ORPG || Give me reasons we should be complete - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Give me reasons we should be complete

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

Give me reasons we should be complete
You should be with him, I can't compete
You looked at me like I was someone else, oh well
Can't you see?
I don't wanna slow dance
In the dark

ORPG met
gelieve niet te reageren
(trigger)warning; kan schokkende/gevoelige dingen bevatten.

Kenneth "Ken" Chevas Smith

Fuck my friends, they're gone
They all left one by one
And now that summer's done
They don't need no more fun
Yeah, I drive around on my own

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was de zoveelste dag dat Kenneth hier vast zat, of meer specifiek dat hij vast zat in de kliniek. Hij was ondertussen al de tel kwijt geraakt over hoeveel dagen hij er zat maar het voelde toch wel als een eeuwigheid. Het ergste was dat hij zo vaak mensen zag vertrekken, Ze waren zogenaamd genezen en konden weer gaan. Ken vond het maar als bullshit klinken, dat je zomaar genezen was alsof het zo makkelijk was. Daarom had hij er ook niet de motivatie voor om zijn best te doen om zogenaamd beter te worden. Hierdoor hadden ze al meerdere keren gedreigd om zijn behandeling stop te zetten, alsof hem dat wel zou helpen. Als hij het hier dan over had met zijn vriendin dan kreeg hij al snel van haar te horen dat hij beter zijn best moest doen. Op zich gaf hem dat ook wel motivatie om dan zich beter te gedragen en om meer mee te werken met de behandeling. Ook al gaf zijn vriendin hem een tijdje weer motivatie om bezig te gaan en hielp het even maar dan na een tijdje verwaterde die motivatie weer en dan raakte hij toch weer terug in zijn oude gewoontes. De jongen had hier veel ups en downs, misschien iets te veel downs. Hierdoor had hij dus ook geen idee wanneer hij hier ooit weg zou komen. Soms had hij het gevoel alsof hij hier eindeloos vast zou zitten tenzij hij op zou geven en dus weggestuurd zou worden.
Kenneth had nu ook weer een gesprek met zijn hoofdbehandelaar over hoe hij toch weer beter zijn best moest gaan doen, anders konden ze niks voor hem betekenen en ze niet het gevoel hadden dat Ken echt zijn best deed. De jongen had het hele verhaal nu al zo vaak gehoord, het was steeds bijna dezelfde speech die ze hem gaven. Na het gesprek met de hoofdbehandelaar was het tijd voor Kenneth om te gaan en had hij nog even tijd voor zichzelf voor het tijd was voor iedereen om avond te eten. Iets waar hij nogal tegen op keek, al helemaal naar het gesprek wat hij zojuist gehad had. Helaas voor hem leek er alleen geen manier te zijn om er onderuit te komen, daar had hij al meerdere keren een poging toe gedaan en het lukte hem nooit. Dus tot het zo laat was en tijd was om te eten besloot Kenneth zich in de gezamenlijke woonkamer te vestigen. Daar waren twee andere mensen, al waren deze druk in gesprek met elkaar en hier besloot Ken zich maar niet mee te bemoeien.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Al snel had Kenneth spijt dat hij in de woonkamer was gaan zitten, er was absoluut niks te doen behalve dan dat hij voor zich uit kon staren en het gesprek van de andere twee personen kon afluisteren maar behalve dat deed de jongeman absoluut niks. Een beetje nerveus trilde hij met zijn been op en neer, wachtende tot ze geroepen zouden worden voor het eten. Het eten gebeurde altijd in de keuken, er waren twee tafels waar iedereen dan met zijn allen aan kon zitten en dan aten ze daar gezamenlijk. Iets wat Kenneth liever niet had, liever nam hij het eten mee naar zijn kamer maar dat mocht helaas niet. Dit zorgde ervoor dat de jongen ook nog eens sociaal moest doen aan de eettafel, al gebeurde dat niet al te vaak dat hij sociaal deed en een gesprek had terwijl ze aan het eten waren. Ken was niet bepaald de meest sociale persoon in de kliniek en hij deed er ook niet echt zijn best voor. In zijn hoofd was hij er ook niet om nieuwe vrienden te maken, hij wist niet zo goed waarvoor hij er was.
Kenneth had niet al te lang in de woonkamer gezeten voor het tijd was om te eten. Ook al was het in realiteit niet lang geweest, had had voor Ken gevoeld alsof er uren voorbij gegaan waren voor het eindelijk zo ver was en dan alsnog, het werd er niet beter op nu het wachten erop zat. Het liefst wou de jongen gewoon naar zijn kamer op het moment maar dat zouden ze hem nooit laten doen en dat wist hij zelf ook wel.
Met tegenzin verplaatste Kenneth zich van de woonkamer naar de keuken en ook eetkamer. De jongen nam plaats op 1 van de lege stoelen die aan de tafel stond. Midden op de tafel stond een grote pan gevuld met macaroni. Het was de bedoeling dat iedereen voor zichzelf zou opscheppen. Kenneth wachtte altijd tot iedereen eten op zijn bord had, dan pas begon hij met eten opscheppen. Zo ook deze keer. Ook al was hij 1 van de eerste die aan tafel zat en hij nu prima de tijd had om op te scheppen, hij wachtte geduldig af tot de anderen aangeschoven waren en klaar waren met hun eten opscheppen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De zaal begon langzamerhand steeds meer te vullen met de mensen van de kliniek. Het was etenstijd en dat wist iedereen dus uiteraard kwam iedereen de kant van de zaal op. Zodra ze zaten begonnen mensen ook hun borden te vullen zodat ze konden beginnen met eten. Terwijl Kenneth een beetje doelloos om zich heen keek naar alle mensen die begonnen met eten viel zijn blik op een nieuw gezicht. Ze hadden een paar dagen geleden allemaal wel te horen gekregen dat er een nieuw persoon zich zou toevoegen aan de kliniek en er was geen twijfel mogelijk dat dit de nieuwe persoon was. Ken liet zijn blik even bij haar hangen, hij nam haar goed in hem op en bestudeerde haar. Ze zou waarschijnlijk net aangekomen zijn, of in ieder geval na het middageten aangezien ze er toen nog niet was. Dat kon dus alleen maar betekenen dat ze er nog niet zo lang was.
Kenneth merkte al op dat hij niet de enige was die het nieuwe meisje gezien had. “Jij bent vast de nieuweling!” Door die woorden schudde Kenneth uit zijn gedachten. Zijn blik ging naar een ander meisje wat aan de tafel zat en tegen het nieuwe meisje was begonnen te praten. “Mijn naam is Isabelle, aangenaam.” Isabelle was toch wel 1 van de sociale van de gehele groep. Een beetje het tegenovergestelde van Ken, hij was juist wat meer teruggetrokken en meer op de achtergrond. Dat was iets wat Isabelle dus absoluut niet kende. “Ik weet dat je het vast nog eng vind om hier te zijn maar geen zorgen hoor, je hoeft helemaal nerg-” Kenneth liet zijn blik vallen op de nieuwe persoon. “Isabelle, even rustig aan, ze is net nieuw.. misschien heeft ze geen zin om meteen helemaal gebombardeerd te worden met een gesprek.” Onderbrak Kenneth haar terwijl hij het nieuwe meisje aan bleef kijken, hij schonk haar een kleine glimlach om te laten weten dat hij het goed bedoelde.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld