Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// My misfits

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Ja ja bla bla waarschuwing 18+ en gelieve niet te reageren

Yreal

Thomas

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:

olaaa both

Irina

Alexander 'Alex'

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Er was een uitnodiging gekomen van een of andere hoge pief. Een uitnodiging met een locatie en een bedrag, getekend door het koninklijk huis. Ze wist alleen niet door wie van die rijke gasten ze ingehuurd ging worden. Het was niet de eerste keer dat iemand haar huurde om een ander te vermoorden, maar wel de eerste keer dat het iemand van deze kringen was. Ze was sowieso van plan te komen, maar was verrukt geweest toen ze door kreeg dat de locatie aan de rand van een rivier was. Dat betekende dat ze aan kon komen zwemmen en heel snel weer weg kon, mocht dit nodig zijn. Waarschijnlijk was dit nodig. Er was zelfs de optie dat het een val was en dat een heel leger haar op stond te wachten. Dat moesten ze eens proberen. Niemand die haar het water uit zou krijgen als ze daar geen behoefte aan had.
Ze was inmiddels aangekomen bij de afgesproken plaats. Het was een stuk het bos in, aan de rand van de rivier, maar het bleek een open plek te zijn. Er groeiden prachtige bloemen. Meer kon ze helaas niet zien, Yreal was nog niet van plan om het water al uit te komen. Laat eerst de rest maar komen. Ze wilde wel eens weten wat voor ontmoeting dit ging zijn.

Met een klap kwam hij midden in de open plek terecht. Thomas had zich van een aantal meter hoogte naar beneden laten vallen door midden in de lucht weer in een mens te veranderen. Hij had er even aan gedacht of deze ontmoeting een val zou zijn, maar het interesseerde hem niet zoveel. Een aantal maanden geleden had een legioen hem proberen te vangen, geen van allen was terug naar hun families gekeerd. Het was niet zijn schuld, ze hoefden niet dood, maar ze stoorden hem tijdens het eten en waren er ook nog van overtuigd hem aan te kunnen. Hij had hen alleen het tegendeel bewezen. Het was misschien ietwat arrogant om er nu ook vanuit te gaan dat mensen hem niet zouden kunnen vangen, zeker nu ze wisten dat het iets moeilijker was dan aanvankelijk gedacht werd, maar hij maakte zich niet zoveel zorgen. Deed hij nooit. De mensen die hem inhuurden om dingen kapot te maken, die mochten zich zorgen maken om de consequenties en specificaties van een actie. Daar deed Thomas niet aan.
Hij besloot het zich makkelijk te maken en ging tegen een van de aanwezige bomen zitten. Hij was op tijd, maar er waren nog geen anderen op de open plek. Niet zichtbaar in ieder geval. Hij had niet gezien dat er beweging was in het water. Zelfs al zou hij het zien, dan zou hij denken dat het vissen waren. Geen vrouw die hem strak in de gaten hield en zich afvroeg waar hij in godsnaam vandaan was gekomen dat hij zo uit de lucht viel.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Hoewel haar naam op de uitnodiging had gestaan, had ze niet echt geloofd dat hij voor haar was. Ze had hem nog net uit de post kunnen vissen voor haar ouders het hadden gezien. Niet dat ze echt vreesde dat die ergens achter zouden komen, maar meer omdat ze niet wilde wat zijzelf allemaal uitspookte. Het was zelfs te betwijfelen of haar ouders eigenlijk wel van haar mutatie afwisten. Irina had daardoor wel getwijfeld om te gaan, maar nog meer getwijfeld om het met haar ouders te delen. Wat als ze eruit zag als iemand anders en dan dood ging. Haar ouders zouden haar dan nooit meer terug vinden en ze wist niet of dat was wat ze wilde. Uiteindelijk had Irina wel de knoop doorgehakt. Het geld zou ervoor zorgen dat ze uit huis zou kunnen, eindelijk weg van haar familie. Tijdens het lopen naar de plek vroeg ze zich af of ze haar wel zouden missen. Of haar aanwezigheid eigenlijk gemist zou worden? Irina kon die vraag niet zeker ontkennend beantwoorden en dat was best jammer. Voor Irina was het wel een lange reis geweest, ze had geen paard en had te voet moeten reizen. Iets stelen zou haar op dit moment alleen maar verdachter maken. Terwijl ze tussen de bomen door liep, vond ze langzaam haar weg naar de open plek waar ze alleen een jongen tegen een van de bomen aan zag zitten. Stil bekeek ze hem even. Natuurlijk was Irina slim genoeg geweest om niet als zichzelf te komen. Vandaag was ze een vrouw met rode haren en ambergekleurde ogen. Totaal anders dan haar eigen blonde zelf. Het onschuldige meisje waar vrijwel iedereen haar voor aan zag, maar Irina wilde sterk over komen en dit.. Dit vond ze sterk.

Eigenlijk had hij zich wel afgevraagd of ze zouden komen, of ze zouden reageren op zijn uitnodiging. Alexander wist niet of hij genoeg geboden had, geld was voor hem van geen belang. Als ze meer zouden willen, dan zou hij ze meer geven. Zeker als hij zo de troon had, dan was al het geld van hem. Een duistere grijns gleed langs zijn lippen terwijl hij verder reed. Toepasselijk voor hem was zijn paard even zwart als zijn eigen kracht was. Hij liet niet met zich sollen en hij hoopte dat dat meteen duidelijk zou worden. Achter hem verspreidde zich een beetje duisternis, het was niet de bedoeling dat iemand erachter zou komen wat hij van plan was. Degenen die de boodschappen hadden geleverd, konden dat in ieder geval al niet meer navertellen. Met rechte rug reed Alexander uiteindelijk het bos in, naar de open plek toe. Zouden ze hem aan horen komen? Hij hoopte van wel, hij had geen behoefte aan mislukkelingen. Hij had deze mensen uitgekozen omdat hij zeker wist dat ze nuttig voor hem zouden zijn.A ls ze de zware hoeven van zijn paard al niet eens opmerkten, wat zouden ze dan wel opmerken?

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Een wenkbrauw ging omhoog terwijl Thomas de roodharige eens goed bekeek. Ze was niet lelijk. Niet helemaal zijn type, persoonlijk vond hij roodharigen te veel gedoe. Ze kwamen, net als hij overigens, met een handleiding en daar moest je geen moeite in steken. Niet teveel moeite in ieder geval, soms waren ze makkelijker dan gedacht. Meestal was het haar dan geverfd. Of gewoon nep. Hoewel hij pruiken echt verschrikkelijk vond. Tijdens seks wilde hij minimaal zijn handen door haar haren kunnen halen, dat was een gewoonte die hij niet af ging leren. Het was zo lastig als hij dan de haren van haar hoofd af trok. Thomas moest altijd al opletten dat hij die breekbare mensjes niet kapot maakte, laat staan als het op die manier ging.
Hij knikte naar haar terwijl ze de open plaats op kwam, maar zijn blik gleed al snel naar het paar dat de open plek op kwam. Meneer de prins wilde interessant doen met zijn zwarte rookwolkjes. Leuk. Interessant. Bijna verliet een zucht zijn lippen, maar hij besloot dat het nog niet de tijd was om zijn weldoener de waarheid te zeggen. Thomas had niet bepaald een filter en dat ging niet altijd goed met de mensen die hem inhuurden. De prins had misschien wel een heel interessant aanbod, hij wilde op z'n minst weten wat dat was, voordat hij hem ging beledigen. Zijn blik schoot richting het water toen dat omhoog kwam. Een jonge vrouw werd zichtbaar, ze was werkelijk prachtig. Alles aan haar was perfect. Kijk, daarvoor zou hij moeite doen. Niet dat hij wist wat hij zou moeten met een vrouw die in het water woonde. Misschien toch iets minder moeite dan.
'Is deze bende nu compleet? Ik heb wel iets beters te doen met mijn tijd dan wachten op een verwaande hoogheid,' ze sprak met autoriteit en toch leek ze verveeld. Yreal was half op het land gaan zitten. Ze zat op de oever van de rivier, het water kabbelde zachtjes over haar benen en tegen haar buik. Ze was niet naakt, overigens. Een witte jurk sierde haar lichaam, hoewel die ietwat doorschijnend was geworden in het water. Haar zwarte haren kleefden aan haar gezicht en haar ogen waren strak gericht op de prins. Bij het minste geringste zou ze terug het water in gaan. Als hij zijn huiswerk gedaan had, dan wist hij dat er niet veel voor nodig was om haar weer weg te jagen.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Met veel bombarie was Alexander op de open plek gekomen. Uiteindelijk was deze omringd door duisternis, het was niet de bedoeling dat iemand ook maar iets van plannen zou meekrijgen. Kalm liet hij zijn blik rond glijden. Hij zag de jongeman, de Wyvern, de vrouw die uit het water kwam, de sirene en de roodharige, dat moest de shifter zijn. Er ontvouwde een kleine glimlach op zijn gezicht terwijl zijn blik op Yreal bleef hangen, zij sprak immers als eerste. "Geen zorgen, we zijn compleet." Hij steeg nu pas af en knikte. "Ik ben blij dat jullie allemaal mijn bod geaccepteerd hebben. Het was zonde geweest als jullie hier niet hadden gestaan." Waarschijnlijk had hij ze dan laten arresteren of moeten vermoorden. Irina hield haar blik op de prins nadat ze het knikje van de andere man had nagedaan. Ze probeerde zichzelf niet teveel af te laten leiden door de vrouw die net uit het water was gekomen. Het was een ontzettend knappe vrouw, niet dat Irina jaloers zou zijn. Zelf kon ze elke gedaante aannemen die ze zou willen, ook die van de vrouw. Alexander knikte even tevreden. "Ik heb een opdracht voor jullie en als je het goed uitvoert dan zul je heel, heel rijkelijk beloond worden. Faal je, dan wordt het zeker weten je dood. Misschien denk je van niet maar als je mee doet aan mijn plan en het lukt niet zul je opgejaagd worden tot het einde van je dagen. En dat einde zal zeer snel komen." Begon Alexander en hij streek even langs de manen van zijn paard. "Het is de bedoeling om mij koning te maken en mijn vader en broers uit de weg te ruimen." Het was niet de bedoeling dat er nog iemand zou zijn die zijn claim op de troon in de weg kon staan. Helemaal niemand. Alexander zou iedereen uit de weg ruimen als dat nodig was en het liefste liet hij het doen door andere mensen. Door dit drietal dat hij zorgvuldig had uitgekozen. Irina luisterde en in de stilte die Alexander liet vallen na zijn woorden haalde ze pas weer adem. Het doden van de koning en zijn zonen. De prins had gelijk, als ze mislukte dan zou ze in ieder geval nooit meer terug kunnen keren naar huis of naar haar oude gedaante. De kans was groot dat haar familie dan iets aangedaan werd. Hard beet ze op haar onderlip, ze had veel te verliezen en wat won ze ermee? Geld.. Rijkdom, ontzettend veel rijkdom.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Er waren wel meer opdrachten die hem dood hadden moeten maken, zo makkelijk ging dat niet. Misschien dat ze hem konden verhongeren, dat was nog niet geprobeerd, maar wapens en gif werkten niet. Hoewel er ook geruchten de ronde gingen dat de prinsen mutaties hadden die pijnlijk waren, misschien was dat zwarte spul van deze hier wel een van die mutaties, het zou hem niets verbazen. Zelfs al waren het geruchten die hij uit de kroegen had verzameld, vaak zat er een kern van waarheid in. Zolang die kern hem geld opleverde, was het prima.
'En hoe wil je dat voor elkaar krijgen?' Weer die vrouw in het water. Zijn blik ging haar kant op, maar zolang ze vragen stelde waar hij iets aan had, zou hij haar niet onderbreken. 'Je hebt hier een zooitje ongeregeld dat ongetwijfeld goed is in het vermoorden van mensen, maar dat is wel wat anders dan het koninklijk huis. Hoe denk je ons binnen te krijgen? Wat is het plan als we binnen zijn?' Ze had een punt. Ze leek zich ook niets aan te trekken van de prins in hun midden of de rook die zich om de open plek verzamelde. Of ze had een doodswens, of ze wist dat ze snel genoeg weg kon zijn.
'Ja, nog iets, als je familie dood is, wat waren dan je plannen voor ons?' Thomas besloot om zijn mond ook open te trekken. Als die meermin het kon, dan hij ook. 'Ik neem aan dat je niet van losse eindjes houdt, dus vertel. Heb je een ander team dan op ons jagen? Krijgen we een plaats aan het hof? Zijn we je moordenaar vriendjes?' Zijn mond trok lichtjes omhoog terwijl hij over de mogelijkheden van de toekomst sprak. Geld was leuk, leven was beter. 'En wat dat betreft, zou ik toch ook graag weten wíe er hier allemaal op de open plek zijn. Ik vertrouw geen mensen op hun mooie hoofdjes.' Hij sliep er wel mee. Dan was een mooi hoofdje het allerbelangrijkste, maar vertrouwen was iets anders. Bovendien waren écht knappe vrouwen eerder vals genoeg om hun uiterlijk te misbruiken. De vrouwen die een beetje knap waren of niet echt, die vonden het fantastisch als ze aandacht kregen en zouden dat nooit misbruiken, maar daar vielen deze twee dames duidelijk niet onder.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Alexander liet de genodigden hun gang gaan. Hij liet ze hun vragen stellen, maar gaf er nog geen antwoord op. Uiteindelijk vielen ze stiller. De enige die nog niks gezegd had, was het meisje met de rode haren. "Laat ik beginnen met het laatste. Ik weet namelijk wie jullie allemaal zijn en behalve jullie zelf hoeft niemand te weten wie jullie zijn." Hij keek naar de vrouw in het water. "Yreal," zijn donkere blik gleed naar de andere vrouw, "Irina," en eindigde bij de man, "Thomas." Kort knikte hij even. "Wie of wat jullie verder zijn, kunnen jullie straks gezamenlijk bespreken als ik weg ben." Hij dacht na, welke vraag zou hij nu eens beantwoorden. "Mijn plannen voor jullie zijn vrij simpel, je voert je taak uit en vraagt van me wat je wilt. Ik geef het je. Als je je mond voorbij spreekt dan weet ik je te vinden en zal je zeer, zeer langzaam sterven. Jullie drie zijn namelijk de enigen die hier vanaf weten en zullen weten. De andere losse eindjes zijn niet waardevol en zullen niet in staat zijn om iets te kunnen vertellen."
Irina voelde een rilling over haar rug glijden bij zijn dreiging. Ze was gewend om te stelen en haar uiterlijk te misbruiken voor kleine dingen. Nooit had ze iemand vermoord of was de dreiging van haar eigen dood zo dichtbij.
"En voor het plan zelf, ik moet eerst weten dat jullie mee doen. Zodra je ja zegt kun je niet terug. Je kan dood gaan, je kan gepakt worden. Ik zal er niet wakker van liggen." Alexander keek ze allemaal even aan. "Als je ja zegt dan krijg ik jullie binnen, jullie zullen zo dichtbij zijn dat de enige die jullie uit hoeven te schakelen de persoonlijke wachters zijn. De rest van het paleis zal niet gealarmeerd zijn of niet eens in de buurt."
Niet dat zij dat echt nodig had, Irina zou makkelijk binnen kunnen komen als een van de wachters en dan de koninklijke familie vermoorden. Waar waren die andere twee voor nodig? Was hij bang dat ze het niet alleen aan kon? Ze was nog nooit betrapt, met wat dan ook. Dat riep wel de vraag op hoe hij haar gevonden had? Of was ze te vaak een vreemdeling geweest in haar eigen huis, letterlijk.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
'Bedreig mij nog eens en je kan beter niet meer in de buurt van water komen, príns,' Yreal gromde zachtjes en liet haar tanden zien. Ze was niet voor niets een moordenaar en die prins mocht misschien denken dat hij alles en nog wat was, maar niemand kon vierentwintig uur per dag achter z'n rug kijken en al helemaal niemand kon zonder water. 'Ik doe mee, op voorwaarde dat geen van jouw familieleden enige magie wat betreft vuur heeft. Daar heb ik het niet zo op.' Zolang ze in het water was, was het geen probleem wanneer er vuur in de buurt was, maar uit het water vond ze het verschrikkelijk. Het deed haar ook meer pijn dan menig ander, ze ging vaak zelfs een openhaard uit de weg uit instinct.
Hij vond het wel grappig met die twee dames. Eentje was duidelijk aan het vak gewend en aan de ander kon hij nog niet veel aan zien, hoewel ze niet heel erg op haar gemak leek. Die Yreal daarentegen had de ballen om de prins te bedreigen, maar zelfs dat kon hij begrijpen. Er gingen geruchten over dat die zwarte rook zeer pijnlijk was, maar rook kon niet binnendringen in water. Zeer onhandig als beide partijen met elkaar op de vuist gingen, maar nog steeds grappig voor hem. 'Prima, een paar nekken breken is niet zo moeilijk, ik neem tenminste aan dat iedereen hier gewend is aan moord?' Aan Yreal en de prins hoefde hij dat niet te vragen, hij keek dan ook naar de andere jongedame. Irina. Tenminste, dat was wat de prins haar genoemd had. Ze leek niet op een Irina. Vreemd geval was dat.
'Je hoeft geen nekken te breken om iemand te doden, idioot, vrouwen doen dat met charmes die jij in ieder geval niet bezit,' ze beet de woorden richting Thomas, die op zijn beurt een wenkbrauw omhoog trok. Misschien viel het op, maar Yreal had het niet op mannen die dachten dat ze alles waren en hierbij anderen, specifiek vrouwen, omlaag wilden krijgen. Zijn opmerking hoefde niet zo bedoeld te zijn, maar ze ging ervan uit dat de vrouw wel voor zichzelf kon zorgen, anders was ze hier niet. Bovendien zou ze snel genoeg dood zijn als dat niet het geval was.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
De bedreiging waardeerde hij niet en zijn ogen vernauwden al snel. "Als ik jou was, zou ik op dit moment je mond gaan houden. De losse eindjes zijn nog niet uit de weg geruimd en ik kan je verzekeren dat zij wel krachten met vuur bezitten." Alexander keek haar met een kille blik aan. Hij was niet bang voor haar dreigementen, noch was hij bang voor de dood. Hij had haar veel meer te bieden en als ze hem doodde dan zou ze dat allemaal verliezen. "Ja, iedereen hier is daaraan gewend." Voegde hij er vervolgens aan toe, nadat Yreal Thomas had afgesnauwd. Het deed hem weinig dat die mensen elkaar af zouden maken, dat zou zelfs nog beter zijn.
Irina keek even naar de twee. Ja, ze had gedood, meer dan eens. Ze was echter niet zo brutaal als Yreal en niet zo bruut als Thomas. Ze was stiller en haar moorden hadden vaak een nasleep. Ze vermomde zich als een bekende, als iemand die opgepakt zou worden. Ze had veel meer invloed dan die andere twee misschien dachten. "Doden is geen probleem." Voegde ze er dan ook aan toe, haar stem klonk zacht. Het klonk haast als de stem van een jong meisje, niet die van een gewetenloze moordenaar. Ach, schijn kon bedriegen. Met een glimlach keek ze toen even naar Yreal, ze vond het fijn dat de vrouw voor haar op kwam.
Alexander bekeek ze even. "Nou, dit is wel weer even mooi geweest zo. Ik denk dat het het beste is als jullie hier in de buurt blijven, ik kan een kamp voor jullie laten opslaan. Ik word namelijk weer terug in het paleis verwacht. De opdracht vind plaats over een paar dagen als er een groot feest zal plaatsvinden. Na dat feest slaan jullie toe en verdwijnen jullie weer. Er zal veel beveiliging zijn, maar genoeg die ook dronken zijn. Ik verwacht niet dat dit al te moeilijk zal zijn." Zijn blik gleed toen naar Yreal. Hij moest eruit zijn alsof hij gevochten had en eigenlijk wilde hij haar daarvoor gebruiken, maar hij wilde eerst weten of hij haar kon vertrouwen.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Ze knipoogde naar hem. Dat was de enige reactie die de prins ging ontvangen als hij dacht haar nogmaals te bedreigen. Hij had haar zelf ingeschakeld voor deze klus, dan moest hij ook weten dat ze niet zo onder de indruk was van hem. Men werd een moordenaar door iemand uit te schakelen, maar je werd een huurmoordenaar door je hersenen te gebruiken. Yreal had genoeg hersenen. Dat wist zij, dat wist hij. Er was geen nood om daar nog meer woorden aan vuil te maken. Die prins wist ook aan te geven dat iedereen hier gewend was aan doden, interessant. Zo zag die andere dame er niet uit, maar dat was niet aan haar om in twijfel te trekken. Net zoals Yreal niet dom was, was de prins dat ook niet. Hoopte ze dan maar, anders werd dit nog een lastige klus om voor elkaar te krijgen.
'Ik zal in het water zijn als je mij zoekt, gooi gewoon een steen in het water en ik kom wel kijken, maar verwacht niet dat ik in een kamp op land aanwezig zal zijn voor langer dan nodig.'
'We zouden niet durven dromen dat je ons zo lang met je aanwezigheid vereert schoonheid,' haar blik schoot richting Thomas en ze kneep haar ogen lichtjes samen. Vlerk. Vervelende, opgepofte, hersenloze spierbundel. Niet op reageren. Hij vond zijn eigen opmerking al veel te grappig. Langzaam kwam ze omhoog en liep het water uit.
'Zeg prins, heb je ook een idee wie van ons zou winnen?' Een grijns ontstond op Thomas zijn gezicht terwijl hij overeind kwam. Kijk, dit was zijn gevecht. Zeker als die zeemeermin besloot het water, haar terrein, te verruilen voor zijn territorium.
'Wie weet, misschien is het de shifter wel die ons beide van kant maakt, of niet, lieverd?' Zijn blik ging richting de tweede vrouw, die nog niet veel van zich had laten horen. Hij vond het leuk om beide uit te dagen, al was het maar om erachter te komen met wat voor soort personen hij ging werken. Dit was voor hem niet vijandelijk, maar aan Yreal te zien was dat het voor haar ook niet. Gewoon elkaar een beetje testen, beetje plagen, dat hoorde bij zo'n samenwerking. Iedereen wilde weten wie er het beste was in de groep, natuurlijk haantjesgedrag.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Alexander knikte rustig. "Dat zal ik onthouden." Antwoordde hij kalm en zijn blik gleed ook naar Thomas die weer een opmerking maakte. Als hij eerlijk moest zijn, dan had hij geen zin om nieuwe mensen te zoeken. Hij keek even naar de drie mensen en dacht na. "Ik hoop geen van jullie." Hij rolde met zijn ogen en schudde zijn hoofd. Het was niet alsof hij per se behoefte had hieraan en terwijl ze dichter bij elkaar kwamen steeg hij op. "Kunnen jullie dit af zonder mijn aanwezigheid?" Hij deed zijn best om zijn irritatie wat te verbergen. Irina richtte haar blik op de twee, er was duidelijk veel spanning tussen ze. Zij had natuurlijk zelf wel vaker mensen gedood, maar meestal deed ze dat in alle stilte en was ze nog nooit ontdekt. Een echt gevecht met twee van deze uiterst goedgetrainde mensen, dat zag ze niet zitten. Ze verwachtte namelijk niet dat haar eigen training afdoende was om van ze te winnen.
"Maar uiteindelijk zet ik mijn geld in op de shifter."
De woorden van Alexander lieten een rilling door haar lichaam gaan. Ze wist zeker dat hij dit expres deed en haar blik gleed even naar hem. Vervolgens naar de twee die er ook stonden. Ze glimlachte een beetje naar ze. "Nou, wat een eer." Ze boog haar hoofd en in een snelle beweging had ze twee messen tevoorschijn. Meer had ze meestal niet nodig en meer droeg ze dus ook niet bij zich.
"Maar als het over een paar dagen al is zal ik beloven om rustig aan met jullie te doen, ik denk dat jullie nog wel handig kunnen zijn voor de missie.'
Ze schonk de twee een brutale knipoog en wachtte af. Zij zou niet de eerste zet doen, dat was simpelweg niet haar stijl. Ze begon meestal vanuit de verdediging, iedereen die zijn kracht wilde laten zien zou aanvallen. Dat deed ze vrijwel nooit, alleen als ze er echt toe gedwongen werd. Irina kraakte haar nek even en wachtte de twee af.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
'Wie zegt dat hij jou bedoelde?' Er stond inmiddels een brede grijns op Thomas' gezicht terwijl hij naar de jongedame keek die reageerde. 'Je bent niet de enige shifter hier lieverd, dat mocht je willen.' Hij kon misschien niet in iedereen veranderen, maar een wyvern was toch een ietwat ander verhaal dan een mens. Veel leuker ook. Zijn blik schoot naar Yreal, die inmiddels naar voren liep en tussen de twee shifters kwam te staan, maar haar blik was gericht op de prins. Je kon zien dat ze het niet zo had op mannen, maar dat ze hem wel interessant vond. Het straalde van haar af. Wat Thomas niet wist, was dat Yreal nog niet veel mannen had ontmoet die haar daadwerkelijk konden verslaan. Ze wist dat de prins dit waarschijnlijk wel kon, maar het intrigeerde haar. Ze wilde zien hoe die zwarte rook van hem daadwerkelijk in z'n werk ging.
'En wij drie tegen jou? Hoe zou dat uitpakken?' Ze glimlachte breed genoeg om haar tanden te laten zien, maar sloot haar mond ook weer. Haar ogen zeiden genoeg over de situatie. Yreal had allang toegestemd met de opdracht, als ze dat niet had, dan was ze het water niet uit gekomen, maar dat betekende niet dat ze zichzelf in ging houden. Langzaam liep ze op hem af, haar stappen waren voorzichtig genoeg om hem niet meteen de verdediging in te duwen, maar ze was ook niet heel subtiel. 'Ik heb zoveel verhalen gehoord over jou, over wat je kan doen... Als je zoveel geweld kan gebruiken als kracht, waarom ben je dan zelf niet in staat om alles te regelen? Over jouw broers zijn die geruchten er niet. Dus vertel, wat houdt je tegen, príns?'
Zelfs met al die geruchten stopte het Yreal niet om langzaam om hem heen te lopen, haar hand streek heel lichtjes over zijn arm heen. Ze was niet lang genoeg om op een makkelijke manier over zijn schouder te strijken, hoewel ze ook niet heel klein was voor een vrouw. Daarentegen had ze wel meer lef dan de meeste. Ach, hij had haar nodig, toch? Kon niet zo heel veel fout gaan.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Irina wist een glimlach tevoorschijn te toveren. "Omdat het overduidelijk is dat hij niet voor jou zou kiezen." Kalm keek ze naar hem, dat hij een shifter was betekende niet zoveel. Er waren shifters in alle vormen, maar er waren er niet zoveel zoals zij. Kalm keek ze even naar hem en grijnsde tevreden. Yreal kwam op hen af en ze bekeek haar even, er lag een kleine glimlach op haar gezicht. Het was makkelijker om haar te verslaan nu ze het water uit was. Irina was echter niet iemand die de eerste stap zou zetten en Yreal liep hen voorbij. Ze volgde haar met haar ogen richting de prins en grinnikte zachtjes bij haar woorden. Met z'n drieën tegen de prins.. Ze twijfelde over wie dat zou winnen.
Alexander bekeek haar en stond toe dat ze dichterbij kwam. Als hij dat niet had gedaan, dan was ze zeker niet dichterbij gekomen. Er kon geen glimlach bij hem af, zijn blik stond haast verveeld. Aan het hof had iedereen respect voor hem, respect dat gemengd ging met een goede dosis angst. Kort bewoog hij zijn hoofd iets, kraakte zijn nek. De schaduwen schoten Yreal's kant op. Het was haast alsof ze klauwen hadden, klaar om haar vast te grijpen en uiteen te rijten. "Ik heb jullie nodig, ik wil geen bloed aan mijn handen en geen verwijten krijgen. Als ze worden vermoord door wat onbekende daders dan wil het volk wraak en een nieuwe koning. Hoe goed denk je dat ze mij zullen gehoorzamen?" Hij richtte zijn blik op Yreal en balde zijn vuist. De schaduw gleed langs haar even subtiel als haar hand over zijn arm had gestreken, desondanks liet het een kras achter. Alsof iemand met zijn nagels over huid heen was gegaan. "Ik heb hier geen zin in, sla jullie kamp op en vecht met elkaar. Ik heb jullie nodig."

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
'Maar waarom zou hij kiezen voor het meisje met de wapens die mijn huid niet kunnen doorklieven?' Hij kaatste de bal recht terug naar de jongedame. 'Je messen gaan echt niet werken in dit geval, dus stop ze weg, lieverd. Voor je zelf gewond raakt.' Ze mocht gerust een van de messen zijn kant op gooien, hij sprak de waarheid, als mens had hij namelijk ook de huid van een wyvern en daar kwam haar staal echt niet doorheen. Misschien als hij het met zijn kracht erin zou duwen, maar zelfs dan betwijfelde hij of dat ging lukken. Zij mocht dan misschien een leuke shifter zijn, maar ze kreeg niet de kracht van een wyvern erbij. Schattig. 'Maar als jullie het niet erg vinden, dan ga ik wel een kamp opzetten, aangezien niemand anders hier die intentie lijkt te hebben.'
Yreal had haar interesse verloren in de andere twee en trok haar wenkbrauw op naar de prins voor haar. 'Een krasje, werkelijk? Zo jammer dat de gewone mens dingen altijd overdrijft, ik had beter moeten weten.' Ze zuchtte, rolde even met haar ogen en maakte aanstalten om weg te lopen, maar niet voordat haar nagels naar buiten klapten en er ook bloed van zijn arm opwelde. 'Ik kan dat ook,' ze knipoogde en liep weg. Die schaduwen deden haar niets. 'Ga terug naar je paleis prins, wij regelen het zware werk wel voor je. Daarom heb je immers twee dames gevraagd, die kunnen dat tenminste.' Thomas was inmiddels bezig met het verzamelen van hout voor een kampvuur, hoewel verzamelen meer leek op een boom uit elkaar trekken. Er lag niet heel veel op de grond en je moest toch creatief zijn met wat je had. Yreal wist meteen dat zij de rest van de dagen in het water door zou brengen, maar ze was wel in staat om te helpen tot het vuur daadwerkelijk aanwezig was. Vervelende mensen die altijd vuur nodig hadden.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Irina keek naar hem. "Omdat er wel meer manieren zijn om mensen te pijnigen." Ze grijnsde een beetje en hield desondanks haar wapens vast. Zijn huid was misschien niet te doorboren, maar ze geloofde niet dat datzelfde goldt voor zijn ogen of de binnenkant van zijn mond. Er was altijd wel een plekje dat ze zou kunnen raken. Hoe hij tegen haar sprak zorgde er echter voor dat haar glimlach verdween. Hij sprak zo neerbuigend. Alsof ze achterlijk en een klein kind was. "Ga vooral je gang, lijkt me een goede taak voor de grote, sterke man." Ze rolde met haar ogen en keek even naar hem. Hierdoor had ze maar weinig intentie om mee te helpen.
Alexander keek naar haar en schudde zijn hoofd. Hij voelde haar nagels in zijn arm en bekeek het bloed even. Kalm staarde hij er naar en zonder op te kijken bewoog hij zijn hand, maar een klein beetje. De schaduwen schoten meteen naar haar toe en beten zich vast in haar armen. Alexander keek hoe de jonge vrouw vast werd gehouden, de wonden waren net diep genoeg om snel te helen. Hij deed een paar stappen naar haar toe, voelde de blik van Irina nu op zich. Hij greep Yreal bij haar keel en kneep die hard dicht, dat beetje emotie zorgde ervoor dat de schaduwen meer kracht zette in haar armen. "Als ik jou was, zou ik oppassen. Ik hou niet van dit gedrag en als ik besluit dat je toch niet nodig bent voor deze missie dan kan je maar beter heel ver weg zwemmen, want nergens zal het verder veilig voor je zijn. Heb ik mezelf duidelijk gemaakt?" Hij wachtte haar antwoord af en hij zou niet loslaten tot hij een antwoord had gekregen dat hem tevreden zou stellen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld