marlee schreef:
Haar hand lag op haar buik terwijl het kamermeisje de veters van haar jurk strakker en strakker trok. Nog even en ze zou van de kruk vallen omdat ze geen adem kreeg, terwijl haar moeder haar bleef aankijken en haar bleef vertellen hoe mooi de jurk haar stond.
''Keep your shoulders straight Madeleine, show them how beautiful of a young woman you are.''
Madeleine was de opmerkingen inmiddels wel gewend. Bij elk event bracht haar moeder haar bezoekjes om er voor te zorgen dat haar enige dochter er op het best uitzag.
''I can't breath, it's too tight.'' Bracht ze met moeite uit, maar haar roep om hulp werd zoals gewoonlijks afgewezen. Haar voortkomen was belangrijker dan haar welzijn. ''You are overreacting, child, it's only for one evening.'' Zei haar moeder. Zodra het kamermeisje klaar was deed ze een stap naar achter en focustte haar blik op de grond. Madeleine haar moeder rijkte haar hand uit om haar van de kruk af te helpen die ze met genoegen aannam. Ja, het was maar voor een avond, als ze het zolang zou volhouden. Ze kon niet wachten tot het moment dat ze uit de jurk werd geholpen. Haar moeder deerde haar commentaar echter niet dus hield ze wijs haar mond, want ze wist hoe belangrijk dit voor haar moeder was. Voor Madeleine haar toekomst, welgezegd. Hoewel ze haar best deed om een huwelijk uit de weg te gaan wist ze dat haar ouders haar elk moment zouden kunnen weggeven aan een man. Een prins als het kon, van een welvarend land en in bezit van een groot leger. De onrust omtrent de oorlog tussen Portugal en Spanje werd steeds erger, en als Portugal geen nieuwe bondgenoot zou sluiten zouden ze het verliezen, en Spanje zou geen genade tonen aan de koninklijke familie. Hoewel Madeleine droomde van een man die met haar trouwde omdat er liefde in het spel was, wist ze dat de toekomst van Portugal in haar handen lag en daarmee de vele levens die gespaard zouden blijven. De verantwoordelijkheid was groot en ze deed daarom wat haar ouders van haar vroegen.
Samen met haar ouders en haar drie broers liep ze de trap af naar de begane grond, waar de balplaats zich bevond. Ze moest toegeven dat ze het paleis en de natuur van Schotland om te bewonderen vond, maar het klimaat was treurig en de avonden waren al gauw donker. Ze verlangde naar de lange en zonnige dagen van het zuiden, gelukkig verbleven ze dan ook maar enkele dagen.
''Remember to smile, stay friendly with everyone, even those bastards from Spain. We need to keep the rest on our side. And Madeleine my darling, place don't wander off, we need you in the balroom.'' Ellias, haar broer die slechts een jaar ouder was als Madeleine liep naast haar en herhaalde de woorden die haar vader tijdens het ontbijt vandaag nog had gesproken op sarcastische toon. Als antwoord gaf ze hem speels een duwtje. ''Careful brother, or I will tell the lovely princess of England ugly things about you.'' Haar ogen waren op Ellias gericht om zijn reactie te zien, en Ellias keek haar uitdagend aan. Het was inmiddels erg duidelijk geworden dat Ellias een ding had voor de prinses van Engeland, al had Portugal vrij weinig aan Engeland als bondgenoten. Ze was namelijk geen erfgenaam en zou dus vrij weinig aan Portugal kunnen geven. Daarnaast was het een feit dat Engeland voor weinige redenen naar het zuiden zou komen om in een oorlog te vechten waar ze niks mee te maken hadden. Of Ellias goedkeuring zou krijgen om zijn liefde te trouwen was dus nog maar de vraag.
De zaal was gevuld met lachende en pratende mensen, vrouwen in prachtige jurken en heren in nette pakken. Alles om indruk te maken op anderen. Meerdere dienstmeiden liepen rond met dienbladen gevuld met drankjes en hapjes en de muzikanten draaiden sfeervolle muziek vanaf de zijkanten. Onderzoekend gleden Madeleine haar ogen over de mensen. Ze was altijd opzoek naar iets vermakelijks en hield daarom van feesten zoals deze. Helaas voor haar had haar vader de voorhand genomen voordat ze iets interessants kon ondernemen.
''Walk with me, sweetheart. I want to introduce you to some people.'' Zonder een weerwoord te kunnen geven legde ze haar arm in die van haar vader en deed braaf maar met tegenzin wat er van haar gevraagd werd. En voor ze er erg in had stond ze aan een van de zijlijnen verstrengeld in een gesprek over politiek en handelsaffaires met verre landen. Onderwerpen waar ze totaal geen interesse voor had, en de enige afleiding die ze had was de wijn in haar hand en de dames op de dansvloer, die het duidelijk meer naar hun zin hadden dan zij.
De man met wie ze in gesprek was was lang, bleek en had een lelijke, lange baard. Hij trok haar totaal niet aan, maar hij had duidelijk zijn zinnen op haar gelegd. Ze ontweek zijn blik waar dat kon en nipte van het glas dat ze in haar hand had.
''And obviously, Portugal is an excellent country for vineyards and other excotic fruits, that we cannot grow on our land. Perhaps we could make arrangements as soon as - ...'' Zijn stem alleen al verveelde haar.
''Perhaps I need to make use of the ladies room. If you would excuse me,'' Ze maakte een buiging voor de man en ontweek de afkeurende blik van haar vader. Ze wist dat het ongelovelijk onfatsoenlijk was om tijdens een gesprek zomaar weg te lopen, maar de man praatte al voor zo'n kwartier en er leek geen einde te komen aan zijn onzinnige verhalen. Bovendien was het voor haar allang duidelijk dat hij geen bijdrage kon leveren aan de oorlog die ze voerden, dus zou hij nooit een mogelijke partner voor haar kunnen zijn.
Zodra ze uit het zicht was van haar vader zocht ze een dienstmeid om haar lege glas te verwisselen voor een volle. Misschien zou de drank de avond wat spannender kunnen maken.
@Kittenpainfull