Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~Victory is always possible

Dumb
YouTube-ster

dumb schreef:

Victory is always possible
for the person who never stops fighting

ORPG met @Orpgfan1
Gelieve niet te reageren

Gabriel Farendo Balizano
26

Being deeply loved by someone
Gives you strength
while loving someone deeply
Gives you courage

Account verwijderd

schreef:
Rosalia Victoria Jones - 23

De weg naar huis leek een eeuwigheid te duren. Een jaar, zo lang was ze weggeweest en er was veel veranderd, dat kon je wel zeggen. Vroeger woonde Rosalia met haar ouders en 2 jongere broertjes in een grote stadswoning. Het was er fijn. Rosalia was altijd graag onder de mensen geweest en het leven in de stad beviel haar dan ook. Ze was dan ook zo blij geweest toen haar ouders besloten haar te laten studeren in Parijs, literatuur dan nog, datgene waar ze zo van hield. Jammer genoeg zat haar studiejaar er op en was het terug tijd om naar huis te gaan, als ze het nog wel zo kon noemen. Na de toestanden in Duitsland van de afgelopen maanden vonden haar ouders het beter om naar het platteland te verhuizen, wat verder weg van de mensen, rustiger. Haar vader bekleedde een belangrijke taak in het leger en voor hem zou het idealer geweest zijn om daar te wonen. Dichter bij zijn taken in het leger, verder weg van alles wat ze altijd gekend hadden. Het zou vast vreemd zijn, zo thuiskomen in een vreemd huis wat dan het hare zou zijn. Wel was ze blij om eindelijk haar ouders terug te zien, en haar broertjes. Een jaar is lang en ze vroeg zich al af hoe groot ze geworden waren en of ze nog steeds dezelfde streken uithaalde als voor haar vertrek. Ze hoopte dat alles nog hetzelfde zou zijn al had haar moeder haar daar wel voor gewaarschuwd in de brieven. Haar vader was een stuk minder thuis, haar broertjes kregen vanaf nu thuisonderwijs en haar moeder was het gezicht geworden van de vrouwenbond op het platteland. Rosalia zou haar gezin nu dus een stuk minder gaan zien, en dat na een jaar weg geweest te zijn, daar had ze het best moeilijk mee. Eenmaal bij een groot landhuis aangekomen stopt de wagen. Nadat ze de chauffeur bedankt heeft stapt ze uit en volgt de man naar binnen die haar koffers al had uitgeladen. Nog voor ze binnen is aangekomen komt haar moeder al naar buiten gevlogen gevolgd door haar broertjes die haar om de hals vliegen. 'My little girl, you're not little anymore', zei haar moeder zachtjes lachend. Het liet Rosalia lichtjes grinniken. 'Dad wanted to be home when you arrived but..' begint haar moeder waarop Rosalia zachtjes knikt. 'It's fine mom, really. I understand', zei ze geruststellend. Natuurlijk had ze liever iedereen samen gehad nu ze net thuis was maar haar vader had nu eenmaal een belangrijke taak en daar hoort veel werken bij. Ze kon het hem niet kwalijk nemen.

Dumb
YouTube-ster

dumb schreef:
Een oorlog zat er al tijden aan te komen. Iedereen van het leger had het verwacht, iedereen was er op voorbereid. Maar dat het zo snel zou komen, dat had niemand kunnen weten. Toch was het leger er sterk op voorbereid, elke dag werden er nieuwe brieven gestuurd naar jonge mensen door het hele winter land die geschikt waren of potentie hadden om in de oorlog te vechten. Net zoals men in kampen werden meegevoerd. Al zes maanden lang was Gabriel bezig geweest met het vechten van deze strijd. Het strijden naar zijn vrijheid. Elke dag zat vol met dingen die hij moest doen van het wasgoed naar het trainen van mensen. Sommige konden al aardig veel, deden al goed mee en konden ook al snel mee in de huishoudelijke taken.
Het was een stormachtige middag, een belangrijke dag voor het gezin. Hun dochter zou namelijk thuis komen. Zelf had Gabriel nog niet de genoegen gehad om kennis met deze persoon te maken. Al vond hij dit zelf minder erg, moest hij eerlijk toegeven. Hij had namelijk geen idee hoe het meisje over zijn bestaan dacht. Hoe ze nadacht over deze gehele oorlog.
Een blik van angst was duidelijk zichtbaar in de ogen van de jongen. Hij had opgegeven, zijn lichaam was moe en hij kon het niet meer aan. Maar de Duitsers hadden geen genade, het boeide ze niet hoeveel pijn de man of de andere mensen zouden voelen. Dit was niet meer alleen voor Gabriel, dit was ook voor zijn ouders, om ze te beschermen, de oorlog te beëindigen. Zodra de oorlog over was kon Gabriel zich weer terug trekken. Hij kon rust nemen. Die gedachte alleen al was genoeg voor Gabriel om zijn best te doen. Zijn best om zijn ouders uit deze ellende proberen te houden. Om ze te kunnen onderhouden in een schuilplaats. De koude lucht om hem heen nam af en hij kreeg weer wat kleur in zijn huid. Hij leek weer normaal, zo normaal als het ging met Gabriel dan. Diep blies hij zijn adem uit en hij hield zijn blik op de grond gericht. Hij wilde niet op kijken naar de mensen die om hen heen stonden, de mensen die zojuist met de oorlog te maken hadden. Hierdoor liep hij regel recht naar het voertuig om de bagage van de jongedame uit de kofferbak te pakken, en het vervolgens naar de slaapkamer van de jongedame te brengen. Toch drong nieuwsgierigheid bij de jongen naar binnen, en liet hij zijn oog pupillen kort over de jongedame glijden, waarna de volgende woorden door de vrouw werden uitgesproken.

"Great, since you are here, this is my daughter and you do whatever she tells you to without hesitation"

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Tevreden houdt ze haar moeder voor even vast. Een jaar was een lange tijd en er was nu eenmaal veel gebeurd. Rosalia was blij dat ze het afgelopen jaar ver weg was van Duitsland en zijn gruwel. Het was de job van haar vader dus moest ze er respect van hebben, ze was er ook van overtuigd dat hij er alles aan zou doen om de vrede terug te brengen. Toch deed het haar pijn. De beelden die verspreidt werden, de verhalen over de kampen. Ze was er een heel jaar ver weg van geweest maar toch voelde ze de spanning al hangen van zodra ze Duitsland in waren gereden. Wanneer een jongeman naar buiten komt gelopen en de rest van haar koffers meeneemt bekijkt ze hem eventjes. Ze had hem nog nooit eerder gezien en zover ze wist had haar gezin helemaal geen personeel, dat was helemaal niet nodig aangezien haar moeder toch niet werkt en altijd hulp kreeg. Bij de woorden van haar moeder keek ze even met een wat verwarde blik naar haar moeder waarna ze de jongeman naar binnen volgde richting haar kamer. 'Don't worry about her, she's always like that', zei ze schouderophalend waarna ze verder de trap opliep. Eenmaal op de 2de verdieping aangekomen was ze bij haar kamer. Het was een soort enorme hooizolder geweest maar nu helemaal opgemaakt tot een prachtige kamer. Toch voelde het heel anders dan in hun vorige huis. 'Well this is.. different', zei ze zachtjes tegen zichzelf waarna ze wat aarzelend door de kamer stapte en alles in zich opnam. 'I guess we have never met? My name is Rosalia, and you are?', vroeg ze liefjes waarna ze haar hand uitstak en een kleine glimlach om haar lippen toverde. Zijn kleding en uiterlijke kenmerken lieten haar vermoeden waarom hij hier was en al dit werk moest doen, toch hoopte ze dat het niet zo was. Het idee om andere mensen je vuil werk te laten doen en hen dan te behandelen als slaven, haar maag keerde er van om. Ze kon niet snappen hoe haar ouders zo veranderd waren, wat voor een mensbeeld de oorlog hen had gegeven. Haar jaar in Parijs had haar de andere kant van het verhaal laten zien, laten inzien hoe mensonterend het is en ze stond dan ook niet achter de mening van haar ouders. Ze was blij dat ze niet ontwikkeld was in de verknipte omstandigheden die zich nu voordoen, want momenteel zag het er niet goed uit.

Dumb
YouTube-ster

dumb schreef:
Met stille passen liep de jongen richting de kamer van de jongedame. Zonder ook maar enige geluid te maken, en de andere te storen. Bang voor wat er zou gebeuren. De bagage van de jongedame zetten Gabriel op de grond neer in de kamer waar hij haar kleding begon uit te pakken, en de kledij in de kast begon te verwerken. De manier waarop ze keek en wat ze eigenlijk gewoon uitstraalde was dat ze erg zeker over zichzelf was. Wat natuurlijk goed was, als ze het maar niet naar haar hoofd liet stijgen. De woorden wat de jongedame over zijn bazin uitsprak negeerde de jongen. Het was het beste wat hij kon doen. Zijn werkzaamheden opvolgen en zo min mogelijk van zichzelf laten horen. Hopen dat dit alles snel voorbij zou gaan. Toen de jongedame haar naam zag, keek de jongeman kort op. "1478, is my number and name" waren de woorden wat de jongen uitsprak. Kort maar krachtig. Zoals de jongen al eerlijk vertoonde, zou hij zo min mogelijk van zichzelf laten horen. Dat was iets wat de jonge het beste leek. Ze konden niets tegen hem gebruiken tenslotte. "I am downstairs if you needed me"
Stilletjes liep Gabriel terug naar de plek waar hij eerder al gezeten had en hij liet zich soepel zakken in kleermakerszit. Gabriel was sinds zijn zestiende al strak getraind, dit was ook een van de redenen dat hij tot ´slaaf´ werd beroepen. Veel waren het er in het begin niet mee eens sinds hij nog maar een jongen was maar hij had hen al snel het tegendeel bewezen. Wat mensen van hem vonden boeide Gabriel vrij weinig, maar waar hij niet tegen kon was als mensen geen respect voor hem hadden. Serieus zijn was daarom belangrijk voor Gabriel. Zijn werk was zijn leven en was waar hij voor getraind was. Letterlijk. Hij had hierom ook niet veel vrienden buiten mensen die hij van werk kende. Gabriel was hierdoor ook uiterst goed om zich niet te laten afleiden. aardig goed, hij liet zich nooit afleiden en wist hoe hij juist zijn baan moest doen. Hij zei het niet graag, maar het was wel duidelijk dat hij de beste was in wat hij deed. Zijn blik liet hij gaan over de mensen die voor hem zaten. Hij hield zich echter nog even stil om hen goed in zich op te nemen. Een van de jongens, Ezien Baltios die hier al als een van de eerste was aangekomen leek erg nerveus. Nerveuzer dan de anderen. Iets wat de jongen wel leek te begrijpen. Wat zich afspeelde momenteel was alles behalve normaal.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Wat verbijsterd bleef Rosalia kijken naar de jongeman. Natuurlijk had ze van een afstand wel vernomen wat de toestanden waren maar dat het onder haar eigen dak gebeurde, het liet een vreemd gevoel achter. Voor ze naar Parijs vertrokken was, was alles nog oké thuis. Pas een maand na haar vertrek vernam ze wat er allemaal aan het gebeuren was en hoe ernstig het precies werd, toch voelde ze het nu pas echt. Het moest vreselijk zijn, een Jood van ras zijn maar ze kon het zich gewoon niet inbeelden. Haar ouders die onschuldige mensen zomaar liet werken als slaven, een hele natie die zo haatdragend kon zijn? Het was iets waar ze totaal geen begrip voor had. Het voelde niet als thuiskomen. 'That's not a name..', zei ze zacht, meer tegen zichzelf en op de volgende woorden van de jongeman reageert ze niet meer. Rustig liep ze richting het grote bed, geplaatst onder het dakraam waarna ze plaatsnam en naar buiten keek. Het weer was prachtig voor de tijd van het jaar en het gaf haar zin om gewoon lekker buiten te gaan zitten en te genieten van een goed boek. Net wanneer Rosalia naar haar kast wilt lopen om haar spullen wat op te ruimen hoort ze haar moeder roepen dat het tijd is voor het middagmaal.
Vluchtig liep Rosalia de trap af richting het geluid waarbij ze uitkwam op de keuken. Het leek echt plattelandsstijl en heel anders dan hun vorige huis. Wanneer ze haar vader ziet staan glimlacht ze tevreden en loopt naar hem toe waarna hij haar stevig in de armen sluit. 'My angel, I missed you so much. I want to hear everything about Paris', zei hij en het liet een glimlach om haar lippen verschijnen. Dat had ze altijd zo fijn gevonden aan haar vader, de enorme interesse die hij toonde in haar passie en studie. Haar moeder was daar nooit zo nieuwsgierig naar. Zelf had haar moeder nooit gestudeerd, dat moest ook niet als vrouw uit de hogere kringen. Je trouwde gewoon met een rijke man en werd een goede huisvrouw waarmee een man kon pronken. Zo ging het toch in bijna alle gevallen, alleen was dat net de toekomst die Rosalia niet voor ogen had en daarom wou ze ook zo haar best doen, met succes. Naast haar broertjes neemt ze plaats op tafel. De soep werd al aan tafel gebracht en eenmaal ze haar bord vol geschept had begon ze rustig te eten.

Dumb
YouTube-ster

dumb schreef:
Hoewel Gabriel verbaasd was over de woorden van het meisje bleef zijn gezicht strak. Hij had geleerd hoe hij zijn gevoelens binnen moest houden en hoe hij deze niet kon laten zien. Ook verrassing of angst kon hij met gemak verbergen achter zijn ijzige blik. Zelfs als iemand hem liet schrikken kon hij de schrik nog verbergen. Dat bleek wel echt hoe goed Gabriel was in zijn werk en hoe goed hij van zijn eigen trainingen had geleerd. Hoewel het goed gewerkt had bij hem was het ook de dood van anderen geworden. Zijn passen zette hij vervolgens richting de eetzaal. Het was etenstijd. En al snel stroomde de ruimte vol met de benodigde mensen. Goed hield hij zijn blik op haar gefocust, hij volgde haar elke beweging hoe klein deze ook was. Al waren het geen grote bewegingen. Gabriel daar in tegen stond zo stil als een standbeeld. Hij bewoog absoluut niet en maakte ook een aantekening in zijn hoofd over het bewegen van Rosalie. Als hij stil stond kon hij met gemak zijn houding in een klap veranderen. Als hij bewoog was zijn lichaam bezig met bewegen en niet met focussen en in een oorlog moest niet alleen zijn hoofd gefocust zijn maar ook zijn hele lichaam. Als je goed aan het focussen was was je ook niet intussen liedjes aan het zingen in je hoofd, dus als je lichaam goed aan het focussen was moest je ook niet gaan beginnen met bewegen. Hij ging niet van haar weg kijken, zelfs knipperen deed hij niet wat heel makkelijk was voor zijn ijzige ogen. Veel joden konden hun ogen uren lang open houden zonder te knipperen. Het was door de angst wat er zou gebeuren dat ze vaak zelfs liever niet zouden knipperen. Het beste was als zijn traanwater zou bevriezen en hij zijn ogen daardoor niet kon sluiten, dan zag hij ook nog eens een stuk scherper en zag hij nog meer dan hij nu al deed. Al snel werd de maaltijd voor de familie Jones op de tafel voor hun gezet. Zijn blik richtte hij vervolgens naar beneden, toen de oudere man de kamer binnen trad. Het hoofd van het gezin. "I hope you enjoy your meal" waren de woorden wat de jongeman uitsprak voordat hij de ruimte verliet, op weg naar de keuken. Gabriel wist namelijk wat zijn taken waren; de man zo goed mogelijk te vriend te houden. Het leverde namelijk minder consequenties op. Zijn handen reikte hij uit naar een doek, wat op het aanrecht lag waar hij vervolgens de fles wijn oppakte. Joden waren volstrekt verboden om ook maar iets met hun bloten handen aan de raken. Aldus in huizen Jones. Stapvoet liep hij vervolgens terug naar de eetzaal, zijn blik op de grond gericht. Eenmaal bij de houterige tafel aan te komen schonk hij de wijnglazen vol van meneer, en mevrouw.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Er hing een drukte aan tafel. Haar vader, moeder, broertjes maar ook de rest van de familie waren aanwezig om Rosalia terug te zien. Het was allemaal wat overweldigend. Natuurlijk was ze lang weggeweest en wou iedereen haar zien maar moest dat nu echt allemaal vandaag gebeuren? Het liefst wou ze gewoon wat rust hebben, buiten zitten en wat tot rust komen. Even geen mensen om haar heen hebben die het de hele tijd hebben over hoe de Duitsers er voorstaan en wat voor een goede vrouw Rosalia later zou worden. Daarmee ging het niet over haar studies, integendeel. Haar familie vond het vreemd dat Rosalia een diploma gehaald had en erg serieus namen ze het ook niet. Literatuur, haar familie dacht vast dat dat van pas zou komen zodat ze haar eigen kinderen later bijles kon geven en wijze dingen vertellen. Dat ze misschien als lerares wou gaan werken of in een bibliotheek werken, nee, daar werd zelfs niet over nagedacht laat staan dat er over gesproken zou worden. Haar toekomst lag al vast en of ze dat nu wou of niet, ze wist dat waarschijnlijk haar huwelijk al gearrangeerd was met een of andere jonge, beloftevolle soldaat. Haar moeder had er haar al vaker over geschreven maar elke keer had Rosalia dat soort brieven genegeerd, het interesseerde haar allemaal niet. Kort richt ze haar blik op wanneer ze merkt dat de jongeman haar in de gaten houdt. Zijn blik ijskoud, zijn ogen strak. Al snel wendde ze haar blik weer af en bij zijn woorden knikte ze dankbaar waarna ze de rest van haar maaltijd opat. Na nog een tijdje aan tafel te hebben gezeten excuseerde ze zich. Ze had nu wel lang genoeg onder de mensen gezeten en haar moeder knikte dan ook instemmend toen Rosalia vroeg om buiten een luchtje te mogen gaan scheppen. Nadat ze haar mantel over haar schouders had laten glijden liep Rosalia naar buiten via de achterste deur van het huis. Een enorme vlakte gras vol geplaatst met de mooiste bloemen en planten strekte zich tot een omheining uit. Het was een immense tuin maar toch voelde ze zich er wel op haar gemak bij. Voorzichtig nam ze plaats op een van de bankjes, geplaatst aan de linkerkant van het veld en voor even genoot ze gewoon. Van de rust en stilte en het prachtige uitzicht wat zich zo dicht bij haar bevond. Heerlijk. Het waren deze kleine dingen waar ze zo van kon genieten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld