Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Mai
Check het forum voor gezelligheid!!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar
ORPG ~ CambriaSA ~ Hollow Crove
TaylorSwift333
Landelijke ster



Dit is voor een ORPG met CambriaSA (omdat ze nieuw is en ik dit al lang niet meer gedaan heb).

Verhaallijn komt van Cambria, dus niet stelen, we zetten het hier ook niet op dus je zal het wel ontdekken. 

Ezrabeth ( Ezra) Valkyre ~ 24 jaar ~ halfbloed (vampier x weerwolf) ~ uiterlijk in de foto hieronder ~ geschiedenis wordt wel duidelijk


Ezra:
De zon verblinde bijna mijn ogen, zo fel als dat het scheen. Ik was dan wel half weerwolf en kon dus wel tegen de zon, maar mijn ogen waren nog steeds niet aangepast aan de zon door dat ik ook half vampier was. Met een sprintje liep ik door het gebouw op naar de vergadering. "Ah Ezra, daar ben je." sprak Lorick, hij was de leider van deze stad, verkozen door wezens zoals ik. Ik had nooit voor hem gekozen, zijn standpunten leken me te streng. "Wat kan ik voor u doen, Lorick?" zei ik dan en knikte naar hem. "We hebben een opdracht voor je." sprak hij nu en leidde me mee naar de ronde tafel waar de rest van de leiders verzameld zaten. 
Ik zette me op een lege stoel en kreeg een scherm voor me. "We hebben een ingang naar een mensenbasis gevonden, we denken dat er nog 3 anderen van deze basissen verspreid zijn over de stad maar weten niet waar." sprak Lorick nu, ik had nog steeds geen idee wat mijn rol hierin was maar die vraag werd al snel beantwoord. "Het is de bedoeling dat jij infiltreert in dit mensenkamp en uitvindt wat ze aan het plannen zijn. Bij het minste vermoeden van een opstand, contacteer je ons en licht je ons in. We verwachten dat je elke week van je laat horen. Ze gaan namelijk ook niet zomaar de eerste de beste persoon vertrouwen." sprak hij nu en ik knikte, dat leek me meer dan logisch maar nog steeds een gevaarlijke opdracht. Ik mocht dan wel krachtiger zijn dan een mens, maar wie weet met hoeveel zij in die basis zaten. 
"Je moet er dus alles aan doen opdat zij jou in vertrouwen nemen." zei Jeremiah, een andere leider. "Wanneer wilt u dat ik begin?" vroeg ik meteen, de opdracht klonk interessant, toch was er een allarmbelletje dat af ging in mijn hoofd. Bij elk teken van een opstand zou ik hen dit moeten melden. Hadden ze dan het vermoeden dat dit zo zou zijn? De mensen waren al jaren stil, waarom zouden ze nu plots in opstand komen? Wij liepen hen niet in de weg en zij ons niet. Ik snapte er niet veel van maar ik wou er wel het fijne van weten. "Vandaag nog." sprak Lorick nu en ik knikte. "Is er enig vermoeden dat ze een opstand aan het plannen zijn?" vroeg ik dan maar op de man af. 
"Neen, nog niet, maar we kennen maar een basis, we moeten meer te weten komen." sprak Lorick nu weer, hij leek het onderwerp van de kaart te willen vegen. In andere steden was het minder rustig dan hier. Elke dag vielen er wel doden, aan weerskanten. Een wezen zoals ons waren dan wel onsterfelijk voor alle sterfelijke middelen, maar onsterfelijke middelen konden nog steeds tegen ons gebruikt worden, zoals zilver, hout, en andere gadgets waarvan we probeerden te zorgen dat de mensen die niet bemachtigden. 
CambriaSA
Straatmuzikant



Maeve Rose Johnson ~ 20 jaar ~ mens ~ uiterlijk op foto hieronder ~ geschiedenis merk je nog wel



Maeve:
Het leek wel een ochtend zoals alle anderen, opstaan, eten, vergadering, eten, werken. Toch had ik het hier mis. Na het ochtendontbijt volgde wel degelijk de vergadering zoals altijd, maar het bleek niet zomaar een vergadering. Ik was nog moe van de weinige slaap die ik die nacht heb gehad. "Maeve, gaat het wel met je?" vroeg Jessica, een goede vriendin van me. Alle inwoners van de basis moesten elke ochtend naar deze vergaderingen. Dus ook wij. "Ja hoor, alleen slecht geslapen en ik weet niet waarom." zei ik in een geeuw. Ze grinnikte maar keek me toch met medelijden aan. "Mag ik even de aandacht van jullie allemaal?" vroeg Alarick nu aan de menigte in de zaal. We waren met ongeveer 60 aanwezig dus de zaal was helemaal vol. Toen iedereen weer stil was en de aandacht nu op hem had gericht ging hij verder. "Morgen komt er een delegatie van sector 1, 3 en 4 onze sector bezoeken, deze delegatie zal bestaan uit de leiders en enkele wachters. Morgen zal onze gewoonlijke vergadering dus niet door gaan." sprak hij nu en ik keek even op, sector 1, 3 en 4? Sector 1 en sector 4 konden elkaar niet uitstaan. Laat staan dat er morgen geen verhitte discussies zouden gevoerd worden. 
De rest van de vergadering ging zoals altijd over de taken van de dag, de taken van morgen en een paar veiligheidsmaatregels waarbij mijn aandacht weer helemaal weg was. Ik was blij toen de vergadering voorbij was, zoals altijd was de vergadering uitgelopen en was het ondertussen al weer middag. Samen met Jessica vertrok ik naar de grote kantine die onze sector had. Het enige natuurlijke licht dat binnen scheen kwam van een glazen koepel in het centrum van de kantine, deze was meestal gesloten zodat we onze plaats niet verrieden. "Dus, sector 3 stuurt afgevaardigden." sprak Jessica en ze wiebelde kort met haar wenkbrauwen. Ze had duidelijk beter opgelet dan ik. "Sector 3." gaf ze nog een hint waardoor ik meteen dacht aan Jackson. "Ja, daar zijn we dan, ze heeft het door." giechelde ze nu even en schudde haar hoofd. Haar blonde krullen leken eerder meer grauw in dit licht. Jackson en ik waren jeugdvrienden, sinds hij 18 was werd hij overgeplaatst naar sector 3 om daar als een van de wachters te dienen. Het was niet zeker of ze hem morgen zouden sturen maar het zou fijn zijn.
"Jackson." zei ik zacht en ze knikte. "Ik durf te wedden dat hij mee op pad wordt gestuurd sinds dat hij in deze sector is opgegroeid." zei Jessica waarbij ze een goed punt had. De kans was inderdaad groot dat ze hem mee zouden sturen. Mijn mini-geluksmomentje werd meteen onderbroken door een van de wachters die naar binnen kwam rennen. De leiders die aan een aparte tafel zaten te eten keken meteen op. Alarick stond op en ging meteen naar de wachter toe, wat de wachter tegen hem zei was niet duidelijk, en liplezen kon ik ook niet, maar het was duidelijk belangrijk als hij er voor naar binnen kwam gerend. Iemand liep meteen naar de ingangsdeur en drukte op de rode knop. Deze werd alleen gebruikt in noodgevallen. Meteen werd de koepel overdekt en werden de lichten binnen aangedaan. Iedereen was plots stil. Zou iemand van de mytische wezens te dichtbij geraakt zijn? Hadden ze iets gezien? Alarick nam een scherm in zijn handen, iedereen was stil tot hij een teken gaf. Hij stopte het scherm weer weg en de koepel werd terug open geschoven waardoor er weer licht naar binnen scheen. Alarick stapte meteen naar het midden van de kantine. "Een drone van de mytische wezens is aardig dichtbij onze locatie geraakt, daarom moesten we voorzorgen nemen. Hij is nu weer weg, sorry voor het ongemak." sprak hij en knikte naar de wachter die weer weg ging. Dit was behoorlijk nipt. 
TaylorSwift333
Landelijke ster



Ik zet al even wat maar zal er nog aan verder gaan. 

Ezra:
Het duurde niet lang voordat ik mijn spullen had gepakt die ik nodig had. Ik maakte enkele scheuren in mijn kleren zodat het leek alsof ik al langer onderweg was. Buiten besmeurde ik me met vuil. Het moest zo reëel mogelijk lijken. Ik nam de bosroute naar de basis die mijn leiders ontdekt hadden. Het was lang stappen maar nog steeds moest ik zo echt mogelijk lijken. Af en toe moest ik halt houden. Iets te eten of te drinken had ik niet mee, het was me verboden, als ik gehavend toekwam was er meer kans dat ze me binnen lieten in de basis. Ik vervloekte mezelf binnensmonds omdat ik deze weg gekozen heb en geen andere. Mijn maag knorde en mijn keel was zo droog. 
Na even ging ik weer op weg en stapte verder tot het donker was en ik een plek moest vinden om te slapen. Pas de volgende ochtend liep ik verder en bereikte ik eindelijk de basis. Het duurde niet lang voordat iemand met gespot had. Een diamanten mes werd voor mijn keel gehouden. Dat materiaal zou overal doorsnijden, ik moest rustig blijven en hen geen reden geven me te doden. 
"Alsjeblieft, ik ben al zo lang op weg om te zoeken naar mensen zoals ik. Ik kan niet meer. Heb medelijden met me." vroeg ik hen smekend, niet iets dat ik graag deed maar als het nodig was, was het nodig. "Jij bent een mens zeg je?" sprak de wachter met de diamanten mes tegen me. "Ja." zei ik dan. De jonge man lachte er mee alsof hij het niet geloofde, wat slim was van hem maar het hielp me niet. "Laat mij eens met de jonge man praten." hoorde ik plots een andere man zeggen en ik keek even naar hem. Het was Alarick, de leider waar mijn leiders me voor gewaarschuwd hadden. "Natuurlijk." sprak de jonge man dan en stak zijn mes weg. "Dank u, Jackson." zei Alarick dan en wenkte me dat ik hem moest volgen. Dat deed ik dan ook en volgde hem tot in de basis.
"Bospad?" vroeg hij dan en ik nam aan dat hij mijn route bedoelde. "Ja." antwoorde ik dan maar en hij trok een wenkbrauw op. "Is dat niet het terrein van de mytische wezens?" vroeg hij nu een ik kon mezelf wel vervloeken. "Ja, inderdaad, ik heb geluk gehad dat ik niet ontdekt werd, maar het scheelde niet veel." zei ik dan maar en hij knikte. "Veel geluk inderdaad. Wel ik denk dat er hier nog wel plaats is voor iemand onderdak te bieden. Ik kan vragen aan iemand om je te helpen om je plek te zoeken maar ik zit verder met een belangrijke vergadering." zei hij dan en op dat moment stapten twee meisjes langs, beiden leken niet veel ouder dan 20. 
CambriaSA
Straatmuzikant



Maeve
De volgende dag was het zo ver, delegaties van sector 1 en sector 3 kwamen aan in onze basis. Net zoals enkele andere nieuwsgierigen kwam ik kijken wie er allemaal bij was. Een enkel gezin zag hun zoon weer terug die mee was gekomen als wachter. Daar zag ik hem dan, Jackson, als een van de laatste wachters mocht hij het gebouw binnen. Het duurde niet lang voor hij me ook zag en me in zijn armen sloot. "Maeve!" zei hij, zijn stem verried enige blijdschap. "Jake." dat was het koosnaampje dat ik hem altijd gaf. Ik was blij om hem nog eens te knuffelen. 
"Hey Jackson!" zei Jessica dan en hij liet me even los en gaf haar ook een knuffel. "Heb je het gehoord? We blijven hier een paar dagen, blijkbaar is het niet zo veilig om vanavond hier al te vertrekken." zei Jackson dan en een kleine glimlach sierde mijn lippen. "Ja, ik hoorde zo al iets." grinnikte ik en samen gingen we naar binnen. Al snel moest hij afscheid van me nemen want hij moest naar de vergadering. Eens dat hij weg was nam Jessica me bij de hand en trok me mee met haar. "Oh hij heeft het nog steeds even erg te pakken." grinnikte ze en ik keek haar niet begrijpend aan. Waar had ze het over? Ik trok een wenkbrauw op en ze begreep de hint. "Wel het lijkt alsof het wederzijds is." zei ze nu en wiebelde even met haar wenkbrauwen. Ik rolde even met mijn ogen. Nee, hij had helemaal geen boon voor mij en ik niet voor hem. Toch niet dat ik wilde toegeven. 
Na de vergadering kwamen de leiders eten, de wachters moesten buiten op wacht staan. Ik was redelijk moe na het eten dus liepen Jessica en ik maar naar de slaapplaatsen toen we voorbij Alarick en een jonge man stapten. "Maeve en Jessica, wie van jullie zou deze jonge man willen helpen een plaats te vinden om zich te verfrissen en even te slapen?" vroeg hij dan en Jessica keek naar mij en duwde me naar voren. "Ik kan nu niet maar Maeve doet dit met plezier." zei ze nu en ik keek haar aan, als blikken konden doden lag ze nu dood op de grond. 
"Zou je dat kunnen doen?" vroeg Alarick dan aan mij en ik knikte. Alarick liet de jonge man aan mij over en Jessica en hij lieten me beiden alleen. Heel erg bedankt Jessica! Heel erg bedankt!
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld