weten over te halen, ze had immers wel gelijk over het feit dat Hugo op het moment geen idee had over wat hij aan het doen was nu, ook al had Hugo dat niet graag toegegeven. Het liefst kwam hij over als een groot sterk man, intimideerde hij de mensen om hem heen en bij zijn bemanning leek dat eigenlijk aardig te lukken, na zijn eigen inzien althans maar het leek er op dat dit niet het geval was bij Mortifera. Zij leek op het moment toch een ander beeld te hebben van hem en dat in zichzelf was iets waar hij niet mee wist om te gaan. Op het moment was er te veel gaande waar Hugo geen controle over had en daar kon hij niet tegen, hij had gijzelaar waar hij niet wist wat hij ermee aan moest, deze gijzelaar leek geen angst te tonen voor de kapitein en nu tegelijkertijd probeerde deze gijzelaar met de man te onderhandelen.
Hugo hield zijn ogen strak op die van Mortifera terwijl ze iets uit haar decolleté leek te halen. Al snel kwam er een robijn tevoorschijn, iets wat zonder enige twijfel de aandacht van Hugo leek te trekken. Zijn blik verschoof dan ook vrijwel meteen van de ogen van Mortifera naar de robijn. Dat was inderdaad een goed stuk bewijs dat ze van welvaart kwam. Hugo was nogal aan het staren naar het groot stuk glinsterende steen, die steen alleen al zou hem en zijn mannen rijker kunnen maken dan dat ze ooit geweest waren. Hugo begon door te hebben dat hij aan het staren was, in zijn gedachte druk bezig met al het geld maar hij schudde zichzelf toch uit deze gedachten. “Sure, it convinces me that you are rich.” Begon hij mompelend, langzaam bekeek hij de vrouw voor hem weer opnieuw. “But it doesn’t convince me that you are trustworthy.”
Het leek eigenlijk makkelijker gezegd dan gedaan, hield de vrouw levende en zorgde dat hij met een plan kwam om het losgeld te krijgen van haar vader. Toch had Hugo iets meer moeite met zomaar opkomen met een plan waarbij hij niet alsnog gevangen zou worden en kort daarna opgehangen werd. Hij kon zichzelf natuurlijk nog wel even de tijd geven, dat was als hij op het verzoek van Mortifera in ging uiteraard.

@Shinde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld