Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // ft Idris

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:

Niet reageren aub
18+ maybe
ft

Bree Melanie Carlisle // 18

Damon Salvatore

Aan jou de eer om te beginnen <3

Account verwijderd

schreef:
Lorena Elisa Herondale - 18
Mijn ogen open ik langzaam en een zachte kreun verlaat mijn lichaam. Er schijnt een fel licht in mijn ogen en mijn ogen beginnen meteen te tranen. Mijn rechterhand leg ik op de voorhoofd en zo wend ik het licht af zodat ik mijn omgeving in me op kan nemen. Mijn handen ritselen langs bladeren, die naast me op de grond liggen. Waar ben ik? Kort sluit ik mijn ogen zodat ik hierover beter kan nadenken, maar alles is enorm vaag. Kortom: ik weet niets meer van de afgelopen dagen. Ik wil mezelf recht duwen, maar mijn benen zijn daartoe nog helemaal niet in staat. Ik voel hoeveel pijn mijn gewrichten doen en zachtjes bijt ik op mijn volle onderlip. Toch wist ik dat hier blijven liggen geen goed idee was. Ik moest op zoek gaan naar andere mensen. Mensen die me konden helpen. Dingen die me bekend voorkwamen waardoor ik weer mezelf kon worden. Jammerend van de pijn trek ik mijn knieën op. Met enorm veel moeite en minuten later sta ik rechtop. Gelukkig had ik naast een boom gelegen en houd ik me hier nu aan vast. Ik duw me van de boom af en been voor been stap ik het bos door. Eerst voelen mijn benen zwaar en precies van metaal. Ik kan mijn bewegingen niet controleren en een aantal keer moet ik steun zoeken aan een struik of boom. Maar hoe langer ik loop, hoe beter het gaat. Mijn gewrichten zijn gesmeerd en ik kan mijn bewegingen al wat beter controleren. Toch stap ik doorheen het bos aan een rustig tempo. Iets gaan overbelasten was nu niet echt een goed idee. Onderzoekend kijk ik rond me heen en wat verder zie ik een straat. Nu pas besef ik dat ik de hele tijd mijn adem had ingehouden want die durf ik nu pas uit te blazen. Mijn benen laat ik iets sneller stappen waardoor ik een aantal pijnscheuten kan ervaren. Maar daar moest ik heen, en het liefst zo snel mogelijk! De takken van de bomen die hier dichter begroeid waren dan in het bos, snijden langs mijn wangen en armen. Ik weet me een weg te vinden doorheen het oerwoud en kom terecht op het voetpad. Haastig kijk ik rond me heen en ik voel de wanhoop me terug overspoelen. Niemand... Geen enkel levend wezen te zien..

Lorenzo Malarkey
Zoals altijd was dinsdag een rustdag voor me. Ik lag uitgestrekt op mijn fauteuil met een glas bourbon in mijn hand en zo genoot ik van mijn eeuwig leven. Terwijl kijk ik naar buiten. Een lang uitgestrekt landschap, vol groen. De dauw is nog te zien want het is dan ook nog erg vroeg in de ochtend. Deze nacht had ik geen oog dichtgedaan en daarom was ik zo vroeg uit de veren. Ik had wel vaker slapeloze nachten gehad vanwege de nachtmerries die keer op keer mijn hoofd overspoelen met nare gedachten. Soms riepen ze ook herinneringen op en die wilde ik voor geen geld van de wereld nog eens herbeleven. Een kleine slok neem ik van mijn glas en ik voel de alcohol in mijn keel prikken. Het leuke aan vampier zijn is dat je alles 1000 keer zo intens voelt en ervaart en dat je nooit dronken kan worden. Dit waren voor mij de ongelofelijke pluspunten van mijn bestaan. De andere dingen waren vager en minder belangrijk. Het eeuwige leven was me niet altijd bevallen. Zeker niet toen ik voor ontelbare jaren opgesloten zat onder grond. Zo heb ik dan ook Damon leren kennen. We hadden elkaar in moeilijke tijden. Plots frons ik mijn ogen. Waar zat Damon eigenlijk? Het was wel een gewoonte geworden van hem om me geen seconde van mijn dag rust te bieden. Hij was er altijd om me te pesten en mijn dag slecht te maken. Maar deze ochtend had ik hem nog niet gezien... Damon wist net zoals ik wat mijn routine was op dinsdagochtend. Op zoek gaan naar wat rust en vrede in mijn hoofd. En natuurlijk vond hij dat leuk om te verpesten. Maar vandaag had ik hem nog niet gezien. Mijn benen zwier ik van de stoel en met grote passen loop ik van mijn mooie uitzicht weg. Misschien werd het dan vandaag toch geen rustdag.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Volledig uitgerust, word ik wakker. Vandaag begon school wat later dan normaal, dus kon ik eindelijk eens uitslapen. De afgelopen dagen waren nog al hectisch met school en werk, dus kwam dit zeker niet verkeerd van pas. Ik spring op uit bed en maak mezelf klaar voor school. Het is mijn laatste schooljaar, dus nog een aantal maanden en ik ben eindelijk klaar. School is echt vreselijk, als je het mij vraagt. Al die vakken die mij geen bal uitmaken, het is pure tijdsverspilling. Waarom zou ik al die scheikundige formules moeten weten? Hoe gaat dit mij ooit verder helpen in het leven? Gelukkig weet ik wel hoe ik goede cijfers moet halen, want anders zou het echt een complete ramp zijn geweest. Zonder mijn beste vriendinnetje Lorena had ik het ook echt niet volgehouden. We zijn al een aardige tijd vriendinnen en hebben dus al veel meegemaakt met elkaar. Gebroken harten, ruzies, noem het maar op. Toen het vorig jaar uit ging met mijn ex, stond ze klaar voor mij door dik en dun. Ze heeft mij echt uit een dip kunnen halen. Daar ben ik haar nog steeds dankbaar voor.
Wanneer ik mij geheel heb opgefrist en ben aangekleed, ga ik beneden wat ontbijten. Een simpele boterham met pindakaas, dat gaat er altijd wel in. Terwijl ik de boterham eet, kijk ik op mijn telefoon. Zo te zien is Lorena nog niet online geweest vandaag. Ik rol met mijn ogen. We mogen een keer uitslapen maar we moeten er geen misbruik van nemen.
Ik zet mijn gebruikte bord in de afwasmachine. Het is tijd om richting school te gaan. "Ik ben weg!" roep ik nog, maar ik krijg geen reactie. Mijn ouders zullen vast al op hun werk zijn. Dan zie ik ze vanavond wel weer.

Damon
Met veel moeite, open ik mijn ogen. Verward kijk ik op mij heen. Ik weet toch zeker dat ik hier niet vannacht in slaap ben gevallen. Niet dat ik mij iets kan herinneren van gisteren, maar dit lijkt mij nogal onlogisch. Ach, het zal vast niks bijzonders zijn. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en begin met lopen alsof er niets raars is gebeurd. Waar ik precies ben, moet ik ook nog uitvinden. Om mij heen, zie ik alleen maar bos. Het lijkt wel gigantisch erg op de bossen van Mystic Falls, dus erg ver ben ik niet van huis. Ik besluit maar om richting het huis van Enzo te gaan, misschien weet hij wel meer van wat er gisterenavond gebeurd is. Normaal gesproken zou ik naar Stefan gaan, maar ik weet dat hij nu toch niet thuis is. Overdag is hij vrijwel nooit thuis te vinden, de laatste tijd. Wat hij allemaal uitspookt, kan mij eigenlijk niet zoveel schelen. Bij Enzo weet ik wel zeker dat hij thuis is. Dinsdag heeft een speciale waarde voor hem. Waarom? Geen idee, maar het is voor een of andere reden gewoon zo.
Met mijn vampierensnelheid, ren ik op zijn huis af. "Oh, Enzo." zeg ik met een grijns op mijn gezicht. Hij woont nogal afgelegen, net zoals Stefan en ik. Soms vervelend, aangezien je niet in een keer een snack kan pakken, maar we hebben altijd genoeg bloedzakken op voorraad. Al is vers bloed natuurlijk veel lekkerder.
Ik kijk omhoog, maar ik krijg geen reactie terug. Apart, normaal kan ik vanaf hier wel een gigantische zucht horen van hem. Ik open de deur en breng mezelf naar de woonkamer toe waar de fles bourbon al klaar staat, maar geen Enzo. Met volle verbazing, kijk ik rond. Iets klopt hier niet.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Mijn wilskracht is groter dan mijn pijn. Langzaam maar zeker strompel ik verder op de stoep. Misschien was dit gewoon een straat dat niet veel werd gebruikt? Ik moet gewoon een hoofdstraat zien te vinden of een drukke winkel. Daar zou ik waarschijnlijk wel enkele bekende gezichten zien. Met deze hoopvolle gedachten zet ik mijn speurtocht verder. Ik moet en zal mensen vinden. Het zou onmogelijk zijn dat er hier geen mensen waren. Als ik aankom op het kruispunt, frons ik mijn wenkbrauwen. Deze straat vertelt me net hetzelfde. Niets en niemand. Een hand haal ik doorheen mijn goudkleurige haarlokken. Dit kon toch niet waar zijn? Zelf probeer ik ook sommige gebouwen te herkennen, maar niets van deze stad komt me bekend voor. Ik ben er 99% zeker van dat ik nog nooit in deze stad ben geweest. De andere ene procent is omdat ik me niet meer zoveel kan herinneren. Maar ik was niet van plan om op te geven. Dan kennen ze Lorena Herondale nog niet. Mijn ouders zeiden wel vaker tegen me dat ik soms op een jongen lijk vanwege mijn karakter. Toen ik klein was, werd ik uitgelachen op school omdat ik niet naar de balletles ging, maar ik deed judo. Vechten was altijd al mijn ding geweest. Uiteindelijk was mijn passie dan uitgegroeid in kickboksen en fitness. Elke dag was ik bezig met sport en daarom kon ik best wel trots zijn op mijn lichaam. Maar uit mijn sporten heb ik ook doorzettingsvermogen gehaald. Het was niet altijd fijn om als twaalfjarige slaag te krijgen van iemand anders tijdens een wedstrijd judo. Naar mate ik ouder werd, had ik de tel van kneuzingen, blauwe ogen, gebroken beenderen en meer verloren. Het was dan ook niet zo belangrijk, het is nu eenmaal hoe ik ben. Een echte strijder! Spierpijn was niet nieuw voor me, maar de pijn die zich momenteel in mijn lichaam bevond die was wel anders. Nog nooit had ik zulke pijn gekend. Doordat ik even stil had gestaan, voel ik mijn knieën trillen onder mijn gewicht. Blijven stappen is dus de boodschap. Voetje voor voetje schuif ik verder en ik wil de straat opstappen. Hoe meer je naar de rand van het voetpad gaat, hoe dichter de afdaling komt. Ik spreek mezelf toe dat ik het wel kan. Het is niet zo hoog. Maar dat heb ik totaal verkeerd ingeschat. Omdat ik even op één been moet steunen, voel ik hoe ik door mijn knie zak en mijn hoofd hard terecht komt op de stoep. Een helse pijn schiet doorheen mijn lichaam en een kreun verlaat mijn mond. Mijn hand glijdt af naar mijn hoofd en meteen zie ik bloed aan mijn handen kleven. Maar ik was te zwak om recht te staan en met een zucht laat ik me in een duisternis glijden.

Enzo
Nadat ik mijn hele huis had doorzocht naar een teken van Damon, was ik ervan overtuigd dat hij hierbinnen geen spelletje met me aan het spelen was. Mijn huis was leeg, zonder mezelf gerekend dan. Damon en ik waren vrienden, maar niet de beste vrienden. Ik wist waartoe hij allemaal in staat was. Een hart had Damon niet echt. Maar toch kon ik mijn gevoelens niet onderdrukken. De ongerustheid komt naar boven. Damon was roekeloos en zocht gevaren op, maar zou hij daarmee echt in de problemen zijn gekomen? Diep vanbinnen wist ik dat hij het wel zou redden, zonder me. Dat deed hij altijd. Damon was de persoon die je gewoon niet dood kon krijgen. Maar wat als het nu anders is? Ik heb niet veel vrienden in deze wereld, maar Damon is er wel een van. Ik kan het niet negeren. Mijn autosleutels neem ik van de kast en mijn jas trek ik aan terwijl ik onhandig de voordeur optrek. Een bezoekje brengen aan zijn huis kan geen kwaad. Beter zeker zijn dan me nog de hele dag zorgen te maken. Waarschijnlijk ligt hij nog in bed, met een of andere meid. Of misschien wel meerderen. Je moet je geen zorgen maken, Enzo.. Hoe vaak ik dit ook tegen mezelf zeg, ik word niet rustiger. Met grote passen stap ik richting mijn garage heen. Met een eenvoudige druk op een topje gaat deze poort automatisch open en zie ik mijn mooie, blinkende wagen staan. Ik neem plaats achter het stuur en bekijk nogmaals mijn telefoon. Ik had hem al een aantal berichtjes gestuurd, maar op geen enkelen had Damon gereageerd. De sleutel stop ik in het contact en deze draai ik om. De ronkende motor slaat aan en een lichte grijns verschijnt er op mijn gezicht. Ook al leefde ik al jaren, auto's is en bleef voor altijd een zwakte. Met een hoge snelheid rijd ik mijn domein af, op weg naar die van Damon.
De moeite had ik niet genomen om mijn auto te parkeren. Ik was te nieuwsgierig om naar binnen te gaan. Met zware voetstappen stap ik richting de voordeur. Ik klop, drie keer. Zoals altijd. Maar er wordt niet opengedaan. Dit is geen Damon gewoonte. Anders ontvangt hij me altijd met een arrogante grijns op zijn gezicht, maar nu is het anders. Een stevige duw geef ik aan de deur die nadien piepend open gaat. 'Damon?' Mijn stem weerklinkt doorheen het huis, maar ik krijg niet meteen een antwoord. Daardoor zet ik een stap naar binnen en kijk ik nauwlettend rond me heen.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Wanneer ik de sleutel van mijn fiets in het slot steek, fiets ik vrijwel meteen daarna richting school. Onderweg stop ik nog bij een parkje waar ik altijd langs fiets om bij school te komen. Lorena komt ook altijd langs deze weg en vaak fietsen we vanaf hier samen. Het komt wel eens voor dat iemand heel vroeg gaat of gewoon niet komt opdagen, maar vaak wordt er dan wel een berichtje gestuurd, die ik tot nu toe nog niet heb ontvangen. Ze is wel erg laat, dat moet ik wel zeggen. Niet persé een Lorena ding. Normaal gesproken is zij degene die op mij moet wachten, maar dit keer is het andersom. Opnieuw pak ik mijn telefoon erbij en zie dat ze vandaag nog steeds niet online is gekomen. Zou ze haar mobiel gewoon vergeten zijn? Wie weet is ze hem wel vergeten op te laden vannacht. In ieder geval, ik verwacht niet dat ze nog op tijd gaat komen.
Na nog een aantal minuten te hebben gewacht, besluit ik om toch maar verder te gaan fietsen. Ik zal haar vanzelf wel zien verschijnen. Eenmaal aangekomen op school, parkeer ik mijn fiets en loop de school in. De gangen zijn verlaten, aangezien grotendeels nu gewoon les heeft. Uit mijn kluisje haal ik een aantal boeken en stop deze in mijn tas. Tijd voor het onnozele vak Wiskunde. Hier was ik oprecht slecht in. Het enige vak waar ik onvoldoende voor sta. Het is geen grote onvoldoende, dus ik kan hem nog omhoog krijgen naar een voldoende, maar daar zal zeker wat tijd in gaan zitten. Meer tijd aan school besteden, zo lastig zal het toch niet zijn? Opletten in de les is al de eerste stap. Iets wat voor mij al heel wat is. Vaak besteed ik de les aan het bijkletsen met vriendinnen. Hopelijk is Lorena niet al te praterig vandaag, anders gaat opletten nog lastig worden.
Ik stap het lokaal in en zie dat iedereen er al is, op één persoon na. Lorena is dus niet eerder naar school gekomen, vreemd. Misschien zit ze ziek thuis? Dat zou wel heel plotseling gebeurd moeten zijn dan, aangezien ze gisteren nog nergens last van had. Na school zou ik wel eens langs kunnen gaan. Kan ik meteen vertellen wat ze gemist heeft.

Damon
Het hele huis is doorzocht, maar Enzo is nergens te vinden. Geen sprank van leven, of levende dode, te vinden hier. Met een frons op mijn gezicht, verlaat ik het huis. Dat zijn al twee rare dingen die deze dag zijn gebeurd en de dag is nog niet eens zolang bezig. Ten eerste word ik wakker in het bos, waar ik nooit zomaar een dutje zou gaan doen. Ten tweede kan ik Enzo niet vinden in zijn huis terwijl ik honderd procent zeker ben dat hij daar nu hoort te zijn. Met een snelle pas, vind ik mijn weg naar het centrum van de stad Mystic Falls. Telkens wanneer ik een stap dichterbij kom, gaan de alarmbellen in mijn hoofd steeds sneller rinkelen. Het is doodstil. Er is niemand op de straten te vinden. Dit is niet niks voor een dinsdagochtend. De winkels horen geopend te zijn, maar in elk pand is alleen maar duisternis te zien. Is er een speciale dag gaande waar ik niks vanaf weet? Ik lach even om mezelf maar probeer meteen de focus er weer bij te pakken. Ik sluit mijn ogen en probeer te luisteren naar enig geluid dat een mens zou kunnen produceren, maar ook dit levert niks op. Wacht, jawel. Ik kan geadem horen en ik weet zeker dat het van een mens komt.
Meteen volg ik het geluid. Het wordt steeds harder en harder totdat ik de bron van het geluid vind. Voor mij ligt een meisje op de grond, waarvan ik gok dat ze tussen de zeventien en twinig is. Haar gezicht herken ik niet. Ik kniel naast haar neer en sla zachtjes tegen haar wang aan. Ze leeft nog, maar het is te merken dat ze pijn heeft. Mijn gevoel zegt dat ze niet in levensgevaar is, dus mijn bloed geven, zal niet nodig zijn. "Hallo?" zeg ik iets wat geïrriteerd. Dit is niet hoe ik deze dag had willen inplannen. Enzo irriteren, naar een stad gaan waar ik een lekkere snack vandaan kon toveren, terug gaan om het er bij Stefan in te wrijven hoe lekker vers bloed wel niet is. Misschien nog ergens een leuke meid zoeken. Dat was mijn plan wel voor vandaag, maar het is volledig in de soep gelopen. Er is iets aan de hand waar ik nog niks van begrijp, maar ik zal er op een of andere manier achter komen. Hoe? Goede vraag. Als ik wist waar iedereen aan het uithangen was, had het zeker wat tijd kunnen schelen. Is dit niet gewoon een grote grap?

Account verwijderd

schreef:
Lorena
In mijn droom heb ik het koud. Heel mijn lichaam trilt en mijn nagels van mijn vingers zien blauw. Mijn onderlip beeft en daarom pers ik mijn lippen op elkaar. Mijn omgeving is donker, ik zie helemaal niets. Even overspoelt een paniekerig gevoel me. Ben ik blind? Mijn handen wrijf ik haastig in mijn ogen. Een zucht rolt over mijn lippen als ik dan enkele lichtpuntjes zie. Nog niet blind. Maar misschien wel dood? Een sterke geur van metaal dringt mijn neus vinden. Bloed.. De geur van bloed. Mijn handen betasten de vloer langs mijn lichaam. Wanneer ik deze kort naar mijn ogen breng, zie ik mijn handen vol bloed hangen. Een gil ontsnapt uit mijn mond. Voetstappen komen korter.. Mijn hart slaat op hol en hevig begin ik te ademen. Ik moest hier weg! Handen voel ik langs mijn gezicht en een lichtpunt wordt steeds groter. Op handen en knieën kruip ik naar het licht en een kreun verlaat mijn mond.
Met mijn ogen moet ik een aantal keer knipperen voordat mijn zicht terug komt. De zon schijnt nog steeds, recht in mijn gezicht. Ik voel een straaltje langs mijn slaap heen glijden. Wanneer mijn hand ernaar toe glijd, zie ik dat het bloed vermengt is met zweet. Ik had warm en duidelijk had ik mezelf bezeerd. Dan pas valt de jongen naast me op. Of ja, eerder man. Duidelijk was hij al op leeftijd. Toch zag hij er nog goed uit, maar meteen bespeur ik arrogantie. Ook al verkeer ik momenteel in een situatie waarbij ik beter geen grote mond kan opzetten, toch kan ik het me niet laten om een keer met mijn ogen te rollen. Zijn stem klinkt geïrriteerd, dat bewijst hoe zijn humeur er dus moest uitzien. Plots weet ik het weer. Hij is de eerste levende persoon die ik tegen kwam. Snel sta ik op. Gevolg is dat ik hevig op mijn benen wankel en ik mijn evenwicht weer moet zoeken. Hij was de persoon in mijn droom geweest. Het waren zijn voetstappen die ik had gehoord en hij had mijn wang aangeraakt. Mijn ogen fixeer ik op hem. Zijn zwarte haren zorgen voor een mooi contrast met zijn blauwe ogen. Hij is knap, dat valt niet te ontkennen. Zonder enige schaamte laat ik mijn ogen over zijn lichaam glijden. Dit had ik zelf ook al zo vaak moeten ondergaan. 'Wie ben jij?' zeg ik en ik spreek de woorden zo langzaam uit dat je duidelijk mijn opmerkzaamheid en wantrouw kunt horen. Niemand anders was hier buiten wij twee dus wilde dat wel iets goed zeggen? Mijn armen kruis ik over elkaar voor mijn borst en ik trek mijn ene wenkbrauw op terwijl ik mijn blik niet van hem losmaak. Geen seconde verlies ik hem uit het oog.

Enzo
Doodstil. Geen enkel geluid hoor ik in het huis van Damon. Normaal speelt er wel vaak zachte muziek of hoor ik glazen klinken, maar nu niets.. Geen voetstappen, geen hartslag, geen ademhaling. Geen mens aanwezig in dit huis, maar Damon misschien wel? Mijn voetstappen zijn gecontroleerd en ik kijk goed om me heen. Dit kan eenvoudig een val zijn en ik wil er niet met open ogen intrappen. De woonkamer stap ik in. Geen glasscherven, alles netjes op zijn plek. Ik stap verder de woning in, mijn voetstappen bijna geluidloos. De adrenaline giert doorheen mijn lichaam. Hier klopt iets niet.. En dat schreeuwt alles uit. De hele benedenverdieping is leeg, dus beslis ik om naar boven te gaan. Even wens ik om Damon nergens naakt aan te treffen. Met zijn dood zou ik nog over weg kunnen, maar niet met zijn naakte lichaam. De trap kraakt zachtjes onder mijn gewicht. Mijn ogen vliegen alle kanten op. Ik had momenteel een enorme focus. Meteen stap ik richting zijn slaapkamer. De deur duw ik open. Het bed is opgemaakt, verder niets. Mijn blik laat ik langs de kamer glijden en alles neem ik in me op. Met grote stappen loop ik richting het bed. Mijn hand glijdt langs de lakens heen, die koud aanvoelen. Conclusie: hier heeft Damon vannacht niet in geslapen. De deur laat ik achter me open en ik stap naar de badkamer. Ook deze was leeg. Een zucht rolt over mijn lippen. Ik hoop maar dat hij me niet voor de gek houd. Dat hij een of ander dwaas spelletje met me aan het spelen was. Want hiermee kon ik echt niet lachen. Nog een plek kan ik bedenken waar hij kan zijn. Een plek waar Damon vaak komt. De Mystic Grill. En nu maar hopen dat hij daar is. Terug ga ik naar beneden en de voordeur trek ik achter me dicht. Mijn autosleutels grijp ik uit mijn broekzak en ik spring terug in mijn auto. Deze start ik en met een hoge snelheid race ik de straat uit, op naar de Mystic Grill. Mijn laatste kans om hem daar te vinden en anders zou ik het laten rusten. Dan is het een teken dat Damon niet gevonden wilt worden.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
De les is zo saai als maar kan, maar ik probeer mijn focus erbij te houden. Het lukt aardig. Misschien moet Lorena voortaan maar gewoon wegblijven, dan gaat school mij veel beter af. Zachtjes lach ik om mezelf en concentreer mij dan weer op mijn werk. De hoeveelheid wiskunde formules die er bestaan, is ook niet normaal. Voor elk klein dingetje is er al een speciale formule.
Concentratie aanhouden, is niet echt mijn ding, merk ik al snel. De bel gaat en ik word uit mijn dagdroom gehaald. Ik bekijk de notities in mijn schrift en vergelijk ze met alles dat op het bord staat. Er mist heel wat uit mijn schrift, oeps. Snel pak ik mijn telefoon erbij en maak een foto van het bord. Heb ik toch nog ergens de uitleg. Waarschijnlijk kijk ik toch nooit meer terug naar de foto, maar het gaat om het idee. Meteen daarna stuur ik een berichtje naar Lorena. Ik vind het maar raar dat ze niks van zich laat horen.
Hey hey! Leef je nog? Ik heb zojuist een hele wiskundeles moeten volhouden in m'n eentje! Dit vergeef ik je nooit meer! Grapje hoor.
Ik pak mijn tas in en stop mijn telefoon terug in mijn zak. Er is nu pauze waarna een tussenuur volgt. Lorena woont niet al te ver van school vandaan. Zal ik mijn tussenuur gebruiken om even langs te gaan? Als het echt ernstig is, kan haar moeder mij altijd weer wegsturen, als ze niet aan het werk is. Haar moeder is echt een schat van een mens. Ze voelt bijna aan als een tweede moeder. Altijd wanneer ik met mijn kleine probleempjes bij Lorena kwam, gaf ze mij een lekker kop thee met iets lekkers erbij. De kleine dingetjes kunnen een mens al zo goed doen.
Ik pak mijn lunch uit mijn tas, twee boterhammetjes met kaas, en begin deze op te eten. Ondertussen zijn wat vriendinnen bij mij komen staan, Natalia en Lily. Ze praten beide over wat ze allemaal dit weekend hebben gedaan, aangezien ik ze gisteren niet heb gesproken. Het kan mij eerlijk gezegd weinig schelen wat ze allemaal hebben uitgespookt. Snel eet ik mijn boterhammen op en excuseer ik mijzelf. Lorena antwoordt niet op het bericht wat ik heb gestuurd, dus tijd om naar haar huis te gaan.

Damon
Het meisje wat voor mij ligt, wordt langzaam wakker. Haar ogen hebben een mooie, volle, blauwe kleur. Als de situatie niet zo raar had geweest en ik haar ergens in een bar had tegengekomen, had ik het wel geweten. Het duurt even voordat ze door heeft dat ik bij haar sta. Ze zal vast gigantisch in de war zijn. Heeft ze al door dat er verder geen mens te vinden is hier? Of wordt ze nu pas voor het eerst wakker sinds... Dit is gebeurd? Aan haar woorden is te horen dat ze bang is, wat ik ook wel kan begrijpen. Haar hand zit onder het bloed, dus dat er iets niet klopt, heeft ze sowieso al door. "Damon, jij dan?" vraag ik nonchalant. Natuurlijk was ik ergens wel benieuwd wie ze was, aangezien ze, op mij na, de enige is die hier is. Is er iets speciaals aan haar? Een vampier is ze niet. Volgens mij heeft ze verder ook niks speciaals. Heks, weerwolf, noem het maar op. Een mens dus. Die mag ik wel te vriend houden als ze de enige bron is van voedsel voor mij. Tenzij er in het ziekenhuis nog bloedzakken moeten liggen, maar als hier niemand te vinden is, zal er ook wel geen bloed aanwezig zijn.
Ik ga weer overeind staan en loop wat rond in de straat. Het meisje moet bijkomen, dus dat laat ik haar ook rustig doen. Ondertussen probeer ik wat sporen te vinden wat mij kan leiden naar de oorzaak van dit hele gebeuren. Is dit een of andere grap van een heks? Dit zou echt wat voor Bonnie zijn, zeker na laatst. Ik heb perongeluk haar date gedronken... Alweer. Ze kiest ook altijd de lekkere uit. Hij is niet dood, daar heb ik voor gezorgd. Dat doe ik wel voor haar, maar erg gewaardeerd werd het niet. "Oké, Bonnie. Je mag nu wel kappen. Ik snap het." zeg ik hardop en rol met mijn ogen, maar er gebeurt niks. Ik blijf in dezelfde wereld, waar geen mens te vinden is op mij en het meisje achter mij na.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Damon.. Mijn hersenen draaien op overuren. Waar had ik die naam al eens eerder gehoord? Ik weet dat ik de naam al een keer had gehoord, maar van waar..? Moest Bree nu bij me zijn, zou ze het me waarschijnlijk zeggen, wat zij heeft zo'n goed geheugen, en me later uitlachen omdat ik het, weer, vergeten ben. Een knagend gevoel komt naar boven. Bree.. Hoe zou het met haar zijn? En waar zou ze zijn? Misschien is ze hier wel, samen met mij en de rare man die wat verder staat. Ze zal me komen zoeken, daar was ik overtuigd van. We konden niet zonder elkaar. Samen waren we opgegroeid en we zijn er steeds voor elkaar geweest als we het moeilijk hadden. Ze was er toen mijn vader overleed en ze heeft me doorheen de moeilijke periode erna enorm hard gesteund. Een steek gaat doorheen mijn hart en ik hoopte met alles wat ik bezit dat zij oké is. Moesten de mensen die deze grap met me uithalen, haar iets hebben aangedaan, dan doe ik hen wat. Ik dood ze, met mijn eigen handen. Ongeacht de straf die ik daarvoor zou krijgen. Ik zou alles riskeren voor Bree, niets was meer waard dan zij. Zijn stem vult mijn gehoorgangen waardoor ik opschrik uit mijn dagdromen. 'Wie is Bonnie?' mompel ik terwijl ik naar mezelf even kijk. Mijn broek is aan mijn rechterknie gescheurd en ik zie een beetje bloed. Mijn hemd zit onder het vuil en er zijn veel scheuren zichtbaar. Mijn schoenen zijn helemaal vies en dat waarschijnlijk van de modder die ik daarnet had moeten trotseren doorheen het bos. Mijn hand glijdt af naar mijn haar. Een blonde haarlok breng ik in mijn gezichtsveld en tot mijn verbazing zie ik dat de kleur ervan bruin is. Met een vies gezicht laat ik het weer op zijn plek vallen. Mijn hoofd tolt van de hoofdpijn en ik ben er overtuigd kwam dat dat door die wonde kwam. Ik moet deze gaan verbinden, maar waar ga ik de spullen daarvoor vinden? Mijn evenwicht heb ik terug gevonden en met grote stappen stap ik naar de man toe, die zich heeft voorgesteld als Damon. Nu pas besef ik dat ik nog steeds geen antwoord heb gegeven op zijn vraag. Ik kom tot stilstand naast hem en blaas mijn adem uit. 'Lorena.' zeg ik dan en draai me naar hem toe. Mijn rechterhand steek ik uit, die helemaal vol hangt met mijn bloed, en ik kijk hem strak aan. Als hij hier samen met mij de enige levende persoon is, kunnen we het maar beter goed met elkaar vinden. En terwijl ik in zijn ogen kijk, vallen alle puzzelstukjes op zijn plek. Bree had ooit eens de naam 'Damon' laten vallen toen ze het had over haar nieuwe vriend, Enzo. Nog nooit had ik hem gezien, maar ik vertrouw die Enzo niet. Een gevoel zei me dat hij niet te vertrouwen was en dat gevoel spreekt nu ook weer als ik recht tegenover Damon sta met een uitgestoken hand.

Enzo
Deze keer had ik wel de tijd en moeite genomen om mijn auto te parkeren. Dat kwam dan ook omdat de Mystic Grill zich op een van de hoofdstraten van Mystic Falls bevond. Mensen lopen over het straat heen, auto's rijden alle kanten op en vele geluiden dringen mijn oren binnen. Selectief ga ik te werk en even blijf ik staan in het midden van het stadspark. Mijn ogen sluit ik en ik beluister elke stem apart. Op zoek naar die ene stem, de stem van Damon. Misschien loopt hij wel ergens rond. Zijn arrogante zelf te wezen. Maar ook hier heb ik geen succes. Geen teken van Damon. Met grote stappen stap ik richting de Mystic Grill. Ogen zie ik mijn kant op kijken. Vaak kwam ik hier niet dus vele mensen hebben me nog nooit gezien en nieuwelingen hebben altijd de aandacht en interesse van iedereen in de buurt. Zeker in zo'n kleine stad als Mystic Falls waar iedereen, iedereen kent. Maar de mensen weten niet eens de helft van wat er allemaal in hun stad gebeurd. Mystic Falls is een broeinest van bovennatuurlijke wezens, maar als je het niet weet dan valt het natuurlijk niet op. En dan kan je er ook niets aan doen. Met een nors gezicht trek ik de deur van de Mystic Grill open. Dit spelletje van Damon begint op mijn zenuwen te werken. Ik weet dat hij graag spelletjes speelt, maar dit gaat er een beetje over. Mijn ogen scannen de ruimte en met een grom kom ik tot de conclusie dat hij hier ook niet is. Goed, ik geef het op! Hij heeft me tot het uiterste gedreven, nu kan Damon het zelf maar uitzoeken. Met grote stappen stap ik richting de bar. Ik bestel een glas bourbon, dat heb ik wel verdiend. Met een zucht val ik neer op een stoel en ik trommel ongeduldig met mijn vingers op het houten blad. Toch kan ik de gedachte niet loslaten dus ik neem mijn telefoon uit mijn broekzak. Kort knik ik als bedankje naar de barman die me mijn glas geeft terwijl ik mijn telefoon aan mijn oor breng. Voicemail.. Een zucht rolt over mijn lippen en ik neem een gulzige slok van mijn glas waardoor dit in één teug leeg is. Een teken doe ik naar de barman dat hij me er nog eentje mag brengen. Damon kan me echt te uiterste brengen. Nu moest hij oppassen.. wacht tot ik hem nog eens zie!

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Na een korte fietstocht naar het huis van Lorena, bel ik meteen aan. De auto van haar moeder staat voor de deur, dus de kans is groot dat zij thuis is. Al snel weet ik dat ik gelijk heb, want de deur wordt opengedaan door haar moeder. "Goh, Bree, moet je niet op school zitten?" vraagt ze aan mij. Ik knik mijn hoofd. "Ja, klopt ook wel, maar ik had een tussenuur en wilde even langsgaan bij Lorena." zeg ik en glimlach naar haar. Toch niet zo gek dat de beste vriendin van haar dochter even polshoogte komt nemen? "Lorena? Die hoort toch gewoon op school te zitten?" vraagt haar moeder verbaasd. Ik frons. Op school? Dan ben ik toch ontzettend blind geweest, want ik heb haar toch echt niet gezien. Zou ze aan het spijbelen zijn? Het zou wel ontzettend erg van mij zijn als ze nu door mij in de problemen komt. "Oh, nog niet gezien dan. Ik heb nog maar één les gehad en die hebben we nooit samen." Ik probeer het een beetje van mij af te lachen. Zelf lacht ze ook, dus ik gok dat ze het gelooft. "Je liet mij al schrikken! Nou, dan zal je haar zo vast wel zien." zegt ze. Ik knik en neem afscheid van Lorena's moeder.
Er is hier iets geks aan de hand. Lorena had mij sowieso wel een bericht gestuurd om te vertellen wat ze van plan was als ze zou gaan spijbelen. Dit is niets voor haar. Telefoon heel de dag niet gebruikt, niemand die echt idee heeft waar ze is. Er zou toch niet wat ergs gebeurd zijn met haar? Je weet het maar nooit met al die enge gasten op straat. In een mum van tijd kan je opeens gepakt zijn en meegenomen worden. Ik moet er niet aan denken dat dit bij haar is gebeurd, maar de gedachten uitsluiten, lukt niet.
Ik stap weer op mijn fiets en ga weer terug naar school. Heb ik haar dan echt over het hoofd gezien? Vast, het kan niet anders. Ik wil niet denken aan alle negatieve dingen die er gebeurd kunnen zijn. Voor nu moet ik positief blijven. Pas wanneer ik zeker weet dat ze nergens te vinden is op school of überhaupt in dit dorp, dan zal ik aan de alarmbellen rinkelen. Ik zal haar vinden, hoe dan ook.

Damon
Wat kan die Bonnie toch misselijkmakend zijn. Dat ik mijn grapjes te ver neem, is wel te verwachten van mij. Van Bonnie niet, vandaar dat dit dus ook zo vreselijk irritant is. "Bonnie is een lieftallige vriendin." zeg ik op de meest sarcastische toon. Mijn gevoel gaat steeds meer uit dat Bonnie er toch niks mee te maken heeft, wat eigenlijk een behoorlijke tegenvaller is. Als zij het niet is, wie dan wel? Enzo en Stefan zouden dit idee nooit kunnen bedenken, daar ben ik voor namelijk. Caroline bemoeit zich al helemaal niet met mij de laatste tijd en hetzelfde geldt voor Elena. Ik gok ook niet dat als er echt iets aan de hand is, de meiden überhaupt de moeite zouden nemen om een zoektocht te starten.
Ik draai mij om en loop naar weer naar haar toe wanneer ze haar naam verteld. "Lorena, hmm..." Ik denk na. Heb ik haar ooit eerder gezien? Nee, haar gezicht laat geen belletje rinkelen. "Niet van Mystic Falls?" vraag ik dan maar. Waarom zouden twee personen die elkaar niet kennen en ook niks met elkaar te maken hebben, samen worden neergezet op een wereld waar alles verlaten is? De gebouwen die hier om mij heen staan, zijn overigens wel precies hetzelfde zoals ze normaal zijn. Ik bekijk het meisje voor mij goed. Haar wonden zijn nu wat beter te zien, maar het ziet er niet bepaald goed uit. Een kleine grom verlaat mijn mond. Het meisje voor mij kan mij niet veel schelen, maar ik moet haar wel beschermen als zij inderdaad het enige andere levende wezen is hier. Zou ze aan vervain zitten? Zo niet, dan kan ik haar gewoon bloed geven en het haar daarna weer laten vergeten. Met mijn duim, ga ik over haar wond heen. Geen pijn, dus er zal niks in haar bloed zitten. "Je bloedt." zeg ik, wetend dat dit haar waarschijnlijk zal irriteren. Het is overduidelijk dat ze aan het bloeden is, dat is van kilometers afstand al te ruiken. Daarbij is het ook te zien. Ik trek mijn hand terug en veeg het bloed af aan mijn shirt.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Een lieftallige vriendin. Ik rolde overdreven met mijn ogen. Een vriendin die zoiets zou doen, kun je niet bepaald lief noemen. Laat staan een vriendin. 'Wel zo te horen heb je leuke vrienden.' zeg ik sarcastisch terug en sluit mijn ogen. Rust, dat was wat ik nodig had. Ik moest rustig blijven. De controle over mijn lichaam moest ik zien te bewaren want anders zou het vreselijk uit de hand kunnen lopen. Mijn gedachten probeerde ik op een rijtje te zetten. Wie kon me dit aandoen? Bree was mijn beste vriendin. We konden elkaar geen dag missen dus dit was niets voor haar. Al mijn andere vrienden waren te dom om dit op been te zetten. Het was dus iets waarmee ik geen zaken had en ik had zo'n raar gevoel dat Damon, zoals de jonge man zich toch had voorgesteld, hier meer over wist. Maar hoe kon je zoiets vragen op een gepaste manier? En toch een beetje vriendelijk.. Naar mijn mening helemaal niet. Dus ik kwam tot de conclusie dat ik dit eerst zelf maar een beetje moest uitzoeken voordat ik beschuldigingen naar iemand zijn hoofd gooide.
Zijn stem zorgde ervoor dat ik mijn ogen opende en ik moest een aantal keer knipperen tegen de felle zon. De warmte brandde op mijn kleren en ik slikte. Zo'n droge keel.. Ik had vreselijke dorst. Dat moest er natuurlijk ook weer bijkomen. 'Mystic wat?' Mijn verbazing kon ik met moeite onderdrukken. Was dit de stad waar ik me momenteel in bevond? Het was een pittoreske stad. Klein, maar fijn. Moest ik deze stad ontdekken in gewone omstandigheden zou ik hiervan genieten. Samen met mijn moeder en Bree zouden we een gezellig tafeltje zoeken en daar iets drinken. We zouden urenlang kletsen en een geweldige dag beleven. Een knagend gevoel kwam naar boven. Het was maar te hopen dat ze zich niet te veel zorgen maakten. Damon kwam mijn kant opgestapt en verbaasd kijk ik hem aan. Toch verplaatste ik mezelf niet, ik was niet bang. Zijn vinger voelde ik langs mijn wonde heen glijden en pijnlijk beet ik op mijn volle onderlip. Zijn hand duw ik weg vanwege de pijn die naar boven kwam. 'Niet doen.' zeg ik zacht, maar luid genoeg zodat ik weet dat hij het gehoord heeft. Wanneer ik zijn opmerking hoor, zuchtte ik. 'Jij bent ook zeker de slimste thuis.' Absoluut geen dokter dus. Vastberaden stapte ik van hem weg. Ik moest zien hoe de wonde eruit zag en of ik het eventueel niet moest verzorgen. En ik moest water zoeken. Twee belangrijke dingen dus op mijn lijstje dat nadien vervolgd zou worden met dit alles uit te zoeken. Wat verder op de hoek van de straat zie ik een café. In de toiletten zou ik naar mijn wonde kunnen kijken en in zulke gebouwen is er ook wel altijd een EHBO koffer te vinden. En aangezien er drank verkocht werd, zou er dus ook water aanwezig zijn of een werkende kraan. Hop naar Mystic Grill.

Enzo
Moest ik me momenteel bevinden in een menselijk lichaam dan was ik goed dronken geweest. Ik had dan nog amper op mijn benen kunnen stappen en er zou geen zinnig woord meer uit mijn mond ontsnapt zijn. Nu was het anders. Aangezien ik onmenselijk ben en onoverwinbaar kon zelf drank me niets meer doen. De hoeveelheid alcohol die ik achterover had gekapt, zorgde enkel voor een volle maag. Dit was dan ook positief, zo dacht ik tenminste niet meer aan alle mensen die zich rondom me bevonden. Hun bloed rook heerlijk! Maar omdat ik al zo lang een vampier was, kon ik me heel goed bedwingen. Mensenbloed was dan wel een eeuwige zwakte, ik wist hoe dat ik ermee moest omgaan. Mijn benen liet ik van de barkruk afglijden en met snelle passen stapte ik de Mystic Grill buiten. Zodra ik op de stoep sta, inhaleerde ik diep in. Mijn longen vulde zich met frisse lucht. Ik had genoeg van dit depressief gedoe. Ik nam de draad weer op en ging verder met mijn leven. Daarnaast moest ik eigenlijk blij zijn dat ik eindelijk nog eens rust kende sinds ik Damon had ontmoet. Een grijns versierde mijn lippen en ik stapte terug richting mijn auto. Tijd voor een ritje.
Uren had ik gereden en ik was weer helemaal in een andere stad terecht gekomen. Het bruiste er van leven, menselijk leven. Het raam had ik naar beneden gedaan en nonchalant steunde ik met mijn arm op mijn deur. De wind waaide doorheen mijn haren en ik bekeek mijn hele omgeving. Plots zag ik haar, een bekend gezicht. Mijn geheugen functioneerde nog goed genoeg om te weten dat ze Bree heet. Een knappe dame die ik eens op een feestje had leren kennen. Het was een aangenaam gesprek geweest en ze was me altijd bij gebleven. Wel, zij kon mijn dag nog interessant maken. Ik toeterde naar haar en stak mijn arm op. Mijn mondhoeken kropen terwijl naar boven in een glimlach. Mijn auto zette ik aan de kant zodat ik een kort gesprek met haar kon voeren, maar al snel zag ik dat haar gezicht bedrukt stond. 'Hey.' zei ik en legde de motor even stil. 'Alles goed?' Terwijl ik deze woorden uitsprak, stapte ik uit mijn auto. Nu pas viel het me op hoe klein ze wel niet was. Toch keek ik haar nog steeds nauwkeurig aan. Scheelde er wat met haar? Ik vond het fijn om een prins te spelen voor meisjes in nood, zeker als ze zo knap waren als haar.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Net wanneer ik van mijn fiets wil afstappen, hoor ik getoeter van een auto. Ik schrik op en kijk meteen om mij heen. Het getoeter van auto's heb ik nooit een fijn geluid gevonden. Het geeft mij een akelig gevoel en ik schrik er snel van. Sowieso vind ik harde geluiden maar niks, maar dit is nog wel de ergste die er is. Er is maar één auto waar ik iemand in zie zitten en waar de motor van draait. Ik zie dat de persoon mij aankijkt, maar ik kan nog niet zien wie het precies is. De auto herken ik in ieder geval niet, dus vertrouwen doe ik niet meteen. Toch is mijn nieuwschierigheid de baas over mij en stap ik naar voren toe. Al snel zie ik een gezicht vormen. Het is een jongen, of nouja, man. Hij is ouder dan ik. Wanneer ik nog iets dichterbij ben, zie ik wie het is. Enzo, de jongen die ik op een feest heb leren kennen een aantal weken geleden. We hebben even gesproken, maar elkaar daarna nooit meer gezien. Hij was een vriend van degene die het feest organiseerde, Damon heette hij als ik het mij goed herinner. Een vriendin van mij, Hannah, had mij er naar toe gesleept, maar zij kende Damon eigenlijk ook niet echt goed. Vandaar dat ik nooit aan een nummer van Enzo heb kunnen komen, al wilde ik dat wel. Hannah ging wel vaker naar feesten toe terwijl ze er niemand kende. Ze had er dan over gehoord of gelezen op sociale media, dus ging ze er maar voor. Ik wilde eens weten hoe zoiets is, maar het is mijn enige keer geweest. Ook meteen mijn laatste keer. Ik heb Lorena er alles over verteld, aangezien ik het erg naar mijn zin had gehad met hem op dat feest. Zij vond het maar een raar verhaal en vond Enzo maar niks. Het klinkt ook best raar in de oren. Een oudere jongen die je leert kennen op een feest van iemand waar je nog nooit van hebt gehoord.
Ik begroet hem en kijk hoe hij uit zijn auto stapt. Hij ziet er nog precies hetzelfde uit als toen, wat ook niet zo gek is, want lang geleden was het niet. "Oh, eh, ja, het gaat wel. Ik ben een vriendin aan het zoeken maar ik zou niet weten waar ze uithangt." mompel ik. Ik haal een hand door mijn haar heen. "Hoe is het met jou? En, eh, wat brengt jou hier?" vraag ik vervolgens. Het feest waar ik hem heb leren kennen, was hier niet bepaald om de hoek. Mystic Falls ligt hier minstens twee uur vandaan, als het niet langer is. De reis die ik daar naar toe heb gemaakt en weer terug, heb ik vooral besteed aan een dutje doen, dus de exacte tijd weet ik niet.

Damon
Haar opmerking over mijn leuke vrienden, negeer ik maar. Tegenwoordig weet ik niet eens meer of ik wel vrienden heb, maar ik doe het prima in m'n eentje. Stefan blijft toch wel aan mijn zijde, of hij nou wilt of niet. Al meerdere keren heeft hij geprobeerd zich tegen mij te keren, maar hij weet het nooit lang vol te houden. Enzo doet altijd wel alsof het hem niks kan schelen, maar diep van binnen geeft hij wel om mij. Ik misschien ook wel om hem, maar dat zal ik nooit openlijk zeggen tegen hem.
Dat ze niet uit Mystic Falls komt, had ik wel door, maar dat ze niet eens weet dat het bestaat, zet mij toch aan het denken. Waarom is zij hier? Een meisje die niks afweet van deze hele plaats, van het bestaan van bepaalde wezens, helemaal niks? Tenminste, ik neem aan dat ze er niks vanaf weet, anders had ze er vast al iets over gezegd. Haar sarcastische opmerking over de slimste thuis, irriteert mij. Zoek het dan zelf maar uit met je wonden. Niet mijn probleem. Als je zo kan reageren, zijn ze vast niet ernstig genoeg om er iets van te krijgen. Ik volg naar haar de Mystic Grill en bekijk wat ze van plan is. Waarschijnlijk wilt ze hier haar wonden gaan verzorgen. Genoeg middelen om te desinfecteren, in ieder geval. Overal is wel alcohol te vinden, al denk ik niet dat ze erg veel heeft aan deze alcohol. Terwijl zij bezig is met haar wonden, schenk ik voor mezelf een glas bourbon in. De mensen mogen dan wel weg zijn, maar dit is er gelukkig nog, anders had ik het geen moment volgehouden. "Wil je ook wat?" vraag ik dan maar om nog een beetje beleefd over te komen. Ik moet haar immers wel soortvan te vriend houden, wie weet is ze wel de manier om hier weer weg te komen. Een soort opoffering. Nou, daar kan ik wel wat van. Al om al, begrijp ik nog steeds niet wat hier aan de hand is. Haar erover vragen zal vast niet veel helpen, aangezien ze er net zo verward uit ziet als ik. Toch waag ik maar een poging. Elk klein dingetje kan al helpen om een uitweg te vinden. "Zeg, Lorena. Enig idee waarom wij twee hier de enige zijn?"

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Geen seconde had ik achterom gekeken om te zien of Damon me volgde. Ik was dan ook zelfzeker dat ik mezelf wel kon beschermen. Mijn voeten kwamen tot stilstand voor de deur en ik keek even doorheen het raam in de deur naar binnen. Binnen zag het er donker en kouder uit dan buiten. Mijn hand legde ik op de deurklink en ik gaf hier een kleine ruk aan. Het hout hoorde ik protesteren, maar uiteindelijk gaf het zich over en kon ik de deur makkelijk open. De lichtschakelaar naast de deur probeerde ik en een zucht van opluchting rolde over mijn lippen zodra ik de lichten zag aan flikkeren. Elektriciteit werkte tenminste wel nog. Met grote stappen ging ik richting de bar waar ik achter verdween. Kastjes trok ik één voor één open en even keek ik op wanneer ik zijn vraag hoorde. Een blik wierp ik op de klok die aan de muur hing. 'Het is nog geen middag en je bent al alcohol aan het benutten.' zei ik op een afkeurde toon. Typisch dat ik was opgezadeld met iemand die met een verslaving kampte. Wat fijn zeg... Naar mijn mening wist hij hiermee ook wel meteen mijn antwoord op zijn vraag. Mijn hemd trok ik uit en gooide ik op de bar. Ik kon de warmte die mijn lichaam uitstraalde niet verklaren. Zo'n warmte had ik nog niet eerder ervaren. De witte tanktop die ik eronder aanhad was helemaal vies van de modder waar ik in had gelegen en van mijn bloed dat erop was gevallen. Er zaten scheuren in en snel draaide ik me weg wanneer ik zag dat je mijn rode beha er knal doorzag. De EHBO koffer had ik gelukkig gevonden en hiermee stapte ik dan ook naar de spiegel die omhoog ging in het midden van de zaal waar er allemaal tafels en stoelen stonden. Wanneer ik mijn spiegelbeeld zag, walgde ik van mezelf. Ik zag er vies en vuil uit. En zo voelde ik me ook. Mijn gezicht zat onder de blauwe plekken, modder en bloed. Even schaamde ik me voor mezelf. Over mijn kleren wilde ik niet eens iets zeggen.. Normaal was ik altijd zo trots op mijn uiterlijk en nu ik wist dat een man zoals Damon, die best mooi was, me zo had gevonden, voelde ik mijn wangen rood kleuren van schaamte.
Zoals altijd zat er een elastiek rond mijn pols en met snelle bewegingen bond ik mijn haar in een staart. Hierdoor kon ik mijn wonde goed bekijken en verzorgen. Zodra mijn vingertoppen mijn wonde aanraakten, voelde ik een pijnscheut doorheen mijn lichaam schieten en moest ik op de binnenkant van mijn wangen bijten voor geen schreeuw van pijn uit te brengen. Dit werd nog wat. Zodra ik zijn vraag hoorde, wierp ik een blik over mijn schouder naar hem. De manier waarop hij mijn naam zei, zorgde ervoor dat er een rilling liep over mijn rug. Kort schudde ik mijn hoofd. 'Ik heb werkelijk geen idee..' mompelde ik wat en kreunde zacht zodra ik wat ontsmettingsmiddel op mijn wonde bracht. Mijn rechterhand liet ik afdalen naar een stoel en ik kneep hard in het houd. 'Maar ik kom erachter.' hijgde ik wat ondanks ik geen inspanning had geleverd. Alleen was mijn hartslag toegenomen en ging mijn borstkas steeds sneller op en neer doordat ik de pijn doorheen mijn lichaam voelde gieren.

Enzo
Ze herkende me en hierbij werd mijn glimlach dan ook alleen maar groter. Mijn omgeving nam ik even in me op. We bevonden ons aan een school en naar mijn mening was dit de school van Bree. Maar wat deed ze buiten? Had ze geen les? Het idee dat ze aan het spijbelen was, maakte haar aantrekkelijker dan ze al was. Mijn ogen liet ik rustten op een kliekje meisjes die me voorbij stapten en hun gegiechel weerklonk als muziek in mijn oren. Meiden, als het op vlak van mannen aankwam waren ze zo onsubtiel. Maar ik genoot van hun aandacht en maakte daarvan vaak gretig gebruik van.
De woorden van Bree zorgde even voor verwarring in mijn hoofd. Mijn ogen vonden de hare en ik kon een frons op mijn gezicht niet verborgen houden. Hoe toevallig kon dit zijn dat onze beide vrienden plots verdwenen waren. Het leek wel gepland.. Ik voelde iets diep vanbinnen in me knagen. Dit kon niet. 'Hoe heet je vriendin?' vroeg ik en mijn houding veranderde ik. Mijn handen die daarnet soepel langs mijn lichaam hingen, balde ik tot vuisten en ik voelde de spanning in mijn schouders. Al mijn spieren spanden zich op en mijn zintuigen stonden op scherp. Toeval bestond er in mijn wereld niet, hier zat iets anders. 'Wel, je raadt het nooit. Ik was een ritje aan het maken met mijn auto omdat ik al een heel stressvolle ochtend heb gehad. Ken je Damon nog? Ik kan het zelf ook niet geloven na wat ik je net heb horen zeggen, maar hij is ook sinds vandaag vermist. Een hele ochtend heb ik hem lopen zoeken, maar ik heb hem nog steeds niet gevonden. En normaal is hij wel altijd in mijn buurt om me te kloten.' Mijn ogen richtten ik op mijn schoenen en mijn hersenen begonnen te werken. Zouden ze Damon en Bree haar vriendin voor iets nodig hebben? Dat klonk bijna onmogelijk. Misschien kende de twee elkaar wel en wilde we liever niet weten wat ze met elkaar op dit moment deden. Of dit alles had niets met elkaar gemeen, maar mijn gevoel zei bijna iets anders. 'Heb je nog iets gehoord van je vriendin? Anders wil ik je wel helpen zoeken. Dan kijk ik terwijl ook wat uit voor Damon. En daarbij is een auto altijd sneller dan een fiets.' zei ik en glimlachte even zwak. Dit alles baarde me zorgen en moest Bree in gevaar zijn dan zou ik er alles voor doen om haar te beschermen. Geen idee van waar dat vandaag kwam, maar ik voelde dat zij speciaal was. Iemand die je moest koesteren.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Zijn uitdrukking, is iets wat mij verbaasd. Vanwaar de gigantische frons op zijn gezicht? "Ze heet Lorena en ik weet zeker dat je haar niet kent." lach ik. Lorena had het mij allang verteld als ze Enzo kende. Telkens als ik het over Enzo had, vertelde ze wat voor rare vogel het wel niet is aan mijn verhalen te horen. Als ze hem had gekend, kon ze tenminste een beetje bewijs tonen dat hij inderdaad raar is, in plaats van een mening vormen van mijn verhaal.
Al snel begrijp ik waarom hij een frons op zijn gezicht kreeg, aangezien hij ook opzoek is naar één van zijn vrienden. "Natuurlijk ken ik Damon nog, die valt niet te vergeten. Wat een toeval. Denk je dat hij hier zou rondlopen? Want dan zou hij wel ver van huis zijn." Het lijkt mij onwaarschijnlijk dat hij hier zou rondlopen, aangezien Mystic Falls hartstikke ver is van hier. Maar goed, het is niet alsof ik Damon goed ken. Wie weet heeft hij hier ook wel vrienden zitten waar hij wel eens langsgaat, maar dat zou opnieuw erg toevallig zijn. "Ik heb niks gehoord van haar vandaag. Niet iets voor haar, maar ik gok dat ze gewoon aan het spijbelen is en het mij is vergeten te vertellen." antwoord ik. Ik moet even denken over zijn aanbod om bij hem in te stappen. Officieel heb ik over een aantal minuten les, maar het idee dat niemand weet waar Lorena is, blijft mij dwars zitten. Echt opletten wordt het sowieso niet. Daarbij wilde ik Enzo altijd nog eens een keertje zien en mee afspreken. Nadat wij gedag tegen elkaar hebben gezegd op het feest, bleef de gedachten dat ik hem graag weer wilde zien vaak in mijn hoofd rondspoken. Nu heb ik de kans en zou ik nee zeggen omdat ik school heb. "Dat zou top zijn, bedankt dat je mij wilt helpen. Ik zal ook wel uitkijken voor Damon." lach ik. Ik loop terug met mijn fiets en zet hem op slot bij de school. Meteen daarna keer ik om en stap ik bij Enzo in de auto. Ik kijk om mij heen. Volgensmij heeft Enzo aardig wat geld, want wat een bak is dit. "Mooi ding hoor." zeg ik en kijk hem aan. Auto's waren niet persé mijn specialiteit, maar ik kan zeker de dure merken uit elkaar houden.

Damon
Ik schenk een glas bourbon in voor mezelf en rol met mijn ogen wanneer ze begint over de tijd. Ze heeft geen idee dat alcohol weinig met mij doet. Ja, het is mogelijk om dronken te raken, maar dan moet ik wel heel wat op hebben. Omdat ik elke dag wel een paar glazen bourbon benuttig, is dit al helemaal niks voor mij. "Wat maakt de tijd nou weer uit? 's Ochtends ladderzat of 's avonds, het maakt geen verschil." antwoord ik. Ze heeft wel makkelijk haar vooroordelen klaar staan. Wie weet zit er wel een hele goede reden achter waarom ik drink? Ach, wie houd ik voor de gek, ik doe het puur voor mijn eigen plezier. Dat is ook wel nodig in zo'n dode buurt, of in het ergste geval, een dode wereld.
Ik merk aan haar dat er nog iets anders aan de hand is dan alleen maar pijn en angst omdat ze in een stad is beland die ze niet kent. Er is nog iets, dat is te voelen. Terwijl zij bezig is met zichzelf te zorgen, bekijk ik haar opnieuw van top tot teen. Ze heeft haar hemd uitgedaan, waarschijnlijk omdat er toch nog weinig van over is. Met een diepe zucht, trek ik mijn leren jasje uit en handig deze aan haar over. "Hier, dan heb je tenminste iets" zucht ik. Haar in leven houden is nu mijn top prioriteit, samen met hier weg komen natuurlijk. Ze zal zeker van pas gaan komen, maar op wat voor manier, moet ik nog uitvinden. "Als je wilt, zou je jezelf bij mij thuis komen opfrissen. Ik woon hier niet ver vandaan." antwoord ik. Wie weet ligt er in mijn huis ook wel een aanwijzing naar wat er aan de hand kan zijn. Ik mag dan hier wel zitten, maar als iemand het op mij gemunt heeft, zal die vast wel sporen hebben achtergelaten. Ze is een pittige tante aan haar woorden te horen. Ze komt er wel achter. Een simpel, mensen meisje. Als ze eens wist wat er allemaal rondloopt op de wereld, dan zou ze gillend gek worden. Dit is niet niks en al helemaal niet voor iemand zoals zij. Hoe ze er in terecht is gekomen...

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Mijn droge lippen bevochtigde ik met mijn tong. Ik kon ook al enkele kleine wondjes opmerken in mijn lippen. Dat had ik wel vaker. Elke dag moest ik er lip gloss opsmeren want anders beet ik mijn lippen de hele tijd kapot. Damon bekeek ik in de spiegel en ik zag hoe hij recht kwam van zijn stoel. Mijn hart ging sneller kloppen zodra hij mijn richting op kwam en nog nooit had ik zoiets meegemaakt. Iets trok me aan aan Damon, maar er was nog een ander gevoel. Een gevoel dat ik niet kon verklaren, nog niet. Ik voelde hoe mijn lichaam naar hem verlangde, maar niet enkel lichamelijk. Er was ook een dieper verlang dat ik in geen woorden kon uitdrukken.
Hij bood zijn jas aan en verrast keek ik hem aan. Mijn verbazing kon ik ook totaal niet onderdrukken. 'Bedankt.' wist ik over mijn lippen te brengen en aarzelend nam ik zijn jas aan. Zodra ik het gewicht van zijn kledingstuk in mijn handen voelde, trok ik de jas meteen aan. Zijn geur die zich genesteld had in zijn jas, prikkelde mijn neus. Hij rook anders dan iedereen. Maar dat wel op een positieve manier. Mijn haar plukte ik uit de jas en deze trok ik dicht zodat mijn bovenlichaam niet langer zichtbaar was. Zijn volgende vraag zorgde ervoor dat ik helemaal uit mijn evenwicht werd gebracht. Hij woonde hier? Dit begreep ik al helemaal niet. Wie wilde er nu wonen in een stad waar niemand te zien was? Of bedoelde hij dat hij in Mystic Falls woonde, zoals hij deze stad genoemd had, buiten deze fantasie? Genoeg vragen, maar ik wist dat ik niet veel antwoorden zou krijgen. Daarnaast klonk zijn aanbod verleidelijk. Nog nooit had ik zo hard verlangd naar een warme, lange douche. Na een korte stilte, knikte ik waardoor er enkele vieze haarlokken in mijn gezicht vlogen. Het was geen slecht idee om me op te frissen. 'Ja, dat zou ik fijn vinden.' Mijn aandacht richtte ik weer op mijn spiegelbeeld. Ik boog me dichter naar de spiegel toe en bekeek mijn wonde. Gehecht zou het niet moeten worden. Een pleister zou al voldoende zijn. Ik ging ervan uit dat Damon bij hem thuis wel enkele verzorgingsmiddelen had staan, dus zette ik de EHBO koffer weer terug van waar ik hem genomen had. Anders kon ik hem nog altijd komen halen. Voor ik hem volgde richting zijn huis, nam ik nog snel een flesje water. Deze zette ik tegen mijn lippen en gulzige slokken nam ik hiervan. Een fijn straaltje van het water liep langs mijn mondhoek via mijn nek zo naar beneden. Met een nonchalant gebaar veegde ik dit weg en knikte kort naar Damon. Nu was ik klaar om te vertrekken.

Enzo
Lorena... De naam zei me niets en dat baarde me zorgen. Had haar verdwijning wel iets met Damon te maken of haalde ik er gewoon een extra probleem bij? Maar het was de beste vriendin van Bree en ik wilde haar niet langer in deze onzekerheid zien. Ze moest haar vriendin terug vinden en daar zou ik haar bij helpen. Daarbij kreeg de held op het einde niet altijd een kus vanwege zijn hulp? En dat had ik er dus wel voor over. 'Neen, ik ken haar inderdaad niet. Haar naam zegt me niets. Heb je een foto van haar?' Dan had ik tijdens onze zoektocht tenminste een beeld van de persoon die we aan het zoeken waren.
Tuurlijk was ze Damon niet vergeten, dat kon niemand. Hij liet op iedereen een indruk na zodat je hem gewoon niet kon vergeten. Een gevoel van jaloezie kwam naar boven. Damon kon alles en iedereen krijgen vanwege zijn uiterlijk. Zelf mocht ik ook niet klagen, maar steeds vaker ervoer ik het gevoel dat ik in de schaduwen van hem leefde. Niemand leek mij op te merken, iedereen had enkel oog voor Damon. En hij had net zo'n effect gehad op Bree. 'Damon zijn acties kan ik nooit inschatten. Hij trekt er graag een keer op uit dus misschien had ik hier wel een kans. Jullie dorp is de eerste plek die je tegenkomt na Mystic Falls.' Van Damon kon je wel alles verwachten. Het kon dat hij hier gewoon ergens rond liep om vers bloed te kunnen krijgen. Maar dat wist Bree natuurlijk niet.
Spijbelen... Waar tieners de dag van vandaag zich allemaal toch mee bezig houden. Ze mogen al blij zijn dat ze gewoon naar school kunnen, dat was in mijn tijd wel anders. Haar handelingen volgde ik met mijn ogen en ik glimlachte breed toen ze mijn voorstel aannam. 'Geen enkel probleem. Ik kan hiermee ons beide een dienst verlenen. Daarbij is het altijd leuker om in knap gezelschap te zijn.' Toen ik deze woorden zei, gunde ik haar ook een knipoog. Dit was dan ook de waarheid. Ikzelf volgde haar richting mijn auto en nam plaats achter het stuur. Even moest ik lachen vanwege haar reactie. 'Ik ben al een tijdje aan het sparen vandaar dat ik zo'n auto kan hebben.' Als ze wist hoe lang ik eigenlijk al écht aan het sparen ben, zou ze nogal schrikken.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Terwijl Enzo zijn auto start, zoek ik een goede foto op van Lorena waar duidelijk te zien is hoe ze eruit ziet. "Ze heeft ongeveer mijn lengte, ietsjes langer als je het precies bekijkt." Ik scroll door mijn instagram heen en klik op een foto van ons samen. "Dit is Lorena." Ik laat de foto aan hem zien en wacht tot hij haar in zich heeft opgenomen. Ik trek mijn telefoon terug en bekijk de foto zelf nog eens. Ergens ben ik altijd wel een beetje jaloers geweest op Lorena. Ze is zo'n prachtig meisje. Vroeger probeerde ik altijd haar kledingstyle na te doen zodat ik misschien op haar kon lijken, helaas kwam ik niet eens in de buurt om op haar te lijken. Toen was ik sowieso al heel onzeker over mijn uiterlijk. Gelukkig ben ik dat tegenwoordig niet meer, maar een kleine jaloezie is altijd gebleven. Ik zucht eventjes en stop mijn telefoon vervolgens in mijn zak.
"Dan heeft Damon echt zijn tijd verpest aan niks. Hier is nog minder te doen vergeleken met Mystic Falls. Tenminste, van wat ik heb gezien." antwoord ik. Hannah kwam wel vaker in Mystic Falls en vertelde mij dat er bijna elk weekend ergens een feest te vinden is. Hier komt het bijna nooit voor dat er een leuk feest is. Ik zelf geef nooit feesten, omdat ik het altijd een gedoe vind met opruimen, maar ernaar toe gaan, vind ik wel tof. Helaas houdt iedereen hier zijn verjaardagen klein. Alleen schoolfeesten zijn uitgebreid, maar goed, zoveel zijn er daar niet van per jaar. Misschien twee à drie, maar daar blijft het ook wel bij.
Ik staar uit het raam en ga elk persoon langs die te zien is. "Ik gok dat dit een missie is die we op deze manier niet gaan oplossen." lach ik nadat we een tijdje hebben rondgereden. Ik ben ervan overtuigt dat Lorena ergens binnen te vinden is en niet buiten. Ze zal vast vanavond gewoon weer thuis zitten terwijl ze mij aan het uitlachen is omdat ik mijn dag heb besteed om haar te zoeken. Ook zal ze mij een tik verkopen, aangezien ik bij Enzo in de auto ben gestapt. Ik kan haar nu al in mijn oor horen tetteren hoe ik niet zomaar bij onbekende mannen moet instappen.

Damon
Haar verbazing over ik die mijn jas aan haar aanbiedt, doet mij lachen. Zelfs van iemand die mij niet kent, komt het nog als een verrassing. Als Stefan hier was en hij het had aangeboden, had ze waarschijnlijk anders gereageerd. Zo gaat het altijd. Ik gooi mijn drankje achterover en geniet van de prikkels in mijn keel. Het glas zet ik neer op de bar en wacht af tot het meisje voor mij, Lorena, klaar was om te vertrekken. Erg spraakzaam is ze niet, is te merken. Eigenlijk praat ze alleen als ik wat aan haar geef of tegen haar zeg. Zou ze verlegen zijn of komt het omdat ze het gewoon allemaal niet vertrouwt? Ze ziet er niet uit als iemand die verlegen overkomt, maar tegenwoordig weet je het maar nooit.
Ik blijf haar aanstaren totdat ze mij het seintje geeft om te vertrekken. Het is een stuk lopen vanaf de bar en mijn auto staat thuis geparkeerd. Tenminste, tot zover ik mij nog kan herinneren. "Het is niet heel dichtbij, dus kan je het aan om een stuk te lopen?" Vraag ik maar. Aangezien er toch geen mensen in de buurt zijn, zou ik altijd een willekeurige auto kunnen pakken. Ik weet hoe ik ze aan de praat krijg zonder een sleutel te hebben, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Ik denk wel dat ze raar op zou kijken als ze ziet dat ik het met gemakt kan. Maakt ook niet uit, ik kom wel thuis, het is voor haar. Anders kan ik haar ook altijd nog op mijn rug nemen. Een prachtige dame die gedragen wilt worden, heb ik nooit afgewezen, maar vaak kwamen er andere resultaten uit dan dat vandaag de bedoeling is. Uitvinden wat er aan de hand is, blijft de nummer één prioriteit, al zou een beetje plezier kunnen maken vast geen kwaad kunnen. Ik denk niet dat we hier vandaag nog snel uit zullen komen als we niet eens weten wat er is gebeurd en door wie. Ondertussen blijf ik proberen geluiden op te vangen in de hoop dat er nog meer mensen te vinden zijn, maar Lorena en de wind zijn de enige geluiden die ik kan opvangen.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
'Daar heb ik geen enkel bezwaar tegen.' Zelf was ik sportief aangelegd. Sport had me altijd goed gelegen en het was dan ook mijn beste vak op school. Ken je zo iemand die een sport maar een enkele keer moet proberen en het meteen kan? Wel zo iemand ben ik dus. Zelf hield ik er ook van om mijn conditie te onderhouden. Zalig om tijdens het weekend of vakanties eens lekker vroeg op te staan en een stukje te gaan lopen terwijl de zon langzaam opkomt en de vogeltjes al vrolijk fluiten. Dus neen, ik vond het niet erg. Ik was zelf een beetje benieuwd naar Damon zijn conditie en looppasje. Iedereen liep wel op een andere manier en ik was benieuwd naar de zijne. Mijn benen kwamen langzaam in beweging en toch voelde ik ergens de pijn van mijn stramme spieren. Een teken dat ik te lang stil had gezeten. Een blik wierp ik over mijn schouder en nog een laatste keer bekeek ik de stille, lege straat. Het was toch eigenlijk echt onmogelijk dat wij hier de enigen waren? Doordat mijn gedachten even afgeleid waren en mijn voeten niet zo functioneel werkten als anders, struikelde ik over mijn eigen voeten. Snel zocht ik terug naar mijn evenwicht, dat ik ook vond en ik zuchtte eens diep. Het was mijn dag niet en zover was wel duidelijk. Eerst stelde ik mezelf voor aan Damon in deze staat, en dan heb ik het over mijn uiterlijk, en nu kwam mijn onaantrekkelijke kant ook nog eens boven. Het leek wel alsof het niet toegestaan was om in zijn buurt sexy over te komen. Ik voelde me dan ook wel het lelijke eendje van ons twee en het was me nog niet zo vaak overkomen dat ik met deze gedachten rondliep. Damon liep voor me en dus hoopte ik uit de grond van mijn hart dat hij mijn ongelukkig poging van verleiding niet had opgemerkt. Mijn ogen richtte ik kort op zijn spieren. Doordat hij mij zijn jas had gegeven, liep hij enkel in een t-shirt rond. Zijn rugspieren waren duidelijk zichtbaar en kort beet ik op mijn onderlip. Nog nooit had ik een oudere man aantrekkelijk gevonden. En dan zweeg ik nog maar over zijn kontje. Even grinnikte ik en dan besefte ik pas dat ik dit luidop deed. Snel schraapte ik mijn keel en ik zag dat we een zijwegje inliepen. Het leidde naar een prachtig huis en ik kon niet geloven dat dit van Damon van was. 'Is dit je huis?' vroeg ik lichtjes verbaasd en ik minderde mijn snelheid zodat ik al stappend dichter bij het prachtige huis kwam. Ik nam het goed in me op en glimlachte spontaan. 'Het is prachtig!'

Enzo
Voor ik de weg op ging, keek ik nog even naar Bree haar telefoon. Het was een foto van hun, zij met haar beste vriendin. Een blondine. Moest zij bij Damon terecht gekomen zijn, dan had hij het goed getroffen. Zoals altijd. Het was een mooie meid, dat kon je niet ontdekken. En aan Bree haar houding op te merken, wist zij dit ook. 'Goed, we zullen haar wel vinden. Zo iemand valt wel op.' Mijn richtingaanwijzer zette ik aan en verliet mijn parkingsplek toen ik zag dat de weg leeg was. 'Dus jij denkt gewoon dat ze aan het spijbelen is? Maarom zou ze dan niets laten weten? Of alvast vertellen waarom ze het doet of gebeurt dit vaker?' Ik was benieuwd hoe het tussen de dames zat. Waren ze echt van die meiden die alles door kletste aan elkaar? Die hun diepste geheimen met elkaar deelden? Meisjes die alles tot in details bespraken over de date die ze hadden met de jongen waar ze al zo lang een crush op hadden? Zelf had ik Bree niet als zo iemand gezien, maar je kon je wel eens in mensen vergissen. Dat had ik tenslotte al vaker voor gehad dan me lief was.
Na een uurtje intens zoeken, rolde een zucht over mijn lippen. Geen Damon. Geen Lorena. Waar zaten die twee toch? Het zou wel héél toevallig zijn dat ze hier gewoon over straat zouden lopen, maar ik wilde deze zoektocht toch wel zo lang mogelijk uitrekken zodat ik meer tijd had met Bree. 'Wel, ik denk dat je helemaal juist zit.' Mijn hersenen maakten overuren en even overwoog ik om naar een heks te gaan. Zij konden een spreuk doen om Damon op te zoeken, alleen kon ik dit niet doen waar Bree bij was. Het was dom van me dat het nog niet eerder in me op was gekomen. 'Zijn er plekken waar Lorena vaak naartoe gaat op haar eentje? Als ze het moeilijk heeft bijvoorbeeld? Misschien is ze daar nu wel.' Meisjes zijn anders dan jongens. Ze zijn zo kwetsbaar en ze zoeken vaak troost in dingen waar ze zich goed bij voelen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld