Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Nemophilist

Account verwijderd

schreef:

(N.) English: A Love And Passion For The Solitude And Beauty Of Forests And Woodland

Elio Moreno

Het was een speciale dag voor Elio. Tien jaar geleden op zijn veertiende sneed hij zichzelf letterlijk los van zijn gezin. Op het moment dat zijn moeder met haar hoofd tegen de hoek van de tafel sloeg na een klap van zijn vader en haar laatste adem had uitgeblazen, waren bij hem de stoppen doorgeslagen. Hier herinnerde hij zich vrij weinig van en in zijn roes van woede leek het alsof hij buiten zijn lichaam getreden was en alles vanop afstand had waargenomen. Tegelijkertijd was diezelfde dag ook de start van een nieuwe familie geweest. Bebloed en ouderloos, had hij zich teruggetrokken in de bossen in een wanhopige vlucht om de galg te vermijden. Daar had hij een bende zo hard de stuipen op het lijf gejaagd met zijn verschijning dat hij zichzelf meteen bewezen had en ze hem aan hun kampvuur hadden uitgenodigd.
Gedreven door het feit dat hij de grootste zonde aller tijden al had begaan, vadermoord, liet hij zich door niets of niemand afschrikken. Met die mentaliteit had hij zichzelf snel naar de hoogste rang opgewerkt en na de dood van hun leider vorig jaar had hij die rol met veel plezier geëist van de anderen. Streng, maar rechtvaardig vond hij zichzelf sinds hij verantwoordelijk was voor het leven van tien andere mannen.
Elio wist jaar na jaar nooit of hij moest rouwen of feestvieren op de verjaardag van zijn vrijheid. Dag na dag werd hij betoverd door de pracht van het vrije leven in de bossen met torenhoge boven en de geruststellende drukte van de dieren. Eveneens schonken de bossen hem ook rust en stilte. Zijn vader zou hij nooit missen, maar zijn moeder had haar lot niet verdiend. Al wist hij niet of hij nog naar haar terug zou willen keren als hij daarvoor zijn vrijheid zou moeten opgeven.
In gedachten verzonken, trok hij zijn leren kledij aan op de oever van de rivier. Met zijn haren nog vochtig, begon hij met het opblinken en verzorgen van zijn messen en zwaard. Op het moment dat hij het kamp terug betrad, waren alle blikken op hem gericht.
"A carriage is moving towards our new spot. Not too much guards, just enough to be valuable and still overpower them," sprak hun scout buiten adem, maar vol enthousiasme op een opgewonden toon.
Met een kleine grijns legde Elio zijn hand op het heft van zijn zwaard en knikte.
"Round up your breakfasts, we're going out to hunt," grijnsde hij breed.
Binnen enkele minuten waren ze al op weg naar de flank van de berg. Via ondergrondse grottenstelsels konden ze snel van de ene kant van de berg naar de andere raken. Op die manier overvielen ze menig onbewuste reizigers op deze drukke reisweg. Deze plek hadden ze pas recent ontdekt en de buiten waren groot, het woord dat deze route belaagd werd was nog niet ver genoeg geraakt om de rijkste onder het volk af te schrikken. Dat werd bewezen toen ze zich verscholen rond een grote bocht. Met wat grote boomstammen die ze snel op de weg schoven, zouden ze de koets blokkeren vlak na de bocht en daar hun kans grijpen. Het verrassingseffect was het meest effectief.
Elio's hart bonkte nog bij elke overval in zijn keel. Het was niet voor niets dat hij al leider van de bende was, als je ouder werd, werd je trager en wie te traag was trof snel het zwaard van de tegenpartij. Velen waren al vechtend ten onder gegaan. Hun levensstijl maakte elke dag spannend en vol gevaar, maar net de stoot van adrenaline en opwinding die hij nu ondervond, maakte het de moeite waard. De naderende hoeven die hard tegen de grond aansloegen, klonken als slagen op een gong voor hem. Ze kondigden immers het begin van de strijd aan. Vanaf struikelende en panikerend gebries van de overvallen paarden klonk met daarop de eerste ruiters en het luid geschreeuw om de koets en al het volk tot stilstand te brengen, schoot een regen van pijlen uit de bossen. Hun boogschutters bleven beschut terwijl hijzelf te paard zijn voetvolk in de strijd leidde.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

Fenella Sorcha Ainsley
Princess of Scotland

I wanna touch the northern lights
We could leave the world behind
I wanna know what it's like
To walk away from this life

Verbazingwekkend had het niet lang geduurd voor de ouders van Fenella om een nieuwe man voor haar te vinden. Niet alleen was het verbazingwekkend, het was haast teleurstellend. Wanneer de vorige man van Fenella overleed en zij was achtergelaten als weduwe had ze eigenlijk gehoopt dat ze voor even van haar leven in het kasteel kon genieten, terug bij haar ouders en haar broers. Helaas, ze hadden de prinses al snel een nieuwe man kunnen vinden waardoor ze haar nu al weer in de eerste de beste koets gezet hadden onderweg naar de hertog die de zogenaamde gelukkige man was die nu met de prinses van Schotland zou trouwen. Van wat ze te horen had gekregen over de man was hij toch al wel wat ouder dan haar. De man was 32, zelf was ze 21 jaar oud, dus dat was een 11 jaar verschil. Al was dat minder erg dan haar vorige huwelijk waar ze 15 was toen ze trouwde met de 33 jarige man. Wanneer ze het nieuws te horen kreeg dat haar man was overleden, ze wist nog wel dat ze haast opgelucht was dat ze het huwelijk was uitgekomen en dat ook nog eens zonder enige kinderen. Al was het wel zo, als ze kinderen had dan was het misschien moeilijker geweest voor haar ouders om haar zo snel weer aan een andere man uit te huwelijken. Het was haast alsof ze haar niet in het kasteel wouden hebben, maar gaf ze eens ongelijk. Fenella wist ook wel dat ze geen gebruik voor haar hadden in het kasteel en dat ze het meest handig was als ze ergens getrouwd was met een man met veel invloed en geld die de koninklijke familie zou kunnen versterken. Fenella wist wel dat het eenmaal zo werkte binnen de muren van een koninklijke familie maar toch deed het haar pijn wanneer haar ouders zo snel haar het nieuws gaven dat ze weer kon vertrekken.
Daar zat ze nu dan, in een koets onderweg naar het huis van hertog Jaymes Brown. Op het moment was het alleen haar koets en haar bewakers, al waren ze eerder met een grotere groep. Eerder bestond de groep ook uit de koning en koningin. Alleen waren ze bij de vorige stad opgesplitst wanneer de andere groep hun koets gebroken was. Er was de keuze gemaakt om de koets met Fenella toch door te laten reizen zodat ze op tijd bij de Hertog zouden aankomen, haar ouders en de rest van de bewakers zouden dan nakomen. Nu waren ze al een tijdje weer onderweg geweest en eerst had Fenella met een geïnteresseerde blik naar buiten gekeken maar het was nu iets later ze was ondertussen toch aardig moe geworden. Dat zorgde ervoor dat ze een beetje in slaap aan het dompelen was en net op het punt wanneer ze bijna in definitieve slaap viel schrok ze wakker van een schreeuw en de koets die tot een directe halt leek te komen. Bijna meteen was de prinses verstijft. Ze had geen idee wat er aan de hand was en was het haast te bang om te vragen. Al helemaal wanneer ze het geluid hoorde van wat leek te zijn pijlen die hun weg in de koets vonden. Werden ze beroofd? Het kon niet zo zijn. Toch, de prinses was haast te bang om de gordijnen opzij te schuiven en te kijken wat er aan de hand was.
Zoekend keek Fenella om haar heen, hopend dat ze iets zou kunnen vinden wat haar zou helpen, maar alles wat ze zag was de kist vol goud en juwelen die ze meegenomen hadden als huwelijkscadeau. Dat was misschien wel Fenella haar laatste hulp. De vrouw had haar blik geforceerd op de kist tot ze de man die voorop de koets zat een kreun van pijn leek uit te geven. Was de man geraakt? Wat was er precies gaande buiten? De vrouw had zoveel vragen en toch was ze bang voor de antwoorden.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Elio kwam net zoals elk keer opnieuw in een roes. Zijn hoofd werd uitgeschakeld en zijn lichaam hield zichzelf draaiende op automatismen die erin gedramd waren. Ontwijken, stoten, blokkeren. Moeiteloos zwaaiend met zijn zwaard, stompend met handen en voeten baande hij zichzelf met zijn paard een weg naar de koets. Vanaf de meeste paarden op de loop waren en het gevecht zich meer op de grond afspeelde, wierp hij zichzelf in een vloeiende beweging op de koets en met één haal van zijn zwaard en een laatste pijnkreet van koetsier, stond er hem niets of niemand meer in de weg. In zijn waas van blinde woede jegens alles en iedereen die hem in de weg stond, stootte hij zijn zwaard door één van de laatste ruiters heen die op hem af stevende. Zijn groep sloot zich om hem heen zodat hij vrij spel had en zich niet om zijn rugdekking zorgde hoefde te maken. Met een bruuske zwaai trok hij de deur zo hard open dat het fijne afgewerkte hout uit de scharnieren sprong en langs de koets weg vloog. Zijn zwaard bevond zich eerder dan hem in de koets, in de verwachting daar nog tegenstribbeling aan te treffen. Zo gefocust op het vergieten van bloed, moest hij zichzelf inhouden toen hij het enige levende wezen in de koets beetgreep en zijn zwaard tegen haar keel zette, van plan om door te duwen als het nodig was.
Het was pas toen de beelden echt tot hem doordrongen en Elio haar gezichtsuitdrukking aflas, dat hij besefte dat ze geen bedreiging vormde. Tegelijkertijd viel er een immense stilte om hen heen. Geen geschreeuw of geroep, slechts een licht gekreun. Geen gekletter van zwaarden, alleen nog schrapende hoeven van ongeduldige paarden nog opgejaagd na de strijd. Het slagveld was aan zijn einde gekomen en hij had getriomfeerd. Langzaamaan begon hij terug in zijn eigen lichaam te treden en hijgend door de hevige strijd, bekeek hij zijn buit. Traag liet hij zijn zwaard zakken en greep ruw haar kin beet om haar gezicht op te tillen en haar hals te bekijken. Dikke druppels rood bloed gleden over haar halse en over haar torso. Toen er geen nieuw bloed opborrelde uit haar tere huid, was hij zeker dat hij haar in het heetst van de strijd, onzeker over het einde toen hij de deur opende zwaaide, niet te hard had bedreigd met zijn zwaard. Met diepe teugen nam hij de frisse metaalachtige geur in zich op en de kille blik maakte plaats voor een triomfantelijke grijns.
"My lady, you have been ambushed," kondigde hij aan met een knipoog en veegde zijn zwaard ongegeneerd af een haar rokken voor hij het terug in de schede stak.
"I bet you're travelling with a lot of nice goods," voegde hij er nog aan toe. "Just sit tight and be very quiet."
Overtuigd dat een mooie dame van haar stand weinig weerstand zou bieden, sprong hij achterwaards zo snel als hij de koets had betreden er weer uit.
"Watch her. Kill her if she moves!" riep hij luid genoeg zodat ze zelf op de hoogte was terwijl hij zijn bende afspeurde naar gewonden of doden.
De dag begon alles beter, er waren oppervlakkige huidwonden, maar iedereen leek nog al hun ogen te hebben en tien tenen en tien vingers. Met een zelfvoldane grijns bekeek hij het slagveld verder en vond al snel twee van zijn leden gebogen over een koffer.
"Fuck, that's a lot," bracht Elio luidop uit en sloeg Adair op zijn rug.
Even stonden met hun drietjes gebogen over de hoop goud en juwelen. Dit was te bizar voor woorden. Een jonge vrouw in een koets met een kist vol goud. Op zich was de combinatie nog te begrijpen, ze was duidelijk van hoge afkomst en ze had de meest prachtige porseleinen huid met golvende bruine haren. Dat ze goed verzorgd en rijk was, was duidelijk. Maar zo rijk en zo weinig bewaking, die combinatie klopte niet.
"Find all the horses, load the bags and get the hell out of here," was Elio's laatste order voor hij zichzelf weer naar de koets begaf en zich afvroeg wat hij met de vrouw zou aanvangen. Het was zonde om haar alsnog aan zijn zwaard te rijgen, want weerloze vrouwen ombrengen stond niet op zijn wenslijst. Al zou haar hier op haar eentje achterlaten al even slecht kunnen aflopen. In gedachten verzonken en piekerend, naderde hij opnieuw de koets.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De geluiden die buiten de koets te horen waren brachten tranen tot de ogen van Fenella, puur door de angst die hoor haar lichaam gierde. In haar hoofd was ze druk bezig met het bedenken van wat ze moest of kon doen in een situatie in deze maar voor ze ook maar iets kon bedenken vloog het portier open van de koets en werd ze begroet met het zicht van een zwaard die zich meteen zijn weg naar haar hals leek te vinden. Dit was voor haar een duidelijk tegen dat ze zich niet moest verroeren, stilletjes bleef ze zitten met haar blik op de man die het zwaard in zijn handen had. Een gespannen hijgen was te horen vanaf Fenella bang dat elke adem haar laatste kon zijn als deze man besloot dat dat zo was. Alas, gelukkig voor Fenella leek er iets over de man heen te komen waardoor haar leven haar gespaard werd. Toch was ze niet geheel ongedeerd van het gebeuren teruggekomen, ze voelde het bloed van haar hals naar haar torso glijden en het was duidelijk dat het ook de man was opgevallen. Er kwam dan ook een lichte kreun van pijn uit de mond van Fenella toen hij haar kin ruig beet had gepakt. Ze was dan ook blij wanneer haar gezicht losgelaten werd. Haar blik hield ze op de man gericht terwijl ze voor het eerst zijn stem hoorde. Ze was overvallen, ja, zoiets was haar al wel duidelijk. De manier waarop de man naar haar knipoogde stond haar niet aan. Toch besloot ze niks te zeggen, ze hield haarzelf stil, bang dat als ze nu wat zou zeggen dat ze de man weer boos zou maken en dat was toch wel het laatste wat ze wou.
Fenella besloot te luisteren naar wat de man zei en bleef dus stilletjes zitten terwijl ze haar koffer met goud en juwelen pakte en er besloten in rond te neuzen. Fenella maakte zeker dat ze geen beweging maakte, Ze was zelfs te bang om haar hand op te tillen om een pluk haar uit haar gezicht te halen, bang dat het verkeerd opgevat kon worden, dat ze zouden denken dat ze iets probeerde.
Na rustig in de koets afgewacht te hebben kwam de man die eerder zijn zwaard aan de nek van Fenella had staan weer terug gelopen richting de koets. Meteen voelde Fenella weer een vlaag angst over haar hele lichaam komen. Opnieuw was ze onzeker over haar toekomst, wat zou er met haar gebeuren. Wanneer de man dichtbij genoeg was besloot ze toch te spreken. “Please, you can’t kill me.” Hopend dat het zou werken als ze zou smeken om haar leven. “You can keep all the gold and jewels, I’ll make sure no one comes for you or the treasure. Please just let me live.” Zelfs als de man haar hier zou achterlaten, de vrouw had geen idee wat ze dan moest doen. Ze wist niet eens welke kant ze op moest om een stad te bereiken, ze kon proberen de weg terug te lopen naar de stad waar haar ouders waren hopen dat ze haar ouders tegen zou komen maar zelfs als ze dat probeerde had ze geen idee of ze de juiste weg wel wist. Al waren dat allemaal problemen voor later, eerst moest Fenella zorgen dat ze in leven kon blijven, dat was voor nu toch wel het belangerijkst.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Elio leunde tegen de koets aan en besloot de smeekbedes te aanhoren. In weinig gevallen had hij het geduld om zich langer dan nodig op het slagveld te begeven en de plek van de misdaad, daar vluchtte hij het liefste zo snel mogelijk van weg. Er was immers altijd de kans dat er elk moment een nieuwe horde koetsen achter hoek vandaan zou komen. Normaal zou het in dit geval niet kunnen gebeuren, maar je wist nooit wie er nog allemaal in de bossen verscholen zat of de paden betrad.
"Fine by me if you want to live. Even better that you even let us keep your gold and jewels." Alsof ze een andere keuze had, wat ging ze doen met haar vinger wijzen en hen zeggen dat stelen verboden was? "And no one will come after us? Are you that useless that no man will wreck your loses," grinnikte Elio geamuseerd. Haar smeekbedes waren niet de beste, maar wel de meest voorkomende.
"Right. I will grant your wishes. Boys we're taking her to the camp, alive!"
Tenslotte had ze nooit gesmeekt om haar te laten gaan. Een wilde, gezamenlijke kreet steeg op uit de monden van zijn mannen en deelde de opdracht uit om haar vast te binden en over zijn paard te gooien waarna hij al wegstapte en het gesprek afkapte voor ze antwoord kon geven. Voorlopig was hij niet van plan om zijn mannen er als een troep wilde wolven op de vrouw te laten af duiken, maar over haar nut in het kamp moest hij nog even nadenken. Losgeld was altijd interessant en indien dat niet mogelijk was, dan was ze alleszins goedkoper dan de hoeren in de naburige dorpen en steden.
Terwijl zijn mannen zich bezig hielden met haar vast te binden, floot hij op zijn vingers om zijn paard terug naar hem te lokken. Traag sjokkend, zich ervan bewust dat de strijd allang gestreden was, kwam Leo op hem af. Elio klopte op zijn flank en wierp zich in één vloeiende beweging op zijn hengst. Het was niet de standaard beangstigende zwarte hengst of een bloedmooie witte merrie. Leo had een donkerbruine vacht, met bijzondere manen die vlasblond waren en voor het gemak ingevlochten waren. Toch was zijn hengst indrukwekkend, zelf mat hij op een een meter negentig af en zijn hengst had een schofthoogte van ongeveer even groot. Samen maakte ze een indrukwekkend paar. Het was duidelijk dat ze beide geen Schots bloed door hun aderen hadden stromen. Zelf had Elio een zongebruinde huid door zijn leven dat zich voor 99% buiten afspeelde en zijn bruine haren waren wat verbleekt onder de zon, maar het kwam absoluut niet in de buurt van het ros en blond dat de meeste mannen deelden. Zijn groene ogen met spikkels bruin weken al eveneens af. Al stoorde hij zich er zelf niet aan. Als ik een zwaard in de hand had, dan vroeg niemand zich af wat zijn afkomst was, dan maakten ze zich uit de voeten of gingen ze de strijd aan.
Tot zijn grote ergernis leken zijn mannen hun taak slechts half volbracht te hebben en duwden ze hem de vrouw in zijn armen die alleen haar handen vastgebonden had. Met een zucht tilde hij haar moeiteloos van de grond, ze was tenslotte frêle gebouwd. De vrouw belandde voor hem op zijn paard en met een arm strak rond haar middel en zijn teugels in zijn vrije hand, was hij klaar om terug te keren naar het kamp.
"Ready?!" riep hij uit waarop de rest ook klaar leek te zijn. "I won't let you fall, don't worry," bromde hij nog tegen de vrouw omdat hij geen huilende en paniekerige vrouw de hele weg onder controle wou houden. Als ze gewoon mee bewoog met het paard en stil bleef, dan zou ze er ook niet afglijden.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Gelukkig voor Fenella waren haar gebeden gehoord en leefde ze weer een dag langer. Helaas voor de jonge vrouw was er ook slecht nieuws. Ze had gehoopt dat hier haar interacties met de mannen zou eindigen maar alas, er was niks minder waar. Misschien had ze dan ook wat specifieker moeten zijn met haar gebeden, al vroeg ze zich af of dat daadwerkelijk wat veranderd zou hebben aan de situatie. In plaats van dat de man haar hier besloot te laten gaan leek hij andere plannen voor haar te hebben. “Wa-” Voor ze nog maar iets kon uitbrengen stonden er al mannen om haar heen de begonnen haar polsen zo strak mogelijk aan elkaar te knopen. Ze kon het niet geloven, ze zou meegenomen worden door deze barbaren? Waar zou ze belanden? Wat zou er met haar gebeuren? Opnieuw werd ze belaagd met een heleboel vragen waar ze eigenlijk niet van achter het antwoord wou komen. Ergens had ze hoop dat er mensen om de hoek zouden komen en tot haar redding zouden komen, de kans was klein maar Fenella kon niet helpen om toch de hoop te hebben. Haar blik bleef dan ook strak op de weg gericht, alleen leek er niemand aan te komen. Niet op tijd althans want wanneer haar polsen helemaal verwikkeld waren in het touw werd ze naar de man gebracht die hun leider leek te zijn. Dat was althans wel wat Fenella uit het alles begreep, hij gaf steeds de commando’s en leek toch wel de belangrijkste man te zijn van de groep. Iets wat haar toch wel verbaasde, de enige reden dat ze dan ook twijfelde of ze wel gelijk had wanneer ze zei dat hij de leider was vanwege zijn leeftijd. Hij leek niet veel te verschillen qua leeftijd met Fenella zelf en je zag toch eigenlijk nooit iemand op die leeftijd die dan al de leider was van een bende. Ergens vond de vrouw het dan wel indrukwekkend als hij daadwerkelijk op jonge leeftijd zichzelf leider had kunnen maken. Dat maakte niet dat ze minder bang was op het moment.
Zonder enige moeite leek de man Fenella bij hem op het paard te tillen. Daar zat ze dan, niemand was uiteindelijk tot haar redding gekomen. Ze werd toch echt meegenomen door de mannen die haar koets hadden overvallen. Dan had Fenella nog de hoop dat haar ouders of haar toekomstige echtgenoot op tijd door zou hebben dat ze vermist was en haar zouden zoeken en alsnog tot haar redding zouden komen voor er echt iets met haar zou gebeuren.
De opmerking van de man zorgde ervoor dat Fenella even met haar ogen rolde, niet dat hij dat gezien zou hebben aangezien ze met de rug naar hem toe zat. Ze mocht toch hopen dat de man haar niet zou laten vallen. Ze wou haast wat zeggen maar aangezien hij haar gespaard had besloot ze uiteindelijk toch maar niet haar lot te testen en in plaats daarvan rustig stil te zitten op het paard terwijl ze meegenomen werd.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Het was een vreemd gevoel voor Elio. Het was al een hele tijd geleden dat hij een vrouwenlichaam tegen zich aan had gevoeld. In tegenstelling tot de andere mannen, vermeed hij steden. De jaren die hij vrij vaak zo eenzaam mogelijk door had gebracht in bossen en op bergflanken, hadden hem wereldvreemd gemaakt. Op slag begon hij rust en stilte te missen vanaf hij de voorsteden en boerderijen naderde. Overal was er drukte, nergens kon je ontsnappen aan de sleur van het leven en de mensen die als mieren door de stad krioelden. Nee. Hij betrad enkel in uiterste noodzaak een stad. Waarschijnlijk zou hij dat binnenkort weer moeten doen. Al deze zeldzame spullen zouden alleen bij heel betrouwbare mensen mogen belanden, want hij was zeker dat de spullen van de vrouw gauw bekend zouden raken in allerlei kringen. Het laatste wat hij dan wou was iemand met een losse tong en daarna opgejaagd worden als vossen bij de jacht door haar familie en kennissen. Dit ging hij slimmer aanpakken.
Ondertussen versterkte hij zijn grip omdat de paarden een beetje aan een klim begonnen om op een plateau te komen waar ze dan weer verder konden manoeuvreren op een meer open terrein. Om hun rit te vergemakkelijken boog hij zich even naar voor om zich dichter naar de hals van het paard te begeven zodat hij het evenwicht niet verloor en van het paard tuimelde met haar in zijn armen. Hun lichamen werden tegen Leo aangedrukt en algauw kwamen ze de steile helling makkelijk op. Vanaf ze op een vlak terrein kwamen, vertraagde hij hun pas en bleef wat achter de rest hangen. Vliegensvlug toverde hij een mes tevoorschijn uit zijn laars en liet dat tussen haar twee armen in glijden en sneed in één ruk de touwen los van haar handen.
"Hold on tight," beval hij de jongedame en greep zijn teugels ditmaal steviger beet om een sprint in te zetten.
Het liefste van al reed hij op kop, wat onmogelijk was als hij zowel de jonge vrouw als zichzelf in evenwicht moest houden op dit onherbergzaam terrein.
Gelukkig voor hen eindigde de rit die al bij al slechts een tiental minuten duurde, vanaf het kamp in zich kwam. Nu begon het echte werk. De vrouw in de gaten houden, uitzoeken wie ze was en daarna zo snel als het bliksem hun kamp opkramen en op zoek gaan naar iets nieuws zo ver mogelijk van hun slagveld vandaan.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Op een aparte manier was de rit op het paard haast rustgevend voor Fenella. Ze was dan zojuist wel beroofd en werd op dit moment meegenomen door de bende die haar hele bewaking net om het leven heeft gebracht, ze kon het niet helpen om de te kunnen genieten van de natuur en het uitzicht wat ze had terwijl ze op het paard zat. Het was haast alsof haar hele gedachten vergeten was over de situatie die zich zojuist had plaats gevonden. Niet dat je Fenella daarover hoorde klagen. Elk moment dat ze de verschrikkelijke dingen van net kon vergeten nam ze aan met beide handen. Het liefst zou ze er nooit meer over na willen denken maar dat zou toch wel moeilijk worden als ze omringd zou worden met de mannen die het haar allemaal aan hadden gedaan. Ook had ze geen idee wat voor verschrikkelijke dingen haar te wachten zouden staan als ze eenmaal in het kamp was voor de mannen. Hadden hun eigenlijk al enig idee wat ze met de vrouw zouden doen als ze haar eenmaal op hun kamp hadden? Uiteraard was Fenella bang voor het ergste en het ergste in haar gedachten was toch wel dat ze gebruikt zou worden door de mannen zoals hun dat wouden. Fenella had genoeg verhalen gehoord over dit soort mannen en de dingen die ze vrouwen aandeden. Wanneer haar gedachten naar deze plek begon te gaan leek de natuur niet langer meer genoeg te zijn om de gedachten van de vrouw af te leiden. Een vlaag paniek leek weer door haar hele lichaam te stromen. Fenella deed haar best om zichzelf te kalmeren, al had ze geen idee hoe ze dit voor elkaar moest krijgen.
Gelukkig voor Fenella werd ze uit haar gedachten gehaald wanneer ze doorhad dat de man bij wie ze op het paard zat een mes uit zijn laars haalde. Al hielp dat niet echt met het kalmeren van de vrouw haar gedachten. Geschrokken keek Fenella weg wanneer ze zag dat het mes richting haar handen ging, te bang om te zien wat er zou gebeuren als het mis ging. Toch leek de man goed gemikt te hebben waardoor het touw moeiteloos van haar polsen gleed. Voor ze ook nog maar door kon hebben wat er gaande was moest ze alweer zo snel mogelijk haar handen plaatsen op de nek van het paard.
Na even zo gezeten te hebben kwamen ze aan bij wat leek het kamp te zijn van de mannen. Fenella besloot op het paard te blijven zitten tot haar verteld werd iets anders te doen. Bang dat als ze een onverwachte beweging zou maken dat ze zonder enige twijfel er alsnog voor zouden kiezen om een einde te maken aan het leven van de prinses.

@Shinde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld