Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Thought I'd found the highest of highs

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:

Thought I'd found the highest of highs
You came and topped them all
You shine in the dead of the night
And I was the first to fall

ORPG met

Allison Sophie Fabray - 22

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

Lincoln "Linc" Adrian Blackwood
23 years old

So come rain on my parade ‘cause I wanna feel it
Come shove me over the edge ‘cause my head is in overdrive
I'm sorry, but it’s too late, and it’s not worth saving
So come rain on my parade

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het geluid van de wekker had meteen een naar gevoel gestuurd door het gehele lichaam van Lincoln. Afgelopen nacht was hij uit geweest met wat vrienden, dit had ervoor gezorgd dat hij niet veel meer slaap had gekregen dan 2 uur. Misschien niet erg verstandig geweest van de jongeman als hij wist dat hij de volgende dag weer op tijd er uit moest maar dat had hem op het moment dat hij de keuze maakte niet veel uitgemaakt. In dat moment had hij alleen maar gedacht aan de leuke avond die hij zou hebben met al zijn vrienden. Nu was dat wel anders, nu hij na twee korte uren het geluid van zijn wekker aan moest horen. Het liefst wou hij nog even omrollen, uitslapen. Normaal had hij daar niet moeilijk over gedaan, dan kwam hij maar te laat voor zijn lessen. Linc was dus niet echt een ideale leerling, hij kwam vaak te laat. Hoe hij dan ook nog op zijn opleiding zat wist hij zelf ook niet zo goed. Wat hij wel wist was dat hij helaas niet kon uitslapen zoals andere ochtenden. Deze ochtend vertrok hij met alle klassen van zijn opleiding op kamp. Hiervoor kon hij zekers niet te laat komen of hij zou een erg groot probleem hebben als hij het kamp zou missen en dat werd hem waarschijnlijk niet makkelijk vergeven door de leraren.
Met veel moeite vertrok Linc dus uit zijn bed, trok hij wat kleding aan en maakte hij zich klaar om met zijn koffer richting zijn auto te lopen. Lincoln zou voor nu zijn auto al die tijd maar op de school parkeerplaats moeten zetten terwijl hij weg was. Hij kon simpelweg gewoon niet lopend gaan vanuit zijn appartementencomplex. Al zat zijn appartementencomplex wel vol met allemaal studenten die naar dezelfde school als hem gingen, Academy of Art university, een universiteit in San Francisco. Zelf was Lincoln ook een student op deze universiteit. Zelf deed hij de opleiding illustratie. Met andere woorden, erg veel tekenen. Dat was altijd al een hobby geweest van Lincoln en wanneer zijn ouders hem vertelde dat hoe dan ook hij een opleiding moest gaan doen leek hem het wel een goed idee om dan een opleiding te doen wat te maken had met een hobby van hem. Of hij het echt zijn baan wou maken? Dat wist hij niet. Hij werd toch liever muzikant, lekker met zijn eigen band maar daar waren zijn ouders het dan weer absoluut niet mee eens, dan hadden hun toch liever dat hun zoon tekenaar zou worden. Niet dat hij enig idee had wat hij als tekenaar zou kunnen doen. Misschien was hij daarom ook niet zo gemotiveerd voor de opleiding. Ondanks dat tekenen een hobby voor hem was, het was niet iets waar hij zichzelf zijn brood mee zag verdienen. Door de weinige motivatie kwam hij dus onder anderen vaak te laat, ook leerde hij niet veel voor vakken, of was hij laat met opdrachten inleveren. Lincoln was zeker niet de beste student van de opleiding.
De jongen had niet al te lang in de auto moeten zitten voor hij bij de parkeerplaats van de school aankwam. Gelukkig maar want hij voelde zichzelf al bijna in slaap vallen achter het stuur. Zo snel mogelijk plaatste de jonge man zijn auto in een lege plek. Zijn koffer had hij in de passagiersstoel naast hem gezet wat maakte dat hij niet eerst de achterbak van zijn auto moest openen. In de verte zag hij de bus al staan. Het leek er niet op dat er voor Lincoln nog tijd was om een sigaret op te steken, iets wat hem toch wel tegenviel. Bij de bus aangekomen werd hem door een leraar toch duidelijk gemaakt dat hij zijn koffer onderin het vak van de bus moest leggen en zo snel mogelijk een plek moest zoeken in de bus zelf. Deze instructies volgde hij dan ook, eerst legde hij zijn koffer weg en liep daarna door naar de bus in. Hier werd hij begroet met het zicht van een aantal bekende gezichten. Verschillende klasgenoten. Zonder er al te veel bij na te denken plaatste Lincoln zich op twee lege stoelen naast elkaar. Hij plaatste zichzelf op de stoel het dichtst bij het raam en sloeg zijn benen op de stoel die direct naast zat. Hij ging ervan uit dat hij prima twee verschillende stoelen in beslag kon nemen en anders kwam hij er vanzelf wel achter.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Urenlang voordat de wekker ging was Allison al wakker geworden. Niet omdat ze niet kon slapen, maar omdat haar buurman blijkbaar één of ander schreeuwend meisje mee naar huis had genomen waardoor ze nu al urenlang het geluid van die twee in bed moest aanhoren. Al die urenlang vroeg ze zich ook af hoe zij dat in godsnaam zolang vol hielden, maar het gevoel van irritatie was veel sterker. Zo sterk dat ze om vier uur 's nachts boos had aangeklopt en letterlijk had geschreeuwd of het wat zachter kon. Het antwoord daarop was alleen nog maar meer lawaai van haar buren. En weer terug in slaap proberen te vallen zou niet lukken met zo'n opgefokt gevoel. Bovendien was het geluid gewoon echt te hard en dat liet haar besluiten dat ze zo snel mogelijk uit dit complex wilde. Allison had een heel erg klein appartementje voor zichzelf, maar de dunne wandjes lieten het lijken alsof ze haar huis met honderd anderen moest delen. Ze kon soms de televisie bij haar buurman ook horen, terwijl die niet altijd zo hard stond. Niet zo hard als het lawaai dat ze nu al die uren lang al moest aanhoren in ieder geval.
Vandaar dat Allison ook helemaal niet blij was toen haar wekker uiteindelijk wel ging. Dit betekende dat ze een extreem korte nacht had gemaakt en daar zou ze haar klasgenootjes vandaag niet blij mee maken. Vandaag zou ze met mensen uit haar klas op kamp gaan, al had ze geen idee wat ze zich daarbij moest voorstellen. Zou ze ook echt in een tent moeten gaan slapen? Zoiets had Allison nog nooit gedaan, dus als dat wel echt moest zou ze dat best wel spannend vinden. Het was ook niet echt haar ding. Ze was opgegroeid in Los Angeles en haar ouders waren redelijk welvarend. Ze gingen vaak op verre reizen en sliepen dan in dure hotels. Dat waren de tripjes die Allison gewend was. Het huis waar ze nu ook in woonde was ook een huis waar haar ouders helemaal niet blij mee waren. Eigenlijk keurden ze heel haar leven momenteel af. Zij zagen haar het liefst een studie in de geneeskunde of rechten doen, omdat je dan meer kans zou hebben op een goede baan. Ze zouden ook graag willen dat ze met een arts of een zakenman thuis kwam, maar ook dat was haar niet gelukt en daar zat ze ook niet per se op te wachten. Maar ook het appartementje waarin ze woonden keurden haar ouders af en ze wilden graag meer betalen zodat Allison in een mooier huis zou kunnen wonen. Hier had ze echter afkeurend op gereageerd, want ze wilde graag voor zichzelf kunnen zorgen. Vandaar dat ze dit ook zelf financierde.
Haar klasgenootjes zouden waarschijnlijk niet zo blij zijn met een chagrijnige Allison, maar ze had er zelf ook helemaal geen zin in. Ze had wel een aantal mensen in de klas waar ze mee op kon schieten, maar echt goede vrienden was ze met niemand. Iedereen was alsnog best anders? Allison was een heel erg ander leven gewend en iets creatiefs doen was iets wat absoluut niet mocht. Haar ouders hoopten ook nog steeds dat ze hierna een andere studie zou volgen en dat dit gewoon iets tijdelijks zou zijn. Zo was dat voor haar echter helemaal niet zo, maar ze vond zichzelf ook niet een erg kunstzinnig type en zo waren sommige klasgenoten wel. Er waren mensen bij die kleding haalden bij een tweedehands winkel, maar Allison had nog steeds haar Michael Kors tas waar ze mee rondliep en had ook nog steeds haar veel te dure Louboutin hakken. Creatief zijn was dus wel écht haar hobby, maar dit zou je niet per se van haar zeggen als je haar niet kende. Misschien dat ze daarom ook wel geen goede klik met ze had. Gelukkig had ze in San Francisco wel andere vrienden ontmoet. Zo had ze altijd een vast clubje vrienden waar ze leuke dingen mee deed en ze baalde ervan dat ze hen nu niet kon zien, vanwege dit kamp.
Ze had genoeg tijd om haar spullen te pakken, maar haar koffer stond al gereed. Daar hoefde ze dus niets meer aan te doen. Ze maakte zichzelf klaar en pakte haar spullen, waarna ze naar buiten liep en naar haar veel te grote auto toe liep. Dat was ook iets wat ze absoluut niet nodig had, maar het viel eigenlijk niemand op. Iedereen in California leek een grote auto te hebben, dus dat was dan niet raar. Ze gooide al haar spullen erin, stapte zelf in en reed naar haar school toe. Het was gelukkig niet al te ver rijden, maar daar had ze de locatie van haar huis ook op gekozen. Ze had echt geen zin om 's ochtends eerder op te hoeven staan omdat ze dan nog zo ver moest rijden. Het was dan misschien enorm vervelend met het geluid, maar qua locatie kon het haast niet beter!
Nadat ze een parkeerplekje had gevonden liep ze met haar spullen naar de bus toe, waarna ze haar koffer onderin moest neerleggen. Wel werd haar verteld dat ze extreem laat was en dat ze op haar hadden moeten wachten. Wat? Zij was laat? Allison was nooit te laat? Meteen verontschuldigde ze zich dus, waarna ze de bus in haastte en meteen een aantal geïrriteerde blikken zag. Nou, haar weekje kamp zou meteen goed beginnen. Ze snapte er helemaal niets van en nu had ze er ook voor gezorgd dat mensen meteen boos op haar waren. Ze probeerde echter die irritante gezichten te negeren en ging op de eerste beste stoel zitten die vrij was zonder verder te kijken wie dan naast haar zat. Dat deed ze pas nadat ze ging zitten en tot haar schrik zat ze naast iemand waar ze letterlijk nooit iets tegen zei, Lincoln. Dat had ze wel gedaan, maar ze was zó ontzettend klaar met die jongen dat ze geen moeite meer nam om iets te zeggen. "Oh," zei ze dus ook, omdat ze niet zo goed wist wat ze moest zeggen en het liefst stond ze op om een andere plek te vinden, maar de bus was serieus al gaan rijden en ze wist niet of ze nu nog ergens anders kon gaan zitten.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Zoals verwacht had het niet lang geduurd voor Lincoln op zijn kop kreeg. Een leraar was gaan tellen hoeveel leerlingen er in de bus zaten en had dus gezien hoe de jongeman erbij zat, hoe hij met zijn benen de stoel naast hem in beslag genomen had. “Sir, I think you know that isn’t how you are supposed to sit.” Met deze woorden had de leraar hem duidelijk willen maken dat hij gewoon normaal moest gaan zitten. Met veel tegenzin had Lincoln zijn voeten dan maar gewoon op de grond voor hem gezet. Iets wat na zijn idee toch een stuk minder comfortabel zat maar helaas, er zat niks anders op dan maar gewoon doen wat hem verteld werd. Natuurlijk was Linc maar al te graag tegen de regels in gegaan, alleen leek hem dat nu niet zo verstandig. Ook was hij veel te vermoeid om ook maar in discussie te gaan met iemand, anders had hij het misschien nog geprobeerd. Lincoln was zeker niet iemand die normaal gesproken een discussie uit de weg zou gaan, in tegenstelling zelfs, mensen raakte vaak genoeg in discussie met de jongen. Waarom snapte hij zelf ook niet zo goed. Of althans, hij hield er niet van om toe te geven dat het toch wel iets te doen had met hemzelf en zijn persoonlijkheid. Het liefst zei hij altijd dat het aan andere mensen lag maar zelf wist hij ook wel dat het te vaak gebeurde met verschillende mensen om het dan daadwerkelijk altijd iedereens fout te laten zijn. Toch bleef hij het maar zeggen, het zou nooit zijn fout zijn.
Alle mensen waren uiteindelijk geteld en uiteindelijk bleek dat er nog 1 persoon miste. Het eerste wat Lincoln dacht was, hij had dus prima nog even kunnen roken. Zuchtend rolde hij met zijn ogen en zakte hij wat meer onderuit. Al raapte hij zichzelf al redelijk snel weer op en ging hij zelfs iets staan. “Does this mean I can smoke real quick?” Maar daarop was het antwoord een directe nee. Als de laatste persoon aankwam dan wouden ze ook meteen vertrekken en niet dan weer moesten wachten op Lincoln en eventueel andere mensen die nog aan het roken waren. Een op zich best logisch antwoord en ondanks dat leek het bij Linc toch verkeerd gevallen te zijn. Opnieuw geïrriteerd zakte hij weer onderuit op de stoel en pakte hij zijn telefoon er maar bij om zich te vermaken. Wat hij anders kon doen tijdens het wachten, of eigenlijk überhaupt tijdens de gehele busrit, wist Linc eigenlijk ook niet. Hij kon misschien een beetje uit het raam staren maar veel verder dan dat kwam hij ook niet. Als het echt niet anders kon zou hij eventueel nog kunnen praten met de mensen om hem heen, als deze daar zin in hadden. Linc was een aardige sociale jongen als hij dit wou zijn, als hij een allemansvriend wou zijn kon hij dat prima zijn maar alleen bij bepaalde mensen. Er waren genoeg mensen met wie de jongeman het helemaal niet kon en niet wou vinden en dus met deze mensen was hij dan ook een stuk minder gezellig. Hij kon eigenlijk twee compleet verschillende personen zijn.
Na toch een aardige tijd gewacht te hebben leek de laatste persoon eindelijk aangekomen te zijn. Toch goed nieuws want dat betekende dat er eindelijk beweging in de bus zou komen en ze richting het kampeerterrein zouden vertrekken. Van wat Lincoln gehoord had gekregen van leraren was het kampeerterrein ergens diep in de natuur, zaten ze niet al te dicht in de buurt van de bewoonde wereld. Iets wat betekende dat ze toch waarschijnlijk in tenten zouden verblijven. Nu was de vraag of de tenten 2 persoons of 4 persoons zouden zijn, of eventueel nog 6 of 8 persoons maar dan zou school wel erg luxe tenten geregeld hebben. Lincoln zou zich wel laten verrassen. De jongeman keek op wanneer de persoon op wie ze gewacht hadden binnen kwam lopen. Allison Fabray, dat was de persoon op wie ze gewacht hadden. Iets was Linc nogal had verbaasd. Van wat hij wist was Allison niet iemand die snel te laat kwam. Al hield de verbazing daar niet mee op. De jonge vrouw kwam ook nog eens naast hem zitten. De twee waren niet echt bepaald goede vrienden, in tegenstelling zelfs, ze konden het niet echt met elkaar vinden. Dat ze naast hem kwam zitten voor deze busreis was dus ook een grote verrassing voor hem en hij had liever toch niet dat ze daar was gaan zitten. Al leek het hem dat zij precies hetzelfde dacht wanneer ze zag naast wie ze was gaan zitten. “You are the one who sat next to me, remember?” Mompelde Linc meteen, 1 wenkbrauw hoger geheven dan de ander. “So you can stop acting all high and mighty.” Kwam er nog zachtjes achteraan terwijl Linc zijn blik verplaatste naar het raam waar hij naast zat.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison snapte er daadwerkelijk niets van. Had ze dan niet goed gekeken hoe laat ze hier aanwezig moest zijn? Ze had thuis namelijk enorm rustig aan gedaan, omdat ze juist dacht dat ze alle tijd van de wereld had. Ze was immers ook al zowat de hele nacht wakker, dus die tijd had ze ook gewoon. Blijkbaar had ze alleen niet goed gekeken hoe laat ze hier precies moest zijn, want iets anders kon ze niet verzinnen. Er was onderweg geen file geweest en als ze het tijdstip wel goed had gehad zou ze nu alsnog twintig minuten te vroeg zijn. Nu was ze blijkbaar ruim een half uur te laat en dat voelde niet als een goed begin van de week. Ze wist nu al dat iemand hier wat van ging zeggen. Dat mochten ze ook best doen, want ze was immers ook te laat, maar als ze er genoeg van had dan zou ze dit ook duidelijk laten merken. Allison was iemand die zich meestal braafjes aan de regels hield, dus ze moesten dan op een gegeven moment ook ophouden met zeuren en ze was zeker niet bang om voor zichzelf op te komen. Dat was iets wat ze altijd wel had meegekregen en dan met name van haar oudere zus. Haar zus leek altijd het perfecte leventje te hebben en haar levensles aan Allison was altijd om gewoon een grote mond te hebben wanneer nodig was en om vooral niet bang te zijn voor anderen. Dat was Allison ook zeker niet, dus die geïrriteerde blikken deden haar gelukkig ook niet zo heel erg veel.
Wat haar wel veel deed was het feit dat ze nu dus naast iemand zat die ze totaal niet mocht en dat ze gewoon zonder te kijken daar was gaan zitten. Als ze nou beter had gekeken dan ging ze hier niet zitten, al wist ze niet of er überhaupt nog meer plekken vrij waren. Ze had helemaal geen tijd gehad om daar naar te kijken en het liefst draaide ze zich om zodat ze dit kon checken. Daarentegen wilde ze de jongen naast haar ook niet het gevoel geven alsof hij dan won of zo. Niet dat er iets te winnen viel, maar het laatste dat ze wilde was dat hij dacht dat ze voor hem vluchtte. Dat was helemaal niet zo. Ze had hem alleen niets te melden, omdat ze gewoon geen enkel positief punt in hem zag. Zo'n beetje alles aan hem irriteerde haar en ze nam ook geen moeite om deze irritaties te verbergen. Normaal gesproken wilde ze die moeite wel nemen, maar daar had ze gewoon geen zin meer in. Het was daarentegen andersom ook zo. Hij mocht haar ook niet en dat liet hij meteen blijken door de opmerking die hij gaf. Dat zij degene was die naast hem was komen zitten.
"Yeah, I wanted to make your life miserable once again so I thought why not make you wait for a really long time and then sit next to you just so you'd hate me even more? Seems like it's working," zei Allison waarna ze met haar ogen rolde. Alsof ze hier wilde zitten! Dat wilde ze helemaal niet en dat liet ze dan ook graag heel erg duidelijk merken. Ze wilde absoluut niet dat hij ook maar één seconde dacht dat ze het gezellig met hem wilde hebben of het goed maken. Niet dat ze echt ruzie hadden, maar ze mochten elkaar gewoon niet. Ze zou niet weten waar ze ruzie met hem over moest maken, want alle dingen waar hij het over had interesseerden haar niet. En gelukkig hoefde ze op school ook nooit met hem samen te werken. De docenten leken maar al te goed te weten dat het heel erg botsten tussen deze twee jonge mensen en leken daar rekening mee te houden. Ze hoopte heel erg dat tijdens dit kamp daar ook rekening mee werd gehouden.
"High and mighty?" grinnikte ze. Zo had ze zich nog helemaal niet gedragen. Het enige wat ze had gezegd was een 'oh' en meer ook niet. Het leek alsof meer mensen haar zo zagen, terwijl Allison nooit een woord sprak over haar familie of waar ze vandaan kwam. Ze wilde niet dat mensen dachten dat zij zichzelf helemaal geweldig vond, want dat was helemaal niet zo. Als het aan haar lag vertelde Allison alleen over zichzelf en dan was ze helemaal niet zoals dat haar familie was. Misschien qua uiterlijk wel en in de dingen die ze deed, maar het feit dat je nog nooit had gekampeerd had daar niet per se iets mee te maken. Ze had genoeg vrienden die dat ook nooit hadden gedaan en dat waren gewoon families uit de middenklasse. "I'm literally not even doing anything. Seems like I can even annoy you by doing nothing. That's something I should keep in mind," dacht ze hardop. Als hij het nodig vond om inderdaad zo'n opmerking te plaatsen kon ze haar mond gewoon niet houden. Dan wilde ze er ook gewoon voor zorgen dat hij zich nog meer aan haar irriteerde en dan was ze wel in staat om zich inderdaad als een soort rijkeluiskindje voor te doen. Dat zou niet echt lukken met de kleding die ze aan had, want dat was gewoon simpel vanwege de busreis, maar ze nam aan dat hij daar toch niet naar keek. Gewoon met haar gedrag en opmerkingen zou ze zich zo wel kunnen gedragen. Ze moest gewoon haar ouders nadoen en dat was niet zo moeilijk. Misschien dat ze dat nog wel ging doen deze week als hij inderdaad iets met haar moest doen, al ging ze daar niet vanuit. Ze ging er gewoon vanuit dat ze bij één of meerdere meiden in een ruimte zou slapen zodat het nog wel gezellig kon worden. Met hem zou het niet gezellig kunnen worden. Dat was één ding dat zeker was.
Allison vertikte het nu ook om achterom te kijken zodat ze kon zien of er nog plek was. Ze wist dat de bus aardig vol was, want dit was niet de eerste rij, maar wel de eerste plek waar ruimte was. Ze ging er dus niet vanuit dat achter haar nog veel stoelen vrij waren, maar nu hij weer zo raar had gereageerd wilde ze helemaal niet weg. Dan wilde ze hem inderdaad gewoon irriteren, hoe kinderachtig dat dan ook was. "I hope you're excited about being around me literally twenty-four hours a day because I sure am."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De opmerking die Lincoln te horen kreeg van Allison had een soort spottende glimlach op zijn gezicht weten te toveren. “I think you got other students more annoyed by you being late than you got me with that.” Het was überhaupt een wonder geweest dat Linc voor Allison wist komen op te dagen normaal waren de rollen andersom, was Allison degene die op tijd was en kwam Linc na een tijdje het lokaal een keer binnen gelopen, of aanzetten op de sportdag, of welk andere ding dan ook. Dit was niet hoe hij of hun klasgenoten het gewend waren. De vraag was dan ook wat maakte dat de vrouw zo laat was, dit was absoluut niks voor haar. Al had het Linc niet genoeg geïnteresseerd om haar te vragen wat er gebeurd was dat haar zo laat gemaakt had. Eigenlijk was hij toch al wel blij genoeg dat ze er eindelijk was en ze dus ook konden vertrekken. Al leken de mensen die om hun heen zaten eerder nog geïrriteerd te zijn met Allison en het feit dat ze hun zo lang had laten wachten. Begrijpelijk, het wachten had een half uur geduurd en dat was toch eigenlijk wel een half uur te lang. Als er om een bepaalde tijd was afgesproken dan was het ook de bedoeling dat je dan om die tijd er zou zijn. Niet dat Linc dus iemand was die daar iets over kon zeggen. “As for sitting next to me…” Ging hij weer verder op haar in. “...You can just be honest and say you really wanted to sit next to your favorite person. It wouldn’t surprise me if you secretly admired me.” Het was zo’n cliché om haar op die manier te plagen en toch had Lincoln het niet kunnen laten om de opmerking uit zijn mond te laten komen. Hij had zichzelf ook niet kunnen stoppen voor hij het al gezegd had, niet dat hij spijt had van de opmerking. Het enige waar hij spijt van had was dat hij niet met iets beters op had kunnen komen. Het liefst had hij toch wel met een opmerking willen komen waarvan hij wist dat die echt een goede reactie uit haar zou krijgen. Dat was toch wel iets waar hij echt vreugd uit kon halen soms, uit een boze reactie krijgen van Allison. “But also, yes. You are making my life miserable. But you don’t have to do anything for that next time. Just existing is enough.” Had hij er nog nonchalant achteraan gemompeld.
Ondanks de woorden van Linc zacht gemompeld waren leek Allison ze toch gehoord te hebben. Niet dat dat niet de bedoeling was. Het had hem eigenlijk wel geamuseerd dat ze zo beledigd leek te zijn door die twee specifieke woorden. Zijn blik was van het raam dan ook weer teruggekeerd naar Allison zelf die al snel weer verder begon te praten. Ze zat niet fout. De vrouw leek hem inderdaad redelijk snel te kunnen irriteren. Sneller dan de gemiddelde mens dat kon bij Linc. Hij was dan wel iemand met een kort lontje, of iemand die snel geïrriteerd kon raken door andere personen maar bij Allison leek het toch wel verrassend snel te gaan altijd al. Op zich had ze het dan ook niet fout, het enige wat ze gedaan had was te laat komen, naast hem zitten en alleen ‘Oh’ gezegd en dit leek toch al genoeg te zijn voor Linc om een hele speech te geven en meteen een soort reactie uit te lokken. Natuurlijk hielp het dan ook niet dat hij een vreselijke kater had en niet veel geslapen had. Door deze factoren was Linc nog sneller geïrriteerd dan dat hij normaal gesproken zou zijn. Niet echt verstandig van Allison om dan naast hem te gaan zitten, al had ze het natuurlijk niet kunnen weten van te voren.
Het was een inkoppertje, de opmerking van Allison. Linc wist precies wat hij moest zeggen voor hij er ook maar over na kon denken. “I am sure you are excited about hanging out with me.” Een uitlokkende glimlach had gestaan op de jongeman zijn gezicht terwijl hij iets meer onderuit ging zitten. Hij was toch tevreden met de opmerking die hij gemaakt had en dat was ook terug te zien in zowel zijn lichaamstaal als zijn gezichtsmimiek. “Me however, I can’t even stand the thought of having to sit next to you for just this bus ride, let alone the rest of this camping trip.” Hij was er erg eerlijk in. Lincoln had absoluut geen zin om tijd te besteden met de vrouw en hij hoopte dan ook dat het kamp zo gepland was dat hij haar nauwelijks hoefde te zien. Qua andere mensen had het hem niet heel veel uitgemaakt. Natuurlijk, hij kon het beter vinden met sommigen dan met anderen maar over het algemeen had het hem niet erg veel uitgemaakt. Zolang hij maar uit de buurt kon blijven van Allison. Al had hij geen idee voor hoeverre dat daadwerkelijk mogelijk zou zijn.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Heel eerlijk gezegd kon het Allison niet veel interesseren dat anderen nu geïrriteerd waren. Natuurlijk wilde ze geen ruzie, want ze moest dat hele kamp nog overleven en dan wilde ze niet met iedereen ruzie hebben. Dat betekende echter niet dat ze zich hier nu druk om maakte. Iedereen deed wel eens iets waar je niet blij mee was en voor het eerst in haar school carrière was ze nu te laat. Iedereen wist ook dat zij nooit te laat kwam, dus wisten zij veel? Misschien was er wel wat aan de hand. Niet dat dat zo was, maar dat wisten zij niet. De opmerking van Lincoln deed haar dus ook helemaal niets. Hun mening interesseerde haar momenteel net zoveel als de zijne. Helemaal niets dus. Al zou ze in ieder geval vandaag nog haar best doen om niet nog iets vervelends te doen, want dat zou ze zelf ook niet fijn vinden. Ze zou zich voor vandaag netjes gedragen tegen de rest. Tegen Lincoln niet, want dat deed ze toch al nooit, dus het zou raar zijn als ze ineens poeslief zou doen. Daar had ze helemaal geen zin in. "I honestly couldn't care less," zei ze schouderophalend. Die stomme glimlach wilde ze van zijn gezicht afslaan. Sowieso leek het alsof Allison zich aan letterlijk alles ergerde wat deze jongen deed. Zelfs de manier waarop hij zat vond ze al vervelend en het liefst zei ze er wat van, maar daar kon je niet echt wat aan doen?
Allison moest toch even lachen om de belachelijke opmerking die hij vervolgens maakte. Het was gewoon zo dom dat ze er wel om moest lachen. Dat ze hem stiekem leuk vond? Nooit in een miljoen jaar zou ze deze vreselijke gast aardig vinden; laat staan leuk vinden! "You wish," grinnikte ze daarom dus ook. "I can do way better." Niemand van haar vrienden was zoals Lincoln en ze was überhaupt nog nooit met iemand zoals hem omgegaan. Ze mocht dat soort type mensen gewoon niet en hij viel ook onder die categorie. Hij was alleen het ergst van allemaal, want ze had nog nooit iemand ontmoet die ze zo vreselijk irritant vond als hij. "Good to know. I like knowing I can make your life miserable." Ze wilde er eigenlijk nog een ergere opmerking achteraan gooien, maar besloot haar mond te houden. Niet iedereen hoefde dat te horen. Ze wilde zeggen dat ze het leuk vond wanneer hij zich dan zo zou voelen, omdat ze hem dat gewoon gunde. Dat was alleen wel een erg onaardig iets om te zeggen, dus kon ze nog net op tijd haar mond houden.
"You do realize that I honestly don't care about any of that, right? And the more you tell me how you can't stand me the more I'm gonna try and annoy you even more? It might be for the best if you'd just shut your mouth since all you talk is dumb shit anyway." Ze wilde gewoon dat hij zijn mond zou houden, omdat ze helemaal geen zin had om tegen hem in te gaan. Echter moest ze wel, want ze wilde niet over zich heen laten lopen door deze verschrikkelijke man. Ze moest dan gewoon het laatste woord hebben en zo was ze normaal gesproken niet echt, maar bij hem wel. Allison was ook helemaal niet van plan om hem lastig te vallen tijdens dat kamp. Ze wilde niet eens bij hem in de buurt komen, maar ze ging het ook niet uit de weg. Dat deed ze nooit. Ze was immers niet bang voor hem en als het betekende dat zij iets samen moesten doen dan was dat zo, maar dan liet ze maar al te graag blijken hoe irritant ze hem vond. Het was eigenlijk heel erg kinderachtig en door dit gedrag voelde ze zich soms een beetje als een puber, maar dan herinnerde ze zich dat hij net zo erg was en dat dit de enige persoon was waarbij ze zich zo gedroeg. Dan vond ze het van zichzelf nog wel meevallen. In ieder geval hoefde Lincoln niet bang te zijn dat Allison heel erg haar best zou gaan doen om hem te irriteren. Dat zou helemaal aan hem liggen. Als hij haar irriteerde zou ze haar mond niet kunnen houden en zou ze echt haar best doen om van die week een rot week te maken voor hem, maar anders zou ze gewoon haar eigen ding doen. Gewoon hoe het normaal gesproken ook altijd ging.
Allison wist eigenlijk niet eens waar de reis naartoe ging en hoe lang ze in die bus moest zitten. Normaal gesproken had ze dat soort dingen allemaal wel uitgezocht, maar dit keer had ze het allemaal langs haar heen laten gaan. Nog steeds hoopte ze daarom op in ieder geval huisjes en niet op één of andere tent. Dat was écht helemaal niets voor haar. Hoe moest je dan douchen? In de rivier? Echter wilde ze daar niet vanuit gaan, want dat zouden ze hun toch niet aandoen? Je moest namelijk ook nog eens betalen voor dit tripje en dan kon je mensen moeilijk in tenten gaan stoppen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Lincoln knikte dan wel als antwoord op de opmerking van Allison maar het was duidelijk dat zijn knikken erg overdreven was en duidelijk aangaf dat hij haar opmerking niet geheel geloofde. Of hij het daadwerkelijk niet geloofde wist hij zelf niet eens maar het Allison duidelijk maken dat hij haar niet geloven was opnieuw een poging om de bloed onder haar nagels vandaan te halen. Het was erg kinderachtig, dit wist hij zelf ook wel maar het kon hem niet veel uitmaken dat hij zich zo gedroeg. Allison was dan ook de enige bij wie hij zich zo kinderachtig en vervelend kon gedragen. Bij anderen kon hij zich soms ook vervelend gedragen maar het kwam niet vaak voor dat hij echt zijn best deed om iemand te irriteren. Normaal was het gewoon de persoonlijkheid van Lincoln die wel eens op mensen hun zenuwen kon komen, dan was hij niet bewust bezig met zijn gedrag naar anderen toe. Alleen voor Allison kon Linc uit zijn weg gaan, als ze dat toch eens wist dan zou ze zich toch eens bijzonder moeten voelen. Niet dat ze dat daadwerkelijk zou doen, dat was toch waarschijnlijk wel het laatste hoe ze zich zou voelen.
Het was misschien niet verstandig dat deze twee naast elkaar zouden zitten voor de gehele busrit. Er zou alleen maar geruzie zijn voor de rest van de rit en dat wist Lincoln en zelf moest Allison het ook weten. Toch was Lincoln niet van plan om zelf ergens anders te zitten of om Allison vragen weg te gaan en ook leek Allison zelf niet van plan zijn om te gaan verplaatsen. Waarom een van de twee niet verstandig genoeg was om te verplaatsen van plaats wist Linc ook niet. Het was natuurlijk een makkelijke oplossing geweest tot dit gehele geruzie maar toch leek hij zich niet kunnen te zetten tot deze oplossing. Het was misschien toch omdat er een stukje trotsheid bij kwam kijken, te trots zijn om toe te geven dat hij de ruzie niet meer aankon en zich dan toch moest verplaatsen. “Then why haven’t you done so?” Vroeg Linc vrijwel meteen op de opmerking van Allison. Als ze zogenaamd zoveel beter kon doen dan Linc, dan had hij daar nog niks van gemerkt en was er ook absoluut geen bewijs van. Niet dat de jongeman zelf wist althans. Zelf wist hij ook wel dat hij niet perfect was, ondanks hij een groot ego had en hij zou dus echt wel eerlijk kunnen toegeven wanneer Allison beter dan hem gedaan zou hebben. Alleen voor nu, nu leek het er nog niet op dat het gebeurd was. Als Linc gelijk had was de vrouw zelfs single op het moment. “I am sure you do. You are just so busy with me and my life.” De toon van de stem van Linc klonk nu gewoon afgunstig en zelfs bijna hatelijk.
Het laatste wat Lincoln in deze situatie zou doen was zijn mond houden en dat moest Allison zelf toch ook wel weten. De twee waren dan geen vrienden maar toch moest de vrouw hem goed genoeg kennen om te weten dat Linc niet iemand was die zich zomaar zou terugtrekken als hij eenmaal in een discussie zat. Dus nu ook was hij niet van plan om zich te focussen op zijn eigen ding. “As if I am going to give you the pleasure of not hearing my voice.” Allison gaf dus toe dat door alles wat Linc zei ze alleen nog maar erger haar best deed om de man te irriteren. Hij was dus niet de enige die zo kinderachtig was, zelf kon ze het ook heel erg. “But good to know you put that much energy into me and making my life miserable.”

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Lincoln leek haar niet te geloven, maar Allison zou echt niet haar best doen om hem te overtuigen. Blijkbaar kende hij haar dan ook helemaal niet, want iedereen wist dat Allison zich echt niet van alles aan trok. Pas op het moment dat iemand oprecht heel erg boos op haar was kon ze een beetje gevoelig vonden en vond ze dat naar, maar iets kleins als dit kon haar echt niets interesseren. Sowieso liet ze niet snel zien als iets haar wel wat deed en ze kon zich ook niet herinneren dat ze ooit had toegegeven dat ze iets vervelend vond in zijn bijzijn. Helemaal niet op school eigenlijk. De mening van haar klasgenoten vond ze gewoon niet boeiend genoeg, omdat ze geen vrienden waren. Pas als zij iemand als vriend of vriendin zag vond ze de mening van die persoon echt belangrijk. Ze besloot dus ook niet op dat overdreven geknik te reageren, want hem overtuigen van dat feit vond ze niet belangrijk genoeg. Als hij dat dacht mocht hij dat best denken. Het was ook niet echt de bedoeling van haar geweest om ervoor te zorgen dat hij meer over haar te weten zou komen. Dat zou sowieso niet snel gebeuren, want Allison was alles behalve een open boek. Desondanks zou hij wel moeten weten dat meningen haar niet zoveel deden.
"Who says I haven't?" Dat soort dingen wist hij toch helemaal niet? Dat soort dingen besprak ze ook niet op school, want dat ging niemand eigenlijk wat aan. Daar had ze het met name gewoon over dingen die met opdrachten te maken hadden en zo nu en dan besprak ze wel eens wat dingen, maar daar was hij echt nooit bij geweest. Dat was dan met een stel aardige meiden uit haar klas waar ze vaak mee omging. Meisjes die een beetje hetzelfde als zij waren, maar toch niet helemaal hetzelfde. Niet dat dat moest, want dan werd iets al snel saai. "Nah, doesn't take a lot of effort since my existence apparently already annoys you. I've got better stuff to do," zei ze terwijl ze haar telefoon uit haar tas pakte, maar het viel haar meteen op dat ze geen bereik had. Nu al? Ze hoopte wel dat ze gewoon bereik zou hebben als ze eenmaal op de plaats van bestemming waren aangekomen. Het klonk misschien heel overdreven, maar zij kon echt niet zonder haar telefoon. Ze was altijd wel bezig met berichtjes sturen naar vrienden en als ze niks te doen had keek ze op haar Instagram tijdlijn om zo niet verveeld te raken. Ze zou de school nog meer haten als ze daar ook nog eens geen bereik hadden, want ze had in eerste instantie al helemaal geen zin om mee te gaan. Het was echter verplicht, dus er was niet echt een keuze en ze moest wel.
"Fine. Keep talking. You have such a beautiful voice anyway," zei ze sarcastisch terwijl ze haar telefoon weer weg legde, want ze had er immers toch niets aan. Zijn stem irriteerde de blondine ook nog eens heel erg. Zijn bestaan en eigenlijk alles aan hem was vervelend, maar zijn stem was toch iets wat ze misschien nog wel het ergste van allemaal vond. Ook letterlijk alles wat hij zei vond ze onzin en ze wilde er helemaal niet naar luisteren, maar het moest wel. Ze moest er immers op reageren en wilde hem niet het gevoel geven alsof hij gewonnen had. Dat was eigenlijk heel frustrerend, want soms werd ze er echt gewoon moe van. Zo moe dat ze de afgelopen weken gewoon letterlijk niets tegen hem had gezegd, maar toen hoefde het ook niet. Er zaten genoeg anderen in haar klas waar ze namelijk opdrachten mee kon uitvoeren zodat ze nooit iets met hem te maken had. Nu zat ze echter naast hem, maar ze had voor zichzelf nu besloten om gewoon eigenwijs te blijven zitten. "Oh sweetie, like I said, it doesn't take much effort to do any of that. Don't want you to feel special just yet."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Op de meest nonchalante manier mogelijk haalde Lincoln zijn schouders op. “Just have never seen or heard anything, I suppose.” Het was inderdaad daadwerkelijke speculatie wat hij had gedaan. Zijn gedachtegang was gewoon gegaan van, hij had nog nooit iets gehoord of gezien over haar liefdesleven en dus ging hij ervan uit dat er ook niks gaande was. Niet dat hij verschrikkelijke onderzoek deed naar het liefdesleven van Allison, absoluut niet zelfs. Het kon hem eigenlijk helemaal niks uitmaken of ze een vriend, vriendin of wat dan ook zou hebben. De jongeman had zeker wel betere dingen te doen dan erachter te komen hoe het liefdesleven van Allison eruit zag, of van niet alleen van haar maar van wie dan ook. Van de mensen wie het hem wel zou kunnen interesseren waren zijn vrienden en die zouden hem zelf wel op de hoogte houden. “Am I wrong, though?” Had Lincoln nog nagevraagd, toch nieuwsgierig naar het feit of hij gelijk had gehad. Dat kwam weer gewoon puur uit zijn dwang om gelijk te willen hebben, het had niks te maken met of hij wou weten hoe het liefdesleven van Allison er uit zag. Al wist Linc ergens ook wel dat de vrouw erg partijdig zou zijn, Allison had een hekel aan Linc en volgens haar zou alles beter zijn dan deze jongeman. “Alright. I am sure you do.” Mompelde Linc lachend en haalde even kort een hand door zijn haren heen.
Het sarcasme van wat Allison in haar stem had gehad was makkelijk te horen en op te vangen. “Oh, no worries. Since you decided to sit here you get to hear so much more of my voice. I am not going anywhere.” Lincoln had hier eigenlijk niet de energie voor, door de weinige slaap en toch tegelijkertijd kon hij zichzelf niet stoppen. Dat in zichzelf was een gehele dilemma in zijn hoofd. Eigenlijk had hij gehoopt dat hij wat slaap kon inhalen in de bus maar door Allison leek dit dus onmogelijk te worden. Voor Linc om te kunnen slapen betekende dat beide deze discussie achterwege moesten laten maar Linc kende hemzelf goed genoeg om te weten dat dat niet ging gebeuren en Allison leek ook niet te willen stoppen. Beide hadden erg het probleem van het laatste woord willen hebben en dat zorgde er alleen maar voor dat de gehele discussie non-stop doorging.
“Can I have everyone’s attention?” Een leraar was opgestaan van zijn stoel en leek iets te willen vertellen. Vrijwel meteen keek iedereen op naar de man. Dit was dus waarschijnlijk het moment dat ze meer informatie zouden krijgen over hoe hun kamp eruit zou gaan zien. “When we arrive there, there will be multiple tents. In these tents you will sleep with your group.” Het was dus de bedoeling dat ze het kamp in groepen zouden doorbrengen. De leraar begon te vertellen hoe hun zelf al groepen hadden gemaakt, hierbij hadden ze gedacht aan wat hun dachten was goed voor de klas en ervoor zou zorgen dat er mensen die normaal niet zo met elkaar omgingen elkaar nu hopelijk beter zouden leren kennen. Natuurlijk, ze wouden de klas lekker hecht maken. Bij het horen van deze woorden rolde Linc vrijwel meteen met zijn ogen. Met deze groepen zou je corve hebben maar ook de verschillende activiteiten die ze voor de aankomende dagen gepland hadden. Met andere woorden, Lincoln hoopte maar dat hij met een paar leuke mensen in de tent was ingedeeld.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Nee, natuurlijk had hij nog nooit iets daarvan gehoord of gezien. Dat was omdat ik dat soort dingen hier ook gewoon niet deelde. Momenteel was Allison wel single, maar dat was pas sinds een half jaar. Daarvoor had ze nog steeds een relatie met een jongen die ze op haar high school had leren kennen, maar die was in Los Angeles blijven wonen. Ze hadden het best lang volgehouden, maar de afstand werd toch te veel en daarom hadden ze beiden besloten om uit elkaar te gaan. Ze waren nog wel vrienden. Of nou ja, vrienden? Ze vroegen soms hoe het met de ander ging en toonden een klein beetje interesse, maar hij zou echt niet de persoon meer zijn die ze zou bezoeken zodra ze weer in Los Angeles was. Dat was raar en ze wilde hem ook geen verkeerd beeld geven. Maar het feit dat zij nu geen vriend had ging Lincoln helemaal niets aan. Bovendien had zij niet het gevoel alsof hij het recht had om dat soort dingen te weten. "Yeah, you suppose. So you don't really know shit," zei ze een beetje verward. Wat boeide het hem overigens ook? Het kon Allison helemaal niets schelen. Sowieso vond ze heel zijn leven niet belangrijk, dus ook al deed hij hele orgie's zou het haar alsnog niets kunnen interesseren. Hij moest doen wat hij zelf wilde en waar hij zin in had. Dat betekende niet dat ze het niet belachelijk zou maken, maar ze ging echt geen interesse tonen in zijn leven.
Ze raakte nog verwarder toen hij daadwerkelijk vroeg of hij gelijk had of niet. Waarom wilde hij dat in godsnaam weten? "Since when is that any of your business?" vroeg ze daarom dus ook verward. Ze zou daar echt geen antwoord op geven. Als iemand anders het haar had gevraagd deed ze daar niet moeilijk over, maar ze wilde helemaal niets over zichzelf met hem delen. Ook iets als haar verjaardag niet. Ze wilde gewoon dat hij zo min mogelijk van haar af wist, zodat hij ook niets had waar hij haar echt mee kon hebben. Dat betekende echter ook dat zij niet zoveel van hem wist en dus niets tegen hem kon gebruiken, maar dat hoefde ook niet. Het leek haar dat het nooit zo ver zou gaan komen. Voor de rest had ze namelijk vrij weinig met de jonge man te maken en deze jaren op school zou ze ook wel weer overleven.
"Good. I'm looking forward to it. I hope your throat starts to hurt real soon." Van praten kreeg Allison nooit keelpijn, maar er waren mensen die oprecht niet veel konden praten en het dan begonnen te voelen. Nee, Allison praatte daar heel haar leven al veel te veel voor. Eigenlijk had ze altijd wel wat te melden en soms kon ze ook urenlang over één onderwerp praten, maar dan alleen met de juiste persoon natuurlijk.
Een docent stond op waarna hij een aantal dingen begon uit te leggen en bij zijn eerste zin had Allison er al geen zin meer in. Tenten? Dus toch. Het liefst zei ze nu dat ze zich niet goed voelde zodat ze weer direct naar huis kon, want hier zat ze absoluut niet op te wachten. Tijd rondbrengen in de natuur was hartstikke leuk, maar ze wilde wel in een normale ruimte met een normaal bed slapen. Ze wist ook niet eens hoe je een tent moest opzetten. Moest je dan ook op een luchtbed slapen en die zelf oppompen? Dat soort dingen had ze niet eens meegenomen. Dat stond ook niet in het lijstje met dingen die je mee moest nemen. De moed zakte Allison dus meteen in de schoenen en het werd met iedere zin die de docent zei steeds erger. Blijkbaar zou ze worden ingedeeld bij iemand met wie ze normaal gesproken niet om ging. Dat waren genoeg mensen in deze klas, zolang het maar niet Lincoln zou zijn. Ze vond voor de rest iedereen prima, ook al mocht ze niet iedereen. Niemand was echter zo erg als dat hij was en ze wist zeker dat ze dan helemaal niet kon slapen. Dan zou ze alleen maar opgefokt in die rot tent wakker liggen. De docent begon vervolgens met het vertellen wie er in welke tent zou slapen en het duurde heel erg lang voordat Allison haar eigen naam hoorde. Ze hoorde wel de namen van meiden met wie ze normaal gesproken om ging, maar ook die moesten bij mensen slapen met wie ze inderdaad nooit omgingen. Nou, wat leuk! Allemaal ruzies in al die tenten. Als allerlaatste hoorde Allison dan uiteindelijk haar naam, maar ze wilde niet geloven bij wie ze was ingedeeld. Bij Lincoln? Dit was oprecht haar ergste nachtmerrie. Nu zat ze niet alleen naast hem in de bus, maar moest ze ook nog eens bij hem in de buurt slapen. "Wait, what?" vroeg ze dus ook een beetje geïrriteerd, al wist ze bijna zeker dat de docent haar niet kon horen. Ze wilde dit écht niet.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Lincoln leek toch iets geraakt te hebben bij Allison. De vrouw leek ineens toch erg defensief te reageren en nog meer van haar af te bijten als dat ze eerder gedaan had. In de ogen van Linc betekende dit dat hij de goede kant op zat. Eerder werd het hem verteld door Allison hoe leuk zij het wel niet vond om de man te irriteren? Hetzelfde gold ook voor Lincoln en het leek er op dat met het onderwerp wat op het moment op de tafel lag hij erg veel kon doen om het Allison moeilijk te maken. Nou wist Linc alleen niet zeker omdat het iets was wat gevoelig lag of omdat ze het persoonlijk vond. Niet dat het hem uit maakte, hij zou er alsnog over verder gaan. Het was meteen ook voor Linc om te kijken hoe ver hij dit kon pushen tot hij te ver zou gaan, tot hij Allison echt even goed boos zou maken. Als hij eerder van zichzelf dacht als kinderachtig dan was dit wel heel erg. Hij was zich er ook erg bewust van maar dat hield hem vooralsnog niet tegen. “Not saying it’s my business…” Begon de man, een toch duidelijk betweterige toon terug te horen in zijn stem. “...Just seems like you made a claim that has no truth to it.” Ging hij doodleuk verder. “So when I tell you that I feel like it was nonsense and you reacted the way you did, I just wanted to confirm I was right.” Haar liefdesleven zelf had hem niks uitgemaakt. Hij was toch echt niet van plan om een of andere move richting haar te maken als hij erachter kwam dat ze single was. Absoluut niet, dat was toch wel het laatste wat hij zich kon indenken. Niet alleen was Allison absoluut niet het type waar hij voor ging, daarnaast was ze ook nog eens verschrikkelijk irritant en kon de jongeman haar simpelweg niet uitstaan. Al was zo veel toch al wel duidelijk.
De opmerking van Allison had Lincoln een beetje verward, deze verwarring was dan ook terug te lezen in de man zijn gezichtsmimiek. “Right…” Mompelde hij terwijl hij even met zijn ogen rolde. “Also don’t need to worry about that, I don’t think that’ll happen any time soon.” Zoiets had de man nog nooit meegemaakt. Hij kon altijd prima praten voor langere periodes zonder enig probleem te krijgen in zijn keel of hoe dan ook. Misschien als de jonge man ziek was dat zijn keel dan last kreeg door praten maar over het algemeen ging het hem allemaal toch wel goed af. Hij kon zich dan ook niet echt een leven voorstellen waar hij na een beetje gepraat last zou krijgen van zijn keel.
De tenten waren op zich geen probleem geweest voor Lincoln, dat had hem allemaal niet heel veel uitgemaakt. het was niet alsof hij grote luxe wou. Hij was vaak genoeg wezen kamperen met vrienden en was dus wel wat gewend als het daar om ging. Het feit dat ze zo’n gezamenlijke douche en toilet gebouw zouden hebben maakte Linc ook niet uit, hij ging er althans wel van uit dat er daar een gebouw voor zou zijn. Dat vond hij eigenlijk altijd wel gezellig met kamperen, de weinige luxe die je had en hoe je echt daardoor samen was met de mensen om je heen. Dus dat had hem allemaal niet veel gedaan. Dat er groepjes waren gemaakt, het idee ervan had hem ook niet veel gedaan maar de daadwerkelijke uitvoering ervan was dan toch wel een probleem. Lincoln had letterlijk bij wie dan ook ingedeeld kunnen worden, het had hem echt niks uitgemaakt. Daar zat hij dan, te wachten tot het horen van zijn stem. Langzamerhand kwam iedereen zijn naam voorbij en voor hij het doorhad werd zijn naam genoemd. Al ging deze samen gepaard met de enige persoon bij wie hij niet wou zitten. Allison. Natuurlijk. De twee hadden de hele rit al lopen bekvechten en dan waren ze nu ook nog eens bij elkaar ingedeeld voor het kamp. Dit betekende dat ze erg veel tijd met elkaar zouden besteden voor zowel corve, activiteiten en ze zouden samen slapen. Dat was haast bijna 24 uur per dag samen. Dat leek onmogelijk in de ogen van Linc. Na een paar minuten waren de twee al meer dan gek door elkaar, hoe dachten de leraren dat het een goed idee was om deze twee bij elkaar in een groep te hebben. Het hielp dan misschien nog dat andere twee in hun tent en ook groep Stacey en Emmanuel, twee andere klasgenoten van hun. Linc hoopte dan toch echt dat hun twee voor een beetje rust zouden zorgen in de tent maar Linc was er bang voor. Ze zouden waarschijnlijk alleen maar te bang zijn om er tussen te komen.
Bij het horen van zijn stem naast die van Allison stond de jongen meteen op. “This has to be a mistake.” Riep hij meteen door de bus. Het was natuurlijk geen fout, dat wist Linc ook al wel voor hij überhaupt opstond. Ze wisten precies wat ze gedaan hadden. De twee die elkaar niet konden uitstaan werden natuurlijk bij elkaar ingegooid in de hoop dat ze betere vrienden zou worden. Absoluut niet, geen kans. “I assure you, there haven’t been made any mistakes.”

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison wilde het helemaal hier niet over hebben met hem, dus ze vond het vervelend dat hij er wéér op door ging. Kon hij niet gewoon over iets anders beginnen? Ze wilde namelijk niet liegen over haar privéleven, want dat kwam toch altijd wel uit. Ook hoefde je je helemaal niet te schamen dat je single was, want bijna al haar vriendinnen waren single. Ze was ook nog gewoon erg jong, dus ze zou heus wel weer een keer iemand tegen het lijf lopen. Ze was alleen nog niet echt op zoek geweest. Na een relatie van ruim vier jaar vond ze het ook wel prima om even geen vriend te hebben. Dat waren echter dingen die zij hem absoluut niet zou gaan uitleggen. "Too bad I'm not going to confirm nor deny anything," zei Allison met een glimlachje. Ze zou er gewoon geen antwoord op geven. De enige manier waarop hij er dan achter zou kunnen komen was als hij in haar telefoon zou kijken. Zelfs vanochtend nog had ze namelijk met een vriendin over haar ex gepraat, omdat hij blijkbaar een nieuwe vriendin zou hebben en dat deed zelfs na een halfjaar nog wel een beetje pijn. Dat had ze dus ook via een berichtje naar een vriendin gestuurd. Dat zou alleen een onmogelijke opgave voor hem zijn, want hij zou ten eerste haar telefoon niet te pakken zien te krijgen en ten tweede wist hij de code op haar telefoon niet. Het verwarde haar nog steeds dat hij graag wilde weten of hij gelijk had of niet. Andersom zou het haar niet zoveel hebben geboeid, ook al wilde zij ook altijd gelijk hebben. Dat wilde hij ook. Echter zou zij hem absoluut niet die voldoening geven, dus besloot ze om ook vooral niet over jongens en vriendjes te praten gedurende deze hele trip. Ze wilde dan ook niet dat hij haar hoorde praten tegen iemand anders en er dan op die manier achter kwam dat hij inderdaad gelijk had.
Allison snapte niet waarom ze hier nog steeds zat. Waarom ging ze niet gewoon weg? Ze moest immers ook nog eens een tent en nog veel meer dingen met hem delen, dus nu zou ze nog zonder hem kunnen en mogen. Ze hoefde niet naast hem te zitten. Daar koos ze op dit moment zelf voor. Maar als ze nu weg zou gaan zou dat ook echt niet goed voelen en op zich zat ze prima. Hij bleef in ieder geval gewoon aan zijn eigen kant en aangezien Allison niet de grootste was had zij al snel genoeg aan een klein beetje ruimte. In die tent overigens niet. Ze zag er écht tegenop om in een tent te moeten overnachten, laat staan met drie andere klasgenootjes. Dat waren er veel te veel en ze zag gewoon niet voor zich hoe ze dit ging overleven. Ze moest zich soms ook gewoon even terugtrekken en dat kon niet als je altijd zoveel mensen om je heen had. En dan zat de ergste persoon van die hele klas ook nog eens in dezelfde tent. De andere twee mensen in de tent waren ook niet echt haar favoriete personen. Het waren mensen die ze op zich wel aardig vond, maar waar ze echt nooit mee omging. Ze wist dus ook vrijwel niets van hen en ze had het gevoel alsof die twee haar na deze trip oprecht zouden gaan haten. Ze kon het namelijk gewoon niet over haar hart krijgen om aardig tegen Lincoln te doen en dat zou eigenlijk wel moeten, want anders zou ze de hele ervaring voor Stacey en Emmanuel ook nog eens verpesten. Dat wilde ze liever niet op haar geweten hebben, maar haar trots was groter dan haar geweten. Ze kon dus ook gewoon niet anders.
Allison rolde met haar ogen toen Lincoln meteen dramatisch opstond en door die hele bus begon te roepen over dat dit een fout moest zijn. Natuurlijk niet, dumbass, dacht ze dus ook meteen. Dit hadden ze expres zo gedaan en dat was ook van tevoren aangegeven. "I swear to God if you touch any of my stuff I'm going to literally kill you," zei ze toen dus ook. Eigenlijk wilde ze helemaal niet dat iemand aan haar spullen zat, maar als Lincoln dat deed zou ze echt door het lint gaan. Niet dat ze persoonlijke of dure spullen mee had, maar het feit dat zoiets kon gebeuren maakte haar gewoon misselijk. Ze zag er nu écht tegen op. Ze zag er zo tegen op dat ze in staat was om een hele erge smoes te verzinnen om eronderuit te komen. Een smoes waarin een familielid met spoed zou moeten worden opgenomen in het ziekenhuis of zo. Misschien mocht ze dan naar huis en kon ze gewoon thuis in haar eigen bed slapen. Gewoon binnen. En zonder irritante mensen om zich heen. Die buurman die de hele nacht tekeer was gegaan begon ze nu gewoon te missen, want ze had veel liever dat soort slapeloze nachten dan slapeloze nachten vanwege die verschrikkelijke man naast haar.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was een pure gok maar door de manier waarop ze deed ging Lincoln ervan uit dat hij uiteindelijk toch wel gelijk had gehad. Hij kon er natuurlijk ook heel erg naast zitten, hier ging hij alleen niet van uit. In zijn gedachten zat het zo, als ze daadwerkelijk een vriend zou hebben die zoveel beter was dan Lincoln dan had ze met alle liefde de kans gepakt om de jongen de grond in te trappen, hem te laten zien hoe fout hij wel niet zat door te zeggen dat ze absoluut niet beter dan hem had. Dat was in ieder geval was Linc gedaan zou hebben en door alle discussies die hij gehad had met Allison ging hij ervan uit dat zij zich net zo kinderachtig zou gedragen als ze de kans had. Als de rollen op het moment gedraaid zouden zijn dan had Linc haar met alle liefde en trots verteld hoe vaak en makkelijk hij met uitgaan met meiden stond te zoenen en hoe hij ook zonder enige moeite een meid mee kon nemen terug naar zijn appartement. Hij schaamde zich daar absoluut niet voor en zou zo dus maar al te graag aan Allison bewijzen dat ze fout zou zitten als ze iets te zeggen had over zijn liefdesleven. “So I am just going to take that as a win.” Sprak hij, expres een trotse toon laten horen in zijn stem, in de hoop dat dat alleen nog maar meer irritaties omhoog zou brengen bij Allison.
Met een diepe zucht nam Lincoln weer plaats in zijn stoel, zijn blik meteen naar de vrouw naast hem bij het horen van haar stem. “I wasn’t going anywhere near your stuff.” Sprak hij meteen nijdig. Alsof hij meteen door haar spullen zou gaan rommelen. Ook hij had grenzen en was niet een compleet monster. Hij snapte echt wel dat door iemand zijn persoonlijke spullen gaan een lijn was die zelfs hij niet zou overschrijden en het feit dat Allison hem er een soort van beschuldigde dat het iets was wat hij eventueel wel zou kunnen doen maakte hem toch ietwat beledigd. Het was in zijn ogen toch een aardige beschuldiging die de vrouw gemaakt had en had hem oprecht geïrriteerd achter gelaten, meer dan had gemoeten misschien wel.
Lincoln had geen idee hoe hij nu het kamp zou overleven. Eerder had hij er nog wel zin in gehad, een beetje activiteiten doen met wat klasgenoten, ‘s avonds met zijn allen aan het kampvuur zitten en misschien een paar dieke gesprekken gehad hebben met de juiste mensen als ze eenmaal terug in hun tent waren. Linc had het hele kamp al uitgedacht en had zich er daadwerkelijk op verheugd. Die hele droom was nu uit elkaar gevallen en dat kwam puur en alleen door het feit dat hij nu bij Allison in zat. Als ze dingen gingen doen als een dropping of ze zouden misschien iets van gaan kanoën, allerlei verschillende en leuke dingen zou hij nu dus moeten doen met Allison aan zijn zijde. Het had ook geen zin om zogenaamd vriendelijk te doen, dat wist Linc en waarschijnlijk had Allison hetzelfde idee. Iedereen zou weten dat het nep was, ook zou het niet lang duren voor 1 van de 2 zich dan toch niet meer kon inhouden en alsnog woedend zou worden en dat zou voor een kettingreactie zorgen waar de ander dan ook meteen weer boos zou worden. Er was simpelweg gewoon geen winnen in deze situatie.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
"Okay? I don't care?" grinnikte Allison. Het boeide haar oprecht niet of hij dacht dat hij nu gewonnen had, want hij wist nog steeds helemaal niets. Een halfjaar hiervoor had ze een vriend en toen had ze ook al een hekel aan Lincoln, maar toen had ze zich ook niet anders gedragen. Destijds zou ze op dezelfde manier hebben gereageerd, dus dat hij nu dacht dat hij haar goed kende was fijn voor hem, maar ze was niet veranderd. Alsof zij over haar vriend zou willen praten tegen iemand zoals hem. No way. "You still don't know shit." Natuurlijk wilde ze het liefst beter dan hem zijn, maar dan wilde ze het met name over haar eigen leven gooien. Haar eigen kennis en vaardigheden. Niet wie er betere vrienden had of wie er wel of niet een relatie had. Dat ging dan om andere mensen en die betrok Allison er eigenlijk nooit bij. Als dat zo was, dan zou ze non-stop opscheppen over hoeveel haar ouders wel niet voor haar wilden betalen en hoeveel ze van de wereld al wel niet had gezien. Dat deed ze nu ook niet, al leek Lincoln daar anders over te denken omdat ze haar meteen 'high and mighty' had genoemd toen ze nog maar net was ingestapt. In Allison's ogen was dit echter anders. Zij sprak nooit over dat soort dingen en wilde daar ook helemaal niet om bekend staan. Ze wilde dingen zelf bereiken zonder de hulp van haar welvarende familie.
Allison kon echt niet in zien hoe de docenten dachten dat dit een goed idee was. Het enige dat op dat kamp ging gebeuren waren ruzies. Dat zou waarschijnlijk al beginnen op het moment dat ze daar aankwamen, want ze had zoiets gewoon nog nooit gedaan en ze wist dat de meesten wel kampeerervaringen hadden. Zij zou er dus al helemaal niets van snappen en ze wist zeker dat Lincoln daar in ieder geval geïrriteerd van zou worden en hij zou wellicht niet de enige zijn. Ze wilde heus wel met dingen helpen, maar zodra het haar te ver ging had ze er geen zin meer in en zou ze iets dus ook niet doen. Het enige waar ze nu dan maar op hoopte was dat er in ieder geval een normale douche en wasbak was, zodat ze gewoon kon douchen en normaal haar tanden kon poetsen. Voor de rest vond ze haar uiterlijk niet heel belangrijk deze week, want ze hoefde er voor niemand geweldig mooi uit te zien. Dat betekende niet dat ze rond zou lopen als een zwerver, want dat was gewoon helemaal niets voor deze blondine. Het betekende gewoon dat ze wat simpelere kleding aan zou doen en wat minder tijd zou besteden aan haar uiterlijk.
Lincoln gaf aan dat hij niet eens in de buurt van haar spullen zou komen, maar ze wist niet of ze dat wel moest geloven. Als hij haar echt boos wilde maken zou hij zoiets namelijk moeten doen, maar dan was het oprecht oorlog en dan zou ze er ook letterlijk alles aan doen om hem het leven zuur te maken. Dan was ze desnoods in staat om al zijn spullen in een rivier in de buurt te gooien, zodat hij zijn lesje zou leren. Ze hoopte maar dat hij zich aan zijn woord hield, want aan de andere kant wist ze ook niet wat hij met haar spullen zou moeten. "Oh, wow, that's the most mature thing I've ever heard you say out loud." Ze kon hem ook gewoon een soort van bedanken voor het niet in de buurt komen van haar spullen, maar zij zou hem nooit kunnen bedanken. Voor helemaal niets. Ze was hem gewoon niet dankbaar en dat lag volledig aan hem. Hij was zo ontzettend irritant en hij haalde oprecht het bloed onder haar nagels vandaan. Nog nooit had ze dus ergens zo ontzettend tegen op gezien als wat haar te wachten stond.
Ze zuchtte diep waarna ze om keek om te zien waar Stacey en Emmanuel zaten. Die waren inmiddels al wel met elkaar aan het praten en het zag ernaar uit dat het er gewoon goed aan toe ging. Die konden in ieder geval normaal tegen elkaar doen, maar ze zag gewoon niet voor zich hoe zij zich in godsnaam een klein beetje vriendelijk kon gedragen rond die vreselijke man naast haar. En dat zou ze ook afreageren op Stacey en Emmanuel. Eén ding was zeker en dat was dat na dit allemaal iedereen uit deze klas haar waarschijnlijk een groot kreng zou vinden en dat was dan compleet de schuld van die docenten met hun zogenaamde slimme plannen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld