Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Maybe won't you take it back?

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

Maybe won't you take it back?
Say you were tryna make me laugh
And nothing has to change today
You didn’t mean to say "I love you"
I love you and I don't want to

ORPG met @tomlinsykes
Gelieve niet te reageren, dankuwel x

-

Eleanor Catalina de Avalos
Princess of Spain

Don't ask if I'm happy, you know that I'm not
But at best, I can say I'm not sad
'Cause hope is a dangerous thing for a woman like me to have

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:

Dubhghlas (Douglas) Ó Coileáin
Illegitimate son of King Eduard VI

Douglas
Het kasteel is al voor een lange tijd niet zo erg in rep en roer geweest. Natuurlijk ziet ons kasteel er altijd netjes uit en zeker als wij bezoek krijgen van ver, maar vooral vandaag hebben de werkers extra hun best gedaan. Het is ook niet niks. De toekomstige koningin van ons land zal vandaag arriveren en we willen haar zeker niet teleurstellen bij aankomst.
Het is alweer een lange tijd geleden sinds ik de prinses van Spanje, de verloofde van mijn halfbroer Murtagh en ook toekomstige koning, heb gezien. De laatste keer dat ik haar zag, waren we nog kinderen. Met z'n drieën speelden we samen in de tuinen van het kasteel. Op dat moment deed nog niemand moeilijk over mijn status. Het werd achter mijn rug om altijd genoemd, maar op dat moment leek het gewoon nog niet boeiend genoeg te zijn. Tegenwoordig denkt iedereen daar anders over. De enige mensen die mij nog wel echt in m'n waarde laten, zijn mijn broer en mijn moeder.
Ik staar naar de eettafel die in de eetzaal te vinden is. Hij is al grotendeels gedekt voor vanavond. Het eerste avondmaal waar de twee verloofden met elkaar zullen zitten. Mijn broer heeft er zeker zin in om erachter te komen wie zijn toekomstige vrouw zal zijn. Hij gaat ervanuit dat ze niet meer is zoals ze was als kind. Daar ga ik ook niet vanuit, maar we zullen het snel genoeg merken.
De stem van mijn vader, de koning van Ierland, haalt mij uit mijn gedachten. "Get ready, boy! She can arrive any minute now." zegt hij in een enthousiaste toon en verlaat meteen daarna de zaal. Ik knik en werp nog één blik op de tafel. Meteen daarna, verlaat ik de zaal op weg naar de ingang van ons kasteel. Grotendeels van ons kasteel is aanwezig, zo te zien. Mijn vader staat samen met zijn vrouw en mijn broer in het middelpunt. Erom heen staat de rest van de familie. Zo ook mijn halfzusje, Maire en mijn moeder, de minnares van de koning. Ik neem plaats naast mijn moeder. De gehele ingang is versierd met allerlei bloemstukken. Ook staan er muzikanten klaar voor wanneer ze aankomt. Er wordt bijna niet gesproken. Iedereen is zich aan het voorbereiden op het moment dat haar koets aan zal komen rijden. Ook ik ben erg benieuwd naar wat, of om beter te zeggen, wie, ons land zal gaan besturen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was een lange reis geweest, Eleanor was haast bang dat er geen einde aan zat. Na dagen, bijna weken op zee gespendeerd te hebben was de vrouw dan ook blij dat er eindelijk land in zicht was geweest. Eerst had Eleanor haar tijd op zee erg leuk gevonden, het was allemaal erg nieuw en voelde erg vrij. Het was niet vaak dat ze op een schip was en dus kon ze er erg van genieten. Het probleem was wel, het oneindige water en een lege horizon kon maar voor heel even leuk blijven om naar te kijken. Het had dan ook niet lang geduurd voor de prinses zich was begonnen met vervelen. Uiteraard had ze boeken bij zich maar ook dit kon ze niet hele dagen vol houden. Nu was daar dus een einde aangekomen. De haven van Ierland, het land waar ze vanaf nu zou wonen, was dan toch eindelijk daar. Het schip was bij zijn locatie en het was tijd voor Eleanor om haar voeten weer op het vasteland te zetten. Dan was ze er alsnog niet helemaal. Nu moesten al haar bagage nog in de koetsen geladen worden waarmee ze dan nog weer richting het daadwerkelijke kasteel moest rijden. De vrouw had geluk dat ze haar hofdames bij zich had. Dit zorgde dan toch nog voor een beetje gezelschap op de trip en maakte de trip toch iets minder saai.
Gelukkig voor Eleanor heeft ze haar laten vertellen dat de koetsrit richting het kasteel niet al te lang zou duren, in vergelijking met het varen. De aankomst op de haven was ‘s ochtends geweest en als ze geen problemen hadden dan betekende dat dat ze aan het eind van de middag ongeveer zouden aankomen. Het was toch wel iets waar ze alsnog tegenop keek maar ze was al lang blij dat na vandaag het reizen er op zou zitten. Terwijl ze in haar koets richting het kasteel reed was ze in haar gedachten druk bezig met over hoe haar nieuwe leven eruit zou zien. Ze was uitgehuwelijkt aan de prins van Ierland, al voor zolang ze kon herinneren. Na jaren gewacht te hebben hadden beide landen besloten dat het tijd was voor Eleanor om van Spanje naar Ierland te reizen en de voorbereidingen van het huwelijk ingang te zetten. Het hele idee was nogal eng voor de jonge vrouw. Ze had dan eigenlijk al wel een verloofde maar ze kende deze man alleen maar uit haar jeugd, net zoals de halfbroer van de man. Murtagh, de kroonprins en Douglas, zijn halfbroer. Ook al kon Eleanor zich niks specifieks herinneren, ze kon alleen maar vreugd voelen als ze terugdacht aan die dagen. Er was niks vervelends aan de zogenaamde herinneringen die ze had van toen. De hoop was dan nu uiteraard dat dat ook zou blijven.
Doordat Eleanor zo druk bezig geweest was in haar gedachten leek de koetsrit wel voorbij gevlogen te zijn. Voor ze het wist hoorde ze een stem van buiten de koets haar naam roepen. “We are almost there, your majesty.” De woorden klonken als muziek in haar oren. Niet langer zou ze hoeven reizen. Zoals gezegd, zo was het ook, na een paar minuten reden ze voor de poort van het kasteel en stond de koets waar Eleanor in zat stil. Ze had de hele dag al een gevoel van nervositeit gehad maar nu de het deurtje van de koets open werd gedaan voor haar leek dit nerveuze gevoel nog eens te verdubbelen. Ze werd meteen begroet met het zicht van een heleboel mensen die haar aankomst aan het afwachten waren. Zodat ze kon uitstappen pakte ze de hand van de man die het deurtje voor haar had geopend en zette één voor één haar voeten buiten de koets. Haar blik ging meteen alle mensen af. Ze had Murtagh en Douglas er zo niet uit herkent, wat niet bepaald een grote verrassing was. De mannen waren geen kinderen meer en zouden er dus compleet anders uitzien. De koning en koningin waren dan totaal niks veranderd, ze zagen er nog net zo uit als dat ze ze herinnerd had.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Douglas
De menigte aan mensen die aan het wachten is op de prinses van Spanje, wordt langzamerhand onrustiger. Ze zijn erg enthousiast en dat spat ook zeker van ze af. Zelf raak ik ook steeds meer benieuwd naar de prinses. Ik heb hier en daar wel wat verhalen over haar gehoord, maar met eigen ogen zien en meemaken zal zoveel anders zijn. Zou ze mij nog herkennen? Vast niet. Naar mijn mening ben ik behoorlijk veranderd vergeleken met toen ik kind was. Murtagh is ook redelijk wat veranderd. Logisch ook wel.
Iedereen kijkt op, zo ook ik, wanneer er een klein, zwart puntje in de verte te zien is. Zal dat haar koets zijn? De muzikanten gaan al klaar staan om hun instrumenten te bespelen voor als ze aankomt. Ook de mensen om mij heen gaan wat rechter staan. Langzaam krijgt het kleine, zwarte stipje vorm en kleur. Een koets wordt gevormd waar twee paarden voorop lopen. Het is een koets die ik goed herken, aangezien het één van onze koetsen is. Iemand hier heeft haar dus opgehaald, wat ik ook wel had verwacht. Een koets meenemen op zo'n schip is niet bepaald ideaal. Daarbij doen we dit met plezier voor haar.
Mijn blik glijdt naar de deur van de koets. Deze wordt opengedaan en een prachtige jongedame stapt de koets uit. Mijn ogen spreiden wat wijder open. Is dit het meisje waar ik vroeger mee in de tuinen heb gespeeld? Het meisje dat vaak onder de modder zat en het helemaal niks kon schelen? Ik bekijk haar van top tot teen. Haar lange, bruine haren glijden over haar schouders heen. Ze heeft ogen die stralen. Murtagh en ik hadden gelijk, ze is gigantisch veel veranderd vergeleken met vroeger. Is het een slecht iets? Zeker niet. Ze is juist gigantisch erg opgeknapt. Het is te merken dat ik niet opval voor haar. Waarschijnlijk zoekt ze ook niet naar mij, maar juist naar haar verloofde, die overigens samen met onze vader een stap naar voren zet. "Princess Eleanor Catalina de Avalos, welcome to our beautiful country." Mijn vader pakt haar hand vast en geeft er een kus op. Murtagh kijkt zijn ogen uit. Hij zal haar vast net zo prachtig vinden als dat ik vind. Ook hij geeft haar een kus op haar hand, maar hij knielt er bij. Zo te zien gaat hij nu al helemaal voor de verloving.
Ik blijf ze aankijken, net zoals de rest van de mensen om mij heen. Het zal zo wel de bedoeling zijn dat we verplaatsen naar de eetzaal, waar maar een miniscuul deel van de mensen hier zal plaatsnemen. Hierna zal een feest zijn waar het weer wat drukker zal zijn, maar tijdens het eten zal het rustig zijn zodat de prinses kan bijkomen van de reis. Dat heeft ze ook wel verdiend.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het had gevoeld als een warm welkom, een heleboel mensen die op haar aan het wachten waren, de muziek die gespeeld werd bij haar aankomst en over het algemeen de sfeer die er gehangen had was erg prettig. Dit had meteen gezorgd bij Eleanor voor een prettig gevoel, haar zenuwen waren dan ook meteen gezakt en ze had zich meteen een stukje meer thuis gevoeld. Ergens in haar achterhoofd wist ze ook wel dat het allemaal voor schijn was, het waarschijnlijk niets meer was dan een groot schouwspel voor politieke redenen. Toch, zelfs met die gedachten in haar achterhoofd had het bij Eleanor gezorgd voor een blij gevoel. Dit was dan ook vrijwel direct terug te zien in het gezicht van de prinses van Spanje. Met een grote glimlach had ze alles goed in haar opgenomen, het kasteel, de muzikanten en uiteraard alle mensen die haar hadden aangestaard. Dat voelde toch wel iets ongemakkelijk, alle ogen die op haar gericht waren zodra ze de koets was komen uit lopen. Eleanor mocht dan wel een prinses zijn en vaak in het spotlicht staan, ze kon nooit helemaal gewend raken aan alle aandacht die ze altijd over haar heen kreeg als prinses zijnde. Ook wist ze niet of dat iets was waar ze ooit aan zou kunnen wennen.
Voor Eleanor het in de gaten had stond de koning Eduard voor haar en had hij haar hand al vast. Ondanks zij degene was die verwelkomd werd vond ze het zelf toch even nodig om door haar knieen te gaan en zo een lichte buiging te geven voor de koning die voor haar stond. Dat leek haar toch wel beleefd want het was en bleef de koning van Ierland dus leek het haar niet onnodig om een op zijn minst een lichte buiging te maken. Niet alleen bij de koning maar ook bij Murtagh maakte Eleanor opnieuw een lichte buiging, hij was dan wel geen koning maar hij zou toch wel koning worden. Er verschenen wel lichte blosjes op de wangen van Eleanor bij het zicht van Murtagh die met 1 knie op de grond voor haar zat. “Thank you very much.” Sprak ze met een oprechte glimlach op haar gezicht. Ze vond het erg vriendelijk van haar toekomstige man dat hij zo door zijn knieën was gegaan voor haar. “Of course.” Had de man terug gesproken terwijl hij weer overeind kwam. Met nog steeds dezelfde glimlach had Eleanor gekeken hoe de man omhoog kwam.
De blik van Eleanor had even rond gespookt langs alle mensen die aan de zijkant hadden gestaan en toegekeken. Haar blik viel eerst op de koningin. Kort daarna had ze de minnares van de koning gezien die dus nog altijd op het kasteel leek te wonen. Eleanor herkende haar nog maar als te goed, ze was de moeder van Douglas, de halfbroer van Murtagh. Hun drieën konden zich vroeger als kinderen voor uren vermaken. Doordat de blik van de prinses op de minnares gevallen was gingen haar ogen daardoor ook automatisch na de jongeman die ernaast had gestaan. Was dat Douglas? Eleanor ging er haast van uit van wel omdat hij naast de minnares stond maar ze had de man simpelweg niet herkend door alleen zijn uiterlijk. Met vragende ogen had ze de man dan ook even aangestaard, niet zeker wetend of ze wat moest zeggen maar besloot hem uiteindelijk toch maar een vriendelijke glimlach te schenken. Het moest hem haast wel zijn maar hij was zo erg veranderd. Al was hij niet de enige, Murtagh was ook erg anders en ook zij was in hun ogen waarschijnlijk erg veranderd.
“Shall we go to dining room?” De stem van de koning had de starende blik van Eleanor doorbroken. “Of course.” Zachtjes knikte ze naar de oudere man om vervolgens hem en de andere mensen die hier aanwezig zouden zijn te volgen naar de eetzaal.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Douglas
Alle ogen zijn gefocust op de drie belangrijke mensen in ons midden, zo ook die van mij. Het is te merken dat de aankomst een impact heeft gemaakt op iedereen die zich hier nu bevind. Mijn broer en zijn verloofde zien er goed uit naast elkaar, nu nog hopen dat de klik van vroeger er nog is. Het is altijd maar de vraag of er liefde ontstaat tussen de twee die zijn uitgehuwelijkt. Ik hoop voor mijn broer dat het allemaal goed uitpakt. Hij verdient al het geluk in de wereld, als je het mij vraagt. Het is een geweldige man die veel over heeft voor zijn volk, ondanks dat hij nog niet de koning is.
Wanneer mijn blik van Murtagh naar prinses Eleanor gaat, zie ik dat ze mij heeft opgemerkt. Zou ze mij daadwerkelijk hebben herkent? Een klein glimlachje verschijnt op mijn gezicht wanneer ze er zelf een laat zien. We zullen elkaar vast nog wel tegen komen in het kasteel. Ik mag zometeen wel plaatsnemen in de eetzaal, maar de kans is zeker aanwezig dat ik haar niet zal spreken. Dat ik erbij mag zitten is al heel wat. Murtagh wil graag dat ik er bij ben, al denkt zijn moeder daar anders over. Volgens haar hoor ik niet bij de familie, dus heb ik er niks te zoeken. Toch is Murtagh tegen haar in gegaan. Het gaat hier immers over zijn toekomst. Ik kan zijn moeder ook niks kwalijk nemen. Het zal vast geen fijne gedachten zijn dat jouw man met een andere vrouw bezig is. Ik zal er nooit bij horen maar daar heb ik vrede mee gelegd.
Met de koning, de prins en de prinses voorop, loopt de menigte aan mensen richting de eetzaal. Aan het begin van de tafel, zal de koninklijke familie plaatsnemen, met de koning aan het hoofd. Ik neem samen met mijn moeder plaats op de plek waar het net overgaat naar de rest van het kasteel. De een zal het kunnen zien als deel van de familie, de ander zal het zien als 'de rest.' Het duurt niet lang voordat iedereen een glas wijn voor zijn of haar neus heeft staan. De koning staat op en heft zijn glas. "To the future king and queen!" zegt hij vol trots. Meteen daarna herhaalt iedereen wat hij zegt en hoor ik het geluid van de bekers die tegen elkaar aan klinken te horen. Ik kijk naar Eleanor in de hoop dat ze mij ook even aankijkt. Ik hef mijn glas om te laten zien dat ik ontzettend blij ben voor haar en Murtagh.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Eleanor volgde de koning en de kroonprins door de deuren het kasteel binnen. Als klein kind leek het kasteel altijd zoveel groter, de gangen zoveel langer en de zalen zoveel ruimer. Nu ze zelf groter was leek het haast alsof het kasteel gekrompen was, natuurlijk wist ze beter dan dat en wist ze dat als klein kind alles gewoon zoveel groter geleken had omdat ze zelf kleiner was. Toch vond ze het grappig om te zien hoe alleen door opgroeien het kasteel ineens zo’n stuk kleiner kon lijken. Het was nog steeds een groot kasteel, uiteraard. Begrijp haar niet verkeerd, het was niet alsof ze het kasteel daadwerkelijk klein vond, dat was zeker niet waar. Het was en bleef toch zeker wel een grote constructie, alleen was het in haar herinneringen nog groter geweest.
Terwijl ze door de gangen liep richting de eetzaal leken er steeds meer herinneringen naar boven te komen van hoe ze hier als klein kind met Murtagh en Douglas door rende, wanneer ze iets van verstoppertje of tikkertje aan het spelen waren. Dat waren de simpele dagen, wanneer Eleanor nog niet hoefde te denken aan politiek, toen dat allemaal nog niks uitgemaakt had. Wat ze toch zou doen om terug te gaan naar die dagen maar helaas was er niks wat ze kon doen om daadwerkelijk weer te veranderen in het kleine meisje dat zo graag buiten speelde, vies kon worden van de modder en niet hoefde te denken aan haar toekomst als koningin. Eleanor was het nooit helemaal ontgroeid, dat buiten willen spelen en het niet erg vinden om vies te worden. Vroeger was dat al iets waar haar ouders boos om konden worden maar als ze nu terug kwam met een jurk waar ook maar iets van modder opzat dan zou ze daar toch zeker wel een preek over krijgen. Ze was nu een vrouw, deze hoorde zich netjes te gedragen en een jurk waar een moddervlek op zat, hoe klein dan ook, hoorde daar niet bij. Ze moest zich gewoon gedragen volgens haar ouders. Gelukkig waren ze er nu niet, ze zouden pas komen wanneer de bruiloft daadwerkelijk gepland stond en er een dag voor gekozen was. Tot die tijd had ze geen last hoeven hebben van haar preken. Al betekende dat niet dat ze nu lekker kon rollen in de modder, ze zou zich alsnog moeten gedragen tegenover zowel de koning en koningin van Spanje, haar toekomstige man en de rest van het volk van wie ze koningin zou worden.
Eenmaal aangekomen in de eetzaal nam Eleanor plaats op de stoel die voor haar bedoeld was. Uiteraard was ze naast Murtagh gezet, ze had dan ook niet anders verwacht. Wanneer iedereen de woorden herhaalde van de koning, deed ze zelf niet mee. Ze roos alleen haar glas omhoog. Om op haarzelf te proosten vond ze toch een beetje apart. Haar ogen zochten tijdens het proosten toch even naar de jongeman waarvan ze eerder dacht dat het Douglas was. Het had niet lang geduurd voor haar blik op deze jongen gevallen was. Haar idee dat hij Douglas was werd nu alleen maar bevestigd wanneer hij opnieuw naast zijn moeder te vinden was. Wat haar echter wel verbaasd had was dat hij ook de kant van Eleanor op gekeken had. Misschien had het niet zo’n grote verbazing moeten zijn. Ze was tenslotte nieuw, er werd op haar geproost. Misschien moest ze er niet al teveel over nadenken. Ook ditmaal schonk ze de jongeman een glimlach, al ditmaal toch wat breder nu ze er toch wel van overtuigd was dat het Douglas was.
De blik van Eleanor werd echter verstoord wanneer ze de stem van Murtagh tegen haar hoorde spreken. Lichtjes verbaasd keek ze op naar de man naast haar. “Hope you enjoy the food that was prepared for you.” Eleanor had even gekeken naar de borden die voor hun geplaatst werden waarna ze weer opkeek naar Murtagh. “I’m sure I will.” Nog even had Eleanor haar ogen op Douglas gezet, het niet kunnen helpen om de man nog even aan te kijken.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Douglas
Wanneer de ogen van de prinses mij aankijken, kan ik niks anders doen dan glimlachen. Meteen geeft dit mij de confirmatie dat het meisje mij heeft herkent. Dat merk ik aan hoe terug grijnst naar mij. Het doet mij goed. Zeker het idee dat het haar dus ook niet uitmaakt wat mijn status is. Tenminste, hier ga ik maar vanuit. Het is nog maar de vraag of het haar echt niks kan schelen nu ze de echte betekenis erachter weet om iemand zoals ik te zijn. Oprecht, het maakt mij niet uit wat mensen van mij denken. Ik weet dat vele negatief zijn, maar ergens wil ik toch dat de vrouw van mijn halfbroer, die voelt als een échte broer, toch mij accepteert voor wie ik ben. Ik zou het zo vervelend vinden als Murtagh en ik onze wegen zouden moeten scheiden voor een vrouw. Hem verliezen om wat voor reden dan ook zou mij breken, denk ik. Voor hem zou ik alles doen.
Het eten wordt geserveerd. Mijn ogen glijden van Eleanor naar mijn bord. Het ziet er geweldig uit en het is ook te merken dat de koks hun uiterste best hebben gedaan om het er zo perfect mogelijk uit te laten zien. Niet dat onze koks normaal niet hun best doen hoor, echt niet. Ze weten altijd lekkere maaltijden neer te zetten, maar dat ze zich nu extra hard hebben uitgesloofd, valt toch wel op. Het stukje vlees, wat eruit ziet als kip, laat het water in mijn mond lopen. Ik heb zeker trek gekregen na alle voorbereidingen en de aankomst zelf. Wanneer iedereen eindelijk een vol bord voor zijn neus heeft, beginnen wij allen met eten. Één kleine stukje kip bereikt mijn mond en meteen slaan mijn smaakpapillen op hol. Het is, naar mijn mening, precies goed gemaakt. Het had niet langer op het vuur mogen staan, maar ook zeker niet korter. Mijn ogen sluit ik even van het genot, maar open ik daarna weer voor een volgende hap.
Ik kijk even rond de tafel en merk dat de prinses toch nog haar blik op mij gericht heeft. Ondanks dat ik haar de tijd moet geven om mijn halfbroer te leren kennen, wil ik haar toch graag aanspreken ergens deze komende dagen. Daar zal zeker de mogelijkheid wel voor komen, maar ik word nu toch wel meer benieuwd naar hoe ze is. Ik vind natuurlijk dat ik Murtagh moet beschermen, als grote broer zijnde. Mijn mening hier telt niet, maar ik wil toch weten dat ze de juiste is voor hem. Qua uiterlijk zit het gelukkig wel goed. Ze is een prachtvrouw. Iets waar elke vrouw jaloers op zou zijn. Iets wat elke man naast zijn zijde wil hebben. Als ik in Murtagh zijn schoenen zou staan, had ik het wel geweten. Nee, zo moet ik niet denken. Een vrouw heeft meer dan alleen uiterlijk en daar denkt Murtagh hetzelfde over. Hij is erg nerveus geweest de afgelopen dagen in de hoop dat de klik tussen hem en zijn toekomstige vrouw er is. Ik heb hem zoveel mogelijk proberen gerust te stellen door te vertellen dat er vroeger ook al een klik was, al kan je dat nu vast niet vergelijken als toen. De tijd is aangekomen dat ze hier nu is, dus zijn vraag zal deze komende dagen eindelijk beantwoord worden.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het eten was voor de rest erg lekker geweest en het gezelschap was voor Eleanor ook erg leuk geweest. Ze had zich toch al snel welkom gevoeld bij iedereen, iets wat het toch wel hielp met alle nervositeit die ze om het hele gebeuren had. Het was dan ook niet niks om naar een ander land gevoerd te worden met niet meer dan je spullen en je hofdames om vervolgens te trouwen met iemand die je alleen zou kennen van vage herinneringen van je jeugd. De gehele reis was Eleanor dan ook ziek en ziek misselijk geweest door de stress. Iets waar ze nu toch een stuk minder last van leek te hebben, gelukkig. Ze leek al haar zenuwen zelfs te vergeten tijdens het eten, ze kon gewoon met iedereen mee praten en een gezellige tijd te kunnen hebben. Al was er één persoon met wie ze niet had kunnen praten met wie ze toch graag had willen spreken en dit was Douglas. Meerdere keren had Eleanor haar blik op hem gericht maar hij zat te ver weg van haar om een gesprek met hem aan te kunnen gaan helaas. Graag had ze met hem willen praten, willen weten hoe het nu met hem ging, hoe zijn leven nu was. Dat leek voor nu toch nog even te moeten wachten maar ze ging er van uit dat er wel een moment zou komen waar ze met hem zou kunnen praten. Ze zou hier ten slotte de rest van haar leven wonen en dus genoeg tijd hebben om met alle mensen te praten.
Na het eten was het meteen tijd voor Eleanor om naar haar kamer gebracht te worden, hier waren haar spullen ondertussen al uitgepakt en opgeruimd. Eenmaal in haar kamer aangekomen leek het dan ook al meteen tijd te zijn voor Eleanor om haarzelf klaar te maken voor het feest, met behulp van haar bedienden dan. Ze werd door een vrouw in haar jurk geholpen waarna haar sieraden werd omgedaan, haar haren opgestoken werden en haar make-up ook klaargemaakt werd voor het feest. Het leek allemaal zo snel te gaan en gelukkig maar, dat betekende alleen maar dat ze sneller op het feest zou zijn. De haren van Eleanor waren opgestoken in een mooie knot, ze droeg een rode jurk en daarbij sieraden die het kledingstuk complimenteerde. Vlak nadat ze geheel klaar was voor het feest klonk er een geklop op haar deur. Murtagh was binnen komen lopen, gekleed in kleding die dezelfde kleur hadden als de jurk die zij op het moment droeg. De kleding waren dus op elkaar afgestemd voor het welkomstfeest waar hun verloving en bruiloft officieel werd aangekondigd, zo zou het nog duidelijk zijn dat hun twee bij elkaar hoorden.
Gezamenlijk met haar echtgenoot liepen de twee richting de balzaal waar toch al wel grotendeels van de mensen zouden zijn. Even stonden de twee arm-in-arm voor de grote deur terwijl ze aan de andere kant van deze deur aangekondigd werden. Langzaam opende de deuren zich wat betekende dat de twee naar binnen konden lopen. Hier werd Eleanor begroet met het zicht van een zaal gevuld met mensen die nu allemaal hun kant op keken. Opnieuw voelde ze haarzelf nerveus worden door alle aandacht die nu weer op haar gericht was.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Douglas
Tijdens het eten, voer ik een gesprek met mijn lieve moeder. Ik kan goed met haar overweg en dat is maar goed ook. We moeten het vaak met elkaar doen. Gelukkig dat we elkaar hebben, want telkens alleen zijn, is ook zo eenzaam. Ze vraagt vaak hoe het gaat met Murtagh, maar nu is ze al helemaal nieuwschierig. Ik vertel haar wat ik weet. Dat hij erg nerveus is, maar wel zin heeft om haar te leren kennen. "Oh, I wish them both the very best!" zegt ze enthousiast. Ze spreekt Murtagh dan wel vrijwel nooit, toch heeft ze hem altijd heel erg gemogen, ondanks het een kind is van de man waarvan zij houdt en een andere vrouw.
Het avondmaal is voorbij en vele verlaten de tafel om hunzelf klaar te maken voor het feest. Ik zelf hoef weinig aan mijn uiterlijk te doen. Wat ik nu aan heb, simpele maar toch nette kleding, is voldoende. Voor nu trek ik mezelf even terug in de tuinen, waar het nu heel rustig is. De zon hangt laag aan de horizon. Nog even en de zonsondergang zal echt gaan beginnen. Ik kijk er vaak naar omdat het de lucht zo mooi kleurt. Ik ben vaak buiten te vinden. Soms jaag ik mee met de jagers en soms vind ik het gewoon leuk om wandelingen te maken door de bossen. Niet veel van hier gaan de bossen in, dus tijdens de wandelingen word ik vrijwel nooit gestoord. Hier en daar een jager of, als ik dichtbij het pad ben, een koets die zijn tocht wel door de bossen moet maken. Al om al is het meestal wel rustig en daar houd ik van.
Nadat de zon is ondergegaan, merk ik dat het feest bijna zover is. De deur naar de tuinen toe staat open en van hier kan ik zien, en horen, dat vele zich haasten naar de zaal. Tijd om zelf ook maar eens die richting op te gaan. Ik sta op en loop door de gangen van het kasteel heen, op weg naar de zaal waar het feest gehouden zal worden. Inderdaad is een groot deel van de gasten al aanwezig. Ik ga wat in de hoek staan waar ik alles goed kan zien. De zaal is mooi versiert en overal zijn kleurrijke bloemen te vinden. De dansvloer is ook spik en span, dus helemaal klaar voor de eerste dans die het verloofde stel zometeen zou maken. Ik kijk op wanneer het stel de zaal betreedt. Mijn ogen schieten meteen naar de prinses. Wat ziet ze er prachtig uit. Ze straalt schoonheid uit. Ik slik even en kijk vervolgens naar mijn broer. Een glimlach, waarvan ik merk dat het een echte is, verschijnt op zijn gezicht bij het zien van het volk. Iedereen klapt. Ook ik, vanuit de hoek, klap mee. De aankondiging zal elk moment kunnen komen. Hierna zal de eerste dans zijn. Ik hoop mijn broer en zijn geliefde zometeen te kunnen spreken, om hun te feliciteren met de verloving.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De zaal werd gevuld door een groot applaus, iedereen die in de zaal stond leek te klappen voor het koppel wat binnen was komen lopen. Het voelde erg surreal, een hele zaal die allemaal aan het klappen voor het feit dat Eleanor en Murtagh verloofd waren en ze dit zouden vieren vanavond. Volgens de prinses was het dan allemaal ook erg onnodig maar dat nam niet weg dat ze het toch ook wel verschrikkelijk lief vond van de mensen, zelfs als het meer uit beleefdheid was. Dit was namelijk altijd hoe het ging, een applaus voor de koninklijke familie, ze toejuichen. De ogen van Eleanor gingen de ruimte af tot deze een jonge man gevonden had in de hoek, vrijwel meteen zag de vrouw dat deze man Douglas was. Ook hij was aanwezig, wat natuurlijk wel te begrijpen was. Hij werd dan niet gezien als iemand van de koninklijke familie maar hij was alsnog de halfbroer van Murtagh. Ze had nog steeds geen kans gehad om vandaag met de man te kunnen spreken, iets wat ze alsnog wel erg jammer vond. Vroeger waren ze erg goede vrienden geweest en Eleanor wou nu toch wel weten hoe het nu met hem ging, wat er in al die tijd gebeurd was en gewoon over het algemeen met de man willen bijpraten.
Door ze zo diep in gedachten was over het bijpraten met Douglas merkte Eleanor niet dat ze misschien toch ietwat de man aan het aanstaren was. Pas wanneer Murtagh haar aansprak schrok de vrouw op uit haar staren. “Shall we start our dance?” De blik van Eleanor verplaatste zich van Douglas naar Murtagh. Met een kleine glimlach op haar gezicht knikte ze als antwoord op zijn vraag. “Of course.” En met dit antwoord liet Eleanor zich begeleiden naar de dansvloer. Zelfs als de dans niet iets was wat had gemoeten had ze alsnog ja gezegd op het verzoek. Eleanor hield ervan om te dansen en dus dit vond ze dan ook helemaal niet erg. Danslessen in het Spaanse kasteel vond ze dan ook altijd veel leukere lessen als wanneer ze bijvoorbeeld Latijns moest leren.
Gezamenlijk met Murtagh nam Eleanor plaats op de dansvloer waar de twee een korte buiging naar elkaar maakte voor de muziek begon en zo ook hun dans. De mensen in de zaal hadden allemaal hun ogen gericht op de twee terwijl ze over de vloer walste. Eleanor hield haar ogen gericht om die van Murtagh, proberen niet te veel aandacht te geven aan het feit dat ze aangestaard werden door een groot groep mensen. Een kleine tijd in de dans begonnen wat meer mensen zich toe te voegen, zoals gebruikelijk was. Dat maakte het voor Eleanor ook wel meteen wat minder spannend, wetend dat er nu meer mensen aan het dansen waren. Niet alleen waren er dan minder mensen die haar aan zouden staren, dit maakte ook meteen dat niet alle aandacht was op haar en Murtagh.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Douglas
Mijn ogen blijven gericht op het stel wat elk moment aan hun dans kan gaan beginnen. Aan Murtagh is te zien dat hij er ontzettend veel zin in heeft. Dat geeft mij toch wel een goed gevoel. Hij verdient al het geluk wat er maar bestaat. Zijn hart is zo groot. Hij geeft iedereen een kans en vaak ook wel een tweede, indien dat nodig is. Ik ben wel eens met hem meegeweest wanneer hij dorpen ging bezoeken. Hij vindt het namelijk belangrijk dat het koningshuis goed contact heeft met het volk, of ze nou rijk of arm zijn. Murtagh heeft een luisterend oor voor iedereen en probeert dan ook iedereen hetgene te geven waar ze om vragen. Wanneer dit niet mogelijk is, komt hij toch altijd nog met een alternatief. Het volk houdt van hem. Onze vader is hier wat minder in. Het is te merken dat het volk Murtagh graag op de troon wil hebben. Het zal nog even duren voordat het echt zo ver is, maar de dag komt steeds dichterbij.
De muziek begint met spelen. Onze toekomstige koning en koningin betreden samen de dansvloer waarna al snel de eerste pasjes worden uitgevoerd. Eleanor beweegt over de vloer heen alsof zweeft. Het is haast een kunst te noemen met de manier hoe ze danst. Zo sierlijk en het lijkt zo gemakkelijk. Dansen is iets wat ik echt niet kan. Ik heb het nooit geleerd en ik heb daar ook nooit de moeite voor gedaan. Vanavond zal ik dus ook niet de dansvloer betreden. Steeds meer mensen bevinden zich op de dansvloer om hun eigen passen te laten zien. Vanaf mijn plek is het stel al bijna niet meer te zien. Mijn aandacht naar de dansvloer verdwijnt. Ik loop naar één van de tafels die gevuld staat met hapjes. Hier pak ik een toastje met wat vlees erop en eet deze rustig op. De tafel is nog goed gevuld, maar dat zal niet lang meer zijn. Van dansen krijgen de meeste honger en al snel haken de eerste dansers alweer af. Ze haasten zich naar de tafel voor een drankje en een hapje. Hoelang zal het duren voordat Murtagh en Eleanor klaar zijn, zodat ik ze dan eens eindelijk kan spreken?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld