Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | The darkest nights

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

The darkest nights, produce the brightest stars

-

Kayra Katherine Savenia

Adem in, adem uit.
Haar geschaafde handen trilden van spanning, inspanning en van de zenuwen. Het vluchten was voorbij, nu moest ze eraan geloven. De ruimte waar ze in stond voelde kil aan. Aan de muur links van haar was een enorme stellage met wapens te zien. Boven elk voorwerp hing een schermpje met daarop een getal. Voor haar waren afgeschermd, een van de beperkingen die je werd opgelegd als je een nieuwkomer was.
De deuren gingen open en een groot veld werd zichtbaar, terwijl ze hoorde hoe haar naam werd omgeroepen. Vanaf nu zou ze zich moeten bewijzen. Haar zwakheden zou ze in de schaduw plaatsen.
Adem in, adem uit.
Met een opgeheven kin en een rechte rug stapte ze het veld in. Het gevecht voor haar gevangenschap was duidelijk zichtbaar. Haar haren zaten verwilderd, een schaafwond bij haar wenkbrauw had wat opgedroogd bloed achtergelaten op haar slaap. Haar knokkels waren geschaafd en ook op haar armen waren de nodige krassen zichtbaar. Daar kwam de gebruikelijke bonkende hoofdpijn nog naast. Toch liet ze de pijn niet zien aan de mensen, ze zou niet laten merken hoe afgetakeld ze was.
Zodra ze tot stilstand kwam op de stip, werd haar tegenstander omgeroepen. Ze had haar huiswerk gedaan, ze had elke dag de gevechten gevolgd en teruggekeken. De naam van haar tegenstander kwam haar dan ook niet onbekend voor. Onzichtbaarheid. Een gave die zelf weinig voorstelde, maar bij tactisch gebruik de nodige schade op kon leveren. Toch leek haar tegenstander niet genoeg vertrouwen te hebben in zijn eigen kunnen, aangezien hij een dolk in zijn hand hield. De man was zo’n dertig jaar en leek redelijk zeker over de uitkomst van deze strijd, helemaal nu hij zijn tegenstander zag: een tenger, afgetakeld meisje.
De omgeving begon te veranderen vanaf het moment dat ook hij op de stip had plaatsgenomen. Bomen rezen op uit de grond, versperden het uitzicht. De tribune die haar zojuist nog had uitgejoeld, was nu onzichtbaar geworden. Zelfs het geluid van hun geroezemoes werd gedoofd. Het was alsof ze zich in een koepel bevonden die alleen van buitenaf te bezichtigen was.
Adem in, adem uit.
Ze blies al haar spanningen naar buiten en ontspande zich iets. Ze merkte hoe het elektrische veld uitschakelde en hoe haar gave weer naar de oppervlakte dreef. Er werd luid op de gong geslagen, het startteken. Haar tegenstander maakte daar direct gebruik van en verdween voor het oog. Kayra bleef op haar positie staan en sloot haar ogen, gefocust op haar gave. Ze kon zijn bloed door zijn lichaam voelen pompen en kon zodoende zijn locatie bepalen. Zigzaggend kwam hij op haar af, om op die manier verwarring te creëren. Hij was onzichtbaar, maar niet verdwenen. Ze kon de takken onder zijn voeten horen breken, een extra hulpmiddel om exact te bepalen waar hij zich bevond. Ze opende haar ogen, wendde haar blik in de richting waar hij zich bevond. Hij was dichtbij en overbrugde de laatste afstand tussen hen in een paar grote stappen. Hij haalde uit, een beweging die Kayra op het laatste moment ontweek. Ze balde haar vuisten en een ijzingwekkende kreet was hoorbaar. De man viel op de grond en werd flikkerend weer zichtbaar. Hij draaide zich op zijn rug. Hij wilde weer overeind komen, maar het was duidelijk zichtbaar hoe zijn lichaam daartegen vocht. Hij proestte, waarbij bloed zijn mondhoek uitliep. Hij was sterker dan ze had verwacht; hij vond de kracht om overeind te komen.
‘Het spijt me,’ zei ze ongemeend, ‘deze wedstrijd ga je niet winnen.’ Ze hief haar kin nog iets verder, terwijl ze zijn hand met het wapen naar zijn nek liet bewegen. Hij gaf zich niet snel gewonnen, ze kon voelen hoe zijn lichaam protesteerde tegen de handeling. Het lemmet was tegen zijn hals geplaatst, de angst duidelijk zichtbaar in zijn ogen. Het voelde kil om hem zo om het leven te brengen, maar ze had weinig keus. Ze knikte met haar hoofd en op dat moment sneed het de dolk langs zijn hals. Een zee van bloed stroomde over zijn torso, terwijl de man krampachtig op de grond neerzakte en nog meer bloed ophoestte.
Haar eerste overwinning.

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:

Rye Akullore

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
'Verdomme,' gromde hij, de pure frustratie op zijn gezicht te lezen. De geur van rottend vlees verspreidde zich direct door de kamer nu de wond niet langer verbonden was. Je raakte nooit gewend aan de geur van oud bloed gemengd met pus en vers bloed. Het was de geur van het einde. Drie weken lang had hij alles op alles gezet om de man te redden, maar het was niet genoeg geweest. Er waren geen punten meer, er was geen laatste redmiddel meer.
Rye keek op, zoekend naar de juiste woorden. Alhoewel hij dit al tientallen keren eerder had meegemaakt, kon hij de juiste woorden nooit vinden. Misschien omdat de juiste woorden niet bestonden. Misschien omdat het onmogelijk was in woorden uit te drukken hoe oneerlijk het was.
Echter, deze keer hoefde hij niet te komen met woorden zonder echte betekenis. De man, Rye geloofde dat hij Michael heette, knikte bevestigend. Hij wist wat er zou komen, hij accepteerde wat er zou komen. Rye knikte terug, kwam overeind en verliet de kamer. Kamer D3.06.
Hij had Carter zo gevonden. De reus van een man was moeilijk te missen. Bij de meeste mutanten kwam hun gave niet tot uiting in hun uiterlijk, Carter was daar een uitzondering op. De man was bijna drie meter lang en woog zeker 300 kilo. Het was dan ook niet verrassend dat Carter enorm veel kracht bezat. Alhoewel hij er ontzettend intimiderend uitzag, was zijn gave niet erg intimiderend tegenover een hoop andere gaven. Carter had geluk dat het publiek een groot fan van hem was, waardoor hij over het algemeen geplaatst werd tegenover mutanten met een nog minder intimiderende gave. Schijnbaar vond de mensheid het amusant om te zien hoe mutanten letterlijk in stukken gescheurd werden.
'Kamer D3.06.' Voor ieder ander was de betekenis achter zijn woorden onbekend, maar voor hen betekende het het einde. Het einde van een strijd tegen de klok, een strijd die ze nooit konden winnen. Rye kon alleen maar respect hebben voor de manier waarop Carter omging met de rol die hij vervulde. Hij kon alleen maar respect hebben voor het feit dat Carter, ondanks zijn beestachtige uiterlijk en zijn brute acties, nog steeds menselijk was. Iets waar hijzelf nog regelmatig moeite mee had.
Zijn blik viel op het beeldscherm iets verderop. Het tweede gevecht van vandaag werd live uitgezonden. Bloedsturen tegenover onzichtbaarheid, iedereen wist hoe dat zou eindigen. Alhoewel de jonge vrouw er toegetakeld uitzag, bestond er geen twijfel over de uitslag van het gevecht. Echter, had hij totaal geen interesse in het verloop van het gevecht, dus verliet hij de kamer. Helaas was de man die hij eerder had geprobeerd te helpen niet de enige wiens wonden aandacht vereisten. En alhoewel hij niet de enige was die zich bezighield met andermans verwondingen, waren er nog steeds veel te veel verwondingen die aandacht nodig hadden. Zelfs als hij 24 uur per dag aan het werk zou zijn, had hij niet genoeg tijd om iedereen te zien.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De deur sloeg dicht en een kort moment stond Kayra de pijn toe. Ze klapte voorover, een pijnlijke steek bij haar ribben ontnam haar de adem en de hoofdpijn zorgde ervoor dat ze zich licht voelde in haar hoofd. Nog nooit eerder had haar gave zulke gevolgen gehad, daar stond tegenover dat ze ook nooit eerder haar gave zoveel gebruikt had als die dag. Ze klemde haar kaken op elkaar en ging recht staan bij het horen van de opengaande deur. Een tweetal bewakers greep haar vast om haar naar de lift te begeleiden. Alsof ze in haar eentje niet in staat was om te lopen.
De lift leek eindeloos. Ze had geen idee hoe lang het precies duurde, maar ze was ervan overtuigd dat het mensen tot waanzin dreef voor ze de Arena in moesten.
‘Je wordt straks eerst naar de ziekenboeg gebracht. Daar worden je verwondingen in kaart gebracht en waar nodig behandelt. Daar zal iemand je een rondleiding geven en je vervolgens naar je kamer brengen.’
Het klonk als een luxe, een ziekenboeg. Het was haar al eerder opgevallen dat mutanten met verband op het strijdveld verschenen, ze had alleen gedacht dat het iets zou kosten. Naast de paar schrammen was er echter weinig dat ze voor haar konden betekenen, al was de pijn bij haar ribbenkast ongebruikelijk. Zou dat echt de aftakeling van haar gave zijn of zou ze iets opgelopen zijn bij het gevecht om haar vrijheid?
De liftdeuren openden zich en een saaie, eindeloze en grijze gang werd zichtbaar. Aan het plafond hingen tl-buizen, waarvan sommigen flikkerden. De muren waren wit, maar verre van steriel. Er zaten scheuren in de muren, op sommige plekken liet de verf los en er waren genoeg vlekken te vinden op de ooit witte muren. Om de zoveel meter was een grijze deur te zien en hier en daar was een gang. Het leek een grote doolhof. Het was eigenlijk precies zoals ze verwacht had.
Uiteindelijk kwamen ze aan bij een vrij grote zaal, waar verschillende ziekenbedden stonden met daarop mensen die gewond waren. Het waren een hoop verschillende types. Nog nooit had ze zoveel mutanten bij elkaar gezien. Het was haast fascinerend te noemen.
Enkelingen keken op. Sommigen zag ze van het scherm achterin de ruimte kijken, waarna ze hun blik weer op haar richtten om zichzelf ervan te verzekeren dat ze het goed zagen. Op de televisie werd er nagepraat over het gevecht, iets wat een gewoonte was. Het was geen lang gevecht, dus ze lieten steeds opnieuw het einde zien. Onvoorstelbaar dat de mensen genoten van deze beelden.
De bewakers begeleidden haar naar een van de mensen die een klapbord in zijn handen had. ‘Hier is de nieuwe,’ sprak een van de bewakers. ‘Jullie weten wat er van je verwacht wordt. Degene die haar onderzoekt en rondleidt krijgt extra punten.’
Punten. Dat was een systeem waar weinig over gesproken werd op de schermen. Ze wist dat niet iedereen in aanmerking kwam voor wapens, maar ze had nooit begrepen wat het systeem daarachter was. Ze vermoedde dat deze punten daar iets mee te maken had.
De man tegenover haar knikte en de bewakers zagen dat als genoeg reden om haar los te laten. Ze kon toch geen kant op, dus het had geen zin om een poging te doen om te vluchten. Dit was haar leven nu.

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
Met een zucht verliet Rye Carter's kamer. Alhoewel de ziekenboeg altijd een bijzonder treurig aanzicht was, spendeerde hij het grootste deel van zijn dag tussen de gewonden. De enige andere optie die hij had, was zijn kamer. Net als ieder ander bezat hij een klein, grijs hokje dat ze nu hun thuis noemden. De meesten spendeerde de dag in hun kamer, starend naar het beeldscherm dat hen de gevechten van die dag en voorgaande dagen liet zien. Alhoewel de rest van de bevolking slechts keek als vermaak, werd er hier voornamelijk gekeken om te overleven. Er werd constant gezocht naar zwakke plekken, manieren om iemand uit te schakelen. Dat was de consequentie van de wekelijkse gevechten die onoverkomelijk tot de dood zouden leiden. Geen van hen kon die dood ontkomen, vroeg of laat zouden ze er allemaal aan moeten geloven. Niemand bleef ongeslagen. Eén klein foutje en je lot was bezegeld.
Tot die dag voor hem zou komen, zouden ze echter wel een tijd verder zijn. Na de tientallen gevechten waar hij zich al doorheen geslagen had, verwachtte hij niet dat hij makkelijk uitgeschakeld zou worden. Hij verwachtte niet dat de dood hem binnenkort zou komen bezoeken.
Dat was echter niet te zeggen over de tientallen mutanten die rondom hem lagen te puffen en kreunen. De meesten van hen waren gewond geraakt tijdens een gevecht, anderen waren simpelweg ziek. Zoals elk normaal mens ziek werd, werden mutanten ook ziek. Helaas werden mutanten niet op dezelfde manier behandeld. Operaties, echo's, scans, dergelijke dingen bestonden niet in het mutantencomplex. Als je ziek was, ging je dood, zo simpel was het. Het was hard, maar het hele leven hier was hard.
Rye greep een klapbord van een bed en las vluchtig door de notities van Lara. Zijn blik gleed naar de slapende man in het bed, wiens hoofd aardig rood was door de koorts. Een ander had de infectie niet overleefd, maar de man bleek genoeg punten te hebben om zich medicatie te kunnen veroorloven. Hij greep de medicatie uit het kastje en haalde een glas water, waarna hij de man voorzichtig wakker schudde. Hij was een stuk vriendelijker geworden sinds hij in de ziekenboeg aan de slag gegaan was.
'Kunnen jullie me niet één keer laten slapen,' gromde de man, waarna hij zich omdraaide en de dekens over zijn hoofd trok. Een kinderachtige zet als je het hem vroeg.
'Als je voor eeuwig wil slapen, zou ik inderdaad vooral je medicatie niet innemen,' zei hij, waarna hij de medicatie en het glas water op het kastje naast het bed zette en het klapbord weer aan het einde van het bed hing. Het werk dat hij hier deed was vrijwillig, als mensen dat niet konden waarderen, had hij ook geen boodschap aan ze. Dus ging hij verder naar de volgende, totdat de bewakers de zaal binnenliepen.
Tot zijn grote ongenoegen draaide Rhys zich om en gebaarde hij naar hem ten teken dat het zijn beurt was. Voor zijn gevoel was het elke week zijn beurt, terwijl de rest de punten een stuk harder nodig had dan hij. Daarnaast had niemand zo'n hekel aan het rondleiden van nieuwelingen als hij. Hij was simpelweg geen goede prater, dat was hij nooit geweest, en de nieuwelingen leken altijd te willen praten. Ze waren boos, bang of verdrietig, en alhoewel dat volkomen logisch was, hield hij er niet van daarmee om te gaan. Hoe sneller je het accepteerde, hoe beter.
Zijn blik gleed kort over de jonge vrouw voor hem, die hij zich vaag herinnerde als de jonge vrouw wiens gevecht hij eerder gezien had, het verraste hem niet dat ze daar als winnaar uitgekomen was. Het lot van haar tegenstander was al bezegeld op het moment dat zij de arena in gestapt was. Bloedsturen was geen gemakkelijke gave om te overwinnen. Het was niet onmogelijk, geen enkele gave was onoverwinbaar, maar onzichtbaarheid maakte geen schijn van kans.
Hier hadden ze echter helemaal niets aan hun gave, dus maakte hij zich ook helemaal geen zorgen toen hij naar het duo toestapte.
'Heb je verwondingen opgelopen waar ik naar moet kijken, of kunnen we direct beginnen aan de rondleiding?'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De man tegenover haar had zijn blik door de ruimte laten gaan, op zoek naar een persoon in het bijzonder. Ze volgde zijn blik. Er lagen een hoop mensen in de ruimte. Sommigen zaten er met slechts een schrammetje, anderen zagen er doodziek uit. Ze zag zelfs iemand wiens arm geamputeerd was. Of, misschien was dat gebeurd tijdens de strijd in de Arena en was er nu simpelweg een verbandje omheen gebonden. Tussen alle gewonden, zag ze enkele mensen die hen hielpen. Mutanten, zelfs. Deze verpleegruimte was een grote imitatie die bestond uit vrijwilligers. Hoewel het haar niet verbaasde, maakte het haar wel boos. Ze hadden niet eens het fatsoen de gewonden te helpen. Het ergste was nog dat ze tussen de groep een klein jongetje zag. Zijn gezicht zag gelig en dat leek haar geen goed teken.
Het duurde niet lang voor de persoon met het klapbord degene had gevonden die hij zocht. Zijn wenkbrauwen schoten iets omhoog, waarna hij de jongeman wenkte. Het was een opvallende verschijning, een van de weinigen met een onnatuurlijke haarkleur. Het was dan ook niet moeilijk hem te herkennen en te achterhalen wat de gave was van deze jongeman. Watersturing, in alle mogelijke condities: vast, vloeibaar en gas. Ze herinnerde zich hoe bruut zijn eerste gevechten waren, hoe het publiek dol was op zijn prestaties. Als ze zich niet vergiste had hij zelfs een tijdje in de top tien van de lijst meest populaire mutanten gestaan. Tegenwoordig leek hij een vergeten aanwinst. Zijn gevechten vielen amper op, waren snel afgelopen en hadden weinig sensationeels. Ze vroeg zich af wat er veranderd was.
De jongeman kwam direct ter zake, nam niet eens de moeite zichzelf voor te stellen. Niet dat dat nodig was. Ze wist wie hij was, al wist ze niet direct welke naam erbij hoorde. Daarnaast kon het weten van elkaars naam een band schappen en dat was iets wat in deze omstandigheden niet geheel gewenst was. Je kon elkaar verliezen en in het ergste geval zou je tegenover elkaar gezet worden in de Arena. Het was niet de eerste keer dat geliefden elkaar moesten vermoorden.
Hoewel er nog steeds een continue onaangename steek in haar zij was, vond ze het onnodig om het te laten onderzoeken. Dat zou ze straks zelf wel doen. Het voelde alsof een zwakte als ze zou toegeven aan de pijn en het vervolgens hier zou verkondigen. Het was beter als ze dachten dat ze sterk was, hoe afgetakeld ze er ook uit zag na de twee gevechten in de afgelopen 24 uur.
Ze schudde kort haar hoofd. ‘Rondleiding is prima.’
‘Goed, ik laat jullie alleen. Rye, ik verwacht jou zo weer terug.’ Oh, nou. Dat was zijn naam dus: Rye. Kayra wist niet goed of ze de man dankbaar moest zijn voor die informatie of niet. Ze sloeg haar armen wat ongeduldig over elkaar en keek naar de witharige jongen. Misschien was dit het moment om iets te zeggen, om hem haar naam te vertellen, maar ze had weinig behoefte aan het maken van een connectie. Ze wilde enkel praktische informatie, waarna ze haarzelf kon opsluiten in haar kamer en in alle rust kon verwerken wat er gebeurd was; wat deze dag voor haar toekomst zou betekenen.

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
De jonge vrouw leek kort na te denken over de twee opties die hij haar geboden had, maar koos al vrij snel voor de rondleiding. De andere vrijwilligers hadden misschien iets gegeven om de korte aarzeling, maar hij deed dat niet. Ze waren alle verantwoordelijk voor hun eigen keuzes, of dat de juiste keuzes waren, was niet aan hem.
Alhoewel Rye het wel gewend was dat Rhys hem orders gaf, had hij er nog steeds moeite mee niet met zijn ogen te rollen elke keer dat het gebeurde. Rhys had geen leidinggevende rol, dat had niemand hier, maar de man kon het niet laten zich voor te doen als iemand die dat wel had. Vroeger had hij de man al lang op zijn plek gezet, maar tegenwoordig probeerde hij goed te zijn. Nou ja, zo goed als je kon zijn op een plek als deze.
Rhys verspilde verder geen tijd aan hen en liet hen achter, waarna zijn blik weer naar de jonge vrouw gleed. Ze stond er inmiddels al aardig ongeduldig bij, alsof ze stond te wachten op haar eigen dood. Dat was alles wat ze hier deden, wachten tot ze dood gingen. Haar houding was bijna ironisch.
'Goed, hierbij dus de ziekenboeg. Tenzij je dokter wil spelen of zelf iets mankeert, is dit wel de laatste plek waar je je wil bevinden.' Zijn blik gleed kort door de zaal, waarna hij zijn hoofd schudde en hij zich richting de uitgang bewoog. Hij ging er vanuit dat de jonge vrouw hem volgde, maar keek niet achterom om dat te checken. Opnieuw, ieder was verantwoordelijk voor zijn, of haar in dit geval, eigen keuzes.
'Daar heb je de eetzaal. Iedere dag dezelfde smakeloze prut, maar het houdt je in leven. Je kunt het daar opeten of meenemen naar je kamer, daar zitten verder geen regels aan vast,' vertelde hij, terwijl hij kort naar de grote deuren van de eetzaal wees en weer doorliep.
'Daar heb je het wapenarsenaal en de ingang van de arena. Als je denkt een wapen nodig te hebben en je genoeg punten hebt, kun je er daar een kiezen. Als je een gevecht hebt, word je 30 minuten van tevoren in het wapenarsenaal opgewacht. Als je er niet op tijd bent, wordt dat gezien als het overtreden van de regels en word je die week twee keer ingezet.' Een grimas verscheen op zijn gezicht, hij kon zich nog goed herinneren hoe hij soms wel drie keer per week in de arena stond. Het had maanden geduurd, maar uiteindelijk had ook hij geleerd zich aan de regels te houden.
'En hier is je kamer, D3.06. Je hebt een eigen bed, douche en toilet. De badkamer monitoren ze nog niet, al zou het me niet verbazen als ze dat binnenkort wel doen. Doe ermee wat je wil.' Hij stopte bij de deur en draaide zich naar haar om. Hij vond het niet nodig om haar te vertellen dat de vorige bewoner nog geen twee uur geleden overleden was. Carter was goed in wat hij deed, hij liet geen sporen achter.
'Nog vragen?' Het complex was niet erg ingewikkeld. Het was groot, maar naast de 3 verschillende zalen en de honderden kamers, was er niets te beleven. Het complex werd geen gevangenis genoemd, maar technisch gezien was dit de grootste gevangenis voor mutanten ooit gebouwd. Ze mochten al van geluk spreken dat ze ieder een eigen kamer hadden, al verwachtte hij dat ook daar snel genoeg verandering in zou komen. Er kwamen steeds meer mutanten binnen, maar het aantal kamers bleef gelijk.
'Oh, en zoals je waarschijnlijk al gemerkt hebt, kun je je gave hier niet gebruiken,' sloot hij zijn rondleiding af, waarna hij tegen de deurpost leunde. Zeker in het begin was het lastig dit los te laten, bewust of onbewust vertrouwde iedere nieuwe mutant meer op zijn gave dan ze dachten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld