Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ The other day I met this man, a NICE*

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

The other day I met this man,
a NICE guy, you know?
We had a really good chat.
Then I slit his throat
and ripped his heart through his chest.
Does that make me
a BAD person?

gelieve niet te reageren

Parker Scowfield
17

We were born into this life,
it was always meant to be.
But staying in this prison,
is nothing for me.

En @Kittenpainfull mag beginnen <3

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

Willow Janey Gray
18 years

What you want, you'll have to find
Tell me, tell me, tell me why I try?
Why do I live inside my mind?
Tell me, tell me, tell me I'm alive
Open your eyes
I'm changing

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Willow had haar rug tegen de muur, haar benen had ze opgetrokken en haar ellebogen leunde op haar knieën. Zo zat ze op haar bed, wachtende. Ze wist dat er vandaag een nieuw meisje bij zou komen en daarbij was haar ook meteen verteld dat dit meisje bij haar in de cel zou komen. Op het moment was het ergens tussen 4 en 6 uur. Hoe laat het precies was daar had Willow absoluut geen idee van maar ze wist dat ze om 4 uur terug naar haar cel moest en om 6 uur mocht ze er weer uit om te eten, wat betekende dat het dus ergens tussen die twee tijden was. Willow kon wel een gok wagen over hoe laat het ongeveer was maar ze zou er dan waarschijnlijk behoorlijk naast zitten. Ondertussen had ze echt geen idee meer hoe traag de tijd hier voorbij ging. De eerste paar weken was het nog wel te doen maar langzamerhand werd het steeds lastiger om de lange dagen door te komen. Waarom Willow ook een ander idee had bij de gevangenis wist ze ook niet. Van te voren had ze verwacht dat het allemaal wel zou meevallen maar ze zat er nu ongeveer 9 maanden en eigenlijk viel het nog wel redelijk tegen. Helaas zat er voor haar voorlopig nog geen einde aan. Ze had 17 maanden gekregen en dus had ze nog 8 maanden te gaan. Het was hoopvol dat ze nu wel over de helft was en iets minder dan de helft nog te gaan had maar het liefst wou ze nu toch wel een keer weg. Dit zat er helaas niet in. Natuurlijk had ze wel eens gedacht aan een ontsnappingsplan maar ze had geen idee waar ze dan überhaupt moest beginnen en hoe ze dat moest aanpakken. Vanwege deze reden was ze er dus ook absoluut niet aan begonnen. Zelfs als ze een manier gevonden had om vrij te komen zou ze niet eens weten waar ze heen kon om ervoor te zorgen dat ze niet gepakt werd en weer opnieuw achter het tralies gegooid werd. Als ze dan gepakt werd dan kreeg ze hoogstwaarschijnlijk extra tijd er bij op en kon ze de rest van haar tijd uitzitten in de volwassene gevangenis. Nu had ze geluk dat ze veroordeeld was toen ze 17 was, hierdoor werd ze in de jeugdgevangenis gestopt en moest ze haar volledige tijd hier ook uitzitten. Dit wist ze pas tot dit haar verteld was, eerst had ze verwacht dat ze overgeplaatst werd zodra ze 18 was, gelukkig was dit niet het geval.
Zuchtend zette Willow haar hoofd in haar handen terwijl ze doelloos staarde naar de muur tegenover haar. Ze probeerde zich te bedenken of er iets te doen was om de tijd op te vullen tot ze eindelijk weer een nieuwe celgenoot kreeg. Helaas kon ze zich niks bedenken behalve dan diep in gedachten te zijn over wat voor persoon haar nieuwe celgenoot zou zijn. Willow hoopte dat het iemand was waarmee ze het goed kon vinden zodat ze de tijd in haar cel minder alleen en minder saai zou zijn. De persoon zou dus tussen stil en druk in moeten zitten, want beide uitersten waren niet echt ideaal. Wat het ook was, voor nu zou dat dus nog even afwachten zijn.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Lichtelijk geïrriteerd stond Parker te wachten in een rij vol met kleinere kindjes. Het was al erg genoeg dat ze opgepakt was, maar dat ze ook nog 'ns in de rij moest staan? Dat maakte deze hete situatie misschien wel een stuk erger. In de bak belanden was nooit iets geweest wat Parker verwacht had. Ze was zelfs haar hele leven een ideaal meisje geweest. De perfecte dochter en leerling. Haar diploma had ze ook al binnen ook al was ze pas zeventien. Een fout had alles veranderd en eigenlijk ook Parker's hele persoonlijkheid.
De rij ging langzaam verder en eindelijk was het toen Parker's beurt. Ze stapte de soort tent binnen en begon zich uit te kleden. Al haar kleding werd in beslag genomen exclusief haar ondergoed. Ze hadden haar wel verteld dat ze geen bh met cups aan mocht sinds ze dat als wapen kon gebruiken en ze die dan toch in moest leveren. Ook al haar sieraden moest Parker af doen. Ze leverde alles in en mocht zich aankleden in haar gevangenis outfit. Toen ze de tent uitstapte kreeg ze haar horloge terug, ze hadden hem helemaal gecheckt en hij was toegestaan. Dit was wel een lichte opluchting voor Parker, ze was een behoorlijke tijd freak. Alles moest stipt op tijd gebeuren anders kon ze daar niet heel goed tegen.
Ze werd mee genomen door een agent die intussen haar papierwerk invulde. Hij vroeg een hoop dingen waarbij Parker niet zeker was waarom ze het wilde weten. Ze vertelde echter steeds wel de waarheid, of nou ja, een deel er van. Ze vertelde het adres van haar ouders en hun telefoon nummers. Ze vertelde echter niks over vrienden, zeggende dat ze die niet had. Ze vertelde de agent dat ze niet religieus was. Toen de vraag kwam of ze specialiteiten had die ze moest melden keek Parker wel op. Ze meldde toen dat de diabetes type 1 had. Of dit de waarheid was, tja, dat boeide niet voor de agent. Hij geloofde haar op haar woord.
Boeien werden bij haar om gedaan en ze werd door dezelfde agent mee genomen. Hij bracht het papierwerk ergens af en nam Parker mee naar het cel blok. "You'll be staying at wing A, cell 40," werd haar verteld. Ze knikte enkel als antwoord en liep maar gewoon mee met de man.
Het duurde niet lang voor ze het cel blok binnen kwamen. De binnenkomst van Parker en de agent zorgde voor best wat lawaai wat Parker redelijk kon begrijpen. Ze liep met de agent mee twee trappen omhoog in het cel blok en toen verder langs alle cellen tot ze stil stonden voor een bepaalde cel. "Open on 40," riep de man waarna de cel open schoof. Zachtjes werd Parker naar binnen geduwd. "Close on 40," riep de man weer en de deuren gingen dicht. "Hands," werd haar bevolen. Ze stak haar handen door de tralies waarna de agent haar handboeien los maakte. "Scowfield, meet your cellmate, Gray. Try not to kill eachother," zei de man lachend waarna hij weer weg liep.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Na een lange doodse stilte en veel wachten begon er veel lawaai van buitenaf te klinken, dit was kort na een bewaker naar binnen gekomen was uiteraard. Zuchtend rolde Willow met haar ogen door het gedrag van sommige andere meiden die hier zaten. Ze konden zich soms gewoon zo asociaal gedragen en dat kwam van Willow. Zelf was ze natuurlijk ook niet de braafste, ze zat hier dan ook voor een reden maar dat betekende niet dat ze zich zou gedragen als een hond die in het dierenasiel zat en helemaal wild zou worden wanneer er een persoon binnenkwam. Hier leek niet iedereen dus hetzelfde over na te denken, dat was wel duidelijk door het lawaai wat de andere meiden begonnen te maken.
Wel was Willow bijna meteen benieuwd of dit betekende dat haar nieuwe celgenoot onderweg was naar hier toe of dat dit een ander meisje was wat terecht zou komen in een andere cel in het blok. Een beetje nerveus en zenuwachtig begon Willow met haar voet te tikken terwijl ze de deur van haar cel strak in de gaten hield. Meteen begonnen er meerdere vragen door haar hoofd heen te schieten, wat als ze het niet met elkaar konden vinden? Wat als Willow zich dood ging irriteren aan haar of wat als het andersom was? Wat als ze de meest saaie persoon bij haar in de cel zou krijgen? De vragen die bij Willow opkwamen waren voornamelijk een heleboel wat als vragen. Het was niet eens zo zeer dat de vragen die ze zichzelf stelde waren omdat ze een nerveus wrak was, want dat was Willow eigenlijk helemaal niet, het was allemaal voornamelijk nieuwsgierigheid. Een nerveus wrak was toch wel het laatste wat Willow was, ondanks ze nu wel lichtelijk nerveus was voor haar nieuwe celgenoot maar zoiets leek haar meer dan normaal. Zo geduldig mogelijk bleef ze op haar plek zitten, haar blik nog steeds strak op de deur gericht, hopende dat het niet lang zou duren voordat deze open zou gaan en er een nieuw meisje binnen zou komen lopen.
Inderdaad, zoals gehoopt en ook toch wel een beetje verwacht kwam er uiteindelijk beweging in de deur. Al snel werd er iemand haar cel in geduwd waarna de de deur weer dicht ging. Vanaf een afstandje keek Willow toe naar hoe het meisje uit haar handboeien werd gehaald. Natuurlijk moest de bewaker nog een grap maken over het hele gebeuren voor hij de twee achterliet. “I am not that bad, I hope.” Mompelde Willow zachtjes, gevolgd door een zwakke glimlach, hopend dat die opmerking toch een beetje het ijs zou breken. Tegelijkertijd nam Willow de tijd om haar nieuwe celgenoot in haar op te nemen, ze bekeek haar dan ook zonder enige schaamte van top tot teen en bestudeerde haar goed. Het was wel duidelijk dat het zeker geen lelijk meisje was, compleet het tegenovergestelde eigenlijk.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Parker rolde met haar ogen op de domme opmerking van de bewaker. Ze zag het nut van de opmerking niet en vond het zelfs een beetje gek. Waarom zou ze haar celgenootje vermoorden? Dan zou ze alleen maar een langere straf krijgen en de kans dat ze dan naar de volwassenen gevangenis zou moeten gaan. Nee, ze wisg wel beter dan nog een misdaad plegen.
Parker draaide zich om naar waar de stem vandaan kwam en glimlachte zwakjes door haar opmerking. “I’m sure you won’t be,” zei ze vervolgens ondanks dat ze dit meisje helemaal niet kende. Zonder enige schaamte bekeek ze haar nieuwe celgenootje van top tot teen. Parker moest toegeven dat ze alles behalve lelijk was. Voor wat ze tot nu toe gezien had vond Parker dat ze nog best geluk had met haar celgenootje. Niet alleen had ze een hoop jongere meisjes gezien, irritante kleine kinderen waar ze absoluut niet bij wilde zitten, maar degene die wel van haar leeftijd leken zagen er absoluut niet uit. Onverzorgt alsof ze niet om hun uiterlijk gaven. Ergens kon Parker het zich wel voorstellen, maar in de bak zitten zou haar er niet van weerhouden om aandacht te besteden aan haar uiterlijk. Ze wilde nog steeds dat haar haar gewoon netjes bleef en haar huid verzorgd bleef. Anderen hier hadden daar duidelijk een andere mening over.
Niet zeker hoe ze haar cel genootje kon inschatten besloot ze dat het misschien het beste was om geen onverwachte bewegingen te maken. Toen ze zich voorstelde stak ze dus ook niet haar hand naar haar uit. “I’m Parker,” zei ze enkel, zwak glimlachend.
Als ze eerlijk was had Parker best wel veel vragen voor het meisje. Over hoe het er aan toe ging hier binnen, welke mensen ze beter wel en niet mee om kon gaan. Welke agenten om te kopen waren en sowieso hoe het ging met tel rondes en vrijetijd binnen de gevangenis muren. Maar het leek Parker het beste als ze voor nu haar vragen maar voor zich hield in plaats van gelijk haar mond open trekken. Ze wist immers niet hoe fijn het meisje praten vond en wilde niet dat haar eerste vijand haar celgenoot was. Dan zou ze namelijk niet veilig durven te slapen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Ondanks de twee elkaar nog nooit eerder gezien of ontmoet hadden, toch leek het meisje wat haarzelf later voorstelde als Parker er zeker van te zijn dat Willow zo slecht nog niet was. Of ze zei het om beleefd te zijn maar ter wille van haar zelfbeeld besloot Willow maar met het idee te gaan dat ze niet overkwam als iemand waar ze helemaal gek van zou worden. Daardoor voelde Willow haar zelfvertrouwen toch een soort schouderklopje te krijgen. In de gedachten van Willow betekende dat namelijk dat ze toch een soort eerste goede indruk achterliet. Dan opnieuw, Willow wist ook wel dat er een kans was dat het meisje dit alleen gezegd had om vriendelijk te blijven maar dit probeerde ze dus toch maar iets te vergeten.
Het was duidelijk dat Willow niet de enige was die het meisje in haar cel uitgebreid aan het bekijken was, ze zag dat ook de ander haar compleet aan het bekijken was en de tijd genomen had om Willow van top tot teen aan te staren. Ze verweet het het meisje ook niet. Dat was ook het moment dat het meisje voor haar zich voorstelde als Parker. “Willow.” Beantwoorde Willow kort terug, ervan uitgaande dat Parker zou begrijpen dat dit dus haar naam was. Willow wist niet goed of ze de hand moesten schudden maar aangezien Parker haar hand niet leek uit te reiken besloot zij zelf dit ook maar niet te doen en het maar gewoon te laten voor wat het was.
Parker, herhaalde Willow een paar in haar hoofd terwijl ze het meisje met deze naam opnieuw goed bekeek. De naam paste bij haar, het leek gewoon precies bij haar te horen. Haar uiterlijk althans, op dit moment had Willow uiteraard niet bepaald veel informatie over de persoonlijkheid van het meisje maar dat zou vast nog wel komen aangezien ze veel tijd met elkaar zouden besteden in de cel. Toch op het eerste oog kreeg Willow wel een goede indruk van haar, ze had wel het gevoel alsof de twee het goed zouden gaan vinden met elkaar de komende tijd.
“So, let’s get to know each other... “ Willow bleef even stil voor ze haar mond weer opentrok. “Any hobbies? Favorite animal? How many people did you kill?” Ze deed haar best een strak gezicht te houden maar toch kon Willow het niet laten om een beetje te lachen. “I’m sorry.. I’m kidding..” Willow ging er niet vanuit dat Parker een moordenaar was, al kon ze natuurlijk niet helemaal zeker weten of dit wel of niet het geval was.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Na het horen van haar naam bekeek Parker het meisje nog eens goed. “Willow..” zachtjes herhaalde Parker haar naam om gewend te raken aan de mond bewegingen en de manier waarop haar naam over haar lippen rolt. Het klonk zo soepel,Willow. En de naampaste ook nog eens perfect bij het meisje. Misschien kwam het door haar haar of wellicht was het haar complete uitstraling, maar voor Parker paste de naam en haar uiterlijk als puzzelstukjes in elkaar. Een tevrede glimlach verscheen op haar gezicht. Vaak vond ze namen niet echt bij mensen passen, maar bij Willow was het gewoon perfect en dat was erg satisfying. “Pleasure meeting you,” zei Parker toen maar, een zwakke glimlach spelend op haar gezicht.

Toen Willow begon te praten besloot Parker tegen de tralies achter haar te leunen om wat comfortabeler te staan. Een zachte lach verliet haar lippen bij de opmerking die Willow maakte. “Well my hobbies happen to be killing, no I’m kidding. I like painting,” zei ze zacht grinnikend, niet omdat ze haar grap leuk vond, maar omdat ze het zo idioot vond klinken om te zeggen dat ze van schilderen hield terwijl ze opgepakt was. Het klonk gewoon dom voor haar gevoel. “My favourite animal is the kangeroo since it looks cute but could kill a man with a single punch, and at least a million ants but not that many people,” zei ze knipogend, niet meteen los latend voor wat ze nu eigenlijk hier zat. “What about you? Hobby’s? Favourite animal? And what are you in for?”

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was eigenlijk best apart voor Willow om iemand in haar cel te hebben, het was toch wel een tijdje geleden dat ze samen een cel gedeeld had met een meid. Zo ongeveer de eerste twee maanden dat ze hier was, had ze een ander meisje in haar cel gehad. Emma was haar naam, ze had lang rood haar en blauwe ogen. Het was echt een prachtig meisje maar na twee maanden was het tijd voor Emma om weer te vertrekken en vanaf dat moment had Willow de cel helemaal voor haarzelf gehad. Sommige dagen vond ze het fijner dan anderen. De ene dag was ze blij dat ze de ruimte voor haarzelf had en andere dagen voelde ze zich toch wel alleen. Dat tweede zou nu dus niet meer voorkomen, althans, voor een tijdje niet meer. Ze had geen idee hoelang ze Parker bij haar zou hebben maar hopelijk zou het toch wel een aardig paar maanden zijn van de 8 maanden dat Willow er nog zat. Al kon het net zo goed zijn dat Parker maar twee weken hoefde te zitten. Willow had oprecht geen idee en ze vond het moeilijk om in te schatten aangezien ze het meisje nog maar een paar seconden kende.
“Pleasure to meet you too.” Het klonk misschien alsof ze het zei puur uit beleefdheid maar Willow meende het wel. Ze was blij om weer iemand nieuw te leren kennen en tot nu toe had ze een goede indruk van Parker, wat er dus voor zorgde dat Willow blij was om haar te ontmoeten.
Een kleine lach kwam van Willow vandaan wanneer Parker grapte over haar hobby en dat deze moorden was. Al verklapte ze al snel dat dit niet geval was en dat haar echte hobby verven was. Het verbaasde Willow, ze zag Parker niet echt aan als iemand die van verven hield maar ze vond het interessant om te horen. Vandaar dat Willow dus ook geïnteresseerd knikte op haar antwoord. Ook luisterde Willow vol interesse verder naar de rest van Parker haar antwoorden. “So I can already rule out the fact that you are in here for murder.” Dat was duidelijk wanneer Parker toegaf dat ze geen mensen vermoord had. Dat was toch wel een beetje een opluchting.
Toen was het tijd voor Willow om ondervraagd te worden, dat was niet echt verbazingwekkend maar toch moest Willow even een paar seconden nadenken over haar antwoorden. “Uh, hobby’s are gaming and music, whether it is making music or listening to.” Niet dat ze bezig kon met die hobby's terwijl ze hier zat maar het was iets om naar uit te kijken als ze eenmaal weer vrij was. “Favorite animal is definitely chinchilla, I have two at home and they are my babies.” En voor ze het wist was het tijd om de laatste vraag te beantwoorden. “And you really want to know? I might as well tell you, I suppose.” Mompelde Willow, terwijl ze kort een hand door haar hand haalde. “So, short story is.. I stabbed someone.. they survived so don’t worry, I am not a murderer but yeah, that is what I am in for.” Willow probeerde het zo nonchalant mogelijk te brengen maar dat was toch aardig moeilijk. “I could tell you the long story but.. yeah..” Mompelde ze er nog achteraan terwijl Willow haar blik een beetje ongemakkelijk op de grond richtte. “What about you, what did you do? What are you in for?” De blik van Willow verplaatste zich van de grond omhoog om weer Parker aan te kijken.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Parker beet even ongemakkelijk op haar lip bij haar opmerking. Het was niet helemaal van de kaart af te vegen, ze had niet letterlijk gezegd dat ze geen mensen vermoord had, nu ging het ongemakkelijk zijn om te vertellen wat ze gedaan had. Maar daar moest ze maar overheen komen, Parker had kunnen weten dat die vragen gingen komen en ze moest er maar mee dealen dat ze het antwoord moest geven, en met de reacties op haar daad. Ze schudde deze gedachtes van zich af en gelukkig voor haar begon Willow alweer met het beantwoorden van haar vragen. Ze luisterde aandachtig naar haar antwoorden en kon het niet laten even te glimlachen. "Do you play any instruments?" vroeg ze nieuwsgierig. Parker hield wel van het luisteren naar muziek, maar ze had absoluut geen ritme en moest absoluut niet proberen muziek te maken, het zou een persoonlijke aanval op muzikanten worden en dat wilde ze echt niet doen. "Oh my lord, you have chinchillas? What are their names?" vroeg ze enthousiast. Parker was een echt dieren mens, zelf had ze alleen ooit een hondje gehad maar die kon ze nu niet meer zien. Haar grootste angst was dan ook dat haar inmiddels al behoorlijk oude hondje het loodje zou leggen voor ze vrij was. Ze was bang dat ze hem nooit meer zou zien, wat haar behoorlijk angstig maakte. Ze probeerde zich dan ook niet op deze gedachtes te focussen. "Oh no it's okay, you don't have to tell me if you don't want to. Sucks that you got in for stabbing someone, that's a really shitty thing to get in for," zei ze fronsend. Het leek haar zó lullig om de bak in te gaan voor het steken van iemand, dat was iets wat zij gewoon zag als een klein dingetje, dat je daar dan voor de gevangenis in zou moeten leek zo vreselijk lullig naar haar.
Ze beet even zachtjes op haar lip toen Willow haar uiteindelijk toch vroeg wat ze gedaan had om de bak in te gaan. "Oh well now it's awkward to say," zei ze met een zachte ongemakkelijke grinnik. "I actually did kill someone, but it was an accident! I'm not a murderer, well I kind of am but I didn't mean to. It's a very long story, selfdefense and everything," zei ze zacht grinnikend wat het allemaal alleen maar ongemakkelijker maakte. "I'm really not that much of an aggressive person, I promise. I won't hurt a fly."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was nogal een verrassing voor Willow wanneer ze merkte dat Parker echt interesse had in de antwoorden van haar en er ook op doorvroeg om meer te weten. Ze had verwacht dat de vragen die ze gesteld had meer een soort vragen waren die ze kon stellen om beleefd te lijken in plaats van dat ze direct zou vragen naar waarom Willow hier zat. “I’m able to play the keyboard but I mainly make music with some friends of mine, or I used to I suppose.. and they are way better at playing instruments than I could ever be so I am mainly the voice of it all.” Dat was ook wel iets wat ze miste, het maken van muziek met haar vrienden. Niet alleen vond ze het leuk om muziek te maken maar het was ook altijd gezellig met haar vrienden en dat was ook iets wat ze miste. Willow hoopte ook maar dat als ze eenmaal terug kwam dat ze dan weer gewoon muziek konden maken alsof er niks veranderd was. “Their names are Bambi and Lady.” Antwoorde Willow, een grote glimlach vormde meteen op haar gezicht terwijl ze de namen van haar chinchilla’s vertelde. Ze gaf zoveel om die twee beesten en zou er alles aan doen om ze nu weer te zien maar helaas was dat ook niet mogelijk op het moment.
Een beetje twijfelend haalde Willow haar schouders op. “I don’t really care either way, I think..” Mompelde ze. Ze kon het wel meer uitleggen maar dan zou ze zichzelf waarschijnlijk niet echt in een goed licht zetten. “And I think it was even shittier for the person that got stabbed, so guess that means we are equal now.” De persoon was er niet goed aan toe geweest na Willow klaar met hem geweest was, dat was dan ook 1 van de redenen dat Willow een goede paar maanden moest blijven zitten.
Blijkbaar had Willow eerder Parker verkeerd gehoord of begrepen want het bleek dat Parker eigenlijk wel iemands leven genomen had. Willow voelde in haar hele lichaam in duidelijke schrikreactie bij het horen van dit nieuws. Gelukkig voor Willow werd deze al snel minder bij het horen van Parker haar uitleg. “If you want to, you can talk about it with me.” Stelde Willow voor. “I know we know each other for only a couple minutes now but I don’t mind listening to your story if you want.” Het leek Willow zo vervelend dat je vanwege zelfverdediging vast kwam te zitten. De kans was groot dat Parker waarschijnlijk niet veel keuze gehad had en toch zou ze tijd moeten besteden in gevangenis voor wat ze gedaan had.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Parker kon het niet helpen om zwakjes te glimlachen terwijl ze naar Willow luisterde. Ze vond het leuk hoe haar hele gezicht leek te stralen als ze over haar muziek met haar vrienden praatte en als ze het over haar chinchilla's had. Het was gewoon erg schattig en Parker hield er van als mensen duidelijk gepassioneerd waren over dingen, je kon het dan helemaal aan hen zien en die blijdschap die zij dan uitstraalde sprak dan ook weer terug op Parker haar eigen gevoel. Het was raar om te zeggen dat ze blij werd van andere mensen hun blijdschap, maar ze wist niet goed hoe ze het anders kon verwoorden. "So you can sing? That's pretty neat, do you still do it? Sing, I mean," vroeg ze oprecht geïnteresseerd. Parker vroeg zich af of zingen überhaupt wel mogelijk was hier binnen, het leek naar haar dat je eigenlijk weinig tot geen privacy had, het was namelijk ook niet dat mensen de dingen die je zei niet konden horen, zeker de mensen in de cel naast die van jou. Het leek Parker dat de je cel geen goede plek was om geheimen te vertellen, maar als ze eerlijk was wist ze dat ook niet zeker, tot nu toe had ze namelijk nog geen geluid van de mensen naast hun gehoord. Al kon ze zich voorstellen dat dit met zingen een ander verhaal was, dat maakte namelijk toch wel ietsje meer geluid dan gewoon praten met elkaar. Ze nam namelijk ook aan dat als iemand begon te schreeuwen dat ook wel duidelijk zou zijn voor de andere mensen die hier vast zaten. De andere gevangenen. "Aw that's too cute, based on Bambi the deer and Lady from Lady and the tramp?" Parker kon het gewoon wederom niet laten om te glimlachen en die vraag te stellen. De namen waren gewoon zo schattig en deden haar gelijk denken aan de twee disney films. Lady en de Vagebond was altijd haar favoriete film geweest, puur omdat het heel schattig en onschuldig was, en het liet zien hoe zelfs een rijk en aantrekkelijk iemand kon vallen voor iemand van de straat, dat status er niet toe deed in liefde. Het was een beetje cheesy maar diep van binnen was Parker ook wel een klein beetje cheesy, niet dat ze dat veel liet merken.
"I suppose so, how long do you have to be in for?" vroeg ze maar, puur om de vraag uit de weg te hebben. Ze vroeg zich af of ze haar hele tijdsduur met Willow zou besteden of dat Willow eerder weg mocht en Parker daardoor een tijd alleen zou moeten zijn. Alleen zijn wilde ze echt niet, Parker alleen laten met haar gedachtes zou tot niks goeds lopen. Dan zou ze alleen maar paniek aanvallen krijgen en daar hadden zowel zij als de bewakers waarschijnlijk geen zin in.
Parker was een beetje angstig bij Willow haar reactie maar zag deze gelijk wat verminderen toen ze haar gedeeltelijke uitleg gegeven had. "Oh well it's not really a big story, the guy tried to assault me and I accidentally kicked him against his temple which caused him to die instantly, so basically an accident because he was committing a crime but I did kill him so I guess I got what I deserved." Parker zag het niet echt als een big deal. Het gene wat ze gewoon haatte was dat zij nu onmogelijk nog in een goede universiteit zou komen en onmogelijk een goede baan zou kunnen uitoefenen, wat dus eigenlijk betekende dat ze geen toekomst meer had puur omdat ze voor zichzelf op was gekomen, maar over haar toekomst hoefde ze zich toch geen zorgen te maken voor zolang ze achter tralies zat.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was nog steeds moeilijk te geloven voor Willow dat iemand daadwerkelijk interesse leek te hebben in wat ze te zeggen had maar toch leek het erop dat Parker met volle interesse luisterde naar wat ze te zeggen had en nieuwsgierig genoeg was om er daarna op door te vragen. Ook al kende Willow het meisje in haar cel voor nog maar een paar minuten, ze was tot nu toe veel aardiger geweest voor Willow dan vele van de andere meiden die rondliepen in deze gevangenis. Dat was misschien ook wel omdat Willow normaal gesproken zich nogal afgesloten gedroeg en niet echt met mensen omging. Ze bleef voornamelijk een beetje op zichzelf maar dat werd toch al wel iets moeilijker wanneer er iemand bij haar in de cel kwam. Daarnaast leek Parker ook de meer sociale kant van Willow naar boven te brengen, iets wat niet heel veel mensen lukte. Alleen goede vrienden van Willow konden die kant van haar naar buiten zien te brengen maar blijkbaar hoorde Parker nu ook bij de groep van mensen die het lukte.
“Well, sometimes I sing when I am bored but that is more the kind of softly singing to myself than the for real singing, you know?” Het was niet alsof Willow echt privé concerten in haar cel gaf, ze zou niet eens durven. Nee, het zingen wat ze hier deed was meer het soort dat je deed wanneer je zachtjes mee zingt met een liedje, zacht genoeg dat alleen jij het kan horen. “Well, Bambi is based of the movie but Lady actually isn’t… but now that you brought it up I won’t be able to forget it, so I guess from now on it is based on Lady and the tramp.” Een kleine lach volgde haar zin terwijl ze haar hand door haar haren haalde.
Willow keek Parker even stil aan voor een paar seconden voordat ze antwoord gaf op haar vraag. “Well, in total 17 months, but I still got 9 months to go.” Een duidelijk geforceerde glimlach verscheen op Willow haar gezicht terwijl ze zachtjes op haar lip beet. “What about you?” Nu was Willow ook wel benieuwd, al helemaal nadat ze hoorde waarvoor Parker in was. Ze had iemand vermoord maar het was wel uit zelfverdediging en zoals Willow iets later nog zou leren, het was zelfs een ongeluk, dus uiteraard was Willow benieuwd of de rechter rekening gehouden had met deze dingen en haar dus een lichtere straf gegeven had. In volle afwachting bleef Willow Parker aankijken op haar antwoord, geen idee wat ze verwachtte of hoopte.
“Ugh, fuck guys, you know.” Mompelde Willow. Het was meer dan kut voor Parker dat zoiets als dit haar overkomen was. Het was allemaal een ongeluk en eigenlijk hoorde ze dus helemaal niet in deze gevangenis gevuld met mensen die daadwerkelijk dingen fout hadden gedaan. Stiekem was Parker gewoon een schatje die echt geen vlieg kwaad zou doen, althans zo kwam het nu op Willow over. “But just a tip, if people ask what you are in for.. just say you killed a guy. Makes you look more though, you know.” Hopelijk was het een hulpvolle tip. “But I’m sorry to hear that that happend to you, man.”

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een zachte grinnik verliet haar mond bij het horen van Willow's uitleg. Het klonk wel logisch. Dat soort zingen deed Parker vroeger heel vaak. Het was meer gewoon zachtjes mee mompelen met het liedje dan echt zingen, maar ze begreep ook wel dat je niet zomaar hardop zou gaan zingen als je achter tralies zat, ze wist niet hoe mensen hier keken naar wat zachtere meiden en wilde daar eigenlijk ook niet achter komen. Parker had niks goeds gehoord van de gevangenis en had er dus ook rekening mee gehouden dat ze een erg 'stoere' houding aan zou moeten houden om hier gewoon in rust haar tijd uit te kunnen zitten. Met enkele tips als niet bukken in de douche en altijd overdrijven over de misdaad die je gepleegd had zou ze het hopelijk wel redden. Al had ze die tweede tip al compleet genegeerd toen ze Willow de hele waarheid had verteld. Al gaf Willow haar niet het gevoel alsof ze bang moest zijn voor het meisje. Ze betwijfelde of Willow anderen zou vertellen wat Parker gedaan had en hoe het gekomen was.
"Yeah no I get that, like a little mumbling kind of singing in a way that no one hears you. It's still kind of singing but without the part where people actually hear your voice," knikte ze begrijpend. Het was dat Parker niet veel met zingen had, anders had zij dat soort dingen ook wel gedaan. Parker kon het even niet laten om te glimlachen door Willow haar opmerkingen. "Well then that's settled," zei ze, breed glimlachend. Haar gedachte was gelijk naar Lady en de Vagebond gegaan bij het horen van de naam, en ze vond het dan ook al te leuk dat de chinchilla daar vanaf nu ook naar vernoemd was. Ergens gaf het haar het gevoel als nu elke keer als Willow in de toekomst met haar chinchilla's was ze aan Parker zou denken, maar dat was een rare gedachte en daar wilde Parker eigenlijk niet eens aan denken. Ze hield niet van de gedachte dat andere aan haar dachten sinds ze niet de controle had over zichzelf in andermans gedachtes. En dat was gewoon een naar gevoel.
"You've already been here for eight months? Jesus, can't believe you standed being stuck for so long." Parker was geen fan van kleine ruimtes en voelde zich na vijf minuten al erg oncomfortabel in de duidelijk erg kleine cel. Als het aan haar lag zou ze nu alweer vrij mogen gaan sinds ze het echt niet heel lang vol ging houden in zo een kleine ruimte. Ze moest maar dingen gaan bedenken die de ruimte groter leken lijken. "I'll be doing about four to five years, but luckily since my crime was an accident and self defense, I get to spend my time in youth prison until I turn eightteen," zei ze met een geforceerde glimlach. Meestal werd je, ondanks je leeftijd, naar de gewone gevangenis gestuurd voor moord, dus Parker was er nog aardig goed vanaf gekomen. Ze kon lekker eerst haar tijd hier uitzitten, tot ze achttien werd en overgezet werd naar een volwassenen gevangenis waar ze hoogstwaarschijnlijk binnen een week om het leven zou komen, of het door anderen of zichzelf kwam zou ze nog maar moeten zien.
"But really though, fuck guys," mompelde ze hoofdschuddend. Mannen waren gewoon vreselijk. Ze kon het niet laten even te lachen door wat Willow zei. "Yeah I'll probably do that. I won't want them to think I'm some weak thing because I've heard that'll be the death of you if you're behind bars," grinnikte ze even. Het was misschien niet echt een grappige situatie, maar ze probeerde haar best om er het goede in te zien. "It's alright, I suppose I brought it on myself in some sort of way. Besides that, now I'm in prison, how much of a difference is that really form university?" Ze probeerde met grapjes de situatie gewoon lichtjes te houden, sinds het ook voor haarzelf hielp met het dealen met het feit dat ze echt opgesloten zat.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Knikkend keek Willow naar Parker. “That is exactly the kind of singing I am talking about.” Grinnikte ze. Ook al wist ze ook wel dat dat soort zingen eigenlijk heel slecht was voor je stem, toch kon ze zichzelf er niet van weerhouden terwijl ze hier zat. Ze had vaak genoeg een zanglerares gehad die haar vertelde dat ze nooit zo moest zingen want dat was eigenlijk niet goed voor je zangstem en telkens als Willow hier weer bezig was met het zachte zingen kon ze haast de stem van haar zanglerares weer horen die haar vertelde dat ze het niet moest doen. Toch kon ze het niet laten, het was voor haar toch een soort vermaak terwijl ze hier zat, dan had ze iets te doen.
Opnieuw begon Willow te knikken, het was toch echt zo. Ze zat er al voor 8 maanden en ze moest ook nog wel een paar maanden uitzitten. Ondanks dat ze 18 was moest ze haar volledige straf uitzitten in de jeugdgevangenis. “And how long is that? Before you turn eighteen?” Willow ging ervan uit dat het een paar maanden was maar de precieze hoeveelheid maanden zou ze niet kunnen gokken. Het konden nog 3 maanden zijn of nog 11 maanden, Willow had geen idee. Wat ze wel wist, of in ieder geval vanuit ging was dat het niet langer dan 12 maanden zou zijn want dat zou betekenen dat ze 16 jaar was en Willow schatte Parker niet als 16-jarige.
“Yeah, you don’t want these chicks to think you are weak.” In dat opzicht was het soms net school, de zwakste werden eruit gepikt en gepest en natuurlijk was dit pesten in de gevangenis wel iets harder dan dat het dat was op school. Uiteraard hadden ze het ook geprobeerd bij Willow maar dat was toch redelijk snel voorbij wanneer ze doorhadden dat het geen effect had op haar, het enige wat het deed was haar frustreren. Nadat Willow dat goed duidelijk gemaakt had was het ook volledig voorbij en werd ze niet meer lastig gevallen vanaf dat punt.
Een beetje twijfelend haalde Willow haar schouders op. “I wouldn’t say you brought it upon yourself, though. If it was an accident.” Willow vond niet dat Parker echt een reden had om zich schuldig te voelen over het hele gebeuren, het was niet alsof ze uit haar weg gegaan was om iemand van het leven te beroven. In tegenstelling zelfs, het was een ongeluk en ook nog eens vanwege zelfverdediging. “And sorry to say it, but it’s nothing like university.” Niet dat ze ooit naar de universiteit geweest was maar ze ging er niet van uit dat dit was hoe de universiteit was. “It’s like jail because well.. it is jail.” Een kleine en duidelijk geforceerde glimlach volgde na die woorden.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Parker kon het niet laten even zwak te glimlachen. Zij wist nog goed hoe vaak ze dat vroeger ook deed, haar moeder werd dan altijd boos op haar sinds het blijkbaar je stem verpestte, dat boeide Parker toen der tijd niet, nu wilde ze niet klinken als een vrouw van 65 die al sinds haar 5e shag rookte. Niet dat ze een hele mooie stem had, ze hield er gewoon van dat als ze praatte mensen ook echt konden horen dat ze een 17 jarig meisje was. "I heard it's bad for your voice, but I get that it's more fun than keeping quiet all day," knikte Parker. Ze kon zich niet voorstellen hoe eenzaam het zou zijn om hier zo helemaal alleen in een cel te zitten. Gelukkig besteedde je niet veel tijd in je cel. De meeste uren werden toch wel in groepsverband buiten de cellen gespendeerd.
Parker fronste even kleintjes toen ze begon na te denken. Helaas voor haar was het nog niet zo lang geleden geweest toen ze zeventien werd. "About ten and a half months," zuchtte ze even zachtjes. Als ze er zo over dacht was dat eigenlijk veel te kort. Ze wou dat ze gewoon langer in de jeugdgevangenis kon besteden sinds het hier sowieso een stuk fijner was dan de echte, grote mensen gevangenis. Parker wist nu al dat ze het daar niet zou overleven, maar helaas voor haar had ze geen keus en moest ze de andere drie tot vier jaar daar toch echt uitzitten. Nu zou ze dan ook haar best doen om te genieten van haar tijd in de jeugdgevangenis, waar alles nog lang niet zo erg was als het in de toekomst zou zijn.
"I suppose you might be right, but it's whatever. I'll have to deal with the consequensces so I might as well take the blame on me," zei ze schouderophalend. Ze voelde zich ook zo rot om het helemaal te ontkennen, natuurlijk had zij de man van zijn leven beroofd al was dit nooit haar bedoeling geweest, ze had het wel gedaan. Ze wilde er eigenlijk helemaal niet over nadenken, haar enige gedachte nu was om zich zo goed mogelijk te gedragen in de hoop voor vroegere vrijlating wegens goed gedrag, tenzij ze ineens een geweldig ontsnappingsplan zou maken, maar die kans was erg klein en Parker wilde zichzelf niet te veel hoop geven. Alleen slimme mensen konden ontsnappen uit een gevangenis. "I guess you're right, Willow," knikte ze toen. Ze bekeek het meisje nog eens goed en keek toen naar haar haar. "May I ask, how do you keep it like that in here? I thought hair dye wasn't allowed."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld